Aurora galoppeerde door de velden. Ze snoof de verrukkelijke geur op van de bloemen die in het prille voorjaarsweer al aan het bloeien waren. Het leek alsof de wind met haar manen danste. Na een tijdje stopte ze en keek in het rond. Nu de wind haar niet meer verkoelde, voelde ze de warmte van de zonnestralen. Het was net of ze in het paradijs was belandt. Maar ze wist wel beter. Aurora huiverde even toen ze aan de schimmen dacht. Normaal was het hier ook 's nachts prachtig, maar niet wanneer het volle maan was. Dan was niemand veilig. Tijdens de blauwe maan was ze eens weggelopen van de kudde. Gewoon, om op avontuur te gaan. Maar in het bos zag ze een schaduw. Voor heel even was ze doodsbang. Ze is meteen teruggelopen en heeft nooit omgekeken. Nog steeds wist ze niet met zekerheid wat ze gezien had. Aurora schudde het van zich af. Het was een te mooie dag om je zorgen te maken. Omdat de weide er zo aanlokkelijk uitzag besloot ze wat te grazen. Maar algauw brandde de zon op haar rug en ze hield het niet meer uit. Met een slakkengangetje stapte ze naar het bos. Onder de bomen was het heerlijk koel. Ze slaakte een zucht. Plots keek ze om. Ze zweerde dat ze iets gehoord had. Nieuwsgierig kwam ze dichterbij. Was hier nog iemand anders?