IndexHandbookMapLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggenZoeken

Deel

The hope flew away a long time ago ~ Axis

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyza 1 jun 2013 - 12:09


Haar ogen streken uit over de vlaktes en daarna de boomrand van de Ferelden, het gebied dat juist zo mooi zou moeten zijn, maar voor deze merrie geen meerwaarde meer had. Strompelend zette ze zich voort uit de donkere bossen van Vyrantium. Weer zwaar verlies geleden zoals elke keer als ze die walgelijke monsters tegen kwam. Iedere keer hetzelfde, ze werd ontvoerd, mishandelt en soms verkracht, verwond en uiteindelijk, als ze er niet meer voor vocht en als ze weer compleet was afgebroken door de schimmen lieten ze haar los om haar weer bij te laten komen. Maar als ze dan weer was bijgekomen, een geringste van zichzelf terug had gevonden hervonden ze hun spel en deden ze het weer, braken haar weer af. Deprimerend, dat stond heel duidelijk als een rots in de branding, maar ze was te eigenwijs om op te geven en zich van de kliffen af te gooien, dat zou perfect in het spel van die monsters vallen, alleen dan zou ze niet eens de kans krijgen om vredig een eind te maken aan alles, en dat wist ze maar al te goed.

Ze keek neer op de zon die langzaam opkwam en streepjes schaduw vormde als het licht achter de bomen niet komen kon. Het zou zo mooi moeten zijn, maar voor Faylice had het alleen maar kans om meer te kokhalzen bij het aanzien van haar wonden. Overal drupte bloed vanaf, onder haar buik hadden meerdere straaltjes zich samengevoegd om een voor een hun druppels af te staan. Bovenin haar hals zaten 2 gaten waaraan Xariv haar had meegesleurd, er begon zich langzamerhand een bedekking te vormen maar het bleef een afgrijselijk aanzicht voor haar. Haar ogen durfde ze niet dicht te doen, bij elke knippering leek er een beeld terug te komen die Faylice weer kippenvel bezorgde of een rilling door het merg van haar rug heen. Met elke beweging die pijn deed ging ze door, ze wilde niet als zwak bestempeld worden, laat staan als hulpeloos.

Ze keek toe hoe de zon haar intrede maakte terwijl ze haar lichaam voor heel even rust gaf en de zon een nauwkeurigere blik gaf, de zon die elke nacht door de maan verschoven leek te worden. De zon die het aller-krachtigst was in het melkwegstelsel, die de aarde haar energie gaf en de paarden hier het kleine beetje veiligheid waar ze zich krampachtig aan vast hielden, want in de zon waren ze niks, waren ze net zo sterk als alle andere paarden. Volgens “de belangrijke” paarden, maar Faylice had daar andere gedachten over, ze waren zo goed getraind dat ze, met of zonder hun “speciale” krachten alsnog wel sterker zouden zijn dan het doorsnee paard. Maar mocht er een kans voorkomen om tegen die monsters te vechten dan zou ze die met haar volle overtuiging aanpakken en zich, noodzakelijk als het moest voor de laatste keer, volledig geven.

Als ze omkijkt ziet ze een gestalte tussen de bomen staan, met haar instinct merkt ze op dat het een silhouet is van een paard. En meteen betrapt ze haar lichaam erop dat ze staat te rillen, maar tegenhouden kan ze niet. ”H.. Hallo?” Vraagt ze vertwijfeld met een zachte stem, aangetast door het schreeuwen in Vyrantium terwijl ze een paar passen het gestalte tegemoetkomt.


'Mygooohd mijn post is serieus bagger, sorry Jenn'
Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyza 1 jun 2013 - 15:02


Rank 4

Terwijl tijd beslag neemt van ieder organisme op land is er weinig om echt dankbaar om te zijn. Moeder natuur was groots en sterk maar droeg ondanks alles slechts weinig positieve dingen met zich mee. Vooral nu niet, nu de dagen weer langzaam korter werden en de zon zich bleef verhullen achter dikke wolken. Niet nu de tijden kouder werden en de bladeren je verraden tegenover de wind. Het was een onmisbaar feit dat ieder ding goed of slecht aanwezig bleef in deze wereld. Dus wie was er de goede in het spel? Waarom kon er niet gewoon het ene zijn en niet het andere. Evenwicht … het eeuwenoude evenwicht. Goed en slecht op één balans.

De halve Shire hengst wist als geen ander waar het om ging, dat goed en slechte. En jaren liep hij gebukt onder de eeuwenoude sleutel tot succes. Hij was jaren het middelpunt geweest van wat zich diep in de bossen afspeelden. Ondanks de kracht van zijn lichaam was het mentaal zwaar geweest. Nu, tot de dag van vandaag waren ze hem vergeten. Ze lieten hem gerust, verloren hem uit het oog, Axis beschouwde zijn eigen kalmte en rust als deel van zijn moordende plan om hem uit te schakelen. Tijd … het vroeg tijd en slachtoffers. Maar iedere seconde dat hij sterker werd zo zwakte Avanti’s defensieve schild tegenover Axis af. Want als er één iemand was die een schim kon onderdrukken, die wist hoe je ze moest aanpakken dan was het Axis wel. Waarom? Hij was zelf praktisch schim geweest, simpel. De deprimerende gedachten aan die tijd wiste hij uit door zijn aandacht te verleggen naar hogere dingen … de bescherming van rang vier.

Het hert dat uit de bosjes kwam gesprongen trok zijn aandacht. Zijn oren priemen naar voor, volgen de vluchtroute van het dier en gaan dan naar de bron. Zijn ene paarse oog toonde enkel haat en achterdocht terwijl zijn andere zwarte oog zelfzeker en rust uitstraalde. Met een blik over zijn schouder naar Roque, en de familie Serano zette hij zijn lichaam in stap. Twee meter schoft, je kon hem niet missen. Hij was ontzettend lomp, hij kon niet geruisloos zijn. Hij was ook traag maar hij wist bovenal beter waarmee hij te maken had dan eender wie. De geur van verderf kwam hem nauwgezet tegemoet toen hij zich zelfzeker tussen de bomen van Ferelden plaatste richting Vyrantium. Zelf voor een hengst als hem zou het riskant zijn er nu zo diep in te trekken maar het was meer zijn instinct dan zijn goede heldere geest die hem zover bracht. En hij negeerde nooit zijn instinct. Bloed maakte zich los van de koude sfeer die verderf met zich meebracht. Hij bleef staan, het licht scheen zacht over zijn zwarte vacht die littekens toonde van geleden strijden. Zijn paarse oog lichtte zachtjes op terwijl hij de bron van het bloed opspoorde. De zachtheid, de gebroken klank in haar stem deden hem huiveren. Hij wist wat hij zou zien, verwond, mentaal gekrenkt en gebroken, meer moest hij niet hebben vanop de afstand waar hij stond. Hij wist evenals dat zijn ene paarse oog de meesten weer op het vluchten zette. ‘Hallo.’ Sprak hij op een diepe rustgevende manier terug. Hij kwam langzaam dichter, zijn ogen schoten over haar vacht, haar prachtige vacht en het koste hem weinig om niet gretig in te stemmen met zijn donkere gedachten. Maar de verwondingen evenaarde niet met wat Avanti toebracht, het was een andere schim geweest. ‘Je moet naar water.’ Hij keek haar voor het eerst aan, waakzaam maar met een vriendelijk aura dat haar uitnodigde dichter te komen …
The hope flew away a long time ago ~ Axis 2ymsggy
Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyza 1 jun 2013 - 16:16


De wind speelt heel even met haar lange, krullende manen die in een van haar wonden strijkt en een pijnscheut veroorzaakt bij Faylice, het was te zien in haar ogen terwijl haar lichaam voor de rest verdoofd leek, ze krom al niet meer ineen, die tijd was alweer verstreken. Haar ene oog zo blauw als de blauwe maan, die had ze van haar vader. Een huivering gleed onaangenaam langzaam door haar lijf heen, haar vader. Dat monster wat zich bij Avanti had gevoegd en nog veel meer lol belaf om haar weer terug zien te komen. En ze wist hoe de manieren verschilde per schim, Xariv deed het snel, terwijl Thri het heel langzaam deed terwijl meer genoot bij elke seconde dat het lijden langer duurde. Avanti zelf had ze nog nooit gezien, of ondervonden waar ze blij mee was maar toch was ze altijd en overal op haar hoede. En zelfs hier, hier was ze met het minste of geringste weg. Avanti bleek een zwarte schim te zijn met paarse ogen. Haar andere oog was glazig en wit, alsof ze blind was aan dat oog, maar dat was ze niet en hoe het kwam wist ze niet.

Het gestalte voor haar liet haar dan ook hevig schrikken, zwart, groot en... paarse ogen.. Haar adem stokte kort waarna ze een poging doet om weg te springen maar toch bleef staan. Iets van nieuwsgierigheid nam haar spieren over voordat ze ook maar een spiertje aanspande. De tweestrijd sprong weer in haar ziel wat het deel van haar wat ze krampachtig vasthield los sprong. Het was het zwakste punt van Faylice en dat wist ze, maar ze zou nooit als haar vader willen zijn en ze verzette zich tegen alles wat daar ook maar een heel klein beetje op leek.

‘Hallo.’ bereikte de trillingen Fay's gevoelige oren, ze schrok er lichtjes van waarna ze zich kort herstelde. Ze liet haar ogen over zijn lichaam heen glijden terwijl ze voelde dat hij dat bij haar deed. Het was zwart maar er zaten flink wat littekens op, en ze zou ook voor deze hengst moeten vluchten maar iets in haar, wat duidelijk de overhand had, zei dat ze moest blijven staan. ‘Je moet naar water.’ Zei de onbekende hengst tegenover haar, hij was dichter bij haar toegekomen en straalde niks uit waarvan de alarmbellen van Fay gingen rinkelen, en ach, erger zou het toch niet kunnen worden. "Ach, wat is het waard? Over minder dan 2 maanden loop ik toch weer zo rond." Bracht ze uit voordat ze er erg in had, maar het was de waarheid en dat zou de hengst ook wel weten. Dat hij anders was dan een doorsnee paard had ze al lang geconcludeerd, behalve Vestival zou geen enkel paard zich vrijwillig haar gezelschap houden. Ze trok de schimmen aan volgens vele. Maar weinigen wisten dat het een spel was waar Faylice bij haar geboorte al in verstrikt was geraakt.

Ze huiverde nog eens bij de gedachte die haar hersenen ontwikkelde naar de waarheid, sowieso 2 keken haar vanuit de duisternis na, observeerde elke beweging die ze maakte en concludeerde wanneer ze weer terug konden. Haar blik vestigt zich weer in de ogen van de onbekende, die na nadere observatie 2 kleuren bleken te hebben. Paars en zwart, iets wat vele weer zorgen zou bezorgen maar Faylice niet, zijn aura was vriendelijk en dat kon je niet verbergen. Maar als Avanti net zo zwart was en zulke paarse ogen had, wat had deze hengst dan te maken met hem? Ze zette nog een paar passen naar het zwarte wezen toe zodat ze met ongeveer anderhalve meter grond tussen hun lag. "Sorry, Faylice word ik genoemd." Bracht ze wederom zacht en onzeker uit. En ze haatte haar zachte stem vol onzekerheid, ergens in haar zat een vechter en iedere keer bleef ze vechten tegen de schimmen, ookal was het kansloos en maakte ze het spelletje alleen maar leuker. Geduldig wachtte ze op haar metgezel die blijkbaar niet deed vluchten voor haar, wat haar enigszins op een verdraaide en gestoorde manier vertrouwen bracht.

Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyza 1 jun 2013 - 19:32


Rank 4

Het feit iedereen hem verafschuwde op het eerste zicht was hij gewoon. En het was logisch, zijn bloed stemde overeen met dat van vele slechte paarden. Er was geen goede paarsoog, dat bestond niet. Dat wist Axis, het kenmerk dat zijn familie droeg was maar één ding … slecht. Hoe het Axis was gelukt om zover te komen was een lang verhaal. Hij gaf toe … hij kon zijn geduld verliezen, hij kon even dodelijk uit de hoek komen als zijn nonkel en oom. Maar hij probeerde alles, het monster, goed in een kist diep in zijn binnenste te houden. Het feit dat hij iedere rang als leider had vertegenwoordigd en zelf nu in rang vier zat was een zegen. En daar was hij iedereen dankbaar voor. Toch, naarmate tijd was hij meer en meer gaan verliezen. Iris en Hazelaar, de twee krachtbronnen in zijn leven geweest … ze waren weg. Zonen had hij niet en ook geen broers en zussen. Hij was helemaal alleen. Zijn moeder stierf uit haar eigen egoïstische gedachten, zijn vader? Die was verdwenen. Dus was er enkel nog nonkel en oom over en hun deel van het nageslacht. De paarden die hij zo wanhopig probeerde op het goede spoor te houden, tevergeefs. De kracht van een paarsoog was hard en moeilijk te beheersen. Een vloek … amper te controleren. Het koste hem zelf jaren van oefening voor hij het goed onder de knie had.

Dus dat ze schrok kwam hem niet onverwachts, integendeel, het zou raar zijn moest ze niet schrikken. Hij bleef staan, als teken dat hij niet de boosdoener was van dit spel. ‘Het feit dat ze je lichamelijk verminken en mentaal kraken is niets iets om je kop bij te laten hangen. Nodig ze niet uit tot meer, dat is het niet waard. Als je er zo over denkt dan ben je maar gedoemd hun slaaf te blijven.’ Zijn stem was laag, traag en rustig. Zijn ogen blikten in de bossen, zijn overgevoelige zintuigen namen ieder detail, iedere geur in zich op. Hij draaide zijn lichaam en stapte langs haar heen waarbij ieder akelig diep litteken op zijn vacht zichtbaar werd. Hij wandelde langzaam richting de bosrand en stond stil toen ze zich voorstelde. ‘Fayline, geen aangename ontmoeting maar ik ben zeker dat het enkel maar beter kan worden.’ Er kwam een kleine glimlach op zijn lippen en hij knikte richting de bosrand. ‘De bomen hebben oren, komaan, ik breng je in veiligheid.’ Sprak hij zachtjes …
The hope flew away a long time ago ~ Axis 2ymsggy
Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyzo 2 jun 2013 - 0:20


Faylice was verrast van de onbekende hengst, hij vluchte niet, hij vermoorde haar niet, en hij verwonde haar ook niet en tot slot was hij niet Vestival, wie ze al heel lang niet meer had gezien of gesproken. Ze wilde hem liever niet onder ogen komen, ze wist dat hij woedend zou worden en zich op de schimmen zou storten, maar dat was, hem als leider zijnde het domste wat hij kon doen. Ze zouden hem nooit meer laten gaan en dat wist Fay maar al te goed.

Met haar witte oog nam ze de omgeving op, ze waren in verhouding nog vrij dicht bij Vyrantium, en met de gedachte eraan huiverde ze weer hevig. Alle beelden waren trauma geworden en het bleef zich opstapelen. ‘Het feit dat ze je lichamelijk verminken en mentaal kraken is niets iets om je kop bij te laten hangen. Nodig ze niet uit tot meer, dat is het niet waard. Als je er zo over denkt dan ben je maar gedoemd hun slaaf te blijven.’ Aandachtig nam ze de zin woord voor woord op en liet het in haar hoofd weer vormen tot een zin. Zwijgzaam dacht ze erover na, wat anders? Ze liet hem toe in haar persoonlijke ruimte, een normaal paard, als die nog dicht bij haar in de buurt zou willen komen, had ze al lang van zich af getrapt. Niet dat hij dichtbij stond, integendeel, maar ze had liever geen paarden die haar het gebruikelijke vertelde om zich heen, maar het enigste wat hij had gezegd had waarde voor haar gehad en dat respecteerde ze alwelniet koesterde ze. ‘Fayline, geen aangename ontmoeting maar ik ben zeker dat het enkel maar beter kan worden.’ En bij de kleine glimlach die hij los liet, liet zij haar lippen ook voor heel even spreken, een teken van hoop had hij haar gegeven en dat waardeerde ze enorm.

Zoals gewoonlijk speelde haar gedachten weer in op haar ziel, die monsters zouden alles horen, alles zien en alles meekrijgen. Alles om het haar nog moeilijker te maken om in dit "normale" leven rond te blijven lopen. ‘De bomen hebben oren, komaan, ik breng je in veiligheid.’ Faylice knikte lichtelijk en draaide mee met de hengst die zijn richting al had aangegeven. "Bedankt." Was het enigste wat ze dan ook in gefluister kon uitbrengen. Braafjes volgde de merrie, wetend dat ze niet heel veel keus had dan mee te gaan en wetend dat dit haar helpen zal. "Avanti... had toch.. paarse ogen?" Fluisterde ze zachtjes, ze was gewoon verrekte nieuwsgierig en kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, maar het trok haar mee. Maar wat hij ook te maken mocht hebben met Avanti, zijzelf was niet heel veel erger, met haar vader als Thri en haar donkere deel opgesloten te hebben en dat met alle macht zo probeert te houden. Haar fluistertoon zou bijna onhoorbaar zijn voor een normaal paard, maar ze kon het minste of geringste horen. Haar ogen draaide overuren terwijl ze flitsten naar elk beeld wat ze te pakken konden krijgen. Het leek zo vredig, maar dat kon veranderen in momenten minder dan secondes en dat wist ze, had ze ervaren. Haar oren werkte als radaren die omgeving om haar heen af struinde om elke trilling te pakken te krijgen, haar gevoel in haar lichaam had ze deels af kunnen sluiten, ze had geen behoefte om elke keer geconfronteerd te worden met de diepe snedes in haar huid en vlees. In de doorgesneden spieren en pezen die bij elk zuchtje wind weer los leken te springen, haar huid in bloed verweven was ooit mooi, glansde diep en had een paars-blauwe roan kleur met de felle witte aftekeningen van haar vader, haar lange, krullende manen maakte haar gesierde, Arabisch achtige lichaam af en liet haar op een volmaakte merrie lijken. Daar is niks meer van over, haar manen waren gekruld maar ertussendoor zaten strengen met bloed, en het was niet meer mooi diepbruin maar bordeauxrood geworden. Haar aftekeningen over haar hoofd waren niet meer te zien doordat ze aan haar maantop was meegesleurd en dat nog steeds met een klein straaltje midden op haar hoofd via haar neus de weg vond naar de grond. Haar vacht was dof geworden en haar ribben duidelijk zichtbaar, en onder haar dikke laag met spieren die ze had geprobeert te ontwikkelen zat geen grammetje vet meer. "Elke maand weer." Was haar gefluister weer verandert in een zachte stem, zonder emotie dit keer, niet om zielig te zijn, maar ze kon niets anders, ze zat vast in een spiraal waar ze nooit zonder hulp uit zou komen....


Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyzo 2 jun 2013 - 10:20


Rank 4

Zowel beide ogen scanden haar wonden, ze waren diep en vol lust toegedaan. Door de wond te zien kon je vaak weten van wie het kwam. Avanti zeker niet, die ging gefocust en gericht aan het werk en daarnaast wou hij baat van zijn daden. Ayana … de rechterhand van de schimmenleider kon het ook niet zijn, bij haar leefde je vaak niet meer, ze was te dodelijk, te gemeen om je ook maar te laten leven. Achilles? Nee, die was simpelweg te ver in zijn geest gekeerd om het zo schappelijk te houden. Bij Achilles kwam je vaker terug met gebroken beenderen of veel erger. Dus dan schoten er maar twee over, Xariv en Triumph. Axis kende ze niet zo goed tegenover de andere drie waar hij al mee geconfronteerd was. Maar aan de wonden te zien ging het duidelijk om de nieuwelingen in Avanti’s kudde. Ze deden het om te doen, voor hun plezier en waren min of meer een beetje slordig. Nieuwelingen gingen vaak zo te werk, hebberig en vol lust. Vaak kon dat dodelijker zijn dan eender welk ander gevoel voor moorden. Als hij in haar ogen keek, het ene blauw, het ander wit zag hij niet meer dan hij al wist. Ze was beschadigd, haar ziel gekrenkt.

Iedere seconde die ze doorbracht in zijn bijzijn leek haar iets meer te doen ontspannen. Voornamelijk omdat Axis ook helemaal niet agressief, ondanks dat hij gigantisch was, overkwam. En hij wandelde weg van het gevaar, richting veiligheid. Hij wist dat er net aan de rand van Ferelden en Andersfel een heel zuiver riviertje stroomde, het was zoet water. Het zou haar wonden prikken maar als ze niets deed zou ze waarschijnlijk sterven aan de ontstekingen. Hij kon haar ook meenemen naar Orlais, het zoute water zou vier keer erger zijn maar ook zoveel beter. Haar dank deed hem kort glimlachen. ‘Geen dank, het is mijn plicht ervoor te zorgen dat er veiligheid is.’ Sprak hij kalm maar heersend. Het was zijn levensdoel geworden en op een dag zou hij de schimmen dubbel zo hard terug nemen, eigenlijk was hij daar al mee bezig, langzaamaan, als een slang met een dodelijk snelle reflex.

Haar vraag zag hij aankomen. ‘Ja, Avanti heeft paarse ogen.’ Was zijn antwoord. Zijn oor draaide voortdurend naar de bossen terwijl instinct haar in de gaten hield. ‘Hij is mijn oom, zijn tweelingbroer is mijn nonkel, de vader van mijn moeder.’ Sprak hij op een bijna vlakke ongeïnteresseerde toon. Vroeger had hij er alles aan gedaan om dat verborgen te houden, hij schaamde zich er ontzettend voor, hij wilde niet vergelijken worden met de trots van Vyranthium. ‘Ik heb de eerste drie jaar van mijn leven praktisch als schim doorgebracht in deze bossen.’ Hij zweeg en een zucht gleed over zijn lippen. Toen ze melde dat het iedere maand hetzelfde liedje was bleef hij even staan. Enerzijds om haar te laten bijbenen, anderzijds om haar kort aan te kijken. ‘Iedere maand. Dat is een maand dat je kan proberen een rang hoger te komen en veiligheid zoeken.’ Het klonk niet alsof hij haar de les las maar het was waar, ze zou veiligheid in rang vier moeten zoeken of iets gelijkaardigs vinden om weg te geraken van de schimmen …
The hope flew away a long time ago ~ Axis 2ymsggy
Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyzo 2 jun 2013 - 18:51


Met zijn ogen gleed ze nog een keer over het lichaam van de hengst, die langzaam naast haar liep. Hij was gigantisch en er zou voor vele al vele redens zijn om heel snel weg te zijn, maar wat deze jonge merrie allemaal had meegemaakt was voor haar leeftijd abnormaal en iets van roekeloosheid resulteerde daarin. Daarnaast had hij een vriendelijk aura die je niet zomaar zou kunnen veranderen en hij wilde haar helpen, dus ze mocht niet klagen met dit gezelschap. ‘Geen dank, het is mijn plicht ervoor te zorgen dat er veiligheid is.’ en het leek haar op haar gemak te stellen, deze zin alleen al gaf haar dat kleine beetje veiligheid waar ze zich maar al te graag aan vast klampte, ze kon op dit moment niks, haar wonden waren nog vers en diverse spieren waren door, ze kon geeneens meer naar rechts buigen, doorgesneden toen ze zich nog eens verzette tegen Xariv. Haar wonden waren al ontstoken en onder sommige kon je de wittige, glazige vloeistof al zien zitten. Ze kende de Ferelden ook totaal niet maar ergens wist ze dat ze niet onder reinig water uit zo kunnen komen. Al hoopte ze dat het niet de zee was, waar ze de vorige keer door Skyfall was behandelt.

‘Ja, Avanti heeft paarse ogen.’ Was het bevestigingende antwoord van de zwarte hengst naast haar, en aan zijn lichaamstaal zag ze dat hij die vraag al meerdere keren had gehoord, en besefte haar stommiteit. "Sorry." Sprak ze er snel achterna, al hoewel dat niet heel veel zin meer had. ‘Hij is mijn oom, zijn tweelingbroer is mijn nonkel, de vader van mijn moeder.’ kwam er vlak van zijn lippen, en alhoewel ze zou moeten schrikken deed ze dat niet. Ze wist dat hij niet goed was en voelde enigszins herkenning in het verhaal. Zij geloofde erin dat nageslacht van vreselijke monsters ook goed kon zijn, ondanks ze haar duistere deel vooralsnog angstvallig verborgen hield. ‘Ik heb de eerste drie jaar van mijn leven praktisch als schim doorgebracht in deze bossen.’ Waren zijn volgende woorden. Haar adem stokte even waarna ze vanuit haar hart antwoord gaf. "Dat moet vreselijk zijn geweest." Sprak ze stilletjes voor zich uit, ze moest er zelf niet aan denken om 3 maanden op die plek te blijven, laat staan 3 jaar.

Intussen liep hij voor haar uit, niet dat hij snel liep, in tegendeel zelfs hield hij al rekening met haar maar haar benen werkten niet meer goed mee en ookal vocht ze ertegen, langzamerhand had hij een voorsprong genomen. Bij haar opmerking bleef hij even staan en keer haar aan, iets wat ze waardeerde en wat haar wat meer vertrouwen gaf. ‘Iedere maand. Dat is een maand dat je kan proberen een rang hoger te komen en veiligheid zoeken.’ En enerzijds was ze verast door dit antwoord, maar ook weer niet. De manier waarop was niet zoals de meeste het zeiden, het was logisch maar het was niet verkeerd bedoelt en bovendien was het de waarheid. En zonder verdrietig of depressief te antwoorden gaf ze de woorden door aan de lucht. "Ik probeer zo hard, het is zo moeilijk." Kort leek ze weg te kijken na haar antwoord die ze opvallend luider had gegeven als het gefluister ervoor. "Thriumph." Meer hoefde ze niet te zeggen, en wilde ze ook niet zeggen, het was het vervolg van het antwoord, want ze deed haar best om in de goede smaak te vallen bij iedereen, maar de meeste hadden hun pakketje vooroordelen al klaar staan ookal voordat ze zichzelf fatsoenlijk had kunnen voorstellen. En dat was iets wat ze voor deze hengst al lang opzij had gezet.



Ik kon de nederlandse woorden niet vinden, vre-se-lijk
Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptydo 6 jun 2013 - 20:01


Rank 4

Terwijl Axis zijn weg moeiteloos door de bossen zocht en vond richtte zijn oren zich afwisselend naar de merrie en de omgeving. Hij kende deze bossen, beter dan wie dan ook. Als leider ging je zo diep niet, zelf niet om een paard te redden maar als schim was het je thuis. Het was Axis zijn thuis voor drie jaar geweest. Zijn vertrek naar de leiders was de komst van Avanti geweest, sindsdien is het er nooit echt beter om geworden. In tegendeel … Maar het was het juiste moment geweest. Axis dacht vaak na wat er zo gebeurt zijn als hij een maand langer geleefd had bij deze koude wezens. Zou Avanti hem dan onderworpen hebben? Of net omgekeerd? Misschien kon Axis dit allemaal vermeden hebben. Onwaarschijnlijk maar het was een klein vlammetje hoop. Axis wist dat Avanti het meest “schrik” had voor het enige paard dat en bij de schimmen had geleefd en alle rangen had vertegenwoordigd en nu in rang vier zat. Daarom hield Axis zich op de achtergrond, zijn tactiek werkte, het zou een grote verassing worden als Axis alles had voorbereidt en voluit in de aanval zou gaan. Een zoete wraak waar hij al langer naar verlangde, de vlam de hem in leven hield.

‘Zeg niet sorry. Waarom verontschuldigen jullie je altijd voor dingen waar je niets aan kon doen.’ Het klonk met een vage toon van humor maar het was een feit. Sorry zeggen en het was niet jouw deel om te dragen … het klopte niet. ‘Toen was het niet vreselijk.’ Antwoordde hij meteen. Hij wist dat paarden veelal nieuwsgierig waren naar hoe de schimmen leefde, Axis was de enige die daar vrijuit over sprak. De loners …. Nee die waren volledig afgestorven in zichzelf, niet capabel om te vertellen over hun leven. Dus ja, als ze vragen zou stellen zou hij antwoorden, al was het maar om haar wat slimmer te maken. ‘Toen was het wat ik wou, het was mijn leven. Daar …’ Hij zweeg en keerde zijn hoofd richting de aarts donkere bossen. ‘Daar geboren worden.’ Ging hij verder voor hij kort zijn ogen sloot en een frisse neus binnen haalde, ze waren bijna bij de bosrand. ‘Het is even erg als in de kudde geboren worden. Je kent niets anders, het is een kwestie van hoelang het duurt voor je het toestaat je hart te laten spreken.’ Ging hij stilletjes verder.

Toen ze tussen de bomen vandaan stapten stonden ze in rang vier gebied. Hij veranderde zijn koers lichtelijk en liep langs de bosrand langzaam verder. Zijn passen waren traag en lang, voor een fijn paardje was het een snelle tred om hem bij te houden. Toen ze weer sprak draaide zijn oor naar achter. ‘Dingen bereiken is altijd moeilijk. Dacht je dat het een snelle babbel zou zijn om hoger te komen?’ Het was geen vraag meer een veronderstelling. ‘Hard werken is de ziel achter goedheid en het is die ziel die we zoeken Faylice.’ Hij zweeg en bleef staan toen een brede beek voor hen het bos uit stroomde. ‘Hij is je vader, ik dacht het al, jullie lijken op elkaar.’ Antwoordde hij meteen nadat ze de naam had uitgesproken. ‘Wat het er niet gemakkelijker op maakt, dat weet ik ook.’ Hij gaf haar een begripvolle blik en blikte naar de verschillende wonden en dan naar de bossen …
The hope flew away a long time ago ~ Axis 2ymsggy
Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyvr 28 jun 2013 - 22:44



Haar ogen vonden het zwarte lichaam van Axis, terwijl het haar gerust stelde. En terwijl de witte koppen op haar geïrriteerde, rode vlees zich vormden en een aanhoudende pijn deed veroorzaken liep ze verder. Hij was groot, maakte grote passen en hoewel hij nog rustig aan zijn passen voort zette, voor Fay was het lastig om bij te houden, met de gaten in haar benen en de pezen die doorgescheurt waren door de tanden van Xariv maakte het lopen er niet makkelijker op. Toch probeerde ze niet de zwakkeling te zijn, ze wilde het niet toegeven en was er verreweg van te eigenwijs voor. De woorden van de hengst raken haar, omdat het de waarheid is en het is zo begrijpelijk, maar toch blijft het een verschrikkelijke plek waar ze liever niet aan toe denkt. Haar ogen flitsen naar het donkere bos achter zich en het laat haar even duizelen, de emmer vol met trauma's komt in een keer over haar heen gestroomd en het laat haar stoppen. Het laat haar wankelen op haar benen en zelfs omvallen totdat een boom dat tegenhoud. En even duikt haar hoofd naar beneden om de zwarte vlekken te ontwijken, ze flitsen half in het wit en blijven er zitten. Evenal wankelend en duizelend weet ze weer op te staan om zich weer voort te slepen, haar hoeven weer een voor een voor zich uit te zetten en ze maakt mentaal een notitie dat ze de komende tijd maar even niet meer achterom zou moeten kijken.

Stilletjes laat ze hem geduldig uitspreken, huiverend bij de gedachte maar het was te begrijpen, er was niks anders wat hij ertegen kon doen als veulen en het zou op een zekere hoogte zijn keuze zijn geweest. ‘Dingen bereiken is altijd moeilijk. Dacht je dat het een snelle babbel zou zijn om hoger te komen?’ Leek haar te raken, de moeite die ze had om alleen al in rank 2 te kunnen komen verbrijzelde het stukje hoop, het zou alleen maar moeilijker worden om hoger te komen, maar zijn stem, de klanken erin, vertelde haar dat hij het niet bijtend bedoelde en ze voelde dat er meer van zijn lippen vandaan zou komen en liet hem dat dan ook vertellen. En dat doet hij, ‘Hard werken is de ziel achter goedheid en het is die ziel die we zoeken Faylice.’ En het reflecteerde de realiteit, de waarheid, en het enigste wat Fay dan ook doet is knikken, en het respect bouwt zich op, over wat ze al had en het werd nog groter, want deze hengst liep niet van haar weg, vluchte niet voor haar maar in plaats daarvan gaf hij haar hoop, en misschien was een lotgenoot, hoe erg ze het ook vind voor elk ander wezen wat daar komt behalve de schimmen, ook een keer iets wat haar dat kleine houtje gaf waar ze zich aan kon vastklamen in een wilde oceaan van trauma's en golven van flashbacks. ‘Hij is je vader, ik dacht het al, jullie lijken op elkaar.’ Zegt Axis naast/voor haar direct, zonder zijn naam uit te spreken, wat zij waardeerde, ze walgde nog eens aan de gedachte maar besefte dat ze niet zo zielig moest doen. Een begripvolle blik leek in zijn ogen te staan als haar ogen even in de paarse ogen flitsen met zijn woorden die erna kwamen. ‘Wat het er niet gemakkelijker op maakt, dat weet ik ook.’ Een pijnlijk moment in beseffing moet even doorkomen in haar hersenen. Niet veel later spreekt ze de woorden fluisterend aan. "De kudde-paarden zijn niet heel veel beter." De lichtelijke woedende klank in haar stem verklapte als enigste dat ze met afschuwen achter deze conclusie. "Met hun vooroordelen. Ik ben een monster in hun ogen." Kwam haar stem iets harder om de hoek, met haar ogen strak naar Axis. Dan pas valt haar op dat hij nog eens langs haar wonden screent en zij verder kijkt naar wat achter zijn grote lichaam zich schuil houdt. Een beek lag er rustvol en ze wist wat haar te wachten stond, de pijn, de ontstoken wonden waarvan het pus er vanaf sprong zodra het in contact zou komen met water, en het flauwvallen wat waarschijnlijk zal gebeuren. Maar het moest. Ze wist dat het moest. En dus moet het, spreekt ze haarzelf toe, bijna vastberaden laat ze haar lichaam voorbij de zijne glijden en brengt haar lippen naar het water toe, het bloed, wat er vanaf drupte, laat zich gemakkelijk van haar lippen afglijden terwijl het zich zichtbaar verspreid. Heel snel erna volgen haar voorbenen, met tot de conclusie komend dat ze sowieso tot haar borst in het water zou gaan staan als haar achterhand volgde. En zodra ook die het water raakt blijft ze verlamd stilstaan, en focust alles op het niet laten overheersen van de pijn die met scherpe steken optrekt.


Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyzo 7 jul 2013 - 16:17



Rank 4

Terwijl hij zo langzaam en zacht nadrukkelijk de woorden zei tolden ze door zijn hoofd. Ooit had hij op de plek gestaan waar Faylice nu stond maar vanuit een andere visie. Voor hem waren de schimmen niet slecht, in zijn standpunt waren het enkel verrotte wezens die niets anders hadden om voor te leven, die deden wat hun ziel hen opdroeg. Wat hij minder apprecieerde was het koortachtig zoeken naar dingen die hen beter konden maken. Ze hadden dus overduidelijk nog hun intelligentie en daar was Axis bang voor. Zijn grootste angst, en hij kende Avanti behoorlijk goed was dat ze zover zouden gaan voor een goed geheim dat er geen paarden meer zouden overblijven. En een goed geheim was er zeker, Axis en de leiders en vierderangpaarden kende het, ze waren een gigantisch doelwit geworden.

Hij blikt over zijn schouder en ziet haar voor de laatste meters naar het water wankelen, bijna vallen. Verschillende herinneringen uit het verleden glinsteren voor zijn netvlies, doen hem alles herbeleven. Hoe hij de grot uitrende voor de merrie van wie hij hield en zag hoe ze zwaar toegetakeld op de grond lag, hoe Avanti grijnzend wegwandelde. Hoe hij de confrontatie later in een zware storm aanging met de schimmenleider. Maar in plaats van Avanti te krijgen als tegenstander was het zijn oom geweest en die had het toen niet gehaald. Hoe zijn moeder voor hem sprong en de genadeslag ontving van Avanti en om het leven kwam. Hoe de rest van zijn familie vermoord teruggevonden werd onder het bloed en Avanti weer maar eens zelfgenoegzaam wegwandelde. Axis had geen fysieke pijnen moeten verdragen want van al die gebeurtenissen had Avanti hem niet één keer aangeraakt. Maar mentaal … Axis heeft gevochten voor zijn leven. Hij wou en zou nooit kraken voor zijn tweede oom, hij dacht er nog niet aan. En dat maakte hem zo sterk nu, hij kon meer aan dan de rest van de kudde.

Hij draaide zijn en drukte zijn neus zacht tegen haar wang. ‘Laat je niet in met de gedachten van je lichaam Faylice. Je bent sterk, dat kan ik zien, laat je ziel voor eens je passen bepalen.’ Hij knikte naar het water en glimlachte zwakjes. De pijn was slechts een punt waar iedereen zich op focuste, je kon pijn negeren … als je maar heel erg je best deed. Toch bleef hij naast haar, voor het geval dat haar lichaam de wonden niet langer aankon, dan zou hij er voor haar zijn, voor haar zorgen. Haar woorden brachten enige grimmigheid teweeg bij hem, ze had gelijk. ‘Inderdaad.’ Sprak hij instemmend. ‘Het kost tijd, je moet je bewijzen als geen ander en het is een zware weg die volkomen nutteloos is …’ hij zweeg en liet zijn blik bedenkelijk naar het water glijden. ‘Het is maar hoe je het zelf ziet. Je kunt je afsluiten en alles alleen doorstaan of je kunt vechten en je bewijzen, als de tijd daar is dan heb je hulp.’ Hij zweeg en volgde haar de laatste meters waarbij hij alles nauwlettend in de gaten hield. Hij wist dat hier zoet water stroomde, het zou minder pijnlijk zijn dan wanneer ze in de zee zou gaan staan. Maar de pijn zou er zijn, duidelijk aanwezig en heersend. ‘Focus je op iets anders dan de pijn. Wat is je diepste verlagen? Je grootste haat? Focus en praat. Ik ben er om je door dit alles te leiden, ik kan je alleen niet helpen de pijn weg te nemen.’ Het bloed verspreidde zich door het water heen en verdween algauw onverzadigd …

The hope flew away a long time ago ~ Axis 2ymsggy
Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptydo 11 jul 2013 - 17:10



Wat was nou werkelijk eerlijk in dit leven? De kudde sowieso niet, dat was haar duidelijk geworden. De schimmen? Ook daar had ze haar twijfels bij. Maar wat waws nou wel eerlijk? De zon? Het water wat haar wonden druppel per druppel in drong? De nacht die elke nacht valt? De dageraad die elke dag zich weer vertoonde? Een enkel paard die nu naast haar was gaan staan? Misschien was dat het enigste die ze vertrouwde, want van welk paard kon ze het zeggen? Vestival? Hij is de allerliefste voor haar maar als leider heeft hij zijn taken, en zij zou hem persoonlijk vermoorden als hij alleen naar haar omkeek. De woorden van de hengst drongen stuk voor stuk diep door tot de merrie. Ze waren zo sterk, niet heersend, nee gewoon sterk. ‘Laat je niet in met de gedachten van je lichaam Faylice. Je bent sterk, dat kan ik zien, laat je ziel voor eens je passen bepalen.’ Waren zijn woorden naar haar, waarna hij de stilte voor haarzelf hield. Om het te laten doordringen en om het haar gedachten te laten draaien. Zijn woorden tollen dan ook na in haar hoofd. De aanraking, zo kwetsbaar en zacht versterkte de woorden alleen maar. Haar ziel had nooit gesproken, ze was er zelfs bang voor, misschien zou iets kwaads in haar heersen en ze vertikte het om dat los te laten.

Na haar woorden te hebben gesproken zag ze de mimieme verandering in zijn houding, het grimmige in hem, zo lichtjes en toch opmerkbaar, maar niet overheersend. ‘Inderdaad. Het kost tijd, je moet je bewijzen als geen ander en het is een zware weg die volkomen nutteloos is …’ En met dat hij zweeg, liet zij de woorden over haar heen komen, het was nutteloos. Want geen enkel paard zou zich zijn of haar gevoelens echt aan haar toe vertrouwen, het besef komt laat binnen bij haar wanneer de stilte, niet plots, word verbroken ‘Het is maar hoe je het zelf ziet. Je kunt je afsluiten en alles alleen doorstaan of je kunt vechten en je bewijzen, als de tijd daar is dan heb je hulp.’ En met deze woorden, ze wilde zich bewijzen, ze wilde niet de dochter van zijn. Ze wilde die lieve merrie zijn, maar iets in haar zei dat ze dat nooit kon bereiken, negeren deed ze er maar mee. Een zachte knik laat de lucht om haar heen zachtjes meewuiven.

Wanneer ze zich wat verder in het water laat zakken bedekt de pijn al haar ogen, de zwarte ruis vormt zich zonder moeite. ‘Focus je op iets anders dan de pijn. Wat is je diepste verlagen? Je grootste haat? Focus en praat. Ik ben er om je door dit alles te leiden, ik kan je alleen niet helpen de pijn weg te nemen.’ De woorden zorgen voor opheldering en een vlaag van woede vormd zich in haar gevoel. "Ik ben bang voor mijn ziel." Spat ze uit, boos, maar zacht. Ze was boos, haatte zoveel dingen, bijna alles. "Ik haat mijn vader." Was het volgende wat ze bijna vlak uitbracht, het was de waarheid. "En vooroordelen." Waren haar woorden voordat ze even sloten om haarzelf bijeen te pakken, en toch had ze moeite om de pijn de baas te worden, met haar blauwe en glazige oog keek ze hoe het bloed werd opgenomen door het water, het water wat nu haar vriend en vijand was.





Verschrikkelijke post.. ):
Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptyvr 12 jul 2013 - 13:11



Rank 4

Axis zag haar pijn, een schroeiende pijn die ieder deel van haar lichaam innam en bezat en hij kon niets doen. Hij kende pijn, hij was ieder soort pijn gewoon. Hij was ouder, wijzer had levenservaring die hij nooit wou hebben. Alles wat hij geleerd had deed op de één of andere manier pijn. Zelf het vertrek uit Vyranthium, weg van Alvaro had hem pijn bezorgd. Hij vroeg zich vaker af wat er van hem geworden zou zijn als hij was gebleven bij de schimmen. Dan was hij dood of een loner, zoals nonkel Alvaro. Misschien moest hij die hengst eens gaan opzoeken, kijken hoe verloren hij was. Hij en Alvaro hadden veel meningsverschillen gehad, Axis had hem zelf een keer vermoord maar hij was familie. Net als Avanti familie was, hij snapte de diepere haat meer dan iemand anders. De drang naar bloed, naar lijken, hij had het ooit ook gehad. Maar hij was ertegen gaan vechter. Zo sterk als hij was had hij het verdrongen en keer er niet meer naar om. Als een monster in een kist opgesloten in het diepste van zijn ziel. Hij begreep het, hij begreep waarom Avanti dit deed, het was deel van wie hij was. Het was deel van alle paarsogen om op een dag duister te laten overheersen. De pijn van die waarheid was verschrikkelijk ondragelijk maar Axis leerde ermee te leven.

De woorden kwamen eruit, laag en gevuld met een zekere pijn. Hij wist niet of de pijn was voor wat ze voelde door de wonden of kwam door de herinneringen, de kracht van de woorden. ‘Bang zijn voor je ziel.’ Proefde hij haar woorden. ‘Je moet bang zijn voor je lichaam, niet voor je ziel.’ Hij zweeg en bedacht hoe hij dit het best kon uitleggen, verwoorden. Het zou haar gedachten weghalen van de verschrikkelijke pijn die haar lichaam teisterde. ‘Mijn ziel heeft me ooit gered. Was mijn ziel er niet, was mijn vastberadenheid er niet, mijn vechtlust dan was ik misschien dood, schim of loner. Ik heb alles te danken aan mijn persoonlijkheid. Aan mijn ziel. Dat is wat je lichaam de weg wijst hoe donker die ook moge zijn.’ Hij sloot zijn ogen. Toen hij ze weer opende keek hij haar aan. Zijn neus drukte zachtjes tegen de hare. ‘Je moet geloven in wat je wil, in het goede dat in je huist. Wees geen radicaal wezen dat enkel oordeelt op wat je ziet of hoort. Wees iemand die begrijpen kan. Haat je vader niet, begrijp hem, benijdt de kudde niet, versta ze.’ Hij zweeg en glimlachte zwak. ‘Ik haat Avanti niet, ik begrijp wat hij doet ookal is het verkeerd. Ik zal hem ook tegenhouden als dat moet maar ik weet boven alles dat alles wat hij wil doen verkeerd is. Maar ik begrijp ook waarom. Denk er eens aan waarom je vader ervoor koos om dit wezen te worden? Wat is er gebeurd dat hem zo ver dreef?’ Hij zuchtte en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Laat je ziel toe die redeneringen voor je te maken en je zult zien dat het de pijn verlicht. ‘Vooroordelen is instinctief iets wat ons lichaam doet. Jij doet het ook, je haat je vader maar je denkt er niet bij na waarom. Je maakte gewoon die conclusie, zomaar uit het niets …’ Hij liet zijn stem wegdrijven en keek haar afwachtend aan. ‘Snap je me?’ vroeg hij dan uiterst zacht …

The hope flew away a long time ago ~ Axis 2ymsggy
Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptydi 16 jul 2013 - 23:57


Het zachte uit deze merrie was er vakkundig uitgelsleten. Door de schimmen, door haar vader, door de kuddepaarden maar misschien bovenal doo haarzelf. Het vechten tegen de schim Xariv koste haar nog minder moeite dan het eigenlijke vechten tegen haar eigen ziel. Axis opend deuren voor haar, sommige hadden een fel, helder, wit licht in zich terwijl andere juist dat zwarte gat hadden. Fay had zich er altijd de rug naartoe gekeerd, zo willen zijn, krampachtig zich in een houding willen wringen wat haar niet lag. De liefste merrie van alles zijn, maar dat was ze simpelweg niet. Het liet haar even, maar zichtbaar en heftig wankelen op haar dunne beentjes. Ze laat haar ogen beide inhaken op die van Axis voor steun, niet om af te dwingen, want het was al een steun om haar eigen wonden niet te zien, om het bloed niet te zien verdunnen en verdunnen en zich te zien uitstrekken rondom haar als een grote bloedplas wat zich langzamerhand vormde.

‘Bang zijn voor je ziel.' Zei hij op haar woorden, het was te standaart, want het was zo. Maar ze wist dat er meer kwam, elke idioot zou haar dat kunnen vertellen, maar hij was dat sowieso niet. Dus hield ze zich stil en wachte tot de volgende woorden het luchtruim in zouden vliegen. 'Je moet bang zijn voor je lichaam, niet voor je ziel.’ Deze woorden deden haar hersenen draaien, waar ze al die tijd op vertrouwd had moesten haar juist angst aanjagen? Even leek ze beduusd te zijn maar als snel volgden meer woorden. ‘Mijn ziel heeft me ooit gered. Was mijn ziel er niet, was mijn vastberadenheid er niet, mijn vechtlust dan was ik misschien dood, schim of loner. Ik heb alles te danken aan mijn persoonlijkheid. Aan mijn ziel. Dat is wat je lichaam de weg wijst hoe donker die ook moge zijn.’ Zijn woorden lijken moeite te hebben tot het doordringen tot Fay, het brengt haar in een verwarde staat waarin ze niks lijkt te voelen, iets wat ze beide vervelend maar toch wel erg bevredigend ervaard. Geen pijn, maar ook geen contact en het contact met Axis was iets waar ze zich wanhopig aan kon vastklampen. Als zijn woorden doordringen dringt een brandend schaamgevoel zich met de woorden mee, hij had minstens evenveel als haar meegemaakt, en nog wel veel meer en zij zit hier zich zo aan te stellen. ‘Je moet geloven in wat je wil, in het goede dat in je huist. Wees geen radicaal wezen dat enkel oordeelt op wat je ziet of hoort. Wees iemand die begrijpen kan. Haat je vader niet, begrijp hem, benijdt de kudde niet, versta ze.’ Met een zachte knik beantwoordde ze zijn woorden, al wist ze dat dat verdomd moeilijk zou zijn om dat ook echt te doen. "Moeilijk." Bracht ze bijzonder vlak uit, niet heel onnodig hard. ‘Ik haat Avanti niet, ik begrijp wat hij doet ookal is het verkeerd. Ik zal hem ook tegenhouden als dat moet maar ik weet boven alles dat alles wat hij wil doen verkeerd is. Maar ik begrijp ook waarom. Denk er eens aan waarom je vader ervoor koos om dit wezen te worden? Wat is er gebeurd dat hem zo ver dreef?’ Het bracht haar aan het denken, en niet een heel klein beetje, het was zo, maar het ook echt doen, daar zou ze niet in een keer mee instemmen, het was zo pijnlijk. "Een leugen." Bracht ze nogmaals uit, dit keer vertoonde haar stem de pijn. "Ik kan hem niet begrijpen, sorry. Door 1 leugen, 1 paard werd hem verteld dat ik niet meer van hem hield, dat Yacira niet meer van hem hield. Ik hield zo.... zoveel van hem." Een gesmoorde snik vergezelde haar woorden, het was zo pijnvol, ze had het altijd ver in een hoekje weggestopt en daar gehouden. "Hij was zo zorgzaam, zo .... lief. En voor die ene stomme leugen, van 1 enkel paard, Achilles, heef hij mij in de steek gelaten. Mijn lieve moeder achter gelaten met steken en het ergste is nog dat hij dat nieteens in ziet." De tranen maakten hun weg, vrij naar beneden nu ze niet meer tegen gehouden werden en een flits van woede verscheen in haar ogen. Hoe kon hij zo stom zijn?

‘Laat je ziel toe die redeneringen voor je te maken en je zult zien dat het de pijn verlicht. ‘Vooroordelen is instinctief iets wat ons lichaam doet. Jij doet het ook, je haat je vader maar je denkt er niet bij na waarom. Je maakte gewoon die conclusie, zomaar uit het niets …’ Haar ogen haakten uit die van Axis en keken neer op haar wonden, zonder dat het wat met haar deed. Het deed haar goed, maar de pijn leek in golven op te spelen, het teisterde haar lichaam, maar als zij erop zou blijven zouden haar ogen in deze minuten hun dienst weigeren en dan zou haar hoofd zich binnen die paar tellen zich in het water bevinden. Nee dat was geen optie. "Daarom haat ik ze." Sprak ze, zonder haar tranen nog de vrij loop te laten, en ze sprak het hard. Ze was niet meer de zachtste, liefste merrie. Ze wilde het doen, maar de verdere intructies ontbraken, hoe moest ze dat nou aanpakken? Hoe moest ze het doen? "Hoe?" Vroeg ze zacht. De pijn leek weer af te zakken, een dankbare blik scheen in haar ogen terwijl de zon langzaam haar weg nam naar de horizon, waar ze de warme kleuren los liet en de lucht oranje en rood liet kleuren.


932 Ö
Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptywo 17 jul 2013 - 21:56



Rank 4

‘Moeilijk gaat ook.’ Fluisterde hij vriendelijk. Voor hem was heel zijn leven moeilijk geweest, met enorm veel struggelingen waar hij moeilijk doorheen brak. De eerste drie jaar van zijn leven waren dan misschien nog het gemakkelijkst geweest wonderbaarlijk genoeg. Drie jaar tussen de schimmen meedraaien was niet moeilijk. Het was zwaar, dat hoorde je hem niet ontkennen maar het was niet erg moeilijk. Het enige wat hij hoefde te doen was gehoorzamen naar wat nonkel Alvaro hem zei en dat was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Toen werd er niet zoveel gedaan, tijdens blauwe maan was hij alleen in het bos, stond hij aan de bosrand en keek hij toe hoe de schimmen de kudde uiteen scheurden. Zijn observatievermogen was gigantisch geweest. Toen was alles zo simpel. Het was pas toen hij koos voor het leiderschap dat alles ineen storten. Zijn kracht werd meermaals op proef gesteld, zijn standpunt werd meermaals aan het wankelen gezet en hij heeft meer vrienden en familie zien sterven dan dat hij lief was. Iedere second van zijn leven was moeilijk geweest en hij had het nooit zien aankomen. Fay kon het van ver zien komen, ze wist dat waar ze nu doorging enkel de eerste trede was naar een fase die ze liever niet zag komen. Haar voordeel was dat Axis er was en hij was ervan overtuigd haar iedere stap te helpen. Hij had nooit niemand gehad. Het was triest geweest, maar het was ook een belofte voor de toekomst geweest, zoals voor Fay. Hij wou er zijn voor zo’n paarden als haar.

Er kwam een bekommerende flauw glimlach op zijn lippen toen ze zei dat ze haar vader gewoon niet wilde begrijpen. En hij begreep haar, niet iedereen dacht vanuit het standpunt dat hij vertegenwoordigde. Hij haatte Avanti ook maar hij snapte, maakte alles iets meer dragelijk en het zou het voor haar ook dragelijk maken. Zonder een woord in te brengen liet hij haar praten. Over de ene leugen van een ander paard. ‘Dat zegt meer over je vader dan je zou willen.’ Sprak hij zachtjes toen ze was uitgepraat. ‘Hij was dom om op het oordeel te vertrouwen van een ander, van Achilles dan nog wel. Hij had moeten weten dat gelijk wat iemand zegt altijd eerst zelf ondervonden moest worden. Ja, daar heeft hij zijn fout gemaakt, ongetwijfeld.’ Zijn blik vertroebelde toen hij de tranen zag staan in haar ogen. Hij drukte zijn neus tegen haar wang en ving ze op en vaagde ze weg. ‘Maar dat zegt ook veel over zijn liefde voor jou Faylice. Dat hij alles achterliet omdat iemand hem zei dat je niet meer van hem hield. Een normaal paard zou het verwerken, hij zag geen leven meer zonder je en koos drastisch voor het leven bij de schimmen.’ Hij liet de stilte tussen hen in hangen en het haar verwerken. Nu zou Thri haar waarschijnlijk haten maar dat was niet omdat hij niet meer van haar hield en verloren was, dat kwam door zijn ziel die was weggenomen door de duivel.

‘Haat nooit je gelijken Fay, hoe bevooroordeeld die ook zijn. Ze zijn dom als ze je geen kans geven maar ze maken je tevens zoveel sterker.’ Hij glimlachte bemoedigend. En toen kwam haar vraag, de vraag hoe ze haar ziel boven haar lichaam kon uitzetten. Axis zuchtte en blikte naar haar wonden die inmiddels als grotendeels waren uitgespoeld. ‘Komaan, we gaan naar de velden, naar de zon.’ Hij glimlachte en ging uit de weg zodat ze uit het water komt. ‘Het is niet zo moeilijk om je ziel te volgen. Het is luisteren, luisteren naar alles, proberen bedenken waarom dat gebeurt of dit leeft.’ Hij zweeg en keek haar kort aan. ‘Leren begrijpen, leren verwerken. Probeer niet je emoties de loop te laten nemen met de rest van je ziel. Je moet het proberen vast houden, luisteren en kijken.’ Hij wist dat het moeilijk was om het allemaal te snappen. ‘Het kost tijd dat zal ik niet ontkennen maar je ziel is een veel sterker element. Vaak is het je lichaam die eerder opgeeft dan je ziel. Vanwaar de vechtlust om iedere keer weer te recupereren van de schimmen? Dat is niet je lichaam, ja, dat doet de genezingen maar het is mentaal dat je de kracht hebt om nog een dag langer te leven.’ Hij zweeg en blikte richting de bosrand, naar de zon die langzaam zijn stralen wierp. ‘Je hebt een sterk karakter, een sterke geest anders had je het al veel eerder opgegeven. Laat daar de kudde maar eens over oordelen.’ Grapte hij zwakjes. Hij knipoogde, probeerde de depressieve omstandigheden wat luchtiger te maken …

The hope flew away a long time ago ~ Axis 2ymsggy
Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Emptydo 25 jul 2013 - 17:32


Faylice leek terug te komen in een waas van boosheid, een mist die zich voor haar ogen hadden getrokken en haar had verblind in de haat van de woorden die dat duidelijk met zich mee brachten. Hij had haar vriendelijk gezegd ‘Moeilijk gaat ook.’ En dat bracht haar tot op een zekere hoogte van begrip voor de hengst, hij was opgegroeid in het hart van het kwaad en toen hij zijn weg had gebaand naar de rangen zou hij zoveel meer door hebben gemaakt dan haar, vanwege dat hij een paarsoog was maar ook zijn vernauwing met Avanti zelf zou de kudde nog meer tot bedenking gebracht moeten hebben. En toch stond hij daar, voor Fay zo'n beetje als held. Hij had zich door elke vooroordeel heen geslagen en was uiteindelijk een betrouwbare leider geworden. En nu zat hij in rang 4 en hielp hij paarden zoals haar. Respect zou iedereen moeten hebben voor Axis, maar toch waren er genoeg die hem pernament negeerde en ontweken zolang ze dat konden. Nee, deze hengst had voor Fay haar ogen geopend, weliswaar dat ze in het begin groot risico had genomen toen ze deze hengst voor het eerst zag, zouden veel paarden zeggen. Maar hoeveel slechter kon ze nou echt zijn? Veel. Dat wist ze na dit gedeelte van het gesprek en ze verbeet zich erop.

Wanneer de mist voor haar ogen het dikste was sprak hij dan ook geen enkel woord en bleef een groot steunend punt voor haar, voor Fay was het iets waar ze zich aan vast kon houden, iets waarmee ze door elke maand zou kunnen komen en elke keer sterker terug zou kunnen komen.
‘Dat zegt meer over je vader dan je zou willen.’ Nieuwsgierig maar vervaagd keek ze op, zijn opmerking maar liet hem verder praten. ‘Hij was dom om op het oordeel te vertrouwen van een ander, van Achilles dan nog wel. Hij had moeten weten dat gelijk wat iemand zegt altijd eerst zelf ondervonden moest worden. Ja, daar heeft hij zijn fout gemaakt, ongetwijfeld.’ Ze liet hem toe om haar tranen weg te vegen terwijl ze de woorden aandachtig in zich op nam. Ze had geen paard in de buurt gelaten de afgelopen tijd behalve Ves, maar ook niet heel lang, hij had een kudde te beschermen en ze liet zich niet verzorgen terwijl de kudde in gevaar zou zijn. En ze wist hoeveel het hem ook pijn deed maar het kon niet anders. ‘Maar dat zegt ook veel over zijn liefde voor jou Faylice. Dat hij alles achterliet omdat iemand hem zei dat je niet meer van hem hield. Een normaal paard zou het verwerken, hij zag geen leven meer zonder je en koos drastisch voor het leven bij de schimmen.’ Ze keek hem diep aan terwijl de woorden zich al aan het vormen waren en zonder dat ze het er erg bij had ook uitsprak. "Als hij echt van mij had gehouden dan zou hij niet het eerste het beste paard vertrouwen." Een zucht verliet haar lippen terwijl haar hersenen weer deden realiseren. "Misschien de schade van de angst die hij toen leed..." Maar alsnog was ze kwaad op hem, ze blokkeerde ervoor om het te begrijpen, ze was er niet aan toe, het lag allemaal nog te vers op haar geheugen en werkte nog te scherp in.

‘Haat nooit je gelijken Fay, hoe bevooroordeeld die ook zijn. Ze zijn dom als ze je geen kans geven maar ze maken je tevens zoveel sterker.’ Wijze woorden, zoals ze kon verwachten. "Hoe overtuig je ze wanneer ze alleen maar wegrennen? Als ik niet eens de kans krijg om iets te bewijzen?" Het waren lastige vragen maar ze waren recht uit haar hart, want ze renden allemaal weg, vooral als ze gehavend was en net uit het donkere bos terug liep naar de zonovergoten dagen. ‘Komaan, we gaan naar de velden, naar de zon.’ En dan pas realiseert ze zich van de pijn waar ze in had gestaan en een dankbare blik verlaat haar ogen, de pijn was geminimaliseerd en het was niet zwart voor haar ogen geworden. Langzaam kwam haar lichaam weer in beweging nadat het gekoeld was door het heerlijke water waar de zon net een tipje aan had gezeten zodat het niet te koud zou zijn. Al snel weet een hoef zich op de kader te zetten en trekt de andere zich erbij op zodat haar voorhand uit het water rees. De rest volgt vanzelfsprekend maar het wankelen en trillen van haar benen kan ze niet verkomen. Ze hadden verkoelt gestaan in het water maar eenmaal de warme gordijnen opzij geschoven te hebben mistte ze even wat kracht. Een knik word gevormd door de spieren in haar hals en rustig begint ze met lopen. De zon, daar had ze op dit moment wel gewoon even zin in, weg uit de sfeer die zo drukkend voor haar zou zijn. De bomen leken op sommige plaatsen gewoon druk uit te oefenen op haar. ‘Het is niet zo moeilijk om je ziel te volgen. Het is luisteren, luisteren naar alles, proberen bedenken waarom dat gebeurt of dit leeft.’ Ze keek hem aandachtig aan, zijn zinnen letter voor letter in zich op proberen te nemen en hief haar hoofd iets op zodat ze niet meer zo laaghangend en neerwaarts liep. ‘Leren begrijpen, leren verwerken. Probeer niet je emoties de loop te laten nemen met de rest van je ziel. Je moet het proberen vast houden, luisteren en kijken. Het kost tijd dat zal ik niet ontkennen maar je ziel is een veel sterker element. Vaak is het je lichaam die eerder opgeeft dan je ziel. Vanwaar de vechtlust om iedere keer weer te recupereren van de schimmen? Dat is niet je lichaam, ja, dat doet de genezingen maar het is mentaal dat je de kracht hebt om nog een dag langer te leven.’ Woord voor woord, letter voor letter, klank voor klank maar nog steeds lastig om te snappen. Maar zoals hij al eerder had gezegd: ‘Moeilijk gaat ook.’ Haar ogen gleden nog eens over zijn lichaam terwijl de velden in het meter bereik voor haar lagen, de prachtige levendigheid van de rest van de wereld was gewoon door gegaan en alles leek ook mooier dan haar gedachte dat voor haar altijd hadden geprojecteerd, ondanks dat ze er was geweest bleven haar gedachten sleutelen aan de herinneringen. ‘Je hebt een sterk karakter, een sterke geest anders had je het al veel eerder opgegeven. Laat daar de kudde maar eens over oordelen.’ Een grote glimlach straalde bijna van haar lippen af, het was zeker wel zo, anders had ze zich toch wel van de kliffen af gegooid of een andere manier gevonden om het leven te eindigen. ”Life is to short to stick with te bad events.” Bracht ze zeker uit, een dankbare blik kwam uit haar ogen maar toch bleef er iets aan haar knagen. ”Ik wil tegen de schimmen vechten.” Zei ze oprecht, en ja, het was ook zo, ze wilde niet het speeltje blijven en zeker niet meegaan in hun bedoelingen. Terwijl haar ogen afdwaalden naar de prachtige horizon van het grote veld voor hen, en ze haar pas ietwat, maar zonder met heel veel extra moeite verruimd om de tred van Axis goed bij te kunnen houden.

Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Profile
The hope flew away a long time ago ~ Axis Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: The hope flew away a long time ago ~ Axis The hope flew away a long time ago ~ Axis Empty

Terug naar boven Ga naar beneden

The hope flew away a long time ago ~ Axis

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1

Soortgelijke onderwerpen

-
» Don't let the darkness take me - Axis
» The long lost son! [Xenos]
» Axis
» Axis
» my beloved axis

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Blue Moon Horses :: The hope flew away a long time ago ~ Axis A2tpGgU :: » Archive :: Ferelden-
» CHATBOX