'PAST THE POINT OF NO RETURN NO BACKWARD GLANCES'

Haast lichtgevende groene ogen priemen tussen de bomen door. Het was een tijd geleden dat de hengst zijn lichaam had verplaatst naar het gebied genaamd Minanter. De stoffige kale bergen die in de verte boven de bomen uit reikten stonden er nog steeds droevig bij.

De laatste weken had hij zijn dagen samen met Skyfall doorgebracht bij de zee, In Orlais. En de zilte zeelucht had hem goed gedaan. Reducto zelf had zijn hart al langere tijd weggegeven aan niemand minder dan Skyfall en het was nog nooit zo'n intense liefde geweest als nu.

Samen hadden zij nu Spectre en Thorin, Niets kon hem meer in de weg staan om een eindelijk een gelukkig en vooral rustig leven te kunnen lijden. En voor eens en altijd was er die rust, dat gevoel dat je niet bekeken of achterna gezeten werd. Het was nu al jaren geleden dat de schimmen die gebied echt goed geteisterd hadden, en Reducto merkte dat ze voortgang boekten.

Zijn lichaam bewoog zich in een rustige maar statige tred. Zoals die van een échte fries. Zijn hals in een boog en zijn hoofd opgeheven. Hij begroette ieder paard die hij in het dichtbegroeide bos tegenkwam met een korte knik maar hield zich afzijdig van de grotere kudde, hij mengde zich nu eenmaal niet graag in grotere menigtes en hield zich liever wat meer afzijdig. Zolang het goed ging met de kudde en er geen vreemde dingen gebeurden was het prima.

Sinds hij Cherry oak had verlaten en terug was gekeerd naar het gebied van de blauwe maan was zijn leven een stuk rustiger en stabieler geworden. En daar probeerde hij iedere dag opnieuw van te genieten.

Na enkele minuten door het bos gestapt te hebben stopt de hengst bij de brede rivier die zijn weg door het bos vind en uitmond bij de zee. Kot zet hij zijn lichaam stil en beweegt zijn hoofd naar beneden om enkele gulzige slokken van het water te nemen. Zijn neus diep in het water duwend en zijn ogen kort sluitend.

Zachtjes tikken de regendruppels op het bladerdak, het zorgt voor een heerlijk geluid waarbij Im zo kan weg dromen. Ondanks dat ze niet houdt van de donkere wolken of de gure wind, ze houdt van de geur van regen, van de prachtige melodieën die door het woud klinken als de vele druppels maar blijven vallen. Ze houdt van de regen, met haar grote blauwe ogen kijkt ze toe hoe de vele druppels rimpelingen veroorzaken in het water en met een gefascineerde blik ziet ze hoe haar spiegelbeeld in verschillende golven uit elkaar spat, opnieuw en opnieuw.

Haar lange witte manen hangen verwilderd in golven over haar slanke hals, de helft in elkaar gedraaid en nat van de regen. Imogen is, ondanks haar uiterlijk, niet zo een schoonheidskoningin en het kan haar niet veel schelen dat ze er momenteel uit ziet als een verzopen katje. Ze voelt zich gelukkig, voor eens in haar leven, na al haar tegenslagen en ontberingen. Ze glimlacht vertederd.

Een plons bereikt haar oren, grote blauwe ogen versperren zich en met een verwarde blik staart ze naar de grote fries die haar pad kruist, Reducto? Ze kan zich niet meer herinneren wanneer ze hem voor het laatst had gezien, had hij altijd al zo nors gekeken? ’Reducto?’ Haar stem is zacht en warm, en vragend priemt ze haar oren naar voren. ’Ben je het echt?’ Ze blaast haar adem uit en stapt richting hem. Zijn diepe geur dringt haar neusgaten binnen en een intens gevoel van nostalgie doordringt haar. Ze had nooit beseft hoe veel ze hem werkelijk had gemist.

OOC: hopelijk wordt de volgende wat langer c:

'PAST THE POINT OF NO RETURN NO BACKWARD GLANCES'

Gulzig drukt de hengst zijn neus het water in en neemt een paar flinke slokken van het koude water. De regendruppels die op zijn rug waren beland hadden zich inmiddels een weg naar beneden gevonden tussen zijn dikke bos krullende manen die verdeeld over zijn hals lagen en dropen langzaam langs zijn benen naar beneden en stopten uiteindelijk bij de drassige ondergrond.

Het was sinds zonsopkomst niet meer gestopt met regenen maar dat weerhield Reducto er niet van om naar buiten te gaan. Hij hield van het water, en van de kletterende regen op het bladerdek boven hem.

In een rustige beweging heft de hengst zijn hoofd weer op en kijkt de rivier af, richting het lager gelegen dal. daar waar de rivier op zou splitsen in verschillende watervallen en uiteindelijk uit zou monden in de zee. Het was een prachtig spektakel en hij hield er van om er naar te kijken. de rivier, en dan met name het water ging altijd zijn eigen weg. Net zoals Red.

Kort sluit hij zijn ogen en dacht terug aan vroeger, hoe het was geweest toen hij hier net was. Toen hij nog een jonge onervaren hengst was geweest. Nu was hij oud. Afgeleefd en de emperor van heel het gebied. Hij had zich naar boven weten te vechten, en daar was hij maar wat trots op geweest. Ondanks de vele tegenslagen waar hij te maken mee had gehad.

Red opent zijn groene ogen weer en struint het gebied wat af. Zonder Skyfall wist hij niet precies wat hij met zijn dagen aan moest. Hij hield ervan om bij haar te zijn, ze had een eigen wil, was nuchter en had altijd iets om haar dagen mee te slijten. In dat opzicht was Reducto een tegenpool en daarom klikte het zo goed tussen hen.

Een vage gestalte doemt niet veel later op in zijn ooghoeken met de geur dragend van een merrie. Hij had de witte verschijning al aan zien komen maar had er niet veel aandacht aan besteed. Er waren zoveel dieren die zich richting de rivier begaven. Zoveel die hij dagelijks zag.

De hengst besluit zijn lichaam weer in stap te zetten een stuk de rivier in, met het water klotsend tegen zijn benen stapt hij de rivier door niet bedenkend dat hij zich richting de merrie begaf. Zijn blik is lichtelijk nors en zijn oren zijn half naar achteren gedraaid. Totaal in zichzelf gekeerd.

’Reducto?’ De zachte warme stem dringt zijn gehoorgang binnen en even stopte hij met ademen. Dit was de stem die hij al zo lang niet meer had gehoord maar toch nog zo bekend in zijn oren klonk. De stem die hij had liefgehad, had gehaat en verafschuwd. -Haár stem-.

Ben jij het echt?  De hengst zijn neusgaten sperren open en nu drong de geur pas echt tot hem door.. Image.. Zijn hoofd heft hij op en met zijn groene ogen kijkt hij naar de kleine witte merrie, die zich intussen richting hem begaf. Ze zag er verzopen uit, haar manen hingen slap langs haar prachtige lichaam. Maar er waren nog altijd die blauwe ogen, die ogen die altijd warm naar hem hadden gekeken. En nog steeds.

Het bleef stil, normaal gesproken wist de hengst wat hij moest zeggen en hoe hij iets moest verwoorden. Maar bij de witte merrie had hij altijd problemen gehad. Image.. komt er uiteindelijk maar tussen zijn lippen door. Wat doe jij hier zo ver bij Rixan vandaan mompelt de hengst op een nukkige toon. Waarna hij zijn lichaam richting haar begeeft.