| Luna | eyes like the moon in the night sky

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

In zijn omzwerving door de kudde, waren hem de rijkelijk gekleurde paarden allemaal opgevallen, maar één in het bijzonder: een ranke merrie met een vacht zo zwart als de nachtelijke hemel, haar manen zo licht als de zilveren sterren en ogen stralend en helder als de maan, hypnotiserend zilverblauw van kleur. In zijn reizen had hij vele verschillende paarden ontmoet en hij voelde zich niet snel aangetrokken tot bepaalde verschijningen, maar de merrie in kwestie had iets wat hem nieuwsgierig maakte.

Dus nu, op een lome lentemorgen, zocht hij haar toenadering. Zelf was hij ook rank van bouw, zij het goed gespierd, en niet veel groter dan de merrie. Maar hij was dan ook niet gewend om veel groter te zijn dan wie dan ook – voor een hengst was hij vrij klein en meestal behoorde hij tot de kleinere paarden in de kudde. Ook hier had hij al veel, met name zwarte, Friese, hengsten gezien die ronduit gigantisch waren – zelfs als hij niet kleiner dan gemiddeld was geweest. Aan de manier waarop ze bewogen, om zich heen keken en de uitstraling die ze hadden, vermoedde hij dat er in ieder geval een deel uit dezelfde bloedlijn kwam, maar hij had nog niet de moeite genomen om zich daar werkelijk in te verdiepen.

Hij had geduldig gewacht tot de merrie zich wat afgezonderd had van de kudde, allicht opzoek naar verser gras of wat water, voordat hij het definitieve besluit had genomen om haar te benaderen. Rustig zette hij zijn ranke lichaam in een gracieuze draf, het resultaat van vele jaren, vele kilometers reizen. Uiteindelijk kwam hij op een respectabele afstand van haar tot stilstand: te ver weg om binnen haar persoonlijke ruimte te treden, maar dichtbij genoeg om duidelijk te maken dat hij contact zocht. Voorzichtig schraapte hij zijn keel en wierp haar een lichte glimlach toe. 'Ello,' begroette hij haar.

* Hope you don't mind

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna stond tussen de paarden in de kudde. Eindelijk kwam het zonnetje weer op haar vacht schijnen. Ze kreeg zin om even haar hoeven te koelen in het water en zonderde zich af van de kudde. Ze volgde het spoor tussen de bosjes dat haar bij een waterbron bracht. Ze rook het frisse water en ging voorzichtig met haar voorbenen het water in. Ze nam een paar slokken dat haar gelijk afkoelde. Heerlijk zo baderen in het warme weer. Het was zo kalm en vredig. Ze hoorde de vogeltjes verschillende tonen fluiten om met elkaar te communiceren. De kalmte werd verstoord door geritsel in de bosjes. Ze zag een hengst. Hij zei haar gedag. Ze kwam langzaam weer het water uit. "Heey". Zoals altijd kort en krachtig en afwachtend op nog een reactie. Wat kwam de hengst hier doen?

ff een snelle reactie Smile

gezellie

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De merrie had zich naar een smal watertje begeven waar ze zich te goed deed aan het koele vocht. Bij het horen van zijn begroeting keek ze op en beantwoordde zijn groet vriendelijk. Opeen kon hij niks anders dan concluderend dat haar heldere ogen verbluffend waren en hem nieuwsgierig maakte naar het karakter dat er achter zat. Hij wierp haar een ingehouden glimlach toe en draaide een goudkleurig oortje in haar richting. 'Ik ben Vladimir...' Zijn stem stierf weg toen hij besefte dat hij niet wist wat hij verder moest zeggen: normaal gesproken ging hij soepeltjes om met andere paarden, maar normaal gesproken deed hij ook niet zijn best om aardig gevonden te worden. Hij was gewoon wie hij was en daar bleef het bij. Misschien moest hij dat nu ook maar proberen.

'Ik ben niet zo lang geleden hier aangekomen, maar...' Opnieuw moest hij zoeken naar de juiste woorden, maar dit keer haalde hij onbeholpen zijn schouders op en flitste haar een uitdagende, innemende glimlach toe. 'Ik moet zeggen dat je me opviel, je maakt me nieuwsgierig.' Hij achtte het nog niet nodig om haar in te wijden over hoe schitterend haar ogen waren, of hoe prachtig hij het contrast vond tussen haar donkere vacht en lichte manen. Complimentjes waren immers te makkelijk gegeven, maar werden slechts zelden ook makkelijk aanvaard. Hij wilde niet onoprecht over komen. Dus gaf hij het ranke, knappe ding nu de ruimte om zelf te reageren: maar al te nieuwsgierig naar wat zij te zeggen had.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna liet het water van zich afrollen toen ze uit het water kwam. Ze keek de hengst aan in de hoop dat hij vertelde wat zijn bedoelingen waren. Hij was een van de kleinere hengsten en hij zag er vriendelijk uit. Ze wachtte rustig af. Hij vertelde zijn naam, Vladimir, hij sprak wat moeizaam. Het leek alsof hij zijn best deed de juiste woorden te vinden. Hij glimlachte en vertelde haar dat ze hem nieuwsgierig maakte. Ze was een beetje overrompeld en ze wist niet wat ze moest zeggen. De meeste merries hadden zich in haar plaats zelfverzekerd gevoeld en veel praatjes gehad. Maar Luna voelde zich wat ongemakkelijk en werd verlegen. "Uhm sorry.. Dat was niet mijn bedoeling." Er viel even een stilte. Ze bedacht zich dat ze haar naam nog niet verteld had. "Mijn naam is trouwens Luna" zei ze wat zacht. Haar witte lok viel voor haar ene oog.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De ranke, donkere merrie reageerde schuchter en Vladimir moest onwillekeurig glimlachen. 'Het was ook niet mijn bedoeling, maar soms gebeuren die dingen gewoon,' reageerde hij nuchter. Het was evenmin zijn bedoeling geweest om haar in verlegenheid te brengen, maar nu moest hij toegeven dat hij het buitengewoon schattig vond. Bijna had hij zijn hals uitgestrekt om haar aan te raken, om aan te geven dat hij het geen probleem vond, maar hij wist zichzelf te beheersen en keek haar enkel aan: zijn uitdrukking hield het zuivere midden tussen geamuseerd en compleet geboeid.

Ze stelde zichzelf voor als Luna. Maan. Om de een of andere reden vond hij die naam bijzonder goed bij haar passen. Misschien omdat in zijn ogen de maan alles was, wat de zon niet was. De zon was groots, dominant, heet, trok de aandacht naar zich toe. Dus de maan stond voor al het kleine, al het rustige en onderdanige, al het koele en het lieve. Hij realiseerde zich dat het leven een opvallend gevoel voor humor kon hebben. 'Luna,' herhaalde hij zacht. 'Dat is een mooie naam. Waar ik geboren ben, noemde ze me soms Zon. Door mijn kleur, maar ook omdat ze vonden dat ik aan grootsheidswaan leed. Daar was, en ben, ik het niet mee-eens. Ik droom misschien groot, maar doorgaans leef ik ook groots.' Met zijn groen-blauwe ogen, blikte hij in de hare. 'Maar ik dwaal af.' Hij glimlachte mild. 'Het is een plezier om je te ontmoeten, Luna.'

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Hij probeert haar op haar gemak te stellen. De verlegenheid trok al weg en de pluk verdween voor haar oog waardoor beide ogen weer zichtbaar waren. "Het is mij ook een plezier jou te ontmoeten." Ze lacht vriendelijk. Ze vind hem grappig. "Ik heb zelf ook grootte dromen. Ik wil namelijk de wereld zien en alles beleven. Ik wil gewoon alles uit mijn leven halen wat erin zit. Ik ben namelijk al jaren van mn leven kwijt.. " aan het einde zwakte ze haar zin wat af.

