Paradise. ~ Shade?

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Hoelang was het al geleden dat hij gras had gegeten, dat hij zijn dorst gelest had met water, dat zijn hart had geklopt door de liefde? Ergens voelde het alsof dat allemaal nooit had bestaan, alsof hij altijd het on-dode monster was geweest dat hij nu was, maar zijn intelligente hersenen hadden nog altijd de overmacht en hadden geregistreerd dat het nog geen maand geleden was dat hij veranderd was door zijn nieuwe leider, Avanti.

Zijn witte lichaam ploegde zich door de modderige grond, daar waar eerst de sneeuw had gelegen was alles nu veranderd in een ranzige brei, en hoe dieper je het bos in liep, hoe meer sneeuw er eigenlijk nog lag. Hier en daar lagen bloedvlekken, vermengd met plukken haar, plukken vacht of stukken bot. Overblijfselen van eerdere blauwe manen.

Het was fantastisch om hier rond te lopen. Zijn ooit witte lichaam was veranderd in een ranzige mix tussen bloed, modder en en andere viezigheid, maar hij gaf er niks om. Dit was zijn nieuwe leven. Vyrantium was perfect. Voor de schimmen dan. Het lag precies in het midden van heel bmh, waardoor er altijd een mogelijkheid was om de kuddes te bespieden of snel te kunnen opzoeken. Al vaak had Xariv de afgelopen maand aan de rand van Orlais gestaan, de zeewind opsnuivend terwijl zijn ogen hongerig over de kudde hadden gegleden. Zijn oude kudde. Officieel was hij een rang 3 paard geweest, maar altijd had zijn hart bij Orlais gelegen. Dat was een voordeel, want hij kende alle paadjes langs het water, alle grotten en kliffen, uit zijn hoofd.

een valse grijns sierde zijn lippen toen hij op een bot ging staan, half vergaan door de modder kraakte het zonder moeite in 2 stukken onder zijn sterke hoeven. De rust hier was fantastisch. Hij herinnerde zich nog hoe eng hij het bos had gevonden vroeger, en nu was het precies wat hij zocht. De plekken waar de bomen even niet dicht op elkaar stonden werden gesierd door de zon die langzaam aan weer doorbrak, maar die plekken vermijdde hij. Het deed hem pijn. Zijn lichaam was nog niet gewend aan het schim zijn. De blauwe maan voelde aan alsof hij uit zijn eigen lichaam gerukt werd, en de zon bevatte nog altijd een klein straaltje dat hem het zelfde deed voelen.

Zijn neus schiet met een ruk omhoog als hij de onmiskenbare geur ruikt van dood en verderf, vermengd met ergens nog een paardachtig deel. Een schim. Wie zou het zijn? De enige schimmen die hij ooit ontmoet had waren Avanti, Vanth, en de mede nieuweling Triumph.

eigenlijk wilde hij alleen zijn, maar de nieuwschierigheid won het van zijn norse lichaam. Hij knipperde even, bijna vergetend het eens in de zoveel tijd te doen, en zette zijn lichaam toen in draf, waardoor hij in éen keer vooruit schoot tussen de bomen. Hij was nog niet gewend aan zijn nieuwe krachten en snelheden. Hij brieste verontwaardigd en hapte naar zijn benen om zichzelf te straffen, zijn hoektanden glinsterend in het vage licht dat door de dikke bomen heen drong.

OPEN

ikke post? :3
Achillie wil met Fluffy kletsen

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

fluffy hahaha. is goee. (:

Er lag een honger in zijn lichaam, een onophoudelijke honger naar bloed. Hij wou het vlees van een onschuldig wezen van diens botten afrukken, zich voeden op vers vlees en de pijn van binnen stillen. De pijn die hij wenste te stillen en een einde maken aan welk leven dan ook.

Maar de blauwe maan was nog niet en de stilte die zijn donkere vacht omringde hielt nog wel even aan. Maar blauwe maan of niet de hengst kon wel wat andere dingen doen in de tussentijd. Zijn nieuwe prooi uitzoeken bijvoorbeeld.

De schaduwen omhulde zijn lichaam terwijl hij half misschien iet wat stond te dromen, zijn donkere ogen een beetje half dicht geknepen maar nogsteeds onderzoekend rond kijkend. Ze hadden twee nieuwe lieve onderdaantjes, Binky Boy Triumph en de witte hengst Xariv, een haarbal als je het Achilles vroeg. Nog veel te pluizig en lief als het aan Achilles lag zou daar binnenkort een einde aan komen. Rond zijn lippen lag een smerige grijns en hij stapte uit zijn schaduwplekje op zoek naar de nieuwe schim.

Zijn zintuigen waren net zo goed als die van Ayana en al gouw had de reus gevonden wie hij zocht. "Avanti moet jou zeker wel heel speciaal vinden." Bromde hij nors en hief zijn hoofd even terwijl hij richting de witte hengst stapte. De smerige grijns werd enkel breder waardoor enkele druppels slijm van zijn mondhoeken vielen en de verrotte grond raakte. "Fluffy.." Bevestigde Achilles en en snoof terwijl zijn duistere ogen onderzoekend naar de hengst keken.

-flutje sorry-

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Zijn modderige poten baanden zich een weg tussen de laatste rijen bomen heen, terwijl zijn neus fier in de lucht gestoken was, enkele druppels bloed aan zijn kin bengelend. Zijn hoektanden, die zelfs nu zonder de blauwe maan groter waren dan die van normale paarden, was hij nog altijd niet gewend. Hoe hij ze normaal in zijn mond moest houden was hem nog een raadsel, waardoor hij vaak, zoals nu, zijn lippen schramde en vervolgens met bloed op zijn lippen rondliep. Zelfs van de kleine druppeltjes bloed, uit zijn eigen, ondode lichaam, raakte hij in een trans – achtige staat.

het bloed liet zijn lichaam zichzelf oppompen, klaar voor de strijd, terwijl zijn hersenen overuren draaiden en zijn ogen zich vernauwden tot spleetjes. Zijn onervarenheid speelde hem parten, waardoor hij niet meer dan een ongeleid projectiel was, opzoek naar dood en verderf.

hij snoof luidruchtig toen zijn lichaam zich door een rij bomen manoeuvreerde en hij plotseling in het volle zonlicht stond, op een open plek in het donkere bos, een teken dat de winter eindelijk verdrongen was door de lente. Zijn grote, vieze lichaam rilde even door de plotselinge warmte die de kilte van het donkere bos overnam.

uit het niets werd zijn onverschillige stilte onderbroken door een stem, uit het duister van het bos. Even kneep Xariv zijn donkere ogen samen tot spleetjes, turend tussen de bomen. Dan geeft hij het op en stapt onverschillig, op zijn dooie gemakje, tussen de bomen door tot hij weer in het duister staat. Het was niet moeilijk om te weten wie er tegen hem had gepraat. Achilles, éen van Avanti’s oudste en trouwste dienaren. Een grijns speelde even over Xariv’s lippen terwijl zijn woorden tot hem doordrongen.

’Net zo speciaal als jij of éen van de andere schimmen.’ zei hij, zijn diepe stem bijtend en kortaf. Natuurlijk, Achilles stond ver boven hem wat betreft de rangen van de schimmen, maar eens was ook de grote hengst begonnen als nieuweling, en was ook hij uitgekozen om de schimmen kudde te komen versterken. Avanti had iets gezien in achilles, iets dat hij wellicht ook in de witte Arabische hengst had gezien.

Bij het horen van de naam ‘fluffy’ schoten Xariv’s oren in zijn nek, en zijn kaken klapten hard op elkaar, vlak naast Achilles. Xariv wist wel beter dan hem echt te raken, maar om zo vernederd te worden was hem ook niet toegestaan. ’Fluffy..’ een snuif verliet zijn neus terwijl hij zijn hoofd schudde, zijn samengeklitte manen worstelend om op hun plek te blijven. ’en wie ben jij dan wel niet, pretty boy?’ liet zijn snerpende stem de stilte opnieuw verbreken. Zijn donkere ogen vernauwd tot spleetjes terwijl hij hatelijk naar Achilles keek.

