Devantium stapte door het gebied, zijn zwarte lichaam was zwaar gebouwd. Zijn dikke golvende manen vielen over zijn hengsten nek. Maar goed, devantium was eindelijk weer terug in het fijne bmh. Het gebied waar alles kon gebeuren, waar je elke dag, ieder uur ieder minuut opgegeten kon worden door een duivels figuur. Devantium was zo, maar nu niet meer. Nee devantium probeerde zijn leven te beteren. Hoe lastig het soms ook was. Maar ondertussen gaat hij zeker de goede kant op. 

Jij banjerde door de koude sneeuw heen. Om zijn sokken bleven kluiten sneeuw hangen waardoor zijn benen zwaar werden, maar dat deerde hem niet. Hij schudde even zijn brede nek uit en hoorde een ander paard. Devantium priemde zijn oortjes omhoog, even drukte hij zijn zwarte neus omhoog en snoof hij een onbekende geur op. Maar het was leven. Een levend wezen hier op bmh. Toen hij dichterbij kwam zag hij een bruine merrie. " niet schrikken. Ik doe je niks, tenzij je mij wat doet natuurlijk " sprak devantium tot de merrie. Hij had een vriendelijke grijns op zijn zwarte lippen. Met zijn warme ogen keek hij in die van de merrie. Hij bleef op afstand staan, hij wou haar niet opdringerig gevoel geven. Even ontglipte er een briesje zijn. Neusje uit. En wachtte af op de reactie van deze bruine merrie.

Devantium zag de merrie in de verdediging schietennen algauw weer bedaren. Devantium sloot even zijn ogen en zuchtte, waarna hij ze weer open deed. Naar dat de merrie haar eerste zinnad uitgesproken knikte devantium " ja, je hebt gelijk. In dit gevaarlijke bmh, waar de schimmen van de dood naar je kijken kun je inderdaad niks zeker weten en snap je reactie " sprak devantium uit. Hij had een vriendelijke warme stem. Devantium was meer een neutraal paard. Vriendelijk was hij zeker, maar zodra er een ander paard hem wat zal willen doen word hij minder vriendelijk en ka hij een aardig potje vechten. Maar hij besefte dat het bij deze bruine merrie niet nodig was.

Toen de merrie weer begin te spreken priemde de hengst zijn oren naar voren en knikte zodat hij het had begrepen. " goed calliope, wat een mooie naam, die hoor je zeker niet vaak " zei devantium en keek de merrie aan, die natuurlijk vol verwachting naar de naam van de hengst wachtte.  " mijn naam is devantium " sprak hij. Nog steeds op de zelfde afstand als hij stond. Hij had geduld en was bereid zo lang te wachten tot dat de merrie devantium in haar vertrouwen nam om dichterbij te komen. Een glimlach versierde zijn lippen. " ben je bang? " vroeg hij toen. Misschien viel deze vraag de merrie aan, omdat hij redelijk snel en kort uit de bocht kwam. Maar devantium bleef rustig het antwoord afwachten en hield het contact met de merrie.

Devantium lachte eventjes stilletjes. Toen hij de vraag terug kreeg van de merrie schudde hij zijn hoofd. " nope, ikke niet. Ik ben niet zo snel bang " sprak devantium naar de merrie. Even liet devantium zijn brede hals zakken en speelde even met zijn gepriemde bovenlip door de koude sneeuw. Het was koud aan de benen. Toen hij een vlokje sneeuw voelde keek hij even op en zag hij een sneeuwbuitje boven hun hangen. " maar de maan is niet blauw, dus. Als de maan in blauw veranderd, word ik vaak wel wat nerveuzer. " zei devantium eerlijk tegen de merrie. Hij was niet bang om afgezeken te worden. En hij was geen held op sokken. Het was gewoon zo. Als die maan aanbrak dan hoorde je de schimmen grommen, de slachtoffers gillen, en ondertussen een doodse stilte. En wie weet liggen ze op jou te loeren. Devantium kreeg er een riebel van. Het enige was, als ze in de buurt waren kon je ze ruiken. Ze stonken naar verrotte vlees. En dat is een geur wat je de eerst komende uren ook niet meer uit je reukvermogen krijgt. Even snoof hij bij de ideeën en richtte zich op bruine merrie. 

Devantium keek haar met een schuin gekantelde hoofd haar kant op. Zijn warme vriendelijke ogen zochten opnieuw de hare. " voor mij hoef je echt niet bang te zijn " zei hij toen. " maar als jij me nog niet vertrouwd blijf ik hier gewoon staan, en kom je maar deze kant op, als je wil teminste " devantium was nog we,pl eens kort door de bocht met zijn woorden. Maar goed, hij wou haar niet bang maken. Zeker niet. Afwachtend bleef hij staan wachten.

Devantium keek de merrie aan toe ze dichterbij kwam. Hij brieste en gaf haar de tijd. Toennhij haar woorden hoorde kwam er een grijns op zijn lippen " wees gerust, ik zal je geen pijn doen " sprak hij vriendelijk. Toen ze voor devantium stond moest de hengst iets zijn hoofd in knikken om haar te kunnen aankijken. In de verte is het makkelijker, maar nu ze zi dichtbij staat moest hij iets bukken. Maar het deerde hem niks. Toen hij de merrie zo het bos inzag turen keek hij haar aan. " en nu zijn we niet alleen, nu zijn we samen en samen sta je sterker dan alleen, calliope " zei de hengst tegen de bruine merrie met een kalme rustige stem. Hij zag hoe ze haar hals liet zakken. Hij deed zijn hoofdje iets schuin en deed ook zijn neus omlaag naar die van de merrie. Hun adem die ze uitbliezen ontstond buiten hun lichaam een wolkje. Devantium zijn wolkjes kwamen samen met die van calliope rn samen steeg het op, tot dat er een briesje meekwam en ze uit elkaar waaide. Het windje wat op kwam zetten was koud. De merrie had gelijk. Morgen was het al volle maan, en zouden de eerste slachtoffers er alweer wezen. En zou het eerste bloed weer vloeien. Maar niet van devantium. Dat verzekerde hij. Hij had nog steeds zijn hals laag en zijn hoofd bij de merrie, die nog met haar neusje bij de grond stond. " het komt allemaal wel goed, maak je geen zorgen " sprak devantium in haar oortje waarna hij opnieuw zijn hals optrok en omzich heen keek. Devantium was vroeger de leider hier van rang 3. En je kon zeggen wat je wou. Maar het gedrag van een leider verander je niet, al is hij er geen een meer. En misschien maar beter zo. Hij zuchtte diep en keek weer naar de bruine merrie

Devantium luisterde naar de merrie die misschien toch wel een beetje angstig was. Zo kwam ze over met haar houding en haar manier van praten. Maar devantium liet niks aan haar merken. Toen ze zei dat ze misschien toch wel veilig was glimlachte devantium en was blij dat ze devantium toch wel vertrouwde. Toen ze sprak dat ze blij was dat devantium bij haar was in plaats van bij een schim knikte hij gemoedelijk. " ja dat snap ik. Ik zal ook liever geen schim op bezoek willen. " sprak devantium tot de bruine merrie, die nu toch dicht bij hem stond. Hij moest weer eens denken aan vroeger, vroegr had hij nooit zo met een merrie kunnen zitten. Hij was vroeger gewoon een beetje jong en roekeloos. Maar gelukkig kon hij het nu wel. Want hij was omgekeerd. Hij respecteerde de paarden zoals ze waren. En was van plan zoveel mogelijk paarden te leren kennen. Hij vond het fijn en prima zo. " en waar kom jij vandaan? " vroeg de hengst om de stilte te verbreken,. E te voormen dat het stil werd.


X flutje sorry xp

. " ja dat snap ik. Ik zal ook liever geen schim op bezoek willen. " sprak devantium tot de bruine merrie, die nu toch dicht bij hem stond. " en waar kom jij vandaan? " vroeg de hengst om de stilte te verbreken. Die vreeg deed Calliope glimlachen. "Ik heb hier mijn hele leven gewoont, ook al is dat nou nog nog niet echt lang." Ze glimlachte opnieuw eventjes en zuchtte daarna. "Ik was vroeger altijd van plan om te vertrekken uit BMH maar ik denk dat ik gewoon niet de kudde wou verlaten nadat de Schimmen mijn moeder hadden vermoord." Haar stem werd even overgenomen door verdriet terwijl ze aan haar moeder dacht. "En jij? Waar kom jij vandaan?" Ze glimlachte eventjes terwijl ze haar hoofd afwende. Natuurlijk was ze best geïntereseerd in zijn verhaal. Maar openlijk over haar moeder praten bracht het beeld van die nacht weer terug en Calliope wou nu niets anders als allwwn zijn met haar verdriet. Ze zou alles in de wereld opgeven. Alles, voor nog een laatste dag met haar moeder. Haar vader had ze nooit gekend. Al had haar moeder verteld dat ze veel op de Hengst leek. Hij was gestorven voor hij zijn enigste kind geboren had zien worden. Calliope was gewoon alleen, hoewel ze de kudde had was ze alleen.. Zachtjes zuchtte ze opnieuw en keek de zwarte hengst weer aan die nogsteeds antwoord moest geven. Ze glimlachte even vriendelijk terwijl ze hem geïntereseerd aankeek. The Muze of Epic Poetry

