Paint your own reality.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

voor Danielle.
Donkere manen omhulden een lichaam met witte vlekken, een blauw oog dat helder de wereld in keek, vergezeld door een donker oog. De bèta leider van de 4e rang, Roque, liet zijn spieren rollen terwijl hij moeizaam door de modderige bovenlaag van de aarde draafde, zijn benen hoog optillend. de warme zomerzon brandde op zijn donkere lichaam. Het was heerlijk om jezelf zo af te matten, tijd te gunnen om na te denken en de wereld buiten te sluiten.

er was de laatste tijd veel gebeurd. Hij had, na 5 jaar, zijn moeder weer terug gezien, en ze had het hem duidelijk gemaakt dat ze spijt had van haar daden. Toch zou hij haar nooit kunnen vergeven. Ze had hem zoveel afgenomen. Een normale moeder-zoon relatie, een normale jeugd.. hij had niks van dat gekend. De enige die er ooit was geweest voor hem, zijn vader, de emperor, was verdwenen. Zo maar uit het niets was hij de enige familie waar hij een band mee had kwijt geraakt. Het deed hem pijn, maar gaf hem eens te meer de kracht om op zichzelf te vertrouwen en door te zetten.

En dan, als laatste.. zijn hart. Het deed nog steeds pijn. Het was al maanden geleden dat hij Luna had ontmoet, de merrie die zijn leven had veranderd. Eerder was hij niks anders dan een flirter, met hier en daar een merrie, een veulen van hem liep er ook rond ergens. Maar deze merrie had hem veranderd. Had zijn knieën week gemaakt, zijn hart laten springen en vlinders in zijn buik doen zweven. Op het moment dat hij het zelf besefte dat dit misschien wel eens liefde kon zijn, had hij een grote fout gemaakt waardoor ze met ruzie waren opgesplitst. en toen hij eindelijk sorry durfde te zeggen, en zijn gevoelens durfde te tonen, was hij te laat geweest. een andere hengst had zijn plaats al ingenomen in haar hart.

al deze zaken passeerden zijn gedachten terwijl zijn achterbenen ploeterden om zijn gespierde lichaam in beweging te houden. Zijn oren draaiden, zoals altijd, overuren, altijd opzoek naar gevaar, altijd opzoek naar dingen die niet klopten. Hij was een oplettende leider, en zou alles doen voor de kleine kudde die in ‘zijn’ gebied leefde.

Zelfs nu hij niet in Ferelden, maar in Minanter was, deed hij datzelfde. er woonden niet veel paarden in Ferelden, en Serano, de alpha van de kudde, was er altijd nog om de paarden eventueel te beschermen tegen wat dan ook. Dat was de reden dat Roque geen moeite had om zijn kudde te verlaten, niet tijdens de normale manen iniedergeval, en dat hij nu rondstruinde door Minanter. De paarden die slim, en goed genoeg waren om de 4e rang te bereiken, zouden vast wel een béetje voor zichzelf kunnen zorgen. En daarbij, het was algemeen bekend dat de schimmen zich meer in de lagere rangen ophielden, bij de paarden die makkelijker te pakken waren.

hij hield halt toen hij de rand van het bos bereikte, dat glooiend overliep in een veld, wat weer overliep in de prachtige stranden die Orlais zijn lieveligs gebied maakten. Zijn achterhand spande zich aan en hij gallopeerde het veld in, plukken gras wegschietend onder zijn sterke hoeven. Hij stak zijn neus de lucht in en snoof diep de zilte lucht zijn longen in, die vanuit Orlais werd aangedragen, terwijl zijn ogen genietend dichtschoven.

Met de lucht die zijn longen binnenstroomde volgde ook de herkenning van de geur van een paard. De kudde stond een einde verderop, en dus moest het een ander paard zijn hier in zijn buurt. Meteen schoten zijn ogen open en keek hij in het rond. Als het een van de leiders was, zouden ze niet blij zijn hem te zien. Welke leider haalde het in zijn hoofd om zijn kudde te verlaten, vlak voor de blauwe maan? Natuurlijk was dat alleen die jonge, onbezonnen Roque. Hij kon de verhalen al wel bedenken die rond zouden gaan. Nou en. Yolo.

Hij had ongemerkt haltgehouden, langzaam zette de hengst zijn lichaam weer in beweging, en even ging er een schok door zijn lichaam toen hij het lichaam zag van de merrie die hij had geroken. Ondanks het feit dat er geen enkele overeenkomst was, had hij de onbekende merrie even aangezien voor Luna.

Hij hield opnieuw halt, aarzelend in het volle zonlicht dat de donkere plekken op zijn lichaam leek te laten koken. In stilte observeerde hij de merrie. Een glimlach schoof over zijn lippen terwijl hij zacht brieste om zijn aanwezigheid duidelijk te maken aan haar.

**Profile** Number of posts : 234 Status : Active

Xena

WHEN LIFE LOOKS LIKE A DREAM
ALWAYS KEEP YOUR EYES OPEN FOR
H E L L

Warme zonnestralen daalden tussen de bladeren door neer op de rug van de merrie, die wat rustig aan het grazen was. Een koele bries van de wind speelde met haar donkere manen, zachtjes wuivend klapte ze tegen haar hals. Het was zomer, je kon het gemakkelijk voelen aan de temperatuur die deze tijd met zich meebracht. Maar ook het fijne gevoel van veiligheid en het verse gras waren niet te ontbreken. Maar die veiligheid, hoe betrouwbaar zou die zijn? Tijdens de blauwe maan was namelijk niets veilig, al dacht je dat de schimmen zich in dit seizoen wel gedeist hielden. Ondertussen had ze genoeg ervaring opgedaan om te weten dat ze geen genade hadden. Ze zagen deze zielige kuddepaarden duidelijk als speeltjes, gewoon even om hun leven kapot te maken. Xena walgde ervan, maar deze mening sprak ze niet hardop uit. Waarschijnlijk zal ze zich deze keer rustiger houden, gezien ze vorige toch ook al aardig genoeg toegetakeld was. En ze was er nog niet geheel van bovenop, al geneesde het redelijk.

Enkele krekels en vogels waren duidelijk te horen op het veld waar ze aan het grazen was, maar voor de rest was de stilte aangenaam. Ze had de kudde expres verlaten, puur om zichzelf wat rust te geven. De laatste tijd snakte ze ernaar, terwijl ze een best sociale merrie was. Geconcentreerd hief ze haar hoofd omhoog bij een enkel geluid in de verte. Haar helderblauwe ogen raasden over de omgeving, op zoek naar een enkele beweging. Maar er was verder niets te zien, enkel een haasje dat voorbij schoot.

Ze had er aardig wat moeite mee dat ze zich de laatste tijd zo zwakjes voelde. Haar stem had ze nog wel, maar haar lichaam leek nog altijd fisiek te lijden onder haar littekens. Mentaal was ze ook aangetast, enkel uitte ze dit niet op de kuddepaarden. Ze wilde niet zo’n alledaagse aansteller zijn, Xena wilde laten zien wat ze in zich had en al zeker om een rang hoger te mogen. Want ja, de angst zat er nog steeds en het zal dan ook maanden duren voordat ze daar een beetje overheen zou zijn.

De oren van de merrie draaiden zich naar achter, en vingen het geluid op van een vogeltje wat achter haar neerstreek. Niet echt geammusseerd tilde ze haar hoofd op, en keek iets wantrouwend om zich heen. Het veldje waar ze zich nu op bevond was vol met sappig gras, maar echte etenslust had ze niet meer. De kudde was duidelijk een eindje verderop in het Minanter, maar ze had geen zin om ze te volgens. Voor veiligheid, zeker vlak voor de blauwe maan, zou het wel slim zijn geweest. Qzarina en Vestival probeerde hun kudde zo goed mogelijk te beschermen, maar het was algmeen bekent dat rang een zeker een goed doel was voor de schimmen. Ze ‘zwakste’ paarden waren hier te vinden, een zeer makkelijke prooi. En de gene die deze kudde leiden konden natuurlijk niet overal zijn, precies wat de schimmen nodig hadden om hun slag te kunnen slaan. Dus wanneer paarden zich echt aan hun leven vastklampten kon je maar beter niet ver van de kudde af gaan staan. Maar het intresseerde Xena niet zoveel, spanning moest er zijn toch?

In de korte tijd dat ze hier nu in Blue Moon Horses leefde had ze al aardig veel levenservaring opgedaan. Vroeger bestond alles voor haar uit rozenkleur en maneschijn, maar niets was natuurlijk minder waar. Daar kwam ze al snel achter toen ze bij deze kudde ingetrokken was. Vele van deze paarden waren al gesneuffeld en zij zou ook nog zeker een keer aan de beurt zijn. Deze gedachte probeerde ze zo ver mogelijk uit haar gedachte te drukken, bang om weer in die vicieuze cirkel terug te vallen. Elk paard hier zou uiteindelijk sterven, door een schim of niet. Natuurlijk, de meeste storven een natuurlijke dood, maar de schimmen in het gebied draagde ook aardig hun steentje bij. Maar wanneer je als maar bang zou zijn voor wat ‘misschien’ zou kunnen komen had je ook geen leven meer. Dit was dan ook een van de redenen waarom zij zich hier niet zoveel van aantrok.

De aanwezigheid van een ander paard was nu duidelijk te voelen, zijn ogen leken werkelijk door haar heen te boren. Een reden waarvoor ze niet schrok toen ze gebries van achter zich hoorde. Ze liet haar lichaam een halve slag draaien en merkte zonder enige moeite een andere hengst op, die daar waarschijnlijk al een tijdje stond. Hij was zwart met wit gevlekt, maar ze herkende hem niet van de paarden binnen de kudde. Even aarzelde ze, maar besloot toen toch een aantal stappen dichterbij te zetten. Haar blauwe ogen gericht op elke beweging die hij maakte. Je wist het natuurlijk maar nooit, voor hetzelfde geld zou hij kwaadaardige bedoelingen hebben, dit zou dan niet de eerste keer zijn. ’’Hallo?’’ klonk er weifelend vanuit haar kant. Ze probeerde zichzelf zou koel mogelijk op te stellen, terwijl ze haar ogen op het lichaam van de hengst liet vallen.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Try not to become a man of success,
but rather try to become a man of value.

De blauwe lucht en de felle zomer zon zorgden dat de donkere plekken op zijn lichaam leken te koken. Behendig zwiepte zijn lange staart heen en weer, vliegen wegjagend, terwijl zijn oren op de merrie gericht waren die zich nu had omgedraaid en zijn aanwezigheid had opgemerkt.

De merrie kwam hem niet bekend voor, hij had haar nooit eerder ontmoet. Haar witte lichaam, donkere manen en blauwe ogen waren een lust voor het oog. Ware het niet dat ze ontsierd werd door talloze littekens die rond haar lichaam kronkelden. De merrie leek jong, en de littekens waren nog niet totaal genezen. Een gunst van de schimmen? Of had ze ze opgelopen voor ze naar BMH was gekomen?

hij trok zijn aandacht weg van de littekens en focuste zich op haar ogen, terwijl de glimlach op zijn lippen weer terug verscheen. ’Hallo daar, vreemdeling.’ zijn diepe, zware, maar vriendelijke stem galmde over het veld terwijl hij knikte naar de merrie als begroeting.

zou ze hem niet kennen, of zou ze net doen alsof? Roque was een hengst vol vragen, onbeantwoorde vragen. En een hengst van stilte. De woorden die hij zo tactvol verzamelde verspilde hij niet zomaar. Zijn mond bleef gesloten tot hij iets nuttigs te zeggen had.

de stem van de merrie klonk twijfelend, alsof ze ergens bang was om contact met hem te zoeken. Hij glimlachte bemoedigend naar haar terwijl hij zijn hoofd even schudde om zijn dikke manen uit zijn ogen te krijgen. Meteen vond het zonlicht hem, en zijn felblauwe oog schitterde in het licht, terwijl het donkere oog als altijd serieus bleef kijken.

hij had letterlijk 2 gezichten, het éen serieus, en als je vanaf de andere kant keek zag je zijn ware aard, de jonge, onbezonnen hengst die nog ergens in hem zat. ’Ik ben Roque.’ zei hij toen, terwijl hij zijn oren liet ronddraaien, zoals altijd opzoek naar gevaar. Hij wist nog altijd niet of de merrie hem herkend had, en nieuwschierig draaide hij zijn ranke hoofd terug naar haar, zijn spieren rollend onder de gevlekte vacht.

**Profile** Number of posts : 234 Status : Active

Xena

WHEN LIFE LOOKS LIKE A DREAM
ALWAYS KEEP YOUR EYES OPEN FOR
H E L L

Her en der dreven wat kleine, witte wolkjes voorbij aan de helderblauwe lucht. De sfeer was warm, haar donkere haren leken zich vast te plakken aan haar hals. Het irriteerde haar ergens mateloos, maar erg veel kon ze er niet aan doen dus liet ze het zoals het was. Door haar lichte vacht had ze het een stuk minder warm dan andere, tenminste een voordeel aan haar kleur. De merrie zwiepte haar staart tegen haar lichaam, maar liet deze al snel weer rusten.

Ze herkende de hengst nergens van, ze had hem nog nooit gesproken of gezien. Altijd leuk, nieuwe paarden leren kennen. Maar wat deed hij hier in het Minanter? Dat was voor haar de vraag en voor hem een weet, al had ze niet het lef dit aan hem te vragen. Misschien later. Hij behoorde niet tot rang een, ze had hem nog nooit bij de kudde gezien. Het kon ook zo zijn dat hij niet eens bij een rang hoorde, en gewoon puur op zichzelf leefde. Ze merkte dat haar littekens zijn aandacht trokken, maar ze negeerde hem volkomen. Ze had geen zin om oude herinneringen zoals deze op te halen.’Hallo daar, vreemdeling.’ klonk zijn diepe, noch vriendelijk stem. Een knik kwam van zijn kant, en na zijn begroeting nam ze meteen een ontspannen houding aan. Niets om bang voor te zijn, dacht ze.

De hengst glimlachte haar bemoedigend toe, wanneer hij zijn zwarte manen uitschudde. Zijn twee paar verschillende oogkleuren vielen haar zo wel meteen op, een felblauw en de ander donker van kleur. Xena liet haar hoofd lichtelijk draaien, terwijl een paar donkere lokken voor haar ogen vielen. ’Ik ben Roque.’ klonk er van zijn kant, en Xena zette nu ook een kleine glimlach op. Het was niet veel, maar genoeg om te zeggen dat ze zich op haar gemak voelde. Meer was niet nodig.

Xena bekeek even de hengst die nog steeds voor haar stond. Hij zag er sterk uit, sterker dan de meeste maar toch sierlijk. ’’Aangenaam, Roque.’’ sprak ze met een fijne stem uit. Ergens was ze best nieuwsgierig naar hem, maar ze hielt zich gedeisd. Meteen vragen stellen zou opdringerig zijn, en zo wilde ze zich niet uitten als ze amper wist wie ze voor zich had. Tot nu toe wist ze alleen zijn naam, en meer zou er voor nu niet nodig zijn. ’’Mijn naam is Xena.’’ Haar stem klonk zacht, maar hard genoeg om elkaar te kunnen verstaan.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Try not to become a man of success,
but rather try to become a man of value.

’Xena’ herhaalde hij haar, haar naam makkelijk van zijn tong rollend. Het klonk adembenemend, als een prinses uit verre oorden, of een bijzonder mythisch wezen. Een mythisch wezen.. even gleden zijn ogen van haar af, en staarde hij in de verte, over de zee uit, het eiland in de zee was net te onderscheiden. Op de een of andere manier trok Orlais altijd zijn aandacht, en wist hij de zee altijd te vinden, met zijn ogen, en anders wel met zijn gevoelige oren of neus.

Hij draaide zijn ogen terug naar haar en glimlachte afwezig. ’Aangenaam.’ beantwoordde hij haar toen nog eens. Zijn woorden werden als altijd zorgvuldig gekozen en hij gaf niet te veel prijs. Het lag gewoon niet in zijn aard, omdat hij wist dat de meeste paarden hem zouden beoordelen op zijn verleden. Hij was dan wel zelf leider geworden, zelf opgeklommen tot wat hij bereikt had, maar toch zagen vele paarden hem als niet meer dan een veulen van de emperor, en dachten ze dat hij alles in zijn schoot geworpen had gekregen.

Niets was minder waar dan dat. Roque’s leven was zwaar geweest, familie had hij niet gekend, en alles dat hij had had hij zelf opgebouwd. Al vanaf de eerste dag dat hij in het leven stond, had hij er alleen voor gestaan.

toch jeukte het hem om te praten, om vragen te stellen. De littekens van de merrie hadden zijn aandacht opnieuw getrokken, en hij wilde weten hoe ze eraan kwam. Net voor hij de vraag kon stellen zag hij vanuit zijn ooghoeken, in het bos achter Xena, een bonte gestalte opdoemen.

zijn oren schoten in zijn nek terwijl hij zijn hoofd omhoog gooide. zijn moeder. Het secreet. Dus dit was hoe ze zichzelf verborgen had gehouden? Dat de kleine bonte merrie verbannen was naar Minanter, en dus het gebied niet uit mocht wist hij wel, maar hoe ze het er vanaf bracht was hem tot nu toe een raadsel geweest. Ze leefde blijkbaar als niet veel meer dan een schim, verstopt in de bossen. Blijkbaar had de dreiging van de blauwe maan haar naar de rand gedreven. Een schampere lach verliet Roque’s lippen zonder dat hij er wat aan kon doen.

Van hem mocht ze zich bij avanti melden, en haar zielige leventje gedag zeggen. Ze was niks voor hem, en dat wist ze maar al te goed. Vanuit de bosrand schoten de felblauwe ogen van de bonte Darlica naar Roque, en toen even naar Xena, maar voor hij de kans had een rottige opmerking te maken had ze zich vliegensvlug omgedraaid en was ze het bos verder ingespurt, uit zijn ogen, maar ook uit de veilige nabijheid van de kudde. Net goed.

hij richtte zijn ogen weer op Xena, proberend haar aandacht van Darlica af te wenden, want het was onvermijdelijk dat Xena nu met vragen zat. ’Je littekens..’ hij knikte met zijn ranke hoofd, waardoor zijn dikke manenbos heen en weer wipte. ’Hoe kom je er aan?’

had het gewerkt? Had het onderwerp van haar littekens de aandacht van Roque afgeleid? Had het de aandacht van Darlica afgeleid? Zou het vervelende vragen voorkomen? Opnieuw zat Roque’s hoofd vol met vragen, en de adrenaline schoot door zijn lichaam, zijn spieren gespannen. Zijn moeder was wel de laatste die hij had willen zien.

**Profile** Number of posts : 234 Status : Active

Xena

WHEN LIFE LOOKS LIKE A DREAM
ALWAYS KEEP YOUR EYES OPEN FOR
H E L L

De hengst sprak haar naam uit, het klonk alsof hij nooit anders had gedaan. ’Xena’ zei de hengst klakkeloos. Zijn blik gleed weg naar Orlais, het stuk van Blue Moon Horses aan de zee. Het was fijn om er te zijn, dat wist de merrie zeker. Het was er rustig, enkel de zee liet zich horen door het gebruis van aanspoelend water, maar tergelijkerteid ook gevaarlijk. Je was makkelijk te herkennen op de uitgestrekte stranden en bij de blauwe maan kon je maar beter dicht bij je eigen rang blijven. Het liefst erbinnen, voor als je echt veilig wou zijn. En dan nog moest je oppassen, want zelfs in je eigen rang namen ze je gemakkelijk te grazen.

’Aangenaam.’ Glimlachte de hengst haar toe. Xena liet een vriendelijke blik zien, eindelijk iemand die haar niet levend wou verscheuren. De laatste tijd was ze voorzichtiger geworden met het aanspreken van paarden, je wist nooit wie je voor je had. Zelfs de onschuldigste konden verraders zijn, houd je ogen áltijd open.

Ze merktte de hengst zeker niet spraakzaam was, het leek alsof hij al zijn woorden opnieuw naging voor hij wat uitsprak. Zij was daarintegen het tegenovergestelde daarvan, ze wierp vaak eerst haar woorden toe voordat ze nadacht. Dat deel kwam er pas na, met de gevolgen van dien. Ze was niet altijd slim geweest, neem een voorbeeld aan de vorige blauwe maan toen ze net een stapje tever was gegaan. Grenzen opzoeken, een ding wat ze maar al te graag deed. Maar wanneer ze eroverheen ging wist ze ook het perfecte moment te zoeken om zich terug te trekken, waardoor ze er vaak nog net onderuit zou komen.

Toch kon ze zich amper inhouden om te vragen waar deze hengst vandaan kwam en wat zijn bedoeling was om dit gebied op te zoeken. Zo erg kon het toch niet zijn? En ze zag hem er niet voor aan om haar af te snauwen, te zeggen dat het haar niets aanging. Het ging haar wel degelijk iets aan, het was tenslotte ook haar leefgebied.

Plotseling schoten de oren van Roque plat tegen zijn nek aan en direct hierna gooide hij zijn hoofd de lucht in. Hij had zijn ogen niet op haar gericht, en Xena probeerde zijn blik te volgen om uiteindelijk uit te komen bij een andere merrie. Wat hadden deze twee met elkaar te maken, en waarvoor was hij meteen zo kwaad? Veel van dit soort vragen dwaalde haar hoofd binnen, maar te verbaasd om ze ook daad werkelijk te stellen. Hoe snel ze ook was gekomen, hoe snel ze ook weer uit het zicht was verdwenen bij het zien van haar en Roque. Xena richtte haar blik meteen weer op de hengst, haar hoofd lichtelijk gekanteld met een vragende blik op haar gelaat.

Ze merkte dat hij meteen van onderwerp wou veranderen, duidelijk geen zin om het erover te hebben. De merrie besloot dan ook niet verder erover door te zagen, daar had hij waarschijnlijk ook geen zin in. ’Je littekens..’ Bij deze woorden schoot er een brok in haar keel, maar haar reactie werd verborgen door haar helder staande ogen. ’Hoe kom je er aan?’ Ergens had ze wel verwacht dat hij dit aan haar zou vragen, gek was dat niet ook. ’’Vorige blauwe maan... Xariv.’’ Meer woorden waren er eigenlijk niet nodig om duidelijk te maken wat er gebeurt was. Ze verwachtte minstens dat hij wel iets van schimmen af wist.

Maar ook nu zag de merrie haar kans om een vraag te kunnen stellen. ’’Zeg, ik heb je nooit eerder gezien. Je bent niet van Minanter, toch?’’ vroeg ze, haar hoofd lichtelijk gebogen in zijn richting. Ze liet haar achterbeen rusten op het puntje van haar hoef, echt inspanning was er niet nodig op dit moment.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Try not to become a man of success,
but rather try to become a man of value.

Bijna onmerkbaar veranderde er iets in Xena’s houding. Haar ogen bleven dezelfde, heldere blauwe poelen, maar de spanning in haar lichaam was voelbaar. Roque glimlachte aanmoedigend naar haar. zijn afleiding had blijkbaar gewerkt, de littekens waren een gevoelig onderwerp.

haar antwoord liet zijn glimlach verdwijnen, en hij snoof luid om zijn lichaam te kalmeren dat op springen leek te staan. Xariv.. het nieuwste lid van de schimmen. ’Xariv, als in de witte arabier?’ hij schudde zijn hoofd terwijl zijn ogen zich in het bos boorden. Dat de eens zo kudde-lievende arabier een schim was wist hij al, maar dat hij ook al zo ver was dat hij slachtoffers begon te maken was hem nog niet ten ore gekomen. ’klootzak.’ mompelde hij zacht, zijn stem niet meer dan een snauw, terwijl hij zijn ogen weer op Xena richtte.

Het was bijzonder om te zien hoe paarden konden veranderen. Roque herinnerde zich nog hoe Xariv ooit onder zijn leiding had gestaan. De witte arabier was een schoolvoorbeeld van hoe elke hengst moest zijn. Hij was hoffelijk, hield zich bij éen merrie, had een veulen waar hij zielsveel van hield, en hij beschermde de kudde.. hoe had het mis kunnen gaan? ’Xariv was ooit éen van de meest gewaardeerde beschermers van Orlais..’ teleurgesteld schudde hij zijn hoofd, Zijn ogen schoten naar Xena, terwijl zijn glimlach opnieuw over zijn lippen trok. ’Heb je nog dingen kunnen opvangen over de schimmen, dingen die we kunnen gebruiken??’ zijn stem was hoopvol.

het was logisch dat een nieuwe schim, zoals Xariv, zich makkelijker belangrijke dingen liet ontvallen dan een oudere, wijzere schim zoals Achilles of zelfs Avanti. Zijn hoopvolle gedachten werden onderbroken door haar stem. Hij lachte hartelijk terwijl zijn ogen twinkelden in de zon. Ze wist dus echt niet wie hij was. hij zette zijn lenige lichaam in beweging, en keek even achterom om te zien of Xena volgde voor hij opnieuw sprak.

’Ik ben geboren in Minanter, dus technisch gezien ben ik wel van hier.’ de grijns op zijn lippen week zelfs niet uiteen terwijl hij verder ging. Eerlijk gezegd interesseerde het hem nu niet meer wat hij vertelde. Xena leek te vertrouwen te zijn, en het was eigenlijk wel fijn om erover te vertellen. ’ik ben vrij snel verhuisd naar Ferelden, om bij mijn vader, de Emperor, op te groeien.’ de glimlach die over zijn lippen trok, werd als het kon nog groter, terwijl hij dacht aan de spaarzame bezoeken van zijn vader, en zijn jonge leven met Delaney, zijn pleegmoeder.

’toen ben ik vrij jong naar de 2e rang door gestroomd, omdat ik wist dat ik Ferelden mijn thuis wilde maken.’ hij grijnsde nog breder. ’Vervolgens werd ik leider van de 2e rang, toen leider van de derde rang..’ hij hield halt terwijl zijn ogen over Ferelden glijden. Ze stonden aan de rand van Minanter, met perfect uitzicht op ‘zijn’ gebied.

de prachtige bergen die hoog opstuwden uit het niets, de bomen op de zijkanten schuin groeiend, de toppen bedekt met sneeuw. Bloemen markeerden het veld voor ferelden, terwijl erachter een licht bos begon, met vele paden en stroompjes erin. Hij glimlachte trots. ’Nu ben ik de béta van al het prachtige hierachter.’ hij blikte opzij, benieuwd naar haar reactie nu ze wist wie hij was. Roque was een erg jonge leider, hij was tenslotte nog maar 4, en de meeste paarden vonden dat vreemd.

**Profile** Number of posts : 234 Status : Active

x e n a

When life looks like a dream,
always keep you eys open for hell.

Ze kon niet begrijpen of het zijn bedoeling was geweest haar af te leiden, al leek dit wel het geval te zijn. Zijn onderwerp switchte zo plots van het een naar het ander, zonder dat ze überhaupt de kans had kunnen krijgen om haar vragen te stellen over de opeens verschenen merrie, die ook weer snel weg was gegaan. Maar ze wilde dit onderwerp het liefst niet naar boven halen, zeker niet nu de hengst weer vriendelijk naar haar lachtte.

Ook hij had een onvergang van houding gekregen bij het horen van van de afkomst van haar littekens. ’Xariv, als in de witte arabier?’ Volmondig knikte de merrie in zijn richting. Nuja, wit... Echt wit was hij niet meer, half besmeurt met bloed en modder die nacht. Waarschijnlijk bleek dat dus zijn nieuwe levensstijl te zijn, en hij had er nog plezier in ook. Nog steeds moeilijk te begrijpen voor de merrie, en waarschijnlijk zou zij niet de enige geweest zijn die zo over schimmen dacht. Het bleven kille, zieke wezens met maar een doel; moord. En wanneer dit niet het geval zou zijn, wat het wel marteling of iets in die richting. Vreselijk gewoon, maar blijkbaar was dat voor hun de normaalste zaak van de wereld. Ondanks dat Xariv nog niet lang in zijn vak zat leek hij er best ervaren in, als ze het mocht zeggen. ’klootzak.’snauwde de hengst Xariv af. Ze verwachtte dat hij hem ook daad werkelijke kende, gezien zijn reactie. Haar ogen vielen op die van hem, maar wendde snel weer af.

Van sommigen had Xena nooit kunnen verwachten dat ze ooit schim zouden worden. Waar kwam toch die plotselinge drang tot moord toch vandaan? Hoe háálden sommigen het überhaupt in hun hoofd? Ze leken vaak compleet gehersenspoeld door Avanti, met zijn vreemde en vooral angstaanjagende manier van denken. Ze heeft hem vorige maand aan het werk mogen zien, en dat was nog erger dan dat ze ook had verwacht. Ze had wel eens verhaalen gehoord over hem, maar in het echt leek alles nog veel erger. ’Xariv was ooit éen van de meest gewaardeerde beschermers van Orlais..’ zuchtte Roque. De fragiele merrie knikte opnieuw, haar haar wat op en neer wuivend. ’’Hij vertelde daar wel iets over.’’ sprak ze met een warme stem in zijn richting. De glimlach van de hengst was aanstekelijk en ondanks alles liet ze toch ook een scherpe glimlach over haar gelaat glijden. ’Heb je nog dingen kunnen opvangen over de schimmen, dingen die we kunnen gebruiken??’ Even ging de merrie terug haar gedachten in, nagaand wat hij haar had verteld. Het was echter pas een maand geleden, maar alles leek al zo ver weg. ’’Enkel dreigende woorden of ‘liefje’.’’ sprak ze lichtelijk zachtjes. ’’En dat het nutteloos was om je kudde te beschermen.’’ Plakte ze er snel achteraan. Haar ogen richten zichzelf op de grond, starend naar het gras wat rustig op en neer deinsde.

De twinkeling in zijn ogen terwijl hij lachtte was haar zeker niet ontgaan, ze lette op bijna elke beweging. Roque liet verder, zijn hoofd naar achteren geworpen om te kijken of ze volgde. Met elegante passen liep ze achter de hengst aan, een nieuwsgierige tinteling in haar ogen vormend. ’Ik ben geboren in Minanter, dus technisch gezien ben ik wel van hier.’ Aandachtig schoven haar oren naar voren. Zijn grijns was niet van zijn gezicht af te halen. ’Ik ben vrij snel verhuisd naar Ferelden, om bij mijn vader, de Emperor, op te groeien.’ Zoals ze al had verwacht, hij was dus wel een kuddepaard. Enkel woonde hij niet meer in Minanter. ’Toen ben ik vrij jong naar de 2e rang door gestroomd, omdat ik wist dat ik Ferelden mijn thuis wilde maken.’ De grijns werd alsmaar groter en Xena kon het niet laten hier een beetje over te gniffelen. ’Vervolgens werd ik leider van de 2e rang, toen leider van de derde rang..’ Haar ogen stonden plotseling verbaasd tegenover de hengst. Dat hij al zoveel had meegemaakt had ze werkelijk niet verwacht, als ze eerlijk mocht zijn. De hengst hield halt en zij besloot zijn voorbeeld maar meteen te volgen. Haar oog viel op het prachtige maar gevaarlijke gebergte van de Ferelden, de plek waar zij vorige blauwe maan had overleefd. Ze wist nu zeker dat ze hier nooit meer moest komen, vooral niet in de blauwe maan. ’Nu ben ik de béta van al het prachtige hierachter.’ De merrie wendde haar blik af van het gebied en keek hem ongelovig aan. Haar manen klapten tegen haar hals, maar daar trok ze zich momenteel niet erg veel van aan. ’’Dus... Je mag je kudde leiden? Maar wat doe je dan hier? Het is blauwe maan, dus erg slim is het niet.’’ greens ze in zijn richting. Ze had het niet kunnen laten dit op te merken, echter snoerde ze zichzelf meteen hierna de mond.

’’Ik had eigenlijk niet verwacht dat zo’n jonge hengst al zoveel heeft meegemaakt.’’ verklapte ze zachtjes in zijn richting. Haar leven was daar eigenlijk niets bij, als ze het zou vergelijken.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Try not to become a man of success,
but rather try to become a man of value.

Hij luisterde aandachtig terwijl zijn ogen op Xena gericht stonden, klaar om haar te onderbreken. Haar lichaamstaal gaf aan dat ze gespannen was, het kon ook niet fijn zijn om te moeten terug denken aan wat er was gebeurd. De littekens op haar vachten vertelden hem dat het erg genoeg was geweest. ’Hij vertelde over zijn tijd voor het schim zijn?’ geïnteresseerd stapte hij opzij, terwijl hij de afstand tussen hen in toch respectvol liet terwijl ze doorstapten over het veld.

Als hij erover vertelde, moest dat betekenen dat hij het dus nog allemaal wist. Zou dat ook betekenen dat er ergens een spoortje gevoel was achtergebleven? Was het mogelijk zó op de schimmen, of toch iniedergeval; de nieuwelingen, in te praten, dat ze zich hun gevoelens weer haarscherp voor ogen konden halen? Was er een manier om ze te laten inzien dat ze verkeerd bezig waren?

geweld was nooit de oplossing.. dat was een van de eerste dingen die Roque geleerd had van zijn vader. Maar die had makkelijk praten. Als Emperor had hij verschillende krachten, en dus hoefde hij eigenlijk nagenoeg nooit zijn eigen lichaam te gebruiken om een oorlog, een gevecht, op te lossen. Even dacht hij terug aan de brand die een deel van Blue Moon Horses had verwoest. Een trotse grijns verscheen op zijn lippen terwijl hij dacht aan hoe zijn vader met al zijn krachten uit het water paarden had getoverd, galopperende waterbommetjes, die het vuur hadden geblust.

zijn oren schoten zijn nek in toen Xena’s stem hem uit zijn gedachten haalde. ’Nutteloos?’ zijn stem was sissend terwijl hij zijn hoofd ongelovig schudde. ’Hoeveel paarden hij zelf niet heeft gered van de schimmen, en dat zegt hij zoiets?’ verslagen liet hij zijn hoofd hangen, zijn oren opzij hangend.

’Ik had zoveel respect voor die hengst..’ het was waar, Roque had opgekeken naar de Arabische hengst, alsof het zijn eigen vader was. Het was fascinerend om te zien hoe Xariv was opgeklommen van nietsnut, tot 3e rang, en hoe hij van daaruit met de Guards hielp om de kuddes te beschermen, zijn merrie wachtend tot hij terug kwam, een veulen in haar groeiend..

Xariv was het schoolvoorbeeld geweest van een goede hengst. Hij was zoals Roque wilde worden, met een vleugje van zijn eigen vader er doorheen gemixed. Gelukkig was hij niet zover gekomen als Xariv. Gelukkig, had hij zijn eigen weg gekozen. Niet de guards, maar de leiders..

Hij wendde zijn blik weer af van het prachtige Ferelden, en glimlachte geruststellend naar Xena. ’rang 4 kan voor zichzelf zorgen.’ hij grijnsde. ’Als ze dat niet konden hadden ze er nooit gezeten.’ hij knikte tevreden terwijl hij zijn ogen weer op de merrie richtte. ’Serano is er nog om op te letten, maar de anderen van onze kleine kudden trekken er op uit om de rest van de kuddes bij te staan.’ de grijns op Xena’s lippen, duidelijk in haar nopjes met haar slimme opmerking, lieten hem even hardop lachen, terwijl hij vrolijk zijn hoofd schudde.

’Het leven kan niet altijd makkelijk gaan.’ antwoordde hij, bijna cryptisch, op haar volgende opmerking. Het was nooit zijn bedoeling geweest om zo jong al zo’n grote rol te hebben, maar het was hem gelukt en hij was er intens gelukkig mee. Het was het bewijs dat hij de genen van zijn vader had, en niet die van zijn moeder.

Hij blikte over Ferelden, opnieuw, en zag in de verte de plek die hij zocht. Hij grijnsde naar Xena en drukte zijn neus tegen haar wang, om haar hoofd voorzichtig opzij te duwen zodat ze in de goede richting keek. ’Komop, daar gaan we heen.’ het pad leidde niet door Ferelden, maar erom heen. Waar ze precies heen gingen liet hij in het midden.

terwijl hij doorstapte liet hij zijn ogen opzij schuiven naar Xena. 'Waarom ben je nog niet doorgestroomd naar de volgende rang?' vroeg hij, zijn ogen vriendelijk en geïnteresseerd. hij begon deze merrie aardig te vinden, en wenste haar niets dan veiligheid toe. geen liefde, geen veulens, nee, veiligheid. het belangrijkste dat je hier kon krijgen.

**Profile** Number of posts : 234 Status : Active

x e n a

When life looks like a dream,
always keep you eys open for hell.

Ja, ze was duidelijk nog getraumatiseerd. Hoe erg ze dit ook probeerde te verbergen, weg te drukken, uit haar gedachtes probeerde te verdringen, het zal nooit meer weggaan. Enkel vervagen, maar het zou altijd scherp genoeg zijn om het zich nog te herinneren. De jonge merrie had er moeite mee, maar ze kwam er langzaam overheen. Het had enkel tijd nodig, en deze blauwe maan hoopte ze veilig door te brengen met deze hengst. Haar littekens zouden niet meer verdwijnen, een deel wat zich in haar gehele verleden had gegrafeerd. ’Hij vertelde over zijn tijd voor het schim zijn?’ klonk zijn stem geïntreseerd. Xena liet haar poten over het dorre gras slepen, al de hengst volgend. Ze was niet zomaar degene die een ander volgde, maar Roque leek te vertrouwen. En ze had zich niet voorgedacht dat hij zou liegen, zo klonk hij in ieder geval niet. Hij was duidelijk trots op zijn gebied en zulke gevoelens waren lastig te faken. ’’Niet veel. Enkel dat hij vroeger ook had geprobeerd kuddepaarden te beschermen. Ik denk niet dat je er veel aan hebt, maar alles telt, toch?’’ Ze liet haar heldere ogen even de kant van hem op draaien.

Waarschijnlijk had ze wel door waarom hij haar dit gevraagd had. Elke opmerking van de schimmen was goud waard, elke opmerking zou hun dieper bij de oorzaak leiden. En wanneer ze de oorzaak te pakken hadden, konden ze de andere kuddepaarden tegenhouden net zo te worden. Maar blijkbaar werkte het niet, want zelfs Xariv was van een vertrouwende, heldhaftige hengst veranderd in een of ander moordwapen onder leiding van Avanti. De ergste oorzaak van dit alles was Avanti, maar hem neer halen zou onbegonnen werk zijn. Niemand zou het na kunnen vertellen en hij had je door voordat je überhaupt iets hebt kunnen doen.

Haar woorden hadden hem duidelijk uit zijn gedachtes gehaald, en meteen schoten zijn oren opnieuw plat tegen zijn nek. ’Nutteloos?’klonk zijn stem sissend. Hij had duidelijk een hekel aan schimmen, dat kon ze wel vaststellen. ’Hoeveel paarden hij zelf niet heeft gered van de schimmen, en dat zegt hij zoiets?’ Teleurgesteld van Xariv zijn reactie liet Roque zijn hoofd lager hangen. ’’Ik vraag me nog steeds af hoe Avanti dat voor elkaar krijgt. Elk kuddepaard waarvan je het niet verwacht verandert, zo plotseling omgeslagen..’’waren haar woorden, niet al te hard. Je wist tenslotte nooit wie er mee luisterde. Schimmen zagen en hoorden álles, dus opassen moest je zeker.

’Ik had zoveel respect voor die hengst..’ Xena kon begrijpen dat hengsten graag zijn voorbeeld wilden zijn voordat hij schim was geworden. Als ze het bloed en monder weg zou denken zou er een ander, meer vriendelijker en vooral eleganter paard staan. Zoals hij er nu aan toe was had amper iemand kunnen bedenken, zo in zijn rol verpakt dat hij werkelijk alles vergeet. Hij gaf niet meer om zichzelf, enkel om het bloed van een ander, wat hij het liefst zo makkelijk en snel nodig te pakken wou krijgen.

De Ferelden bezaten een groter gebied dan de merrie had verwacht. ’Rang 4 kan voor zichzelf zorgen.’ hoorde ze de hengst zeggen, en daar had hij wel gelijk in. Ze zaten niet voor niets in de vierde rang natuurlijk. ’Als ze dat niet konden hadden ze er nooit gezeten.’Ze knikte, haar hoofd lichtelijk neerbuigend. ’Serano is er nog om op te letten, maar de anderen van onze kleine kudden trekken er op uit om de rest van de kuddes bij te staan.’ Serano, dat moest vast de leider zijn van Ferelden. Echt veel wist ze er nog niet van maar ze leerde een hoop. ’Het leven kan niet altijd makkelijk gaan.’ Ze knikte volmondig bij deze uitspraak. Makkelijk.. Nee, dat zeker niet.

De grijns verscheen op het gezicht van de hengst toen hij had gevonden wat hij zocht en zij blikte in de verte. Ze voelde zijn zachte neus tegen haar wang drukken, wijzend naar de plek die hij bedoelde. ’Komop, daar gaan we heen.’ Even keek ze hem wat ongelovig aan, en schudde verbaasd haar bos manen. ’’Vooruit.’’ greens ze in zijn richting en volgde hem opnieuw.

'Waarom ben je nog niet doorgestroomd naar de volgende rang?' Ze had verwacht dat deze vraag zou komen. Ze wilt erg graag naar rang twee doorstromen, ze moest enkel wachten op de leiders voor haar acceptatie. Een hogere rang betekende meer veiligheid, iets waar zij maar al te graag naar verlangde. ’’Ik wil graag naar rang twee. Ik moet wachten op mijn acceptatie, hopelijk dat deze snel volgt. Ik weet niet of ik het langer uithoud in rang een..’’ sprak ze in zijn richting. Ze had er moeite mee, elke keer wetend dat Avanti of Xariv terug konden komen.

Nieuwsgierig richtte ze haar ogen naar zijn hoofd, terwijl ze rustig doorstapte. ’’Zeg, waar gaan we nu heen?’’ vroeg ze met een lichte grijns op haar mondhoeken geplakt. Nieuwsgierigheid, iets waarbij je vaak zomaar iets durfde zonder dat je het echt doorhad. Een voordeel, maar je moest er mee uitkijken. Het kon er ook voor zorgen dat je er niet langer meer was, zeker niet tegenover schimmen.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Try not to become a man of success,
but rather try to become a man of value.

Zijn sterke hoeven hadden geen moeite met het rotsachtige gebied dat ze nu betraden, een uitloper van Seheron, het gebied van de loners. De eeuwige woestijn. Zijn ogen gleden even opzij, uitblikkend over het eindeloze zand. Nergens was leven te bekennen. Goedzo. De loners moesten op afstand van de kuddes blijven. Hij blikte even achteruit, naar Xena. ’Gaat het?’ doelde hij op de rotsachtige ondergrond die alsmaar omhoog en omlaag cirkelde. haar lichaam was gehavend, maar de levenslust was niet uit haar ogen verdwenen. Hij had respect voor deze merrie. Ze moest een krachtige persoonlijkheid hebben, wilde ze zich zo door haar afgelopen blauwe maan heen slaan.

’Alles dat we kunnen ontdekken aan die..’ hij fronste even, opzoek naar een beter woord dan schim. ’Die monsters.. alles helpt.’ het woord ‘schim’ dekte de lading gewoon niet. Het klonk veel te vriendelijk voor de monsters die het waren. Een schim zou ook een net uit beeld schietend konijn kunnen zijn, waar je nog net een schim van ziet..

hij zuchtte terwijl hij zijn hoeven nu weer over het gras liet stappen, het nieuwe gedeelte van hun weg betredend. ’Avanti.. hij is nog een heel ander verhaal dan de schimmen op zich.’ hij draaide zijn hoofd opzij, om Xena aan te kunnen kijken. ’hij manipuleert je moeiteloos, laat je geloven wat hij zegt.. zijn aanwezigheid alleen is genoeg om je op je knieën te laten vallen, om te smeken voor alles dat je lief is..’ hij zweeg weer, zijn gedachten verder malend.

het was opmerkelijk hoe spraakzaam hij werd van de witte merrie naast hem. Normaal was hij veel stiller, hield hij liever zijn lippen op elkaar dan zomaar informatie, of verhalen, prijs te geven. Woorden waren kostbaar, maar bij haar gooide hij ze eruit.

’Ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Skyfall en Ossyrok verstaan hun vak als leiders, en ik denk dat zij ook in zullen zien dat je gewoon de veiligheid nodig hebt.’ hij slikte even, terwijl zijn ogen onvrijwillig de littekens op haar lichaam opnieuw vonden. ’Als je eenmaal gemerkt bent, is er meer kans dat ze opnieuw achter je aankomen..’ de verhalen waren talloos. Paarden die keer op keer te pakken werden genomen, als speeltjes voor de schimmen. Paarden die gek werden, van de kliffen in Orlais afsprongen om uit de greep te blijven van de monsters. Paarden die nooit meer gezien werden, meegenomen naar vyrantium voor een spel met dodelijke afloop.

hij zei het niet om haar bang te maken, het was niet meer dan een waarschuwing. Een waarschuwing om op scherp te blijven staan, haar zintuigen niet te laten verzwakken. Een waarschuwing, zodat dit niet nog een keer zou kunnen gebeuren. Even trok hij vertwijfeld zijn wenkbrauw op terwijl hij haar opnieuw aanstaarde. ’Waar waren Qzarina en Vestival, toen je werd meegenomen?’ een akelig gevoel bekroop hem. Hadden de leiders niet hun best gedaan, was het hun schuld dat de onschuldige merrie zo was toegetakeld?

Haar vraag liet hem glimlachen, en hij knikte opzij, naar een half verborgen pad, dat omhoog leidde. ’Hier omhoog.’ zei hij vriendelijk, terwijl hij haar de weg voor ging. Het paadje was smal, nauwelijks begaanbaar omdat er weinig paarden waren die deze reis aflegden. Omhoog slingerend tussen de bomen, rotsachtige ondergrond en hier en daar wegschietende berggeiten. Het pad leidde hen verder en verder omhoog, tot ze uit zouden komen op het meest troosteloze plekje van BMH, maar wel met het prachtigste uitzicht. Rhyntem.

**Profile** Number of posts : 234 Status : Active

x e n a

When life looks like a dream,
always keep you eys open for hell.

Ze wist niet of ze zonder Roque zich ooit nog op dit grondgebied had gewaagt. Waarschijnlijk niet, ze wilde Minanter het liefst niet meer verlaten sinds vorige blauwe maan. Maar iets in haar zei dat hij te vertrouwen was, en ze was toch wel zo iemand die meestal op haar gevoel af ging. Wel hield ze altijd haar hoofd erbij, ze kon zich immers niet meer veroorloven dezelfde fout te maken. Het was een ruig gebied met vele kronkelige paadjes, je moest goed uitkijken dat je niet op te grote keien stapte. Het eindeloze zandgebied wat hierna volgde, stiekem had ze dit nooit willen missen. Roque bracht haar op plaatsen waar ze enkel van durfde dromen, gezien Minanter niet veel meer was dan enkel bos en immens grote bergen. ’Gaat het?’Hoorde ze van voren en vriendelijk glimlachte ze. Ze versnelde haar pas en sprong over een middelgrote steen om weer achter Roque te lopen. ’’Prima.’’ mompelde ze zachtjes, maar toch warm.

’Alles dat we kunnen ontdekken aan die..’ Hij was duidelijk zoekend naar een beter woord voor schimmen. ’Die monsters.. alles helpt.’ sprak hij uiteindelijk. Even liet Xena haar hoofd wat neerbuigen. Hij had waarschijnlijk niet veel aan haar informatie, maar zoals hij al zei, alles helpt. Zelf was ze ook niet zo heel spraakzaam geweest, maar op een of andere manier voelde ze zich duidelijk op haar gemak bij Roque. Het gevoel van veiligheid, het gevoel wat ze sinds vorige blauwe maan nergens meer heeft gehad.

De weg was lang, maar ergens mocht hij van haar nog zo veel langer duren. Het gebied waar Roque haar bracht was niet meer dan een achtergelaten stukje land, maar met zoveel prachtige verschijnselen. Het gebied behoorde tot geen van de rangen, het waren de loners die hier hun thuis hadden gevestigt. Een bijna onbegaanbaar pad, maar alles was het meer dan waard. ’Avanti.. hij is nog een heel ander verhaal dan de schimmen op zich.’ Ja, Avanti was de leider van de meest gevreesde groep. Zijn manier van werken kon niemand hem nadoen, en de meeste overleefden het niet eens. ’Hij manipuleert je moeiteloos, laat je geloven wat hij zegt.. zijn aanwezigheid alleen is genoeg om je op je knieën te laten vallen, om te smeken voor alles dat je lief is..’ Bij deze woorden dacht ze meteen terug aan Jarrender. De hengst die haar gered had, maar de dood uiteindelijk zelf had gevonden. Nog steeds was ze hem eeuwig dankbaar, jammer genoeg kon ze dat nu niet meer tegen hem zeggen. ’’Avanti is een bruut wezen. Hij had Jarrender zijn hoofd eraf gerukt die nacht...’’ van binnen waren dit helse woorden voor haar om te zeggen. Het deed haar terug denken aan iets wat ze maar al te graag vergat. Toch wist ze dat ze erover moest praten, het was een verwerkingssysteem wat er bijhoorde.

’Ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Skyfall en Ossyrok verstaan hun vak als leiders, en ik denk dat zij ook in zullen zien dat je gewoon de veiligheid nodig hebt.’ Hij stopte even, en ze merkte hoe zijn ogen opnieuw naar haar littekens gleden. ’Als je eenmaal gemerkt bent, is er meer kans dat ze opnieuw achter je aankomen..’ Roque zei, waar zij zo bang voor was geweest. Ze had gehoopt dat schimmen het bij een keer hielden, maar natuurlijk was dit niet waar. Elke keer dezelfde, elke keer. Het was dat ze nu bij de hengst de blauwe maan doorbracht, maar anders zou ze misschien opnieuw gevonden zijn. Zou Xariv terug komen? Vorige keer had hij het niet af mogen maken, en ze wist dat hij daar maar al te graag een herkansing voor kreeg... ’’Twijfelen aan hun leidersschap doe ik niet. Ik ben er van overtuigt dat ze hun vak serieus nemen. Maar zou Xariv terugkomen?’’ Een onzekerheid in haar stem was duidelijk te horen, niet zo zeer voor de hengst bestemd.

Een diepe zucht rolde over haar lippen bij het voelen van gras onder haar voeten. De warmte die de zon van zich afstraalde deed haar bijna koken, maar enkele zuchtjes wind zorgden voor afkoeling. ’Waar waren Qzarina en Vestival, toen je werd meegenomen?’ Een brok schoot in haar keel, al zoekend naar de juiste woorden. Ze hief voorzichtig haar hoofd, en keek hem serieus aan. ’’Het in was Ferelden, Roque. Jarrender heeft me geprobeerd te beschermen...’’ ze stopte even om zichzelf te herstellen. ’’Avanti en Xariv hebben me voor dood achtergelaten, ik had het geluk dat Axis me vond en me geholpen heeft. Anders was ik waarschijnlijk doogebloed.’’ Ze mocht duidelijk van geluk spreken toen ze Axis tegen was gekomen. Zonder hem, tja, dan had ze het niet overleeft. Die nacht telde ze haar laatste uurtjes, zo had het gevoeld.

Roque knikte opzij, naar een smal paadje half verborgen achter enkele struiken. Het leed hen nog verder omhoog. ’Hier omhoog.’ zei hij, en ze volgde zijn voetstappen. Een glimlach verscheen op het gezicht van Xena. Menig paard mocht boffen met zo’n vriendelijke beta als Roque. Ze klommen als maar omhoog, verder en verder. Het was duidelijk te zien dat bijna geen enkel paard zich op dit grondgebied vestigde, zo verlaten dat het was. Eenmaal aangekomen joeg een plotseling sterke wind haar manen wat omhoog. Het uitzicht was eindeloos, zover als je kon kijken. Vanaf hier had je een compleet overzicht over Blue Moon Horses. Verrast en vooral warm blikte ze opzij, naar degene die haar deze ervaring bracht. ’’Zonder jou zou ik dit alles nooit gezien hebben. Ik waag me niet meer uit Minanter, sinds vorige blauwe maan. Maar dit had ik nooit willen missen.’’ Haar stem stierf langzaam weg met de wind, en even sloot de merrie haar ogen.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Try not to become a man of success,
but rather try to become a man of value.

Was het het adembenemende gebied, of de merrie naast hem die hem ontdooit had? hij wist het niet, maar het voelde goed. Bij Xena kon hij zichzelf zijn, geen opgefokte hengst, geen bezorgde leider, gewoon een jonge hengst opzoek naar een goed gesprek. Dat het uitgestrekte landschap van heel blue moon horses voor hen uitstrekte maakte het alleen nog maar makkelijker; nergens waren de andere leiders dichtbij genoeg om hen te kunnen horen, laat staan zien. Geen manier om beoordeeld te worden.

de stilte die nu tussen hen in was gevallen was niet ongemakkelijk, hij was prettig. Roque had het idee dat ze beiden behoefte hadden aan gezelschap, maar dat een echt diepgaand gesprek geen meerwaarde had. hij kon het best begrijpen dat Xena niet veel kwijt wilde over haar afgelopen tijd met de schimmen, maar aan de andere kant was hij razend benieuwd, altijd opzoek naar informatie.

hij liet zijn passen iets verslappen, waardoor hij naast Xena kwam lopen. Zijn ogen blikten in de verte terwijl hij naar haar luisterde. ’Het hoofd dat later door Minanter rolde..’ hij schudde kort zijn hoofd, zijn dikke manen heen en weer wapperend in de wind. ’Dat is niemand ontgaan..’ Het donkere hoofd van een hengst was inderdaad de kudde langs gerold, en dat verhaal had zich snel onder de leiders verspreid. het was verschrikkelijk dat ze getuige had moeten zijn van de manier waarop het hoofd van het lichaam gekomen was.

hij voelde feilloos aan hoe haar lichaam verstijfde bij zijn woorden over de kans dat ze opnieuw achter haar aan kwamen, en hij zuchtte diep. Hij deed niks anders dan de waarheid vertellen, en natuurlijk schrok ze ervan, maar een gewaarschuwd paard telt voor 2, toch? ’Ik hoop het niet..’ zei hij, zijn diepe stem niet meer dan een lage brom, de onzekerheid er in doorschemerend.

Zacht drukte hij zijn neus tegen haar wang, een voorzichtige glimlach op zijn lippen. ’Het spijt me..’ hij wist eigenlijk niet precies waar hij zijn excuses voor aan bood. Voor het feit dat ze het gezien had? voor het feit dat ze door de schimmen toegetakeld was? voor het feit dat ze BMH ooit binnen was gewandeld en niet was omgedraaid? Voor het feit dat ze in Ferelden liep terwijl ze in Minanter moest zijn? Voor het feit dat het haar hoofd had kunnen zijn? Misschien wel voor het feit dat als hij voor éen keer in zijn eigen gebied was gebleven, in Ferelden, dat hij haar had kunnen redden..

’Axis..’ hij knikte bevestigend terwijl zijn ogen het pad volgden. Axis was een goede hengst. Mijlenver stak hij uit boven de andere hengsten, de andere leiders zelfs, met zijn dienstjaren. De oude hengst had alles gedaan dat hij kon om zijn afkomst te verbergen, om te bewijzen dat hij ‘goed’ was, maar zijn ogen kon hij niet verbergen. De paarse ogen van de duivel. Maar Axis was niet meer dan een goedzak met de verkeerde kleur in zijn ogen. ’Je bent er nog, dat is het belangrijkste.’ hij richtte zijn ogen opnieuw op Xena, de glimlach op zijn lippen kwam opnieuw voorzichtig tevoorschijn. ’Carpe diem.’ hij schudde grijnzend zijn hoofd. ’Pluk de dag want het kan zo ineens je laatste zijn.’ verduidelijkte hij het eeuwenoude gezegde.

Het bijna onbewandelde pad zorgde dat hij zijn aandacht op zijn hoeven richtte, om te zorgen dat hij zich niet zou verstappen. waarschijnlijk was hij zo ongeveer de enige die hier ooit kwam, iniedergeval sinds de brand.. zijn ogen strak op het pad voor hen. Uiteindelijk breidde het pad zich opnieuw uit, en kwamen ze op het hoogste puntje van Blue Moon Horses uit, het landschap rekte zich uit voor de 2 paarden. Hij glimlachte tevreden over haar woorden. Hij had bereikt wat hij wilde; hij had haar laten zien dat er meer bestond dan óverleven; het leven.

hij snoof diep de frisse lucht op, terwijl zijn ogen over het gebied gingen. Hier en daar waren paarden te zien, van hier bovenaf niet meer dan speldenknopjes. Toch herkende hij moeiteloos enkele paarden; Serano, zijn alpha, die in Ferelden rondliep, en verderop op het strand liep een gestalte zo lichtvoetig dat het niemand anders kon zijn dan de dochter van Xariv; Hayyel. Zijn ogen schoten verder, hier en daar stil hangend op de paarden die hij herkende, tot hij op het bos kwam. Vanaf hier was het onmogelijk de schimmen te zien in de donkere dieptes van het bos, maar dat er dingen bewogen was onmogelijk te negeren. Hoe verder zijn ogen reikten, hoe donkerder het bos werd, naar het diepere deel van Vyrantium toe.

hij blikte weg, en keek naar de plek waar ze stonden, een kale berg die naar beneden glooide in niks anders dan zand. ’Rhyntem.’ zuchtte hij, zich herinnerend hoe het vroeger was. de prachtige berg strekte zich uit, zorgde voor schaduw in Minanter, terwijl het bos hier leefde, vol diertjes en ruisende boom bladeren. De brand had alles verwoest. ’Vorig jaar heeft hier een enorme brand alles verwoest..’ verduidelijkte hij voor Xena, terwijl hij met zijn hoeven over de verdorde grond schraapte. Schimmen vuur. Niks zou hier ooit nog groeien. Hij liet zijn ogen van zijn hoeven af komen, verder de berg af. ’Je had het moeten zien..’ hij slikte terwijl zijn ogen de hare vonden. ’Het was prachtig.’

nee hij was geen pyromaan. Hij doelde op de manier waarop het vuur gedoofd werd. ’Mijn vader haalde galloperende waterstralen..’ hij grijnsde breed, wetend dat dit heel ongeloofwaardig moest klinken. ’Waterpaarden.. ze doofden het vuur, zorgden dat de schimmen weer terug gedrongen werden..’ zijn stem stierf weg, terwijl hij zich besefte dat dat de laatste keer was geweest dat hij zijn vader had gezien.

De enige in zijn familie waar hij ooit een soort band mee had gehad, weg, verdwenen, uit het niets.. de emperor was weg.. hij voelde tranen prikken achter zijn ogen, maar zoals altijd bleven ze daar. Huilen had hij al niet meer gedaan sinds de 2e dag van zijn leven. De dag dat hij zich had neergelegd bij het lot dat hij had gekregen. Het lot dat zei dat zijn familie nooit bij hem zou horen.

Hij bleef naar zijn hoeven staren terwijl hij langzaam in en uit ademde, zichzelf kalmerend. Wat was het aan Xena dat hij zomaar zijn verleden durfde bloot te leggen? Dat hij zomaar zichzelf liet inzakken, zichzelf kapot liet gaan voor haar ogen? Zelfs de meest vertrouwde paarden in zijn omgeving, Theron, Serano en misschien kon hij ook Luna wel tot dit lijstje rekenen, wisten niks van de gevoelens die hij koesterde jegens zijn familie.

HOLYSHIT. 1098 woorden. hoop dat het geen flut post is nu xD

**Profile** Number of posts : 234 Status : Active

x e n a

When life looks like a dream,
always keep you eys open for hell.

Bij het gesprek wat ze met Roque voerde leken werkelijk al haar gevoelens bloot te liggen, elk zo aantastbaar op haar innerlijke ziel. Maar bij elke stap die ze buiten Minanter voelde ze zich sterker worden, hoe gek het ook klonk. Ze had haast niet meer verwacht dat ze zich ooit nog buiten haar vertouwde gebied zou wagen, laat staan in Rhyntem. Ze geloofde in de hengst, ze zou hier veilig zijn. Het gevoel van vrijheid stroomde door haar aderen, duidelijk op haar gemak. Het gevoel wat ze sinds vorige blauwe maan niet meer heeft gehad, of zelfs kunnen hebben. Veiligheid... Iets wat een zeer belangrijk onderdeel was voor de leiders. Ze wilden het beste voor hun kudde, hun rang. Degene die rang een onder hun hoede hielden hadden nog wel het meest te voorduren, gezien hun kudde vaak het mikpunt was voor de schimmen. Hoe hoger je zat, des te meer veiligheid er was. Ze aasden vaker op een ‘makkelijk’ te verkrijgen manier om het geen te winnen waarvoor ze leefden; bloed. Wagelijk gewoon, als je het haar zou vragen. En ze zou vast niet de enige zijn met deze mening.

Stilte was alles behalve ongemakkelijk voor de merrie. Het was meer een teken dat ze beide hun rust gevonden hadden, elk op zijn of haar eigen manier. En een echte prater was ze niet, meer een luisterend oor. Ze vond het heerlijk om verhalen te mogen horen van andere en steunde elk bij zijn problemen, echter deed ze het andersom nooit. Een zwakte, maar tergelijkertijd voor zichzelf ook weer een doel om naar toe te werken.

Haar ogen ontweken de uitgestrekte velden voor zich om haar blik vervolgens op die van Roque te vestigen. ’Het hoofd dat later door Minanter rolde..’ Natuurlijk, Avanti had het nog wel zo erg mogelijk gemaakt. Hij had natuurlijk het hoofd achtergelaten in de kudde waar Jarrender in had geleefd, waarschijnlijk vooral gedoeld op degene die nog niet bang waren voor de schimmen. Aan te duiden dat ze dat maar beter wel zouden doen... ’Dat is niemand ontgaan..’ zei roque. Het was ook onmogelijk dat te vergeten, zeker als ze er zelf bij was geweest.

De waarheid was hard, maar ook zeker niet nutteloos. Je kon er iets mee doen, zorgen dat je niet elke keer weer diezelfde fout maakt die je eens fataal kan worden. Je zou het kunnen vergelijken met een waarschuwing, een geheugensteuntje om te bedenken waarom je het niet zou moeten doen. Moeilijk, maar tergelijkertijd ook oh zo behulpzaam. Het heeft haar geholpen met belangrijke keuzes in haar leven. ’Ik hoop het niet..’ klonk zijn stem, Xena wist precies de onzekere klank eruit te vissen. Diep van binnen wist ze zelf het antwoord ook al, enkel wilde ze deze niet onder ogen komen te zien. Ze voelde een warme neus tegen haar wang aan gedrukt, een die haar geruststelde. ’Het spijt me..’ Voorzichtig liet ze haar hoofd kantelen, al zijn kant op kijkend. ’’Spijt is niet nodig, Roque. Je helpt me hier alleen maar mee.’’ liet ze haar stem zachtjes horen, maar hard genoeg om haar te kunnen verstaan. Geen van deze woorden was gelogen, het was een waarheid die zij nu ook wel zag.

’Axis..’ knikte roque bevestigend bij het horen van zijn naam. Axis had haar verteld dat hij al vele jaren als leider erop heeft zitten, nog steeds vechtend voor hetgeen om de schimmen tegen te kunnen houden. Ze had meer dan alleen respect voor hem, voor zijn daden maar vooral de situatie waaronder hij deze verichte. Bij het zien van zijn aparte oogkleur dacht ze maar werkelijk aan een paard; Avanti. Ja, axis van familie van hem. Enkel had hij bewezen dat hij niets maar dan ook werkelijk niets in zijn genen had van hem. Toch leiden zijn ogen iedereen op het verkeerde pad. ’Je bent er nog, dat is het belangrijkste.’ Voor het eerst verscheen er weer een prille glimlach op haar gezicht, het was niet veel maar toch een bevestiging van zijn fijne woorden. ’Carpe diem.’ Xena schudde haar manen even uit, waarna ze haar blik weer op die van hem vestigde. ’Pluk de dag want het kan zo ineens je laatste zijn.’ Een grijns krulde de lippen van de merrie bij het horen van dit gezegde. ’’Tja, ik vreesde echt voor mijn leven die nacht. Maar inderdaad, ik ben er nog. Het was puur geluk dat ik Axis tegenkwam, zonder hem stond ik hier nu niet meer.’’ Haar stem was verre weg van verdrietig, ze was zelfs blij. Eindelijk iemand waarbij ze haar verhaal kwijt kon, iemand die naar haar luisterde.

Ze waren uitgekomen bij een van de meest verlaten plekken van Blue Moon Horses; Rhyntem. Hoger kon eigenlijk niet, en vanaf hier had ze een perfect overzicht vanover heel het gebied van BMH bezat. Enkele paarden strompelde over de grote vlaktes, al kenden ze niet veel van deze paarden. Zoveel contacten had ze immers nog niet gelegt, al wilde ze daar graag verandering in brengen. ’Rhyntem.’ zuchtte Roque naast haar, en Xena knikte bevestigend. ’’Een van de meest verlaten, maar zo bijzondere plekken hier.’’ sprak ze vriendelijk, voor even blikte ze opzij. ’Vorig jaar heeft hier een enorme brand alles verwoest..’ De woorden verbaasde haar eigenlijk niet zo veel, het was overduidelijk te zien aan de dorre vlaktes die er nog van overgebleven waren. Niets groeide er bijna meer. ’Je had het moeten zien..’ Hij keek haar diep aan, zijn ogen leken volledig terug te zijn bij die tijd. ’Het was prachtig.’ Ze liet een zachte bries horen aan hem, voordat ze haar hoofd omlaag liet hangen. ’’Ik had er graag bij willen zijn. Niet zo zeer vanwege de brand, maar de sfeer die er omheen hangd is nog steeds magisch.’’ Haar stem bevat elke tint van concentratie die op dit moment in haar lichaam stond.

’Mijn vader haalde galloperende waterstralen..’ Verward keek ze hem aan, een nieuwsgierige twinkeling in haar ogen was duidelijk te onderscheiden. ’Waterpaarden.. ze doofden het vuur, zorgden dat de schimmen weer terug gedrongen werden..’ De stilte die hierna volgde was meer dan alleen een stilte. Het was een stilte waar eigen duizenden woorden mee gezegt waren, enkel moest je deze ontcijferen. ’’Het moet adembenemend zijn geweest.’’ zei ze zachtjes, niet te veel woorden verspillend. ’’Zelfs in die tijd maakten schimmen het leven van ons paarden al zuur, maar blijkbaar hebben Avanti en zijn onderdanen er niet veel van geleerd.’’ Haar blik werd gedraaid, om de hengst weer aan te kunnen kijken. Hij had het duidelijk moeilijk met de manier waarop hij het verteld had, en steunend stapte ze dichterbij. Ze drukte haar fluwelen neus tegen zijn hals, een gebaar waarop ze duidelijk maakte dat het niet erg was je gevoelens te uiten. ’’Het leven is zeker niet makkelijk. Ik begrijp best dat de meesten je zien als iemand die alles in zijn schoot geworpen heeft gekregen, maar schijn bedriegt. Je hebt ervoor gestreden, en zoals je nu ziet; het was het meer dan waard.’’ zei ze warm troostend tegen hem, voordat ze weer een stap terug zette.

pff 1181 woorden, hoop dat je er wat mee kunt XD

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Try not to become a man of success,
but rather try to become a man of value.

Zijn ogen waren gesloten terwijl zijn neus de lucht in stak. Zijn beide neusgaten wijdt opengesperd om zo veel mogelijk van de frisse berglucht, nog altijd vermengd met een vleugje brandhout, in zich op te nemen. Het kalmeerde hem. Zorgde dat zijn gedachten geordend werden.

Rhynthem was om zoveel redenen zijn nummer 2 favoriete plek in heel Blue Moon horses, met als nummer 1 Orlais, en nummer 3 Ferelden. Rhynthem had dat uitgestrekte, het onbeleefde. Een plek waar niemand kwam, waar veel paarden niet eens van af wisten. Een plek waar hij zijn gevoelens niet hoefde te verbergen, een plek waar hij zichzelf kon zijn. Geen ogen van andere leiders, andere kudde paarden, alleen hij, de wind en het land.

Vaak was hij al alleen hier gekomen. De enige reden dat het pad bestond, het kronkelende pad naar boven toe dat hij en Xena zojuist hadden overwonnen, was omdat hij het dikwijls had genomen. Deze plek was speciaal. Nog nooit had hij iemand meegenomen, of zelfs maar er over verteld. Dit was zijn eigen paradijsje, zijn eigen rustgevende plek waar niemand anders kwam. Zelfs Serano, Luna of zijn vader had hij hier nooit over verteld. En nu had hij, zonder er over te twijfelen, Xena meegenomen.

Hij knikte langzaam op haar woorden, nadenkend over wat ze zei. ’Ik wilde gewoon.. dat ik er bij was geweest.. je had kunnen beschermen..’ hij knikte langzaam , in zichzelf gekeerd, terwijl hij zijn felgekleurde ogen weer opende en over het land uitstaarde, in gedachten verzonken.

Natuurlijk wist de jonge hengst ook wel dat hij niet iedereen kon beschermen, daarvoor waren er simpelweg te veel schimmen. Ookal was er maar een klein clubje van de hellewezens, hijzelf kon nooit op meerdere plaatsen te gelijk zijn, en daardoor niet iedereen beschermen. Hij wist het dondersgoed, maar toch stak het ergens diep in hem, om te weten dat er altijd slachtoffers zouden vallen, hoeveel leiders er ook tegen de schimmen op zouden staan.

’ik vreesde echt voor mijn leven die nacht.’ Roque liet zijn lange manen even heen en weer schudden terwijl een rilling over zijn lichaam trok. Pure afgunst blikte uit zijn ogen terwijl hij ze samenkneep tot spleetjes. Woede. Dat was wat hij had gevoeld de eerste keer dat hij een schim had gezien. Niet veel ouder dan een maand was hij geweest, afgedwaald van de kudde samen met een ander veulen. Gelukkig was zijn vader hem te hulp geschoten. Zelfs toen al had Roque de drang gevoeld om de held uit te hangen, het andere veulen beschermend.

Een glimlach verspreidde zich over zijn welgevormde gezicht toen hij opnieuw terug dacht aan de brand. ’Adembenemend, ja.’ beaamde hij haar woorden, terwijl hij opgewekt knikte, zijn ogen twinkelend. ‘De schimmen zijn er al.. eeuwen denk ik ..’ hij draaide zijn hoofd nadenkend. ’En toch blijven er paarden hier heen komen. Aangetrokken door het mysterie denk ik ..’ hij schudde zijn hoofd terwijl hij zijn ogen op haar richtte. ’Ik ken niet anders, ik ben hier geboren. Maar ik vraag me af waarom paarden niet vluchten zodra ze horen van de problemen hier..’ zijn stem was twijfelend.

’’Het leven is zeker niet makkelijk. Ik begrijp best dat de meesten je zien als iemand die alles in zijn schoot geworpen heeft gekregen, maar schijn bedriegt. Je hebt ervoor gestreden, en zoals je nu ziet; het was het meer dan waard.’ nog voor ze helemaal uitgesproken was had hij zijn lichaam verplaatst, was naast haar komen zijn. Zijn lichaam bood het hare bescherming tegen de wind die hierboven harder waaide dan beneden, terwijl hij zijn neus tegen haar wang liet rusten. ’Dankjewel..’ nog nooit had iemand hem dit verteld, en het voelde zo goed om het te horen. Om te weten dat niet iedereen er over dacht dat hij simpelweg een lievelingetje van zijn vader was geweest.

'Misschien heb ik er niet echt voor gestreden, maar ik heb het zeker niet makkelijk gehad.' Ergens voelde hij zich verplicht haar nu meer uitleg te geven over zijn afkomst, terwijl hij wist dat ze er niet om zou vragen. Toch wilde hij het simpelweg vertellen. Niet alleen om haar eventuele onbeantwoorde vragen weg te nemen, maar ook om het simpelweg kwijt te zijn. Even blikte hij in stilte voor zich uit, de wind met zijn manen spelend terwijl hij de warmte van de witte merrie tegen zijn lichaam aan voelde.

’Mijn vader was de Emperor. De hoogste leider van Blue Moon Horses.’ verbrak hij toen de stilte. ’Het verhaal gaat dat hij krachten had. krachten die de tegenstelling waren van de krachten van Avanti. ‘ even liet hij zijn mond weer sluiten terwijl zijn ogen over een paar paarden in de diepte onder hen gleden. ’E’vesdar met de kracht van het licht, en Avanti de kracht van het duister.’

’Mijn moeder.. een onbetekenende merrie uit de eerste rang.’ hij schudde kort zijn hoofd, een bijna kwade uitdrukking over zijn gelaat glijdend. ’ik kan haar niet eens mijn moeder noemen. Verder dan een bloedband gaan we niet.’ de spieren in zijn lichaam, die hij ongemerkt had aangespannen bij de gedachte aan zijn moeder, de woede die daarbij altijd vrij kwam, ontspanden weer zodra zijn ogen Xena vonden.

’Ze dumpte me bij E’vesdar, toen ik nog geen dag oud was.’ hij grijnsde, moeiteloos zijn echte gevoelens verbloemend. ’Op dat moment was ik al bont en blauw geslagen, uitgescholden voor alles dat je je kunt bedenken.’ het was echt waar. Zijn moeder had hem in die ene dag dat ze hem had gehad, laten weten wat hij voor haar was; een last.

Even bleef hij stil. Het was niet niks om dit zomaar aan iemand te vertellen. Natuurlijk wisten veel paarden het verhaal wel, maar niemand had het ooit uit Roque’s eigen mond gehoord. ’Ik ben opgevoed door Delaney en mijn vader, in Ferelden. Door zijn taken als Emperor was E’vesdar er niet vaak, maar de momenten dat hij er was, waren magisch.’ hij glimlachte week. ’hij had letterlijk het vermogen mijn dag goed te maken met alleen maar éen glimlach.’

zijn vader was zijn voorbeeld geweest, al die jaren. ’Zodra ik oud genoeg was om voor mezelf te zorgen, ben ik naar Orlais gegaan. Na een gesprek met Theron, werd ik zijn rechterhand als leider van Orlais.’ opnieuw die betoverende glimlach die over zijn lippen gleed.

’Nog geen maand later werd ik de beta van rang 3..’ hij brieste zacht terwijl zijn welgevormde hoofd een buiging maakte, zijn ogen op de landschappen in de verte gericht. ’En een half jaar later zijn we hier beland. Bèta van Ferelden.’ zijn glimlach verdween terwijl zijn ogen naar Orlais blikten. ’Bèta van de hoogste rang, maar zonder ouders.’

hij voelde de tranen prikken terwijl hij zijn ogen afwendde van Minanter en terug op Xena richtte. ’Mijn moeder is verbannen naar Minanter nadat ze.. een relatie met een schim aan ging.’ kwaad schudde hij zijn hoofd. ’Hoe het precies zit weet ik niet, want ik heb haar niet meer gesproken na de dag dat ze me bij mijn vader dumpte, en dat wil ik ook niet.’ zijn lippen weken van elkaar terwijl hij een opkomende snik nog net binnenhield.

’Mijn vader.. ‘ hij schudde zijn hoofd, triest. ’Van de ene op de andere dag was hij verdwenen. ‘ bitter schopte hij tegen een steen aan, die vervolgens van de berg afrolde naar beneden. Woorden kon hij niet meer produceren, terwijl hij zich machteloos voelde in zijn lot. Hij stond er alleen voor, en hij wist het dondersgoed. Natuurlijk had hij de steun van zijn medeleiders, maar hetzelfde als het hebben van ouders zou het nooit zijn.

De tranen prikten steeds furieuzer in zijn ogen terwijl hij zijn keel schraapte. ’Dus. Dat was mijn verhaal.’ een humorloze lach verliet zijn lippen terwijl zijn stem kraakte van de ingehouden woede, en het ingehouden verdriet.

1308woorden. pfieeeuw. ;D

**Profile**

» paint it on the walls, I'm the one that falls
» I'll paint it on the walls, çause I'm the one that falls
» Don't believe dreams come true, only the nightmares are reality
» Merories are fading away, reality comes forward. [Serah]

Paint your own reality.

Paint your own reality.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen