My life has a superb cast, but I can't figure out the plot.

**Profile** Number of posts : 112 Status : Active

Storyline, my life has a superb cast, but I can't figure out the plot

Het was een lange nacht geweest. Het was koud en telkens als Illicite dreigde te ademen werd ze vergezeld door een wolkje rondom haar neus, geproduceerd door haar eigen ademhaling. Illicite had zojuist haar pleegfamilie - de roedel wolven - vaarwel gezegd. Het is tijd om mijn eigen verhaallijn te beginnen schrijven, zei ze dan altijd. En gelijk had ze. Illicite wou aan een nieuw leven beginnen, het oude vergeten. Niet dat ze al heel haar leven nattigheid kenden. Ze werd net zoals alle anderen geboren en had een moeder en een vader. Illicite's vader had nu wel geen idee van haar bestaan en Illicite's moeder had haar voor godweetwat achtergelaten als veulen, maarja.. dat even ter zijde. Illicite was altijd van het principe geweest dat alles voor een reden gebeurde, en dat leek tot voor kort ook zo te zijn. Ze werd gevonden door een roedel wolven die haar uiteindelijk, in plaats van te verslinden, hebben opgevoed met veel liefde en tederheid. Een -lucky charm- werd ze ookwel genoemd, dé merrie met het oneindige geluk. Illicite zelf voelde zich allesbehalve zo. Ze was eerder iemand die het glas half leeg zag dan half vol. De tegenslag in haar leven, in haar ogen, had dat gevoel enkel maar versterkt, en zo zijn we bij de Illicite van nu gekomen.

Haar lange donkere manen maken een sleepspoor in de sneeuw. Lang zullen ze haar aanwezigheid echter niet opmerken gezien de donkere lucht die deze tijd vol sneeuwvlokjes zat, op uitbarsten stond. Het was een mooi plaatje, maar ergens paste Illicite er niet in. Sneeuw kon zo vredig zijn, zo sereen, terwijl Illicite alles behalve dat was, nuja langs de buitenkant gezien misschien wel, maar vanbinnen woede er een oorlog. Steeds meer begon Illicite wraakgevoelens te koesteren tegenover haar familie, haar échte familie dan. Om nog maar te zwijgen dat ze eigenlijk geen familie had, aangezien ze uit een aanrading was voortgekomen.

Een getergde zucht verliet haar duistere lippen, ze betrapte zich er altijd op dat ze weer eens te veel aan het nadenken was en dat maakte haar alleen maar kwader. Voortaan zou ze haar hoofd afsluiten, voor alles en iedereen. (...)

**Profile** Number of posts : 1162

Van mij!

Ik typ over een uurtje ofzo mijn berichtje

**Profile** Number of posts : 1162

Alhoewel Illicite en Katar elkaar nog niet hebben ontmoet, hebben ze één ding gemeen. Wolven. Aurora was een jonge, vrolijke wolvin geweest toen ze elkaar ontmoetten en ze hadden elkaars leven op een positieve maar drastische manier veranderd. Hun voorliefde voor het bos deelden ze, en zo werd er een lange en krachtige vriendschap gesmeed die ze nadien ook hebben gedeeld met Alvaro, de hengst die hier nu liep alsof hij was uitgespuwd door een oorlog. Maar het ging al wat beter met hem, en dat gaf Katar hoop.

Maar zoals alles werd ook Aurora oud en stierf. Aurora leek sneller oud te worden dan de meeste wolven, maar dat had een gegronde reden: ze voedde zich enkel met kleine dingen zoals muizen, ratten en hazen en al snel was ze niet meer snel genoeg. Haar voorliefde voor de paarden was uiteindelijk ook haar ondergang geworden.