Had hem niet gezien anders had ik eerder gepost x'D

Devantium keek naar de bruine merrie die naar het verhaal van haar moeder er we verdrietig bij stond. Devantium had het met die merrie te doen. " het spijt me van je moeder " vroeg hij toen. En toen ze het over had dat ze hier eigen,k haar hele leven gewoond heeft keek devantium even op. Dan had hij haar moeten kennen!  Devantium schudde weer even zijn brede zwarte hengsten nek en richtte zijn donkere vriendelijke ogen weer even op de merrie. Toen ze vroeg naar waar hij vandaan kwam moest hij even denken wat hij wek zei en wat niet. Maar hij besloot niks geheim te houden. " ik kom uit een kudde hier ver vandaan. Samen met mijn broer darknes, die heeft hier lang geleden rang 3 onder zich gehad. Toen kwam ik hier in dit gebied, en heb hem verjaagd. Toen heb Was ik tijdelijk de leider van dezelfde rang. Ik vond het erg leuk, maar was erg jong om al zo veel macht te bezitten en ben uiteindelijk voor de veiligheid van me zelf en de kudde weer vertrokken. Ik was niet zoals nu, ik was vals, moorden graag de paarden en gaf ze met liefde aan de schimmen. Ik verkrachtte merrie's zonder enige spijt, althans, heb er nu wel spijt van. Maar ik vertel je, en het is niet om al die daden goed te praten maar als je zo jong bent en je hebt zoveel macht, dan denk je anders." vertelde devantium op een rustige en kalme manier. Hij hoopte dat het deze merrie niet afschrok. Maar ze moest het weten.

Devantium zag nog steeds dat de merrie haar verleden niet kon afsluiten. Ze vond het erg vervelend. En devantium vond dat weer naar om te zien. Even liet hij zijn donkere ogen de horizon afturen. Hij richtte zich weer op de bruine merrie. " wat dacht je er van om even een wandelingetje te maken? " vroeg de hengst. Hij hoopte zo dat de merrie misschien even haar verleden kon laten rusten, en weer even het lol in het keven ging zien. Want als je eeuwig in een onafgesloten rouw proces zit, dat het je leven kan kosten. En vooral de volgende nacht. " calliope, nou moet je even luisteren, je moet die gedachte's van je af zetten. Het maakt je zwak, en schimmen trekken zich dan op jou aan als mieren op een appel " sprak hij met een waarschuwende en oppeppende stem. Hij wou dat de merrie niks overkwam. Dus hij moest even streng zijn, maar het zal haar leven redden. Devantium keek haar strak aan. En stapte bij haar vandaan. " ga je met me mee? " vroeg hij vriendelijk en maakte even met zijn zwarte neus een beweging naar het pad wat devantium wou volgen. Samen met calliope. 

Devantium glimlachte toen ze toch nog naar dat verhaal van devantium hem vertrouwde. Hij was niet meer zo. Hij had zich nu al aangemelde voor animo voor rang 2. Misschien werd ie aangenomen, maar misschien niet. Hij had sterke tegenstanders. Maar hij was van plan als hij die functie kreeg, het anders aan te pakken dan vroeger.devantium zag de merrie richting hem komen lopen. Devantium keek even naar de lucht. De lucht begon al langzaam zijn blauwe gloed te krijgen. Devatium wist dat het niet zo lang meer kon duren voordat de schimmen ontwaakte. Dat ze kun kudde meer gingen uitbreiden door hun vieze tanden in iemand zijn slagaders te drukken. Devantium zuchtte even diep en zijn ogen gingen vanaf de lucht weer naar de bruine merrie. Devantium kon er niks aan doen maar als hij bij een ander paard was en vooral een merrie, voelde hij zich verplicht bij haar te blijven tot dat de blauwe maan verdwenen was. Devantium zal haar beschermen. Beschermen tegen die stinkende schimmen. Devantium snoof eventjes en draafde aan tot aan de merrie en ging vlak naast haar stappen. Zijn brede imposante lichaam maakte grote ruime stappen, iedere stap boorde zijn grote lompe hoeven sporen in de sneeuw. Misschien moest devantium hun naar een soort van ijsmeer leiden. Hun sporen zullen worden uitgewist, devantium leek het een goed idee, maar wat was de richting van een meer die nu bevroren zal wezen. Hij keek naar calliope. " we moeten een schuilplaats vinden voor de komende dagen " sprak devantium vriendelijk naar de merrie. Hij schudde weer even zijn brede hengsten nek en richtte zijn ogen weer op het pad voor hun.

Devuantium zuchtte eventjes. Ze konden beter eerst even wat gaan eten. Misschien konden ze straks drie dagen de schuilplaats niet uit, dan is het belangrijk vandaag goed te eten. Je kunt beter te veel eten dan te weinig. Devantium snoof eventjes en stak zijn zwarte neus in de lucht en verbrede zijn neusgaten en rook alle geuren op die in de buurt waren. Op een of andere manier begon hij de geur van rottende lijken al te ruiken, het was dus al aan de gang. Even snoof hij die vieze geur uit zijn neus. Zal hij het tegen de merrie zeggen? Beter van niet, straks word ze bang. Maar ondertussen dat hij een rottend lijf had geroken, had hij ook voedsek geroken en vers water. Devantium keek de bruine merrie naast hem aan. " we moeten even gauw wat eten, we moeten schieten " sprak devantium. Het was misschien een kleine hint naar haar toe, zodat ze wist dat de schimmen al ontwaakte, en zich klaar maakte. Devantium snoof eventjes. Hij zette zijn brede imposante lichaam in beweging en draafde aan. Zijn zintuigen stondenop scherp. Zijn oren priemde hij naar voren, zodat hij alle kleine dingetjes kon horen, zijn ogen schoten de horizon af opzoek naar onbekende wezens, en zijn neus pikte elke geur op die hier hing. Hij richtte zich op de bruine merrie. " ik weet waar ik ons heen kan brengen, het is nog wel eindje hier vandaan, we moeten nu echt aanstalte maken " devantium sprong in gallop met dat hij deze woorden uitsprak. En hij ging er gewoon vannuit dat deze merrie mee liep.

Devantium zag dat de merrie het zelfde rook dan devantium had geroken. " ruik je ze, ruik je de verrotte lucht van rottende lijken? Da zijn de schimmen het is begonnen " sprak devantium op een kalme en rustige manier, terwijl hij in zijn achterhoofd hield dat het dus al begonnen was en hoopte dat ze niet te laat aankwamen bij bestemming. Calliope gallopeerde dapper met het tempo van devantium mee, de hengst had respect voor deze bruine merrie. Hij brieste even en drukte even tijdens het gallop zijn zwarte neusje tegen haar bruine hals " het komt wel goed " sprak hij toe. Ze moesten doorgaan en niet stoppen. Toen kwamen ze bij een stukje bos aan, devantium stopte even. Hij schaafde zijn hoef langs een boom heen en pakte een stuk schors. Hij zette zijn imposante lichaam in ren ren gallop eb was binnen no time weer bij de merrie. Hij gaf haar een stukje schors. " eet maar, in deze wintertijd, is het al lastig eten te vinde , en gelukkig vond ik dit. " devantium gaf alle schors aan de merrie, zodat ze goed kon eten. Devantium vond het belangrijker dan hem zelf. " smaakt het ? " vroeg hij toen en keek haar vriendelijk aan. Toen ze een gegrom hoorde en gegil remde de hengst even af. " schimmen " sprak hij uit en opende zijn zintuigen voor 200%. Hij liep een pas terug en stond naast de bruine merrie. " we mogen niet stil staan " met dat devantium dat zei duwde hij de merrie vriendelijk naar een ander pad. " we zijn er bijna, nog even doorzetten " sprak hij toe weer. Hij bleef de merrie aanmoedigen. Want ze was al wat angstig, en hoopte zo dat ze bleef lopen.

