Think where man's glory most begins and ends • Avanti

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

ossyrok
But I have grown too strong
To ever fall back in your arms

_{Soms denk je dat je veilig bent. Dat je weet hoe je moet leven. Dat je denkt dat je wijs genoeg bent, volwassen genoeg om zelf te leven. Totdat je die kennis en wijsheid nodig hebt. Dan word je geconfronteerd met de realiteit. Mijn overkwam dit. Ik wist niet meer wie ik was of hoe je moest leven. Ik had geen idee. En toen pas besefte ik me dat ik dat ook nooit het geweten. Er werd altijd al voor me gezorgd en ineens moest ik maar voor mezelf zorgen. Moest ik zelf maar bedenken hoe ik in leven bleef. En ik ontdekte een manier van leven, maar niet de juiste manier. Ik werd overmoedig en gedroeg me als een jong veulen. Maar eigenlijk was ik ook niet meer, niet opgevoed, niet getraind en geen kegregen, enkel liefde. Maar omdat ik zo was beschermd tegen de wereld dacht ik dat ik alles had wat ik nodig had, ik had geen weten van de wereld die buiten me was. Maar het was bergleeuw die waakte in de duistere nacht die me duidelijk maakte dat ik geen veulen was, dat ik niet zo kon leven als een jong veulen.

Mijn ogen draaide waakzaam de heuvels van Minanter. Ik wist van mezelf dat mijn zicht niet het beste zintuig was, ik maakte over het algemeen dan ook meer gebruik van mijn reuk. Een hoogbegaaft zintuig. Ik had de bijzondere gave van veraf de paarden en dieren al te ruiken. Echter had je het nadeel van de wind die je reuk met de minuut weg kon nemen. Ik voelde me dan machteloos. Ik was niet blind en kon prima zien, maar het was alsof zien niet genoeg voor me was. Ik had nou niet het beste beeld, het was iets wazig waar door ik de kleinste details als snorharen niet kon zien, maar de kleur ogen de kleinste littekens, geen één bleef buiten mijn zicht. Maar wanneer ik hier alleen liep in een nieuw gebied met zélfs een blauwe maan was het toch anders. Ik vroeg me af waar ik terecht ben gekomen. Waar kleurt de maan zich nou blauw? De geur was ijzig en koud. Kleine rookwolkjes verlieten mijn neusvleugels wanneer ik uitademde.

Mijn passen waren ruim en krachtig, zoals je kan verwachtte voor een grote friese kruising als ik. Maar ik had een bijzondere souplesse voor een dier als ik. Maar mijn snelheid was een mispunt. Ik kon hard rennen, dat wel. Maar mijn reactievermogen was niet zoals dat van een jonge ranke merrie. Maar ik moet bekennen dat ik het nog nooit eerder heb gemist. Wanneer de geur van een dier in mijn neusvleugels dringt spits ik mijn oren. Ik gokte het beest op zo’n 700 meter van mijn lichaam vandaan. Maar ik rook de geur steeds sterker worden. Het liep naar me toe. Ik wist niet of ik opgelucht moest zijn of bang. Eindelijk leven, gezelschap. Maar toch was ik bang weer gevangen te worden, geconfronteerd. Opgevoed. Misschien dat ik daarom mijn comfort zone had, waardoor niemand me zou zien als onvolwassen, dat niemand zijn of haar best zou doen op de vriendelijke reus die ik ben op te voeden.

Wanneer ik het paard gok op 100 meter bij me vandaan doe ik mijn best mzelf nonchalant te gedragen en niet op te kijken. Ik laat mijn hals zakken en scheur de laatste klaprozen af. Het was werkelijk prachtig hoor, de kleurijke velden van Anderfels, maar het was werkelijk niet te vreten. Kuchend spuug ik de bloemen uit. Ik maak een smakend geluid terwijl mijn gezicht zuur staat. Nee, geen bloemen voor mij. Maar toch genoot ik van de kleuren en het groen. Dagen had ik door de zandvlaktes gestruind zoekend naar land en leven, naar voedsel en water. Maar naast deze vlaktes vol kleurrijke bloemen zag ik ook de rotsen waar de wolken omheen hingen. Het was werkelijk een prachtig gebied, Anderfels, het had wat mysterieus. Iets wat mijn aandacht trok. Maar wanneer ik in mijn ooghoeken het lichaam van een paard zie trek ik mijn hoofd snel omlaag en is mijn aandacht weer op die niet zulke lekkere bloemen. Kieskeurig kies ik een aantal grassprietjes uit die tussen de bloemen groeide. Mijn oren strak gericht op het lichaam van het dier dat me hoogswaarschijnlijk zal benaderen. Maar ik voelde me anders dan normaal. Mijn spieren waren opgespannen. De geur van het dier,.. Het was koud... Het rook naar ijzer. Het was naar. Ik gooide mijn hoofd met een snelle beweging in de lucht en keek strak vooruit}

Normaal zou je hem toch moeten horen, moeten ruiken en moeten zien komen? Maar niet in deze dagen, niet nu de blauwe maan over de toppen van de bergen uitstak, niet nu hij de macht van heel het land tussen zijn tanden had. Zijn kolossale gitzwarte lichaam zou je in deze krachtige draf zeker moeten horen. Je zou zijn zwart rood bebloede hoeven moeten horen wegzakken in het mos, de modder en de dunne laag sneeuw. Je zou het zweet op zijn hals moeten kunnen ruiken maar de metaalachtige geur van rotting en verderf in zijn dichte omgeving verhinderde dat. Je zou hem moeten zien komen want je kon niet naast een hengst als Avanti kijken maar ... hij was te snel op te zien. Toch bij deze maan was de walm, de geur van overwinning, van verderf en verdriet dichter bij dus ja, je kon hem voelen aankomen. Als je lichaam de juiste instelling had dan waren je hoeven al eerder weg nog voor hij daadwerkelijk bij jou kwam want het aura dat nu om het bos hing was verradelijk gevaarlijk. De vogels maakten geen lawaai, de wind trok de kilte verder uit over de rest van BMH.

Zijn zwarte lege ogen kijken naar de kudde, proberen de zwaktes te vinden, de gaten in het defensieve schild te ontrafelen. Zijn lichaam stond onder de donkere hemel net naast de bosrand en zijn blik rukte bijna gelijk opzij bij het horen, jawel hij hoorde goed, van een knaaggeluid. Er kwam een sierlijke valse glimlach op zijn lippen toen hij de hengst herkende als de enige echte leider van rang één, in zijn eentje, zo ver van de kudde. Was dit een verassingsaanval? Avanti lachte bijna verbluft om het feit dat hij die gedachten zomaar binnen liet sluipen, hij viel niet te verassen. Nauwkeurig slaat hij de hengst gaande tot hij Avanti's aanwezigheid lijkt te voelen en dan net als hij opkijkt ... is Avanti op slag verdwenen.

Zijn lichaam verschijnt ruim vijf seconden later achter de leider, buiten diens gezichtsveld. Zoveel tijd had Avanti maar nodig om van daar naar hier te komen zonder dat je het wist. Zo weinig tijd had hij nodig om je keel open te trekken en het leven uit je te zuigen. 'Een leider zo dom en dwaas om hier te staan bij ...' Zijn stem dreef weg in een diepe kwadaardige grinnik. Zijn lange scherpe hoektanden gleden langs zijn lippen terwijl zijn zware benen wat wegzakken in de laatste resten van de herfst. 'Jij. Ossyrok niet? Ik had je altijd al eens willen ontmoeten, niet de spreken over de andere dingen die ik van de leiders wil.' Siste hij vals. Zijn lege zwarte ogen glijden langs de hengst heen alsof hij een keurend stukje vlees was dat hij zo dadelijk zo verorberen. 'Ze zouden je moeten ontslaan om hier te staan.' Meldde hij neutraal. Zijn tanden knarsten naar een duidelijk verlangen van zijn bloed ...

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

ossyrok
But I have grown too strong
To ever fall back in your arms

_{Hij was te snel om te horen, te snel om te zien, te snel om te ruiken. Maar niet te snel om mij te laten beseffen wat hij was, of wie hij was. Bij zijn rauwe stem die plotseling achter me vandaan kwam was geen twijfeling nodig. De heftige rilling die over mijn ruggengraat liep deed ik mijn best zo veel mogelijk te negeren. Langzaam en beheerst draaide ik mijn sterke lichaam om. Ik was sterk, ik was breed, ik was groot. Maar niet sterker dan hem, niet breder dan hem en zeker niet groter dan hem. Zijn zwarte ogen zonder ook maar enkele emoties leken dwars door me heen te boren. De grinnik die zijn lippen verliet leken uren na te suisen in mijn oren. Maar ik kon er de lol niet van in zien. ”Ook goedemiddag...” Klonk mijn stem bitter, emotieloos. Bij zijn woorden die volgde haalde ik verontwaardigd mijn wenkbrauwen omhoog. Kon hij geen eens normale zinnen meer uitspreken. ”Ik, Ossyrok. Aangenaam kennis te maken. “ Klonk mijn stem met een scherpe ondertoon

Ondanks dat de emotie onmogelijk te lezen was, en de ogen zonder ook maar enkele betekenis waren wist ik waar hij op uit was. Een prooi, amusement, een leider. Ik was de laagste leiders van allemaal, maar had nooit de behoefte gehad hoger te komen. Ik had überhaupt nooit durven dromen leider te kunnen worden. Ik was blij met wat ik was. Maar op zo’n moment twijfelde ik. Was ik wel sterk genoeg? Ik was de laagste leider ik was net zo sterk als een kudde paard. Ik ben nooit getraind om te vechten. Ik twijfelde aan mezelf. Maar ondanks dat was ik wel trots op mezelf dat ik dit bereikt had in mijn simpele leven... Ik negeerde de hongerige blik van het zwarte beest voor me. Ik keek enkel hem strak aan in zijn vreselijk blik. De woorden die uit zijn mond kwamen deden me bijna pijn. Een schim vertelde me dat ik een slechte leider was... Maar ik deed mijn best zijn woorden te negeren. Dit was waar hij op uit was.

”Ohja? Zolang ik jou hier bezig houdt kan je toch niet bij de kudde zijn? Of heb je alle vertrouwen op het hopelose aantal onderdanen? Die je de laatste maanden enkel teleurgesteld hebben?” Klonk mijn stem beheerst, rustig en werkelijk nieuwsgierig. Ik kon bang zijn maar ik kon me ook afvragen hoe dit monster leefde, hoe ze denkte...

**De beginpost klopt niet helemaal :} Heb de verkeerde gekopieerd, whatever :’)}

Jennifer schreef:: Avanti glimlachte zuinig en niet gemeend toen Ossyrok zich zo vriendelijk voorstelde aan hem precies of Avanti niet iedereen kende. Hij moest het weten, hij moest en eiste te weten wie de leiders waren, wie de slechte waren, wie de zwakken waren en vooral wie voor hem bovenaan de lijst stond. Meestal waren dat de leiders, meestal waren dat degene die bij Avanti hadden onder gedaan maar dan anderzijds ... iedereen deed onder bij Avanti. Niemand was waardig genoeg buiten Ayana. Niemand kon aan hem tippen. Het was dus zielig van Ossyrok om zich zo mooi voor te stellen, hij wist alles, daarmee was de kous af.

Avanti's blik wisselt tussen de leider en de kudde vele honderd meters verder terwijl hij praat op een manier die Avanti nooit zal begrijpen. Of hij wil het niet begrijpen. Hij snapte niet na al die jaren heersende macht er nog paarden of leiders waren die dachten dat ze een schim konden stilhouden of wegjagen. Zo simpel was het niet en Avanti was zeker niet de domste. De woorden kwamen nou niet bepaald in het verkeerde keelgat terecht. Zijn zwarte lichaam komt langzaam in een stap terwijl hij rond de leider cirkels en hem van alle mogelijke hoeken gaande slaat. 'Wat maakt het uit?' Hij zweeg en de valse glimlach op zijn hoofd klaarde nog wat meer op. 'Wat maakt het uit als ik nou deze nacht niets doe en de andere negen men schade inhaal? Zeg me eens Ossy ...' Dat laatste kwam er spottend en neerbuigend uit. 'Kun jij me tien nachten bezig houden, hier op deze plaats en toekijken hoe één van mijn schimmen jouw kudde afmaakt want voor zover ik zie ...' Hij zweeg en staarde naar de kudde met zijn leveloze ogen. 'Sta je er alleen voor.' Ronde hij dan krachtig af. Hij wendde zijn hoofd terug naar de hengst en stond stil, zijn oren gleden dieper in zijn nek terwijl zijn scherpe tanden blonken in het maanlicht. 'Ik heb geen leger nodig om jullie plat te krijgen. Ik heb enkel de beste en de slimste nodig. Nouja, hier staan we, het kost me vijf seconden om daar te geraken en één paard neer te halen. In die tijd kan je me onmogelijk de weg versperren. Dus wat zal het zijn rangleider? Volgens mij heb je al teniet gedaan tegenover de anderen. 'Merkte hij spottend op ...

**Profile**

» No guts, no glory
» Until our story ends .: Wilson
» AVANTI - dogs of war
» I hope you welcome me||AVANTI
» Somewere only we know ~ Avanti

Think where man's glory most begins and ends • Avanti

Think where man's glory most begins and ends • Avanti

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen