merrie, rang 1 ze was opgeschrikt uit haar dromen. zoals altijd het zelfde. ze zag haar leventje zoals het was geweest. een prachtig leven, alles wat haar hartje begeerde had ze. een sterke vader, de leider van de kudde, een prachtige moeder, de beta van de kudde, en dan kwam zij. Lica werd op haar wenken bediend, vooral door alle merries die jaloers waren, die dichter bij haar ouders wilden staan, belangrijker wilden zijn. zoals altijd was dit het punt in haar droom dat ze onrustig was geworden. het waren nep vrienden, ze gaven níks om je, dat heb je wel gemerkt he!? het was de snerpende stem van de hengst die haar vader was opgevolgd. opeens was alles anders geweest, het verwende kreng van een darlica was opeens de laagste in rang, en wat er met die paarden gebeurde? dat wil je niet weten. op het moment dat de hengst zijn vreselijke hoeven omhoog gooide, het moment waarop ze haar litteken zou krijgen, wat nog niemand had gezien omdat het onder haar geklitte manen schuilging, op dat moment schrok ze wakker. tranen stromend over haar gezicht. de grot waar ze in lag was niet meer knus en warm zo in het donker, eerder beklemmend en griezelig. vooral omdat ze zo ver van de kuddes af was, en dan vooral haar eigen kudde, de kudde van rang 1, werd ze overmand door hopeloosheid, het gevoel van alleen staan. ze kon letterlijk het litteken in haar nek voelen kloppen. het werd haar allemaal te veel en ze schoot in blinde paniek de grot uit. het wit van haar ogen scheen angstaanjagend in het donker terwijl Lica zo snel als haar sterke hoeven haar konden dragen naar de klif toe rende. tranen stroomden over haar wangen, haar gedachten verweg. het moest allemaal afgelopen zijn, ze kon het niet meer aan! ze was nu bijna een week in BMH en de hoge kliffen in Orlais boeiden haar enorm. niet alleen door het prachtige uitzicht wat je vanaf boven had, ongestoord de kudde te kunnen bespieden, maar ook de tragedie, hoe je zomaar opeens naar beneden zou kunnen storten.. poef. weg leven.. haar spieren rollend onder haar vacht, haar manen vliegend door de wind, het litteken een witte streep in het donker van haar vacht. opeens maakte ze een regelrechte sliding stop, en net voor de rand van de klif stond ze stil. haar neus over het randje, balancerend op de rand. zou ze, of zou ze niet?

merrie, rang 1 een zachte hinnik klonk bovenuit de wind en trok Darlica uit haar gedachten. haar oren vlogen nog verder haar ranke nek in, ze schudde haar hoofd, haar donkere manen maakten een klapperend geluid tegen haar dunne nek. ze keek de hengst kwaad aan toen hij sprak. 'Waar bemoei je je mee!?' de tranen waren opgedroogd, haar prachtige ogen rood en de vacht op haar hoofd nog nat. Haar voorbenen vlogen de lucht in, gevaarlijk steigerde ze, boven de klif hangend, balancerend op het randje van de dood. in een flits vlogen haar gedachten terug naar haar ouders, hoe ze alles voor haar hadden gedaan, hoe haar vader was overleden, heel de kudde rouwend achter latend, hoe haar moeder daarna had getreurd, het levenslicht uit haar ogen verdwenen, de ouderdom haalde haar plots in. Haar hoeven raakten de grond weer, stukken steen brokkelden af door het geweld waarmee haar lichaam de grond liet schudden. de tranen stroomden over haar wangen terwijl ze een paar passen achteruit deed. ze kon het niet. ze was een watje, hoe erg ze haar leven ook haatte, ze kon het ook niet beëindigen. ze liet haar hoofd laaghangen, haar ogen dicht, de tranen glinsterend in het flauwe licht van de maan.

merrie, rang 1 Eigelijk was Lica opgelucht dat iemand de moeite nam haar tegen te houden, een stokje te steken voor de zoveelste domme actie van de eigenwijze merrie. haar ogen waren nog altijd gesloten toen de witte hengst weer sprak. hij stelde zich voor. Darlica knikte dat ze hem had gehoord, maar had niet de kracht te reageren. ze snoof, op adem komend, het hele voorval van zich af schuddend. haar ranke hoofd kwam omhoog, haar ogen glinsterend in het zwakke maanlicht, op Rimero gericht, 'Darlica' verzuchtte ze zacht, haar suikerzoete stem maar net boven het geluid van de wind uitkomend. het was een oplichting voor haar dat iemand zich met haar bemoeide, ze stond er niet alleen voor.

