Allen draafde met vrolijke passen door Minanter. Zijn nog redelijk korte staartje bewoog rustig mee op het ritme van zijn bewegingen. Hij was in een behoorlijk goede bui geweest sinds hij Aleydis had ontmoet. Zij was zijn eerste echte vriend, nog beter zelfs, zijn beste vriendin. Verder had hij nog geen veulens zien rondhuppelen in dit gebied. Sinds zijn ontmoeting met de dochter van Theron was hij wel al wat gegroeid. Zoals altijd ging dit snel met jonge dieren. Zijn moeder kon immers niet altijd in de buurt zijn, dus moest hij snel op eigen benen leren staan. Niet dat Shylar hem verwaarloosde, maar het nieuwsgierige hengstje had er een handje van op onderzoek te gaan. Zo was hij al redelijk wat keren uit het zicht geslopen om weer wat mee te maken. Hoewel niets kon tippen aan de ontmoeting met Aleydis. Zij had hem verteld dat ze een zusje had en eigenlijk had hij haar ook wel willen ontmoeten, maar het was er nog niet van gekomen. De twee zaten natuurlijk in een andere rang en leefden dus ook voornamelijk in een ander gebied.

Hij hield wat in en wandelde verder in een rustige stap, terwijl hij genoot van de natuur om hem heen. Het was een warme zomerdag en de bossen die zich tussen de bergen in bevonden zaten vol met leven. Verscheidene vlinders waren hem al vrolijk fladderend gepasseerd. Het jonge hengstje keek zijn ogen uit naar de wonderen die hij mocht aanschouwen. Het besef van de schande die zijn moeder had begaan was er nog niet. Hij wist niet veel van zijn vader en dus ook niet hoe dat precies zat. Voor hem was Shylar gewoon zijn moeder, iemand waar hij van hield. Dat ze iets fout had gedaan, dat hij de reden was voor haar eerdere verbanning, dat was hem nog niet ter oren gekomen. Bij het ruiken van een nog onbekende geur keek Allen gealarmeerd op. Zijn oortjes schoten naar voren, terwijl zijn grijsblauwe ogen zochten naar de bron van de stank. Het was misschien iets dat hij nog nooit eerder had mogen ruiken, maar zijn lichaam reageerde automatisch gespannen op de geur van brand. In de verte was een grote zwarte rookpluim te zien. Als je heel goed luisterde kon je zelfs het knetteren van de vlammen horen. Het vuur verspreidde zich snel en hij bevond zich in een bos. De perfecte plaats voor een bosbrand om zich naar uit te bereiden. Haast vanzelf schoten zijn oortjes in zijn nek, zijn ogen groot. Om hem heen begon er zich al rook te vormen. Donkere wolken werden meegeblazen door de wind. Allen slikte en keek vluchtig om zich heen, voor hij een willekeurige kant op schoot, hopend dat hij daar zijn moeder zou vinden. Shylar! Mam! Dat was de persoon die raad zou moeten weten in deze situatie. Hulpeloos opende hij zijn mond wat. 'Mama!' kwam er gehaast uit, waarna hij een paar keer hoestte door de rook die zijn longen vulde.
[Voor Shylar]

Zijn roep om hulp was gehoord, want enkele seconden nadat hij een kreet naar zijn moeder had geslaakt, verscheen Shylar door de dikke rook. 'Mam!' Zonder er over na te denken volgde hij haar in snelle galop. Ze leidde hem weg van de rook, weg van het vuur, weg van het gevaar. Eenmaal buiten bereik van de dikke rookwolken, hielden ze stil. Het jonge hengstje hoestte nogmaals, maar het was snel over. De geweldig frisse, schone lucht voelde geweldig aan in zijn geïrriteerde keel en neus. Het was alsof hij nog nooit eerder zulke pure lucht had mogen inademen. Zijn benen trilde lichtjes, waardoor zijn lichaam ietwat wankel stond, maar toen zijn moeder haar neusje tegen hem aandrukte, voelde hij ontspanning door zijn aangespannen spieren glijden. Zij was hier, ze was veilig en hij ook. Met een vragende blik keek hij haar aan. 'Hoe kan dat? Al dat vuur?' vroeg hij haar, want nu hij veilig was stak de nieuwsgierigheid op. Nog nooit had hij zoiets meegemaakt en ook de paarden die hij had ontmoet hadden nog nooit over zoiets groots verteld. Er moest een verklaring voor zijn. Het was toen, dat hem nog iets te binnen schoot. Zijn beste vriendin Aleydis! Zij leefde ergens anders en zij zat in een andere rang! Maar was het daar veiliger? Was zij veilig? Allen slikte even, niet zeker hoe hij erachter zou moeten komen of alles goed met haar was.

