Met soepele passen draafde mijn donkerbruine lichaam door het gebied dat ik verplicht was mijn thuis te noemen. Mijn leven had na Gazardiel's dood ineens een grote sprong naar beneden gemaakt. De ruzie met m'n eigen dochter, de tocht en dekking van Aeron, tot mijn verbanningschap naar loner. Ik mocht Morax goddamn dankbaar zijn dat hij me weer toeliet. Daardoor is mijn respect voor hem terug een deel gegroeit. Ook hoe hij met Siberia omgaat doet me glimlachen van vreugde. Hoe Siberia zo hard op mij en Gazardiel kon lijken.. Ze had het lieve en het charmante deel, de groene ogen en de palominovacht van hem en de chaggrijnige, snel ontvlambaare arabier deel van mij. Bij die gedachten krulden mijn lippen zich opnieuw en stond ik mezelf toe om rond me heen te kijken.

Op dit tijdstip lagen de meeste paarden dicht bij elkaar gekruld, een dutje te doen of zorgen dat ze lekker warm lagen. De winter kwam er immers aan, dé ultieme test welke veulens zouden overleven en welke schimmenvoer zouden worden. Ik hoopte alleen maar dat Allen de ultieme wil had om te blijven leven. Zijn leven is niet bepaald makkelijk geweest. Net na onze eindelijke ontmoeting kwam er een schim ons lastigvallen. Maar de zoon van een loner, die tevens nonkel was van een leider, zouden ze nooit met rust laten. Ik kon alleen maar hopen dat hij dicht bij de kudde bleef, dicht bij die merrie waar hij de laatste tijd mee omging. Zoals ik gehoord had was het de dochter van Theron. Dat Allen het maar niet in zijn hoofd laat om verliefd te worden, daarvoor is het nog veel te vroeg..

Een frisse hersftwind stak op en haalde me weer uit m'n gedachten. Kennelijk was ik verdergekomen dan zelf verwacht. Iets verder van haar vandaan zag ze een grote boom. En daaronder.. Kon het? Zag ze nou echt het zusje van haar grootste liefde liggen? Gazardiel had al een aantal keer over Anyma gepraat, een spierwitte merrie, prachtig als de zon, met de kenmerkelijke spaanse bouw. Even kon ik mijn ogen niet geloven toen ik dacht dat ik Gazardiel naast haar zag liggen. Eenmaal dichter stond ik ineens stil en hapte naar adem. Dat was Gazardiel. Gazardiel in levende, ofja, zo levend mogelijke lijve lag voor hhaar. Zijn prachtige manen gedrapeert over zijn perfecte gezicht. Mijn leven begon een eigen leven te lijden door te beginnen trillen en mijn mond te laten openvallen. Ik merkte pas hoe erg ik in shock was geraakt toen een neus tegen mijn hals duwde. 'Shylar? Is het niet?' voor ik kon antwoorden begon ze weer te spreken. 'Anyma...' Even onderbrak ze haar zin door kort te knikken. 'Misschien heb je wel al eens van me gehoord.' Mijn ogen vulden zich langzaam met tranen. 'A..anyma.. e..en G..gazardiel?' Ik begon hoe langer hoe meer te stotteren, en eenmaal uitgestotterd kreeg ik een glimlach op mijn gezicht terwijl de tranen zich uit mijn goudkleurige ogen zich een weg baanden naar buiten.