Intrepidus

**Profile** Number of posts : 101 Status : Active

Schichtig schoten zijn donkere ogen van links naar rechts. Nieuwe geuren drongen zijn neus binnen, geuren die hij nog nooit eerder had geroken. Zijn staart zwiepte zenuwachtig heen en weer. Hij was niet bang, alleen een beetje gespannen. Vooral door de afgelopen gebeurtenissen. Caius wist nog precies hoe hij in deze situatie beland was geraakt, en het hele idee sprak hem nog steeds niet aan. Hij voelde zich zo gevangen tussen twee beslissingen, tussen twee levensdoelen. De hengst liet zich nooit bevelen, door niemand. Waarom zou hij ook? Het leven van andere paarden kon hem niks schelen. Als ze iets van hem wouden, dan was er een prijs te betalen. Hij deed niks voor niets. Helaas had hij één zwakke plek. Yeul. Voor haar zou hij alles doen. Het was zijn opdracht, zijn levensdoel, om haar veiligheid te garanderen en haar te beschermen tegen alles wat haar ooit kwaad zou kunnen doen. Daarom was hij hier. De kuddeleider had hem achter zijn zoon aan gestuurd om te controleren of die zijn opdracht wel uit zou voeren. Hij moest enkele vluchtelingen terugbrengen, zodat ze gestraft zouden worden. Met heel die affaire had hij absoluut niks te maken. Daarom had hij de opdracht ook geweigerd, omdat het hem niks kon schelen. De leider was echter achter zijn zwakke punt gekomen. Hij had gedreigd om Yeul te verbannen of te vermoorden als Caius niet aan zijn wens gehoorzaamde. En omdat hij gezworen had om altijd te doen wat goed was voor Yeul, was hij vertrokken. Voor de zekerheid had hij haar meegenomen, weg van de kudde. Het feit dat hij gezworen had om te gehoorzamen, had hem ervan weerhouden om met Yeul weg te vluchten. Een leven als vluchteling zou hij wel aankunnen, maar hij wist bijna zeker dat dat voor haar niet het geval zou zijn. Zijn hoeven maakten niet veel geluid op de natte bosbodem. Hij was voorop gegaan, zoekend naar tekenen van Snow of de rest. En of er gevaar was of niet. Nieuwe gebieden waren vaak het gevaarlijkst. Hij wou die eerst verkennen, voordat hij Yeul het gebied in bracht. De hengst was uiterst voorzichtig en waakzaam. Daarom ontging het hem niet dat hij niet alleen was hier. Hoefgeluiden trokken zijn aandacht en hij trok zich terug in de schaduwen. Die bedekten zijn lichtgrijze vacht redelijk goed, waardoor hij bijna onzichtbaar was. Een gestalte sprong in het oog. Caius hinnikte zachtjes, om te laten weten dat hij er was, maar dat hij zich niet zo snel zou laten zien. Hij wou niet voor verrassingen komen te staan, en wie weet zou het paard in kwestie hem wel ontdekken en van het verschot meteen aanvallen. Dat wou hij voorkomen. Nu wist het andere paard dat hij of zij ook niet alleen was. Dit was het beste dat hij kon doen, voorlopig.