Zachtjes ritselden de bladeren op de grond, af en toe opgetild door een zuchtje wind. Verder was de nacht stil. Niet normaal, eng stil. Het was blauwe maan. Haar eerste blauwe maan, sinds ze in blue moon horses was. Ze was al snel bijgepraat door andere paarden. Ze werd er bang door gemaakt, al voor ze wist wat het was. Nu nog steeds wist ze niet waarom het nou precies de blauwe maan was, gezien de verhalen was het alleen wel iets om mee op te passen. Zelf was Dhaeru rang één, wat betekende dat het wel zo veilig was als ze in haar kuddegebied bleef, als het goed was was dat dan het minanter. Ze snoof zacht. Het was maar griezelig. Haar pad werd alleen maar verlicht door de maan. De blauwe maan nog wel. Dhaeru wist dat ze hier niet moest blijven ronddwalen, ze was de ideale prooidier voor schimmen. Of hoe die zichzelf ook mochten noemen. ’Ja Dhaeru, waar ben je aan begonnen,’ zuchtte ze diep, voordat ze verder liep en tussen de bomen van het minanter verdween. Hier in het donker zag je de patronen van haar vacht niet, de grijze aftekeningen, het wit/grijs/bruine hoofd. Eigenlijk zag je de aftekeningen wel, alleen was de bruine vachtkleur geëffend met de grijze kleuren van haar vlekken. Haar witte bles stak slechts licht af in het donker. Met haar ogen kon ze de contouren van het minanter zien. Eigenlijk had de drie-jarige merrie eerder de pikdonkere nachten in plaats van deze spookachtige nachten tijdens de blauwe maan. Dhaeru begon schichtiger met het moment te worden. De ogen van de maan lagen constant op haar. De bomen leken ogen te hebben. Diep in de verte werd een uil opgeschrikt. Dit geluidje was al genoeg voor het gevoelige paard om te uit angs in haar broek te pissen. Mocht het niet zo zijn dat ze geen broek had, en het alleen maar zou vertragen als ze uit angs moest piesen en tegelijkertijd moest vluchten. Needankje. Haar bruine ogen schoten heen en weer, ze was niet langer in staat om te doen alsof ze helemaal rustig was. Ze was een en al gespannen en om de pas keek ze achterom. Altijd had ze, als ze bang was het onvertrouwde gevoel alsof iemand achter haar stond, zomaar opdook en haar helemaal het leplazerus te laten schrikken. Ook een nono voor haar. Toen ze plotseling gekraak van takjes hoorde hield ze het niet veel langer. Ze maakte haar rug hol, rukte haar hoofd omhoog en sperde haar neusgaten angstig open. Haar oren lagen plat in haar nek. De spieren rond haar kaak waren gespannen, zodat ze met haar ademhaling een zacht fluitend geluidje maakte. ’God Dhaeru. Wees niet zo’n bangepoeperd. Het is maar donker. En eng. En stil. Doods..’ verdomme, dit hielp helemaal niet. Dhaeru, waar ben je in beland? dacht ze, alleen maar om te blijven praten. Dan was dit al lang niet zo eng.

BELVEDERE.

tok, tok, tok, tok. Hij opende zijn ogen en concentreerde zich op het geluid.Tok, tok, tok, tok. Daar was het weer! Hij krabbelde overeind eventjes was het er niet meer, eigenlijk was het er helemaal niet meer. Een doffe klap was hoorbaar en hij stapte langzaam de grot uit. Toen zag hij wat het geweest was, het getik was van ijspegels die op druppelden op enkele stenen. De doffe klappen die hoorbaar waren was van hopen sneeuw die van de dennen takken afvielen, dat kon maar een ding beteken! Het dooide en het werd lente! Eindelijk… Eindelijk werd het lente.

Het mooiste seizoen was naar zijn mening de lente, hij vond de overgang van de lente en de winter prachtig. De sneeuw was niet meer hard en kraakte niet langer, nee, het was zachter ondanks dat je het niet zo goed merkte, het verschil was er. Enkele vogels waren al aan het tsjilpen. Het was jammer dat hij zich nu niet op de prachtige overgang tussen winter en lente kon letten. Hij was te druk bezig met eten zoeken en voelde zich uiteindelijk genoodzaakt om voor de zoveelste keer wat boom schors op te eten. Het was niet bepaald lekker, maar het hield je in leven. Hij schudde zich uit.

Er was nog een reden waarom hij niet kon genieten van de overgang van de winter naar lente, dacht hij verbitterd. De blauwe maan, het was nu alweer de derdedag en de maan was vol, hij was al een schim tegen gekomen en wist nu dat hij er niet nog eentje wou tegenkomen. Een onbekende geur drong tot hem door, hij was zo gefocust op die geur dat hij tegen een tak aan liep en dat deze met een oorverdovend lawaai brak, hij sprong in de lucht en keek verwoed om zich heen, toen zag hij de tak, zachtjes vloekte hij. Ja, hoe komen schimmen op je af? Zo dus… Hij liep door, een beetje angstig richting de geur, de merrie die hij nu kon zien leek een gewoon paard, maar man wat had ze een rare kleur… Hij voelde hoe een kille angst zijn hart samen kneep, wat als ze een schim was? Hij moest het erop wagen, met zijn tweeën was je toch veel sterker dan in je eentje. ,,uh… Hallo? Moet je niet bij de kudde zijn? Wie ben je eigenlijk? Je bent toch geen…’’ Zijn stem schokte en hij hield eventjes zijn mond, wat zou er gebeuren als je dat woord zou zeggen? ,,Schim…’’ Probeerde hij voorzichtig, er gebeurde niets, natuurlijk.


~had ff geen zin om post sheet te gaan regelen xD~