Lang was het nog niet geleden dat ze op het randje van leven en dood had gezeten, amper een paar weekjes. Nog steeds was ze er niet helemaal bovenop, maar het ging al een stuk beter met haar de laatste dagen. Maar het leek alsof elk beeld van die avond nog haarfijn in haar geheugen geprikt was, en waarschijnlijk zou ze het ook nooit meer kunnen vergeten. Hoe graag ze het ook wilde, de dood van Jarrender had haar even wakker geschud. De wereld was niet alleen maar rozenkleur en maneschijn, het was veel meer dan dat. Die avond was ze achter de duistere kant van Blue Moon Horses gekomen, een kant die de meeste het liefst ontweken. De littekens op haar rug en hals tekenden nu die gebeurtenis, dus vergeten was het nooit. Ze mocht nog van geluk spreken dat Axis haar zijn hulp had aangeboden, gezien ze anders doodgebloed was.


Een flinke bries verliet haar neusgaten toen ze het woud van Minater betrad. Ze spande haar spieren even aan, om zich vervolgens weer te ontspannen. Haar ijsblauwe ogen gleden over het gebied wat zij haar thuis mocht noemen. Maar elke keer weer, wanneer ze er alleen op uit was, kwam die angst opnieuw terug. Elke plek in dit gebied kon je fataal worden, dat had ze ondertussen wel geleerd. Ze mocht niet opnieuw diezelfde fout maken, waarschijnlijk overleefde ze het die keer niet meer. Xena mocht van geluk spreken dat ze gespaart was gebleven afgelopen blauwe maan. Haar ogen waren opzoek naar een rustgevend plekje hier in het woud, en al snel had ze iets in het zicht. Met lome bewegingen stapte ze naar een boom, waar ze zich haar witte lichaam tegenaan liet leunen. Ver in gedachten zonk ze even weg, haar ogen reeds gesloten.


Het was het geluid dat de bomen door het woud weerkaatste wat haar wakker liet schrikken. Xena haar ogen stonden wijd opengespert, al de omgeving afzoekend. Al snel kreeg ze een hengst in zicht, die ze met een luchtige blik aankeek. Ze merkte hoe de hengst op haar afstapte, en ging rechtop staan. Haar oren bewogen even van voren naar achter, niet wetend wat ze moest denken. Onrustig sleep ze met haar hoef over de grond, maar stopte direct toen de hengst haar aansprak. "Durf je wel zo alleen het woud door te speuren? Je weet dat er schimmen in de bosjes zitten te gluren op zoek naar wat lekkers." Er verscheen na deze woorden een grijns op het gezicht van Rayo. Xena liet haar hoofd lichtelijk schuin buigen en keek in de richting van de hengst. ’’Oh, daar weet ik genoeg van.’’ zei ze wat toepasselijk.


De hengst met vuurrode manen liep een rondje om haar heen en bekeek haar, om uiteindelijk voor Xena plaats te nemen. Hij torende boven haar uit, duidelijk een stuk sterker dan haar. De merrie bleef staan waar ze stond, ze wilde absoluut niet zwak lijken en haar angst wilde ze al helemaal niet tonen. "Het spijt me, ik heb me niet eens voorgesteld. Ik ben Rayo, aangenaam...." waren zijn laatste woorden. De slanke witte merrie richtte haar helderblauwe ogen op die van hem, een half verborgen achter een bos krullende manen. ’’Aangenaam, Rayo.’’ sprak ze grijnsend. ’’Mijn naam is Xena.’’ Ze liet een korte knik met haar hoofd zien, terwijl haar donkerbruine plukken haar voor haar ogen gleden.