“Maanogen.” Aandachtig luisterde hij naar hoe ze zijn naam herhaalde met haar fluisterende, maar o zo mooie stem. Tevreden liet hij zijn blik op haar vallen en liet zijn gitzwarte oren op zei hangen. Alsof hij het fijner vond om helemaal niets te horen omdat hij bij deze stiltes zich niet ongemakkelijk voelde. Maanogen spitste zijn oren weer om de woorden van de merrie op te vangen. “Mijn naam is Katarzyna.” Sprak de merrie. Haar mooie stem drong door tot zijn oorschelpen en koppelde haar uiterlijk aan haar naam. Bedenkend keek hij even om zich heen, hij vroeg zich af of hij haar naam zou herhalen wegens de moeilijkheidsgraad. “Katarzyna” Sprak hij hakkelend en stotterend. Precies op de manier zoals Katarzyna het had gezegd. Beschaamd keek hij recht in haar ogen, niet wetend wat hij moest doen. Ondertussen kwam de oude bekende blos weer opzetten. Geïrriteerd schudde hij zijn robuuste hoofd, alsof de blos er daar mee afging.

Al de hele tijd staarde zijn rusteloze ogen naar de kleine merrie. Hij kon het niet helpen, alles wat ze deed vond hij werkelijk waar prachtig. Hoe ze genoot van de rivier die haar ding deed, en hoe ze van genot haar ogen sloot. Althans dat nam hij aan. Bij haar gedrag voelde hij zich thuis, rustig maar vooral liefhebbend naar alles. Net zoals Myou. Hij wilde ze niet vergelijken maar het ging perongelijk. Myou was de eerste in zijn leven geweest die de rust weer terug bracht, nadat hij door een mentale hel ging. Zacht rolde een zucht over zijn zwarte lippen. En even sloot hij net zoals Katarzyna zijn ogen.

De neus in zijn manen kwam onverwacht, waardoor zijn hart een aantal seconden sneller klopte. Maanogen genoot van dit soort aandacht, wat resulteerde dat hij zijn ogen even dicht kneep om het moment langer vast te houden. Traag opende hij ze weer, om de witte merrie in haar ogen aan te kijken. Een charmante glimlach verscheen op zijn lippen, en kort daarna sloot hij zijn ogen weer. Zachtjes en vooral heel voorzichtig drukte hij zijn grote neus, vergleken met Katarzyna, tegen de hare aan. Ontspannend hield hij dit een aantal seconden aan. Waarna zijn neus over haar kaaklijn, naar haar wang, over haar hals, naar haar schoft ging. Om daar liefkozend aan te knabbelen. Hij stond versteld van zijn eigen daad. Normaliter waren zulke aanrakingen niet voor hem bestemd, en zou hij ze ook niet zo snel weggeven, aan een vreemde. Want feitelijk was ze dat wel, ook al voelde hij zich op zijn gemak bij haar. Blozend haalde hij zijn neus van haar schoft en schonk haar een verlegen glimlach. Zijn hazelnootkleurige ogen bleven steken op de horizon, waar de zon over een paar uur onder zou gaan.

Maanogen zette enkele stappen terug om de persoonlijke ruimte van beide te vergroten. Zodat hij weer elke prachtige lichaamsbeweging van haar te observeren, maar ook omdat hij niet wist of Katarzyna wel in staat was om lichamelijke contacten fijn te vinden. Dromerig luisterde hij naar haar stem, die de keiharde realiteit sprak. Een ogenblik wenste hij dat er opeens woorden uit zijn mond zouden komen rollen, maar tevergeefs. Nee, hij kon niet praten maar dat had hij niet lang geleden geaccepteerd. Voor de bevestiging schudde hij zijn robuuste, zwarte hoofd. Hoe zou het zijn geweest als hij wel kon praten? Dan zou hij honderduit tegen alles praten, bloemen, vogels, konijnen. Zingen tot zijn stembanden pijn deden en mee tjilpen met de vogels. Oh, wat zou het een wereld van verschil zijn. Maar eigenlijk wilde hij dat helemaal niet. Zijn zwakte was zijn sterkste kracht, als de beste kon hij imiteren, en kort geleden had hij geprobeerd vogels uit de lucht te roepen, en konijnen uit hun hol te fluisteren. Op Myou’s advies, en het waren ook Myou haar woorden. Hij kon luisteren als geen anders en hij wist de tonen om te zetten zodat ze voor hem werken. Ieder wezen is uniek, maar hij wist het stukje van dat wezen te stelen en te weerspiegelen. Het was geen tekortkoming, het was een gave. Dat waren Myou’s wijze woorden.

Hij besloot zijn techniek van een aantal dagen geleden te gebruiken om een vogel uit de lucht te fluiten. Misschien kon hij daarmee duidelijk maken dat hij er helemaal niet mee zat. “Het zal wel niet zo makkelijk wezen?” Klonk Katar haar stem. Dit was het perfecte moment om het tegendeel te bewijzen. Zonder aarzeling stak hij zijn hoofd in de wind en begon een lied van een nachtegaal te fluiten, precies op de wijze zoals de vogel het ook zou doen. Enkele minuten later kwam er een prachtig wezen, aangevlogen en nam plaats op zijn rug. Wat zenuwachtig glimlachte hij naar Katar, benieuwd wat zei ervan zou vinden. Maar het was nog niet klaar. Myou herinnerde hem eraan dat hij als een van de beste kon imiteren, dus besloot hij een citaat van Myou aan haar te vertellen. “Maanogen, besef dat jouw zwakte je sterkste kracht is: ik heb nog nooit een paard gehoord dat anderen zo goed kan immiteren als jij. Heb je ooit eens geprobeerd om de konijnen uit hun hol te fluisteren, of de vogels uit de lucht te roepen? Als iemand dat kan, dan ben jij het. Jij kan luisteren als geen ander en vervolgens weet je de tonen om te zetten zodat ze voor jou werken. Ieder wezen is uniek, maar jij weet een stukje van dat wezen te stelen en het te weerspiegelen. Dat is geen tekortkoming, het is een gave.” Fluisterde hij, terwijl hij met moeite de woorden uitsprak. Hakkelend en stotterend, maar wel precies op de manier zoals Myou het had gezegd tegen hem, waardoor een vrouwelijke rand zijn stem sierde. “Myou.” Klonk zijn stem met een overvloed aan liefde. Zachtjes drukte hij zijn neus tegen haar neus aan, en besloot zijn laatste magische middel in te zetten. Het zenden van beelden, zoals hij met Myou had gedaan wanneer hij woorden te kort kwam. Rustig bleef hij zijn neus tegen haar aandrukken en zond een beeld van een zwarte, ranke merrie met sterren als aftekeningen op haar hoofd. “Myou.” Zei hij nogmaals hakkelend. Het was een hoop informatie voor Katarzyna, dus hij begreep dat ze misschien tijd nodig zou hebben om het te verwerken.

OOC: Hoop dat je er wat van snapt.

Verbaasd over het feit dat zei hem niet raar of gek vond, maar dat ze hem gewoon accepteerde zoals hij was, keek hij haar kort aan. Al snel was zijn aandacht alweer afgeleid naar de nachtegaal die op de tak zat, bezig met een van zijn mooiste liederen ooit te zingen. Althans, een van de mooiste liederen die Maanogen had gehoord. Voldaan sloot hij even zijn ogen, om alleen naar het gezang van de vogel te fluisteren. De woorden die uit Katar haar mond kwamen, maakte al snel dat hij zijn ogen weer opende om zijn gehele aandacht op haar te richten. De merrie herhaalde Myou haar naam, alsof ze hem al eens eerder had uitgesproken. Nieuwsgierig en vol verwachting keek hij haar aan, alsof hij een heel boek verwachtte dat ze ging vertellen. Echter begon ze over de ervaring die zei zojuist hadden gedeeld, vreemd vond ze het maar hij verwachtte dat ze het wel oke vond. De rest van de woordenstroom nam hij op in zijn gedachten, om een eventueel fysiek antwoord te bedenken. Enthousiast knikte hij met zijn hoofd op haar vraag, en een enorme nieuwsgierigheid raasde door zijn zwarte lichaam. Benieuwd wat Katar voor hem in petto had, wat zou het kunnen zijn? De raderen begonnen te draaien in zijn hersenen en hij vroeg zich van allerlei dingen af, misschien een paard, of een ander wezen. Een schim? Nee, dat zou hij niet verwachten van de witte merrie. Door zijn goedgelovigheid begon hij meteen te stappen, terwijl hij Katar aankeek. Verwachtingsvol, alsof ze het nu al zou gaan verklappen.

De wind liet zijn zwarte, lange manen alle kanten op dansen, en zijn voorpluk was recht voor zijn linkeroog neer gedwarreld. Veel problemen had hij er niet mee, want zijn zicht was nog uitstekend. Kort liep er een rilling over zijn ruggengraat van het beetje kou dat op was komen zetten. De lente vond hij prachtig, maar sommige dagen mocht het van hem toch iets warmer zijn. Het deed hem denken aan de barre winters die hij had meegemaakt, de sneeuw vond hij prachtig en hij keek altijd zijn ogen uit, maar voor de rest vond hij er helemaal niets aan. Maanogen zijn hazelnoot kleurige ogen vestigde zich op een konijn wat voor hen uit holde, voorzichtig stak hij zijn hoofd omlaag om het witte dier nog beter te kunnen observeren. Het staartje, de hupjes en het lieve, roze snoetje. Hij zou er totaal geen problemen mee hebben als hij ook een konijntje zou kunnen zijn. Een vriendelijke glimlach sierde zijn gelaat terwijl hij zich weer op Katarzyna richtte. Charmant drukte hij zijn grote neus tegen haar wang, terwijl een zucht van zijn lippen liet rollen. “Katarzyna.” Zei hij dromerig, alsof hij naar een andere planeet was vertrokken. Waarom hij het zei wist hij eigenlijk niet, misschien om haar naam wat te oefenen, of gewoon omdat hij het een prachtige naam vond.

De draf van de merrie deed hem wat verbazingwekkend opkijken. Het leek net alsof ze vloog, nou ja, bijna dan. Een glunderende glimlach sierde zijn zwarte lippen terwijl hij met krachtige passen aandraafde. Langzamer dan Katar omdat hij iets grotere passen maakte en hij wilde haar niet inhalen. Het was haar weg, zei zou hem moeten leiden ook al was zijn ongeduld gestegen tot een hoog niveau. Hij kon niet wachten om te zien wat zo speciaal was voor haar, althans zo enthousiast was ze erover. De woorden die als prachtige klanken in zijn oren klonken herhaalde hij nogmaals in zichzelf. Enthousiast knikte hij. Ongeduldig spitste hij zijn wat lompe oren om de geluiden op te vangen die de natuur hem schonk. Genietend sloot hij zijn ogen, en zijn passen draafde rustig achter Katar aan.

Nogmaals knikte hij op haar vraag, nu helemaal nieuwsgierig door haar enthousiasme. Een zachte, liefdevolle bries kwam zijn mond uit, en even stond hij versteld van zichzelf. Zo een liefdevolle bries was nog nooit zijn mond uitgerold, voor zover hij zich kon herinneren. Maar hij had er vrede mee. De plek waar ze nu verbleven was wat donker, stil en kil. Maar Maanogen zag er de schoonheid wel van in. Dit zou een heerlijke plek zijn om tot rust te komen en even over je gedachten na te kunnen denken. Om te filosoferen. Een voldaan gevoel prikkelde hem, maar een ander gevoel kwam plots intens opzetten. Alsof zijn keel dichtgeknepen werd en hij moest happen naar adem en er honderden vlinders in zijn buik rondvlogen. Even schudde hij met zijn hoofd, proberend het gevoel van zich af te schudden maar het voelde heerlijk. Echter was dit de eerste keer dat dit intense gevoel hem bekroop. Maanogen had het gevoel dat Katar het hele schouwspel had gezien, waardoor hij beschaamd zijn ogen neersloeg.

De natuur werd steeds mooier vanaf de stappen die hij samen met Katarzyna had gezet. Het gaf hem een fijn gevoel, boven op het fijne gevoel dat hij al had. Glunderend draafde hij naast haar, ondertussen liet hij zijn ogen steeds even op haar rusten. Om de schoonheid te bekijken die de prachtige merrie bezat. Hij kon zijn ogen niet van haar af houden, de eerste keer dat hem dat overkwam maar hij had geen idee hoe hij het moest vertellen, of wat het was..

De donkere bossen hadden hem redelijk afgeschrokken en kort dwaalde er door hem heen of hij wel de juiste keuze had gemaakt om met Katar mee te gaan. Het zou niet zijn favoriete plek zijn om hier rond te hangen, en zeker niet met de blauwe maan. Maanogen kon het al helemaal voorstellen hoe uit de hangende takken ineens een verschrikkelijk paard tevoorschijn kwam. Huiverig kneep hij kort zijn ogen dicht en concentreerde zich op de stem van Katarzyna. Hij probeerde zijn ademhaling in bedwang te houden, maar goed ging het niet echt. Hij was nooit een van de dapperste geweest, hoewel hij zijn leven zou geven om iemand waar hij zielsveel om gaf.

Na een korte tijd, wat een eeuwigheid leek te duren kwamen er een aantal lichtstralen door het dicht beboste gebied heen. Een waterige glimlach verscheen op zijn lippen, die zich al snel uitbreidde toen hij de prachtige omgeving zag waar ze zich nu in bevonden. Zijn hart sloeg slagen over en een intense gelukkigheid overviel hem. Nog steeds snapte hij eigenlijk niet hoe gelukkig hij kon worden van een stukje natuur, maar het zou vast voor hem bestemd zijn. Hij hield van Moeder Natuur, en waarschijnlijk zou hij dat voor altijd blijven doen. Enthousiast werden zijn passen groter, maar hij lette er wel op waar Katar liep, hij wilde haar niet voorbij lopen. Dit was haar ding. De wilg deed hem helemaal verbazen, hij moest al eeuwenoud zijn want hij was enorm. Geamuseerd keek hij omhoog terwijl hij geïnteresseerd naar Katar haar woorden luisterde. Een knikje gebruikte hij als bevestiging om te laten zien dat hij had begrepen wat ze zojuist gezegd had.

De versnelling kwam wat onverwacht omdat hij zo aan het genieten was. Haastig draafde hij achter haar aan en bekeek de wilg nog eens goed. De woordenstroom liet hij rustig zijn oren inglijden waarna een vriendelijke glimlach sierde op zijn gelaat. Thuis, hoorde hij haar zeggen. Hij snapte wel dat ze dit als thuis beschouwde, het was er zo prachtig dat het net een droom leek. “Thuis.” Zei hij hakkelend, precies op de manier hoe Katar het zei, maar toch met een vleugje van zijn eigen stem. Een zucht van verlichting rolde over zijn lippen terwijl zijn hazelnootbruine ogen zich op Katar richtte. Wat ongemakkelijk staarde hij haar aan terwijl hij met zijn neus over haar neus wreef en genietend zijn ogen sloot. Nogmaals sloeg zijn hart over en kwam hetzelfde gevoel in zijn maag wat hij zojuist had gehad. Meer doen dan genieten kon hij niet, want hij vond het zo fijn. Eigenlijk wilde hij wel eeuwen in dit moment blijven hangen, alles gelukkig en alles vol vrede. De glimlach op zijn gezicht was niet weg te krijgen. Weer opende hij zijn ogen, om nog eens in de ogen van Katar te kijken en zachtjes te zuchten.