En nu zag Katar haar: Illicite. De kleine merrie wist direct dat de grijze merrie ooit contact had gehad met wolven. Meer dan enkel een los gesprekje. Het was te merken aan het gedrag van paarden wanneer ze in een andere omgeving hadden gezeten. Hun manier van lopen, hun manier van doen. Dat was hetgene wat Katar de doorbraak gaf om met het figuur te gaan spreken, en recht voor de raap als ze was zette ze een resolute pas in en stopte op enkele meters voor haar. Ongegeneerd gleden Katars ogen overheen haar lichaam, zich niets aantrekkend over hoe bruut ze haar gedachtengang waarschijnlijk had gebroken. Goeiemiddag, begroette Katar haar uiteindelijk fluisterend.

**Profile** Number of posts : 112 Status : Active

Storyline, my life has a superb cast, but I can't figure out the plot

De grijsgrauwe merrie bevond zich nog steeds in het duistere bos, al kon ze in de verte wel enkele lichtpuntjes weten waar te nemen. Ja, ze had bijna de rand van het bos bereikt. Even leek er een zucht van opluchting te ontsnappen maar dat was helaas voor dat ze - het - zag. Verbouwereerd hield ze halt en liet haar ogen langzaam over het levenloze lichaam glijden. Het was een jonge pup, nog geen jaar oud gokte ze. Zijn lichaam was uitgemergeld, zijn ogen dof. Het jonge dier was waarschijnlijk de roedel uit het oog verloren en heeft zijn weg nooit meer teruggevonden.. Illicite wou niet hetzelfde lot ondergaan, nu niet, nooit niet, en dit beeld bevestigde dit nog maar eens. Uiteindelijk trok Illicite d'r ogen van het overleden dier af en herbegon haar tocht weer. Toch kreeg ze het idee dat ze hem daar zo maar niet kon laten leggen, dat verdiende hij niet. Ze reikte haar neus naar de hoofdtak van een dichtbegroeid bladerdek en trok deze eraf. Deze tak nam ze vervolgens terug mee naar het lichaam en bedekte het. Een soort begraving kon je het noemen. Andere voorbijgaande dieren keken enkel maar vreemd op toen ze dit hele gebeuren aanschouwden, maar Illicite wist dat het zinloos was zich anders te gedragen. Ze was wie ze was, en ze had nu eenmaal een speciale band met die pluizige vleeseters. Ten slotte zouden andere haar altijd als -een freak- blijven zien. Ze deden namelijk niets liever dan te vitten op haar, waarschijnlijk om hun eigen gebreken te verbergen.

Illicite, die zich inmiddels behoorlijk ellendig voelde, had echter niet veel tijd om er verder over te piekeren. Al een paar tellen later verscheen er immers een silhouette die tot haar grote ongelovigheid bleek te naderen. Waarschijnlijk weer iemand die zich wil uitleven. Ze stond dan ook even met haar mond vol tanden toen de andere merrie haar gewoon stomweg begroette. - Dat geldt ook voor jou- antwoordde ze, haar stem haast fluisterend. Ze had de neiging haar neus uit te reiken naar haar, gewoonweg om haar geur op te nemen, net zoals haar -eigen roedel- haar dat geleerd had. Maar ze hield zich voorlopig in. Nuja, dat probeerde ze toch. (...)

**Profile** Number of posts : 1162

Night owl, day dreamer

Katar was steeds een merrie van gevoel geweest en ze merkte dan ook meteen wanneer er heel even een spanning hing. Een spanning die erop wees dat de merrie iets slecht verwachtte. Maar die sfeer verdween even snel als dat hij gekomen was en maakte plaats voor een vriendelijke wederbegroeting. Katars reactie was enkel een knikje waarna ze haar blik op de grond een paar meter achter de grijze merrie richtte. 'Dat was mooi van je.' Alhoewel het wolvenlijkje onder de bebladerde tak lag kon Katar het nog duidelijk ruiken. Ze deelde echter niet hetzelfde verdriet als Illicite: Katar was iemand die de dood als een gift zag. De dood was een verlossing na een lijdensweg, of de rust na een lang gelukkig leven. Welke van de twee het ook mocht zijn, het was steeds iets moois. In dit geval was het duidelijk dat het een lijdensweg was: het kleine ding was uitgemergeld, mager, uitgeput... 'Je hebt wat met wolven he?' doorbrak de merrie haar eigen gedachtegang. De vraag was bruut en misschien wat ongepast, maar een merrie als Katar - een merrie met een arendsoog - kon bijna alles zien.

'Vergeef me mijn brutaliteit,' verontschuldigde ze zichzelf echter meteen. 'Ik ben erg sociaal, soms een beetje té. Je moet niet antwoorden op mijn vragen als ze je storen.' Katar glimlachte zwakjes en richtte nu pas haar ogen op de merrie. Ze was mooi en slank en had lange, weelderige manen. Haar blik was echter een complete paradox: verwilderd, twijfelend, ogen die een innerlijke oorlog schuilhielden. Het wekte Katars nieuwsigierigheid. 'Mijn naam is Katarzyna.' besluit de kleine witte uiteindelijk de knoop door te hakken. Misschien konden zij twee nog wel wat te vertellen hebben aan elkaar.

**Profile** Number of posts : 112 Status : Active

Storyline, my life has a superb cast, but I can't figure out the plot

De ene moment lagen Illicite's oren diep in haar nek genesteld, de andere moment wist ze ze toch voor enkele seconden attent op de merrie te richten. Zeker als ze sprak werden haar oortjes netjes naar voren gedraaid. Het feit dat ze enige interesse wist te hebben in het hele gebeuren van daarnet verbaasde de merrie. Daar heb je het al, de commentaar zal nu wel snel komen. Vreemd genoeg had Illicite het deze keer niet bij het rechte eind. Ze was allesbehalve onvriendelijk en leek gemeend te zijn in haar woorden. "Wel.." stammelde ze zachtjes.. Maar nog voor ze haar zin wou afmaken wende ze haar ogen af en liet een kleine zucht ontsnappen. " Ach, je zou me toch nooit geloven" Illicite haalde haar schouders op. Het zit wel goed. De schrelle stem in haar hoofd wist haar wat vertrouwen in de merrie te leggen en langzaam maar zeker gleden er nog enkele woorden haar smalle keel uit. " Maak er geen punt van, ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over wat ze noemen -sociaal te zijn- . Ik ben eerder de schuwe, de loner" Even leek Illicite dan toch haar lip op te krullen tot een kleine glimlach. Ja, ze spotte vaak met zichzelf, zo bleef ze namelijk de anderen voor.

Wanneer de kleine witte merrie zich voorstelde kreeg ze van Illicite een korte knik. Waar kwam die interesse toch zo vandaan? Illicite vond zichzelf allesbehalve speciaal, laat staan dat ze zich 'normaal' voelden. Ja, daar had je die negatieve kijk weer. " Illicite is de naam" antwoorde ze vervolgens. (...)

**Profile** Number of posts : 1162

Katarzyna - night owl, day dreamer

Bij de woorden 'Je zou me toch niet geloven' toverde Katar een kleine glimlach rond haar lippen. Eentje die pijn en verdriet kon weerspiegelen, of net een prille glimlach omwille van een goede herinnering. 'Je zou versteld staan van de dingen die ik allemaal zou geloven,' stelde ze vervolgens de merrie gerust. Normaal gezien zou Katar niet zomaar over Aurora beginnen. Alhoewel het een mooie, gelukkige herinnering was, was het ook háár herinnering. Sommige dingen waren mooier als je ze voor jezelf hield. De merrie voor haar bleek echter een soortgelijke herinnering te delen, dus Katar vond het hier wel gepast om toch wat te lossen. 'Ik ben vroeger bevriend geweest met een wolvin,' de blik van de kleine witte merrie gleed even weg naar de bomen die zich achter Illicite bevonden terwijl ze verder ging: 'Ik herken iemand die met wolven omging in één oogopslag. Paarden die met roofdieren omgingen of omgaan handelen anders dan gewone paarden.' Zo, dat vond ze wel voldoende. Het had tot nu toe geen zin om het hele verhaal in Illicites hoofd te duwen.

De schuwe, de loner. Opnieuw die eeuwige, nietszeggende glimlach die Katars gezicht opvrolijkte. 'Geen zorgen. Ik ben een prater, ik kan het praten voor jou doen' ze knipoogde even aanmoedigend. De naam van de merrie liet Katar echter vreemd opkijken. Katar had een uitgebreide talenkennis, en ze wist dat Illicite Frans was en 'Illigaal' betekende. Ze wist echter niet of dat ook wat te maken had met de merrie zelve, dus vroeg ze er zoals gewoonlijk ongegeneerd achter. Je naam.. Heeft dat wat te betekenen of...?

**Profile** Number of posts : 112 Status : Active

Storyline, my life has a superb cast, but I can't figure out the plot

Illicite werd overweldigd door een wolk van ongelovigheid, de ene moment verbaasde het haar dat de merrie haar benaderde én begroette, de andere moment leek ze Illicte daadwerkelijk te geloven. Illicte zei verder niets, alsof haar lippen op elkaar geplakt waren, maar haar ogen verraade de groeiende bewondering voor de merrie. " Ohjaa? " Illicite keek de merrie onderzoekend aan, op zoek naar iets wat op spot kon lijken, maar nee. Niets. De merrie was zo bloedserieus als Illicite stiekem hoopte dat ze was. " Ik dacht dat ik de enige was.. Een buitenstaander die haar hart verloren was aan de vijand" Illicte laste een korte pauze in. Haar ogen gleden van de mooie merrie af en richtte deze nog even in de richting waar ze net het wolfje 'begraven' had. " Je bent een godsgeschenk uit de hemel, Kater" sprak ze dan zachtjes. " Je weet niet hoe moeilijk het geweest is.." Niet dat de merrie kon volgen met deze woorden, maar Illicite doelde op haar verleden. Hoe moeilijk het wel niet geweest was raar achterna gekeken te worden, te worden uitgescholden, verlaten te worden, ... Een zachte zucht ontsnapte, waarna ze haar ogen weer diep in de van de merrie nestelde. " Is het zo duidelijk ja ?" Illicite glimlachte. "Hoe moeilijk mijn verleden ook geweest is, ik ben wie ik ben en ik ben er fier op. Ik heb inderdaad een verleden gehad met wolven, beter gezegd.. Ik ben er mee opgegroeid. " Dat zou de merrie veel verklaren. Het zou haar een beter beeld geven over waarom Illicte net dat wolvengedrag bezat.

Wanneer de volgende woorden haar gehoorgang bereikte knikte Illicte al glimlachend. Oef... " Mijn naam, ja.. eigenlijk wel. Het betekend onwettelijk, of beter gezegd verboden. Mijn oorspronkelijke naam, degene die mijn moeder aan mij gegeven had, is voor mij tasten in het onbekende. Dus ben ik als Illicite gedoopt geweest door een wolf." Het hele verhaal achter haar naam is echter dat ze gezien werd als en veulen dat er nooit had mogen zijn, daarom onwettig/verboden. " En jou naam, ook niet alledaags ? " (...)

**Profile** Number of posts : 1162

Wanneer Illicite haar situatie verword met 'hart verloren aan de vijand,' stokte Katars adem even. Een wolf is nooit een vijand, merkte ze zwakjes, maar met een glimlach op. Een wolf heeft honger en eet vlees. En dat is niet zijn schuld. Het moet zich voeden en als wij dan toevallig voorbij lopen, zijn wij inderdaad bij toeval het slachtoffer.

*ik typ later verder, heb voor de rest niet echt inspiratie Smile

**Profile** Number of posts : 112 Status : Active

sgoed n.n ❤

**Profile**

» Plot Vulpes
» Plot Vestival
» The seasons of life
» All I want is a new life
» Life After Death

My life has a superb cast, but I can't figure out the plot.

My life has a superb cast, but I can't figure out the plot.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen