x And the snow slowly falls... [Open]

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

Chronos || Hengst || Rang 1 || 4 Jaar
Sneeuw viel met trage, dikke vlokken naar beneden en streelde de rotsachtige grond langzaam terwijl het gezamenlijk een dikke, wollige deken vormde op de bevroren stenen. Met zachte klikgeluiden stapte een donkergekleurde hengst over het gebied heen in een rustige, gelijkmatige tred. Zijn hoofd deinde op en neer op het ritme van de pas en zijn blik was stoïcijns rustig. Er werd geen enkele keer op of aan gekeken. Gewoon recht vooruit, op zoek naar zijn doel. Wat waren de stappen ook al weer? Diep dacht hij na, om vervolgens de stappen die hij voor zichzelf had opgesteld te doorlopen. Deze stappen gaven hem houvast in zijn leven, het waren handvaten om omhoog te klimmen uit zijn diepste dalen. Stap één was het dennenwoud verlaten. Stap twee was dit verrotte rotslandschap oversteken en stap drie was toch maar de veiligheid van de kudde opzoeken. De maan was immers blauw vanavond en dat risico ging hij niet lopen, absoluut niet.

Een zacht gebries rolde van zijn lippen terwijl hij zijn pas iets versnelde, het klikken van hoeven op bevroren steen volgde elkaar steeds rapper op. Het had geen nut om hier te zijn, hij wou er dus zo snel mogelijk weg zijn. Zijn zwarte manen en lange staart wapperden in de felle wind die hem in zijn neus sneed. Nog steeds had hij dezelfde kille blik in zijn ogen. Het was niet zo zeer haat, eerder een onverschilligheid. Het kon hem gewoon niet meer schelen. Het maakte niks uit. Sociaal contact had hij nooit correct gehad in zijn oude kudde en nu hij het eindelijk soms kreeg hier, kon hij er gewoon niks mee. Hij was het niet gewend, en kon ook niet sociaal terug doen. Zeer vervelend, omdat hij juist wel hunkerde om uit zijn eenzaamheid verlost te worden.

Langzaam kwam hij tot een halt, zijn oren iets achteruit gelegd terwijl hij om zich heen keek. Had hij daar iets gehoord? Hij liet zijn oogleden eventjes over zijn ogen glijden om dezen te sluiten. Hij ademde diep in, de geuren om zich heen voorzichtig analyserende. Maar tot zijn grote irritatie stond de wind van hem af. Zijn geur werd dus wel meegenomen, maar er werd geen informatie in ruil terug gegeven door de wind. Zijn oren gingen opnieuw achteruit terwijl hij het weer op basis van geluid en zicht probeerde. Maar het geluid was ondertussen weer verdwenen. Langzaam zette hij zijn pas weer in, maar nog steeds had hij het onbehaaglijke gevoel dat hij niet alleen was.

» hoofprints in the snow. ~open
» When the rain falls down.
» Zehlia ღ Darkness en falling snow ... Triptune
» So this is It? (OPEN)
» Only miss the sun when it starts to snow

x And the snow slowly falls... [Open]

x And the snow slowly falls... [Open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen