Family reunion ~ Xariv ~ Yacira ~ Faylice

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph kijkt vanuit de schaduw door naar het Orlais, en het Minanter. Hij stond ter hoogte van de grens van de twee. Langzaam vloeit de opkomende blauwe, volle maan in zijn netvliezen. Het was ten tijde van de blauwe maan. Hij sluit zijn ogen kort en laat zich in de schaduwen van de achtergrond vloeien. Wanneer hij zijn ogen opent staat hij volledig onzichtbaar op zijn plaats. Het was een gave die de schimmen hadden en enkel hen konden dat. Alleen als hij volledig stil stond kon hij zich in de achtergrond laten vloeien. Met zijn blik gericht bedacht hij zich wie hij als eerst zou ophalen. Eerst Yacira, dacht hij, dan zou hij zich vestigen op Faylice. Hij zou zijn woede wreken, zijn eigen bloed proeven, een unieke ervaring. Maar het vriendje van Faylice was er ook nog, een zielige hengst die nog bijna onervaren was. Hij had Xariv gevraagd, die, terwijl hij zijn lippen aflikte, volmondig zijn akkoord had gegeven. Terwijl hij zijn passen voort zette en hij zijn concentratie leverde aan de merrie die zijn leven had stuk gemaakt. Daarna zou hij zich, met de merrie bij hem vestigen op Faylice, en haar wegkapen zonder dat de hengst het door had. Het zou nog een leuk spelletje worden als hij nakwam. In het licht van de volle maan voelt hij zijn grote hoektanden uitvloeien tot slachttanden waarmee hij deze maan weer vele moorden zou plegen. In zijn bloed zat alleen nog maar lust om te moorden, hij zou zijn drang moeten inhouden. Als er een merrie op het randje van de dood balanceerde, was het alleen maar leuker om haar zo lang mogelijk te laten lijden.

"Doorlopen." Sist hij geïrriteerd als een van de merrie stil staat. Hij trekt zijn kaken uit om ze vervolgens los te laten, de klappende kaken zijn voor beide merries genoeg om weer samen naast elkaar netjes door te lopen. Een ironische grinnik verlaat de keel van Thriumph, hij had zo lang gewacht, zo lang geobserveerd, zoveel moeite gedaan, zoveel vooruit geplant. En nu was het eindelijk tijd. Hij kende Vyrantium nu meter per meter en vervolgde zijn weg naar het hart ervan. Er waren een paar prachtige grotten waar je maar met een weg in kan. Mooi om te martelen dus. Met de emotieloze zwarte poelen kijkt hij recht in de ogen van Yacira, om daarna in die van Faylice te kijken. Als er een emotie in zijn ogen te zien zou zijn, dan zou dat haat, minachting en arrogantie zijn. Zijn nog gave huid werd aan twee kanten onderbroken door aan de ene kant 2 zwarte punten met het wegsmeulende gif wat zijn ziel nog steeds aantastte en de andere kant wederom door Avanti, hij had hem verrast. Twee strepen korst hadden zich gevormd om de andere kant van zijn hals. Voor de rest waren zijn manen verwaarloost maar nog steeds lang en glanzend, evenals zijn staart.

Thriumph was nooit zo spraakzaam, dat zou hij ook worden, maar hij liet de prettige stilte voor hem ondoorbroken. Hij zou wel gaan spreken als hij de merrie die zijn leven had geruïneerd voor hemzelf alleen had, hij had zijn lijstje getrokken en wist bijna exact wat hij zou gaan doen. Als ze Vyranthium in lopen dringt het aroma van dood en verderf zijn neus binnen, hij snoof het op en een gevoel van genot uitte zich terwijl hij beide merrie's sterk in de gaten hield. Hij leidde ze de grotten in die zich het hart van Vyrantium bevonden en ging voor de ingang staan. "Zo zo zo, wat een leuk familie-uitje, vind je niet?" Kwam er sarcastisch uit zijn keelgat. Zijn lichaam sprak boekdelen, een hele nieuwe demensie van minachting kwam naar voren, waarachter haat stond.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ik wacht even op Yacira & Faylice, dan antwoord ik daarna (;

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

f a y l i c e

Faylice had zich even afgezonderd van Vestival, met tegenzin maar ze moest even allen zijn. Ze moest haar zinnen even verplaatsen en alles op een rijtje zetten. Een rilling verplaatst zich door haar ruggenmerg, met een schok weet ze zichzelf in beweging te brengen. De sierlijke bewegingen waar ze mee aan het oefenen waren kwamen er al steeds beter uit. Niet dat ze daar deze maan wat al zal hebben. Een schok verplaatst zich door het lichaam van de kleine merrie, de blauwe maan verscheen op haar netvliezen. Haar ogen stralen angst uit, ze was terug bij af, ze had een heel slecht gevoel over deze tijd.