De stemming van zijn moeder veranderde in een oogopslag, iets dat hem zelf ook wat opvrolijkte. De paniek van net al bijna weer vergeten. Shylar vertelde hem wat het vuur inhield. Hij schrok een beetje van het feit dat het door een groep paarden kwam, dat het niet gewoon een ander verklaring had. Zoals zijn moeder die paarden beschreef, hij nam zich meteen voor om nooit deze 'schimmen' op te zoeken. Vooral bij haar laatste zin werd zijn aandacht getrokken. Siberia, zijn halfzus, daar had hij over gehoord, maar hij vroeg zich af wat het dan was wat zijn moeder was kwijtgeraakt. Met vragende oogjes keek hij naar haar op, waarna hij zijn mond opende om het maar te vragen. 'Wat hebben ze dan afgenomen?' vroeg hij onschuldig. Zo onbezorgd als een veulen kon zijn, vroeg hij haar wat hij wilde weten zonder door te hebben dat dit misschien een pijnlijk onderwerp was. Over zulke dingen dacht je nog niet na wanneer je klein was. Wat hij wel wist, was dat hij de schimmen nu al niet mocht. Niemand nam iets van zijn moeder en zijn halfzus af en kwam daarmee weg! Bij een andere stem en het geluid van zware hoeven die tegen de grond klapten in het ritmische tempo van een stappend paard, keek Allen gealarmeerd op. De dingen die zijn moeder net had gezegd stonden natuurlijk vers in zijn geheugen en het paard zag er nu niet bepaald vriendelijk uit. Zijn donkere ogen, totaal zwart, zijn manen en staart warrig en zijn vacht besmeurd met bloed. Het feit alleen al dat hij zei 'zo slecht zijn we niet hoor' deed een belletje rinkelen. Want Allen was misschien jong, maar niet dom. Het hengstje ging dan ook meteen dicht tegen zijn moeders zijde aan staan, zijn grijsblauwe ogen op de hengst gericht, het licht van de blauwe maan boven hen.

(Bedenk wel dat je Aeron hierin nog niet vermoord kan hebben ofzo, gezien Allen hier nog jong is en hij later nog getraind wordt door hem(niet in rpg gebeurd, maar zogenaamd). Beetje verwarrend doordat dit topic nog voor zijn volwassen join was aangemaakt)

Allen bleef tegen zijn moeder aangeplakt terwijl hij nadacht over wat zijn moeder hem had verteld net voor de schim was verschenen. Ze was dus belangrijke personen kwijt geraakt, maar daardoor was hij her wel. Het jonge hengstje wist nog niet helemaal wat hij hiervan moest maken, maar zijn aandacht werd al snel weer getrokken door de schim die voor hen stond. Shylar had ondertussen een naam uitgesproken en hij herhaalde deze in zijn hoofd, om hem nooit meer te vergeten. Het was handig om te weten voor wie je op moest passen. Het kwam er gewoontjes uit, maar de hengst die blijkbaar de naam Kratos droeg, zei zijn naam. Allen deed een voorzichtig stapje naar achter, niet wetende wat hij moest doen. Het was al vreemd dat deze onbekende hengst zijn naam kende, het deed hem angstig naar zijn moeder kijken. Hij wist dingen die hij niet zou moeten weten. Bij het horen van zijn vaders naam schoten Allen's oortjes naar voren. Wat wist deze Kratos van zijn vader? Het beest vroeg hem echter dichterbij te komen en alleen al puur uit instinct zou hij nog geen stap dichterbij hebben gezet, laat staan dat hij het beest er vriendelijk uit vond zien. Hij voelde hoe zijn moeder zich meer aanspande. Het was niet moeilijk de spanning te voelen die er in de lucht hing. Het blauwe licht van de maan bracht dit altijd met zich mee, als hij de verhalen mocht geloven. Weer begon Kratos te spreken en het maakte Allen enkel nerveuzer. Moorden, natuurlijk wilde hij niet dat er gemoord werd. Maar met deze hengst zo voor hem, vreesde hij dat het de verkeerde kant op zou gaan. Een paard dat geen kwaad in de zin had zou er nooit zo uit zien en zou ook nooit zo spreken. Zijn mond opende hij maar niet, want hij wist toch niet wat hij zou moeten zeggen tegen dit paard.

Allen keek met grote, geschrokken ogen toe hoe de schim naar zijn moeder uitschoot. Er was absoluut geen tijd om iets te doen, zelfs niet om uit de weg te springen en dus was hij gedwongen om te zien hoe de hengst wat vel van haar lichaam af scheurde. Het jonge hengstje slikte even, tranen begonnen zich in zijn ogen te vormen. Kratos die weer voor hen stond werd wazig door het vocht dat zich in zijn ogen ophoopte. Een keer knipperen en de druppels gleden langzaam over zijn wangen naar beneden. Hij wilde niet dat zijn moeder werd aangevallen. Ondanks dit alles was Shylar even sterk blijven staan. Allen had geen idee hoe ze het deed, hoe ze nog zo rustig kon zijn. Hij zelf trilde van de spanning. Bij de laatste woorden die Kratos sprak, drukte zijn moeder haar neusje tegen hem aan. Overdenkingen gingen als een speer door zijn hoofd, wat eruit kwam was natuurlijk logisch voor een kind. Deze schim beweerde dat hij zijn moeder niet zou aanvallen zodra hij naar hem toe zou komen. De keuze was hierdoor snel gemaakt. Met trillende stapjes bracht hij zich van het lichaam van zijn moeder af waarna hij haar nog even aankeek. Eens zijn blik terug schoot naar Kratos versnelde hij zijn pas, zodat hij al snel voor de grote hengst stond. Niets was nog tussen hen in te vinden, er kon zo veel gebeuren. Gek genoeg was hij minder gaan trillen, alsof zijn hoofd langzaam alles uit zette, zijn verstand op nul. Wachtend op wat er komen ging.