Zijn benen wisten niet hoe ze snel ze hem naar de andere kant van het veld moesten brengen. Bij elke galopsprong stampten zijn zware hoeven de bloemen die dapper uit de grond kwamen na de strenge winter kapot. Maar zijn ogen waren alleen maar gericht op de prachtige gestalte die met haar hoofd trots geheven naar hem keek. Naarmate de afstand kleiner werd, werden zijn sprongen groter en als een woeste storm raasde hij over het veld. Vlak voor de merrie kwam hij slippend tot stilstand en hij hinnikte liefdevol. Langzaam strekte hij zijn nek uit, om zijn neus tegen haar neus aan te duwen. Vlak voordat hun neuzen elkaar konden aanraken om hun hereniging te bevestigen, schoten zijn ogen open. Het beeld van de prachtige merrie verdween als sneeuw voor de zon en teleurgesteld brieste hij. Zijn dagdroom was ruw verstoord door het tergende gekrijs van een grote vogel. De enige reden dat hij naar dit gebied terug gekeerd was, was voor haar, aan wie hij ooit zijn hart verloren had. Maar ze was er niet. Langzaam hief hij zijn hoofd en liet hij zijn zwarte ogen langs de bomen die hem beschutting boden glijden. Naast de grote dennenbomen die zelfs de zonnestralen konden tegenhouden, voelde hij zich klein en nietszeggend. Een vervelend gevoel. Veel liever voelde hij zich groot en machtig, hoe hij werkelijk was. Hij schudde zijn hoofd, om de laatste slaap uit zijn geest te verjagen en draafde toen rustig weg. In een gestaag tempo bewoog de zwarte schim voort. Bij elke stap trilde de aarde licht onder het gewicht van zijn grote lichaam. Zijn lange zwarte manen dansten mee op het tempo van zijn tred. Er stond een heldere blik in zijn ogen en hij leek doelbewust, al had hij eigenlijk geen idee waar hij heen ging. Het was niks voor hem om doelloos rond te gaan dwalen als een veulen dat te ver afgedwaald was van de kudde. Nee, hij zou zich altijd voordoen als een zelfverzekerde volwassenen hengst, hoe verloren hij zich van binnen ook mocht voelen. Tyrion was veel te trots om enige vorm van zwakte te tonen, als dat niet echt nodig was. De dennenbomen stonden steeds verder uit elkaar en een aantal zonnestralen wisten zelfs zwakjes door het dichte bladerdak heen te breken. De laatste stukken van het bos versnelde hij zijn draf iets, hij verlangde naar een open veld, na een dag door het bos gezworven te hebben. Enthousiast hief hij zijn hoofd iets, toen hij de laatste boom achter zich liet. De warmte van de zon wisten hem eindelijk weer te bereiken en hij wist dat zijn zwarte vacht glom in het zonlicht. Het zou nog wel even duren voor de zon onder zou gaan en hij zou volledig genieten van de laatste uren van haar warmte. Zijn tevreden bries verstoorde vriendelijk de stilte. Uiteindelijk stopte hij met draven en terwijl hij stilstond liet hij zijn blik over zijn omgeving gaan. Zijn blik bleef hangen op een witte gestalte. Zijn ogen knepen zich tot spleetjes en tuurde tevergeefs naar de witte verschijning, die was te ver weg om hem duidelijk te kunnen zien. Langzaam stapte hij in de richting van het paard, gedreven door zijn nieuwsgierigheid. Toen het paard dichtbij genoeg was om hem te herkennen, bleef hij abrupt stilstaan. Nijdig zwiepte zijn staart en zijn oren draaiden plat in zijn nek. "Patriot," Hij spuwde de naam uit. De merrie die de onenigheid tussen hen opgeroepen had, betekende al lang niks meer voor hem, maar de hengst vergeven zou hij niet... +Patriot "I hear the wind call my name, a sound that leads me home again. It sparks up a fire, a flame that still burns, to you I'll always return I know the road is long, but where you are, is home. I'll run like a river, I'll follow the sun, I'll fly like an eagle, to where I belong. Can't stand the distance, can't dream alone. I can't wait to see you, yes I'm on my way home. Now I know it's true, my every road leads to you. And in the hour of darkness, your light gets me through. I've seen every sunset and with all that I've learned, It's to you, I'll always return."

Mijn hoeven die dreunen op de harde ondergrond, mijn benen die me met enorme vaart, grote passen dragen de spieren die rollen onder mijn huid. Mijn hals volledig gestrekt, mijn neus in de wind en mijn manen die meedansen op het ritme van mijn krachtige galop. Alles vliegt aan me voorbij en alleen aan het dreunen van de ondergond is te merken dat ik de grond daadwerkelijk raak. Heerlijk was het om soms alles te geven en even alles eruit te rennen. Even gooi ik mijn hoofd in mijn nek en snuif diep. De geur van de lente, ik hield ervan. De geur van vers gras, bloemen, natuur en dan heb ik het nog niet eens over de vrolijke humeuren, alle dieren die weer buiten komen kijken en de dartelende veulens die komen. Enkele seconden sluit ik mijn ogen. In gedachten verzonken denk ik aan mijn eigen veulen tijd. Mijn jeugd was heerlijk, sterker nog, het was perfect. Geboren als zoon van de leider, van mij werd geacht in zijn voetsporen te treden. Ik werd behandelt als een jonge prins, iedereen speelde met me, respecteerde me en ik hoorde er thuis. Ik was jong, onbezonnen en altijd nieuwschierig geweest, iets wat me veel in de problemen had gebracht. Als jong veulen wou ik altijd alles zelf uitvinden en nam ik nooit zomaar iets van iemand aan, ik moest altijd eerst op m'n bek gaan voor ik ervan zou leren en ze zeiden dat een ezel zich niet twee keer stootte aan dezelfde steen, nou.. Ik deed dat dus wel. Heerlijk was het om even te denken aan hoe leuk ik het had als veulen, in plaats van waarom ik er weg was gegaan, dat had laatste tijd al teveel in mijn hoofd gezeten. Ondertussen liep ik al in het veld, had een flink eind gerent en vertraagde mijn pas naar een rustige hand galop, een lichte knik in mijn haals en mijn oren naar voren gespitst. Door mijn gereis waren mijn spieren sterk en ook mijn conditie was enorm, toch kon ik merken dat ik net veel gegeven had, want er stond licht zweet op mijn hals en mijn ademhaling pompte. Ik vertraagde wat naar een draf om vervolgens terug te komen in een stap. Ik stapte nog enkele meters en snoof even luid, om vervolgens stil te staan en rustig weer op adem te komen. Al snel merk ik dat het zweten enorm mee valt en met enkele minuten is ook mijn ademhaling weer regelmatig. Even kijk ik met een lachje om me heen om dan een hapje gras uit de grond te trekken. Het geknerp van het gras tussen mijn kiezen doet me genieten en de smaak van verse lente gras maakt dat ik een tevreden gevoel uitstraal. Plots hoor ik hard mijn naam naast me en mijn hoofd schiet nieuwschierig overeind. Ik was niet het type paard dat gelijk in de verdediging schiet, maar de toon van de stem die mijn naam uitsprak maakte dat ik wel op mijn hoede was. Ik snuif diep en een geur maakt dat mijn oren licht in mijn nek draaien, en de bevestiging van dit paard komt wanneer mijn blik de zijne kruist. Mijn oren nog verder naar achter als automatische reactie, maar al snel herstel ik en laat ze meer opzij zetten. Ik hef mijn hoofd, we waren allebei groter, wie groter was wist ik niet en ik had er eigenlijk ook nooit op gelet. 'Tyrion.' is mijn enige reactie en even knik ik langzaam om dan mijn ogen weer in de zijne te haken. *Kan je lettertype iets donkerder? Is nauwelijks te lezen, sorry als ik een zeurpiet ben hihi.