Haar hoeven brachten haar bij een riviertje waar ze haar hals liet vallen en rustig haar lippen het water lieten raken. Een slok water glijd kil in haar slokdarm en het geeft het verhitte lijf van haar wat verkoeling. Ze geniet even als ze het in haar buik voelt glijden. Heel veel dorst heeft ze niet, het gras was zo aanleidelijk, maar ze kon niet eten door het gevoel wat haar ziel verzond. Ze huiverde bij de gedachte. Ze was nog nooit zo bang geweest, nu, even alleen zijnde.

Een scherpe pijn raakte haar achterhand, als ze achterom kijkt komt haar grootste angst uit, het was haar vader, aan de slierterige aftekeningen was duidelijk de familie band te zien. Hij was zo snel, zo sterk. Faylice staat verstokt aan de grond, haar hoeven in de grond geworteld. "Zo zo zo, hebben we daar niet mijn bloedeigen dochter." klinkt een onheilspellende stem. De sarcastische ondertoon in zijn klanken zijn heel duidelijk te horen. "Wat toevallig dat ik je moeder net ook al tegen ben gekomen." klinkt zijn stem weer. Faylice haar adem stokt terwijl ze haar hoeven uit de grond probeert te trekken en weg probeert te vluchten, naar Vestival, maar stiekem wist ze dat hier geen uitweg voor was. "Waar gaan wij heen? Meelopen." Klonk de stem die van het monster af kwam die voor haar stond, hij torende boven haar uit terwijl zijn slachttanden blonken in de blauwe maan. Faylice kan niks anders dan braaf luisteren, misschien zou ze zich hier nog levend van af brengen. Maar het was kansloos.

Even had ze zich veilig gevoeld, het moment dat ze Yacira had zien verschijnen had haar hoop gegeven, echter was die snel vervlogen. Ze waren beide doodsbang en konden niks uitbrengen. Elke seconde waarbij de stilte heerste was verschrikkelijk. Als ze vertraagde dan kreeg ze een hap in haar bilspieren. De scherpe pijn die in haar achterhand stond geschreven kwam uit een gat waar het bloed uit gutste. Ze kon alleen maar doorlopen, ze wilde niet meer. De bomen werder dichter en dichter, terwijl ze Vyrantium in liepen kwam een doodse geur haar neus binnen. Wederom hapt ze naar adem nadat die gestokt was. Het was zo'n smerige geur dat ze het niet kon beschrijven met woorden.

Uitgeput werd ze met Yacira in een grot gezet. Thriumph was bij de ingang gaan staan, Faylice keek voorzichtig rond en kwam tot de conclusie dat er maar 1 andere opening was, een spleet aan het plafon waardoor de blauwe maan zich onheilspellend liet zien. De stem van Thriumph liet haar huiveren wanneer die weer klonk. "Zo zo zo, wat een leuk familie-uitje, vind je niet?". De sarcastische klanken in zijn stem maakte haar misselijk van angst, dit kon nooit goed zijn. Ze zette haar borst tegen die van Yacira aan en zocht met haar kleine, zachte neus steun tussen haar dikke manen. Een gesmoorde snik verliet haar keel in geluidstrillingen waarna een traan in haar traanbuis werd gevormd en naar beneden drupte. Het kwam uit haar witte, glazige oog die hoopvol maar angstig naar die van Yacira keek.

Quote

**Profile** Number of posts : 77 Status : Active

Al weken had ik mij afgezonderd. Ik was woest op alles en iedereen. Ik kijk doods uit mijn ogen en weet niet meer wat me overkomt de laatste tijd. Ineens had ik er een broer bij en Triumph was boos zonder dat hij mijn kant wilde horen. Het was mijn broer, enkel wilde hij dat niet geloven. Faylice is het enige wat ik nog heb. Ze is flink gegroeid de laatste tijd en doet steeds meer dingen op haar zelf. Ik slenter wat door het hoge gras met mijn hals laag. Wanneer er twee donkere benen verschijnen zet ik mijn lichaam stil en volg het lichaam tot boven… het was Triumph. Zijn ogen kijken diep in de mijne. De gloed van de blauwe maan staat achter zijn grote lichaam. Iets wat deze ongeplande ontmoeting helemaal compleet maakt. Nergens kon ik heen, hij zou me pakken, ik wist immers dat ik aan de beurt was. “Zo zo, daar hebben we onze schoonheid.” Zei hij terwijl hij zijn ogen strak op de mijne houdt. Ik probeer zijn blik te ontwijken maar hij zet zijn lichaam in beweging waardoor ik geschrokken naar hem kijk. Hij duwt me waardoor ik wel moet lopen.

