Sophieta
Profile
Number of posts : 9
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Find life in the nature~ za 14 jul 2012 - 14:38 | |
| | Ik was jong, begreep de harde wereld niet. Begreep niet waar ik mee bezig was. Wist enkel dat ik vrienden had en paarden waar ik lol mee kon maken. Zag niet in hoe ik veranderde in een MC’er en langzaam net als de andere zo’n monster werd. Pas op het moment dat ik haar ontmoette gingen de belletjes rinkelen. Ik verloor alles. , mijn MC vrienden, mijn vader, mijn roem en mijn geliefde. Ik maakte haar stuk en maakte mezelf stuk. Liep met mijn ogen dicht rond, veblind door wat ik had. Onbewust van wat ik weggooide.
Mijn jonge bespierde lichaam beweegt zich soepeltjes voort. Mijn ogen priemend door de omgeving, elk detail werd in mijn hoofd gegrafeerd. Een normale eigenschap van mij. Ik wilde alles onthouden, alles zien en alles weten. Ondanks dat leek het eerder het tegenovergestelde door mijn eeuwige masker. Leek eerder ongeïnteresseerd in plaats van nieuwsgierig. Sommige zouden zeggen doe dat masker af, ik niet. Mijn ware ik kan de waarheid niet onder ogen zien, is getraumatiseerd en heeft niets meer. De ware Adonis is gebroken en weggestopt, diep van binnen, en niet van plan eruit te komen of te helen.
Mijn ogen staan vrolijk,nieuwsgierig en open tegenover de wereld wanneer ik alleen loop. Alleen loop in het woud, me één voel met de natuur. De enige doe ik nog kan vertrouwen. De bomen die nooit weg zullen lopen, De zon die altijd je lichaam warmte zal bezorgen. De bloemen die je altijd toe zullen lachen in je wandeling. Ookal plet je ze zonder enkele vorm van medelijde onder je hoeven. Ookal kijk he niet eens om aar de boom die je van boven bestudeerd. Ookal bedank je niet één keer die zon voor wat ze je geeft. Ze zullen er altijd voor je staan. Het was facsinerend proces, zoals de liefde moest gaan, maar ik had het gechonden, het vertrouwen dat ze mij toe schonk gebroken. De goede hart van god misbruikt. Hij zag dat we voor elkaar voorbestemd waren maar ik verpestte het. Maar de natuur zou dat nooit doen. De natuur was wijs en sterk. Mijn respect was groot naar de natuur, ik zal nooit meer een bloem pletten elke nacht de zon een fijne nacht toe wensen en de bomen gezelschap bieden in nare periodes.
Mijn tanden werden ontbloot wanneer mijn mondhoeken langzaam maar zeker omhoog krullen. ”Hé Fretje.” Sprak ik naar de boom die ik fret had genoemd, mijn beste vriend. ”Henk is niet heel lief voor je hé?” Vroeg ik aan Fret terwijl ik keek naar de grote boom tegenover hem, Henk, de grote eik. Hij was de arrogantste van het stel. Iedereen moest doen wat hij wilde. Ik walgde van hem. Ook omdat hij was had met Isa, de grote liefde van Fret. ”Hoe is het eigenlijk met Isa?” vroeg ik terwijl ik de kleine kastanje bekeek die een paar meter van Henk vandaan stond. Ik grinnikte wanneer hij zweeg. Fret was een verlegen boom hij zei niet veel. Fret was Lindeboom, mijn favorieten soort. Al was ik gek op de eikeltjes tot dat ik Henk ontmoette, die van hem zullen wel heel vies zijn.
** Snap als je niet weet wat je aan moet met mijn natuurfreak :’)
 |
|
|
Prittstift
Profile
Number of posts : 31
Contact
| | Onderwerp: Re: Find life in the nature~ za 14 jul 2012 - 15:26 | |
| In een vlotte draf zigzagde de witte merrie tussen de bomen door. Langzaam strekte ze haar hals uit naar de grond, met haar neus vlak boven het bladerdek. Tevreden brieste ze. Ze had goed geslapen vannacht, niet gestoord door vijanden, en de omgeving hier leek haar vriendelijk toe te lachen. Voorzichtig kwam zelfs een zonnetje door de bomen heen schijnen. Het zou niet lang meer duren voor de winter strenger zou worden, zelfs hier; voedsel zou schaars worden, en een warme, droge plek zelfs nog schaarser. De merrie had genoeg gezond verstand dat ze alleen de winter niet zou overleven. De afgelopen maanden hadden haar reserves uitgeput. Alle restjes vet waren weg, in plaats daarvan spieren. Maar nog steeds was ze te mager; ondanks het vuil waren haar ribben zichtbaar. Er zou iets moeten veranderen. Ze moest een thuis vinden - ergens. Een nieuwe kudde, nieuwe vrienden, nieuwe vijanden - een nieuw leven.
Met een heftige beweging gooide ze haar hoofd omhoog en steigerde laag. Ze hoorde een stem, een stém. De merrie was echter zo verdiept geweest in haar gedachten, dat ze haar omgeving éven was vergeten. Stom, stom, vloekte ze in zichtzelf. Eenmaal weer op vier benen begon ze in de richting van het geluid te lopen. Behoedzaam. Het kon een vijand- "Hoe is het eigenlijk met Isa?" Nirvana snoof en deed de laatste paar passen; en jawel, daar stond een paard. Een hengst, haar ras. Groter dan zij, gespierder dan zij. De merrie hief haar hoofd iets, maakte zich onbewust wat groter om het verschil te compenseren. Wie is Isa? Verward keek ze om zich heen; aan de hand van de woorden had ze meerdere paarden verwacht. Hij praatte tegen iemand... of iets? "Je kan lang op antwoord wachten, vriend," zei ze ietwat sarcastisch. "Bomen zijn meestal behoorlijk zwijgzaam." Haar stem klonk een tikje schor, doordat ze hem zo'n lange tijd niet gebruikt had. Ze schudde haar hoofd; haar manen kwamen slordig over haar hals te liggen. Ze snapte er werkelijk helemaal niets meer van. Ze begon nu aan zichzelf te twijfelen. Sprak hij tegen een ander paard, eentje die zij niet kon zien, ruiken of voelen? Wat was dit voor magie? Wantrouwig hield ze de hengst voor haar in de gaten.
|
|
|