Over het algemeen was Tyrion een vriendelijke hengst, maar Patriot had hem ooit op een gevoelige plek geraakt. De hengst had ooit zijn trots gekrenkt, toen hij zijn toenmalige liefde van hem afpakte. Heel even bewogen zijn oren naar voren toen de hengst zijn naam noemde, maar vielen toen weer terug in zijn nek. Schattend ging zijn blik over Patriot heen. Ze waren duidelijk allebei ouder geworden en Patriot leek iets langer doorgegroeid te zijn, maar het verschil in grootte was minimaal. Hun vachten staken fel bij elkaar af, waar zijn eigen vacht zo zwart als de nacht was, was die van Patriot zo wit als het felste licht. Uiteindelijk vestigden zijn ogen zich weer op het geheven hoofd van de hengst. Zelf had hij ook zijn hoofd geheven, hij zou op geen manier onder doen voor Patriot. Even bleef hij in de ogen staren, terwijl er een ijzige stilte viel. Er kwamen vele herinneringen in hem omhoog, terwijl hij in die ogen keek. Herinneringen die hem alleen maar nijdiger maakten. De verwijten waren waarschijnlijk in zijn ogen af te lezen. "Wat fijn om jou weer te zien," verbrak hij de stilte , het sarcastische ondertoontje was niet te missen. "Maar het spijt me, ik heb dit keer geen mooie merrie bij me die je kunt verleiden," zei hij vervolgens terwijl hij de hengst nog steeds beschuldigend aankeek. Zijn oren bewogen iets meer opzij. Zijn lichaam was gespannen, hoewel hij niet van plan was in beweging te komen. De sarcastische toon waarmee hij sprak, beviel hem totaal niet. Het lag helemaal niet in zijn karakter om vals te zijn, maar wat Patriot gedaan had, zou hij niet zo maar over zich heen laten komen. Bij enig ander paard had hij enthousiast gepraat over het toeval dat ze elkaar weer troffen en gevraagd hoe het het paard vergaan was. Bij Patriot voelde hij de dwang om de hengst te laten voelen dat wat hij gedaan had, niet correct was. Zijn lange zwarte manen bewogen lichtjes over zijn gespierde hals en hij genoot onopgemerkt van het koele briesje dat langs hem streek. *Sure xD

De blik waarmee hij zijn ogen in de mijne haakte maakte voor mij al duidelijk hoe hij zich voelde. Ik was goed in het lezen van paarden en al helemaal als ik ze kende. Duidelijk was dat hij me nog niet had vergeven en nog wrok tegen me koesterde. Ik stel me beleefd om, het gevoel dat je soms iets moet doen, maar het niet wilt, dan was je beleefd, neutraal, aardig, maar toch gesloten. Precies de houding waarbij ik nu besloot dat die het meest gepast was. Ik had me erover heen gezet, maar Tyrion blijkbaar nog niet. Hij was nog steeds imponerend en zijn zwarte vlacht leek alleen maar meer te zijn gaan glanzen sinds ik was vertrokken uit zijn gebied. Mijn herinneringen schoten terug. Ik leerde eerst Tyrion kende, we konden het goed vinden samen en werder zelfs vrienden. Geen extreem goede vrienden, maar meer dan kennisen en we trokken aardig veel met elkaar op. Uiteindelijk leerde ik zijn vriendin kennen en ook daarme had ik een klik. Ik ging met haar om, we deden dingen samen, leerden elkaar kennen, we brachten samen veel tijd door. Tot de dag dat ze mij vertelde dat ze mij wou, ze wou voor mij weg bij Tyrion en had het hem al verteld, omdat ze dacht dat ik hetzelfde voelde. Van mijn kant was er echter nooit meer liefde geweest dan die je hebt voor je vrienden en ook nooit had ik de intentie gehad om de twee uit elkaar te drijven. De merrie heeft nog achter me aan gelopen en Tyrion had me opgezocht, verklaring geist, die had ik gegeven maar het was niet genoeg en het was uitgelopen op een gevecht. Hierna had ik een vriend en en vriendin verloren en had ik besloten de kudde te verlaten. Zijn woorden komen langzaam binnengedreven, de toon in zijn stem was sarcastisch en dat zou me ook zeker niet ontgaan. Ik knik langzaam en haak mijn blik weer in de zijne. Het briesje laat mijn lange gouden manen om mijn hals dansen, vroeger wouden ze maar niet groeien, maar sinds korte tijd groeide ze als kolen. 'Ook leuk jou weer te zien.' was mijn enige reactie. Een koele ondertoon in mijn stem, niet vals, niet aardig, gewoon neutraal. Ik vroeg me af wat hij zou doen, ik had hem lang niet gezien en wist ook niet of ie anders zou zijn dan voorheen.