Daar sta ik dan, in een grot waar geen enkele uitweg in te vinden is. Een kill windje laat mijn manen bewegen. Ik kijk op wanneer ik Faylice ineens zie. Ze loopt op me af en gaat tegen mijn borst aan staan. Ik voel haar angst maar probeer mijzelf dapper te houden. Wellicht kon alles nog veranderen…

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Family reunion ~ Xariv ~ Yacira ~ Faylice 24wrsed

Hoelang was het al geleden dat hij gras had gegeten, dat hij zijn dorst gelest had met water, dat zijn hart had geklopt door de liefde? Ergens voelde het alsof dat allemaal nooit had bestaan, alsof hij altijd het on-dode monster was geweest dat hij nu was, maar zijn intelligente hersenen hadden nog altijd de overmacht en hadden geregistreerd dat het nog geen maand geleden was dat hij veranderd was door zijn nieuwe leider, Avanti.

Zijn witte lichaam ploegde zich door de modderige grond, daar waar eerst de sneeuw had gelegen was alles nu veranderd in een ranzige brei, en hoe dieper je het bos in liep, hoe meer sneeuw er eigenlijk nog lag. Hier en daar lagen bloedvlekken, vermengd met plukken haar, plukken vacht of stukken bot. Overblijfselen van eerdere blauwe manen.

Het was fantastisch om hier rond te lopen. Zijn ooit witte lichaam was veranderd in een ranzige mix tussen bloed, modder en en andere viezigheid, maar hij gaf er niks om. Dit was zijn nieuwe leven. Vyrantium was perfect. Voor de schimmen dan. Het lag precies in het midden van heel bmh, waardoor er altijd een mogelijkheid was om de kuddes te bespieden of snel te kunnen opzoeken. Al vaak had Xariv de afgelopen maand aan de rand van Orlais gestaan, de zeewind opsnuivend terwijl zijn ogen hongerig over de kudde hadden gegleden. Zijn oude kudde. Officieel was hij een rang 3 paard geweest, maar altijd had zijn hart bij Orlais gelegen. Dat was een voordeel, want hij kende alle paadjes langs het water, alle grotten en kliffen, uit zijn hoofd.

een valse grijns sierde zijn lippen toen hij op een bot ging staan, half vergaan door de modder kraakte het zonder moeite in 2 stukken onder zijn sterke hoeven. De rust hier was fantastisch. Hij herinnerde zich nog hoe eng hij het bos had gevonden vroeger, en nu was het precies wat hij zocht. De plekken waar de bomen even niet dicht op elkaar stonden werden gesierd door de zon die langzaam aan weer doorbrak, maar die plekken vermijdde hij. Het deed hem pijn. Zijn lichaam was nog niet gewend aan het schim zijn. De blauwe maan voelde aan alsof hij uit zijn eigen lichaam gerukt werd, en de zon bevatte nog altijd een klein straaltje dat hem het zelfde deed voelen.

Zijn neus schiet met een ruk omhoog als hij de onmiskenbare geur ruikt van dood en verderf, vermengd met ergens nog een paardachtig deel. Een schim. Wie zou het zijn? De enige schimmen die hij ooit ontmoet had waren Avanti, Vanth, en de mede nieuweling Triumph.

eigenlijk wilde hij alleen zijn, maar de nieuwschierigheid won het van zijn norse lichaam. Hij knipperde even, bijna vergetend het eens in de zoveel tijd te doen, en zette zijn lichaam toen in draf, waardoor hij in éen keer vooruit schoot tussen de bomen. Hij was nog niet gewend aan zijn nieuwe krachten en snelheden. Hij brieste verontwaardigd en hapte naar zijn benen om zichzelf te straffen, zijn hoektanden glinsterend in het vage licht dat door de dikke bomen heen drong.

Binnen enkele seconden staat hij al aan de rand van de grot. Triumph stond buiten, en over de rug van de schim heen kon hij moeiteloos in het halfduister de 2 merries onderscheiden. Hij smakte met zijn lippen terwijl zijn ogen naar Triumph schoten. ’Zijn dit onze hapjes?’

met zijn schouder duwde hij zijn mede schim aan de kant en stapte hij de grot binnen, zijn zware hoeven bonkend op de stenen grond. Zijn neus gleed van de ene naar de andere merrie. ’En welke is er voor mij?’ grijnsde hij toen terwijl zijn ogen strak op Faylice gericht bleven, zijn hoektanden glinsterend in het doffe licht dat van buiten kwam. Ergens hoopte hij dat hij haar mocht hebben deze maand. Ze leek hem wel een leuk speeltje..

Hell has broken loose

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph had zichzelf boven de 2 merrie's laten uitsteken. Hij liep een rondje om hen heen en bekeek ze stuk beide nauwkeurig, en liet zijn blik rusten op zijn dochter. Hij had ze weken staan bespioneren, vooral Faylice, ze was met een miserabele hengst gegaan die Vestival werd genoemd. Hij had zich moeten inhouden om niet te gaan kokhalzen als ze elkaar liefdevol aankeken. Liefde. Niks is zo veradelijk als liefde. Het gaat nooit goed in de liefde, vroeg of laat verried de een de andere en was het over. Maar voor die zielige kuddepaarden was dat normaal, ze gingen weer opzoek naar een andere hengst waaraan ze totaal verliefd raakten en tja, totdat dat weer fout ging. Hij had Vestival ook al fouten zien maken, met andere merrie's zien gaan, maar dat was iets korts. Zijn blik glijd over haar vacht, de aftekeningen die haar tekende, netzoals dat ze hem tekende. Zijn manen waren caramel kleurig met zilveren lokken. Een zilveren glans was niet te ontkennen evenals zijn normaal zo helderblauwe kijkers. Maar nu met de blauwe maan hadden ze hen pigment kwijtgeraakt en waren ze zo zwart als de macht. Stap voor stap liet hij zijn hoeven door de grot weergalmen.

Zijn gedachten glijden even weg, weg naar die tijd waar het nog 'liefde' was tussen Yacira en hem. Het leek ver achter zich, het leek alsof hij al zijn hele leven in deze wereld leefde. In het donker, in de duisternis, hij had er zijn thuis gevonden en zou geen pas wijken van Avanti's wil. Maar toestemming had hij om deze 2 merrie's toe te takelen en er desnoods 3 blauwe maanden over te doen. Avanti was zijn leider, zijn heer, waarvoor hij eeuwig zal dienen en voor zou moorden. Hij dacht terug aan het eten wat hij at. Nu was dat vlees, bloed en eerst was het gras. Hij had nu al maanden niet normaal gegeten, het was amper voor te stellen. Zijn tanden hadden een weg gevonden langs zijn lippen, die een tijd nodig hadden gehad om zijn ligging te bekrijgen, hoe vaak heeft hij wel niet zijn eigen bloed geproefd? Het rare was dat zijn ziel nooit genoeg bloed had, want er waren nog zoveel druppels bloed om te proeven. Zijn hersenen laten hem even concentreren, leren moest hij nog. Het zou dus schijnen dat hij de hartslagen van de merrie's kon voelen door zijn hoeven, door de grond. Hij concentreerde en verfijnde zijn gevoelens wat bijzonder makkelijk ging, binnen no-time had hij beide hartslagen te pakken. De een sloeg om de haverklap over en de andere ging behoorlijk snel. Zijn mondbroeken gleden naar buiten waarna ze een valse grijns vormen. Dat de merrie's bang waren had hij al door gehad.

Terwijl zijn ogen door de ziel van Yacira priemde merken zijn bijzonder goede oren, zelfs voor een schim, op dat er een schim op weg hier naartoe waren, hier, in het hart van Vyrantium, de grotten. Thriumph maakte op dat het Xariv was die zijn weg naar hier aan het rennen was. Niet veel later ziet hij een witte flits naar de grot schieten waardoor zijn hoofd omhoog heft en hij even zijn blik van beide merrie's afwend. Zijn oren schoten naar achter als hij zijn rondje om de merrie's afmaakt en naar Xariv stapt. Een grom verliet de lippen van Thriumph als Xariv hem lichtelijk omver duwde, maar terug duwen deed hij niet. Hij trok zijn kaken uit elkaar en liet ze weer dichtvallen zodat de klanken ervan weerkaatsen in de grot. ’Zijn dit onze hapjes?’ Waren de woorden van Xariv terwijl beide hengsten even in elkaars ogen keken waarna Thriumph zijn blik weer richtte naar Yacira. "Meet Yacira en Faylice, mijn merrie en .. dochter." Sist hij naar Xariv, die zijn keuze duidelijk al had gemaakt. ’En welke is er voor mij?’ weerklonk de stem van Xariv in zijn oren. "Ja, doe Faylice maar." Klonk er bijna verveeld uit de keel van de jonge schim waarna er een grom weerklonk in de grot. Hij wist al dat hij zijn keuze had gemaakt, dus waarom ook niet.

Zijn hoeven brachten de hengst bij zijn merrie, Yacira. Lichtelijk geamuseerd klonk er een grinnik vanaf de lippen van Thriumph. In een flits van een seconde liet hij zijn slachttanden door de vacht van Yacira glijden, een lichte wond die nooit dodelijk kon zijn, maar wel o zo pijnlijk. De bovenlijn van haar hals was het slachtoffer. Hij laat zijn hoofd even zakken waarna hij Yacira recht aankijkt. Zijn hoofd dicht bij de hare fluistert hij zacht. "Jij hebt mijn leven verpest, nu doe ik de jouwe onder handen nemen. Op mijn manier dit keer." Zijn stem was nog net hoorbaar voor de merrie en gekluisterd aan de haat die het met zich meebracht. Hij raakte haar dunne wond aan en smeerde het verder over haar schone rug. Hij had zijn plannen al klaar, en was aan het wachten hoe de merrie reageerde.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Faylice rilde van angst. Haar neus in de manen van haar moeder, maar het leek deze keer geen steun te geven. Een lok manen onthulde beide ogen, ook haar glazige oog waar ze zich voor schaamde en liever niet liet zien. Haar hals trok samen terwijl haar maantop zich weer over haar oog bewoog. Haar hart sloeg meerder keren per minuut over, en de klanken die zich in de grot voortbewogen leken haar kleiner en kleiner te maken. Evenals dat ze ineenkrimpte bij elke blik die Thriumph op haar had liet vallen. Hij was groter dan zij, stak, nee torende boven haar uit. De verafschuwing tot in haar adem was voelbaar, hoorbaar. De angst stond permanent in haar ogen geschreven.

Als er nog een schim ter plaatse verschijnt heeft ze het niet meer, ze vecht tegen de angst die het over wilt nemen, langzaam voelt ze dat haar hoeven in de stenen grot trekken zodat ze vastgekluisterd staat. ’Zijn dit onze hapjes?’ Ze schrok ervan, dit was haar einde, ze wist het bijna zeker. Ze wilde weg, maar zelfs als ze uit de grot zou ontsnappen zou ze de achtervolging niet overleven of haar weg naar de veiligere gebeiden nooit vinden. Ze zou verdwalen in het eeuwige bos met dicht op elkaar staande bomen. Er klinkt wat uit de keel van Thriumph maar het komt niet volledig in haar oren terecht, alleen haar naam weet ze te ontrafelen. Nog wat gemompel laat het Faylice niet toe om het te horen. Ze kijkt Yacira recht aan voordat ze ontdekt dat een witte schim, alhoewel hij niet meer super wit is, eerder besmeurd met bloed, haar aankijkt. Strak, zijn ogen doorpriemen haar ziel. Ze liet haar ogen recht terug kijken ondanks dat haar angst dat eigenlijk niet toelaat. Daarna bekijkt ze zijn lichaam een arabier die dus niet meer wit was.

De geur van dood en verderf laat Faylice lichtelijk kokhalzen als Thriumph dichterbij komt. Niet naar haar, maar naar haar moeder. Ze kijkt haar Yacira nog heel even aan, maar het moment word doorbroken door Thriumph die haar aan de kant duwt, heel even ervaart ze de kracht die het monster voor haar heeft. Het monster wat haar vader was, het monster wat zij misschien wel in zich had.

**Profile**

» Xariv
» Where Are You? || Xariv
» Yacira
» Xariv & Vanille
» Family, friends, enemies whatever c:

Family reunion ~ Xariv ~ Yacira ~ Faylice

Family reunion ~ Xariv ~ Yacira ~ Faylice

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen