Everyone is like a butterfly.

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

Een landschap, het was wit. Oogverblindend wit. Alles was bedekt met een deken van sneeuw. Zou dit gebied niet prachtig zijn als het in bloei zou staan? Alle planten gekleurd, alle bomen met de bladeren. De lucht blauw en de rivier als een blauw lint zichtbaar in het dal. Nu was het net zo wit als de omgeving zelf. Je zag duidelijk de sporen in de sneeuw, overal waar een paard had gelopen. Een koud windje bries door de bomen heen, maar verder was er geen enkel geluid.

Leela snoof. Haar gifgroene ogen vlogen schichtig heen en weer over het witte gebied. Waar was ze ooit terecht gekomen! Ze had geen idee. In een langzame tred, met haar hoofd laag, liep ze zigzaggend verder tussen de naaldbomen. Kleine sneeuwvlokken vielen op haar rug. Een klein stapeltje vlokken had zich al verzameld op haar rug en tussen haar manen. Ze had geen idee waar ze was. Ze wist enkel dat ze in een kudde zat, pas. Ze was nieuw in dit gebied, en ze wist helemaal niks van alles. Eén oude hengst waar aan ze het had gevraagd, herhaalde enkel steeds het zinnetje; "Pas op voor de blauwe maan!" Het arme dier was helemaal de weg kwijt geraakt. Maar het had haar alleen maar bang gemaakt. Welke blauwe maan? Ze begreep het niet, écht niet. Langzaam bleef ze haar benen optillen, zette ze stap voor stap voorzichtig neer in de sneeuw. Waarom was ze dan weer zo'n enorme zenuwpeut. Waarschijnlijk stelde blauwe maan helemaal niks voor. Was het gewoon een verzonnen iets van die hengst. Hij was immers de weg kwijt. Waarschijnlijk maakte ze zich echt zorgen om helemaal niks, zoals gewoonlijk.

Uit een reflex sprong Leela opzij toen ze het eenzame gehuil hoorde van een wolf. Shit! Was hij alleen? Of met een hele groep. Meteen versnelde ze haar pas. Ze wist ook totaal niet waar ze was. Haar hoofd hing nog altijd laag bij de grond, en haar oren waren naar achteren. De wind deed de haren van haar staart en manen bewegen. Het was verder eng stil. Er was geen geluid meer, van de wolf niks meer te bekennen. Ze draafde een paar pasjes, maar bleef direct naar enkele passen weer versteend staan.

De merrie keek uit over het dal van het gebied. Direct kwam er een kleine glimlach op haar gezicht te staan. Ondanks er amper kleur te bekennen was, en het beeld minder werd door al de sneeuwvlokken die daalden, het was ronduit prachtig. Ook al was de lucht grijs. Ze zuchtte. Ze moest maar weer verder. Ze moest iemand vinden die haar een beetje wegwijs kon maken, al was het maar een klein beetje informatie. Haar oren draaiden zich weer wat naar achteren, en ze wendde zich af van het uitzicht. Haar tred was nog altijd langzaam en voorzichtig, en het hield niet op met sneeuwen.

OOC: Happyboy_Silverjet, geen idee welk karakter je erin wilt, haha:'D Ik moet nog een beetje inkomen in haar karakter, dus ik weet niet precies hoe de postjes zullen aflopen. Ik vind deze post een beetje, niet je van het. De volgende word beter. (:

R A N G . I | L E E L A

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

. V A N T H .

Ik draaf stevig door. Mijn benen gaan gelijkmatig op en neer en sneeuw stuift langs mijn oren omhoog. De witte ogen waardoor ik alles kan zien kijken even rond. Op zoek naar een eventuele prooi voor de volgende blauwe maan. Ik ben nog maar sinds kort schim, maar voelde al goed hoe het was om paarden te pijnigen. Eén keer had ik het al gedaan, bij Tresaure, de hengst die mijn hart had gewonnen en waarvan ik hoopte dat dat zo zou blijven. Tot hij gamma werd van rang één.

Ik lik eens vervaarlijk langs mijn scherpe hoektanden terwijl mijn tred gelijkmatig blijft. Mijn manen waaien mee op de gure wind die winter met zich meedroeg. Wanneer ik een paard in het zicht krijg duw ik mijn ogen tot ze op een spleetje staan. Ik ga dit paard niks doen, het is nog geen blauwe maan en dus zou Avanti mijzelf kunnen doden. Of dat zouden de leiders kunnen doen.

Ik ga over naar een rustig stap en het lint dat rond mijn been zit gedraaid waait mee op de wind. Zonder verder nog iets te zeggen ga ik naast de voskleurige merrie staan. Even draai ik mijn hoofd weg en richt mijn ogen op haar. "Ik ben Vanth." Mijn stem klinkt zacht en zoet. Verder kwam er niks uit mijn mond. Mijn lippen blijven buiten het praten strak op elkaar. Deze merrie zal niet weten wat ik ben. Of toch niet voor de blauwe maan weer aan breekt.

Weer richt ik mijn blik voor me. De hemel was grijs van kleur en kleine sneeuwvlokken dwarrelde naar beneden om vervolgens te landen op mijn donkerbruine vacht die toch iets meer naar het zwarte trekt, en daar te blijven steken. Mijn ogen zijn bijna net zo wit als de sneeuw en het enige wat er in te lezen is, is kilheid en geen emotie.

Altijd ben ik een aardige merrie geweest, die nooit lastig deed over het een af het ander. Altijd liet ik mezelf leiden door andere paarden en altijd heb gehouden van de natuur en alles wat er mee te maken had. Tot op die ene dag dat ik werd afgeslagen door de hengst die me zijn eeuwige liefde en trouw had beloofd. Ik was zwaar verwond en was op sterven na dood. Ongeveer een week ben ik blijven liggen van de pijn en van de gebrokenheid. Tot ik werd recht geschopt door een jonge jaarling hengst. Hij waarschuwde me dat de hengst die dit alles had gedaan terug zou komen en me terug zou komen straffen als ik nog niet weg was. Al mankend en jammert van de pijn verliet ik de kudde en het gebied. Daarna heb ik nog verder geleefd, ik was er van overtuigd dat iedereen zou boeten voor wat deze hengst had gedaan en ja hoor, dat zouden ze ook doen. Nu zeker nu ik een schim ben.

SHADE

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

De kleine merrie verlangde dat het weer lente zou worden. Dat de zon weer scheen en de vogels terugkeerden. Dat veulens werden geboren en alles weer in bloei zou staan. Dan was de wereld een groot kleurenpalet. En niet deze eentonige, witte bende, die het nu was. Ze had best een hekel aan sneeuw. Voor een paar dagen vond ze het wel mooi, maar daarna ook niet meer. Het eten was schaars, je moest goede overnachtplaatsen zoeken wilde je niet doodvriezen, wat soms een hele klus was.. En je had het constant koud, dat vond ze wel het ergste.

De koude, gure wind speelde met haar lange manen Ze wiegden zachtjes in de wind. De koude wind sneed bijna als messen door haar vacht. Haar vacht had zich nog altijd niet helemaal aangepast aan het koude winterweer. Haar vacht paste zich altijd langzaam aan aan de winters, maar zodra het lente werd had ze al snel weer haar spiegelgladde, glimmende vachtje terug. Raar, maar het was zo. Ze schudde zichzelf uit, zodat alle sneeuw die op haar rug had verzameld er weer even af viel. Het was enorm koud een bult sneeuw op je rug. Ze hoopte dat de lente weer snel zou komen.

Van veraf zag de merrie al dat er een ander paard in aantocht kwam. Wat zou ze doen, omkeren en wegrennen, of blijven staan. Ze wist dat ze meer informatie nodig had over de blauwe maan, misschien kon deze merrie helpen. Wat was er zo gevaarlijk aan?? Ze wist het echt niet. Die hengst had haar behoorlijk de stuipen op het lijf gejaagd.
Ze besloot dat ze bleef staan, om de merrie te vragen wat zij allemaal wist van de blauwe maan. De merrie kwam naast haar staan. "Ik ben Vanth. Dat zei ze, verder niks. Niet hallo, geen enkel knikje om haar te begroetten. Al snel draaide ze haar hoofd weer weg. Ze keek even naar de merrie. Een lint zat om haar been heen en een hengsel om haar hals gedrapeerd. Zenuwachtig probeerde ze de aandacht van de merrie weer te krijgen. ‘Uhh, Hallo Vanth,’ zei ze. Ze probeerde zo nuchter mogelijk te klinken. ‘Mijn naam is Leela,’ zei ze toen vriendelijk tegen de merrie.

Haar ogen vlogen weer naar voren. De merrie leek zo.. zo koud. Ze deed niet veel, ze zei niet veel. ‘Ik heb een vraag..’ zei ze toen een beetje zenuwachtig. Ze keek naar de grond, maar ze moest proberen de merrie aan te blijven kijken zo doende ze bezig was met het gesprek. ‘Weet jij waar "de blauwe maan" voor staat? Ik ben nieuw dus uh.. zei ze een beetje binnensmonds. ‘Iemand zei dat ik moest oppassen voor de blauwe maan, maar ik weet niet wat dat betekent,’ zei ze toen zachtjes. Ze voelde zich net een klein kind die iets fout had gedaan, en dat nu aan het toegeven was. Ze beet even kort op haar lip. Verwachtingsvol gleden haar ogen naar de zwarte merrie. Op één of andere manier vond ze haar wel een beetje.. eigenaardig. Angstaanjagend was een beter woord ervoor. Ze voelde zich in ieder geval niet op haar gemak bij deze merrie.

**Profile**