Devantium nam het stuk schors aan. Waar hij een paar keer snel op kauwde en doorslikte. En snel zijn weg vervolgde achter calliope aan. Het gegil was zeker dichtbij, en het gegrom ook. Een stinkende rottende lucht leek achter hun aan te komen. Maar op een of andere manier week het geluid af om een andere weg te kiezen" poeh da scheelde niks " zei devantium zacht terwijl hij even een zucht zijn keel liet verlaten. Devantium en calliope waren er bijna. Als devantim zijn geheugen zich niet in de steek laat? En als hier niks veranderd is moet het hier wezen. " goed, als mijn geheugen mij niet in de steek laat, en hier niks veranderd is moet hier ergens de schuilplaats zitten " zei devantium hard op en keek omzich heen. Toen tevreden zijn blik op een niet al te grote oude verlaten berenhol stuitte wist hij het zeker. Her was het. " calliope, die verlaten berenhol kunnen we schuilen, het is niet groot, een beetje oud, maar het is wat, en we zullen in deze buurt moeten blijven ." sprak de hengst toen, terwijl hij de oude berenhol even ging checken voor instortingsgevaar, maar die was er niet. Devantium was blij het hol bereikt te hebben, en tevreden keek hij naar de bruine merrie. Devantium bleef wachten. Wat zak haar reactie wezen? Hij bleef afwachten. En keek haar warm en vriendelijk in haar donkere ogen, vol van verdriet.

Devantium keek hoe de merrie reageerde. Hij begreep het niet. Wat wou ze? Devantium probeerde de merrie af te leiden, maar het lukte niet. Toennhij haar hoofd op zijn schoft voelde keek hij even vriendelijk haar kant op en bleef staan. Hij draaide zich daarna om en keek de merrie recht in haar ogen aan. " wat is er toch? Je lijkt zo verdrietig? " sprak hij toen terwijl hij zijn hoofd schuin hield en haar aankeek. " is het om je moeder? Wat is er met je moeder gebeurd? En ben je bang dat jou het zelfde overkomt? Vroeg devantium. Het waren een hoop vragen, dat weer devantium, maar hij wou haar troosten, hij wou er voor haar zijn. Weer in de verte hoorde je gegil. Devantium priemde zijn oren. Ze hoefde hier niet drie dagen te blijven, maar deze avond zal er de meeste slachtoffers vallen. De maan stond ondertussen hoog asn de donkere hemel, en kleurde alles in bmh blauw. Devantium vond het wel erg mooi. " weetje, soms gebeuren er dingen in het leven wat je niet verwacht had, of niet gehoopt. Maar elke ervaring maakt je rijker, sterker. " sprak de hengst en keek haar weer aan. " ook dit zal jou sterker maken, maar je moet het wel los kunnen laten om verder te kunnen " zei de zwarte hengst. Zijn toon was medelevend maar ook een stuk van wijsheid. Naar al die levens ervaringen van devantium. " ik heb ook dierbare verloren, aan die schimmen, aan de natuur, maar je mag niet opgeven " sprak hij toen. Hij keek haar vast beraden in haar ogen. Hij begreep haar al te goed. Maar zal de merrie hem geloven?

devantium luisterde. Hij was een en al oor voor deze merrie. devantium had het zwaar met haar te doen. Hij stapte op de merrie af en gaf haar even een troostend warm neusje. Waarna hij ook door zijn benen zakte en haar hoofdje in plaats van op de koude grond tilde hij op met zijn hokfd en legde het op zijn voorbenen. Even kroelde hij zorgzaam door haar kruin. Waarna hij even naar buiten keek. Devantium slaakte een zucht en dacht nogmaals na. Het verhaal wat ze zei. Vaak is dat nog erger dan iemand verliezen. Je dierbare als een schim terug zien doet pijn. Devantium merkte woede in de stem van de merrie. Maar daarover hield hij even zijn woorden bij zich. " ssst. Stil maar. Ik heb zelf nog nooit zulke heftige dingen meegemaakt. Maar bij mij is me geheim veilig. " stelde hij de merrie gerust. Devantium had nu helemaal het gevoel er voor deze merrie te wezen.  " mag ik vragen wie je moeder was?" vroeg devantium, bijna fluisterend. Ze lagen nu zo dicht bij elkaar. Weer even kroelde devabtium geruststellend door haar kruin waarna hij de merrie in haar ogen aankeek.  " zo lang ken ik je niet. Maar als er een keer wat gebeurd? Mij mag je roepen, en zal je proberen te helpen " sprak hij toen rustig tegen haar. Devantium was zijn oude ik nooit kwijt geraakt. Maar heeft er mee om leren gaan. Zo dat hij andere paarden kan helpen. En devantium was blij op haar pad gekomen te zijn. Hij hoopte dat het insgelijks was. " ik ben blij dat ik je heb leren kennen " sprak hij toen eerlijk uit. Hij was niet bang om een slijmbal genoemd te worden. Hij was eerlijk. En zal De waarheid niet verzwijgen.