Romy
Profile
Number of posts : 355
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: this could be paradise do 10 mei 2012 - 16:17 | |
| MABEL
She lives in a fairy tale
Somewhere too far for us to find
Forgotten the taste and smell
Of the world that she's left behind
Hoe ik hier gekomen was vond ik zelf ook nog steeds volkomen onbegrijpelijk. Waar ik was geweest wist ik ook niet meer. Volledige gaten hadden zich in mijn geheugen geboord, iets waar ik niet erg blij mee was. Maar een ding wat zeker was, veel contact had ik niet gehad. Schuw was denk ik het juiste woord om me nu te omschrijven. Gesprekken beangstigde me, en liever voerde ik ze niet. Gezelschap stelde ik nou ook niet echt op prijs, ook al deed ik bij ieder paard mijn best om het een beetje naar de zin te maken. Ik was een loner, al mijn hele leven geweest. Voor vele sociale paarden een moeilijk te begrijpen feit, maar zo lang ik het begreep waarom ik liever niet iemand in mijn buurt had vond ik het goed.
Een vogel liet mij opschrikken uit mijn verstrooide gedachtes. Het harde geluid van het wegvliegen en gekraai deed al mijn spieren gespannen staan. Mijn neusvleugels stonden wagenwijd open om alle geuren te ontvangen, en gespannen kwam er een nerveuze bries uit. Krachtig zette ik mijn achterhand onder mijn slanke, gestippelde lichaam en galoppeerde weg. Het bedeltje dat om mijn hals hing, dat me enorm dierbaar was, bungelde heen en weer. Nooit was ik bang geweest dat het af zou breken, het was een deel van mij en ik geloofde niet dat het mij zou verlaten. Op mijn gemak voelde ik me hier niet, nog niet. Van het zachtste geluid schrok ik. Maar dat heb ik altijd al gehad, ik vroeg me af of ik me ooit wel ergens thuis zou kunnen voelen? Mijn hart bij iemand kon opbergen, iemand die me zou beschermen tot de dood ons scheidde. Van binnen deed me deze gedachten een beetje lachen, ondertussen had ik al zo een enorm minderwaardigheidscomplex ontwikkeld dat ik niet eens dacht aan een partner, wie wilde mij nou? Een schuwe, bange merrie die zo verstrooid was als het maar zijn kon. Gaten in haar geheugen had, zich sommige paarden niet eens meer herinnerde ook al speelde er een lange vriendschap. Langzaam liet ik mijn lichaam op een stap over gaan, om mijzelf weer een beetje te kalmeren en wat te eten. Ik drukte mijn neus in het verse gras dat hier in de mooie velden stond. Het was hier zo prachtig, dat het leek of er geen kwaad in het leven zat verscholen. Eigenlijk hield dit gebied je gewoon voor de gek. Deze gedachte liet mijn hersenen kraken, ik kon hier niet goed over nadenken. Wat is echt en wat is nep? Ik denk dus ik ben. Cogito Ergo Sum. Een gedachtegang die wat vreemd was, maar wel toepasselijk voor mij. Hersenspinsels vulde mijn dagen, aangezien ik geen gezelschap had, en wilde hebben.
Ondanks al mijn tegenstrijdige gevoelens, mistte ik het gezelschap. En aangezien ik net in BMH was aangekomen besloot ik om vandaag te socializen. Beviel het me niet, dan verliet ik het paard gewoon en legde de komende paar weken geen contact meer. Mocht het wel bevallen, wat ik eigenlijk niet voor ogen had.. Daarmee wilde ik eigenlijk mijn hersen niet mee belasten. Ik zette me voort in een wat sukkelige draf. Voor mij geen spieren die onder mijn appaloosa huid rolde. Mijn lichaam was rank, neigde naar mager toe. Eigenlijk was ik best wel een scharminkel omdat mijn lengte nou ook niet verbijsterend hoog was. Een grinnik rolt mijn lippen af, terwijl ik mijn oren naar voren priemde. Mijn helderblauwe ogen, bijna ijsblauw bekeken het gebied waar ik me nu weer bevond. Geïrriteerd trilde mijn neusvleugels, ik rook paarden maar nergens waren ze te bekennen. Een zachte, vooral elegante hinnik verliet mijn lippen. Een klein momentje schrok ik. Lang geleden dat ik mijn eigen stem weer had gehoord. Eigenlijk paste het niet bij me. Ik was alles behalve elegant, maar wanneer mijn stem zich uitte leek het net alsof er een nachtegaal aan het woord was.
|
|
|
