IndexHandbookMapLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggenZoeken

Deel

I'll do it my way

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Shyvana

Shyvana

Profile
Number of posts : 182
Status : Active
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: I'll do it my way I'll do it my way Emptyma 28 sep 2015 - 12:16






s h y v a n a

De motregen dwarrelde uit de donkere lucht. Er vormden zich kleine druppels op stenen die een klein beetje glinsterde. Het pad wat de bergen op en af ging begon een beetje glibberiger te worden.
Een zwart paard met witte manen baande zich voorzichtig een weg naar beneden. Haar benen hoog optillend en nauwkeurig een pad zoekend. Het leek bijna alsof ze bang was om uit te glijden. Maar het was iets totaal anders. Ze wilde gewoon veilig naar beneden komen. Ja, de motregen maakte het pad nu eenmaal glad. Maar een gebroken been riskeren was niet iets wat ze wilde.

Druppels hingen aan haar manen en zo nu en dan viel er één op het al natte pad. Haar ooit witte benen waren bedekt in modder. Zelfs haar witte staart leek meer zwart als enige tint van wit. Haar ogen waren blauw. Een opvallende kleur, al was het niet volledig zeldzaam. Er was een periode dat ze er veel meer had gezien. Anderen met blauwe ogen.

Een diepe zucht ontsnapte door haar neusgaten. Nog even, en ze zou in het dal zijn. Een schone rivier waar ze van zou kunnen drinken. Haar benen zouden haar trouw naar beneden brengen. Daar vertrouwde ze op. Ze had een redelijk lange dag gehad en wilde niets liever dan uitrusten. Maar ze wist ook dat ze moest drinken. Zo zou ze namelijk nog even verder kunnen lopen om een schuilplek te vinden. Ja... dat was een leuk plan.

Een steentje gleed onder haar hoef weg waardoor ze gelijk een meter naar beneden zakte. Ze bleef geschrokken staan en wilde eigenlijk niet verder lopen. Maar ze boog haar hoofd en plaatste voorzichtig haar benen weer verder. Ze keek op. Nog maar een paar stappen, dan was ze beneden. Ze draafde aan en draafde het laatste stukje naar beneden waarna ze weer overging op stap en omkeek. Naar boven, het pad wat ze had gevolgd. Ze had eigenlijk nooit verwacht dat ze zo ver zou komen. Een kleinigheidje voor een ander... Maar voor haar was het alsof ze de wereld over had gereisd.

In her eyes
Flowers could be seen

Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: I'll do it my way I'll do it my way Emptyma 28 sep 2015 - 20:32




De zon gleed naar andere plekken om te verlichten, tenmiste, dat nam hij aan aangezien de donkere, grijze brij aan de hemel het toezicht blokkeerde tot het verdere universum. Het was aan het begin van de dag nog helder geweest, maar in de loop van de dag waren er storingen voorbij getrokken die dit weer achter hadden gelaten. De kudde leed onder het sombere weer, niks was erger dan weer waar geen einde aan leek te komen, kleine onrustigheden hadden zich gecreëerd en hij had zelfs een paar keer moeten ingrijpen. Sommmige werden er angstig van, die geloofden dat het allemaal voortekenen waren van de blauwe maan, waarin dit land allesbehalve blauw kleurde.

De bijzonder gekleurde hengst keek op naar een van de bergen die hen deed omarmen, een bijzondere verschijning had zich getoond en leek haar weg naar beneden voorzichtig uit te stippelen. Hij keek toe hoe de zwart-witte merrie naar beneden klom en dapper stapje voor stapje door bleef lopen. Eros zette zijn forse gedaante in beweging richting de merrie, die een vermoeide uitdrukking op haar gelaat had staan. Terwijl hij naderde zakte hij terug in tempo en bereidde zich voor om het gesprek aan te gaan. 'Hallo daar, lange reis gehad?' Vroeg hij op zijn diepzachte stem die zo kenmerkend voor hem was. De merrie was nog maar net nieuw in dit land en had waarschijnlijk nog weinig contacten gehad. Hij schudde even zijn natte manen uit, die naar mate de dag vordere steeds zwaarder waren geworden.

Terug naar boven Ga naar beneden
Shyvana

Shyvana

Profile
Number of posts : 182
Status : Active
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: I'll do it my way I'll do it my way Emptydi 29 sep 2015 - 12:09






s h y v a n a

Hoewel het van buiten niet te zien was, schrok ze toch wel degelijk van de hengst die tegenover haar was verschenen. Haar oren draaiden een beetje naar achteren terwijl ze een stap achteruit zette. Het was zijn stem die ervoor zorgde dat ze maar één stap zetten in plaats van meerdere stappen. Of erger, dat ze rechtsomkeert maakte en de berg weer op ging. Het duurde een paar seconden, maar haar oren draaiden rustig weer een beetje naar voren. Al stonden ze alsnog een beetje naar beneden doordat ze redelijk vermoeid was. Ze keek de hengst nu aan, zich realiserend dat ze nog steeds niet had geantwoord.
"Uhm... Hoi... Ja... redelijk lange reis. De bergen oversteken is niet echt een dagje lopen." Haar ogen gleden naar de bergkam waar ze nog langs was gelopen. Daar lagen veel losse stenen die er regelmatig voor zorgden dat ze zich verstapte of uitgleed. Ze keek nu weer naar de hengst, de ene stap die ze achteruit had gezet zette ze nu vooruit. Ze liet haar hals zakken en schoof haar neus een beetje naar voren. "Sorry dat ik hier eigenlijk zomaar binnen kom vallen... maar kunt u mij vertellen waar ik precies ben?" Ze hief voorzichtig haar hoofd weer een beetje omhoog en merkte hoe een druppel uit één van de omstaande bomen precies op haar voorhoofd viel. Haar ogen sloten zich op die ene druppel en ze schudde haar manen waardoor de veren langs elkaar afgleden en een soort hoog wrijvend geluid produceerden. Haar manen zaten nu naar links en rechts. Ergens wilde ze gaan liggen. Haar benen rilden een beetje door de intense stijgingen en afdalingen. Maar het gezelschap van de hengst hield haar een beetje op de been.
"Een brutale vraag misschien... Maar wat is je naam? Dan weet ik op zijn minst wie het eerste paard is dat ik in dit gebied heb gesproken."

In her eyes
Flowers could be seen

Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: I'll do it my way I'll do it my way Emptydi 6 okt 2015 - 10:40





Eros hield niet van de herfst, de dagen waarop de lucht deze brij werd en zich voorbereidde op de winter. De winter was een horror in dit land, dat had hij meegemaakt. Hoewel er andere kleuren in de bladeren vloeiden en het weer was om knus naast elkaar te liggen in een of andere grot had hij geen liefde naar het seizoen. Hij had als veulen uren door moeten ploegen in een van de heftigste herfst stormen die er tot nu toe was geweest. De wind had toen ruw aan zijn korte manen getrokken, de regen had hem zo koud gemaakt dat hij versteend was tot op het bot. En toen kwam de winter.

Hij liet zijn smaragd groene ogen over haar heen glijden, nam elk detail in zich oip. Ze had een zware reis achter de rug en de bergen waren niks vergevend. "Uhm... Hoi... Ja... redelijk lange reis. De bergen oversteken is niet echt een dagje lopen." Eros langs haar heen naar het pad waar ze vanaf kwam, probeerde haar afgelegde weg te volgen zodat hij een hint kreeg van waar ze vandaan was komen zetten. "Sorry dat ik hier eigenlijk zomaar binnen kom vallen... maar kunt u mij vertellen waar ik precies ben?" Haar woorden maakte zijn vermoedens duidelijk, ze was hier niet aangekomen, hier aangewaaid. Ze had geen idee wie hij was, en waar ze was. Wat voor een gevaren hier schuilde. 'Dit grillige gebied hier noemt men het Minanter, een thuis voor de meeste paarden van dit hele gebied.' Zei hij, duidelijk verstaanbaar met een hint van autoriteit in zich.

Zijn ogen keken weer even op de kudde neer, die ondertussen nerveus was geworden. De blauwe maan kwam er aan en het zinde geen enkel paard. Hij zelf was buitengewoon druk met de voorbereidingen, want hij wist dat de schimmen dat ook waren. Eros had laatst nog een paard voor de neus van een van de monsters van de nacht, dat ging enigszins makkelijk. Maar op volle kracht zou zelfs hij er moeite mee hebben om ze af te weren van de paarden, helemaal nu hij nog geen General had aangsteld. Het bezorgte hem, al zou hij alles op alles zetten om alle paarden te weerhouden van de dood en dat wat de dood naar hen had gestuurd.

"Een brutale vraag misschien... Maar wat is je naam? Dan weet ik op zijn minst wie het eerste paard is dat ik in dit gebied heb gesproken." Haar woorden trokken hem uit zijn gedachte, waarna hij een vriendelijke glimlach aan haar gaf. Hij merkte op dat haar benen trilden en dat ze eigenlijk zich op de aarde wilde nestelen. Eros liet zijn lichaam uitnodigend draaien en stapte langzaam weg. Lopen en in beweging blijven was altijd de beste remedie. 'Eros wordt ik genoemd, Councillor van rang 1, bewaker van het Minanter.' Hij zweet even en liet de woorden tot de merrie komen. 'Welkom.' Zei hij na een korte pauze. Zijn grote, gespierde lichaam stapte traag, zodat de merrie het makkelijk bij kon houden. Bovendien was hij al even wat verder weg van de kudde en zo kon hij de merrie rustig begleiden in haar eerste dagen hier op Blue Moon Horses. 'Vanaf waar is de weg geweest die hier naartoe leidde?' Vroeg hij tenslotte, nieuwsgierig naar wat haar verhaal was.

Terug naar boven Ga naar beneden
Shyvana

Shyvana

Profile
Number of posts : 182
Status : Active
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: I'll do it my way I'll do it my way Emptywo 7 okt 2015 - 12:59






s h y v a n a

Haar gedachten dwaalden een beetje af van de hengst. Mede doordat de stem die een duidelijke uitleg gaf over waar ze zich bevond, een duidelijke ondertoon van autoriteit had. Het zou niet uitmaken waar ze vandaan kwam of waar ze heen zou gaan. Ze wist dat deze hengst die haar had begroet uit een vorm van nieuwsgierigheid (?) op zijn minst een leider zou zijn. Haar ogen gleden tegelijk als de zijne naar de kudde die nerveus was geworden. Het verbaasde haar dat paarden zo afhankelijk van elkaar waren. Maar er zat logica achter. Samen was een ieder sterker als alleen. Dat was zo bij haar moeder, en dus ook hier. De weg van het leven.

De gestelde vraag, nieuwsgierigheid maar ook een wil om vragen van haarzelf te beantwoorden, werd beantwoord met een glimlach. Wanneer hij omdraaide twijfelde ze eigenlijk. Hij nodigde haar uit hem te volgen. Maar wat als haar benen het bij de eerste stap al zouden begeven? Nee... Dat zouden ze niet. Ze was al zo ver gekomen. Dat laatste stukje zou ook wel gaan. Haar benen kwamen moeizaam in beweging, maar na een paar stappen ging het al wat soepeler. Zijn woorden beantwoorden nu de vraag die was gesteld. Zijn naam was Eros, en haar vermoedens waren correct. De eerdere autoriteit in zijn stem had het al een beetje verraden. Ze moest wel even nadenken, hij was simpeler gezegd de leider over dit gebied. Dat maakte dat zij al direct wist dat hij de geen was welke ze met respect zou moeten behandelen. Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden, zo zou haar moeder nu zeggen.

Ze wist hem redelijk goed bij te houden, al schreeuwden haar spieren wel dat ze moe en pijnlijk waren. Ze verlengde haar passen en verkorte ze daarna weer om haar spieren een beetje op te rekken. Zijn welkom leek een bepaalde leegte in haar hart te vullen. Waar ze was achtergelaten door een onverwacht vertrek van haar moeder, tot de reis naar Minanter. Ze was altijd alleen. Het deel uitmaken van een kudde paarden die zich verzameld had onder de hoede van een leider als Eros... Het leek haar wel wat. Haar oren draaiden nu meer ontspannen op de kleine geluiden in haar omgeving.

De vraag waar haar reis begonnen was bracht haar een beetje uit haar ontspanning. Ze kon het niet helpen nu een paar passen langzamer te lopen. Haar oren naar achteren gedraaid, terugdenkend aan de enkele dagen terug waarop ze haar moeder tussen de bloemen vond.
Ze schudde haar hoofd even en stapte weer door, om de afstand in te halen die was ontstaan. "Aan de andere kant van de bergen, nog onder de boomgrens. Waar eigenlijk de oude eiken en enkele berken staan... Daar ben ik opgegroeid. Ik herinner me de lente van afgelopen jaar nog. Dat de bloei van de bomen en bloemen begon. Het was allemaal heerlijk. Ik en mijn moeder... Ik wist toen niet dat ze ziek was. Een aantal dagen geleden... Toen de bloemen net het punt van uitbloeien hadden bereikt... Ze kon het niet helpen en zweeg, haar benen stopten met lopen. Haar stem rilde net zo erg als haar benen. "Mijn vader was vertrokken. Zat altijd achter andere merries aan en heeft mij nog nooit gezien. Ik had een aantal merries over hem horen praten en luisterde af. Hij was terug in dat gebied werd gezegd. Ik wilde mijn moeder waarschuwen. Maar toen ik er aan kwam... Ze lag daar... Tussen die blauwe en witte bloemen. Maar ze was er niet meer. Ze ademde niet meer. Ik was alleen... De hengst waarover werd gesproken kwam naar het veld toe en zag mij. Hij herkende met niet als zijn dochter of iets... Maar als wederom een andere merrie. Ik trapte... beet... Hij was sterker... Natuurlijk... En dus vluchtte ik. Hij heeft me gevolgd tot de tweede top. Maar daarna draaide hij om. Hij wilde zijn gebied niet uit. En ik ben blijven lopen... Tot ik hier aan kwam." Ze rilde een keer over haar hele lichaam. Op dat moment zakte ze door één van haar voorbenen en stond ze zichzelf toe neer te ploffen in het vochtige gras. "Pas wanneer je niet meer vlucht, merk je hoe vermoeid je eigenlijk bent." Ze strekte zichzelf over het gras. Haar ademhaling rustig terwijl haar ogen naar de lucht staarden. "Er hangt hier iets negatiefs in de lucht... Ik weet niet wat... Maar ik voel het."

In her eyes
Flowers could be seen

Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: I'll do it my way I'll do it my way Emptyvr 9 okt 2015 - 11:18




Eros zijn groene ogen schoten heen en weer, zoekend naar elk kuddepaard. Zijn blik struinde de bosranden af van teken van de schimmen. Het was begonnen, de o zo gevreesde dagen van de maand waren begonnen. De maan zou spoedig tevoorschijn komen en zijn gevaarlijke blauwe glans laten zien. Het teken van paniek, chaos en panische angst. Zijn gelaat liet een serieuze en bezorgde indruk achter op de rest van de wereld, hij was er niet gerust op. Maanden hadden ze zich stil gehouden, deze maand was anders. Hij wist dat deze maand het weer zo zou gaan als vanouds, en hij zou er alles aan doen om dat tegen te houden.

Hij richtte zich weer op de merrie en verkorte zijn pas meteen toen haar benen dat deden, ze had een verschrikkelijk lang eind gelopen en was uitgeput aangekomen op het Minanter. De bergpassen hadden geen medelijden getoond en waren grillig als altijd. "Aan de andere kant van de bergen, nog onder de boomgrens. Waar eigenlijk de oude eiken en enkele berken staan... Daar ben ik opgegroeid. Ik herinner me de lente van afgelopen jaar nog. Dat de bloei van de bomen en bloemen begon. Het was allemaal heerlijk. Ik en mijn moeder... Ik wist toen niet dat ze ziek was. Een aantal dagen geleden... Toen de bloemen net het punt van uitbloeien hadden bereikt..."[/b] Haar ietwat gespannen houding vertelde hem dat ze zich niet compleet op haar gemak voelde, al wist hij dat zijn eigen energie niet zou helpen. Het brandde bijna uit zijn lichaam, zijn spieren jeukend om elk gevecht aan te kunnen gaan. Eros liep even door waar de merrie stopte en draaide rustig om haar heen. Zijn lichaam vond halt recht voor de merrie. [i]"Mijn vader was vertrokken. Zat altijd achter andere merries aan en heeft mij nog nooit gezien. Ik had een aantal merries over hem horen praten en luisterde af. Hij was terug in dat gebied werd gezegd. Ik wilde mijn moeder waarschuwen. Maar toen ik er aan kwam... Ze lag daar... Tussen die blauwe en witte bloemen. Maar ze was er niet meer. Ze ademde niet meer. Ik was alleen... De hengst waarover werd gesproken kwam naar het veld toe en zag mij. Hij herkende met niet als zijn dochter of iets... Maar als wederom een andere merrie. Ik trapte... beet... Hij was sterker... Natuurlijk... En dus vluchtte ik. Hij heeft me gevolgd tot de tweede top. Maar daarna draaide hij om. Hij wilde zijn gebied niet uit. En ik ben blijven lopen... Tot ik hier aan kwam." Ze rilde ondertussen ver haar hele lichaam, en haar stem was ook niet stabiel. Haar woorden bracht hem terug naar zijn eigen geschiedenis, dat was niet de beste geweest. Een klap van medelijden ging door zijn aderen heen en hij liet zijn groene ogen even op de hare liggen. Hij strekte zijn hals uit en drukte geruststellend zijn neus tegen de bovenkant van haar hals aan en liet de stilte even tot beide keren.

Weer schoten zijn ogen alle kanten op, zijn hals was verdubbeld en zijn oren trokken in de richting van het geluid, het was een vogel die een takje had gebroken. Hij zuchtte even en liet zijn aandacht weer naar de merrie glijden. 'Alles wat je nu moet weten is dat het over is, klaar. Dat gebeurt niet meer, hij is weg en zal hier niet naartoe komen.' Hij zweeg even en keek de merrie indringend aan. 'Mocht hij hier komen dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat hij jou met geen haar aanraakt en met het minste of geringste verbannen word.' Het was een schande dat zulke paarden dachten dat ze dat soort dingen moeten doen. Hij wist dat ze alles zou moeten verwerken, maar hij wist ook dat er niet veel tijd was, en dat ze misschien wel het beroerdste tijdstip heeft om hier te zijn.

"Pas wanneer je niet meer vlucht, merk je hoe vermoeid je eigenlijk bent." Waren haar volgende woorden, het leek alsof ze weer iets rustiger was. Hij sloeg een lastig vliegje weg van zijn ribben met zijn volle staart en keek toe hoe ze zich uitstrekte. "Er hangt hier iets negatiefs in de lucht... Ik weet niet wat... Maar ik voel het." Ze had het al gemerkt. Hij liet de stilte tussen hen even spreken terwijl hij zich bedacht hoe hij het nieuws het beste kon brengen. Hoe de woorden het best geformuleerd konden worden. 'Daar heb je gelijk.' Zei hij enigszins droogjes terwijl hij bedacht hoe hij het het beste kon brengen. 'Het land van de Blue Moon Horses is prachtig. De schoonheden hier zijn meer dan mooi en je zult ze nergens anders zo puur vinden. Misschien is het Minanter niet het beste voorbeeld, maar ook dit gebied heeft zijn eindeloze schoonheden.' Hij glimlachte even terwijl de mooiste beelden van het land in zijn gedachten binnen stroomden. 'Maar,' Begon hij, dit keer serieuzer, ernstiger terwijl hij de merrie onder hem aan keek. 'dit land heeft zijn keerzijde. Elke maand kleurt de maan blauw, en dan komen de schimmen van de nacht aan de macht. Middenin dit land ligt een zwart bos waar vanuit ze aanvallen. Ze brengen alles op hun weg om zeep en kennen geen medelijden.' Hij keek haar aan, hij wist dat hij het laatste moet zeggen. 'En die blauwe glans van de maan, is vandaag begonnen.' Eros wachtte af hoe de merrie zou reageren. Vele zouden in paniek wegschieten, sommige zouden hem schaapachtig aankijken en hem uitlachen. In de natuur was altijd een balans, tussen eten en gegeten worden bijvoorbeeld. Tussen kou en warm, of regen en zon. Hier was dat tussen goed en kwaad.


Tsja dan moet ik ook wel lang posten he Wink
Terug naar boven Ga naar beneden
Shyvana

Shyvana

Profile
Number of posts : 182
Status : Active
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: I'll do it my way I'll do it my way Emptyvr 9 okt 2015 - 20:03






s h y v a n a

Het uitleggen van haar persoonlijke geschiedenis was zoals altijd... een verhaal. Niets meer, niets minder. Deed het pijn? Ja, dat altijd weer. Was het leuk? Nee, dat nooit. Maar het was een verhaal, iets wat al gebeurd was. Soms hielp erover praten meer als het voor jezelf houden. En dat was iets waar zij wel vaak achter kwam. Dat het haar steeds meer hielp om haar verleden een plek te geven. Niet dagelijks tegen de lamp op lopen. Bang zijn dat haar vader haar zou vinden hier, op Blue Moon Horses, in Minanter. Haar lichte ogen leken een beetje meer gerust op alles. Diep van binnen was er zelfs iets wat haar vertelde dat deze hengst, Eros, te vertrouwen was. De subtiele aanraking van zijn neus tegen haar hals was geruststellend. Daardoor voelde ze zich op haar gemak.

Zijn eigen woorden gaven deze stille gedachten steeds meer kracht. Ze bewezen dat hij te vertrouwen was, dat hij haar zou beschermen zoals het een goede leider zou beamen. Haar ogen straalden de dankbaarheid die zich diep vanbinnen opwelde al uit. Maar haar oren, die zich nu naar voren draaiden, gaven de blik nog meer. Alsof ze zojuist opnieuw tot leven was gewekt, en dat door enkel woorden. "Ik dank je Eros. Ik voel me meer dan welkom hier in Minanter door deze vriendelijke en beschermende woorden."

Wanneer ze zichzelf dan eindelijk in het vochtige gras had neergelegd was er gewoon een angstig gevoel wat haar bekroop. Van buiten was dit echter niet te zien. De stilte die ontstond door haar woorden, beantwoordde eigenlijk al wat ze dacht. Er was hier inderdaad iets negatiefs. Ze had geen idee nog van wat het was. Maar Eros zijn stem liet haar opkijken. Ze trok haar benen een beetje onder haar lichaam waardoor ze een beetje meer overeind kwam en haar hoofd ophief. Ze keek nu omhoog, in de groene ogen van Eros die alles uitlegde. Zijn woorden over Minanter maakte haar enthousiast, over de andere gebieden kon ze nog niks denken... Maar een gevoel van nieuwsgierigheid groeide in haar. Hij leek zo dromerig over de andere gebieden dat het aanstekelijk werd. Al had ze zelf geen idee hoe het er echt uit zag, bepaalde beelden van uitgestrekte bossen en weides, stranden... alles doemde in haar op.

Pas wanneer de 'Maar' haar oren bereikte dwong ze zichzelf langzaam op te staan en Eros op gelijke hoogte te treffen. Meer om alles beter te kunnen doen bezinken. Ze luisterde aandachtig naar de woorden van Eros. 'dit land heeft zijn keerzijde. Elke maand kleurt de maan blauw, en dan komen de schimmen van de nacht aan de macht. Middenin dit land ligt een zwart bos waar vanuit ze aanvallen. Ze brengen alles op hun weg om zeep en kennen geen medelijden. En die blauwe glans van de maan, is vandaag begonnen.'

Haar ene oor draaide even naar achteren, de andere bleef naar voren staan. Geïnteresseerd in Eros, terwijl ze zijn woorden tot diep in haar gedachten liet ronddwalen. Daarna draaide haar oor naar voren alsof ze haar gedachten had geordend. "Het is geen verassing, dat een pracht gebied als dit zijn schaduwen heeft. Of, beter gezegd, schimmen." Ze liet haar blik naar de lucht glijden, waar het langzaam opklaarde maar waar de donkere lucht van de nacht langzaam binnen kwam glijden. Ze keek weer naar Eros. "Het is een soort weegschaal effect. Waar licht is, is duister en andersom. Ik denk dat het simpelweg de manier van het leven is." Haar licht blauwe ogen glommen, passie was wat ze weerspiegelden. "Ik ben niet van plan mijn eerste nacht in Minanter te verdwijnen door deze schimmen. Ik zal vechten, tevergeefs of niet. Maar voor nu, hoop ik dat ze mij mijn eerste maan gunnen. We zullen het nu nog niet weten, maar snel..." Ze zette een kleine stap in de richting van Eros en drukte nu zachtjes, op haar beurt, haar neus tegen zijn schouder. Haar stem gleed zachtjes uit haar mond, als een fluistering: "Dank je, dat je me dit treurige nieuws vertelde. Ik denk dat het niet het leukste nieuws is om te vertellen tegen een nieuwkomer." Na die woorden, rustte er een lieve glimlach om haar lippen. Dankbaarheid, dat was het enige waar een ieder op zou kunnen komen. Terwijl diep van binnen een licht gevoel van onrust ging.

In her eyes
Flowers could be seen


(OOC: Sorry Smile Je bent de enige met wie ik post, dus mijn antwoorden zijn bomvol inspiratie die eruit komt... Resultaat: Lange antwoorden Embarassed )
Terug naar boven Ga naar beneden
Bo

Bo

Profile
Number of posts : 2551
Status : Active
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: I'll do it my way I'll do it my way Emptywo 14 okt 2015 - 16:58




Verse beelden schoten door zijn hoofd heen, schelle geluiden van angst en terreur galmden nog na tussen zijn oren, alsof ze vast zaten tussen zijn trommelvliezen. De blauwe maan was al over de helft maar er waren genoeg slachtoffers gevallen. De doodse stilte was overrompeld door de aanval van de schimmen, die ineens uitvielen. Over een paar dagen was het tijd om de balans op te maken, de kudde te tellen en alles gerust te stellen. Het was een zware taak maar het moest gedaan worden. Het champagne gekleurde gestalte keek naar de merrie, die zich wat leek te ontspannen, het deed hem goed dat ze zich vertrouwder begon te voelen. Het was een van de taken die hij had als Councillor, als Leider, en hij wilde er zeker van zijn dat hij die volbracht. Een dankbaarheid in de blik van de merrie liet hem weten dat hij goed bezig was in die taak. "Ik dank je Eros. Ik voel me meer dan welkom hier in Minanter door deze vriendelijke en beschermende woorden." Gelijk daarna waren zijn woorden al te horen. 'Dat is plicht voor het leiderschap.' Sprak hij vriendelijk en warm, waar hij de eer afwuifelde.

De merrie stond op, het liet hem een pas achterwaarts doen om haar de ruimte te geven die nodig was om op haar vermoeide benen te komen. "Het is geen verassing, dat een pracht gebied als dit zijn schaduwen heeft. Of, beter gezegd, schimmen." Hij knikte even instemmend, voordat hij de woorden weer van zijn lippen liet glijden. 'De ongekende schoonheid heeft in dit land zijn ongekende duisterheid.' Het was een manier van leven, een onzekere factor, maanden zouden ze zich stil kunnen houden om alleen maar te kunnen observeren. "Het is een soort weegschaal effect. Waar licht is, is duister en andersom. Ik denk dat het simpelweg de manier van het leven is." Hij was bijna opgelucht om de intelligentie van de merrie, ze had niet gepanikeerd, maar het geprobeerd te verklaren. Al was het amper te doen. 'Correct.' Was zijn enige woord als antwoord. "Ik ben niet van plan mijn eerste nacht in Minanter te verdwijnen door deze schimmen. Ik zal vechten, tevergeefs of niet. Maar voor nu, hoop ik dat ze mij mijn eerste maan gunnen. We zullen het nu nog niet weten, maar snel..." Eros draaide zijn hoofd even schuin terwijl hij vertwijfeld naar de merrie keek. 'Vechten is nooit verstandig met schimmen. Je moet slim zijn om het zo lang mogelijk uit te stellen zodat een leider of de Emperor je zou kunnen redden. En wat dat betreft' Hij zweeg even terwijl zijn blik overging naar indringend. 'geluk hebben.' Hij had zelf tegenover schimmen gestaan toen hij nog geen leider was, en het allerlaatste wat je moest doen was vechten, hoe trots een paard ook zou zijn.

"Dank je, dat je me dit treurige nieuws vertelde. Ik denk dat het niet het leukste nieuws is om te vertellen tegen een nieuwkomer." Hij keek even weg en glimlachte. 'Ook correct, maar niks vertellen en een nieuwkomer de bossen in zien gaan is ook niet te oplossing.' Hij blikte schuin naar haar, zijn glimlach naar de zwart-witte merrie gericht. Hij dacht terug aan een tijd geleden, er had een groot vuur geheerst die zich vanaf het Anderfels deed verspreiden. De assige lucht had er nog maanden gehangen, het deed alle paarden aan de grote verliezen die ze hadden geleden. 'Het is geen zwart-witte strijd tussen het lichte en het duistere.' Begon hij uiteindelijk, na een ietwat ongemakkelijke, al niet verkeerde, stilte. 'Tijden geleden is hier een hellevuur ontstaan, wat zich gebied voor gebied deed uitbreiden. Honderden slachtoffers nam het vuur met zich mee. Er ging een maandenlange stilte aan tevoren, alsof de schimmen zich erop voorbereidde.' Hij zweeg even terwijl hij zijn ogen weer naar de kudde liet glijden. 'Wij hebben een geheel nieuw rangensysteem gekregen, Alpha en Betha werden Councillors en Generals. Er kwam een Emperor die het hele gebied controleerde. We kregen zelfs Vondrados die Misticus Isle als thuis heeft gevonden ter ondersteuning.' Zijn blik trok weer strak, zich zorgen makend om de kudde en hoever deze uitgedund zou zijn. 'Er zal altijd een strijd blijven, sommige oneerlijker dan andere, altijd zullen er nieuwe ideeën worden bedacht, door beide partijen. Misschien maakt het alles wel zo magisch.' Het was zo, zonder gevaar was er geen leven. De paarden hier op Blue Moon Horses zouden altijd vechten voor de schoonheid, de risico's nemend, en ze zouden vechten om te leven, om elke minuut hier te zijn.



Maakt mij niet uit hoor Wink Meestal ben ik net zo : }
Vandaar 1056 woordjes voor je :b:
Terug naar boven Ga naar beneden
Shyvana

Shyvana

Profile
Number of posts : 182
Status : Active
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: I'll do it my way I'll do it my way Emptyza 7 nov 2015 - 10:07






s h y v a n a


Shyvana boog haar hals om deze vervolgens naar de maan te strekken. "Er schuilt kracht in samenzijn. Dat vertelde mijn moeder me ooit. Als je in een kudde bent heb je minder kans om in de problemen te komen, maar ook meer kans om geholpen te worden als het wel gebeurd." Ze glimlachte en haar blauwe ogen keken nu naar hem. Hij vertelde dat deze balans niet bepaald een gewoon gevecht was. Ze fronste bij sommige van zijn woorden en keek naar de maan die inmiddels zijn blauwe glans weer aan het verliezen was. Haar ogen waren verbaasd. Voor haar leek het of dat er nooit iets gebeurd was, maar ze wist zeker dat er wel dingen voorgevallen zouden zijn. Haar witte manen gleden even over haar hals wat haar kriebelde. Ze schudde haar hoofd en hals en keek daarna naar Eros.

"Ik heb nooit het nut van het letterlijke vechten in gezien. Je verwond elkaar enkel en zo nu en dan zo erg dat de dood erop volgt." zei ze rustig. "Als ik ooit een schim zou ontmoeten, dan zal ik je woorden onthouden en toepassen. Wijsheid toepassen op de situatie en zo proberen tijd te rekken. En hopen dat je zoveel geluk hebt dat er iemand te hulp schiet." Ze sloot haar ogen even en schudde haar hoofd bij de gedachte aan de ontmoeting met een schim. Op dit moment had ze er nog nooit één gezien dus ze kon nou niet echt bepaald een scherp beeld vormen van een schim. Laat staan inschatten hoe gevaarlijk de ontmoeting kon zijn en hoe het kon gaan lopen. Het einde kon ze dan weer wel vaststellen. De dood.

Haar blauwe ogen vonden Eros en ze glimlachte. "Ik kan mij slechts proberen voor te stellen hoe de schimmen zijn en hoe zwaar jouw taak eigenlijk is Eros. Toch mag je soms wel een compliment aannemen. Naar mijn mening doe je het erg goed." Ze stapte voorzichtig naar Eros, haar hoofd en hals laag, haar neus tegen zijn schouder aanduwend. "Minanter heeft geluk met een Councillor als jij." Ze zei dit allemaal zachtjes en ze nam haar afstand ook weer.

In her eyes
Flowers could be seen

Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Profile
I'll do it my way Vide

Contact
BerichtOnderwerp: Re: I'll do it my way I'll do it my way Empty

Terug naar boven Ga naar beneden

I'll do it my way

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Blue Moon Horses :: I'll do it my way A2tpGgU :: » Archive :: Minanter-
» CHATBOX