Regenbogen en zonnestralen~ Ully

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Gedachte vliegen door Rayo zijn hoofd. Zijn verleden bleef hem achtervolgen. En hij wilde er niet zielig over doen, hij wilde het überhaupt nooit aan andere vertellen. Dan zullen ze alleen maar een slecht beeld krijgen over wie Rayo echt is. Rayo de moordenaar. Rayo die zijn bloed eigen vader heeft achtervolgt totdat ie gek werd en vervolgens gevoelloos heeft neergeslagen. Hij was zo woest om wat zijn vader had gedaan. Zijn vader, de grote brute fries, had zijn enige inspiratie verwoest. Zijn moeder. Een pracht van een Andalusiër.

Nadat Rayo zijn vader had vermoord voelde hij zich verschrikkelijk. Hij wilde een schim worden. Hij was immers geen haar beter dan de schimmen. Maar toch besloot hij verder te gaan voor zijn moeder. Hij kwam toen aan in Minanter. Waar hij de kudde intrad en een nieuw leven wilde beginnen. Hij zou niets over zijn verleden vertellen. Hij had alleen één nadeel: zijn lichaam vertelde zijn verhaal. De littekens op zijn lichaam, toegebracht door gevechten en zijn blinde linker oog dat zijn vader heb naliet als aandenken. En hij haatte het. Het maakte hem zwak. Rayo was snel en sterk, maar vijanden konden hem treffen door in zijn blinde kant te gaan staan. En zo heeft een schim hem aangevallen. Zielig. Hij voelde de wond nog in zijn hals prikken. Hij was de pijn wel gewend. Zijn hele leven heeft hij niets meer gevoeld dan pijn. Oke, hij was een tijd gelukkig. Omdat hij dacht verliefd te zijn op een domme merrie die voor een andere hengst koos. Misbaksel die hengst.

Hij stijgerd kort waarna hij krachtig een brul uitstoot. Hij zet zijn hoeven krachtig op de grond. Het geluid dat hij produceert zal zich ver verspreiden over de velden van Ferelden. Hij was voor niemand bang en dat liet hij ook duidelijk merken. Hij zette een krachtige galop. Hij staarde naar de horizon en zijn oog zocht naar enige afleiding. Een geraamte werd zichtbaar. Nieuwsgierig richten zijn oren zich naar het paard toe. Zijn hals krulde zich en hij versnelde zijn pas. Zijn rode manen wapperde eigenwijs.

O N E C H A N C E , O N E M O M E N T A N D O N E D E C I S I O N.

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

De wind voerde de geur van rottende bladeren en hardnekkig korstmos dat elk seizoen overleefde mee, terwijl de bladeren langzaam naar beneden dwarrelden en eekhoorns hun winterslaap begonnen wandelde een witte merrie rustig door het oranje kleurende bos. De herfst was altijd al een van haar favoriete seizoenen geweest, ook al was er dan niet zo veel eten te vinden toch vond ze het fijn om in haar beginnende wintervacht door bergen afgevallen bladeren te galopperen en ze terug te doen opwaaien alsof er een wervelwind was gepasseerd.

Haar benen werden langzaam aan zwart van de opspattende modder terwijl ze nadacht over haar moeder, ze had er nog nooit bij stilgestaan war er nu van haar moeder geworden zou zijn maar die ene dag zal altijd in haar geheugen gegrift staan en als een onzichtbaar litteken over haar hart altijd blijven bloeden. …De geur van een furieuze leider die haar achterna jaagt tot ze ver buiten het kudde gebied was, het stampen van zijn hoeven en de laatste schreeuw van haar moeder… Abrupt stopte ze op een heuvel toen ze weer zo’n verschrikkelijk gehinnik hoorde, het leek net alsof ze die nacht terug herbeleefde. Gespannen draaide ze haar oren in alle mogelijke richtingen om de oorsprong van die hinnik te vinden, haar hart klopte zo hard dat ze het ruisen van haar bloed in haar oren kon horen tot ze een verschijning zag aan de rand van de Ferelden die op volle snelheid op haar af gegaloppeerd kwam.

Een donkere hengst met vlammende manen kwam op haar afgestormd, snel sloot ze haar ogen en zette ze haar schrap om de klap op te vangen die de botsing teweeg zou brengen, een tijd lang stond ze daar als een dombo met haar ogen dichtgeknepen te wachten. Puur uit ongeduld opende ze ze weer en daar stond hij dan een donkerbruine hengst recht voor haar witte neus. Een zachte westen wind blies over de lege vlakte waar de twee stonden en deed haar manen opvliegen toen ze eindelijk iets wou zeggen maar haar woorden werden meegenomen door de wind.
‘Eeeeuh… Hallo?!’ een frons verscheen op haar gezicht toen ze hem aankeek ‘Was dat nu echt nodig om zo snel op me af te galopperen?’ Niet dat ze het erg vond maar als hij het voor zijn plezier deed zou ze het maar raar vinden, zo ver als ze kon boog ze haar nek naar voren om een beter beeld te krijgen van de onbekende, hmm… sterk gebouwd, blind langs een kant, veel littekens… geen enkel detail zou haar ontgaan. Met een paar elegante passen stond ze achter hem en liep ze in een wijd cirkel rond hem heen tot ze tevreden was en er van overtuigd was dat ze geen enkel detail gemist had, vanaf vandaag stond zijn uiterlijk voor altijd in haar brein gegrift.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Uiteindelijk werd het geraamte beter zichtbaar. Hij stook zijn neus in de lucht op de geur op te pikken. Het was een merrie. Hij verminderde zijn snelheid niet. Zijn hoeven raakte de grond ritmisch en zijn hartslag deed mee op de maat. Als paarden rayo zien hebben ze de neiging om weg te rennen, maar deze merrie bleef staan. Hij gebruikte als excuus dat hij niet goed diepte ziet omdat hij aan één kant blind is. Maar hij is nu zo gewend aan dat blinde oog dat hij nu wel kan inschatten hoever een voorwerp is. Eigenlijk deed hij dit om paarden te testen. Wie kon hij afschikken met zijn uiterlijk en voorkomen? En welke paarden bleven staan om hem echt te leren kennen? Veel paarden ontwijken hem vanwegen zijn uiterlijk. Moet je nagaan hoe simpel sommige paarden zijn.

Hij zag dat de merrie zich schap zette voor wat zou komen. Ze had haar ogen dicht. Uiteindelijk stopte hij een paar metertjes voor haar. De blaadjes die op de grond lagen werden meegesleurd door de kracht die rayo meenam. Ze deed haar heldere ogen open en hij keek haar aan. ‘Eeeeuh… Hallo?!’ een frons verscheen op haar gezicht toen ze rayo aankeek ‘Was dat nu echt nodig om zo snel op me af te galopperen?’. Rayo grijnsde. Ze durfde er teminste ook nog iets van te zeggen. "Ja. zei hij kort en krachtig. De merrie kwam dichterbij gewandeld. " ik kon niet wachten je van dichtbij te zien" vervulde hij zijn zin en lachte omdat de merrie hem helemaal bekeek. De witte merrie liep een circel om hem heen en nam rayo goed in zich op. Maar Rayo deed hetzelfde maar dan iets subtieler. Zijn oog volgde haar lichaam. Wat hem opviel waren haar speelse krullende manen. "Ik heet trouwens Rayo mocht je dat ook willen weten." Hij wachte even of de merrie ook haar naam zou geven maar dat deed ze niet. "Vertel me je naam of mag ik je ook krullie noemen?" plaagde hij haar.

Ja hij vond het leuk om paarden te plagen. Gewoon om te zien wat hun grens was. Hij teste paarden gewoon uit om zich te amuseren. Hij wilde ze uit lokken. Maar soms lukte dat niet en werd het te persoonlijk. Dan gaat hij zich aan paarden hechten en dat wil hij niet. Vandaar dat hij groffe opmerkingen maakt als paarden hem te goed leren kennen.

O N E C H A N C E , O N E M O M E N T A N D O N E D E C I S I O N.

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

De wervelwind van bladeren ging liggen toen de hengst stopte en brutaal “ja” antwoordde, ze stond er alsof ze uit haar lood geslagen was, zo begroet je toch niemand? De frisse geur van het bos hing nog in zijn vacht toen ze hem grondig inspecteerde en terug draafde zodat ze voor zijn neus stond. Het antwoord dat ze daarna kreeg deed een glimlach op haar lippen verschijnen “ik kon niet wachten je van dichtbij te zien” en blijkbaar vond hij het zelf ook amusant toen ze naar hem keek “wel bedankt dan , charmeur” maar dat was het enige vriendelijke wat ze eruit kreeg tot ze hem in de ogen keek, op de een of andere manier straalde hij een zelfingenomen rust uit maar het was net alsof die schittering even opflakkerde en daarna weer verdween in een leegte. Nieuwsgierig draaide ze haar oren in zijn richting zodat ze al haar aandacht erbij kon houden, haar ogen staarden af en toe naar zijn blinde kant maar vanaf ze zichtzelf daartoe betrapte schudde ze met haar hoofd waardoor haar levendige manen nog wilder werden.

Net leek net alsof hij haar gedachten kon lezen want net toen ze hem naar zijn naam wou vragen zei hij wat ze verwachtte “Ik heet trouwens Rayo mocht je dat ook willen weten.” Stomverbaasd had ze het niet in de gaten dat hij wachtte tot ze haar naam zei en stond ze met een open mond hem aan te staren, dit had ze nog nooit meegemaakt!
“Vertel me je naam of mag ik je ook krullie noemen?” De witte merrie zette en kleine stap naar achteren zodat ze dadelijk zou kunnen weglopen als het nog erger zou worden, krullie, zo’n bijnaam had ze nog nooit gehoord. “Wel, dat moet je zelf weten of je me krullie noemt of niet.” Heel even keek ze naar haar vuile hoeven en de gevallen bladeren die vol modder hingen, zonder haar hoofd op te heffen deed ze haar uitleg verder “ Maar toen ik geboren was heeft mijn moeder me Ulysse genoemd” En fier hief ze haar hoofd op. Ze wist nooit goed of ze wel iets van haar verleden zou moeten vertellen tegen anderen, haar staart zwiepte van links naar rechts toen ze aan haar kudde terug dacht.

“Rayo, hé…” Zonder het te merken zweeg ze, onzeker over wat ze zich bij die naam moest voorstellen, tot nu toe was hij een onbeschofte hengst geweest die haar graag plaagde maar daar zou ze zich niets van aantrekken. Zonder enige aanleiding draaide ze haar om en stapte ze rustig de heuvel af, ergens in haar achterhoofd wist ze dat hij haar wel zou volgen. Zonder haar afdaling te stoppen ging ze verder met haar uitleg, “Als je me toch zo graag krullie wilt noemen zal ik jou maar rooie noemen, eerst van al, ik laat me niet zo snel afschrikken.” Een snelle blik over haar schouder stelde haar gerust dat hij haar nog steeds volgde. “En ten tweede, wat brengt jou hier? Of was je de bomen in het bos aan het tellen?” Een schittering verscheen in haar ogen toen ze stopte met wandelen en hem strak aankeek toen een grijns verscheen op haar gezicht. Wie niet beter wist zou zeggen dat ze als het ware met haar ogen lachte. De wind was gaan liggen toen de twee aan de voet van de heuvel stonden, een elegante witte merrie en een grove bruine hengst die ze vanaf vandaag rooie als bijnaam had gegeven.

ACHILLES

"THE GODS ENVY US"

Eindelijk was die tijd weer daar, eindelijk was zijn tijd aangebroken. Slijm droop van zijn mond, slijm vermengt met bloed van zijn vorige slachtoffer wel te verstaan. Toch was het niet genoeg voor hem. Hij zocht naar meer. En meer zou hij vinden. Een sadistische grijns lag rond zijn lippen terwijl de zware gestalte zich voortbewoog.

In zijn achterhoofd speelde de scene tussen Amosis en zijn mama Zehlia af. Hoe zou zijn zoon reageren op het zien van zijn halfzus? Het boeide hem echter niet hoe de hengst precies zou reageren. Al wat boeide was dat dit er hopelijk voor zorgde dat Amosis meer naar zijn kant toe zou komen.

“En ten tweede, wat brengt jou hier? Of was je de bomen in het bos aan het tellen?” Het was een stem die hij niet herkende, maar wel degelijk een stem die hem interesseerde. In stilte likte hij zijn lippen af al hielp het niet echt tegen het slijm en stapte met tergend langzame passen vooruit tot hij met zijn zwarte ogen vanuit het duister naar de twee paarden kon staren. Een witte merrie en een donkere hengst met rode manen (correct me if I'm wrong)

Een kille lach gleed over Achilles zijn lippen en hij stapte uit de schaduwen. Nou ja, niet helemaal maar wel genoeg zodat de twee hem konden zien. Met bloedende, rottende wonden verspreid over zijn lichaam en bloed dat zijn witte manen sierde. Hij was een monster.. En met de blauwe maan al helemaal. "Stoor ik?" Vroeg hij met een zacht grijnsje terwijl hij van de merrie naar de hengst keek met het bloederige slijm nogsteeds van zijn mondhoeken druipend.

-te lang geleden dat ik met deze jongen gepost heb xD

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

“Wel, dat moet je zelf weten of je me krullie noemt of niet.” Ze keek even naar haar hoeven die onder de modder zaten. Hij keek even naar zijn benen die ook onder zaten. Zijn goude hoeven waren nauwelijks meer te zien. "Maar toen ik geboren was heeft mijn moeder me Ulysse genoemd” Hij keek haar weer aan. "O leuk het rijmt nog ook Ully krullie! Mooie naam, ik zal het iedergeval niet vergeten" Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht.

“Rayo, hé…” Hij spitste zijn oren bij het horen van zijn naam. Ze zweeg en liep verder. Rayo wilde weten wat ze te zeggen had en liep rustig achter haar aan de heuvel af. “Als je me toch zo graag krullie wilt noemen zal ik jou maar rooie noemen, eerst van al, ik laat me niet zo snel afschrikken.” Ze keek om of hij haar had gevolgt. Hij kwam nog verder naar beneden totdat hij naast haar stond. "Haha dat is een goeie. Rayo de Rooie en Ullie de Krullie" hij lachte en liep ietsje voor haar voorbij en keek toen naar haar om. "Dat is knap van je, dat je niet snel afschrikt, maar of het slim is...Niet alle paarden zijn hoe ze er uit zien nee, maar sommige wel" Hij draaide zich weer rap om en hij liep weer verder.

“En ten tweede, wat brengt jou hier? Of was je de bomen in het bos aan het tellen?” Hij lachte schaperig. Ze was eigenwijs maar ook grappig, net zoals haar krullen. Hij keek haar weer aan om iets terug te zeggen maar pikte een geur op. Een kille geur. Zijn gelaatstrekken veranderde meteen en hij zag Ully vragend kijken. Toen er een kille lach galmde keken ze allebij in dezelfde richting. Daar stond duidelijk een schim. Zijn oren schoten gelijk naar achter wat duidelijk maakte dat hij de schim niet op prijs stelde. Rayo vroeg wel zich wel eens af waarom schimmen zo gemeen waren. Ja rayo is ook gemeen maar niet zo! Misschien kwam het door hun rottens vlees en botten. Dat ze daarom zo gefrustreerd raken ofzo.

"Stoor ik?" Vroeg de schim met een zacht grijnsje terwijl hij van Ully naar Rayo keek met het bloederige slijm nogsteeds van zijn mondhoeken druipend. "Ja" weer was zijn reactie kort en bod. Maar nu gemeent. Hij stond al iets voor Ully. Dit is hem namelijk al eerder overkomen. En Rayo kan best wat hebben.

O N E C H A N C E , O N E M O M E N T A N D O N E D E C I S I O N.

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Blijkbaar van Rayo zichzelf wel grappig "O leuk het rijmt nog ook Ully krullie! Mooie naam, ik zal het ieder geval niet vergeten" Ze rolde met haar ogen en riep nog “Ik hoop maar dat je het niet vergeet!”
Nadat ze nog eens over haar schouder had gekeken zag ze dat er een kleine glimlach verscheen, misschien is hij nog niet zo slecht als hij eruit ziet, en ze stond stil.

De hengst kwam naast haar tot stilstand toen ze aan de voet van de heuvel waren aangekomen, plots hoorde ze een grinnik die alsmaar luider werd tot hij begon te lachen. . "Haha dat is een goeie. Rayo de Rooie en Ullie de Krullie" Een frons verscheen op haar gezicht en de lichtjes in haar ogen begonnen als vuurvliegjes op en neer te dansen toen ze zacht mompelde “Rayo Rooie en Ully Krullie…Hihi..” Vanonder haar kroezelige manen keek ze hem aan toen hij haar weer eens prees, net alsof ze een koning was. Toch voegde hij er nog iets aan toe “….Niet alle paarden zijn hoe ze er uit zien nee, maar sommige wel" En hij begon verder te stappen zodat ze aankwamen in een dal vormig veld, overal rond hen waren bergen en struiken te zien en af en toe een boom of twee eenzaam aan de rand.

Een verrotte geur werd in hun richting geblazen toen er een wind opstak, het leek net als of er een rottend karkas in de struiken lag, maar toen een paard uit de bosjes stapte begreep ze er helemaal niets meer van, Paarden kunnen toch niet rotten en tegelijk leven?
Een grijze hengst stapte uit de struiken en meteen merkte ze op dat Rayo gespannen werd en zijn oren in zijn nek legde, waarom wist ze totaal niet maar er was iets raars met die hengst aan de hand.

“Stoor ik?” Een zware stem weerklonk in de wind, kleine pasjes naar achteren en haar oren in haar nek deden haar nog meer huiveren “Eeuh, Rayo…. Wie is dat?” fluisterde ze zachtjes. Met grote ogen keek ze hem aan maar zijn blik was zo gefixeerd dat hij haar niet hoorde. In de tussentijd was Rayo al voor haar gaan staan alsof hij een beschermend schild wou zijn, maar dat kon ze niet aannemen, ze was heus geen watje!

Met een paar soepele sprongen ging ze naast haar nieuwe vriend staan, uit haar ooghoek zag ze de rottende hengst dichterbij komen, een rilling gleed over haar rug. De eens zo blauwe lucht was al grauw geworden en de vogels waren gestopt met zingen toen ze de buitwonden en de schrammen zag op de onbekende zijn rug, De geur van slijm en bloed dreef naar haar toe en ze kreeg de neiging om te gaan kokhalzen. Wie was die onbekende en vooral WAT was hij?

ACHILLES

"THE GODS ENVY US"

De reactie van de hengst deed hem zijn mond langzaam openen en een lage grom verliet zijn lippen. "Probeer je stoer te doen Rayo?" Fluisterde hij zacht en grommend. Een smalende lach lag rond zijn lippen. Zou de hengst het een wonder vinden dat Achilles zijn naam wist? Of zou hij het wel verwachten net zoals Achilles eigenlijk wel verwachtte dat een van de twee minstens zijn naam wist. Schimmen, en zeker met hoe weinig ze nu waren waren maar wat bekend..

De merrie leek echter van niets te weten en haar reactie op zijn mondversiering deed hem grijnzen. "Wel schatje, dat heet nou een schim. Originele inwoners van dit gebied, en eens per maand besluiten wij onze gezichten te laten zien. Je kan altijd als je wil je aanmelden natuurlijk. Wie weet ziet mijn heer wel wat in jou." Fluisterde hij en grijnsde zacht. "Achilles is de naam mocht je het willen weten. Ulysse nietwaar? Het is een eer je te leren kennen." Hij grijnsde zacht en snoof even haar zachte lucht op die met de wind werd meegedragen.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Toen Rayo voor Ulysse ging staan was ze weer te eigenwijs om naast hem te komen staan. Hij snapte haar reactie niet. Ze keek alsof ze nog nooit een schim had gezien. "Probeer je stoer te doen Rayo?" gromde de schim met een vuile grijns op zijn zware hoofd. "Nee ik ben alleen eerlijk. Maar dat ken jij natuurlijk niet." probeerde hj kalm te zeggen, maar zijn ogen zaten vol woede. De schim kende zijn naam. Hij bekeek de hengst en wist ook hoe hij heette, Achilles. In de kudde waarin hij zat werden alle namen naar je hoofd gesmeten.

Hij kan niet begrijpen dat een schim ooit een gewoon paard was net zoals hij. Hoe kan het dat deze paarden het zo ver hebben laten komen dat ze schim zijn geworden? Rayo is ook geen goeierik, maar hij zit er niet eens aan te denken om schim te worden. Je bent afhankelijk van bloed en geweld. En de leider zegt alles wat je moet doen. Helemaal niks voor Rayo. Hij is een onafhankelijk paard met een vrije ziel. Hij wil niet gebonden zitten aan een kudde.

"Wel schatje, dat heet nou een schim. Originele inwoners van dit gebied, en eens per maand besluiten wij onze gezichten te laten zien. Je kan altijd als je wil je aanmelden natuurlijk. Wie weet ziet mijn heer wel wat in jou." Fluisterde hij en grijnsde zacht. "Achilles is de naam mocht je het willen weten. Ulysse nietwaar? Het is een eer je te leren kennen." Rayo keek naar zijn zielloze ogen, net zoals die van zijn vader. De woede in zijn ogen maken Rayo anders. Hij is niet meer de plagende groffe hengst met toch wat vriendelijke trekjes, maar hengst die niets anders kan voelen dan woede. En dan kan hij doorslaan. "Oja, en je vergeet iets. hij keek Ulysse weer aan Het zijn zielloze monsters die zich vermaken met andermans pijn. Ze stoppen niet en willen iedereen villen en het bloed letterlijk uit je drinken. Ze kennen geen genade, geen gevoelens en maken misbruik van paarden die wél een hart hebben" sprak hij met al zijn woedde uit om haar af te schikken. Hij duwt haar met een kracht de andere kant op. "Ully maak dat je weg komt, nu!" en geeft haar nog een duw na.

~Shiiitt, hele post was weg toen ik het net wilde verzenden... weer overnieuw begonnen.

O N E C H A N C E , O N E M O M E N T A N D O N E D E C I S I O N.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Regenbogen en zonnestralen~ Ully 2ywgyaf

Jules
The one and only

Met een sierlijke pas wandelde de merrie tussen de bomen in Ferelden. Als een arabier had ze haar staart mooi opgeheven zodat het niet over de grond sleepte. Haar heupen draaiden sexy mee met haar pas en op haar slanke hoofdje stond een grijns. De meesten dachten altijd dat ze een arabier was maar dat klopte niet helemaal, ze was half een arabier en de rest van de rassen was totaal onbekend, het waren in ieder geval geen grote en stevige rassen. Ze stopte nu en keek even achterom. Tot haar schrik stond daar aan de hemel een blauwe maan en daar had ze totaal niet op gerekend. Ze zwiepte met haar staart en begon weer te lopen alleen nu wat zachter. Ze had eigenlijk helemaal geen zin in die schimmen en probeerde dus maar zo onopvallend mogelijk te zijn. Zo stapte ze verder en dacht weer even aan de eerste keer dat zij een schim tegen kwam. Dat was al weer een hele lange tijd geleden en ze kon het zich nauwelijks meer herinneren. Het enige wat ze er nog van wist is dat die schim echt walgelijk was en dat er nog een andere hengst was, een hengst met rode manen maar ze kon even niet op de naam komen. Kort grinnikte ze bij het terugdenken daaraan...

Een paar stemmen verderop trokken nu haar aandacht. Ze spitste haar oren en stopte met lopen. Haar hoofdje draaide ze in de richting en probeerde de afstand in te schatten. Rustig zette ze haar lichaam in stap richting de stemmen maar liet zichzelf niet zien, tenminste nog niet. Toen kwamen er 3 lichamen in zicht. Snel verstopte ze zich achter een boom en bekeek de paarden. Er stond ook een schim bij. "Stoor ik?"Vroeg de schim aan de 2 paarden met zijn vuile stem. Vies slijm verliet de zijn mond en bezorgde Jules bijna een kokhals. Bah wat was dat vies. Nu richtte Jules haar aandacht op de hengst. Maar he! Die herkende ze, dat was die hengst met de rode manen alleen dan met uitgroei, maar het was hem wel. Een grijns speelde op haar gezicht. Ze zou pas tevoorschijn komen op een mooi moment. "Ja"Zei de hengst bod, ze had nog steeds niet op zijn naam kunnen komen. "Probeer je stoer te doen Rayo?"Zei de schim waarnaar de hengst met de rode manen weer wat terug zei. En toen de merrie. “Eeuh, Rayo…. Wie is dat?”Vroeg toen de merrie met de enorme bos krullen fluisterend, net hard genoeg voor haar om het te horen. Oh ja Rayo dat was het. Diep van binnen ging Jules kapot van het lachen. "Wel schatje, dat heet nou een schim. Originele inwoners van dit gebied, en eens per maand besluiten wij onze gezichten te laten zien. Je kan altijd als je wil je aanmelden natuurlijk. Wie weet ziet mijn heer wel wat in jou."Zei de schim toen en weer moest Jules er bijna van kokhalzen. Deze schim was in ieder geval veel goorder dan de schim die ze eerder was tegen gekomen. Bah bah bah. "Achilles is de naam mocht je het willen weten. Ulysse nietwaar? Het is een eer je te leren kennen."Voegde de schim er nog aan toe. Ze wou nu net achter de boom vandaan kwam toen Rayo begon te spreken. "Oja, en je vergeet iets. Het zijn zielloze monsters die zich vermaken met andermans pijn. Ze stoppen niet en willen iedereen villen en het bloed letterlijk uit je drinken. Ze kennen geen genade, geen gevoelens en maken misbruik van paarden die wél een hart hebben"Sprak Rayo nu vol woede. Nu zette Jules de stap achter de boom weg en liep richting het 3 tal paarden. Rayo duwde nu de merrie weg. "Ully maak dat je weg komt, nu!"Zei hij en gaf haar nog een duw. Jules kwam van schuin achter Rayo en de merrie Ully. "Hee hee hee een beetje voorzichtig met je vriendin he?"Sprak ze en knipoogde naar hem. Ze liep vol zelfvertrouwen naar hem toe. "Maar wacht eens even, ken ik jou niet ergens van?"Vroeg ze poeslief aan hem terwijl ze naast hem ging staan, en natuurlijk heel dichtbij. Ze probeerde niet al te veel aandacht aan de schim te geven, haar doelwit was nu de hengst Rayo, ze had het de vorige keer ook al erg leuk gevonden hem te charmeren en zou dat deze keer ook geheid proberen. Als ze deze schim zou charmeren en hij trapte erin zat ze met een bloedslijmende viezerik en dat moest maar niet, dat risico nam ze dus echt niet, ze kon niet eens naar hem kijken zonder te moeten kokhalzen. Ze keek maar heel even naar hem en draaide toen meteen haar slanke hoofdje naar Rayo..

(ik kon het niet laten te reageren, hoop dat het mocht, anders haal ik het weer weg)

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Ze stond aan de grond genageld, het enige wat in haar hoofd rond zwier was het woord Schim, dat was het enige wat haar angst aanjaagde. Een plotselinge duw van Rayo zorgde ervoor dat ze terug bij haar positieven kwam, angstig keek ze rond haar en zag ze vanuit haar ooghoek een andere paard naderen.
Ookal was ze angstig, toch bleef ze staan, ook toen Rayo naar haar riep "Ully maak dat je weg komt, nu!" Ze plantte haar hoeven in het gras en bleef standvast staan. “Sorry Rooie, maar ik laat je niet alleen met die engerd!” Haar oren lagen zo ver mogelijk in haar nek en he wit van haar ogen was duidelijk te zien.

“Wel als je perse bloed wilt drinken, drink je eigen bloed dan maar engerd!” Met een bore blik maakte ze snel duidelijk dat ze het meende en geen grapjes maakte over dit alles. In de tussentijd was het paard links van haar dichterbij gekomen en het duurde niet lag of ze stond voor Ulysse’s neus en deed een praatje met Rayo. Iedereen kon duidelijk zien dat ze de geur van de schim niet kon verdragen, ze zette een stap vooruit en fluisterde de merrie toe “Adem door je mond, dan ruik je die vreselijke stank niet” Het werd her alsmaar ingewikkelder voor haar, ze was teweten gekomen dat er een soort dood-levende paarden rondliepen, en één keer per maan kwamen ze anderen vermoorden. Leuk gezelschap, dacht ze in zichzelf.

De grijze merrie was tussen haar en Rayo komen staan en zorgde ervoor dat ze een makkelijk doelwit vormde voor de schim, instinctief zette ze een paar passen naar achteren zodat de afstand tussen haar en de schim groter werd. “Eeuh.. jongens, in plaats van een gezellig praatje te houden mag je altijd komen helpen!” Er zit een eigenaardige bibber in haar stem maar toen ze zag dat de twee nog niet luisterden galoppeerde ze er met volle kracht tegenaan zodat ze op zijn minst hun evenwicht zouden verliezen en bij hun positieven zouden komen.

Zonder het te merken was haar hele krulstaart vast geklit geraakt in een laag struikje dat zich achter haar bevond, heel voorzichtige probeerde ze zich los te maken maar het had geen zin, ze zat vast.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Dit is nu al de zoveeltste keer dat rayo een schim tegen kwam. Het is elke keer weer hetzelfde liedje: Rayo is met een merrie en dan komt er een schim. Denk maar aan de keren met Jules, Zehlia en nu Ulysse. Het is gewoon een voorteken. Die merries brengen ongeluk. Rayo weet de namen nog maar al te goed. Hij doet wel alsof hij de namen snel vergeet, maar hij herkent elk gezicht en elke naam.

Ully keek angstig om zich heen toen ze het woord schim moest laten bezinken. Rayo duwde haar maar ze bleef staan. “Sorry Rooie, maar ik laat je niet alleen met die engerd!” Haar oren lagen in haar nek en het wit van haar ogen was duidelijk te zien. “Wel als je perse bloed wilt drinken, drink je eigen bloed dan maar engerd!” schreeuwde ze naar de schim, wat Rayo wel comisch vond. Rayo probeerde het nog een keer maar ze werkte niet mee. Hij gromde "Waarom zijn merries altijd stront eigenwijs!?". De schim stond erbij te lachen wat hem alleen nog maar meer irriteerde. Er kwam een paard uit de bosjes en zijn oren draaide zich naar het geluid.

"Hee hee hee een beetje voorzichtig met je vriendin he?" Rayo herkende de zoete stem van Jules meteen en draaide zich om. Het was haar inderdaad. "Oh nee he.. niet nog een merrie. Met één krijg je altijd last van schimmen en en met twee merries? Dat komt niet meer goed" dacht hij. Natuurlijk was hij wel soort van blij haar weer te zien, maar het kwam niet zo goed uit. Nu zit hij met twee merries en een schim opgescheept. Ze liep vol zelfvertrouwen naar hem toe. "Maar wacht eens even, ken ik jou niet ergens van?" Vroeg ze poeslief aan hem terwijl ze naast hem ging staan. Ze is geen spat veranderd. "Dat zou best kunnen Jules. Ga je dit keer ook bewijzen dat je een schim kan verleiden?" Hij keek kort naar Achilles. Hij grijnsde zacht. Dit keer zou ze het toch niet proberen? Ze weet hoe het de vorige keer is afgelopen.

“Eeuh.. jongens, in plaats van een gezellig praatje te houden mag je altijd komen helpen!” Hoorde hij de stem van Ulysse doorkomen. Hij was even in de war. Wat moest hij doen? Zijn gedachte wordt met een ruk onderbroken toen Ulysse tegen hem aan knalde. Hij keek haar knorrig aan. "Moest dat nou?!" Rayo zag dat haar start vast zat aan een struik. Ze probeerde los te komen. Hij rende naar haar toe en begon aan haar start te trekken. Zonde van de krullen maar het moest nu eenmaal. Hij hield de schim alsnog goed in de gaten. Hij heeft een merrie al eerder weten te verlossen dus dat moet nu ook lukken.

O N E C H A N C E , O N E M O M E N T A N D O N E D E C I S I O N.

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

AbleToDream schreef:

"Waarom zijn merries altijd stront eigenwijs!?" Ulysse gaf Rayo een boze blik toen ze hem hoorde, ze as helemaal niet eigenwijs, ze was verstandig en dat is iets totaal anders! Het rochelende gelach van de schim deed haar de kriebels krijgen toen hij begon te lachen, blijkbaar vond hij het amusant.
Toen de grijze merrie eidelijk wat was uitgepraat en Ulysse de twee een stamp had gegeven zag ze dat de hengst er niet echt mee gedient was maar ja, het moest zo, ze zat vast me haar staart en eraan trekken vergergerde het alleen maar. In een poging om zichzelf te bervijden draaide ze rond haar as op haar achterpoten en probeerde haar staart vast te pakken. Het lukte niet van de eerste poging maar de tweede keer had ze hem eindelijk te pakken, Vanuit haar ooghoek zag ze Rayo naar haar rennen en begon hij ook aan haar staart te trekken. Ze voelde de haren zo breken dat er tranen in haar ogen stonden toen ze eindelijk was verlost en een stille "dankje" ging over haar lipen de wijde wereld in.
Het enig waar ze nu nog mee moesten afhandelen was die vuile schim, zo te zien had hij zich niet verroerd tone ze vastzat. Ulysse draaide zich om en keek recht in zijn ogen, als je goed keek kon je in haar ogen het haat gewoon aflezen na alles wat ze hier gehoord had over dat smerige beest. Hij verdiende het zelfs niet om een paard genoemd te worden alleen het woord beest paste nog bij zijn voorkomen!
Al die tijd had ze haar oren strak naar achteren gehouden, en daar stonden ze dan met zijn drieen naast elkaar tegenover een schim. De avond begon al te vallen en de zon ging langzaam onder, het was net alsof ze wou blijven kijken hoe het schouwspel tussen de paarden zou aflopen.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Jules
The one and only

Met een grijns wachtte ze op antwoord van Rayo maar voordat Rayo antwoord gaf sprak de merrie iets. “Adem door je mond, dan ruik je die vreselijke stank niet”Zei ze. Jules draaide snel haar slanke hoofdje naar achter en keek de merrie een beetje arrogant aan, niet heel erg want dat zou te veel opvallen. Jules kon niet goed omgaan met merrie's, op de een of andere manier leidde dat altijd of tot ruzie of tot een over emotionele merrie die huilend weg rende omdat Jules haar 'per ongeluk' beledigde. "Ja erg bedankt wijsneus, alsof ik dat nog niet zelf door had."Sprak ze een beetje bot tegen de merrie. Ze bleef met haar ogen even gericht op de merrie en draaide toen weer met haar hoofdje naar Rayo. Ja, Rayo herkende haar nog wel bleek uit zijn zin. "Dat zou best kunnen Jules. Ga je dit keer ook bewijzen dat je een schim kan verleiden?"Zei hij. Jules grijnsde breed naar hem. "Ja dat zou ik kunnen, misschien red ik ons wel opnieuw?"Zei ze en keek toen naar de schim. Iewl, bah, nee, nooit. Snel week ze ook weer af van zijn gezicht en keek toen weer naar Rayo. Eigenwijs keek ze hem in de ogen aan. "Of maak ik je dan jaloers?"Vroeg ze aan hem.

Toen kreeg Rayo een harde duw van de merrie die op een een of andere manier met die staart van haar vast zat. Weer keek ze de merrie arrogant in de ogen aam. Ze was eigenlijk wel benieuw naar de reactie van de merrie, zou ze of de ruzie aangaan of jankend wegrennen? Ze kende de merrie totaal niet en wist dus niet wat haar grenzen waren en hoe emotioneel gezien in elkaar zat, en dat was dus het favoriete spelletje van Jules, kijken hoe ver ze kon gaan. Bij hengsten was dat spelletje net iets anders, die probeerde ze te charmeren. Rayo trok toen haar staart los en ze zag de tranen in haar ogen springen. Een grijns sprong op haar gezicht terwijl de merrie 'dankje' zei. Ze draaide haar hoofd nu weer richting de schim en ook de merrie keek de schim aan. Ze was uiteraard ook benieuwd naar hoe de schim zou reageren. Haar donkere ogen keken hem aan met afschuw. De woorden Ieuw en Bah kwamen gelijk weer in haar hoofd opzetten. Ze keek dus maar naar zijn oren omdat ze dat vieze slijm echt niet meer kon verdragen, en natuurlijk ook die ogen..

ACHILLES

"THE GODS ENVY US"

Wat wouden ze nou serieus? Hem afleiden. Het zorgde er voor dat de smerige grijns opnieuw over zijn lippen trok terwijl hij het nieuwe ding aankeek dat zich er mee kwam bemoeien. "Ook hallo Jules.." Sprak hij langzaam nadat zij en Rayo hun interesante gesprekje hadden gehad. "Maar goed. Wat een gezelligheid hier toch. Ik ben dus niet de enigste die onderonsjes kan verpesten nietwaar Jules?" Hij grijnsde opnieuw even voor hij met zijn tong langs zijn met slijm bedekte lippen gleed.

Een ding merkte de schim al meteen. Jules en Ulysse mochten elkaar absoluut niet, of nou ja, Jules mocht Ulysse helemaal niet. Het boeide hem niet zo zeer hij wou juist graag zien hoe dit zou vormen tussen die twee. Misschien zou Jules zelfs het werk voor hem opknappen in dat geval zou ze zeker iets interessants zijn om voor te stellen aan Avanti.. "Jules wees toch niet zo gemeen tegen kleine Ulysse ze is nog zo.. onwetend van deze wereld." Zijn stem had een smalende ondertoon gehad en met een zachte grijns keek hij van Rayo naar Ulysse om vervolgens zijn blik op Jules te laten vallen en het zo aan te houden. In stilte bleef hij even zo staan wachtend op hen.

-srry had niet veel meer-

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Blijkbaar was ze de enige die hier onbekend was met het terrein en met alle paarden, toen ze Achilles tegen Jules hoorde praten kon ze ervan uit opmaken dat die twee elkaar al eens tegengekomen waren, althans dat dacht ze. Ze kon duidelijk zien dat de schim er plezier in had "Maar goed. Wat een gezelligheid hier toch. Ik ben dus niet de enigste die onderonsjes kan verpesten nietwaar Jules?" Een kwade blik naar beide paarden zei genoeg toen ze dat hoorde “het is geen onderonsje als je dat perse wilt ga dan maar op een ander!” Langzaam aan begon haar bloed te koken in haar aders en haar geduld was bijna opgebruikt, ze zag er misschien rustig uit langs de buitenkant maar zo voelde ze zich helemaal niet.
“Wacht even, ik kan niet goed volgen” sprak ze duidelijk, “Wat kwam jij hier ook weer doen JULES?” haar ogen priemden zich in die van Jules en ze bleef haar strak aankijken, ze was alles behalve hiermee gediend en Achilles besloot dan maar om er nog eens schepje bovenop te doen “Jules wees toch niet zo gemeen tegen kleine Ulysse ze is nog zo.. onwetend van deze wereld." Klein! Klein?! Ze was helemaal niet klein en al zeker niet ontwetend! Het was haar eerste dag hier en wat een welkom dat ze kreeg, “Wat wil je daar nu mee zeggen” En ze liet haar blik strak op achilles gericht en langzaam begon ze genoeg te krijgen van dit alles en draaide ze zich om en ging met haar kont naar de drie paarden staan in de hoop dat ze begrepen dat haar geduld op was.

Sorry flut post maar ikwou jullie niet laten wachten nu ik examens heb^^

**Profile**

» Het regent zonnestralen

Regenbogen en zonnestralen~ Ully

Regenbogen en zonnestralen~ Ully

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen