Our life is what our thoughts make it.~ open

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Meer dan een fluistering was het niet. De wind die door de bomen floot, de herfst die in aantocht was, haar hoeven op de gevallen bladeren. Veel geluid was er niet te horen, behalve als je je best deed om het te horen. In de tijd die ze nu hier doorbracht, in Minanter, de tijd dat ze verbannen was, had ze zichzelf aangeleerd niet meer te zijn dan een geest, een ongeziene gast. Opvallen wilde ze niet meer, dat had ze al genoeg gedaan. En alhoewel ze medelijden had met zichzelf, wilde ze dat niet van een ander.

Haar dagen bestonden uit niet veel meer dan het bespieden van de kuddes, het treuren over haar leven. De eens zo sterke, zelfverzekerde merrie was een triest hoopje zelfmedelijden geworden. Praten deed ze nauwelijks, en als ze het deed was het meestal tegen zichzelf, aangezien er niet veel paarden waren die nog met haar wilden spreken. Haar gedachten pestten haar. Elke dag opnieuw de gedachten aan Roque, E’vesdar, Aeron, Zircon, en haar lieve Dahlai. Het kwetste haar enorm, hoe ze zichzelf had gedragen, en als ze het over kon doen zou ze dat doen, koste wat het kost.

Maar het was te laat. Ze had haar laatste kans verspeeld en Theron was maar al te duidelijk geweest over het vonnis. Ze mocht blij zijn dat ze nog in een kudde zat, en dat ze niet was overgeleverd aan de zandvlaktes en haar eigen gedachten in Seheron.

De blauwe maan streelde haar rug, haar felblauwe ogen schitterden in het licht. Bang was ze niet, de angst voor de schimmen had ze lang geleden verloren, zo rond de tijd dat Zircon, een schim, haar vertelde dat hij van haar hield. Maar ook dat was verleden tijd. Ze had Zircon al maanden niet meer gehoord, geroken of gezien, en ze vroeg zich af wat er van hem geworden was. Ondanks de straffen die ze had gehad, voelde ze nog altijd genegenheid voor de sterke hengst. Hij was dan wel een schim, maar toch..

Haar blauwe ogen knepen zichzelf even samen. Daar ging ze weer. Al die gedachten ook.. kon ze ze maar uitzetten. Haar ranke, bonte lichaam ging over in een drafje, terwijl ze door de bosrand schoot, uit het zicht van de kudde, maar er altijd dichtbij.

Our life is what our thoughts make it.~ open 2nbt25v

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{De ogen van de donkere hengst staarden in de verte, voor zover hij kon zien tussen de bomen. Een zacht windje blies door zijn manen heen die zacht mee wapperden. Zij hoofd hing laag voor zijn borst en zijn benen trilden omdat ze al veel te lang hetzelfde hadden gestaan, ook tintelde het behoorlijk. Hij slikte een keer voor zijn droge keel maar veel hielp het niet. Hij knipperde met zijn ogen die inmiddels er slaperig waren geworden. Diep zat hij in gedachten bij de avond op de blauwe maan, het was echt heel intens geweest. Eerst stond hij nog gezellig met Piper in die grot en toen kwam daar nog eens een schim aan om het te verpesten. Hij had het ook vreselijk gevonden voor Piper die haar eerste schim ontmoette, het was nooit leuk, je eerste ontmoeting met een schim. Hijzelf had nu al zijn tweede schim tegen het lijf gelopen, niet iet waar hij ook trots op was, hij had het natuurlijk liever bij die eerste ontmoeting gehouden en dat gelde waarschijnlijk voor de meeste paarden hier..

Alweer blies er een wind door zijn manen maar deze was al ietsje sterker. Hij tilde nu zijn hoofd een beetje op en strekte zijn been naar voren. Tintelingen gierden door zijn spieren heen waarop hij veel te lang had stil gestaan. Hij begon nu te wandelen richting een riviertje waar hij een slokje water kon nemen. Zijn grote zwarte en gespierde lichaam bewoog zich moeizaam tussen de bomen door. Had had de hele dag al daar staan piekeren en de vorige nacht gen oog dicht gedaan...

Als snel kwam hij aan bij de rivier die niet heel ver weg was van de plek waar hij zo lang had staan piekeren. Hij stapte voorzichtig het water in tot zijn buik. Dat voelde lekker koud tegen zijn benen die vergingen van de spierpijn. Hij deed nu zijn hoofd naar beneden en deed zijn hele hoofd onderwater waarnaar hij zijn hoofd weer hard omhoog gooide. De water druppels vlogen in het rond en landden op zijn rug. Hij was nu in ieder geval wel wakker. Zijn natte manen plakte aan zijn hals vast en zijn zwarte lichaam glansde helemaal door de waterdruppels en de maan die daar op scheen. Hij stapte nu ook weer de rivier uit en wandelde langs de oever. Hij vroeg zich af of paarden hem nu voor een schim zouden aanzien. Hij had een pik-zwarte vacht en in het maanlicht zou dat er nog wel eens eng uit kunnen zien. Toch was het zo dat wanneer ze hem hoorden praten en/of in zijn ogen keken ze hem totaal niet eng zouden vinden, hij had een charmante en warme stem en zijn donkere ogen straalden een soort vriendelijkheid uit, ze mochten dan ook vertrouwen op zijn ogen en zijn stem want hij was ook vriendelijk, er zat geen kwaad in hem. In de verte zag hij nu een gedaante lopen van een merrie en liep daar rustig heen. Wat moest een merrie hier alleen in het donker? Toen hij dichterbij kwam en hij de merrie beter kon zien zij hij "Hallo, wat doet zo'n mooie merrie hier in het donker?"Sprak hij met een warme stem...}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

de hengst was nauwelijks te zien, zijn donkere lichaam perfect samenblendend met de donkere luchten om hun heen. toch had ze hem allang opgemerkt. ze rook hem, hoorde hem. zijn stem verrastte haar, hij was veel vriendelijker dan ze had verwacht. ze had een diepe brom stem verwacht, maar werd begroet door een rustige, vriendelijke stem. haar lichaam komt tot een halt terwijl haar blauwe ogen over de hengst glijden. 'ik mag gaan en staan waar ik wil.' zegt ze dan, ietwat bitter.

ze schudt haar manen uit haar gezicht, en laat haar ogen nog eens over de hengst glijden, het blauw glinsterend in het licht van de maan. de maan, die weldra weer zijn blauwe licht zou schijnen, de schimmen vertellend dat ze weer te voorschijn mochten komen, weer verder mochten gaan met hun moordspelletjes. ze rukt haar gedachten terug naar het hier en nu, en briest zacht. 'Ik ben Darlica.' een weke glimlach speelt over haar lippen, wetend dat ze meeste paarden haar naam associëerden met haar daden, de daden die ze nu zo hard probeerde te vergeten.

[sowry dat het zo lang duurde.!]

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{'ik mag gaan en staan waar ik wil.'Zei de merrie terug als antwoord op zijn vraag. Tarquando glimlachte naar haar met een warme, vriendelijke glimlach. Hij stond uiterst rustig en helemaal ontspannen. Zijn zwarte krullen hingen sierlijk langs zijn gespierde hals. Kalm keek hij haar in de ogen aan. Ze was een hele mooie merrie, daar kon hij niet omheen. "Oh ja joh?"Vroeg hij toen met een plagerig grijnsje, het leek er wel op dat deze merrie tegen een grapje kon en anders zou hij het wel weer goed praten. Tussen door sprongen zijn gedachten terug naar de vorige blauwe maan, hij kon die nacht niet uit zijn hoofd krijgen. Er viel een korte stilte tussen hem en de merrie. 'Ik ben Darlica.'Zei ze toen en onderbrak de stilte die er hing. Hij glimlachte vriendelijk. "Ik ben Tarquando, aangenaam."Zei hij toen met een knikje. Een zachte wind blies door zijn manen. Spoedig zou het weer blauwe maan worden maar hij keek er totaal niet naar uit, hij hoopte dat de schimmen de komende blauwe maan maar lekker uit zijn buurt bleven. Hij had tot nu toe al elke blauwe maan wel een schim gezien en echt leuk is het niet om een gesprekje te voeren met die monsters...

(Sorrie, beetje kort en een hele late reactie, alsnog sorrie :$)}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Er kwam geen vreemde reactie op haar naam dus ze kon er van uit gaan dat de hengst, die zichzelf inmiddels had voorgesteld als Tarquando, haar niet kende. Het was een voordeel, maar kon een nadeel worden. Wat als ze vrienden met hem zou willen worden en hij kwam er later achter wat ze allemaal uitgespookt heeft.. het zou een klap in zijn gezicht zijn, een brug tussen hen in slaan.

toch vertelde ze hem niks. geen enkel paard zou haar vertrouwen genoeg kunnen winnen om haar gevoelens te laten tonen. ze was ijzersterk geworden in het verstoppen van gevoelens, het binnenhouden van tranen. het enige dat ze nog steeds niet kon, was omgaan met autoriteit. alhoewel ze de leiders respecteerde in hun keuze om haar gevangen te houden in Minanter, had ze al vaak op de rand gestaan van de scheiding tussen Minanter en Orlais, het prachtige zeegebied waar ze haar hart aan had verloren. oh wat zou ze wel niet geven om daar weer heen te kunnen gaan, zonder gevolgen..

ze brieste zacht terwijl ze haar ogen weer op hem richt. de gure wind blies over de grond en liet haar even huiveren. Vooral met de sneeuw erbij was het niet warm. En Darlica als pinto-pony had niet veel om zich warm te houden. Haar kleine, ranke lichaam bezat niet veel vet. De witte sneeuw die BMH bedekte had zijn weg gevonden tussen de bomen en haar bruin wit gevlekte lichaam was nu nog witter dan normaal. De vlekken dwarrelden tussen hen in en even glimlachte ze toen ze op Tarquando’s rug witte stippen zag, veroorzaakt door de sneeuwvlokken. ’Staat je leuk, die stippen.’ ze grijnsde terwijl ze met haar neus naar zijn rug wees.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{Opeens vielen er allemaal witte sneeuwvlokken uit de lucht. Sneeuwvlokjes dwarrelden tussen hun in en bedekte heel de Minanter. Het zag er prachtig uit, de sneeuw die langzaam viel. Hij glimlachte en keek met zijn ogen in het rond en toen weer naar de Darlica die zowat wit werd door de sneeuw. ’Staat je leuk, die stippen.’Zei ze met een grijns en wees met haar neus naar zijn rug. Hij draaide zijn hoofd snel om en zag toen dat de witte sneeuwvlokken stippen op zijn zwarte vacht vormden. Hij lachte en keek toen weer terug in de ogen van de Darlica. "Vind je?"Vroeg hij toen lachend. "Wit staat jou ook goed."Zei hij toen met een grijns. Haar bruine vlekken waren bijna helemaal wit. Hij zou haar graag wat beter leren kennen, ze leek hem wel een aardige merrie. Hij keek even omhoog en naar de maan en de vallende sneeuwvlokken. Weer gleed er een koude wind over zijn lichaam heen al merkte hij daar niet veel van. Tarquando was een behoorlijk gespierde hengst en koud had hij het niet snel. Zijn lichaam was eigenlijk altijd wel warm, of het nou sneeuwde of niet. Sneeuwvlokjes die nu op zijn rug kwamen smolten ook heel erg snel. Niet heel veel sneeuw bleef op zijn zwarte vacht liggen. Darlica daar in tegen leek het wel een beetje koud te hebben. "Zullen we lopen?.. Word je ook een beetje warm van."Vroeg hij haar toen met een glimlach. Vorige blauwe maan had hij nog tegen een voskleurige merrie aangestaan om haar een beetje op te warmen, ze waren helemaal doorweekt en het was heel erg koud, ze bibberde helemaal. Hij zuchtte even en wachtte op een antwoord van de merrie...}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

darlica
Never lived, you never died
Your life has been denied

De donkere hemel met de witte sneeuw die op de grond rond om hen dwarrelde leek wel magisch, en even bleven haar blauwe ogen naar de lucht staren, nadenkend. Wat zou het zijn om gewoon te kunnen ontsnappen, te kunnen gaan en staan waar je wilde, vrij zijn als een vogel. Een zachte zucht verliet haar lippen toen ze haar ogen weer op het hier en nu focuste en weer eens met haar neus op de feiten gedrukt werd; ze zat vast in het saaie minanter, tot de dag dat haar leven voorbij zou zijn.

’Dankjewel.’ glimlachte ze vriendelijk op zijn opmerking over de sneeuw. Ze grinnikte en schudde toen haar hoofd, waardoor de klodders sneeuw in de rondte vlogen en haar lichaam weer als vanouds bont was, zoals het hoorde. Ze knikte naar Tarquando, en stapte toen naar hem toe, haar lichaam langs het zijne, rustig meelopend in zijn tempo, haar ogen naar beneden op de grond gericht, omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Ze hoopte maar dat hij geen plannen had om Minanter uit te lopen zo samen met haar, aangezien haar dat nog wel eens grote problemen kon geven.

ze begon al wat ouder te worden, toch zeker een jaar of 10 zou ze nu al zijn, met 2 volwassen kinderen. Dahlai, in rang 2, en haar oudere broer, Roque, de beta van rang 4. Darlica zelf was bijna zo ver geweest dat ze precies tussen haar 2 kinderen in zou komen te staan, in rang 3, op het moment dat de leiders haar verbannen hadden. De grootste fout die ze ooit begaan had, had eindelijk consequenties gekregen. En de spijt zou ze blijven voelen, tot het moment dat ze haar laatste adem uitblies.

’Waar gaan we naar toe?’ vroeg ze toen, uit het niets de stilte onderbrekend, om haar eigen gedachten die weer eens warrig naar het verleden waren gegaan, weer terug te brengen naar het hier en nu. Daar waar de zwarte hengst haar vergezelde op een wandeling in de sneeuw, midden in de nacht in Minanter.

Our life is what our thoughts make it.~ open 11rzqkl

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{’Dankjewel.’Zei ze met een mooie glimlach. Die glimlach stond haar prachtig en ze liet hem ook glimlachen. Ze schudde de sneeuw van haar lichaam af en ging toen naast hem lopen naardat hij vroeg of ze gingen lopen. Hij bracht zijn grote zwarte lichaam ook in beweging naar stap en ging naast haar lopen. Hij brieste even en stoom kwam zijn neusgaten uit en vormde een wolkje. Hij hing zijn hoofd een beetje laag, net iets boven zijn borst. Hij keek even met zijn bruine ogen op zij naar Darlica die naar beneden keek. Tarquando hief nu zijn hoofd weer en keek haar aan met een warme blik in zijn ogen. Sneeuw kraakte onder zijn hoeven bij elke stap die hij zette met zijn zware lichaam, zwaar van al zijn spieren aangezien hij heel gespierd was. ’Waar gaan we naar toe?’Vroeg ze toen uit het niets en onderbrak de stilte die alweer had plaatsgevonden. "Geen idee, zou je dan ergens heen willen?"Vroeg hij haar toen maar ze leek er niet helemaal met haar gedachte bij te zijn. "He, gaat het wel?"Vroeg hij haar toen met zijn warme stem die nu ook een ongerust klonk. Hij wist natuurlijk nog helemaal niets over haar dus misschien was er wel iets gebeurt waar ze erg mee zat en misschien wel erg verdrietig om was. Hij stopte zijn pas en keek haar toen recht in de ogen aan met zijn warme bruine ogen....}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Darlica

'life is an ongoing battle.'

Het was stil tussen hen in tot zij de stilte had verbroken met haar vraag. Eigenlijk had ze er spijt van. De stilte was aangenaam geweest, de rust tussen hen voelbaar. Nu had ze hem aanleiding gegeven om meer vragen te stellen, om meer te praten. De rust die net tussen hen in hing zou ver te zoeken zijn.

zoals ze al had voorspelt begon Tarquando ook te spreken. ’Ik heb niet echt een voorkeur..’ glimlachte ze, terwijl in haar gedachten beelden van de kliffen van Orlais haar plaagden, wetend dat ze er niet naar toe kon. Zijn stem onderbrak opnieuw haar gedachten, dit keer om te vragen of alles wel goed was. ’Prima.’ antwoordde ze vlug, zonder na te denken. Het antwoord dat ze altijd gaf.

toch had ze ergens het idee dat ze de donkere hengst kon vertrouwen, dan hij haar niet zou veroordelen, haar niet zou verlaten en niet anders over haar zou gaan denken als ze het hem vertelde. Het was al een wonder dat hij er nog niks over gehoord had.

Haar 2 blauwe kijkers glijden naar zijn gezicht, dat ze in de schemering van de zijkant bestudeerd. Ze blijft stilstaan en zucht, terwijl ze haar hoofd even opzij draait, in de richting van Orlais. Dan kijkt ze hem weer aan, haar gezichtsuitdrukking niks anders dan triest. ’oke.. misschien is niet alles prima.’ fluistert ze dan zacht, haar ogen beschaamd naar de grond. Ze durfde niet verder te gaan.

©Luxsac

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{’Ik heb niet echt een voorkeur..’Zei ze toen hij vroeg of ze ergens heen wou gaan. Hij knikte enkel. Hij had niet echt het idee dat ze zich goed voelde. Met zijn donker bruine ogen keek hij recht in de ogen van de merrie. Ze had prachtige blauwe ogen. ’Prima.’Zei ze vlug toen hij vroeg of het wel met haar ging. Hij geloofde alleen niet helemaal dat dat wel waar was. Volgens hem ging er veel om haar hoofdje, dat leek dan tenminste zo. Ze was wel goed in het verbergen maar voor hem hield je zoiets niet heel snel verborgen. Tarquando lette altijd heel goed op het gedrag van anderen en merkte het meestal al snel al er iets niet helemaal in de hand was. Of ze het hem wou vertellen, die keus lag helemaal in haar handen, hij drong niets op. Misschien wou ze het hem niet vertellen en besloot hij het maar los te laten. Hij wou net weer verder stappen toen hij opeens haar stem weer hoorde. ’oke.. misschien is niet alles prima.’Zei ze toen. Hij keek weer achterom naar haar en klemde zijn ogen weer in de hare. Misschien wou ze hem toch iets vertellen. "Wil je erover praten?"Vroeg hij toen met zijn warme stem. Hij drong niets op, ze moest zelf weten of ze het wou vertellen of niet. Hij stond in ieder geval open voor haar verhaal en hij zou haar ook graag helpen als ze hulp nodig had. Hij keek haar rustig aan met zijn warme blik...

(Moet weer even inkomen na een paar dagen ardennen xD)}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Darlica

'life is an ongoing battle.'

de manier waarop de donkere hengst zijn ogen over haar lichaam liet glijden maakte haar duidelijk dat hij goed op haar lette, op haar lichaamstaal dan iniedergeval. Ze zou hem niet kunnen afschepen met een ’alles gaat prima’ hij zou er simpelweg niet intrappen.

Dat was ook de enige reden dat ze die laatste zin gezegd had, dat ze hem een hint gegeven had dat er wel eens iets mis kon zijn met haar. Het was zijn laatste kans om weg te gaan, om te laten merken dat hij haar verleden wel kende en dat hij niks met haar te maken wilde hebben. Dat deed hij echter niet. Hij bleef staan, zijn donkere ogen op die felblauwe van Darlica gericht, terwijl hij haar aanspoorde het verhaal te vertellen. Toch dwong hij haar niet, het was een vraag en ze zou nog altijd nee kunnen zeggen.

’ik.. ‘ even zuchtte ze, maar dan kijkt ze hem aan, de sparkel uit haar ogen verdwenen en niks dan serieusheid er in terug te vinden. ’Ik heb gewoon een slechte jeugd gehad.. ik ben uit mijn kudde getrapt door de nieuwe leider, een ex-vriendje van mij,’ ze schudde haar hoofd, waardoor haar manen naar de andere kant vielen en het dikke litteken in haar hals tevoorschijn kwam, lelijk en dik. ’dit is wat ik van hem kreeg. toen kwam ik hier terecht.. ik kende niks, ik was een leidersdochter en werd altijd verwend.. ik was een rotkreng..’ ze grinnikte, humorloos, terwijl ze naar de grond staarde.

’al snel kwam ik E’vesdar tegen, een prachtige hengst, en, zo hoorde ik later, de emperor, de hoogste van de hoogste.’ haar ogen verlieten kort de grond en keken naar Tarquando, om zeker te maken dat hij er nog wel was. ’ik.. ik verleidde hem. Drachtig kwam ik aan in de 2e rang, waar ik Roque baarde, de hengst die nu de beta van rang 4 is.. ik was echter niet klaar voor een veulen en dumpte hem bij zijn vader, woedend op hem omdat hij me drachtig had gemaakt.’ ratelde ze door, in haar hoofd alles voor zich ziend.

’toen ik eindelijk erover uit was dat ik fout zat, dat ik mijn zoon niet zomaar kon dumpen, ontmoette ik Zircon, die mij vertelde dat ik totaal niet fout was geweest.. ik was goed.. E’vesdar was slecht.’ kort schudde ze haar hoofd terwijl ze Zircon voor zich kon zien, zijn zachte, lieve stem en zijn krachtige lichaam. ’Hij was een schim. Hij deed niks anders dan liegen, dat heb ik nu wel door, maar op dat moment geloofde ik hem, hij had me in zijn macht..’ op dat moment begonnen de eerste tranen te vallen, oh hoe schaamde ze zich.

ze wilde huilen, wegrennen, maar ze was nog niet klaar. Hij had het recht om alles te weten voor hij haar zou verlaten, zoals iedereen deed. Tussen haar snikken door vertelde ze verder. ’uiteindelijk kon ik me van hem losrukken, maar toen ik terug naar mijn kudde ging kwam ik over Seheron gelopen, waar ik Aeron ontmoette. Een loner. Zonder dat ik het wilde dekte hij mij.’ ze sloot haar ogen, op adem komend van haar geratel. ’Drachtig en al werd ik door de leiders verbannen naar Minanter, waar ik nooit meer uit zou mogen. Omgaan met een schim, veulens dumpen en omgaan met loners wordt hier niet gewaardeerd.’

haar ogen zoeken zich een weg door de tranen, en tussen haar dikke voorpluk door probeert ze te zien hoe Tarquando het opnam. Was hij al weg gerend of stond hij ernog?

©Luxsac

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{’ik.. ‘Begon ze en zuchtte daarnaar diep. Ze had het er duidelijk niet heel makkelijk mee en dus besloot Tarquando uiterst rustig te blijven, dat was fijner voor haar. ’Ik heb gewoon een slechte jeugd gehad.. ik ben uit mijn kudde getrapt door de nieuwe leider, een ex-vriendje van mij,’Sprak ze en schudde toen haar manen. Hij liet zelf zijn hoofd een beetje zakken naar haar niveau, hij was een behoorlijk grote hengst en zo hoefde ze als ze hem aankeek niet heel erg omhoog te kijken. Sneeuwvlokjes dwarrelden nog steeds om hun heen naar beneden en hadden inmiddels al een laagje aangelegd in het bos. De merrie had een groot litteken op haar hals, een hele nare. Tarquando keek toen een beetje bezorgd naar haar maar liet haar wel uitpraten. ’dit is wat ik van hem kreeg. toen kwam ik hier terecht.. ik kende niks, ik was een leidersdochter en werd altijd verwend.. ik was een rotkreng..’Zei ze toen. Zij grinnikte toen een beetje humorloos en keek naar de grond. ’al snel kwam ik E’vesdar tegen, een prachtige hengst, en, zo hoorde ik later, de emperor, de hoogste van de hoogste.’Ging ze verder waarnaar ze kort hem in de ogen aankeek. Hij keek haar half bezorgd half rustig aan. ’ik.. ik verleidde hem. Drachtig kwam ik aan in de 2e rang, waar ik Roque baarde, de hengst die nu de beta van rang 4 is.. ik was echter niet klaar voor een veulen en dumpte hem bij zijn vader, woedend op hem omdat hij me drachtig had gemaakt.’Sprak ze. Hij wist niet wat er nog meer ging komen maar dit was al behoorlijk naar, voor haar dan. Hij begreep haar wel ookal was het niet goed haar veulen te dumpen, als je gewoon nog niet klaar ben, ze moest zich vreselijk hebben gevoeld. ’toen ik eindelijk erover uit was dat ik fout zat, dat ik mijn zoon niet zomaar kon dumpen, ontmoette ik Zircon, die mij vertelde dat ik totaal niet fout was geweest.. ik was goed.. E’vesdar was slecht.’Ging ze toen weer verder. ’Hij was een schim. Hij deed niks anders dan liegen, dat heb ik nu wel door, maar op dat moment geloofde ik hem, hij had me in zijn macht..’Sprak ze. Hij wierp haar toen gelijk een verbaasde blik toe. "Een schim?"Vroeg hij haar toen onbegrijpelijk. Hoe kon ze in zoveel vertrouwens hebben geschonken aan een schim? Hij had zelf ook al genoeg schimmen ontmoet en die waren verre weg van aardig, nou ja eigenlijk maar 2 maar dat was voor hem wel genoeg, liever natuurlijk ook geen bezoekjes meer van die monsters. Toen vielen haar tranen. De neiging haar te troosten werd hem erg groot, altijd als hij merrie's zag huilen wilde hij ze troosten, hengsten ook wel maar dat was toch anders, meestal wouden hengsten ook niet getroost worden. ’uiteindelijk kon ik me van hem losrukken, maar toen ik terug naar mijn kudde ging kwam ik over Seheron gelopen, waar ik Aeron ontmoette. Een loner. Zonder dat ik het wilde dekte hij mij.’Ging ze heel dapper verder. Nog even hield hij zich tegen de merrie tegen zich aan te drukken en te troosten, hij wou haar nog even de tijd geven haar verhaal af te maken. ’Drachtig en al werd ik door de leiders verbannen naar Minanter, waar ik nooit meer uit zou mogen. Omgaan met een schim, veulens dumpen en omgaan met loners wordt hier niet gewaardeerd.’Sprak ze en eindigde haar verhaal. Hij had zelf ook wazige ogen gekregen door haar verhaal, zoveel ellende die ze had meegemaakt en ze verdiende het niet. Konden die leiders het niet vanuit haar situatie zien? Hij zette een grote stap naar voren en drukte de merrie tegen zich aan met zijn stevige hals. "Vreselijk... Ik weet niet wat ik moet zeggen.. Je had het al zo moeilijk en niemand hielp je gewoon, sterker nog, ze verbande ze terwijl je gewoon drachtig was. Je hebt natuurlijk een hoop regels verbroken maar dan mogen ze nog wel een beetje begrip tonen, niet?"Sprak hij troostend terwijl hij de merrie tegen zijn borst drukte. Hij legde zijn hoofd op haar schouders en hoopte dat het goed opvatte, hij kon best begrijpen dat ze nu gewoon bang was weer verraden te worden of dat hij nu misbruik van haar zou maken, maar dat deed hij niet en hij probeerde dat ook duidelijk te maken. Hij vond het vreselijk voor haar..}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

darlica
Never lived, you never died
Your life has been denied

Haar ogen gesloten, de tranen biggelend langs haar wangen. Het litteken op haar nek scheen in het schemerduister om hen heen. Hoe lang ze had lopen praten wist ze niet, maar het was lang genoeg voor de nacht om langzaam aan weer in ochtend te veranderen.

Uiteindelijk, na nog enkele snikken vermande ze zich, en keek ze tussen haar lange voorpluk door naar Tarquando. Het was al een wonder dat hij er nog stond, en het vreemdste was, dat ze in zijn ogen iets onduidelijks zag. Iets in de richting van medeleven, vriendelijkheid.. iniedergeval geen afstoting.

Hij verbaasde haar door vooruit te stappen en zijn hals stevig tegen de hare te drukken, zijn gespierde lichaam tegen dat kleine lichaampje van de bonte merrie. Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht terwijl ze naar zijn wooden luistert. Hoe was het mogelijk dat hij zo aardig tegen haar was..

even kwam het in haar op, zou ze, zoals iedereen altijd over haar dacht, gelogen hebben, de waarheid verdraaid hebben? Maar toen ze terug dacht aan alles dat ze hem verteld had, wist ze dat het niet zo was. Ze had enkel de waarheid verteld, de waarheid zoals zij het had meegemaakt, de enige waarheid, en niet de dingen die anderen zagen, maar wat zíj voelde, degene die alles had meegemaakt.

ze drukte kort zijn neus tegen zijn wang. ’Dankje.’ haar stem was zacht, maar duidelijk hoorbaar in de stilte om hen heen. Ze kon niks beters bedenken om te zeggen, maar het was niet genoeg. ’Heel erg bedankt..’ nog eens drukte ze haar neus tegen zijn wang, terwijl haar ogen naar de zijne gingen, en een glimlach doorbrak op haar gezicht, dat nog met verse tranen bedekt was.

Ookal deed het pijn om terug te denken aan alles dat er gebeurd was, het was fijn om je hart te kunnen luchten, om niet alles op te kroppen, om het er gewoon uit te gooien en eens een keer niet gelijk veroordeeld te worden.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{Gelukkig vatte ze het goed op. Ze drukte kort haar neus tegen zijn wang. ’Dankje.’Zei ze zachtjes. Ja, ze vatte het goed op, gelukkig maar want hij had niets slecht bedoeld. ’Heel erg bedankt..’Zei ze nog een keer en drukte weer kort haar neus tegen zijn wang aan. Een glimlach stond toen op haar gezicht en liet hem ook glimlachen. Hij drukte haar nog een keer stevig tegen zich aan en deed toen een paar stapjes terug terwijl hij geschrokken keek. Er lag inmiddels al een pak sneeuw maar er klopte iets niet aan de sneeuw, sneeuw kon namelijk geen ogen hebben. Achter Darlica stond een witte wolf. "Ssst, niet bewegen."Fluisterde hij in haar oor en keek naar de wolf. De wolf ontblootte nu zijn tanden en liet een grom horen waarnaar hij gelijk waarnaar nog een grom hoorde. Hij legde de oren in zijn nek neer en greep toen snel toe. Hij deed een stapje opzij zodat Darlica weg kon aan rennen en steigerde dreigend naar de wolf. "Darlica rennen, zo hard als je kan."Riep hij toen en maaide met zijn benen in de lucht als dreigement voor de wolf. Met een harde stomp kwam hij weer met zijn hoeven op de grond terecht en deed een paar stappen naar de wolven. Gelukkig waren ze met z'n tweeën en niet met meer. Hij keek even achteruit om te zien of Darlica al was weggerend..

(Sorrie, ik wist even niets xD)}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

darlica
Never lived, you never died
Your life has been denied

Was ze stom geweest om het aan hem te vertellen? Ze deed zo haar best om zich af te zonderen van de kudde, om te vergeten wat er gebeurd was. En nu kwam ze eindelijk iemand tegen die het niet wist, die heel de naam Darlica niet kende, en wat deed zij? Ze ging het zelf vertellen.

aan de andere kant was het beter. Hij was de eerste hengst in lange tijd waarbij ze niet bang hoefde te zijn voor zijn oordeel, de eerste hengst waarbij ze gewoon kon ontspannen. Het was beter dat ze het hem zelf had verteld, dan dat hij het van iemand anders te horen zou krijgen.

zijn stem haalde haar uit haar overpeinzingen, en meteen verstijfde haar lichaam, trillend van angst stond ze stil in de sneeuw, zonder te weten wat er aan de hand was. Plotseling klonk er een grom achter haar, en haar eerst reactie was het stijf dichtknijpen van haar ogen. Dit was het. Ze zou dood gaan, zo, in de sneeuw, dankzij de éen of andere stomme wolf.

plotseling was het gevoel van Tarquando’s lichaam naast het hare weg, en zei hij dat ze moest rennen. Wat wilde hij nou, dat ze niet bewoog of dat ze rende? Even stond ze besluiteloos stil, dan beseft ze dat ze hem niet alleen kan laten bij de wolf. Ze draait zich met een ruk om, waardoor haar blauwe ogen in de donkere ogen van de wolf boren. De wolf was niet alleen, schuin achter hem zat er nog éen. Beide wolven lagen door hun voorpoten gebogen, klaar om op te springen en de paarden aan te vallen.

Even stokte haar adem in haar keel, maar als Tarquando steigert doet de voorste wolf enkele passen terug. Meteen neemt Darlica haar kans en stapt zij juist naar de wolf toe, terwijl ze haar voorhoeven opheft, haar oren in haar nek. Ze was klein, maar zeker niet van plan te vluchten en tarquando achter te laten.

De tweede wolf sprong op uit zijn aanvalshouding, en kwam grommend dichterbij, zijn ogen heen en weer flitsend tussen het grote, donkere lichaam van de hengst, en het kleine bonte lichaam van Darlica.

*oh god, ik ben hier zo slecht in hahaha

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Tarquando
We can teach things from bad persons

Darlica draaide zich om in plaats van weg te rennen. Tarquando trok zijn oren naar achteren en keek Darlica kort verbaast aan. “Wat doe je?” Vroeg hij toen met zijn lage, warme stem die nu een beetje streng leek te klinken. Darlica deed zelfs een stap naar voren waarbij Tarquando zich gelijk op scherp zette. Hij wou die wolven haar niet aan laten raken. Met zijn voorbenen trappelde hij dreigend naar de wolven. Darlica steigerde en meteen daarachter aan liet hij zijn voorbenen ook door de lucht maaien waarbij een heel stuk naar voren kwam en de wolven een schichtige beweging achteruit maakten. Maar niet voor lang, ze bouwden hun moed weer op en gingen terug in de aanval. Tarquando hinnikte hard en dreigen richting de wolven en hierbij sprong een van de wolven naar voren om vervolgens naar Darlica haar benen te happen. Met een snelle reactie sprong Tarquando met zijn zware, zwarte lichaam ervoor en kwam bijna met zijn hoef dodelijk op de wolf zijn kop terecht. De wolf leek dit zich ook te realiseren en rende met een boogje weg waarbij hij opnieuw zijn plek ver voor hem en Darlica plaatste en piepte kort uit angst. Hij verwachtte nu dat die wolf wel heel even het uit zijn hoofd haalde om nog een keertje aan te vallen dus draaide hij zijn hoofd kort naar Darlica om te zien of ze er erg van geschrokken was. Hij draaide zich daarnaar weer om naar de wolven en rende er dreigend op af waarbij de wolven wegrenden, maar voor hoe lang? Hij draaide zich om en liep weer naar Darlica. “Het is misschien handig om ergens anders heen te gaan, die wolven komen vast en zeker terug en misschien met nog wel meer roedelleden.” Sprak hij met zijn warme stem en keek haar in haar blauwe ogen aan…

(beetje kort :s Moet weer een beetje inkomen xD Hoop dat je er wel wat mee kan)

**Profile**

» We make our choices, then our choices make us [open]
» life get's better when it's gone. ~open.
» The breaking of thoughts
» Life is half spent before we know what it is.- Open
» Give me a new chance to make it right

Our life is what our thoughts make it.~ open

Our life is what our thoughts make it.~ open

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen