Met een snelheid stortte het water van de watervallen naar beneden, waar Vesper geïnteresseerd naar stond te kijken. Het water was niet haar beste vriend en daarom bleef ze het liefst op een afstandje. Ze vond het zo verradelijk, zo onheilspellend. De enorme kracht die het water met zich kon brengen was in staat om iedereen uit te moorden zonder enige tolerantie. Een huivering sidderde over haar smalle ruggengraatje terwijl deze nare gedachten door haar hoofd spookten. Er waren vrij wel nooit echt positieve gedachten te vinden in haar hersenen, maar deze was wel een van de naarste aangezien ze er meteen horrorscenes bij gevisualiseerd kreeg. Paarden die aan het happen waren naar adem in het kolkende, zoute water. Snel kneep ze haar ogen dicht en draaide zich met een enorme snelheid om, zodat haar rug naar de watervallen toegekeerd stond. Nu stond ze oog in oog met de machtige natuur die Ferfelden bezat. De klaprozen stonden in bloei, ook al was de lente al ver nabij. De kracht die ze bezaten was uitzonderlijk want het waren een van de weinige die in dit donkere woud in bloei stonden. Vesper haar theorie was dat het licht al de prachtige bloemen niet kon bereiken vanwege het enorme bladerdek aan bomen, wat ze ook als juiste en volkomen logische theorie beschouwde. Ze genoot enorm in het bijzijn van de natuur, als ze in haar eentje was dan. Wanneer er een ander wezen haar zou vergezellen zou ze praktisch op veel te veel dingen letten waardoor ze alles behalve genieten kon. Hoewel haar angst voor paarden iet wat geminderd was door de vredige ontmoeting met Axis. Het had haar echt goed gedaan.

Een tevreden zucht rolde over haar donkere lippen terwijl ze tergend langzaam haar ogen sloot en haar lichaam op volledige ontspanning instelde. Rustig liet ze alle gedachtenspinsels haar hersenen doordrenken, gevolgd door alle theorieën die ze inmiddels bedacht had en daarna kwam het filosofie gedeelte. Oh, wat vond ze het heerlijk om gewoon ronduit te filosoferen over allerlei onderwerpen. Maar het liefst had ze het over het persoon dat de hele wereld geschapen zou moeten hebben. Zou dat niet gewoon een van ons zijn? Zou je hem herkennen als hij voor je neus stond? En als klap op de vuurpijl, als je een vraag zou mogen stellen aan hem, welke vraag was dat? Genietend opende ze haar ogen terwijl ze nadacht over welke vraag ze dan zou stellen. Was haar angst chronisch?

Opgewonden begon ze te stappen om wat minder diep in het woud van Ferfelden te zitten. Nog steeds wekte het angst bij haar op, om diep in het bos te zijn. De dingen die hier zouden gebeuren, moesten vreselijk zijn had ze besloten nagelang de verhalen die ze had gehoord. Het liefst was ze hier zo snel mogelijk uit en zou ze zich naar Orlais vervoeren maar daar was meer kans op een conversatie omdat het een ontzettend mooie zomerdag was, en daar had ze alles behalve behoefte aan. Haar ranke lijfje zette het op een zorgvuldig gekozen drafje. Manouvrerend tussen de takken die tijdens een heftige storm op de mossige bodem waren gevallen bewoog ze zich voort. Wat er al bij al nog best sierlijk uit zag. Haar donkere ogen bespeurde het gebied af, op enig leven. Buiten vele vogels en wat konijnen zag ze geen andere wezens. Haar hart maakte een sprongetje, maar aan de andere kant werd ze weer bedroefd. Eens moest ze de confrontatie weer aan gaan. Het kon niet zo zijn dat ze alleen met twee bepaalde paarden een zenuwachtige conversatie zou kunnen voeren. Er moest meer in haar mars zitten, en dat wilde ze er ook graag uithalen alleen had ze geen idee hoe. Als ze steeds maar een goed bedoeld paard ontmoette, was het een gemakkelijke kwestie, maar helaas zat het leven zo niet in elkaar.

In haar ooghoeken was een enkel teken van leven te bespeuren waardoor ze wat zenuwachtig haar hoofd naar het doel toe draaide. Haar oogwit was wat te zien van de angst maar ze besloot vandaag te proberen om ijzersterk in haar schoenen te staan. In haar hoofd bemoedigde ze zichzelf toe om enkele stappen naar het paard toe te zetten maar de angst had haar vanaf de eerste seconde al omsluierd. Als een verschrikkelijke demoon die het engelengezang voor haar onhoorbaar maakte. Gespannen zette ze de eerste stap, waarna er nog enkele volgde. Onrustig draaide ze haar hoofd van het paard af omdat haar wangen begonnen te gloeien waardoor er een erg rode kleur op te vinden was. Waarom deed ze nou zo stom? Wat moest dat wezen wel niet denken? Met die gedachte zette ze een paar ferme stappen vooruit waardoor ze opeens voelde dat ze ergens tegenaan botste. Van schrik sprong ze een meter achteruit, het was het paard zelf waar ze tegenaan gelopen was in haar enthousiasme. Trillend van angst keek ze hem aan. Al tien schietgebedjes waren door haar hersenen heen gegaan in de hoop dat het paard haar niets zou doen. Haar hartslag schoot omhoog in onmogelijke, gevaarlijke proporsies waardoor het zweet haar uitbrak. “Sorry.” Bracht ze onhandig en stotterend uit.