IndexHandbookMapLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggenZoeken

Deel

Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Emptyzo 8 sep 2013 - 17:05



L E V E N T I A N
"Every saint has a past and every sinner has a future."


Tegen de wind in galoppeerde zijn bijna witte lichaam door naar Orlais en Minanter. Ja, er was weer een blauwe maan geweest en hij had de verplichtingen gehad in de veiligheid te vertoeven van rang vier tot alles weer tot bedaren kwam. Hij hield niet van die bevelen maar ze kwamen van zijn vader en hij was een leider dus zat er niets anders op dan terug te gehoorzamen, zoals altijd. Hij keek vooruit naar de dag dat hij toch mocht doen wat hij wou maar die dag zou pas komen als hij leider zou worden. De maan was gezakt dus hij had vrij spel en hij haastte zich zo snel hij kon om te kijken of iedereen het overleefd had. Maar de geur, de kreten, de onrust, hij maakte zich kwaad nog voor hij was aangekomen. Zijn zwarte manen en staart wapperde in de wind terwijl zijn spieren de moeite namen om de snelheid aan te houden ookal beukte de wind tegen hem in en werd de grond muller omdat het strand dichterbij kwam. In zijn hoofd probeerde hij naar een logische verklaring te zoeken, zoals Axis hem geleerd had: “Iedere misdaad, ieder slecht gevoel in een ander heeft zijn reden en aard. Vind de reden dan vind je ook het wiel naar bevrijding.” Maar had een schim wel een reden? Volgens hem waren het haatvolle monsters die voor het plezier de wereld vergiftigden.

Het strand van Orlais lang er verlaten bij maar Minanter … hij verstijfde toen hij over de duinen het gebied bereikt. Zijn lichaam kende meteen een stop en hij staarde met zijn donkere ogen naar de kudde. Overal was bloed, overal liepen gewonde paarden, lagen doden of zelf maar stukken van doden. Sommige hengsten renden het bos in en zouden nooit meer terug komen. Merries huilden om hun veulens, veulens om hun moeders. En dit, deze puinhoop was veroorzaakt door slechts vier schimmen. Hoe konden ze zoiets doen? En hij was er niet geweest, hij moest thuis blijven terwijl zijn vader en Axis hier kwamen helpen en hij de andere kuddeleden moest beschermen. Hij had veel liever hier geholpen. Hij zocht in het rond, wanhopig op zoek naar zijn vader. De gevlekte hengst galoppeerde naast Axis, de halve Shire hengst. ‘Hoe kon dit gebeuren?’, prevelde Leventian tegen zichzelf. Zijn lichaam kwam weer in beweging, een haperende stap. En dat terwijl hij de kudde rondkeek en de ravage van de schimmen gaande sloeg.

‘Pap.’, Serano reageerde bijna meteen op de hinnik, het bericht van zijn zoon. ‘Je moet me laten helpen, laat me nuttig zijn.’, hij smeekte het zijn vader bijna. Serano keek opzij naar Axis die twee keer zo groot was. ‘Als je weigert doe ik het alleen, je kunt me niet tegenhouden.’, Serano knikte en keek opzij naar Axis. ‘Axis gaat mee, kijk naar overlevende in de bossen.’, Leventian knikte dankbaar en ging bijna gelijk terug in galop. Axis volgende met een oorverdovend gedender van zijn hoeven. De bossen voelde kil en oncomfortabel aan, ze roken naar dood. Hij probeerde zijn zintuigen zo af te stemmen om rond al het vernietigende te kijken. Negeer de geur, negeer de doden, negeer de kreten, zoek naar de overlevende. Dat hield hij zichzelf zo hardnekkig voor. Axis dwaalde af en wandelde de andere kant op maar bleef binnen bereik. ‘Hallo!’, riep hij luid. Hij smeekte op overlevende, gewoon iemand die wat gewond was of verdwaald of een eenzame ziel, het maakte hem niet uit. Hij wou nuttig zijn, hij wou helpen …

Terug naar boven Ga naar beneden
Eve

Eve

Profile
Number of posts : 1903
Status : Active
Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Emptywo 18 sep 2013 - 19:23



Een warme zuidwestenwind bracht de geur van verotting en ontbinding met zich mee, vogels had hij al een tijd niet meer gehoord sinds hij dit land was binnengewandeld, het leek net of alle dieren waren uitgestorven en in de grond verdewenen als bloemen die hun bloemblaadjes dichtdeden als de zon ten onder ging in het noorden. Het was al een paar weken geleden sinds zijn broer hem had achtergelaten en was vertrokken, ook had hij van Luxe al weken niets meer gehoord, de enige merrie bij wie hij zo sterke gevoelens ooit had gehad.

Zijn neusgaten trilden bij het ruiken van een sterk verbrande geur, het leek wel alsof de hele wereld in een hoopje as was verandert, hij stapte langzaam verder het bos in, of wat je nog een bos zou kunnen noemen. Overal lagen er bomen verspreid die half afgebrand waren, sommigen smeulden nog verder in hun grauwe assen die de kleinere planten bedekten en onder het gewicht deden doorbuigen. Zijn hoeven deden dichte aswolkjes opwaaien uit het stof dat zich over de grond spreidde, waar was hij terecht gekomen?

Terwijl hij wandelde dwaalde zijn gedahten altijd af naar Nix, waar zou zijn metgezel op dit moment zijn? Zou ze zich bij een roedel hebben gevoeg of net als hem eenzaam ronddwalen op zoek naar een levende ziel, op zoek naar hem? De vragen werden hem te veel terwijl een traan over zijn zwarte wang biggelde en met een doffe plof op de grond terecht kwam. Met een gebogen hoofd en teruggetrokken in zijn schelp liep hij verder, hij leek een stem te horen die hallo riep op een wanhopende mannier maar toen hij opkijk zag hij niets of niemand rondom hem. “Het zijn waarschijnlijk mijn gedachten die me voor de gek houden” Zijn raspende stem leek te weergalmen door het levenloze bos, hij wenste dat er iemand ergens zou zijn die naar hemzou zoeken maar veel viel er niet te verwachten.

Hij had Nix achtergelaten in Cherry Oak en had haar in de waan gelaten dat hij naar kruiden op zoek ging gaan, maar dat was een leugen geweest voor haar eigen bestwil en toch miste hij de geur van zijn harige companion van een wolf die altijd zo trouw aan zijn zijde had gestaan en hem door al zijn woedebuien had gehoplen. Soms wenste hij dat hij haar maar niet zo had had aangepakt toen ze nog klein was en soms haar prooi voor zijn ogen op had gegeten, hij had moeten accepteren dat ze een wolf was en dat hij haar nooit zou kunnen veranderen.

De hengst was veel te emotioneel dat hij zelfs niet had ogemerkt dat er een vage grijze schim naar voren liep in de neerdalende assen die telkens opnieuw door de wind werden meegenomen tot hij die zo bekende roep naar levende organismen luider en dichterbij hoorde, hij kon het haast niet geloven maar en leefde blijkbaar nog iemand op deze godverlaten planeet waar hij in wandelde.

“Hallo? Is daar iemand?” Zijn hart maakte een klein sprongetje toen hij langzaam een grijs paard kon onderscheiden van de aswolk die op hem afgestormd kwam, hij stopte met wandelen en liet de onbekende dichterbij komen zodat hij een klare kijk had op die stem die hem net dat tikkeltje moed had gegeven om verder te gaan. De voorzichtigheid zelve zette hij een stap naar achteren toen het paard naderde, had hij Folâtre wel gezien? Hij zag de figuur alsmaar dichterbij komen… het leek net alsof hij niet bestond, die snelheid waarmee de onbekende aankwam gelopen. Had hij Folâtre nog niet opgemerkt?



WE ALL MAKE MISTAKES, WITHOUT THEM WE ALL WOULD BE ...LOST...



Laatst aangepast door AbleToDream op do 19 sep 2013 - 20:48; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Emptydo 19 sep 2013 - 19:38

° Tis toch niet Vengeance he? Ik dacht dat je met die mooie knapperd in de aanmelding ging posten maar in je post hierboven staat dan twee maal Vengeance, ben helemaal de kluts kwijt. =P




 
L E V E N T I A N
"Every saint has a past and every sinner has a future."



Al zijn zintuigen stonden zo gespannen als een snaar, er was niets dat hem ontging. Hij hoorde het zachte gekras van een uil die wegvloog vanuit Vyranthium. Hij rook de sporen van gewonde dieren, hij kon het bloedspoor volgen tot uit de bossen. Het kon hem niet schelen dat er paarden gewond waren, zolang hij ze maar de bossen zag uitgaan. Sporen die dieper leidde maakte hem meer zorgen. Technisch gezien kon hij het, dieper trekken en de schimmen confronteren. Hij kon niet sterven maar zijn lessen van Axis hadden hem meer geleerd. Het was niet omdat hij kon sterven dat hij geen pijn kon lijden ook. Ze konden hem martelen en martelen voor informatie en hij zou nooit sterven tot hij het daadwerkelijk echt zou willen en dan nog zou er niemand zijn om hem uit zijn lijden te verlossen. Leventian had geen idee wat gruwelijker was, sterven door een schim of eeuwig in hun grotten leven omdat je niet kon sterven. Maar anderen konden dat wel, en het was voor die paarden dat hij iets wou betekenen. Het was hen die hij wou helpen want ondanks alles wat een ziel kon misdoen, er was geen ziel waardig om aan de schimmen te voeren.

Zijn ene oor draaide regelmatig de kant uit van Axis die op een dikke honderd meter van hem achter sporen en gewonden zocht. Axis was veel beter in dit vak, hij had al heel wat jaren opzitten als een onsterfelijk, hij was er eerder geweest dan de schimmenleider dus dat verklaarde veel. Dat Leventian het allemaal stiekem van hem had geleerd was een hele eer, ook Vengeance was lid van die “eregroep”. De gedachten aan zijn beste vriend, leider van rang die deden hem even afdwalen. Tot een geur zijn neusgaten binnen kwam. Geen dood of verderf maar geur van leven. Na drie jaar opgegroeid te zijn op BMH was het makkelijke zo’n dingen van elkaar te onderscheiden. Opgroeien hier nam ook vele andere verantwoordelijkheden mee. Het werd verwacht van de jongere hengsten en merries om het nieuwe voorbeeld te zijn. De druk op Leventian’ schouders was extra zwaar vanwege de status die Serano, zijn vader, had. Net als ouders had ook Axis er het volste vertrouwen in.

Zijn hoeven stabiliseerde zich in de modderige ondergrond van het bos. Zijn ogen gleden door de smeulende achter blijfsels van zijne verschrikkelijke de duivel. De dampen zorgde voor een dik rookgordijn waar het nog niet gemakkelijk genoeg was om te ademen. Hij stootte de geuren en geluiden af en draaide uiteindelijk zijn hoofd en keek recht door een aswolk naar een donkere hengst. Zijn lichaam reageerde bijna instinctief en hij liep langs de aswolk richting de vreemde hengst. Zijn ogen gingen razendsnel om tot de conclusie te komen dat het paard niets mankeerde. ‘Het is geen gezond terrein voor je om te zijn. Zoek je iemand?’, hij kende de hengst niet maar hij kende nu ook niet de hele kudde van Minanter. Toch zou het speciale voorkomen van deze hengst er wel voor moeten zorgen dat hij hem herkende. ‘Ben je nieuw hier?’, kwam er spontaan en berekenend uit. Hij probeerde een veilig afstand te bewaren, tegenwoordig dachten veel paarden dat vreemden al schimmen waren zodus wou Leventian op geen enkele manier deze uitdrukking maken.

Terug naar boven Ga naar beneden
Eve

Eve

Profile
Number of posts : 1903
Status : Active
Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Emptydo 19 sep 2013 - 20:53

Sorry, ik was blijkbaar niet echt wakker toen ik typte, die naam heb ik nu veranderd naar Folâtre dus nu klopt alles terug, mijn excuses voor de verwarring C:

Ik zal hier morgen een post plaatsen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Eve

Eve

Profile
Number of posts : 1903
Status : Active
Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Emptyza 21 sep 2013 - 11:13



Zijn adem stokte even in zijn keel toen hij de stofwolk van as zag neerdwarrelen en een doodgewoon paard voor zijn neus zag staan, was hij daarvoor zo bang geweest, nou ja bang zou je het niet echt kunnen noemen, eerder op zijn hoede. Hij zag de blik van het paard over zijn hele lichaam gaan en terug naar zijn hoofd net alsof hij iedereen moest inspecteren die hij tegenkwam, wel een leuke mannier om anderen te begroeten, dacht Folâtre. In de tussentijd die maar langzaam verstreek besloot de zarte hengst om de kans te grijpen en zijn –tegenstander- ook maar eens te inpecteren.

Buiten zijn spierwitte lichaam en donkere manen kon hij niets onnatuurlijks opmerken, wat hem wel verwonderde want alle bomen waren verbrand en het leven in dit bos was mee de dood ingejaagd. Toen het paard dat voor hem stond zijn mond opendeed wist Folâtre dat hij daarnet dus geen illusies had gehad en wel degelijk iemand hallo had horen roepen toen hij dacht dat het alleen maar zijn brein was geweest dat trukjes met hem aan het uithalen was. Geen gezond terrein, dat had hij ook wel al door gehad, de grond was hier gewoon verschroeid. Folâtre schraate zijn keel en beantwoorde deftig de vraag van de hengst die voor hem was verschenen “Neen het lijkt er wel naar dat hier geen gezond terrein is.” Zijn hoofd draaide naar links om de omgeving nog een te bekijken voordat hij verder ging “Neen, ik ben niet op zoek naar iemand.”

Op de een of andere mannier vond hij deze hengst toch maar raar, waarom hij dat vond as voor hem ook een raadsel, hij was hier net toegekomen na een lange reis en al direct dachten ze dat hij iemand zocht. Er was maar een iemand die hij zou willen zoeken maar Folâtre wist mar al te goed dat Nix hem nooit zou vinden en hij haar ook niet zodra ze zich bij een roedel had aangesloten.
“Ja, ik ben nieuw hier, wat is er gebeurd in dit land?” Dit soort landschap kwam je niet iedere dag tegen dus Folâtre was maar al te nieuwsgierig wat voor monster dit zou kunnen aaanrichten. Hoe hij het voelde god weet waarom maar ergens in zijn lichaam vertelde een zintuug hem dat deze hengst een grote rol speelde in een verhaal dat zich hier afspeelde.

Zijn manen vielen voor zijn ogen toen hij zich oprichtte en vriendelijk voorstelde, “Ik ben Folâtre, zoon van Ebenum en Chaleur. Ik kom van Cherry Oak en ben op doorreis.” Een ding was zeker, hij was niet van plan om zijn hele geschiedenis te vertellen dus hield hij het maar op een doortocht, wie weet bleef hij hier wel een tijdje. “En met wie heb ik de eer?" Een bescheiden glimlachje sierde zijn zwarte lippen toen hij vroeg met hij voor zich had, een naam bij een gezicht was altijd wel handig.  



WE ALL MAKE MISTAKES, WITHOUT THEM WE ALL WOULD BE ...LOST...

Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Emptyzo 22 sep 2013 - 13:50




 
L E V E N T I A N
"Every saint has a past and every sinner has a future."



° Leventian heeft dus ook een companion vanaf nu, dus die zal ik geleidelijk aan inbrengen in het topic. ;-)

Leventian vroeg zich altijd zoveel dingen af als hij een paard ongeschonden aantrof in de bossen vlak na een blauwe maan. Het eerste wat hij altijd dacht, terecht, was dat dood was en bezeten was door één van de schimmen. Tegenwoordig was het een nieuw iets van de monsters uit het donker. Ze vermoordde een paard om daarna hun ziel erin over te plaatsen en zo de kudde te kunnen infiltreren. Dus Leventian was uiterst voorzichtig met wat voor informatie hij gaf aan de kudde tegenwoordig. Dat er hele nieuwe plannen waren wisten ze maar wat … nee, geen paard wist wat er aan de hand was. Zelf Leventian wist maar half en half wat er kwam voor veranderingen in de kudde. Het kon er enkel maar op vooruit gaan en Leventian was klaar voor de verantwoordelijkheden op zich te nemen en de kudde te beschermen. Hij stond er ook helemaal niet alleen voor, zijn blik gleed even door de bomen naar de hemel. Met zijn vader, Axis en Siri in de buurt voelde Leventian zich klaar om een deel van BMH te beschermen en te verantwoorden. Niet als leider maar als een soort vechter, een beschermer.

De woorden van de hengst voor hem brachten hem terug op de wereld. Er kwam een kleine glimlach op zijn lippen toen de hengst bevestigde dat het hier geen gezond terrein was om te zijn. Het was nergens gezond om te zijn. BMH was één verdord land met een gigantische vloek … waarom paarden bleven? Omdat BMH waarschijnlijk het mooiste gebied was om op te leven, de grote kudde, de geheimzinnige krachten, het was allemaal te mooi om weg te blijven. Als een magneet trok het gebied je aan, daarom kwam je hier en daarom bleef je. Leventian was nooit eerder weggeweest, naar wat Siri zei was het fascinerend om buiten de grenzen van BMH te gaan maar dat kon hij niet, het was zijn plicht om te blijven en te helpen. Hij stelde zich vragen bij het feit waarom de hengst hier was als hij niemand speciaal zocht. Zijn antwoord op die vraag kwam niet veel later, op doorreis. Nieuw dus.

‘Blauwe maan, dat is gebeurt.’, gaf Leventian eerlijk antwoord. ‘En het is je gelukt om erdoor te komen en het te overleven.’, ging hij verder. Aangezien de hengst vol vraagtekens zat en helemaal neutraal over kwam wist Leventian met zekerheid te zeggen dat er geen kwaad in zat, toch niet het soort kwaad dat BMH bezat. ‘Heb je het gezien? Wat blauwe maan doet?’, het waren twee vragen waar Leventian het antwoord eigenlijk al van kende. Als je de gruweldaden van de schimmen had gezien dan zou je niet in onwetelheid de bossen in komen. Of tenzij je uit was op meer dan alleen maar een wandeling. Toen de hengst zich voorstelde als Folâtre knikte Leventian op een eerbiedige manier. Hij begroette ieder paard met al het respect die er was, iedereen was gelijk, goed of slecht kregen een kans. Het amuseerde hem dan ook hoe de hengst vol eerbied de vraag terug stelde. ‘Ik ben Leventian, zoon van Serah en rangleider Serano. Ik ben geboren hier op BMH.’ … hij zweeg omdat een luid gekras de stilte verbrak. ‘Als ik je in veiligheid mag brengen dan stel ik je ook Siri voor.’, hij glimlachte en zette een uitnodigende stap richting de bosrand …


Terug naar boven Ga naar beneden
Eve

Eve

Profile
Number of posts : 1903
Status : Active
Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Emptyzo 29 sep 2013 - 18:54



Hij vroeg zich af waarom paarden hier nog zouden willen blijven, zelf twijfelde hij ook al of hij zich hier ooit zou willen settelen, dit land waar hij met zijn voeten in stond was gewoon onleefbaar, maar goed, hij kon gerust eens luisteren naar wat de hengst die voor hem stond te zeggen had over dit niemendal.

Toen Folâtre hoorde dat het door een of andere blauwe maan kwam, god wist wat dat was maar hij zeker niet, toen hij plots hoorde dat hij het overleefd had vroeg ij zich af of dat wel zo was, hij had in zijn verleden al vele oorlogen meegemaakt en al gruwelijke dingen gezien maar toch kon hij zich niet voorstellen wat zo’n blauwe maan zou kunnen aanrichten. ‘Ik kan niet echt volgen met wat je zegt, mijn excuses daarvoor’ Hij had werkelijk geen idee waarover het ging.

‘Neen, sorry, het is zoals ik zei, ik ben net toegekomen en op doorreis.’ Zijn gedachten daalden af naar zijn vorige thuis die hij had achtergelaten en naar zijn broer, toen hij terug uit zijn gedachten was gedrongen hoorde hij de hengst –die blijkbaar Leventian noemde- zich net zo eerbiedig voorstellen als Folâtre had gedaan, maar toch hoorde hij aan het begin enig aarzeling in zijn stem. Zouden ze elkaar niet zo begroeten, hij had altijd geleerd van zijn broer dat hij anderen zonder vooroordeel moest benaderen en met respect moest behandelen en daarbij hoorde dus ook het beleefd voorstellen van jezelf – inclusief de namen van je verwekkers erbij- .

Een verstorend geluid zorgde ervoor dat de hengst zijn zin niet afmaakte, Folâtre richtte zijn blik naar de blauwe lucht waarin reeds een streep goud/geel licht was verschenen van de ochtend zon die langzaamaan haar weg naar de hemel zocht om dan weer te streven op het einde van elke dag. Zij aandacht werd terug naar de grond getrokken toen Leventian hem voorstelde om hem in veiligeheid te brengen met een of andere Siri. Nog voordat hij kon beslissen of hij mee ging of niet was de hengst al richting de bosrand aan het stappen en had hij geen keuze dan te volgen en zich af te vragen of het wel een goede keuze was om hem te volgen.

‘Waar breng je me naartoe als ik het u mag vragen?’ Hij was altijd die nieuwsgierigste van de familie geweest en dat was nog geen haar veranderd. Hij versnelde zijn pas om net achter de shouder van de hengst te gaan lopen, niet voor hem zodat hij nog altijd –de leider- bleef en zich zeker niet bedreigd voelde. Zijn manen vlogen in zijn ogen toen de wind ze deed opwaaien en de geur van de assen weer in zijn neus blies, hij snuifde geërgerd en liep verder.



WE ALL MAKE MISTAKES, WITHOUT THEM WE ALL WOULD BE ...LOST...

Dit gaat een leuk topic worden ^^
Terug naar boven Ga naar beneden
Jennifer
Administrator
Jennifer

Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Emptyza 5 okt 2013 - 12:38




 
L E V E N T I A N
"Every saint has a past and every sinner has a future."



Een nieuweling in het land van schoonheid en duisternis wist nooit wat blauwe maan betekende. Je kwam het ofwel te weten door het te zien, te ervaren, te voelen of door het uitgelegd te krijgen door iemand die er iets van kende. Leventian was geboren hier en hij zou dan ook alles willen uitleggen tot in het details. De nieuweling voor had het recht te weten wat hier roerde, had het recht rechtsomkeer te maken en te vluchten nu het nog kon. Schimmen hielden de grenzen nauwlettend in de gaten, nieuwelingen konden goede spionnen zijn. Of Folâtre gespot was door één van de schimmen was miniem, het was net blauwe maan geweest dan hadden de monsters andere plichten te vervullen. Er kwam een sombere glimlach op Leventian’ lippen toen hij benadrukte dat er hij echt niets snapte van wat werd gezegd. ‘Bied niet je excuses aan.’, zei Leventian meteen. Ookal was hij maar drie, de wijsheid die hij bezat was genoeg om een kleine kudde mee te bevoorraden. Leventian kende alles van beleefdheid tot vechten en van overleven tot wat wel en niet giftig was. Een getrainde soldaat die klaar was voor het zware werk, zo zag hij zichzelf. ‘Dat je niet weet wat hier gaande is is misschien een zegen, je hebt nog de kans te vertrekken. Eens je verwikkelt geraakt in de gruwelen of schoonheid van dit gebied is het moeilijk te vertrekken.’, fluisterde Leventian. Hij glimlachte weemoedig terwijl zijn blik naar de donkere dieptes van het bos keken.

‘Als ik je zeg je ogen te sluiten, de omgeving tot je ziel te laten komen en de geluiden en geuren op te neme uit de omgeving en me te zeggen wat je hoort en ruikt…’, hij zweeg terwijl hij het donker in staarde. ‘Dan zul je enkel teleurgesteld worden met een stilte en geur van dood. Dat is wat blauwe maan doet.’, hij keek de hengst in zijn levendige ogen aan en hield de blik voor enkele seconden vast. ‘Iedere maand is er een blauwe maan die achter de horizon opstijgt. Een vloek van de duivel laat onsterfelijk en eeuwenoud kwaad los over BMH eens die maan op komt. Paarden gemuteerd tot monsters met een zielloos lichaam komen en teisteren onze families, onze kuddes.’, zijn stem klonk diep en bijna verdrietig. Zijn blik gleed langs de bomen, attent op mogelijk gevaar of meeluisterende oren. ‘Hier zijn bossen niet veilig, nooit.’, concludeerde Leventian uiteindelijk standvastig. Zijn laatste woorden waren ook het antwoord op de laatste vraag van Folâtre. ‘Ik breng je in veiligheid. Er is teveel dat ons hier kon opsporen of horen.’, zijn woorden waren zacht maar vol met onuitgesproken gedachten en beloftes.

Leventian zette zijn bijna witte lichaam richting de bosrand. De geuren vanuit de omgeving prikkelde zijn neus, de bomen droegen de treurige sfeer mee tot diep in je ziel. De bossen waren geen leuke plek om te zijn. Meters verder van hem maakte Axis zich los uit het duister, hij schudde kort zijn hoofd in een spijtig gebaar. ‘Mogen zij rusten in vrede.’, prevelde Leventian. De shire hengst fluisterde iets onverstaanbaars en verdween richting de kudde. Leventian stopte eens de bosrand hen de grens naar Minanter aangaf. Hij staarde naar de kuddes en naar de hulp die er werd verleend, je zag hoe chaotisch iedereen rondliep. ‘Dat is wat blauwe maan doet.’, hij keek opzij naar de hengst en blikte dan op naar de hemel waar een luid schel gekrijs klonk. Een gigantisch zeearend nam haar afdaling in ruime cirkels. Ze was echt gigantisch, witte kop bruine veren en een spanwijdte van meer dan twee meter. Haar scherpe klauwen reikte naar voor en ze lande op een dikke tak boven Folâtre. ‘Dit is Siri, ze is mijn companion.’, hij knikte naar Sire die gele ogen richting de hengst richtte. ‘Aangenaam.’, sprak de gigantische zeearend vriendelijk en melodieus. Leventian richtte zijn blik naar het gebied van BMH. ‘Welkom op BMH Folâtre.’, sprak hij uitnodigend…

Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Profile
Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] Empty

Terug naar boven Ga naar beneden

Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1

Soortgelijke onderwerpen

-
» you can heal my wounds, my friend [E'vesdar]
» What is the soul of a man
» Broken soul [E'ves]
» [ENG] No Soul, No Heart, No Tears...
» Soren just a broken soul

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Blue Moon Horses :: Let me help you ... let me heal you're soul [OPEN] A2tpGgU :: » Archive :: Minanter-
» CHATBOX