'God, Let him pay for what he did.'

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Eindelijk weg, weg van de plek die hij voorheen 'thuis' noemde. Zijn vader had het uiteindelijk toch klaargespeeld om zijn grootvader te vermoorden en het op Iliho te steken. Zijn blonde manen met de twee rode strikken wapperden heftig in de wind. Hij had ze gekregen om zijn heldhaftigheid en eerlijkheid, altans dat is wat iedereen dacht. Iliho werd vroeger geschopt en gebeten door zijn verder, en net op die twee plekken zaten diepe wonden plus in zijn staart zaten de tandafdrukkingen nog..

Op een moment ging hij stilstaan, een dun laagje zweet verscheen op zijn chocolade-kleurige vacht en op zijn lichtbruine benen. Zijn grootvader had hem 'the stallion with the four light legs and two bows' genoemd. Hij hief zijn hoofd op 'God, laat hem pijn lijden, laat hem mijn wraak voelen. Laat hem boeten voor wat hij deed.' zei Iliho zacht naar de lucht terwijl er een kleine traan over zijn wang stroomde.

Hij brieste en liet zijn hoofd weer naar de grond zakken, een tijd lang bleef hij naar het droge zand staren. Het was warm hier en hij snakte naar een druppel water.. Een vage geur van een ander paard schoot zijn neusgaten te binnen, maar deed geen moeite om zijn hoofd op te heffen..

-- open --

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Saphira wandelde zoals altijd een beetje onzeker door, het voor haar onbekende gebied. Wanneer ze een stem hoort schuilt ze vanzelf weg achter het struikgewas. Wanneer de woorden luid en duidelijk haar oren strelen komt ze tevoorschijn. Haar mond gaat lichtjes open om iets te zeggen, maar ze bedacht zich. De meeste paarden wilde niet spreken over dat soort problemen, net zoals zij dat niet wil. Wanneer ze voelt dat de wind op haar litteken komt zwaait ze snel haar voorlok er weer voor zodat niemand het kan zien. Het was een groot litteken dat van haar linkeroor tot haar rechter oog liep. Het zag er wit uit en stond ook redelijk dik, dit was nooit weggegaan. ”Gaat het wel?” Vroeg ze dan toch twijfelachtig. Saphira had een rustgevende stem die de meeste paarden tot rust brengt. Haar ogen keken hem teder aan en haar lichaam straalde dat dan ook uit. Ze vond de rode strikken in zijn manen en staart er leuk uitzien, maar wat betekende ze nou net?

Saphira’s lange staart sleept over de grond en haar lange manen waaien in de wind alsof ze dansen op het ritme van de muziek. Haar lichaam houd wel zeker 3 grote passen afstand van de hengst. Ze wou geen band scheppen en al zeker niet met hengsten, die later toch haar hart weer kunnen breken op een brute en onbeschofte manier. Ze had het al eens meegemaakt en dat liever niet nog eens. De hengst die haar een veulen had geschonken om het later te vermoorden toen het nog in haar buik zat. Zelf het litteken onder haar stond er nog duidelijk in.

Saphira keek wat onzeker rond en hield haar hoofd lager als dat van de naamloze hengst, om er zeker van te zijn dat hij niet dacht dat ze zich beter voelde, gewoon van de schrik. ”Ik ben Saphira. Je mag me ook altijd gewoon Saph noemen hoor.” De woorden om haar naam in te korten klonken stiller en misschien zelfs op een fluister toon.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Zijn neus bedroog hem dus niet, een merrie was voor hem gaan staan. Iliho hefte zijn hoofd loyaal op. Hij was altijd respectvol tegenover merries geweest, zelfs als ze zijn hart verscheurden. Nooit had hij een merrie kwaad gedaan en ging dat ook nooit doen. Al moest hij er voor sterven.

Hij zag haar ogen naar zijn strikken gaan en een glimlach speelde waterig rond zijn lippen. 'Gaat het wel?' vroeg de merrie met haar lange manen. Iliho knikte, nu hij gezelschap had ging het inderdaad een stukje beter. Hij kon het niet aan om zijn hele leven alleen rond te dwalen en uiteindelijk te sterven van de grootse pijn in zijn hart.

Haar ogen straalden een stuk onzekerheid uit, zijn ogen straalden alleen verdriet en woede naar zijn vader toe, uit. 'Ik ben Saphira. Je mag me ook altijd gewoon Saph noemen hoor.' zei ze half fluisterend. Hij glimlachte nogsteeds. 'Iliho' zei hij zacht. Zijn ogen rustend op de glanzende vacht en ogen van de merrie die zichzelf Saphira noemde.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Wanneer de hengst zijn hoofd hoger plaats buigt Saphira dat van haar naar onder. Haar lichaam draait ze behendig om zodat hij zeker het litteken dat schuin onder haar buik zat, niet zag. Het ging van haar voorbenen tot bijna aan haar achterbenen. Niemand mocht weten vanwaar dat kwam en wat voor gevolgen dat het had. En als ze het zagen? Dan kwam altijd diezelfde vraag. Wat is er gebeurt? Normale paarden zouden beleeft zijn en iets terug zeggen als een ander paard zijn naam zegt. Saphira draaide verlegen en misschien zelfs beschaamd haar hoofd weg. Ze wiegde van haar ene been op haar andere om deze rare situatie wat comfortabeler te laten lijken, toch lukte het niet meteen.

Zelf zou ze nooit een hengst uitnodigen om iets te doen, het was vond ze een mannen taak en uit schrik deed ze het ook niet. De hengst had hoogstwaarschijnlijk ook een nare geschiedenis en misschien werd hij wel snel kwaad als een merrie de leiding nam. Ze kon het hoe dan ook nie riskeren het te doen.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Iliho keek haar een stukje ongerust aan toen ze haar hoofd naar beneden bracht en haar behendig omdraaide. Hij kuchte even, ja, deze situatie was wat ongemakkelijk voor beide. Maar hij ging het enigste gezeldschap die hij tot nu toe tegengekomen was niet weg laten gaan. Zijn ogen gleden naar haar lange staart die over de grond sleepte.

'Word je staart nou nooit vuil op die manier?' zei hij glimlachend om toch maar een gesprekje te beginnen. Iliho keek weer naar haar lange staart, daar zou gemakkelijk iemand op kunnen stappen, of snel vuil worden, vandaar die stomklinkende vraag. Hij wist zich nooit goed hoe zich te moeten gedragen tegenover merries, en al zeker niet tegen merries die er al even onzeker uitzagen dan hijzelf was.

Saphira leek anders, anders dan degene in zijn vorige kudde. Ze leek niet eens dominant, wat Iliho altijd al meegemaakt had. De merries die híj kende vroegen hem alles voor hun te doen, maar nooit had hij er zelf maar een bedankje voor teruggekregen. Nee, het enigste wat hij kreeg was een steek in zijn hart..

Iliho schudde zijn hoofd, dit was de toekomst, hij moest niet denken aan zijn verleden of aan wat er allemaal gebeurd was. Maar concentreren op wat er gíng gebeuren. Hij keek even om zich heen, zoekend naar een klein beetje schaduw of een drink plek, maar die zag hij niet. 'Weet je ehm.. toevallig een plek waar je hier kan drinken?' vroeg hij beschaamd. Ze zag er lief uit, maar schijn kon bedriegen dus nam hij het zekere voor het onzekere.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Ze keek de hengst dankbaar aan en bracht haar hoofd langzaam weer op de plek weer ze hem hoort te dragen. Haar donkerbruine kijkers keken de hengst lief en rustgevend aan. ”Neen, eindelijk niet echt, ik wandel dagelijks door water om hem proper te houden en ik ontwijk de grootste vuiligheid.” Ze was trots op haar staart, dat zeker. Hij was zo lang en toch nog zo vol. Het enige nadeel dat deze wel kon hebben was dat schimmen of andere gevaarlijke paarden of wezens haar via haar staart konden tegen houden, toch hield ze er van en dat was ook een van de elementen die vele hengsten aantrok. Saphira zou zelf nooit de leiding nemen, maar ze hield er helemaal niet van als hengsten dachten dat zij de beste waren en dus de leiding helemaal naar zich toe trekken.