Hell has broken loose

Achilles begon even te grinniken en trok zijn zware hoofd heen en weer alsof hij hem wou schudden van het lachen. Echter was het lachen de donkere hengst al weer snel vergaan en staarde hij met zijn donkere haaien ogen opnieuw de witte schim aan. "Vind je je bijnaam niet mooi Fluffy?" Klonk zijn stem een beetje semi beteuterd voor hij gaapte en naar de hengst toe stapte. "Jij en Binky Boy hebben nog zo veel te leren." Hij grijnsde even en duwde daarna met zijn volle gewicht tegen de schoft van de in vergelijking met hem toch wel veel kleinere Xariv.

"You'll learn.." Ademde hij even uit en stak zijn neus in de lucht om de dood en verderf op te snuiven. Hij herinnerde zich niet meer hoe zijn leven was geweest voor deze bloedrush voor hij Schim was geworden. Zijn veulenjaren leken aan hem voorbij te glijden hem achter latend in een duisternis die zijn thuis geworden was. Hij wilde niets liever. Hij verlangde niets liever toch richtte hij zijn ogen nog even geïnteresseerd op Xariv. "Fluffy.." Begon hij langzaam terwijl hij even zijn hoef hief en hem voor hem uit strekte om hem vervolgens te laten vallen zodat de hele grond trilde. "Waarom heb je je leven opgegeven? Ik ken de hengst Xariv als een vechter die tot het einde toe voor Omniel wou strijden.. Je dochter Hayyel. Je hebt haar ook opgegeven. Hoe heb je jezelf ooit zo ver gekregen?" Achilles keek hem diep aan zocht geen verdere betekenis wou het enkel horen. Hij vroeg het zich af. Achilles was een schim die elk paard kende van binnen en van buiten en om naar Avanti te stappen was nooit iets geweest wat Achilles Xariv had zien doen..

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

’Ja, práchtig.’ gromde hij geïrriteerd terug naar Achilles. Het grote, logge lichaam van Achilles gaf hem een duw, en Xariv klapte meteen zijn oren in zijn nek, terwijl hij zijn mond ontblootte en zijn tanden in het vage licht schitterden. Hij mocht dan wel nieuw zijn, en ver onderaan de ladder staan, hij liet niet met zich sollen. Nog veel te leren.. pff.

even gingen zijn gedachten terug naar Xena, de merrie die hij met de afgelopen blauwe maan had ontmoet. Zij zou zijn speeltje zijn. De hele blauwe maan zou hij zich uit leven op haar, haar lichaam, haar geest. Maar natuurlijk moesten ze gestoord worden. Een of andere debiel, Jarrender, was er bij gekomen. Het spel was snel afgelopen daardoor, en zonder voldoening had Xariv een einde aan haar leven moeten maken. Hij smakte even met zijn lippen, de smaak van haar bloed nog in zijn mond. Het enige waar het voor had gezorgd, was dat hij nu nog meer verlangde naar een nieuwe blauwe maan, een nieuwe kans..

Achilles woorden lieten hem zijn ogen groot openen, zijn oren verder in zijn nek. Zijn hoofd schoot opzij en klapte zijn kaken net naast de grove hengst dicht. ’Ik heb mijn redenen.’ siste hij, niet van plan verder iets te vertellen. Dat ging hem niks aan. De informatie was voor hem niet van belang. Hij was schim, en achilles ook, dus wat maakte het uit?

hij trok zijn lichaam opzij, en zette enkele passen van hem weg. ’Waarom zou je het willen weten? Alle schimmen hebben hun redenen.’ zei hij, terwijl zijn ogen over de donkere bomen gleden, zich ervan verzekerend dat er niemand in de buurt was. ‘Je leven is je niks meer waard, Avanti lijkt steeds aanlokkerlijker, of je wordt simpelweg gedwongen.’ voegde hij er toen nog aan toe, nog altijd zonder iets duidelijks over zichzelf te zeggen.

*sorry ik ben echt inspiloos… -_- *

Hell has broken loose

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

mag ik erbij komen?? :b:

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

gaat u gang. ;D

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

jeahhh eerst ff voor de family reunion typen xD het topic gaat gwn door in blauwe maan zegmaar Very Happy

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph had niet veel aan zijn verleden gedacht, waarom zou het? Hij was gelukkig hier op Vyrantium, meer als een gemiddelde schim. Hij vond hier zijn thuis, maar nu was hij nog op zoek naar een plek voor zichzelf. Hij kende Vyrantium nu al door en door. Hij had er doorheen gewaand en zelfs een beekje gevonden. Hij had zijn hals omlaag gebracht en zijn keel gekoelt door het ijskoude water, en wat was dat lekker. Het leek vermengeld met een vleugje bloed, hetgene wat hij het meest verlong.

Zijn hoeven brachten hem in een machtige galop, maar zijn hoeven gingen nog zo snel en het was iets waar hij maar niet aan kon wennen. Het ging zo snel dat hij in een mum van tijd de andere kant kon bereiken van Vyrantium.

De jonge schim leek een nog vrij onbelopen stukje te hebben gevonden, zijn mondhoeken weken uiteen tot een tevreden glimlach. Hij dwong zichzelf tot stoppen wat amper ging waarna hij rustig zijn achterbeen op rust zette. Zijn lichaam ontspande zich enigsinds maar toch op een of andere manier stonden al zijn spieren gespannen, gespannen om weg te duiken voor een Avanti die vanuit het niets opdoemde of om snel weg te kunnen zijn. Hij concentreerde zich en liet zijn lichaam in het duister wegvallen. Stilstaan en geen enkele spier bewegen was niet een makkelijke opgave voor hem, maar dit keer leek het haalbaar. Zijn oren schieten naar achter en leggen zich plat in zijn nek, waarbij hij in een klap weer zichtbaar is, als hij zijn bijnaam hoort. "Binky Boy." Siste hij in zijn gedachte waarna hij zich weer in de onzichtbaarheid laat vloeien met zijn oren even gespitst om het tafereel te horen. Thriumph's gehoor was uitstekend, en zo hoorde hij vanalles overal en had daarmee al interessante dingen bewezen. Hij moest zich sterk concentreren om de grond onder hem waar te nemen en de trillingen die het bezat. Een grote schim, en een kleinere. Achilles, gokte hij, en Xariv. Hij had zijn pas al meerdere keren gehoord, evenals die van Achilles hoewel die vreemd genoeg moeilijker te voelen was.

De hengst laat zich weer terug in de bewegingen vloeien schoot in een machtige galop, waar hij nog steeds niet aan gewend was en zijn oren naar achteren schoven. Hij moest eens kunnen wennen aan die verdomde snelheid. Binnen luttele seconden verschijnt hij op de kleine open plek. Terwijl hij net een straaltje licht ontweek had hij zich weer in de duisternis gezet. Hij verafschuwde licht, het was iets wat hem zwakker maakte. Het donker, maar vooral de duisternis was zijn vriend.

Thriumph is gesteld op de stilte, dat was waarom Vyrantium hem zo had aangetrokken in het begin. Het was zo stil, voor de normale paarden was het zo stil dat het niet klopte, het onbehagen gevoel kwam zo bijna automatisch, en dan hoefden de schimmen het alleen maar af te maken. Daarom verried zijn stem hem ook niks terwijl hij tussen de twee ging staan.

Achilles staarde even verveeld naar Xariv, het zou een tijdje duren voordat die hengst iets fatsoenlijk zou snappen maar ja. De reus gaapte even en schudde zijn witte met bloed beplakte manen heen en weer. "Wel.. Ik had een geen officiële reden, geen perfect verhaaltje van 'och ik wil mijn ziel verkopen omdat ik geen reden meer heb om te leven.' zoals bijna elk paard bij Avanti aankomt die de wens heeft schim te worden. Je had wel erg origineel moeten zijn hij word harder met elke schim die er bij komt." Met die woorden trok hij even met zijn oren en staarde door de schaduwen in zijn hoofd de aanwezigheid van Avanti zoekend. Iets wat enkel hij en Ayana konden waarschijnlijk gewoon omdat ze al zo lang met hem omgingen. Met enige moeite vond Achilles zijn meester en grijnsde even wetend dat Avanti elk woord mee luisterde.

"Maar Fluffy je moet me het toch zeker wel eens vertellen.." Drong hij opnieuw aan voor zijn oren even in zijn nek schoten de net zo jonge schim als Xariv aan horen komen. "Bezoek.." Siste hij even voor Thriumph tussen hen in kwam staan. Opnieuw verveeld zuchtte de reus even en keek van Xariv naar Thriumph. "Leuke blauwe maan gehad Binky boy?" Klonk zijn stem sceptisch zijn lichaam onderzoekend voor hij opnieuw een zieke grijns op zijn lippen werkte. "Jullie hebben zeker veel meer als ik kunnen doen.. Mijn favoriete slaafjes zijn verdwenen, jullie ze ergens gezien?" Grapte hij even denkend aan de witte hengst aan wie hij zo'n hekel had. Patriot hij vervloekte de hengst innig en dan had je ook nog Amor dat smerige kloten beest dat net als Patriot dacht dat hij een of andere oorlogsheld was. En als laatste Morax die spontaan in rook was opgegaan waarschijnlijk een of andere merrie achterna gegaan of toch echt veiligheid gekozen en vertrokken toen Achilles even zijn zielloze ogen op hem had gehad. Maar ja.. Achilles moest gewoon een nieuw speeltje zoeken. En een speeltje zou hij altijd wel vinden.. Desnoods maakte hij van Thriumph en Xariv speeltjes niet dat hij dat niet al deed dan..

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

’Blijkbaar was ik origineel genoeg.’ zei de witte Arabische schim bars, terwijl zijn smerige manen heen en weer zwaaiden op het ritme van zijn stappen. Waarom zou hij zichzelf moeten verantwoorden aan Achilles? Het interesseerde hem ook niks om te horen waarom Achilles schim was geworden. Ze waren het beide, en stonden hier nu hun tijd te verdoen met dit soort nutteloze gesprekjes..

Nog voor Achilles hem meedeelde dat er bezoek was, had Xariv zijn oren al in zijn nek gegooid, terwijl zijn ogen tussen het duister, dat in dit diepe deel van het bos altijd heerste, heen tuurde naar de hengst die aan kwam. Triumph, ook een nieuwe schim, net als hij.

Xariv blikt even opzij naar hem, terwijl zijn wenkbrauw omhoog schoot. Waarom was Triumph niet bij de 2 merries in de grot? Had hij ze alleen achter gelaten? Een droge lach schoot over zijn lippen zonder dat hij zichzelf kon helpen. De 2 merries zouden toch niet wegkomen. De weg was onmogelijk terug te vinden in het diepe, duistere bos, en daarbij.. de merries zouden toch niet ver komen voordat éen van de schimmen ze had teruggevonden.

opnieuw grinnikte de witte arabier, terwijl zijn ogen naar Achilles terug schieten. ’Nee. Heb jij onze slaafjes gezien?’ grijnzend blikt hij op Triumph. Dan draait hij langzaam zijn lichaam om en stapt een stuk van de beide schimmen vandaan, terwijl zijn ogen door het donker turen, en takjes, of botten, onder zijn hoeven kraakten.

Iets verderop blijft hij staan, terwijl zijn ogen tussen enkele rijen bomen door turen kan hij net Minanter ontdekken. De laagste kudde. De kudde waarin ze de meeste speling hadden. De kudde met de minst ervaren paarden. Hij grijnst terwijl zijn getrainde ogen over de onwetende paarden glijden, terwijl hier en daar een lampje van herkenning in zijn achterhoofd gaat branden, kan hij aan niks anders denken dan de volgende blauwe maan. Bijna vergetend dat de andere schimmen nog ergens in de buurt waren likt hij langs zijn lippen.

Hell has broken loose

**Profile**

» I think i'm cold enough to be a shade..
» Shade
» Paradise~
» Shade
» take me down to the paradise city

Paradise. ~ Shade?

Paradise. ~ Shade?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen