Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Mijn hoofd geheven in de wind, mijn oren lusteloos naar achter en mijn stappen krachtig. Ik was hier nu enkele maanden en mijn krachten had ik volledig teruggevonden. Ik was weer op gewicht, maar mijn levenlust wat nog niet terug gekomen en dat zou ik nooit gebeuren. Nog steeds had ik niet gelachen, niet gehuild en was mijn vacht duf. Dat ik mijn krachten zo snel had terug gevonden was mede dankzij E'vesdar. Sinds ik hier was had ik veel bekende gezien. Altijd had ik iedereen gemeden, was ik gevlucht voor alles en was het me gelukt om te zorgen dat mijn verleden me niet in zou halen. Maar sinds ik in dit gebied was, was het al drie paarden gelukt om me op te zoeken. Eerst Vesperon, waarvan ik altijd had gedacht dat hij goed was, maar ineens stemmingwisselingen had en mij de schuld gaf. Iets wat misschien ook wel terrecht was geweest. Was het mijn schuld? Als ik niett met onbekend was gegaan, dan was er ook niks aan de hand geweest, niemand bij mijn familie, niet bij mij en dan zou de kudde ongedeerd gebleven zijn. Ik schud wilt met mijn hoofd en probeer de gedachten uit mijn hoofd te zetten, het was dan wel waar, maar eraan denken kwelde me en dat was iets waar ik nu geen behoefte aan had gehad. Dan had je nog E'vesdar, mijn lieve E'ves. Al die tijd dacht ik dat hij in het complot had gezeten en toen stond hji daar zo voor me. Al mijn woede, verdriet, maar ook zo vertrouwd. Nu waren we samen, niet samen als in een stel, maar we zouden voorlopig niet ver van elkaar vandaan gaan. Hij zou me beschermen en bij me blijven, maar of ik dat echt wou? Ik wou het wel, maar alleen als zijn redenen goed waren en ik had meer het idee dat hij het deed omdat hij zich verplicht voelde. En dan was er nog Quicer... De eikel, de lul. Hoe hij zo voor me stond, de foto van de beruchte dag schoot in mijn geheugen. Hoe ik daar stond, na alles was onbekend net met me had gedaan, mijn familie vermoord te zien woorden en daar was mijn vader. De paniek in zijn ogen, de pijn in zijn blik toen hij zag wat me was aangedaan. Ik wou schreeuwen, maar niks lukte, want mijn adem werd gestokt. Doordat Quicer hem voor mijn ogen van zijn leven ontnam, een beeld geschrift op mijn netvlies en het enige waar ik Quicer mee in verband breng. Zo'n drie maanden geleden was hij er, stond hij voor me, schoot me zelfs te hulp toen ik niet meer kon! Ik wou zo snel mogelijk weg hier, maar E'ves zorgde ervoor dat ik was gebleven en van Quicer had ik geen teken meer gezien. En dan het laatste paard wat zich laatste tijd regelmatig in mijn hoofd liet zien. Falyn, mijn zoon. Het enige wat ik hem ooit mee had kunnen geven was zijn naam. De gedachte aan hem plaats mijn oren even naar voren, maar al snel schieten ze plat in mijn nek. De omstandigheden, zijn vader... Hoe we als gevangen leefde, hoe ik alleen nog leefden om te zorgen dat hij zijn eerste weken doorkwam, wachtend op de dood en gebruikt als speelgoed. Het maakte me kwaad en bang. Toen deed de kans zich voor, ik moest vluchten, anders was het mijn einde, maar het betekende ook dat ik Falyn moest achterlaten, maar hij zou blijven leven, een slecht leven, maar leven. Ooit zou ik hem opzoeken en kijken hoe hij geworden was, bevestigen dat hij niks meer van mij is en ik hem los moet laten. Zo in gedachten sleept mijn lichaam zich voort. Doelloos en geen idee waar we naartoe gaan. Mijn passen krachtig, het verse gras knerpend onder het gewicht van mijn hoeven. Mijn hoofd laag geheven, mijn oren plat in mijn nek en mijn ogen dof, evenals mijn vacht, altijd dof. Een geluid maakt mij uit mijn gedachtes wakker. Mijn hoofd schiet omhoog en mijn oren spitsen zich enkele secondes om zich dan weer in mijn nek te nestelen. Zoekend kijk ik om me heen en sta in de verdedingshouding. Wie was hier. Altijd had ik me zo gedragen en dat zou ook zo blijven, een wantrouwende merrie was ik, getekend door mijn verleden.