Wat wantrouwen hield hij zijn oren naar achteren. Zijn donkerbruine ogen keken om zich heen. Hier was hij nog niet eerder geweest en een raar gevoel dat hij bekeken werd had hij zeker. Hij snoof diep en schudde met zijn hoofd. Als die andere paarden hem maar het rust lieten, hij had al genoeg van zichzelf laten zien in het gebied van rang een. Hij had zich in ieder geval voorgesteld, zich bij de kudde gevoegd. Verwachtten ze hem om nog meer te doen dan? Hij keek plots om toen hij het geluid van naderende hoeven hoorde. Wantrouwen keek hij naar het paard dat naderde, maar zijn wantrouwen blik veranderde snel in een kille blik. Vijandelijk, zo zag hij er zeker uit. Hij had het niet zo op vreemden en door zijn verlegenheid voelde hij zich op zo'n moment enorm zwak en wilde hij bewijzen dat hij dat juist niet was. Hij draaide zich volledig naar het paard. "Ik heb geen zin in gezelschap." Klonk zijn stem, kil zoals hij altijd deed tegenover vreemdelingen. Hij had er eigenlijk wel een goede reden voor om zo wantrouwen te zijn en zo'n verlegen gevoel te hebben altijd, hij had dan ook vaak meegemaakt dat anderen hem in de steek lieten en dat wilde hij meestal gewoon voorkomen.