IndexHandbookMapLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggenZoeken

Deel

You're not a princess anymore, deal with it!

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Onii

Onii

Profile
Number of posts : 217
Status : Active
You're not a princess anymore, deal with it! Vide

Contact
BerichtOnderwerp: You're not a princess anymore, deal with it! You're not a princess anymore, deal with it! Emptydo 6 jun 2013 - 21:50

NINN

Met haar hoofd hoog gedragen glipte ze een nieuw domein binnen. Kort stak ze haar spitse neus in de lucht en rook niet er van heet huidige plaats een riviertje. Wanneer ze haar grijskleurige lichaam richting het water bewoog, hoorde ze het ook lichtjes kabbelen. Ze schudde kort met haar hoofd waardoor haar lange manen over haar neus vielen. Al dravend liet ze haar neus in het water zakken en begon gulzig, maar elegant het water binnen te slokken. Wanneer ze was voldaan hief ze haar hoofd hoger en keek in haar spiegelbeeld. Angstige en onzekere ogen keken haar starend aan. Was het wel slim geweest om weg te lopen van haar problemen. Ze kon het toch niet blijven doen. Waarom deed ze het dan nu wel. Ze zwaaide haar lange manen naar achteren en probeerde alles te vergeten. Een lichte zucht rolde over haar lippen, gevolgd door een zachte bries. Ze forceerde een glimlach en wandelde verder door het nieuwe gebied. Ze droeg haar hoofd hoog, zoals haar altijd was geleerd. Haar hoeven plaatste ze altijd met dezelfde precisie. De kleine spitse oortjes die bovenaan haar hoofd stonden draaide wild heen en weer en probeerde elk geluid op te vangen. Langs alle kanten werd Ninn beschoten met geluiden. Vogels, blanderen, kleine dieren,... Het was te veel om allemaal op te noemen. Haar koraalblauwe ogen keken nieuwsgierig rond. Een zachte stem in haar hoofd sprak Ninn toe. "Ontspan je eens, laat dat hoofd eens zakken." De arabische merrie twijfelde even en hield halt. Langzaam liet ze haar hoofd zakken, maar dit ging moeizaam. Het leek wel of haar ruggen- en halswervels in deze positie waren vergroeid. Een felle zomerzon scheen neer op haar glanzend vacht wanneer ze een open vlakte betrad. Wantrouwig keek ze eerst even rond voor ze zich hele overgaf aan de openheid. Nooit eerder had ze alleen een open vlekte betreden. De woorden van haar vader bleven door haar woorden spoken. "De open vlkete betreden is je overgeven aan de wilde roofdieren." Een ijskoude rilling liep over haar ruggengraat bedekt met haar muizegrijze vacht. Wanneer ze halverwege was vertrouwde ze het voor geen haar meer en zetten het op een lopen. in een regelmatige, maar vlotte galop, rent ze over het veld. Wanneer ze weerde bossen bereek draaide ze zich om en keek naar het veld. Ze blies alle ingehouden lucht uit haar longen en draaide zich weer om. Haar lange staart zwaaide ze kort heen en weer om de vliegen van haar weg te jagen. Walgelijke beesten die vliegen. Ze gebruiken alles en iedereen als hun privétoilet. Nou ja, daar probeerde ze nu maar even niet aan te denken. Ze moest zich nu focussen op het overleven in dit vreemde gebied. Met haar tandenstoker smalle beentjes wandelde ze verder.

I don't even know where I'm going
Terug naar boven Ga naar beneden
Dimphyl

Dimphyl

Profile
Number of posts : 1965
Status : Active
You're not a princess anymore, deal with it! Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: You're not a princess anymore, deal with it! You're not a princess anymore, deal with it! Emptydo 6 jun 2013 - 22:26


XARiV
'Let them hate so long as they fear.'

Hoelang was het al geleden dat hij gras had gegeten, dat hij zijn dorst gelest had met water, dat zijn hart had geklopt door de liefde? Ergens voelde het alsof dat allemaal nooit had bestaan, alsof hij altijd het on-dode monster was geweest dat hij nu was, maar zijn intelligente hersenen hadden nog altijd de overmacht en hadden geregistreerd dat het nog geen 3 maanden geleden was dat hij veranderd was door zijn nieuwe leider, Avanti.

Zijn witte, arabisch uitziende lichaam ploegde zich door de modderige grond, daar waar eerst de sneeuw had gelegen was alles nu veranderd in een ranzige brei, en hoe dieper je het bos in liep, hoe meer sneeuw er eigenlijk nog lag. Hier en daar lagen bloedvlekken, vermengd met plukken haar, plukken vacht of stukken bot. Overblijfselen van eerdere blauwe manen. Het was hartje zomer in Blue Moon Horses, maar onder de kilte van het bos van Vyrantium bleef de sneeuw de overmacht houden.

Het was fantastisch om hier rond te lopen. Zijn ooit witte lichaam was veranderd in een ranzige mix tussen bloed, modder en en andere viezigheid, maar hij gaf er niks om. Dit was zijn nieuwe leven. Vyrantium was perfect. Voor de schimmen dan. Het lag precies in het midden van heel bmh, waardoor er altijd een mogelijkheid was om de kuddes te bespieden of snel te kunnen opzoeken.

Al vaak had Xariv de afgelopen maand aan de rand van Orlais gestaan, de zeewind opsnuivend terwijl zijn ogen hongerig over de kudde hadden gegleden. Zijn oude kudde. Officieel was hij een rang 3 paard geweest, maar altijd had zijn hart bij Orlais gelegen. Dat was een voordeel, want hij kende alle paadjes langs het water, alle grotten en kliffen, uit zijn hoofd.

een valse grijns sierde zijn lippen toen hij op een bot ging staan, half vergaan door de modder kraakte het zonder moeite in 2 stukken onder zijn sterke hoeven. De rust hier was fantastisch. Hij herinnerde zich nog hoe eng hij het bos had gevonden vroeger, en nu was het precies wat hij zocht.

De plekken waar de bomen even niet dicht op elkaar stonden werden gesierd door de zon die langzaam aan weer doorbrak, maar die plekken vermijdde hij. Het deed hem pijn. Zijn lichaam was nog niet gewend aan het schim zijn. De blauwe maan voelde aan alsof hij uit zijn eigen lichaam gerukt werd, en de zon liet zijn lichaam koken, liet zijn hersenen verdwijnen en de behoefte aan bloed de overhand krijgen.

Hij knipperde even, bijna vergetend het eens in de zoveel tijd te doen, en zette zijn lichaam toen in draf, waardoor hij in éen keer vooruit schoot tussen de bomen. Hij was nog niet gewend aan zijn nieuwe krachten en snelheden. Hij brieste verontwaardigd en hapte naar zijn benen om zichzelf te straffen, zijn lange hoektanden glinsterend in het vage licht dat door de dikke bomen heen drong.

Zijn modderige poten baanden zich een weg tussen de laatste rijen bomen heen, terwijl zijn neus fier in de lucht gestoken was, enkele druppels bloed aan zijn kin bengelend. Zijn hoektanden, die zelfs nu, zonder de invloed van de blauwe maan, groter waren dan die van normale paarden, was hij nog altijd niet gewend. Hoe hij ze normaal in zijn mond moest houden was hem nog een raadsel, waardoor hij vaak, zoals nu, zijn lippen schramde en vervolgens met bloed op zijn lippen rondliep. Zelfs van de kleine druppeltjes bloed, uit zijn eigen, ondode lichaam, raakte hij in een trans achtige staat.

het bloed liet zijn lichaam zichzelf oppompen, klaar voor de strijd, terwijl zijn hersenen overuren draaiden en zijn ogen zich vernauwden tot spleetjes. Zijn onervarenheid speelde hem parten, waardoor hij niet meer dan een ongeleid projectiel was, opzoek naar dood en verderf.

hij snoof luidruchtig toen zijn lichaam zich door een rij bomen manoeuvreerde en hij plotseling in het volle zonlicht stond, een teken dat hij de dieptes van Vyrantium had verlaten en nu vlak bij de kudde stond. Zijn grote, vieze lichaam rilde even door de plotselinge warmte die de kilte van het donkere bos overnam.

even gingen zijn gedachten terug naar Xena, de merrie die hij met de afgelopen blauwe maan had ontmoet. Zij zou zijn speeltje zijn. De hele blauwe maan zou hij zich uit leven op haar, haar lichaam, haar geest. Maar natuurlijk moesten ze gestoord worden. Een of andere debiel, Jarrender, was er bij gekomen. Het spel was snel afgelopen daardoor, en zonder voldoening had Xariv zijn spel moeten afsluiten. Hij smakte even met zijn lippen, de smaak van haar bloed nog in zijn mond. Het enige waar het voor had gezorgd, was dat hij nu nog meer verlangde naar een nieuwe blauwe maan, een nieuwe kans.

Zijn aandacht werd gegrepen door een grijskleurige merrie, een kloppend hart en stromend bloed waren het eerste dat hij registreerde voor hij haar had gezien. Haar lichaam leek aarzelend de vlakte te betreden, en na enkele meters ging ze over in een galop, die er stoerder uit zag dan ze zich moest voelen. Ze kwam recht op hem af, zonder het gevaar te zien.

Snel deed hij enkele passen achteruit, opgaand in de donkere bomen om hem heen. Zodra ze de rij bomen doorbrak, blies ze haar adem uit, blijkbaar opgelucht uit de openheid te zijn. Een zachte grinnik verliet Xariv’s lippen, terwijl hij dichterbij stapt.

’Heb je nooit geleerd dat de bossen gevaarlijker zijn dan het veld?’ berispte hij haar met zijn diepe, brommerige stem, verschijnend vanuit het duister, gelijk naast haar. zijn donkere ogen gleden over haar lichaam, terwijl hij een smakkend geluid maakte toen zijn tong over zijn lippen gleed, de druppels bloed oplikkend.

Terug naar boven Ga naar beneden
Onii

Onii

Profile
Number of posts : 217
Status : Active
You're not a princess anymore, deal with it! Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: You're not a princess anymore, deal with it! You're not a princess anymore, deal with it! Emptyzo 9 jun 2013 - 19:39

NINN

Een kille ijskoude stem sprak haar aan. Ninn steigerde waarbij haar lange manen voor haar hoofd zwaaide. Wanneer haar hoeven de zachte bosgrond weer raakte deinsde ze achteruit. Vol afgunst keek ze de witte hengst aan, nou ja, hij zou wit moeten zijn. "Neen, iedereen zei tegen mij dat bossen veiliger waren" Sprak ze. "Heeft niemand jouw ooit vertelt dat je af en toe proper maken noodzakelijk is?" Ze schrok van haar eigen woorden en liet kort haar hoofd zakken om het daarna weer hoog en hoffelijk ze zetten. De felle zomerse zon viel in op zijn hoektanden en vliegensvlug schoot Ninn enkele stappen achteruit. Hierdoor ging ze op haar staart staan en viel er bijna over. Dit maakte haar meer kwaad dan bang. "Wat heb je nu gedaan?!" Riep ze uit en keek veelzeggend naar haar staart. Dat meende hij niet, daar haar zag haar staart er nu helemaal vies uit. Een walgend geluidje verliet haar keel. Bah! maar toen ze weer opkeek besefte ze pas echt dat dat uitvliegen haar het leven misschien kon kosten. "Wel, euhm, laat ik je niet langer ophouden. Waar je ook naar toe wou gaan. Het spijt me" Zei ze hoffelijk en liet zich lichtjes door haar voorbeen zakken. Ze schaamde zich en wist niks beters dan de hengst niet in zijn ogen aan de kijken. plots gierde de angst en de paniek door haar lichaam. Ze was bang, doodsbang. Een ijskoude rilling trok zich over haar ruggenwervels. Echter bleef haar gezicht strak en elegant. Geen enkele emotie was erop te lezen. Haar ogen stonden glazig en koninklijk. Ze zette een stap opzij en knikte met haar hoofd. Ook al was ze er zo goed als van overtuigd dat dit paard niet ging vertrekken, toch deed ze haar best. Paard? Was dit eindelijk wel een paard. Nog nooit had ze een edel dier gezien met scherpe hoektanden en zo onverzorgt. Weer liet een rillen over heel haar lichaam als ze er aan dacht er zelf ook zo uit te zien. Wie weet lag het aan dit gebied dat hij er zo uitzag. In dat geval moest ze maken dat ze hier weg kwam.

I don't even know where I'm going
Terug naar boven Ga naar beneden
Dimphyl

Dimphyl

Profile
Number of posts : 1965
Status : Active
You're not a princess anymore, deal with it! Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: You're not a princess anymore, deal with it! You're not a princess anymore, deal with it! Emptydi 11 jun 2013 - 18:57


XARiV
Hell has broken loose

De merrie kwam omhoog, en voor de hypergevoelige schim was het dan ook niet moeilijk om de versnelling in haar hartslag weer te nemen, door de plotselinge beweging. Zijn sierlijke hoofd, ontiegelijk smerig met allerlei bloed en andere smerigheid, bleef laag hangen, terwijl zijn ijskoude, zwarte ogen op haar gericht blijven.

Het was niet moeilijk om rustig te blijven staan voor hem. Hij had nergens behoefte aan. Zijn lichaam zorgde, voor zo ver dat ging en nodig was, voor zichzelf. Het enige dat hij nodig had, was bloed. Een vampier kon je hem niet noemen, want vlees had hij net zo lief, en ook zonder bloed kon hij het wel volhouden. Echter was hij steeds scherper, opvliegender, en vooral; gevaarlijker, naarmate hij meer van de rode nectar op had.

De merrie kwam met een zachte plof weer neer, tussen de krakende bladeren die altijd bleven liggen, en haar lichaam deinsde achteruit terwijl haar ogen op hem focusten. Xariv’s bebloede lippen vertrokken in een grimas, waarbij hij opnieuw zijn hoektanden schramde, verse bloeddruppels opwellend uit zijn lip, druppelend langs zijn kin.

’Kind toch..’ mompelde hij, terwijl hij net zo moeiteloos een stap op haar terug zette, waardoor haar achter uit deinzen geen zin meer had. ’De bossen zijn echt gevaarlijker.’ brieste hij toen in éen ademteug uit, zijn ogen nog altijd, zonder te knipperen, op haar gericht. Zijn heldere, diepe stem bromde tussen de bomen door, en hier en daar schoten bosdieren weg die zijn komst doorhadden. Hij was niks dan slecht, en dat wist iedereen.

Iedereen behalve de jonge, grijze merrie die hier voor hem stond.

Ze had vooral geluk dat het geen blauwe maan was, en dat hij dus niet op zijn sterkst was. natuurlijk zou hij haar nog altijd simpelweg kunnen vermoorden, maar het was leuker om een spel te spelen. Net zoals hij met Xena, Jarrender, en niet te vergeten, Faylice, had gedaan.

’Waarom zou ik me schoonhouden als er niemand is om mij te zien?’ kaatste hij terug, terwijl hij een paar passen achterwaarts zette, de dode takken krakend onder zijn hoeven. Hij ging, zelfs met zijn smerige, maar normaal witte vacht, op tussen de bomen, op in de duisternis. Niemand kwam ooit in de bossen om hem te zien, en met zijn smerige uiterlijk was precies gezegd wat hij was. een dienaar van de duisternis.

Haar lichaam schoot achteruit, waarbij ze op haar eigen staart ging staan en enkele haren uittrok. Haar uitroep liet Xariv zijn oren in zijn nek gooien, terwijl zijn hoofd de lucht in schoot in een kwade uitdrukking. ’ik deed niks.’ zei hij kortaf, alvorens hij de afstand tussen hen in opnieuw sloot.

Behendig draaide zijn lichaam om het hare, waardoor hij achter haar stond, de weg uit het bos afsluitend. ’En dat is dus de reden waarom je hier niet om je uiterlijk moet geven.’ gaf hij nog als reactie op haar uitgetrokken haren. Langzaam liet hij zijn neus zakken, tot hij net boven haar achterhand hing. Hij snoof diep de lucht in.

Vermengd tussen de geur van merrie, de geur van het leven, lag voor hem vooral de geur van bloed. Onder het oppervlak, maar zo duidelijk waarneembaar voor zijn gevoelige zintuigen. Hij likte langzaam langs zijn lippen terwijl zijn groezelige staart heen en weer zwiepte.

’Oh.’ zuchtte hij, terwijl hij langs haar stapte en zijn vieze neus tegen haar hals drukte, waardoor een smerige afdruk achterbleef op haar perfecte vacht. ’Maar ik wilde met jóú verder trekken.’ zei hij toen. Het had zo vriendelijk kunnen klinken, een uitnodiging, maar door zijn kille, brommende stem was het niet meer dan een dreigement.

De rilling door haar lichaam ging hem niet onopgemerkt voorbij, en hij grinnikte lichtjes, enkele vogels wegjagend uit de bomen. ’Hoe heet je?’ kortaf, een simpele vraag, terwijl zijn grote lichaam nog altijd naast het hare stond, gespannen, klaar om in te grijpen mocht ze een pas de verkeerde kant op zetten.

Terug naar boven Ga naar beneden
Onii

Onii

Profile
Number of posts : 217
Status : Active
You're not a princess anymore, deal with it! Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: You're not a princess anymore, deal with it! You're not a princess anymore, deal with it! Emptydi 11 jun 2013 - 21:07

NINN

Weer drupte bloed langs zijn lippen, over zijn kin en viel dan op de grond. Wat was het een welgelijk beest. Zo meteen spatte zo'n vieze druppel nog op mijn witte onderbenen. Ze voelde zich voor enkele seconden licht in haar hoofd bij het gedacht dat er een rode vlek op haar zijdezachte witte vacht zou zitte. IEUW! Bij zijn eerste woorden keek ze geschrokken. "Kind? Ex-cu-seer?" Ze deed haar mond een beetje open en draaide haar hoofd enkle graden. Zei hij dat nou net? Hoorde ze dat echt uit zijn mond komen. Hallo! Ze zag er anders vrij volgroeid uit. Een geërgerde bries rolde over haar lippen. Nu merkte ze pas echt dat ze smerige hengst al de hele tijd naar haar staarde zonder te knipperen. "Jij bent echt niet goed opgevoed! Staren is onbeleefd meneertje!" Sprak ze verbeterd. Was Ninn deze hengst zijn nieuwe leerkracht of zo, o zijn nieuwe moeder? Bij zijn woorden over zichzelf schoon houden keek ze hem verbaast aan en stak haar neus iets meer naar voor. "Nou ja. Onder die vieze brui zit zeker een mooie hengst. En ik zou je gerust willen zien." Zei ze met een lieve glimlach rond haar lippen. "Als die klitten uit je manen zijn en wanneer je je witte vacht weer ziet." Hier ogen gleden over zijn lichaam en bleven hangen bij het samengeplakte bloed in zijn manen. In haar gedachten voelde ze de viezigheid ook tegen haar hals hangen en schudde wild met haar satijnzachte manen die lichtjes golfde. Ze voelde hoe haar staart werd losgetrokken uit haar staartwortel en gaf de hengst de schuld. Deze reageerde kortaf. "Natuurlijk deed je wel iets! Je liet me verschieten waardoor ik achteruit schoot!" Snauwde ze hem terug. Wat een onbeleefd paard zeg. Met haar blik volgde ze de hengst die rond haar ranke lichaam heen draaide. "Mijn uiterlijk betekend te veel vo..." Abrupt stopte ze haar zin wanneer ze de hengst zijn neus boven haar achterhand voelde. Ze kromp in één schok ineen en en voelde hoe haar voorbenen lichtjes begonnen te trillen. Stokstijf bleef ze staan en wende haar ogen niet af van wat zich vlak voor haar bevond. Ze voelde hoe het paard langs haar heen liep en een ijskoude rilling slingerde door haar lichaam. Zijn smerige neus gleed langs haar hals en nog Ninn het helemaal besefte had ze haar achterbeen richting hem uitgeslagen. Ze mistte hem met een millimeter. "Hoe durf je?" Ze probeerde naar de vieze veeg te kijken en haar ogen werden groot wanneer ze deze binnen haar gezichtveld kreeg. Zenuwachtig begon ze met haar voorbenen heen en weer te trippelen. "Straks droog het op! Een piepend geluid verliet kort haar keel. Ze blies de lucht kort uit haar longen en herpakte zich. "Dat gaat er wel uit.. Denk ik" voegde ze er twijfelachtig aan toe. Zijn kille brommend stem galmde weer door het lege bos. "Met mij? Verder trekken?" Een giecheltje speelde zich langs haar grijze lippen naar buiten. Ze wist niet goed wat ze er van moest denken. Het klonk als een dreigement, maar deels ook als een uitnodiging. Ze ging er niet verder op in en keek naar de bomen als ze vogels er gehaast uit zag vliegen. Ze luisterde naar zijn vraag, maar wachtte met antwoorden. Alle spieren in zijn lijf stonden gespannen, ze wist dat als ze iets fout deed dat ze er was geweest. Haar hert klopte wild tegen haar borst aan en bloed stroomde door haar bloedvaten alsod het een race tegen zichzelf hield. Een ijskoude hand kneed haar keel dicht als ze zich inbeelde waartoe deze hengst in staat zou kunnen zijn. Ze slikte. Het speeksel dat zich in haar mond had geproduceerd voelde ze helemaal naar beneden glijden. "Mijn naam huh?" Vroeg ze en keek met een lichtjes gedraaid hoofd naar hem. Ze duwde de angst weg en probeerde zo optimistisch mogelijk te kijken. Hij had nog niets misdaan, dus waarvoor had ze eindelijk schrik. Het zonlicht viel in op zijn scherp hoektanden. Plots wist ze weer waarvoor ze schrik had. Voor de hoektanden. Eén van de redenen: Als hij die door haar lichaam boorde, was haar prachtige vacht er helemaal geweest. "Al Zahraa Ninn" Sprak ze trots en giechelde kort. "Voor de paarden die niet tot mijn familie behoren, gewoon Ninn" Een trotse glimlach sierde haar lippen. Ze zette een kort stapje naar voor want ze voelde de grond als maar dieper zakken onder haar lichte gewicht. Twijfelachtig keek ze haar metgezel aan, op de hoop dat haar de keel niet ging over bijten. "Jij weet nu wie ik ben. Mag ik nu weten wie en wat jij bent?" Ze stopte met praten en kek hem vragend aan. "Je gaat me niet zeggen dat je een gewoon paard bent. Je bent smerig, loopt liever in het donkere dan in het lichte en je hebt hoektanden die me de stuipen op het lijf jagen." Sprak ze en bootste een overdreven rilling na. Ze keek naar haar hoef en schraapte deze lichtjes over de grond. Ze voelde zich wat ongemakkelijk en wist niet echt wat doen. Haar maag rammelde wild. In één keer trok ze haar hoofd omhoog en keek beschaamd naar haar buik. Dat was gênant. Ze kuchtte kort glimlachte naar het arabische dier naast haar. "Dusss.. We gaan hier blijven staan tot we wegzakken in de bodem?" Vroeg ze gniffelend en zwaaide met haar staart waar nu de puntjes van ontbraken. Bij dit gedacht keek ze achterom en zag de lange grijs-witte haren achter haar liggen. Ze perstte haar lippen opeen en probeerde er vanaf dan niet meer aan te denken. Weer schudde ze met haar hoofd en sloeg haar staart tegen haar lichaam waarbij ze perongeluk ook buur raakte. Verontschuldigend keek ze hem aan. "Het spijt me, maar ik word gek van al die beestjes hier." De neiging om naar haar borst te happen was inmens, maar dat was alles behalve elegant. Als ze zich bedacht naast wat voor iets dat ze stond hapte ze vlug twee maal naar de jeukende plaats en recht haar hoofd vervolgens weer na dat ze haar manen had netjes geschud.

I don't even know where I'm going
Terug naar boven Ga naar beneden
Dimphyl

Dimphyl

Profile
Number of posts : 1965
Status : Active
You're not a princess anymore, deal with it! Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: You're not a princess anymore, deal with it! You're not a princess anymore, deal with it! Emptyvr 14 jun 2013 - 22:09


XARiV
Hell has broken loose

Zijn donkere ogen waren kort van de merrie afgewend, starend in het luchtledige. Zijn gedachten werden vaak door andere dingen dan het hier en nu geclaimd. Dingen die in de geschiedenis behoorden, van toen hij zelf nog een jonge, ambitieuze hengst was, van voor hij schim was.

gedachten aan zijn dochter, de blinde Hayyel. En daarbij kwam altijd de gedachte aan de enige liefde die hij ooit gekoesterd had, zijn Omniel. of gedachten van korter geleden, de afgelopen blauwe manen, de eerste keer dat hij Avanti ontmoette, of de eerste keer dat hij, als schim, de blauwe maan mee maakte.

De gedachten passeerden elkaar razendsnel, en het was onmogelijk voorhem om te focussen op éen bepaald ding. Beelden van uitgestrekte stranden vervormden tot donkere bossen, beelden van rustig gras kauwende paarden veranderden in bloeddorstige schimmen die slagaders doorscheurden.. zijn gedachten dwaalden voortdurend af en weer terug.

Twijfelen of hij de juiste keuze had gemaakt, door zich aan te sluiten bij Avanti, had hij nooit gedaan. Hij respecteerde alleen zijn mede-schimmen nog, niks anders was hem meer heilig. De gedachten aan zijn oude leven bleven hem echter achtervolgen, ookal voelde dat leven nu als een regelrechte mislukking.

De woorden van de ranke merrie trokken hem terug naar het hier en nu. ’Ja, kind. Je hebt minder levenservaring, en zeker minder levensjaren.’ antwoordde hij bits, ietwat ruw omdat zijn gedachten, die zo heerlijk ver weg waren geweest, verstoord werden.

Met open mond van verbazing luisterde hij vervolgens naar haar relaas over hoe hij vast een knappe hengst kon zijn. Hij wist het, hij was niet moeders mooiste, maar nou en? Waarom zou hij? Ze begon hem te vervelen met haar gezeur.

Zijn kaken klapten op elkaar, plotseling nog een centimeter van haar ranke halsje af, en zijn ogen leken wel vuur te schieten. In die fractie van een seconde, terwijl de merrie nog praatte, was hij op haar af geschoten, zijn oren in zijn nek.

’Je verveelt me.’ mompelde hij, de rust zelve, terwijl hij weer een pas achteruit zette, zijn ogen op haar gericht. Hoe kon iemand zo ‘leven’? alleen gevend om een uiterlijk. Was de merrie echt te dom om het gevaar in te zien dat voor haar stond?

’Ja, verder trekken.’ herhaalde hij, brommend, terwijl zijn gedachten al weer afdwaalden. Hij wees met zijn neus dieper het bos in, terwijl hij even zijn hoektanden ontblootte. ’Lopen.’ was het barse bevel dat volgde.

Misschien dat haar irritante gepraat wat minder werd als ze banger was, in het diepe bos.

’Ninn. Het is fijn om de naam van mijn hapjes te weten.’ de geamuseerde uitdrukking op zijn hoofd was moeilijk te negeren, terwijl hij zijn lichaam zo positioneerde, dat ze wel vooruit moest stappen. Zijn voorhand achter haar lichaam, spieren gespannen om haar op te drijven.

’Mijn naam is Xariv.’ zei hij toen. ’en ik ga je een leuk verhaaltje vertellen.’ hij grinnikte maniakaal, de lucht trillend over het geluid. ’Ik ben een dienaar van het duister, en schim, een shade, een moordenaar, een schaduw, duivelsgebroed, hoe je het maar wil noemen.’

Zijn voorhoef kwam wat omhoog om haar door te laten lopen, terwijl hij zijn hoofd schudde, zijn geklitte manen slingerend in het briesje. ’stel je niet zo aan.’ bitste hij haar toe, terwijl zijn lichaam tot naast het hare draafde, zijn hoektanden gevaarlijk blikkerend in het schaduw licht om hen heen. Merries en hun uiterlijk.. bah.

Terug naar boven Ga naar beneden
Onii

Onii

Profile
Number of posts : 217
Status : Active
You're not a princess anymore, deal with it! Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: You're not a princess anymore, deal with it! You're not a princess anymore, deal with it! Emptyzo 16 jun 2013 - 22:06

NINN

Weer keer ze kwaad naar de hengst. ”Dus dat maakt me een kind?” Kaatste ze kwaad terug. Hij mocht groter en ouder zijn, maar dat gaf hem het recht niet haar een kind te noemen. Ze hoorde hoe hij zijn tanden op elkaar klapte en ze trok haar hals razendsnel van hem af. Ze had snelle reflexen, maar aan het tempo dat hij op haar af kwam gelopen zag ze niet aankomen. Ze gooide haar staart aan de kant en liep snel achteruit.  Zijn woorden deden haar raar opkijken. ”Niemand houd je tegen om te vertrekken, wel?” Snauwde ze hem kwaad toe en legde ook haar oren en haar nek en keek hem woedend aan. Ze was zich al te bewust van het gevaar voor haar en trilde ook op haar benen, maar haar koppige karakter nam altijd de overhand. Ze liet ook zelden zien dat ze schrik had. Ze steiger laag en klauwde met haar hoeven naar hem. ”Denk je nou echt dat ik naar daar ga met jouw?” Ze spuugde het woord ‘jouw’ uit alsof het walgelijk eten was. ”Jij beveelt me helemaal  NIKS!” Een schelle hinnik verliet haar lippen. Van binnen wilde ze wegrennen van de schrik, maar langs buiten was ze nog steeds de kwade merrie die niet wilde luisteren. Toch begon ze te wandelen. Hapje? Noemde hij mij nu net hapje? Weer stopte ze abrupt. ”Jij, viezerik, zet je mooie tandjes niet in mijn lichaam!” Brulde ze uit en wilde hem bijten, maar bedacht zich. Maar haar oren strak in haar nek getrokken keek ze hem woedend aan. Zijn gespannen lichaam achter dat van haar deed haar niet wandelen. Zo gemakkelijk kreeg hij haar niet vooruit. ”Xariv, een perfecte naam voor zo’n walgelijk beest als jij en het interesseert me geen zak wat jij bent!” ze stopte even en schudde haar manen weer netjes. ”Je bent achterlijk dat je jezelf zo hebt laten maken!” Ze zetten twee stappen naar voor om weer te stoppen en zich naar hem om te draaien. Ze zag hoe zijn hoektanden flikkerde in het weinige licht. Een koude rilling liep over haar rug. ”Ik stel me niet aan!” Ze steigerde hoog en hinnikte schel. ”Jij moet stoppen met me te beledigen en me te bevelen!” De adrenaline stroomde door haar lichaam en nam het helemaal over. Ondertussen had de echte Al Zahraa Ninn schrik, maar deze Ninn was helemaal niet te zien aan de buitenkant.

I don't even know where I'm going
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Profile
You're not a princess anymore, deal with it! Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: You're not a princess anymore, deal with it! You're not a princess anymore, deal with it! Empty

Terug naar boven Ga naar beneden

You're not a princess anymore, deal with it!

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1

Soortgelijke onderwerpen

-
» And we'll be carrying on, until the day it doesn't matter anymore
» This is who I am exactly , deal with it. ~Avareth
» Life is simple when you deal with it
» "Well, if its too hard to deal with face it later."

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Blue Moon Horses :: You're not a princess anymore, deal with it! A2tpGgU :: » Archive :: Minanter-
» CHATBOX