Daar lag ze dan, De tweevoudige moeder liggend langs de levenloze lichaam van haar hengst. Voelend hoe de vrieskoude sneeuw de warmte steelde van de levenloze lichaam Ze voelde de plakkerige bloed op haar vacht ,Haar zeeblauwe ogen sloten zich voor de donkere vlekken die de sneeuw gevuld had. Ze kon niet geloven dat hij was gegaan,weg van haar, enkel zijn lichaam waar geen leven meer in bevond was nog bij haar. De tranen in haar ogen konden de uitweg vinden en tranen stroomde over haar gezicht. Ze trok haar hals over zijn lichaam. Wetend dat het geen nut had wetend dat ze nu een prooi kon zijn. Maar daar maakte zich nu niet druk om. Ze had zo gehoopt dat hij het haalde met de zware verwondingen. Bijna de hele nacht gevochten en dan bij zon's opgang kon ze zijn laatste gesnak naar adem horen. De net 6 lentes oude merrie had haar neus verborgen tussen de bonte manen van de hengst. Ze kende hem al vanaf jongs, waren beste vrienden wat bloeide tot liefde en zo had ze ook twee veulens van hem. Hun zoon en dochter.... maar nu al miste ze hem... Nadat haar zoon haar had weg getrokken bij het levenloze lichaam van zijn vader was ze een langere tijd een vrak geweest. haar zoon was echt een hengst om trots om op te zijn, Ze nam haar weg bij het levenloze lichaam enkel om niet nog een familie lid te verliezen. Maar toch had de merrie meerdere malen gedacht om er zelf ook een einde aan te brengen. Zo depressief was de merrie geweest, Elke dag moes ze denken aan zijn warme lichaam zijn stem en zijn heerlijke geur die hij altijd met zich meedroeg. Wat haar soms te gek maakte en de merrie de raarste dingen liet doen. Maar haar familie was haar steunpunt in dat moment groot geweest, ze steunde de merrie met veel liefde wat haar op haar beentjes liet staan. Wat haar na een langere tijd sterk maakte. Steeds meer kwam ze terug tot de oudere zei, zoals ze was. Ze had geleerd dat hij weg was. dat hij niet meer was waar ze wilde en dat ze verder moes met het leven. Maar de plek waar ze geboren , groot en geliefd was , werd een plek waar ze niet meer wilde leven . Ze wide weg, weg van de plek waar het bloed van haar hengst gegoten had, weg van de plek waar bloemen en gras zich hadden verzorgd met het bloed... De merrie schrok wakker ... Ze voelde bezweet aan en haar ademhaling was snel. ze voelde haar hardt in haar keel kloppen. Ze was wakker geworden door het verleden. Door de hengst die met een klap verdween... Ze voelde zich soms leeg en dat was nu ook de nacht waarbij de leegte in haar begon. De donkere hemel waar geen ster aan te bevinden was , maar enkel gevuld met donkere wolken deed een rilling bij haar opkomen. Zacht voelde ze hoe het begon te miezeren. Maar ze stond stil . emotieloos en leeg ...

Ze grinnikte kort bij zijn woorden dat hij de andere plekken ook nog wilde ontdekken. "Dat komt allemaal vanzelf"zegt ze dan zacht. "Open je ogen en de wereld opend zich voor jou"Haar woorden waren nog altijd honingzoet, even laat ze haar neus tot de grond zakken en laat het gras haar lippen kietelen. dan heft ze haar hoofd omhoog en je zag hoe haar manen om haar hals heen dwaalde en terug wild op zijn plaats terug kwamen. Ze glimlachte en kijkt hem aan. "Zullen we dan wat plekjes gaan opzoeken ? "vroeg ze dan maar even richt ze haar ogen tot de hemel en dan weer tot de hengst afwachtend op zijn antwoord. [Oew i'm so sorry , over het hoofd gezien]

Ze glimlachte naar hem en na zijn antwoord grinnikte ze kort, plezierig stapte ze aan. "je kent natuurlijk niet veel paarden hier"zegt ze met een glimlach, rustig stapte ze richting het meer. eerst zouden ze door het bos moeten war ze gauw water tegen zouden moeten komen. * inspriloos ..