merrie, rang 1 darlica´s donkere ogen richtten zich op de lucht, waar enkele sterren aan de hemel schitterenden. ze knikte naar Rimero, haar ogen op de lucht gericht. `het betekend ster.´ ze zuchtte nog maals, keek hem aan. ´sorry..´ ze wist niet wat ze verder moest zeggen, ze kende de hengst niet eens.. ze draaide haar ranke lichaam terug naar de andere kant, en stapte voor hem langs weg van de kliffen. ´ik euh.. ´ ze schraapte haar hoef even over de grond, niet wetend wat te zeggen ´ik ga maar weer eens dan..´ ergens hoopte ze dat de hengst haar niet alleen zou laten in de koude, griezelige nacht.

merrie, rang 1 Ze glimlachte opgelucht om zijn woorden, en raakte kort zijn neus aan, een dankbaar, vriendelijk gebaar van de merrie die 5 minuten geleden op het punt stond haar leven te stoppen. ze kijkt om zich heen, de zilte zeelucht opsnuivend, de enkele meeuwen die boven het water vlogen volgend met haar donkere ogen. dan richt ze haar aandacht weer op Rimero, die witte hengst voor haar. 'waar gaan we heen dan?' ze grijnsde, flauw zichtbaar in het donker om hen heen. 'of blijven we hier de rest van de nacht staan?'

merrie, rang 1 haar oren vlogen haar nek in bij het horen van het woord grot, daar was ze net uitgevlucht.. maar, toen was ze alleen, in paniek geraakt door haar dromen en door de benauwdheid van de grot. nu zou Rimero bij haar zijn, haar dromen stoppen en zorgen dat ze niet in paniek zou raken. haar oren priemen weer naar voren, en verlicht door het flauwe maanlicht stapt ze voor hem uit. dan blijft ze weer staan, niet wetend waar naar toe te lopen.

merrie, rang 1 Darlica glimlachte om zijn woorden, het leek wel alsof hij haar gedachten kon lezen. ze stapte tevreden achter hem aan naar de grot, haar hoofd laag bij de grond, ontspannen en uitgeput. ze brieste zacht toen een muis voor haar voeten langsschoot. zo in het donker had BMH ook iets magisch, de suizende wind, de nachtdieren die wakker worden, de sterren aan de onbewolkte hemel.. een glimlach speelde over haar fluwelen lippen.

merrie, rang 1 Haar nek werd een prachtige krul als hij haar voorlaat, en ze trippelt dansend naar binnen, haar hoeven zo licht dat ze nauwelijks geluid maken op de stenen grond. ze stapt een rondje door de grot, om vervolgens tegen de muur neer te zakken, haar benen onder haar lichaam gevouwen en haar ranke hoofdje op haar knieën. ze kijkt Rimero glimlachend aan. 'Bedankt' ze gaapt kort, en ligt dan ontspannen op de grond, haar ogen nog altijd de witte hengst volgend.

merrie, rang 1 darlica lag te rillen van de kou en was Rimero dan ook erg dankbaar toen hij zijn gespierde lichaam naast het kleine van haar legde. ze schoof nog wat naar hem toe, en toe hij zijn voorpluk weg probeerde te blazen glimlachte ze vertedert. met haar zachte lippen pakte ze zijn voorpluk en schoof hem opzij. 'Zo beter?' haar fluwelen stem weerklok door de grot, hard in de stilte van de nacht, ookal had ze maar gefluisterd. darlica was moe, doodmoe, en legde opnieuw haar hoofd neer, haar ogen nu dicht maar haar oren nog druk aan het rond bewegen.

merrie, rang 1 ze was in een ondiepe, onrustige slaap weggezakt, dromend over haar toekomst, dromend over veulens die misvormd waren en vreselijke karakters hadden. ze schrok wakker toen het al licht begon te worden, stond voorzichtig op om Rimero niet wakker te maken en stapte naar de uitgang, daar keek ze om zich heen, haar al duidelijk dikke buik schommelend op haar bewegingen. het uitzicht vanuit de grot was geweldig, het strand, de grasvlaktes verderop en daarachter de bossen. de heerlijke geur van de ochtend streelde haar neus en ze stak hem genietend de lucht in, haar ogen dicht.

merrie, rang 1 Zodra Rimero's woorden klonken opende ze direct geschrokken haar ogen, haar oren richting het geluid van zijn diepe stem draaiend. ze draaide haar lichaam moeizaam naar hem om, niet zo vlot en makkelijk als normaal doordat haar buik in de weg zat. een grote glimlach sierde haar gezicht. 'prachtig weer' verzuchtte ze, terwijl haar ogen vrolijk twinkelden.