Haar gedachten dwalen weer weg naar haar verloren veulen en met een gepijnigde blik kijkt deze naar het litteken dat in de zijkant van haar buik stond gekerfd. De wolken, de lucht, de plek waar haar veulen nu leefde, trok haar aandacht. Toch brengt ze haar hoofd niet naar boven, enkel haar ogen kijken de lucht aan. Nog net op tijd kan ze een traan bedwingen. Haar gedachtenwolk werd opengeprikt door de stem van Iliho.

”Niet echt, we kunnen wel altijd wat rond wandelen op zoek naar een plekje.” Ze brengt haar sierlijke lichaam in beweging en al gauw gaat ze over in een soepele draf met een gelijkmatig ritme. Saphira besefte maar al te goed dat dit niet de gemakkelijkste plek zou zijn om een plek te vinden om te drinken of waar het anders zou zijn dan droge en korrelige grond. Haar goudkleurige vacht branden. Haar mond stond droog en haar lichaam begon zich lam te voelen van de warmte. Voor haar ogen was alles aan het golven van de hitte en hoeven maakten kleine stofwolkjes bij elke stap.

Haar gedachten dwaalde terug naar het verleden en voor haar zag ze niet meer de verschrikkelijke hitte, neen, ze zag de plek waar haar hengst een andere merrie dekte. Haar lichaam zet zich abrupt stil en ze staart geschokt voor zich uit. De ergste periode van haar leven gaat voor haar ogen voorbij als een snel speelfilm. Hoe hij haar bedroog, hoe ze ruzie maakte, hoe hij haar haar veulen had laten sterven en hoe hij haar had gedwongen de kudde te verlaten.

Ze schud wild met haar hoofd om de gedachten te vergeten en te denken aan het heden en niet meer aan het verleden. Toch kan ze het niet uit haar hoofd zetten en blijven de beelden voor haar ogen hangen. Haar blik kijkt Iliho aan en je zou wel kunnen zeggen dat ze vroegen om hulp, dat hij haar moest verlossen uit de gedachten die nu in haar hoofd rondzweven en haar niet willen loslaten. In haar eigen gedachten verdwaalt steigert ze eens. Alleen zij weet waarom. Voor haar staat de merrie, de merrie die haar alle ellende heeft bezorgd. Ze kijkt haar gelukkig aan terwijl haar hengst tegen de merrie staat. In Saphira’s gedachten slaagt ze de merrie neer. Ze voelde ook echt iets onder haar hoeven tijdens haar steigeren, waren dit ook haar gedachten of was het gewoon echt zo.

Haar wilde avonturen in haar gedachten worden gevolgd door een wanhopige hinnik, ze had geen idee wat er gebeurde en ze was helemaal in paniek. Was dit door de hitte van de zon of was het gewoon omdat haar verleden haar niet wilde loslaten? Nog steeds straalde haar ogen een blik om hulp uit en haar lichaam draaide wild rond om de gedachten kwijt te raken. Ze kon er gewoon niet meer tegen, moe van het vechten tegen de gedachten en moe van het vechten tegen de woede en verdriet laat ze zich uit het niets op haar zij vallen. Helemaal gebroken vanbinnen door alles weer opnieuw mee te maken. Haar hoofd raakt met een harde plof de stoffige grond en met korte en paniekerige ademhalingen blijft ze op de grond liggen. Haar benen trekken een paar keer van de angst, maar verder ligt ze doodstil. Enkel haar flanken zwoegen nog op en neer van vermoeidheid.

**Profile**