Wie hij werkelijk is of waar hij werkelijk vandaan komt, houdt hij liever voor zich. Hij omhult zichzelf in mysteries over vreemde verre landen en ongelooflijke streken. Het staat buiten kijf dat deze hengst al heel wat jaren achter zich heeft en tiental zoveel omzwerving heeft gemaakt voor hij in de kudde van de blauwe maan paarden aanbelandde. Hij heeft de oceaan gezien in baaien en op stranden, op kliffen en vanuit de bergen. Hij heeft woestenijen bedwongen en bergen beklommen die tot de hemel reikten, om daar oases te vinden van rust en vrede. Hij is in wouden geweest met bomen zo hoog als bergen en breed als vele paardenlichamen naast elkaar. Wouden van het eeuwige groen, warm als de woestijn, maar even vochtig als de oceaan. Wouden gevuld met bloemen en dieren in alle mogelijke kleuren en zo groot en zo oud dat de wouden van de kudde van de blauwe maanpaarden koud en levenloos zijn; stil en klein. Maar tegelijkertijd even mooi en wonderlijk in hun eigen rust.

In elk begrip van ruimte, tijd en plaats is hij geboren ver weg van hier. De vlaktes daar waren droog, de paarden rank en gehard; instaat om te overleven op weinig voedsel en water. Al van jongs af aan heeft deze hengst geleerd om zonder rust en zonder zeuren vele kilometers te lopen, opzoek naar nieuw eten, en belangrijker nog: naar vocht. Die ijzeren discipline heeft hem meer dan eens zijn leven gered en heeft er zonder meer voor gezorgd dat hij zover gekomen is als waar hij nu is. Als zijn botten zeer doen, zijn maag verkrampt van de honger en zijn longen schreeuwen om zuurstof dan zal hij de eerste en laatste zijn die dit weet, want toegeven is een vorm van falen. Hij is met harde hand groot gebracht en heeft geleerd om net zo lang te vechten tot hij datgene krijgt waar hij recht op heeft. Zijn opvoeding heeft hem hard gemaakt en hoe hard dat werkelijk is, kom je waarschijnlijk pas achter wanneer je exact de zelfde paden als hij bewandelt hebt en dezelfde angstaanjagende hoogtes en dieptes hebt aanschouwd. En ondanks een hard en moeilijk leven, zijn de eigen dieptes van zijn donkere ziel nog altijd het meest beangstigend, mogelijk duister genoeg om nooit te aanschouwen. Want pijn veroorzaken, betekent weten wat pijn is en het meest afschuwelijke is wanneer het masker wordt afgerukt en er geen mogelijkheid tot vluchten meer bestaat. Uiteindelijk is dat het resultaat van zijn leven: geboren om te vechten, maar tot in de eeuwigheid op de vlucht voor zijn eigen ziel. Emoties maken zwak en zwakte is wat krijger niet gebruiken kan: dat zou de grootste zonde zijn.

Zijn rechterachterbeen gleed weg op de kale, gladde rotsgrond van de berg en een uitstekende rotspunt liet een spoor van bloed achter op zijn lichte vacht. Hij vervloekte zichzelf om deze onvoorzichtigheid en plaatste zijn hoef op steviger terrein. Voorzichtig, testend, strekte hij zijn achterbeen en plaatste zijn gewicht van links naar rechts om te controleren of de wond slechts oppervlakkig was. Toen hij geconstateerd had dat dat zonder meer het geval was, zette hij zijn afdaling voort. Zoals gewoonlijk kostte de afdaling hem meer moeite dan de beklimming, maar toch was de tijd die het hem kostte om beneden te geraken opmerkelijk gering. Het mocht duidelijk zijn dat dit iets was waar hij ervaring mee had.

De gestalte van de hengst was niet bijzonder opvallend: hij was niet bijzonder groot of gespierd. Zijn bouw neigde naar rank, zijn hoogte naar gemiddeld tot klein voor een hengst. Hij had een slanke hals en een fijn gevormd hoofd. Dunne maar lange manen die in smalle dreads over zijn hals vielen. Wat hem anders maakte was zijn geoefende manier van bewegen en de subtiele spieren die als staalkabels over zijn lichaam liepen. Een enkele blik was genoeg om in te zien dat dit een krijger was: iemand die geboren en getraind was om te vechten. Dit was een jager, mogelijk zelfs een moordenaar. Wat aan hem opviel was de kleur van zijn ogen – ze hielden het perfecte midden tussen groen en blauw –, van zijn vacht – de hete gouden kleur van zand in de laatste uren van de zon –, de groene en blauwe glaskralen in zijn manen en staart. Maar meest opvallend van al waren de vier littekens aan weerzijdes van zijn schoft: niet zozeer groot, maar wel dik, al was de kleur bijna net zo licht als zijn vacht.

Eenmaal bij de grens van het naaldwoud gekomen, werd de berghelling minder stijl, maar de hengst behield hetzelfde, haast langzame tempo. Hij wist als geen ander dat de bomen hem de mogelijkheid tot snel draaien en wenden benamen en al hoewel het zicht niet het zintuig was waar hij op vertrouwde, werd die door de de vele begroeiing nog verder verslechterd. De geur van andere paarden dwong hem echter om zijn afdaling door dit dennenbos voort te zetten: alhoewel er hier zo nu en dan een paard kwam, vertelde de lichte geuren hem dat dit een uitzondering was; het hart van de kudde lag nog vele honderden meters verder naar beneden. Hij had het dal enkele uren geleden al mogen aanschouwen: de rivier, die enkele meters breed moest zijn, niet groter dan een glinsterende regenworm. De kleuren waren niet meer geweest dan een waas, maar niettemin had hij zichzelf gedwongen om te kijken, goed te kijken, en elk detail in zich op te slaan. Hij wist dat de meest betekenisloze details later mogelijk zijn leven konden redden. Ook dat was reden dat zijn tempo nu uitermate laag lag: het gaf hem de gelegenheid om dit woud in zich op te nemen, zodat hij er later snel en moeiteloos zijn weg in zou kunnen vinden.

Het zachte kenmerkende ruizen van het struikgewas attendeerde hem erop dat er een paard naderde. Hij schatte snel de positie in en draaide zijn lichaam zo dat het naderende dier geen zicht had op het bloed op zijn rechterachterbeen. Hoewel de wond slechts gering was – zeker voor zijn doen, wist hij wel beter dan een onbekende zijn mogelijke zwakheden te tonen. Zo bleef hij staan, geduldig wachtend: zijn lichte hoofd trots geheven, de blik in zijn turquoise ogen behoedzaam en afstandelijk.