Die jaren kan ze zich niet meer herinneren. En die zal ze waarschijnlijk ook niet terug krijgen. Daarom vindt ze het leven nu zo waardevol en waardeert ze nu alles van het leven. Elke dag, elke seconde kan de laatste zijn. En die laatste seconde wil ze gelukkig zijn. Maar ze hoopt dat die dag nog vele jaren later is.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De merrie leek zijn woorden op prijs te kunnen stellen: ze had zich tot even eerder achter haar lange, volle manen verscholen, maar nu piekten haar lichtblauwe ogen weer nieuwsgierig te voorschijn. Haar stem was aangenaam om naar te luisteren: zacht en melodieus, als de sterren geluid maakten wanneer ze twinkelden 's nachts, dan klonken ze ongetwijfeld zo. Maar zijn blik betrok toen de hare dat ook deed en haar stem langzaam weg stierf, na haar laatste woorden. Hij vroeg zich af waarom dat haar verdrietig maakte: ouder worden was niet iets slechts, tenzij je de dingen die je beleefd had ook vergat.

Langzaam stapte hij naar voren, strekte zijn hals uit en raakte voor een moment haar neus. Niet te lang, niet te kort. Als troostend gebaar, maar niet meer dan dat. 'Het spijt me om te horen dat het verstrijken van de tijd je verdrietig maakt.' Hij zweeg een moment, zijn groen-blauwe ogen bedachtzaam. 'Hoe oud ben je Luna?' vroeg hij toen. Er waren nog honderd dingen die hij haar wilde vragen: waar ze vandaan kwam, waarom ze hierheen gekomen was, wat ze meegemaakt had, en wat ze hier zocht. Wie ze wilde zijn en wie ze nu was. Hij wilde van alles weten, maar dit was één van de makkelijkste vragen om mee te beginnen. Dus begon hij hier mee.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna keek hem aan in zijn vriendelijke groen-blauwe ogen. " Het verstrijken van de tijd is niet wat me verdrietig maakt, maar het vergeten ervan. Een paar jaar geleden werd ik wakker zonder te herinneren wie ik was. De naam Luna is mij gegeven door een hengst die mij destijds gered had van de schimmen. Ik ben er dankbaar voor dat ik die jaren alleen heb overleeft. En nu krijg ik weer de kans om mijn leven opnieuw te beginnen. " ze glimlacht bitter. "Ik kan je vraag helaas niet beantwoorden aangezien ik ook niet weet hoeveel jaren ik kwijt ben." ze denkt even na.

Toen ze wakker werd was ze jong en onwetend over de gevaren die er heerste. Ze heeft drie en een half jaar alleen geleefd en dat heeft haar in één klap volwassen gemaakt. Ze heeft geleerd voor zichzelf te zorgen en te overleven in barre omstandigheden. Ze wil niet zeggen dat alle dagen in die jaren afschuwelijk waren. Nee, ze heeft ook veel moois gezien en ze heeft van de natuur leren houden.

"Ik kan je niet veel over mezelf vertellen, maar ik zou het leuk vinden als jij wat over jezelf verteld." Ze heeft het verleden van andere paarden altijd al interessant gevonden. Misschien kwam dat omdat ze haar eigen verleden niet weet.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Aandachtig luisterde hij naar de woorden van de donkere merrie en toen ze uitlegde dat ze inderdaad aan geheugenverlies leed, begreep hij ook de pijn in haar stem 'Ik begrijp je verdriet,' bevestigde hij, want ergens kon hij zich geen erger lijden voorstellen dan het vergeten wie je was en waar je vandaan kwam: je identiteit kwijt zijn en niet weten hoe je die weer moest herstellen. Alleen al bij het idee kreeg hij een rare smaak in zijn mond en verkrampte zijn maag in kou.

Haar conclusie dat ze daarom ook niet wist hoe oud ze was en verder weinig te vertellen had over haar verleden, was in zijn ogen dan ook volkomen logisch. Een lichte glimlach verspreidde zich over zijn gelaat toen ze vroeg of hij wat over zichzelf wilde vertellen. 'Dat hangt er vanaf wat je precies weten wilt,' erkende hij. 'Ik ben op vele plaatsen geweest, heb vele mysteries mogen aanschouwen en vrijwel alles heeft zo zijn afdruk achter gelaten op mijn ziel. Als ik mezelf zou moeten omschrijven, zou ik zeggen dat ik een reiziger ben: ik ben geboren om de wind achter na te reizen en overal mijn kennis op te doen. Mijn jeugd was in de ogen van velen misschien hard, maar ik heb er veel van geleerd en veel aan gehad. Ik kan, als het moet, dagen doorlopen zonder eten, drinken of rust. Ik oordeel niet snel, maar als mijn oordeel dan komt, is het veelal definitief. Doorgaans krijg je bij mij één kans, dus verpest het niet.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik zou zeggen dat ik niet moeilijk ben in de omgang, ik praat graag en makkelijk, over van alles en ik sta iedereen met respect te woord. Maar dat betekent niet dat ik zomaar iemand mijn onbeschermde rug toe zou keren: ik vertrouw anderen slechts zelden en daarvoor zal je jezelf eerst moeten bewijzen. Uiteindelijk ben ik naast een reiziger immers ook een krijger: dat is wat mij geleerd is en daar hou ik aan vast. Zijn stem stierf weg en hij blikt in de intense, heldere ogen van de ranke merrie. 'Is dat naar je tevredenheid?' Hoewel hij luchtig glimlachte, was hij nieuwsgierig naar haar reactie, al liet hij dat aan de buitenkant niet zien.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna splitste haar oren en keek hem aandachtig aan. Ze begreep zijn verhaal en ze kon zichzelf daar ook in vinden. Ze bewonderd hem om zijn moed en passie voor de wereld. Zelf wil ze ook de wereld zien en ervaren. Ook toen hij zei dat hij anderen zelden vertrouwd kon zij zich daarin herkennen. Zij zelf heeft vanaf het begin dat ze zich kan herinneren weinig goeie ervaringen gehad met andere paarden. Ze was altijd afstandelijk geweest en leefde solidair. Totdat ze noodgedwongen een kudde binnentrad om beschermd te worden tegen diegene die haar pijn wilde doen. Ze kwam erachter dat niet alle paarden haar pijn wilden doen. Nog steeds vertrouwd ze andere moeilijk omdat ze bang is dat ze haar alsnog pijn doen. Maar ze kan het steeds beter vinden met sommige paarden. Ze is er dan ook achtergekomen dat alleen leven geen optie meer is.

"Ja bedankt dat je je verhaal wilde vertellen. Ik bewonder je moed en ik herken mezelf soms ook in je verhaal." er ontsnapt een glimlach. Ze is dus niet de enige. Ze heeft altijd gedacht dat ze raar was, omdat ze andere moeilijk kan vertrouwen. De meeste merries zijn namelijk heel spontaan en charmant. "Vroeger was ik juist open en ik vertrouwde iedereen heel snel en daar maakte sommige gebruik van. Sindsdien is het voor mij heel moeilijk contact te leggen met anderen. En het is vooral moeilijk om vertrouwen te hebben in anderen. Maar nu ik in de kudde zit gaat het wel steeds beter met me. Ik heb ook weer kracht om de wereld te ontdekken."

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Het viel hem op hoe aandacht de merrie luisterde en hoe respectvol zij daarin was. Heel anders dan Hazelaar, die wel even aandacht luisterde, maar op een heel andere manier er mee omging: zij ploos ze zorgvuldig uit, bekeek ze van alle kanten, keerde ze ondersteboven en goot ze in een nieuwe vorm. Luna luisterde slechts, en respecteerde ze precies zoals ze waren. Het was een heel andere manier van communiceren, maar daarom niet beter of slechter. Het sloot gewoon precies aan bij de stille energie die de merrie uitstraalde. Ze luisterde om het luisteren en niet persé omdat ze zelf nog een antwoord wilde geven, of om haar kennis te vergroten.

En zoals zij naar hem geluisterd had, zo luisterde hij nu ook naar haar: aandachtig en respectvol. Hij wist niet of het hem moest verbazen dat de merrie ooit open was geweest. Het voelde deels of bepaalde puzzelstukjes nu in elkaar voelde, maar tegelijkertijd voelde het als iets wat compleet niet bij de merrie paste. Maar wie was hij om daarover te oordelen? Uiteindelijk kende hij haar pas enkele minuten en datgene wat wezens uitstraalden, was niet altijd wat ze werkelijk waren. Hij kon het weten.

'Je zult zien dat het beter zal gaan met de tijd.' Hij wierp haar een warme glimlach toe. 'Vrijwel alles heeft tijd nodig om te groeien, en vertrouwen hoort daar ook bij, zeker als het ooit beschaamd is.' Hij haalde half zijn schouders op en er twinkelde iets van amusement in zijn groen-blauwe ogen. 'Bovendien, hoe meer je van de wereld zal zien, hoe beter je leert hoe je met andere moet omgaan. Ik kan vriendelijk en respectvol zijn met iedereen, maar dat wil nog niet zeggen dat ze me vertrouwen genieten – en als je het mij vraagt is daar niks mis mee.'

Bij haar laatste woorden kan de hengst een ware glimlach niet verhullen en schitteren zijn lichte ogen vol leven. 'Dus onze mysterieuze schone heeft het hart van een avonturier?' Zijn toon is luchtig, ontspannen, misschien zelfs wel een beetje plagend.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

De hengst vertrouwd andere moeilijk, maar zelf zou je hem snel vertrouwen. Ze geloofd hem op zijn woorden. Hij heeft het namelijk allemaal zelf meegemaakt. Bij zijn laatste zin moest ze weer lachen. "Ja kleine merrie, grote dromen." Ze kijkt even naar een eekhoorn die wat herrie maakt in de bosjes. "Zullen we even zwemmen?" zegt ze met een zachte toon. Ze kijkt hem weer aan en rent vervolgens richting het water en neemt een duik. Haar manen zijn helemaal doorweekt en ze schudt ze uit. Hij staat nog aan de kant en luna vraagt: "Wat zijn jou dromen?" zegt ze met een sierlijke glimlach.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De lichte ogen van de hengst begonnen te schitteren toen het ranke ding zo plompverloren het water in dook en hem uitnodigde om ook te komen. Kleine merrie, grote dromen, inderdaad. Hij liet een snelle, blaffende lach horen en volgde toen haar voorbeeld. Dook onder en liet het koele water over zijn lichaam heen golven om vlak bij haar weer boven te komen. Zo dicht dat de uiteinde van haar lange manen, die op het water bleven drijven, hem speels aantikten. Hij hapte er zachtjes in en duwde ze met zijn neus wat aan de kant zo dat hij vrij zicht had op haar schitterende ogen.

Ze vroeg naar zijn dromen – en stelde daarmee zonder het te weten een vraag die hij niet wist te beantwoorden. Waar droomde hij van? Waar hield hij van? In alle eerlijkheid had hij niet werkelijk een antwoord. Het enige wat hij deed was de wind achterna reizen, overal komen waar hij gaan kun, alles bereiken waar anderen niet eens wilden wezen. 'Mijn dromen?' herhaalde hij hardop. 'Ik weet het niet. Ik zou ook graag zeggen dat ik groots droom, maar ik heb niet specifiek een droom. Ik loop mijn neus achterna, ik wil de hoogste bergen beklimmen en door de diepste dalen gaan. Ik wil mezelf aan anderen bewijzen, maar of je dat een droom kan noemen? Ik weet het niet.' Hij zwom langzaam een cirkel om de kleine merrie heen tot hij uiteindelijk weer vlak voor haar bleef drijven, Zachtjes schoof hij haar manen uit haar gelaat en raakte daarbij heel voorzichtig haar neusrug. 'Sommigen dromen van een thuis, met een gezin en mooie veulentjes en een gelukkige toekomst, maar dat zijn dingen waar ik geen behoefte aan heb. Niet meer en nog niet in ieder geval.' Hij glimlachte vaag en alhoewel zijn oren nog steeds op de omgeving gericht waren, bleven zijn turquoise blauwe ogen nog altijd in die van Luna hangen.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna keek toe hoe de hengst een duik nam in het koele water. Een paar water druppels belanden op haar rug. Hij kwam vlak voor haar boven het water uit. Haar lange manen die langs haar gezicht vielen dreven op het water. Ze glimlachte naar hem. Ze vroeg hem naar zijn dromen. Hij moest er even over nadenken, maar hij beantwoorde eerlijk. Ze hecht veel waarde aan eerlijkheid, dat maakt een ziel zuiver en betrouwbaar. Hij zwom langs haar zwarte lichaam heen en ze volgde zijn blik tot hij weer voor haar kwam. Hij duwde haar manen wat opzei zodat haar gezicht weer tevoorschijn kwam. Hij keek haar diep in haar ogen aan. Ze werd weer wat verlegen. Ze was het niet gewend om alle aandacht te krijgen. "Ik snap wat je bedoelt. " zei ze op een zuivere toon.

Ze wist niet meer wat ze verder nog moest zeggen. Ze genoot even van het koele heldere water en zwom langs hem heen. Het water klonk vredig en de zon voelde ze op haar rug. Haar manen dreven over het water en volgde haar bewegingen. Ze speelde wat met het water en schudde haar manen uit. Ze hinnikte zacht van plezier. Ze draaide zich om naar Vladimir en keek hem weer aan. "We moeten meer van de kleine dingen genieten, vind je ook niet?" En ze duwt plagend wat water over zijn rug heen.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Aan de manier waarop ze naar hem keek en hoe ze reageerde, maakte hij op dat hij haar in verlegenheid bracht. Vermoedelijk was ze niet gewend om het middelpunt te vormen van alle aandacht. Het was iets wat bij hem een zuiver glimlachje ontlokte, terwijl hij de neiging moest weerstaan om haar met complimentjes te overladen: hij zou graag zien of hij de ranke, donkere merrie aan het blozen kon brengen. Zijn eergevoel weerhield hem daar echter van: ten slotte was hij nou eenmaal een heer in gezelschap en zou hij merries nooit, nuja, bijna nooit dan, met opzet in verlegenheid brengen.

Er flitste een glimlach over zijn gelaat toen ze constateerde dat er meer genoten moest worden van de kleine dingen – en dit keer kon hij de neiging niet weerstaan: 'Zoals groenblauwe ogen schuchter twinkelen achter zilverwitte manen?' suggereerde hij, terwijl hij langzaam dichterbij zwom en haar blik zocht, vastbesloten om deze vast te houden met zijn turquoise ogen. 'Of hoe duizenden kleine waterdruppeltjes over een prachtige, zwarte vacht glijden en daar een sporen achterlaten die doen denken aan de staarten van vallende sterren? En anders...' Zijn stem stierf weg terwijl hij heel zacht zijn neus langs haar witte manen streelde en uiteindelijk zijn lippen stil hield bij haar oortje. 'En anders,' fluisterde hij, 'zijn er nog die schattige, zwarte oortjes die zelfs de zachtste fluistering vol nieuwsgierigheid opvangen.' Hij glimlachte innemend en liet zich door het water bij haar wegdobberen, al bleef haar blik nog altijd in de hare gehaakt.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Toen ze zei dat ze meer van de kleine dingen moesten genieten zag ze dat er een grijns op zijn gezicht tevoorschijn kwam. Hij noemde de blauwe ogen achter de witte manen, die duidelijk wijste op die van haar. Hij kwam dichterbij en keek in haar ogen. Ook de waterdruppels die over haar zwarte vacht gleden leken hem te fascineren. Hij fluisterde in haar oor. Ze wist niet wat ze moest zeggen en bloosde. Ze wende haar blik verlegen af.

Hij was een echte charmeur. Hij vond haar interessant alhoewel ze het zelf moeilijk kon geloven. Ze heeft het altijd moeilijk gevonden om hengsten te vertrouwen of dichterbij te laten komen. Ze wilde niet haar hart laten zien zodat ze die ook niet konden breken. Daar was ze nu in ieder geval nog niet klaar voor. De lucht koelde al af en de kleuren van de hemel werden feller. Het zou niet lang meer duren of de maan zou zijn gezicht tonen.

Ze keek hem weer aan. 'Ja misschien. Of van de vriendelijke hengst met turquoise ogen en een groot hart.' ze lachte vriendelijk.'Het was leuk je te ontmoeten.' zei ze op een zachtere toon. Ze klom uit het water en schudde haar vacht uit. 'Ik moet terug naar de kudde.' Ze was in tweestrijd met zichzelf. Ze vond hem aardig, maar ze was ook bang om zichzelf te laten zien.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Zijn woorden deden haar blozen: natuurlijk, hij had niet anders verwacht. Maar wat hij niet verwacht had, was hoe scherpzinnig, haast brutaal, ze terugkwam en het compliment naar hem terugkaatste. Verbouwereerd, met nog een licht glimlachje om zijn mondhoeken keek, of misschien was staarde een beter woord, hij haar aan. Toen liet hij een snelle, geamuseerde lach horen. 'Dus er is meer onder dat stille, onschuldige oppervlakte.' Zijn woorden waren evenveel tot zichzelf als tot haar gericht, terwijl zijn ogen nog altijd nieuwsgierig op haar bleven hangen: hij wilde weten of ze nog meer te vertellen had, of er zich nog meer verschool onder dat lieve uiterlijk. Uiteindelijk bleek maar weer 's dat stille wateren diepe gronden handen.

Die glimlach verdween echter toen ze langzaam uit het water klom en zich uitschudde, om hem daarna te vertellen dat het leuk was om hem te ontmoeten, maar dat ze terug moest naar de kudde. Nu pas realiseerde hij zich dat de avond in rap tempo begon te vallen en voor een moment dwaalde zijn blik naar de hemel. Om al snel weer terug te keren naar de merrie. Ook hij klom uit het water en schudde zich uit. Hoewel hij de twijfel in haar ogen zag en wist dat hij haar misschien kon verleiden om te blijven, besloot hij dat niet te doen: hij wilde haar niet overhalen tot dingen waar ze niet achter stond. Ergens deed ze hem denken aan een engeltje en hij wilde haar niet kwetsen, of dingen doen waar hij later spijt van zou krijgen. Ze verdiende iemand die bij haar zou blijven, geen kortstondige flirt – en hij wist niet of hij dat zijn kon.

Dus glimlachte hij warm en raakte kort en teder haar neusje aan. 'Mag ik de eer op me nemen om je terug te brengen?' vroeg hij toen en hij gaf haar daarmee oprecht de ruimte om te weigeren. Hij zou zichzelf niet aan haar opdringen.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Ze zag hoe hij uit het water kwam en ook hij zich uitschudde. Hij glimlachte en raakte kort haar neusje aan. Hij vroeg of hij haar terug mocht brengen naar haar kudde. Zoals een echte heer. Een glimlach sierde haar lippen weer en ze knikte. 'Met genoegen.' Ze zag geen problemen als hij haar naar huis bracht. En wat gezelschap was ook nooit weg. Ze liep langzaam naast hem en genoot nog van het laatste zonnestraaltje dat op haar vacht viel. Ze genoot even van de vogels die aankondigde dat ze zich klaar maakte om te gaan slapen. Ook zij was moe geworden en probeerde haar gaapje in te houden.

Lang heeft ze alleen geleefd zonder te weten hoe het was om omringt te worden door soortgenoten. Ze zag ertegenop om in een kudde te leven. Maar nu heeft ze er geen spijt van, integendeel. Ze heeft vrienden gemaakt en ze heeft meer van de wereld gezien en ze kan er geen genoeg van krijgen.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De laatste zonnestralen voelden aangenaam op zijn gouden vacht terwijl hij de donkere merrie terug naar de kudde begeleidde, zijn blik dwaalde langs de bomen terwijl hij luisterde naar de geluidjes van de verschillende dieren die hun holen opzochten. Over een klein uurtje, zou het uur van de dag zijn dat hij het uur van stilte noemde: de dieren die overdag actief waren, hadden zich nu terug getrokken, terwijl de nachtdieren nog niet wakker waren. Als je werkelijk stilte wilde horen, moest je op dat moment stilstaan en alleen maar luisteren: dan zou je het zeker vinden.

Op het moment dat ze bij de woudgrens aankwamen en hij de silhouetten van de vele andere paarden kon ontwaren, bleef de ranke hengst staan. Hij schonk de donkere merrie met de lichte manen een warme glimlach. 'Het was een plezier om wat tijd met je door gebracht te hebben, Luna, en ik hoop je nog vaker te spreken.' Hij wreef kort en respectvol met zijn neusje langs de hare. 'Slaap wel, schoonheid.' Hij knikte richting de andere paarden. Zelf was hij nog niet van plan om te gaan slapen, zijn lichaam liep nog over van de energie en hij had sowieso niet veel slaap nodig. In ieder geval een stuk minder dan de meeste andere paarden die hij kende.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Zwijgend liep ze naast hem. Hij was vriendelijk zonder bijbedoelingen, iets wat je zelden nog tegenkomt bij hengsten. Het was vredig en ze keek naar de horizon. Ze zag de kudde steeds dichterbij komen. Op gegeven moment stopt de hengst. Ze kijkt hem aan. Hij zei dat het een plezier was de tijd met haar te hebben doorgebracht en dat hij hoopt haar vaker te spreken. Hij raakte even haar neusje aan en wenste haar welterusten. Ze glimlachte en haar ogen glinsteren. 'Bedankt voor alles, welterusten Kasmir.' sprak ze zuiver en een beetje moe. Ze kon met een gerust hart slapen want ze heeft er een vriend erbij. Ze knikte hem tot ziens en maakte een galop naar de kudde. Ze stopte nog één keer op even achterom te kijken en ging toen weer verder naar de kudde die haar vriendelijk ontving.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Een zachte, haast vertederende glimlach vormde zich om zijn mondhoeken toen Vladimir hoorde hoe de ranke merrie hem dankbaar welterusten wenste. Voor een moment gaf hij zichzelf de ruimte om al zijn zintuigen op haar te richtten, terwijl hij geduldig wachtte tot ze met een vlotte galop de kudde bereikt had. Pas toen hij zichzelf er van verzekerd had dat ze veilig was, draaide hij zich om en begon terug het woud in te draven. De nachtelijke geuren en geluiden waren aangenaam en met de bijzondere merrie nog in zijn achterhoofd, zocht hij een nieuw pad tussen de bomen door: opzoek naar iets anders om te doen.

with love for Luna <3

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Wat schattigg :3

**Profile**

» Luna
» Luna feels alone, anybody there?
» Moon
» Look up and what do you see? The blue moon is laughing at you ~Tresaure
» Chasing the sun&the moon.

| Luna | eyes like the moon in the night sky

| Luna | eyes like the moon in the night sky

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen