Deshas I'm here for your'e entertainment Stilletjes deed ik een stap achteruit bij het herkennen van het nachtzwarte paard. Een paard dat veel paarden leidde, haast teveel voor mij. De schimmen tonden achter hem, klaar voor de aanval. Mijn hart bonkte, het leek te exploderen terwijl mijn ogen van de ene schim naar de andere gaan. Dit was een Lose-lose situatie, ik zou nooit winnen. Maar ik overwon mijn angst een paar tellen later, en deed moedig een aantal stappen richting Avanti. Zijn scherpe hoektanden blikkerden in het maanlicht, haast angstaanjagend, maar koeltjes beantwoorde ik zijn vraag, terwijl mijn staart onrustig heen en weer zwiepte.''Ik kan u hetzelfde vragen Avanti, ik woon hier, en het is nog geen blauwe maan, wat doe jij hier?'' Ik sprak koeltjes, onbevreesd erwijl ik rechttegenover hem stond. Mijn oren lagen ook plat naar achteren, en ik stijgerde met een luidde hinnik, hij kon mij geen angst aanjagen, dat kon alleen ikzelf. Mijn hoeven stonden klaar om hem te vertrappelen, al ging ik er dood aan. Hij kon niet doodgaan, net als alle andere schimmen, dit werd de allrlaatste nacht van mijn leven, maar dat wilde ik niet inzien. Ik had een vol leven voor mij, maar niemand zou merken dat ik weg was, ik was onpopulair, niemand mocht mij, behalve zij dan.

Deshas I'm here for your'e entertainment Deshas is een Merrie Blijkbaar ontving Avanti mijn boodschap niet goed, en leek hij het niet erg te waarderen dar ik deze woorden zei. Ik briestte, mijn neusgaten sprongen open, dit was nu een gevaarlijk leven waar je je doorheen moest slaan. Ik schraapte met mijn zwarte hoeven over de droge grond, wolkjes stof kwamen op. De lucht was droog en vol spanning, ik voelde het, als energie dat binnekort ging losbarsten. Ik schudde mijn hoofd, geen angst kwam in mijn lichaam voor, moed, daar ging het nu om. Mijn ogen gingen naar de donkere schaduwen achter de leider, getrappel van ongeduld, gehinnik, gelach, ze vonden me dom, dom dat ik Avanti zo uitdaagde, maar wat had ik nog te verliezen? Ik briestte, Avanti sprak met kille stem, zoals gewoonlijk. 'Je weet toch tegen wie je het hebt?' Vroeg de hengst dreigend, ik knikte rustig. ''Avanti, Lord of the Shades.'' Avanti ging langzaam om mij heen lopen, zijn aanwezigheid maakte mij alert en ik steigerde met een luide hinnik. De donkere hengst lachtte, ik voelde me bekeken, door hem en door de schimmen die klaarstonden om op mijn commando zich op mij te storten en mij te vermoorden. 'Zielig, echt zielig, wist je dat?' Gromde Avanti nijdig, Ik hield me stil en liet alles over me heen komen. 'Maar als ik je een plezier kan doen door op je vraag te antwoorden dan doe ik dat ...' ik voelde iets opkomen, iets verschrikkelijks, het woord stond al klaar, maar ik wilde het nooit horen. 'je vermoorden.' Daar was het. Ik voelde zijn ogen in mij branden en met een ruk draaide ik de andere schimmen de rug om en keek ik recht in zijn gezicht. Mijn ogen richtte zich op de zijne, prachtige paarse ogen, mijn hoeven schraapte zich over de grond, ik briestte, angst stond in mijn lichaam niet in mijn ogen. Ik was bang ja, bang om dood te gaan, maar dat zou niet zonder slag of stoot gaan.''U mag het doen van mij, ik heb toch niets meer.'' Sprak ik rustig, en ik boog mijn kop naarbeneden.

Deshas I'm here for your'e entertainment Ik aarzelde, en voelde een lichte bries door mijn manen heen kruipen. Terwijl ik keek hoe de andere schimmen afdropen leek Avanti wat rustiger te zijn geworden na mijn onrespect tegen hem. Ik leunde wat op mijn rechterbenen en wisselde dan naar de linkerkant, waardoor ik een beetje heen en weer wiegde, het maakte me rustig. Hij wist wat ik hier kwam doen, het was namelijk niet normaal dat een paard als ik zo ver van de kudde af was op de nacht dat de nacht erna blauwe maan zou worden, maar ik was nou eenmaal vreemd.''Ik kom hier om een gunst van u te vragen Avanti.'' Begon ik rustig, ik was opgehouden met wiegen en stond nu ijzig stil en kaarsrecht, ik durfde hem nog net in zijn paarse ogen te kijken. In mijn donkere ogen was de maan weerspiegelt, en leek op te heldere elke keer dat ik met mijn ogen knipperde.''Ik wil een schim worden, ik heb niets meer om te leven, dat heb ik nooit gehad, maar ik wil blijven leven.'' Ik wilde inderdaad niet dood, maar ik wilde herboren worden, en sterker zijn, ik wilde niet afhankelijk zijn van iemand die zei wat je moest doen, maar dat deed Avanti ook, dat wist ik, maar ik haatte mijn leventje, elke keer poolen gras eten op ieder uur van de dag, het was saai, futloos.''Ik hoop dat u daarmee instemt Avanti.'' Ik keek hem hoopvol aan, maar mijn hoop was klein.