Lang geleden, nog voor ik in het land van de Blauwe Maan terecht kwam was ik niet veel anders dan nu. Ik verafschuwde ieder levend wezen dat rondliep, er was maar 1 iemand die ik kon tolereren; Mijn Vader. Cykernos was zijn naam, een hengst die zijn naam als alpha van de hele kudde waardig maakte. Toen ik geboren werd zag iedereen al dat ik anders was. In tegenstelling tot andere veulens speelde ik niet, ik jaagde. Nogsteeds kon ik mijn moeder voor me zien huilen toen ik weer een zielig hert neerhaalde met alleen mijn hoeven. Risayi was haar naam, een pracht van een arabische merrie, golvend witte manen. Helaas had ik alles van m'n vader mee, alleen was ik een heel klein beetje smaller gebouwd dan m'n vader.
Twee jaar ging zo voorbij, tot mijn moeder weer zwanger werd door m'n vader. Zo werd mijn kleine broertje Rimero geboren. Niemand die ooit kon raden dat wij uit hetzelfde dna bestonden. Rimero was warmbloedachtig gebouwt en spierwit met lange zwarte friezenmanen. Beide waren we een tijd onafscheidelijk geweest tot er een merrie in betrokken kwam.. Germafi. De rivaliteit groeide tussen ons, het lukte Rimero niet om haar zwanger te maken, tot ik het ondenkbare volgens Cykernos deed. Ik nodigde Germafi uit om een wandeling in het bos te maken, alles was zowat geluiddicht en niemand die hier s'avonds laat kwam. Perfect voor mijn plan. Voor ze ook maar kon gillen zat ik al op haar en bezorgde haar een zwangerschap. Die idiote broer van me dacht dat hij de vader was.. Ho-ho, hij moest is weten. 11 maanden gingen voorbij en de tijd kwam eraan dat Germafi wou bevallen, helaas was ik haar voor geweest om het Rimero te vertellen. Mmmh, die blik in zijn ogen toen Germafi zei dat het waar was. Helaas kon die arme merrie alle stress niet aan en gooide zichzelf van een klif. Dit is wat ik wou, gevreesd en gehaat worden, zelfs door m'n eigen broer. Wat ik niet verwachtte was dat zelfs m'n vader me begon te haten. Dit zat niet in mijn plannen dus ik vertrok, vertrok naar het land van de blauwe maan & trokte in bij de schimmen. Maar helaas kon ik het ook niet meer aan, ik werd door een aantal keer onactiviteit naar de woestijn verbannen, hier zit ik nu, alleen & zonder levenslust, te wachten op mijn dood. Te denken bij mezelf; waarom.