mare, rang 1 daar stond ze dan. ze was hier nu al enkele dagen, maar nog steeds durfde ze zichzelf niet te vertonen. Lica schaamde zich bijna voor haar eigen uiterlijk, wintervacht nog half op haar rug, mager, manen en staart vies en in de klitten.. en o top of that, was het ook nog 'het seizoen'. lica was maar al te blij geweest toen ze eindelijk volwassen was geworden, maar nu, nu ze nog is extra opviel voor alle hengsten in de buurt, schaamde ze zich. als ze haar zo zagen, wat moesten ze dan wel niet denken? ze briesde zacht, haar klitterige manen uit haar ogen blazend, terwijl ze nadenkend nog wat gras kauwde in de schaduw, staand onder een groepje bomen, beschut voor de ogen van de andere paarden, maar nog steeds zorgde haar geur dat iedereen wist waar ze was. al sinds ze enkele maanden geleden was weggestuurd uit haar oude kudde, was ze niet meer zichzelf geweest. schrikkerig, maar zeker niet bang om zichzelf te verdedigen. ze stond er alleen voor tussen al deze paarden, niemand was bevriend met haar, maar dat interesseerde haar niet. als ze het al die maanden alleen kon redden, kon ze dat zeker nu, aan de rand van een grote, gezonde kudde. maar toch, waarom rook ze overal die angst geur? er was iets vreemds met dit gebied, en darlica zou er wel achter komen! ze zwiepte met haar staart en plukte nog wat grasjes van de grond.

mare, rang 1 Lica schrikt op uit haar overpeinzingen en gooit haar hoofd omhoog van schrik als ze een schelle hinniki hoort, gevolgd door een klap. ze ziet hem gelijk. en prachtige, sierlijke, maar vreselijk gespierde hengst. op dat moment zag hij haar ook, en lica hoopte niet meer dan dat hij zou verdwijnen. niet nu, niet hier, niet als ik er zo uitzie.. iets aan de hengst gaf haar de indruk dat ze hier met een hogere rang te maken had. het paard had een uitstraling die niet mis was. opeens steigert hij hinnikend naar haar. Lica schrikt zo erg dat ze achteruit schiet, haar hoofd laag uit respect, haar tanden hard op elkaar geklapt van kwaadheid en haar oren zo ver naar achter dat ze niet meer te zien zijn. wie denkt dat beest wel niet dat hij is, ze staat hier gewoon te grazen en hij moet haar aanvallen? moest 'ie is wagen! darlica's boosheid nam de overhand van haar slaafsheid, en ze plaatst haar magere lichaam weer normaal recht op, ze kijkt de hengst uitdagend aan, en schraapt net als hem met haar hoef over de grond. haar hengstigheid was nu wel het laatste waar ze aan dacht. 'wat móet je!?' knarsetandde ze zacht maar kwaad met haar fluwelen stemgeluid.

mare, rang 1 Darlica schrikt van de reactie die haar kleine zinnetje te weeg brengt. gedraag je nou is een keer, je bent geen leidersdochter meer!! opnieuw brengt ze haar hoofd omlaag als teken van onderdanig heid. haar staart zwiepte langzaam heen en weer, en haar oren stonden halverwege haar nek, niet zeker of ze het durfde om ze naar voren te priemen. zou hij haar leider zijn, en had ze nu alles verpest? 's... sorry meneer.' stotterde ze, haar ogen stonden groot en berouwvol, maar lagen half verborgen onder haar lange manen. 'bent U de leider?' vroeg ze dan maar, bang voor het antwoord. dit zou het einde kunnen zijn. een leven nog verder buiten de kudde, dat zou ze niet aankunnen..

merrie, rang 1 wispelturig als ze was, niet gewend meer aan het contact met paarden, en dan vooral nog zo tegendraads tegen autoriteit als maar kon, zette Lica haar magere lichaam weer recht, haar staart zwiepend terwijl ze de hengst gadeslaat. Het was hem echt aan te zien, en Darlica knikte goedkeurend toen hij vertelde de leider van rang 3 te zijn. hij zag er ook uit als een echte leider. Jammer genoeg was lica niet echt een liefhebber van leiders. als de hengst onrespectvol vraagt wat zij moet voorstellen, schudt lica onbegrijpend haar hoofd. zo praat je toch niet tegen een merrie? en vooral niet als je als leider het respect van een kudde wil hebben. 'wat ik moet vóorstellen?' vraagt ze snuivend. 'Ik ben, net als jij, of U, of whatever, ook gewoon een paard.' ze schudde bruut haar hoofd. het was niet haar bedoeling brutaal over te komen, maar ze was het niet gewend om zo aangesproken te worden. 'Darlica is de naam.' voegde ze er nog aan toe, zijn gouden ogen direct aankijkend.

mare, rang 1 Lica besloot verder niet in te gaan op het spottende gedrag van de hengst, die zich nog steeds niet voorgesteld had. dan was het aan haar om zich maar als de betere gespreksparter te gedragen. Hij was degene die naar háar was toegekomen, het eerste paard wat ze in enkele maanden van zo dichtbij had gezien, en wát voor een. ze keek bedeesd toe hoe hij alweer nijdig werd, de spieren rollend onder zijn glanzende vacht. darlica brieste zacht. 'en wat is uw naam dan?' ze was niet van plan de kans mis te lopen om eindelijk weer eens normaal met een paard te spreken, ook niet als het zo'n nukkige hengst als deze was. dat was juist een uitdaging voor haar. iedereen had zijn eigen verhaal, en lica was vastbesloten er stukje bij beetje achter te komen wat het zijne was. zo aan zijn grote, diepe ogen en moeilijke houding te zien, was het een lang, en waarschijnlijk niet al te fijn verhaal. darlica strekte haar hals, kijkend naar de hengst zijn reactie. hij was al nijdig, en als het door zou zetten wist ze dat ze nooit van hem kon winnen. ten eerste was hij een leider, ten tweede was hij veel groter, en ten derde was ze er ook nog eens zo aan toe als ze er aan toe was. ze brieste zacht, om toestemming vragend om de hengst zijn hals aan te mogen raken, alleen maar als verzoeningsoffer, als excuus voor haar dominante gedrag eerder terwijl híj de leider was..

merrie, rang 1 Darlica liet haar manen ritselen, waardoor heel even de roze glans van een litteken te zien was, maar gelijk lagen haar manen er weer rommelig overheen, lang en dik genoeg om het te verbergen. 'E'vesdar' proefde ze zijn naam op haar tong. 'mooie naam.' ze knikte naar hem, een zweem van een glimlachje speelde over haar melkmuiltje. Als E'vesdar haar met een charmante grijns aankijkt voelt ze zichzelf van binnen smelten. damn die tijd van het seizoen ze schudt even verward met haar hoofd en grinnikt zacht naar hem 'geheel tevreden E'vesdar.' ze was intens gecharmeerd door zijn bijzondere naam, en wilde elke kans benutten om die uit te spreken. ze liet haar ranke hoofd even zakken en nam een hap gras, waar ze langzaam op kauwde terwijl ze hem gade sloeg. zodra ze haar mond leeg had, waar ze uiteraard de tijd voor nam, want E'vesdar zag er niet uit alsof hij heel erg veel zin had in gesprek, knipperde ze even tegen het licht en keek hem toen weer rustig aan. 'en wat doet de leider van de 3e rank hier, en dan vooral, waarom laat hij zijn kudde alleen?' ergens had ze het idee dat hij dit wel weer als en belediging of als een brutale vraag zou opvatten, maar ze was gewoon erg nieuwschierig en vastbesloten om veel van hem te weten, voor als ze óoit nog eens de kans zou hebben zich bij hem te voegen. en daar buiten, ze was gewoon onder de indruk van de coole, maar opvliegende hengst, zoals hij hier voor haar stond, zo zelfverzekerd, zo wilde zij ook weer zijn. misschien dat ze wel zo overkwam door haar brutale gedrag, maar ze was het totaal niet.

mare, rank 1 Op het moment dat E'vesdar zijn neus tegen de hare drukt schiet een koude rilling door haar heen, niet alleen van schrik, maar ook van plezier. haar ogen worden dof terwijl ze wordt teruggetrokken in herinneringen. De laatste keer dat een ander paard haar had aangeraakt.. ze rilde van schrik terwijl ze de herinnering van zich af probeerde te schudden. ze kuchte even, terwijl ze naar de rest van zijn woorden luistert. 'schimmen?' vroeg ze vertwijfeld. waar had hij het nou toch over? het woord had iets over zich heen, ze werd er bijna angstig van.. was dit waarom ze het gebied niet had durven te betreden? was dit de reden dat ze op de weg hierheen meerdere malen het idee had gehad dat ze bekeken werd vanuit de bossen? schimmen.. het woord bleef door haar hoofd spoken. ze richtte haar donkere, inteligente ogen op E'vesdar, hopend op uitleg.

mare, rank 1 Het verhaal wat E'vesdar vertelde klonk als iets niet bestaand, een nachtmerrie, uit een andere wereld. ze wist niet of ze hem moest geloven, maar voor haar eigen veiligheid deed ze het toch maar. ze slikte even, haar ranke neusje liet een bries horen, en ze keek hem weer aan. een klein glimlachje speelde over haar lippen. 'maar daar hebben we dan toch de sterke leiders voor' ze gaf hem plagend een duwtje tegen zijn gespierde schoft. 'om ons te beschermen!' haar ogen twinkelden en ze keek hem glimlachend aan.

Upje voor E'vesdar.

mare, rank 1 Ze grijnst om E'vesdar's woorden, maar als zijn oren zijn nek in gaan doet ze een pas opzij, haar oren schieten gelijk naar achter, wantrouwend, verontwaardigd. deze hengst had blijkbaar net zo'n moeilijk verhaal achter zich aanslepend, aan hem knagend, net als zij. ze begon net een beetje los te komen bij hem, en dan gebeurt dit weer. ze liet haar hoofd zakken, onderdanig kauwend op haar mondhoeken en haar oren voorzichtig in zijn richting wijzend. 'sorry..' stamelde ze. het was niet haar bedoeling om hem kwaad te maken. ze had echter niet het idee dat hij echt kwaad was, hij leek alleen niet zo gecharmeerd van haar acties. darlica brieste, haar manen wapperend in de wind die kwam opzetten, de lucht grijs en dreigend boven hen. *sorry, had het idee dat je dit topic vergat, je hebt er ook zóveel haha (en ben gewoon ongeduldig)

merrie, rang 1 Ze voelt meteen hoe E'vesdar's prachtige ogen haar bekeken, ze drukte haar staart tegen haar achterhand, opnieuw de zoete geur van haar hengstigheid verbergend. ze wilde hem er niet mee lastig vallen, en sowieso had ze er zelf geen behoefte aan. ze kijkt naar hem op, enkele grasspriete nog uit haar mondhoek bungelend. terwijl ze hem uitdagend aankijkt likt ze haar lippen af, de laatste paar sprieten rustig kauwend en doorslikend. dan schraapt ze haar keel. 'Heb ik iets van je aan ofzo?' uitdagend glimlacht ze naar hem, haar slanke lichaam bewoog zich weer naar hem toe, en ze bleef voor hem staan. Het kwam door het seizoen, door de hengstigheid, daardoor ging ze nog uitdagender dan normaal. het was niet haar bedoeling hem te verleiden, ze was gewoo baldadig, haar zelf, maar dan 10x zo erg.

merrie, rang 1 Ze keek grijnzend toe hoe E'vesdars lichaam gespannen voor haar staat, luistert naar zijn worden en doet dan nóg een stap dichterbij, hun neuzen bijna elkaar aanraken kijkt ze met twinkelende ogen in de zijne. 'léiders kunnen sowieso doen wat ze willen, met wíe ze maar willen' Haar grijns werd breder, en ze raakt zijn neus uitdagend aan, naar neusgaten groot, haar ogen verdrinkend in de zijne. haar lange staart zwiept uitdagend heen enweer, de geur verspreidend. zodra e'vesdars lichaam zich was gaan spannen, zijn neus groot en wijd, overduidelijk de geur opnemend, had ze besloten hem even uit te dagen. geen inspi

merrie, rang 1 een heldere lach klinkt terwijl darlica haar hoofd omhoog gooit. E'vesdar's woorden maakten haar totaal niet bang, hij was niet het type om haar wat aan te doen. ze bracht haar hoofd weer bij de zijne, en met haar lippen net niet zijn voorhoofd aanrakend fluisterd ze 'wie zegt dat E'vesdar?' zijn naam kwam trillend uit haar mond, haar hete adem tegen zijn hoofd. ze was opgewonden door haar eigen spelletje. met een ruk trekt ze haar hoofd naar achter, loopt een rondje rond de grote hengst, haar staart langs zijn lichaam glijdend, haar lichaam net niet tegen het zijne. dit was een fantastisch spel, en ze ging er helemaal in op.