|
| | | hoofprints in the snow. ~open |  |
| | Auteur | Bericht |
|---|
Dimphyl
Profile
Number of posts : 1965
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: hoofprints in the snow. ~open vr 21 dec 2012 - 14:39 | |
|
open for anyone
Donkere manen omfraimden een lichaam met witte vlekken, een blauw oog dat helder de wereld in keek, vergezeld door een donker oog. De bèta leider van de 4e rang, Roque, liet zijn spieren rollen terwijl hij moeizaam door de dikke laag sneeuw draafde, zijn benen hoog optillend. Het was heerlijk om jezelf zo af te matten, tijd te gunnen om na te denken en de wereld buiten te sluiten.
er was de laatste tijd veel gebeurd. Hij had, na 5 jaar, zijn moeder weer terug gezien, en ze had het hem duidelijk gemaakt dat ze spijt had van haar daden. Toch zou hij haar nooit kunnen vergeven. Ze had hem zoveel afgenomen. Een normale moeder-zoon relatie, een normale jeugd.. hij had niks van dat gekend. De enige die er ooit was geweest voor hem, zijn vader, de emperor, was verdwenen. Zo maar uit het niets was hij de enige familie waar hij een band mee had kwijt geraakt. Het deed hem pijn, maar gaf hem eens te meer de kracht om op zichzelf te vertrouwen en door te zetten.
En dan, als laatste.. zijn hart. Het deed nog steeds pijn. Het was al maanden geleden dat hij Luna had ontmoet, de merrie die zijn leven had veranderd. Eerder was hij niks anders dan een flirter, met hier en daar een merrie, een veulen van hem liep er ook rond ergens. Maar deze merrie had hem veranderd. Had zijn knieën week gemaakt, zijn hart laten springen en vlinders in zijn buik doen zweven. Op het moment dat hij het zelf besefte dat dit misschien wel eens liefde kon zijn, had hij een grote fout gemaakt waardoor ze met ruzie waren opgesplitst.
al deze zaken passeerden zijn gedachten terwijl zijn achterbenen ploeterden om zijn gespierde lichaam in beweging te houden. Zijn oren draaiden, zoals altijd, overuren hier in Ferelden, altijd opzoek naar gevaar, altijd opzoek naar dingen die niet klopten. Hij was een oplettende leider, en zou alles doen voor de kleine kudde die in ‘zijn’ gebied leefde.
zijn heldere ogen glijden naar het pad dat hij draafde, opgeschrikt uit zijn gedachten. Een pad, hoefstappen in de sneeuw. Het waren niet zijn passen, en de rest van het gebied was nog altijd spierwit en onbewandeld. Hij brieste, en zette zijn lichaam in galop terwijl hij het nieuwe pad volgde. Wie had hier gelopen?
|
| | | | ForeverUnknown
Profile
Number of posts : 3918
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: hoofprints in the snow. ~open zo 23 dec 2012 - 13:58 | |
| S I B E R I A
Donkere wolken sierden de blauwe lucht toen Siberia langzaam verderliep door alle gebieden. Ze had genoeg van het eeuwige stilstaan, grazen, angst voor iemand te verliezen. Ze wou iets anders, maar wat was zelf voor haar een raadsel. Haar helgroene ogen speurden de omgeving af en ze merkte dat ze in Ferelden was aangekomen. Een oneindig sneeuwdek lag op de grond, waar al een aantal paarden zo te zien hadden doorgelopen. Siberia spitste haar oren toen ze dacht iets of iemand te horen. Toen haar groene ogen niks zagen liep ze verder, haar beige manen en staart wapperend in de wind.
In de tijd dat ze hier was geweest was er veel gebeurd, te veel om goed te zijn. Haar moeder die verteld had wat er met haar vader gebeurt is, de ontmoeting met Morax, de eerste ruzie tussen hen, de haat voor haar moeder, de geboorte van haar eerste veulen, nog een ruzie met Morax omdat ze hem kwijt was geraakt. X'aryon wou schim worden, wou niet zoals zijn vader worden, wat hij daarmee bedoelde wist Siberia niet. Maar ze zouden hem zoeken, alle schimmen zouden hem zoeken, alleen al omdat hij een 'leiderszoon' was. Siberia was bang dat dit haar over de lijn ging trekken, ze wou haar zorgeloze levendje van vroeger weer terug, zonder zorgen wat er nog ging komen zonder te moeten denken hoe ze elke dag moest doorkomen.Toen Siberia bij een stel bomen aankwam besloot ze even te gaan liggen. Het was best koud, maar haar benen konden alles niet meer dragen. Al snel werden haar ogen zwaar en nog net voor ze inslaap viel zag ze een wazig iets op haar aflopen.
|
|
| | | | Dimphyl
Profile
Number of posts : 1965
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: hoofprints in the snow. ~open zo 23 dec 2012 - 23:33 | |
|
het bos was doodstil op het geluid van zijn eigen adem na. Het was wonderlijk om te ervaren hoe geruisloos de natuur kon zijn. Geen vogels, geen andere dieren. Alleen het geluid van zijn hoeven die de sneeuw kapottrapten en zijn adem die in wolkjes naar buiten kwam. Al snel ging zijn lichaam over in stap toen hij het lichaam van een paard ontdekte, liggend in de sneeuw.
even gingen er allerlei gedachten door hem heen. Liggen in de sneeuw.. dat was niet goed.. was ze.. dood? Hadden de schimmen haar te pakken gekregen, was de kou, of het te kort aan gras haar te veel geworden? Hij schudde zijn hoofd toen hij dichterbij kwam en haar lichaam licht zag bewegen, ze ademde tenminste nog. Hij kon ook zo bezorgd zijn.. een trekje dat hij had opgepakt na het worden van een leider. Het zorgzame voor zijn kudde.
hij stond al snel voor haar, een licht gekleurde merrie die in de sneeuw lag, haar ogen gesloten. Vaag had hij het idee dat hij haar eerder had ontmoet, zomaar kort, lang geleden. Hij duwde zijn warme neus tegen haar wang terwijl zijn ogen ietwat zorgelijk stonden. Wat deed ze in zijn gebied? ’Hee, komop..’ zijn warme adem blies langs haar wang terwijl hij naar haar gesloten ogen keek. ’komop joh, het is veel te koud..’
** flutje sorry haha**
|
| | | | ForeverUnknown
Profile
Number of posts : 3918
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: hoofprints in the snow. ~open di 25 dec 2012 - 17:49 | |
| | Siberia was nogsteeds in een diepe slaap gevallen toen het paard dichter kwam. Ze voelde hoe zijn adem tegen haar wang kwam en hij zijn neus ertegen duwde. Vaag werd ze stilaan wakker uit haar slaap, maar ze had de kracht nogsteeds niet om op te staan, ze was te moe. 'Hee, komop..' klonk het dicht bij haar. Waarom klonk deze stem zo bekend, alsof ze die stem lang geleden ook al had gehoord. Nogsteeds met haar ogen dicht ging ze nadenken. Behalve een aantal veulens en Morax had ze toch niemand anders vroeger ontmoet? Oh wacht, met 1 veulen had ze even gespeeld, maar zijn naam was haar ontglipt. 'komop joh, het is veel te koud..' zei de hengst weer en langzaam opende Siberia haar groene ogen en keken recht in de zijne. Roque, 1 van de leiders van rang vier was hier bij haar. Toen ze een poging deed om recht te staan viel ze alweer neer. 'Godver...' stootte Siberia uit. Alles was natuurlijk verkleumd van de kou, net alsof haar eigen lichaam wraak op zich nam omdat ze in de sneeuw was gaan liggen. Na nog een aantal pogingen en verwensingen naar zichzelf lukte het haar eindelijk om normaal recht te blijven staan en de sneeuw van haar zandkleurige lichaam af te schudden.
Toen ze dat alles had gedaan keek ze hem aan. 'Ehm.. dankje om me wakker te maken..' glimlachte ze een tikkeltje verlegen. Ze was niet het type die meteen op een leider zou afgaan en er een praatje mee te maken, in stelling tot haar moeder, wie het in haar hoofd haalt om met een paarsoog te gaan praten is het de normaalste zaak van de wereld voor haar. Gek zijn, zou het pijn doen? Dat was een vraag die ze maar al te graag tegen Shylar zou willen zeggen, maar al bij al, zou ze haar moeder niet kunnen missen, ze was en is er voor haar als ze het nodig had, liet haar stoppen met huilen ookal zat ze zelf diep in de shit. Haar moeder was.. haar moeder.
Siberia
You can't face the world if you're not being you.
|
|
| | | | Dimphyl
Profile
Number of posts : 1965
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: hoofprints in the snow. ~open do 27 dec 2012 - 22:30 | |
| | Langzaam kwam de merrie bij, en het eerste dat ze deed was vloeken. Roque grinnikte terwijl hij een stap opzij deed om haar de ruimte te geven om op te kunnen staan. Al die tijd bleven zijn ogen, éen blauw en een bruin, op de hare gericht, die knallend groen waren in de witte wereld om hen heen.
Een prachtige verschijning. Meteen voelde hij de vlinders, zoals altijd, door zijn buik gieren. Maar het was anders dan meestal wanneer hij een merrie ontmoette. Meestal waren de vlinders overweldigend, en waren ze ook zo weer weg als de merrie en hij uit elkaar gingen na een korte tijd van fun. Maar nu, sinds hij zijn ogen op Luna had laten vallen, waren de vlinders rustiger, en bleef zijn hoofd om de ranke Luna schreeuwen, terwijl zijn hart voor kort werd uitgeleend aan een ander.
uiteindelijk stond de merrie weer recht en bedankte ze hem voor het wakker maken. Hij glimlachte vriendelijk terwijl hij zijn staart heen en weer zwiepte, de dikke klodders sneeuw de lucht in slingerend. ’natuurlijk.’ hij knikte naar haar. Zoals meestal was hij stil. Hij was geen hengst van veel woorden. Hij hield liever de belangrijke informatie bij zich, en door niks te veel te zeggen kon hij ook niks schadelijks zeggen.
zijn ogen glijden over de merrie die voor hem staat. Het gevoel dat hij haar kende bleef hem overspoelen, maar van wat wist hij niet. Ze zat niet in zijn kudde, en hij kende haar ook niet van een van zijn eerdere liefdesperiekelen, of hij moest het vergeten zijn.. ’waar kom je vandaan?’ vroeg hij toen, nieuwschierigheid in zijn stem. Zichzelf voorstellen had hij allang opgegeven. De meeste paarden kenden hem wel, en zo niet was het soms maar beter.
|
|
| | | | Gesponsorde inhoud
Profile
Contact
| | Onderwerp: Re: hoofprints in the snow. ~open | |
| |
| | | | | | hoofprints in the snow. ~open | |
|
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
