Exploring the world..

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Mijn moeder en ik kleven als plaklint aan elkaar. Sinds mijn geboorte is ze er altijd voor me geweest, dag en nacht. Wanneer ik getroost moest worden, wanneer ik honger had, en vooral wanneer ik bescherming nodig had. Inmiddels ben ik een jaar oud, veel gegroeid en uitgezet. Mijn lichaam is stevig gebouwd en duidelijk gespierd. Het is onmogelijk dat ik dat van moeders kant met me mee heb gekregen. Door naar mezelf in het wateroppervlak van een klein meertje te staren probeer ik een beeld van hem te schetsen. Ik weet zijn naam, maar weet niet wie of wat die naam met zich meedraagt. Ik vraag mezelf vaak af of ik hem ooit zal ontmoeten, en vooral hoe mijn moeder op een desbetreffende ontmoeting zou reageren. Het gevoel dat ze er liever niet te veel over praat is immers altijd bij mij aanwezig geweest.

Het is uitzonderlijk dat ik me zo ver van mijn moeder verwijder. Maar nu ik de eenjarige leeftijd heb bereikt, neem ik mezelf voor wat meer over de wereld te leren kennen door dat zelf te ontdekken. Ik weet al veel, maar het waren enkel theorieën die mijn moeder me had bijgebracht van jongs af aan, de praktijk heb ik nog nooit voor ogen gezien. Met mijn neus hoog in de lucht geheven draaf ik voort, kringen in het laagstaande beekje achterlatend. Ik gooi mijn hoofd de lucht in wanneer ik twee ogen zie opblinken in de verte. Diep in de donkerte staren twee onbekende ogen in mijn richting. Eerst wilde ik uit gewoonte halthouden en als een gek terug naar mijn moeder rennen, maar ik houd me uiteindelijk aan mijn voornemen. Ik ga de wereld ontdekken, op eigen benen.

Met mijn ogen tot spleetjes genepen zet ik kleine stapjes voorwaarts. Het geluid van mijn passen is haast niet hoorbaar, maar dat komt door mijn zorgvuldige manier van stappen. Zou ik dat van mijn moeder hebben geërfd? Of toch van mijn onbekende vader? Nee, E'rayhon, concentreer je nou toch op wat je aan het doen bent. Rustig sluip ik verder, alsof ik dit al jaren doe. Net wanneer ik dicht genoeg bij mijn doelwit ben, klappen twee gigantische vleugels voor mijn ogen open en vliegt het gedaante weg. Ik, die noch ervaring, noch kennis met me meedraag, schrik me kapot en maak rechtsomkeert. Als een bezetene ren ik door het bos, ditkeer kan het me niet schelen wat er met de grond onder me gebeurt. Takken en verharde bladeren kraken onder mijn hoeven, de wind die achter me meevloeit maakt een ritselend geluid doorheen de struikgewassen. Wanneer ik aan de bosrand kom, loop ik onoplettend bijna tegen een grote, zwarte hengst aan. Nog net kan ik alle remmen dichtgooien om uiteindelijk voor hem tot stilstand te komen. Hij is zoveel groter dan mij, dat de angst me bekruipt als een slang die je naar de hielen grijpt. Met mijn oortjes diep in mijn hals gedrukt en met een angstuitdrukkende blik sta ik voor hem. Ik, als onwetende ziel.

E'VESDAR ONLY

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

De laatste tijd vond hij zichzelf steeds vaker in dit gebied, het begon nu weer wat af te nemen nu een nieuwe hengst het gebied op zich nam, maar alsnog kwam hij hier vaak om te controleren, er zeker van te zijn dat de leider niet weer de benen zou nemen. Dit was immers gebeurt met de vorige leider, een zachte zucht ontglipt hem. Een kleine tevreden lach siert zijn lippen als hij ziet hoe alles keurig verloopt en de lichte leidershengst nog steeds bij de kudde te vinden is. Hij besluit via de bergen terug te lopen naar Anderfels, aangezien hij de koude lucht van het berg gebied heerlijk vond voelen op zijn vacht. En de kou en eenzaamheid kon hij goed gebruiken. Van nature was E'vesdar al niet zo sociaal geweest maar door zijn verleden was dat een afgesloten hoofdstuk geworden, hij sprak enkel wanneer nodig en liet liever geen vrienden binnen in zijn hart, eigenlijk liever helemaal niemand. Elke keer wanneer hij besloot iemand te waarderen en lief te hebben verloor hij ze altijd, door zijn eigen toedoen of door een ander.

Met krachte maar elegante passen beweegt hij zich zeer gemakkelijk tussen de paarden door. De zon brand op zijn donkere vacht en laat zijn gouden ogen gevaarlijk flikkerend oplichten. Het mocht dan een feit zijn dat E'vesdar geen vlieg kwaad deed, maar maak hem niet kwaad want dan is hij tot alles toe in staat. Zijn lange tweekleurige manen dansen op de wind en klappen weer striemend tegen zijn hals aan. Hij verlaat de kudde achter zich en laat zich opnemen in de schaduwen van de hoge dennen bomen, het mos verzacht het geluid van zijn hoeven en totaal door de natuur opgenomen beweegt hij zich geruisloos voort. De kalmte van het woud geeft hem de mogelijkheid zich te concentreren op zijn problemen, zijn gedachtes. Wanneer hij echter probeert om zijn problemen op te lossen word hij ruw verstoord, het kraken van takjes kondigt de aanwezigheid van een ander dier aan en E'vesdar spant zijn lichaam aan. Hij maakt zich groot en draait zijn oren aandachtig naar het geluid toe. Wanneer er echter een hengstje tevoorschijn komt van waarschijnlijk iets ouder dan een jaar ontspant hij een beetje. Met veel moeite komt de lichte hengst voor hem tot stilstand en kijken twee angstige ogen hem aan. 'Ben je verdwaald?' Grinnikt E'vesdar en zijn ogen flikkeren gevaarlijk, als hete kolen.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Van mijn moeder heb ik altijd geleerd niemand in mijn hart op te nemen als dat niet noodzakelijk is. Daaruit leid ik af dat ze door mijn vader gekwetst moet zijn geweest, omdat ze hem lief had gehad. Wat hij heeft gedaan weet ik niet, misschien is het ook helemaal niet belangrijk. Maar ik ben nu eenmaal een jong dier, en ben nog altijd op zoek naar mijn oorsprong. Ik vind het geweldig hoe de natuur in elkaar zit. Twee geliefden, daaruit voortkomend een nieuw gevormd figuur met de samengestelde genen van moeder en vader. Ben ik ook zo? De vragen bekropen me weer, wurmden zich door al mijn poriën tot in het diepst van mijn gedachten.

Nog steeds sta ik met een afwachtende houding voor het grote gedaante. Zwart, gespierd, bekleed met een deken van littekens. Voorzichtig laat ik mijn blik over zijn lichaam glijden, van hoofd tot hoef. Wanneer ik bij zijn ogen kom, hang ik vast. De gouden gloed in zijn ogen fascineerden me, diezelfde gloed dat ook mijn moeder in haar ogen droeg. Wanneer de stem van de hengst mijn oorschelpen binnendringt, ga ik een stap naar achter. De paniek staat in mijn ogen te lezen, ik weet een heel eind niet wat te zeggen. Een tijd blijft het stil, tot ik uiteindelijk "Ziet dat er zo uit misschien?" uitbreng. Ik neem een stevigere positie in en steek trots mijn borst naar voren. Waarom zou ik ook bang moeten zijn? Ik ben E'rayhon, een doorzetter in hart en nieren.

** Omg, de moeheid druipt ervan af xD

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

E'vesdar zijn donkere gouden ogen fonkelen uitdagend, haast plagend wanneer de hengst een stap achterwaarts doet en hem van een afstand aanschouwt. De kleine houding die de palomino had aangenomen had E'vesdar laten grijnzen, maar hoe de jonge hengst zich niet veel later weer herpakte en zijn lichaam groot maakte zorgde voor een nog grotere grijns. De jonge hengst wist zijn plek en dat was iets dat E'vesdar waardeerde, niet dat iedereen onder hem geschaard zou moeten zijn. Absoluut niet zelfs, E'vesdar had zijn duistere geheimen en vertrouwde zichzelf maar amper met het leiderschap. Hij waardeerde het dat de hengst hem niet direct een brutale mond gaf of hem de huid vol schold, iets wat hem de laatste tijd steeds meer over kwam. De woorden die echter wel klinken zorgen voor een zachte grinnik van E'vesdar zijn kant en stijf blijf hij staan, zijn spieren aangespannen en zijn lichaam imposant groot gemaakt.

Zijn gouden ogen glijden over de blonde haren en de vrij donkere vacht voor een palomino, hij neigde zelfs bijna naar een zachte chocolade kleur, en toen stak een belangrijk detail hem in de oog dat zijn hart een slag over liet slaan, de lichte strepen die zich verticaal over de buik van de jonge hengst tekende. E'vesdar had nog geen enkel dier in de omgeving gezien met die aftekeningen, hij was één van de weinige, zelfs waar hij vandaan kwam was het zeer zeldzaam, en precies deze hengst voor hem blijkt dezelfde aftekeningen te hebben. Iets wat E'vesdar angst aan joeg, zo erg dat zijn gedachten direct terug keerde naar de jonge naïeve palomino merrie die hij had misbruikt op een zieke manier. Hij had zich altijd voorgenomen dat hij anders was, dat hij niks met merrie's te maken wilde hebben, maar deze jonge palomino merrie had hem in de greep gehouden na die fatale avond, haar prachtige lichaam was geen moment zijn dromen ontvlucht. Nee, Yrdaice was een blijvende vertoning in zijn dromen. Maar ook in zijn nachtmerrie's.

Vannacht was hij bezweet wakker geworden, de prachtige Yrdaice had hem in een diepe kuil geduwd en zijn mond vol met as gevuld. Hij hoorde nu nog het krakende geluid van het zand dat op hem werd gestrooid, hoe zijn adem steeds zwakker werd, hij was levend begraven, iets wat hem angst aan joeg, iets dat maakte dat hij rilde toen hij wakker werd in koud zweet. E'vesdar vernauwd zijn ogen en klemt zijn kaken strak op elkaar, zodat er een naar knarsend geluid hoorbaar is. 'Niet minder dan sommige van die idioten hier' E'vesdar onderdrukt de neiging om te vloeken en wend zijn blik af. 'Wat is je naam, jongen?'

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Mijn oranjegele ogen glijden nogmaals over het lichaam van de hengst wanneer hij naar mijn naam vraagt. Op zich lijkt er niets mis met zijn vraag, maar de manier waarop hij het vraagt, de toon waarmee hij zijn vraag uitbrengt, doet me vermoeden dat er meer achter schuilt. Alsof hij met enige vermoedens kampt, alsof hij me al eerder heeft gezien. Het zwellen van zijn pupillen is me immers niet onopgemerkt gebleven. Ik zie klaar en duidelijk hoe zijn blik zich vasthaakt op mijn lichaam, op de plek waar mijn palominokleurige huid onderbroken is door een lichte, witte schijn. En dat is het moment waarop er een klein belletje in mijn hoofd begint te rinkelen. Ook ik had met bewondering naar zijn witte onderbuik gekeken de eerste momenten. Misschien hebben we meer met elkaar gemeen, dan ieder van ons beseft.

Na al dat gedenk realiseer ik me dat zijn vraag al lang genoeg onbeantwoord is gebleven. Wanneer ik uiteindelijk zie hoe zijn kaakbeenderen zich opspannen en hij op de een of andere manier onrustig wordt, beslis ik hem tevreden te stellen met een antwoord. 'Mijn naam is E'rayhon', breng ik dan uit, met mijn typisch zangerige stemmetje. Is dit wat hij van me verlangt? Het kennen van mijn naam? Mijn gedachten glijden even naar mijn moeder. Was ze maar hier, dan kon ze me van deze vreemde hengst verlossen. Mijn ogen haken zich vast in dezijne, onophoudelijk blijf ik erin verdrinken. Zo heeft mijn moeder de ogen van E'vesdar, mijn vader, altijd beschreven, een gouden zee waarin je hopeloos verdrinkt. Ik blijf er oneindig in staren, tot ik er mezelf ongemakkelijk bij voel. 'En die van jou?'

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Als dit inderdaad zijn zoon was dan had Yrdaice geen moeite gedaan om dit te verbergen, hun namen leken op elkaar en ergens was hij haar dankbaar dat hun zoon ook een deel van hem had meegekregen. Dit loste echter niet de rest van de problemen op, nee hij was nog steeds nijdig over wat er die jaren geleden was gebeurt, richting haar, maar ook vooral op zichzelf. Door de jaren heen was hij verbitterd en kon hij nog maar weinig serieus nemen, het was dan ook een wonder dat iemand hem het leiderschap had aangeboden. Het had hem weer iets te geven om voor te leven en hij was er eeuwig dankbaar voor. Zijn waardigheid was het laatste dat hij nog bezat, en hij hield het maar al te graag. Misschien was hij niet de leider die werd gewenst, maar hij was rechtvaardig, ookal was het overduidelijk dat hij sociaal niet de beste was. Wanneer de stem van de jonge hengst weer door de stilte snijd merkt E'vesdar dat hij in gedachten verzonken was geweest. Hij pakt zichzelf weer bij elkaar en trekt zijn gezicht in de plooit, zijn goud/oranje ogen hard richting E'rayhon. 'Weet je het zeker jongen, er is geen weg terug nadat je mijn naam hebt gehoord' Zijn woorden zijn vreugdeloos en spottend uitgesproken. Hij wilde de jonge hengst niet opzadelen met een vader die niks op orde had.

Een zachte zucht ontglipt zijn lippen en hij wend zijn blik af, zijn ogen glijden over de dansende schaduwen die worden veroorzaakt door het licht dat door het bladerdek viel. Hij had gehoopt op een rustige middag in de bergen, de koude ijle lucht die zijn hoofd leeg kon maken en hem kon kalmeren. In plaats daarvan stootte hij op een jonge hengst die te veel op hem leek, en eigenlijk wilde hij direct weg rennen. 'E'vesdar is mijn naam' Zijn stem is hard, koud maar diep en met een heerlijk ruig randje.

Voor Yrdaice

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Hoe langer ik naar de hengst kijk, des te meer ik me bewust wordt van de realiteit. Het ongeloof bekruipt me, grijpt naar mijn adem en bezadelt me met een draaiend gevoel in mijn maag. Hoewel ik een halfuur geleden nog volgepropt zat met het verse lentegras, had ik nu een hongerig gevoel. Alsof ongedierte in mijn maag was geraakt en me tot op het bot op had gevreten. Zelfs in mijn geheugen blijken opeens grote gaten te zitten, mijn geboorte, mijn gereis met mijn moeder, alles is opeens verdwenen. Zijn vraag bevestigt mijn gevoel, het gevoel dat hij en ik meer met elkaar gemeen hebben dan we zelf beseffen. 'Ja, nog nooit ben ik zo zeker geweest', breng ik zonder aarzeling uit. Het is waar, nog nooit ben ik zo zeker van mijn stuk geweest. Vurig hoop ik op de naam die me zo diep in mijn geheugen ligt, de naam van mijn vader, een vader die ik nooit heb gehad, een vader waarvan ik altijd heb gedroomd.

Op hetzelfde moment als de zwarte hengst voor me, de hengst die ik geen seconde uit het oog verlies, ontglipt een lange zucht mijn lippen. Ik zie zijn blik de andere kant opgaan, waaruit ik besluit dat hij verzonken is in zijn gedachten. Ik geef hem de tijd die hij nodig heeft, en ook ikzelf verlaat even de reële wereld. Mijn gedachten drijven af naar het moment waarop ik werd geboren. De lente was dan net zoals nu net begonnen, precies een jaar geleden. Zou het toeval zijn dat ik uitgerekend vandaag mijn vader ontmoet? Is dit mijn verjaardagsgeschenk? Wanneer zijn stem de stilte verbreekt, voel ik een lichte kriebel door mijn maag trekken. Een leuker gevoel dan dat geknaag van daarnet. Mijn blik is pal naar voren gericht, doelloos in de eindeloosheid starend. Mijn voeten krijg ik niet van de grond, als ben ik aan de grond vastgelijmd. 'Ben je dat héél, héél zeker?' Ik durf het niet te geloven, ik geloof nu eenmaal niet in het toeval.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Langzaam dringt de situatie tot de jonge hengst door, zijn pupillen worden groter en zijn gezicht laat de schok zien die E'vesdar diep van binnen nog steeds voelde. Hij kon zich er nog steeds niet overheen zetten dat het misschien wel zijn zoon was die nu voor hem stond, zijn eigen nageslacht van vlees en bloed. Al lang had E'vesdar niet meer iets gehad om zich aan te hechten, iets waar hij waarde aan durfde te schenken. Maar het gaf hem hoop dat zijn zoon misschien nog leefde, zijn tweede veulen en het enige dat nog op deze aarde liep. Het maakte hem gelukkig, maar eveneens joeg het hem angst aan. Wat zou de jonge hengst wel niet allemaal over hem hebben gehoord? Hij kon zich niet voorstellen dat Yrdaice haar woorden had gespaard voor andere dingen, immers had hij genoeg fouten gemaakt om als een slecht paard te worden afgebeeld. Niet dat yrdaice ook maar iets had geweten van zijn verleden, ze wist niet eens van de vorige merrie en zijn overleden zoon. Nee eigenlijk wist ze helemaal niet zo veel.. alleen dat hij haar had achter gelaten na haar te hebben verleid.

Wat had hij zich stom gevoelt die nacht, het was nooit zijn bedoeling geweest om Yrdaice op die manier te ontnemen van haar onschuld. Ze was een jonge knappe merrie die niks liever wilde dan liefde en aandacht, de warmte van een ander lichaam bij het hare. Ze had gehunkerd naar acceptatie van de kudde, maar net als E'vesdar had ze geweten dat ze er altijd buiten zouden vallen. Ze hadden te veel geschiedenis, en ondanks dat ze deze niet met elkaar hadden gedeeld, het viel te lezen in andersmans ogen. Nog altijd voelde hij de woede als vlammen naar zijn ledematen grijpen en heel even denkt hij het sissen van zijn huid te kunnen horen. Het maakte hem nijdig dat hij het had verkloot, dat hij haar op die manier had achter gelaten. Maar nog meer maakte het hem pissig dat hij een kans had gehad op geluk, maar niet in staat was geweest ook op haar verliefd te worden, hoe graag hij het ook had gewild. Maar zoiets dwong je nou eenmaal niet.

De krachtige stem van het jonge dier ontwaakt E'vesdar uit zijn gedachten en lichtjes verward, maar op zijn hoede glijden zijn ogen weer naar E'rayhon. 'Het is erg moeilijk je naam te vergeten als je hem zelf hebt uitgekozen jongen' Een klein grijnsje siert zijn lippen en hij heft zijn hoofd, lichtjes boven de jaarling uit kijkend.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik zie hoe de hengst met zijn gedachten in de strijd gaat. Dat kan ik zomaar uit zijn mimiek aflezen, zonder daar enige moeite voor te doen. Nog steeds dringt het niet tot me door dat hij mijn vader is, in levende lijve, pal voor me. Misschien is het weer een van die zovele dromen, illusies die ik al over hem heb gemaakt. Maar hoe hard het ook waait, hij stuift niet op als een hoopje as, zoals dat steeds in mijn dromen is gegaan. Beetje bij beetje krijg ik vertrouwen in de situatie, al durf ik niet te veel van mijn vreugde bloot te geven. En wat mijn moeder me altijd had gezegd, was allesbehalve negatief. Ze vertelde me hoe verleidelijk mooi hij wel niet is, hoe ze als chocolade voor hem smolt, en hoe ze telkens weer in zijn oneindig diepe ogen verdronk. Geen letter, geen woord negatief. Maar ik besef dat hij zich dat niet kan inbeelden, en als hij tegenstrijdige gevoelens heeft, dan begrijp ik hem volkomen.

Het enige wat Yrdaice me heeft verteld, is over een zekere nacht waarop E'vesdar onopmerkelijk verdween. Van de ene op de andere dag verdween hij, alsof hij versmolten was met het zwart van de nacht (Ik houd van deze zin, omg :3). Ze vertelde me over haar diepgeraakte gevoelens, hoe eenzaam ze zich wel niet heeft gevoeld, en hoe vreselijk het is om in de steek gelaten te zijn voor een derde keer in je leven. Maar nooit, nooit heeft ze me ook maar één keer gezegd dat ze de E'vesdar daarvan de schuld gaf. En ik ben er dan ook zeker van dat je met twee in de fout bent, wanneer een conflict optreedt.

Ik merk hoe mijn stem hem doet opschrikken, hoe ik zijn oneindig lange gedachtenketting onderbreek met mijn woorden. Hij kijkt me verward aan, maar laat uiteindelijk een antwoord horen. Ik herhaal zijn woorden meermaals opnieuw in mijn hoofd, ik snap hier helemaal niets van. Heeft hij zijn naam zelf gekozen? 'Dat doen je ouders toch?' Ik, als jonge ziel, die helemaal niets van de wereld afweet, heb geen benul tot welke gevolgen mijn uitspraak kan leiden.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Nog steeds voelde E'vesdar zich vreselijk over wat er die dag was gebeurt, nog dagelijks vroeg hij zich af waarom hij de benen had genomen en haar had achtergelaten. Hij had zichzelf kunnen verklaren, kunnen uitleggen waarom het was gebeurt. Waarom hij zichzelf niet had kunnen inhouden.. Maar hij was bang geweest, en dat was iets wat hij haatte, het maakte hem zwak en weerloos als een jong veulen. En dat was dan ook een goede reden voor hem om nooit verliefd te worden, het bracht meer problemen met zich mee dan dat je er van kon genieten. Niet dat hij ooit verliefd was geweest, maar hij had het geconcludeerd aan de hand van alle paarden die hij in de jaren was tegen gekomen. Hij had twee merrie's gekend die dicht bij zijn hart hadden gestaan, ookal had Yrdaice dat nooit geweten, en bij beide had hij het verpest.

En nu stond hier het veulen dat uit die ene vreselijke dag was voortgekomen. Hoe de natuur zo iets vreselijks als wat E'vesdar had gedaan kon omkeren naar zoiets moois als een nieuw leven was iets dat E'vesdar liet glimlachen. Hij herinnerde zich nog hoe geweldig hij zich had gevoelt toen O'delden was geboren, het mooie zwarte hengstje had de ogen van zijn moeder gehad, lavendel paars en met een spierwitte bles op zijn gelaat. Hij was het mooiste geweest dat E'vesdar ooit had aanschouwt. En nu stond hier nog een hengst voor hem, ouder dan hij O'delden voor het eerst had gezien, maar deze jaarling maakte dat hij weer dat gevoel voelde. Hij voelde zich ergens gelukkig, alsof hij weer iets had om zich aan vast te grijpen, wetende dat hij er niet helemaal alleen voor stond, ook al wist hij niet hoe Yrdaice nu nog over hem dacht.

De verbaasde blik van E'rayhon maakt dat E'vesdar grinnikt en een stap voorwaarts zet, zijn lichaam niet langer opgespannen van het wantrouwen, maar nu bijna vriendelijk. Zijn donkere gouden ogen glijden over het onschuldige gelaat van de hengst en een charmante grijns siert zijn lippen. Ookal had E'rayhon een hoofdstuk open geslagen dat E'vesdar niet bevalt, hij was niet meer die zwakke hengst die weg rende van zijn fouten. Niet dat dit zijn fout was geweest. Zijn goud/oranje ogen vinden die van E'rayhon, en heel even word hij betoverd door de zachte herfstkleuren die de jonge hengst in zijn ogen draagt, net als Yrdaice haar ogen. Zijn grijns verdwijnt en zijn blik word hard. 'Mijn ouders zijn gestorven voor ze mij een naam konden geven' De kilte is te horen in zijn stem, en dat fijne ruige randje is nu bijna angstaanjagend schor. Het had E'vesdar nooit veel gedaan dat hij zijn ouders nooit had gekend, immers had hij ze nooit in levende lijven gezien, hij wist niet wie ze waren, ze waren als vreemden voor hem. En dat zou nooit meer veranderen.. De enige hengst die ooit een vader figuur voor hem was geweest had E'vesdar met zijn laatste adem nog uitgescholden. E'vesdar zijn neusgaten sperren zich en hij wend zijn blik af, voor een kort moment, hij moest zijn gedachtes ordenen. Hij wilde E'rayhon niet in het diepe gooien van al zijn problemen.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik besef dat mijn moeder aan die vreselijke nacht slechts één iets positiefs heeft overgehouden, en dat één iets, dat ben ik. Uit haar oneindige verdriet is een geluk voortgekomen, en op de een of andere manier ben ik haar dankbaar, dat ze me niet met haar verdriet heeft gelinkt. Het verhaal dat Yrdaice me keer op keer heeft verteld over die ene, allesbeslissende nacht uit haar leven, ligt me zo vers in het geheugen dat ik - al was ik er niet bij - het ganse verhaal tot in het kleinste detail zou kunnen navertellen. Het is niet alleen het verhaal van mijn moeder, maar ook dat van mij. Een verhaal waar ik me al gans mijn leven aan vasthecht, een verhaal die ik aan mijn oorsprong link. Een vage glimlach hangt rond mijn lippen wanneer ik het verhaal opnieuw in mijn hoofd afspeel.

Opeens zet de hengst een stap naar voren, nog dichter bij mij. Het voelt zo raar dat ik afwisselend mijn oren naar voren priem, maar ze dan weer lichtjes in mijn hals druk. Dat is nu eenmaal hoe ik ben opgegroeid, wantrouwig tegenover de wereld en alles wat daaromheen draait. De rabicano lijnen op zijn buik overtuigen mij echter wel van het feit dat hij mijn vader is, immers is het rabicanosymptoon (laten we het zo noemen xD) heel zeldzaam, en is hij de enige - uitgenomen ikzelf - die ik met dat symptoon al ben tegengekomen, in gans mijn leven. Toch durf ik me niet aan hem te hechten, en spring ik niet zoals anderen in zijn armen, een traan wegpinkend van geluk. Nee, ik blijf rustig afwachten, tot ik zeker ben van mijn stuk. Wanneer de hengst spreekt richt in beleefd mijn oren op hem, maar van zodra zijn zin eindigt liggen ze al weer in mijn hals. Zijn stem klinkt zo kil dat een koude rilling over mijn ruggengraat loopt. De kilte overvalt me, doet me realiseren dat ik een onverstandige opmerking heb gemaakt. 'Oei, het spijt me.. Zo bedoelde ik het niet..' Verder houdt ik mijn mond, ik wil niet nog meer schade aanrichten dan ik al heb gedaan.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

E'vesdar had het E'rayhon natuurlijk niet kwalijk genomen, en direct voelde hij zich schuldig voor de kille ondertoon in zijn stem. Het was voor hem dan ook zeer moeilijk om een normaal gesprek te voeren zonder een kille ondertoon in het gesprek te zetten. E'vesdar had de afgelopen jaren elk contact ontlopen en geprobeerd zo veel mogelijk gesprekken te omzeilen. Nu de kudde van de tweede rang begon vol te lopen zou het al snel zo ver zijn dat hij met de aankomende leden van zijn kudde zou moeten praten, en ergens zat hij daar tegen op. Het was niet dat hij geen degelijk praatje kon voeren, E'vesdar had een lekkere stem en kon zich prima uit de voeten met woorden, het was meer zijn houding waar hij zich zorgen over maakte. Over het algemeen had hij meer angst en respect in de ogen van paarden gezien dan vertrouwen en waardering. Hij voelde zich machteloos aangezien hij maar moeilijk kon veranderen. Het verleden had hem geslepen tot wie hij was, en sommige gewoontes daar raakte je simpelweg niet vanaf.

Hij richt zijn oranje/amber gekleurde ogen op E'rayhon en glimlacht, hopend de wonden iets te beperken van zijn vorige woorden. 'Had je niet kunnen weten-' hij wend zijn blik naar de horizon, en dan weer terug op de hengst '-en ik had het niet zo tussen neus en lippen moeten vertellen, sorry' Een geforceerd, maar welgemeend lachje siert zijn lippen. Je moest hem nageven dat hij het überhaupt probeerde, bij de meeste zou hij zonder een woord te spreken misschien wel zijn weg gelopen. Zijn ogen glijden nogmaals over het rabicano patroon van E'rayhon zijn buik en een glimlach siert zijn lippen. 'Je moeder is Yrdaice he?' Zijn stem is zacht, en de naam van de merrie proeft haast zoet in zijn mond. Ondanks dat hij het niet wilde toegeven, hij miste de merrie, haar continue om hem heen hebben had troostend gewerkt. Hij had haar verkeerd behandeld en dat berouwde hem.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Een kleine zucht ontglipt mijn lippen wanneer ik zijn blik zie veranderen. Daarom kan ik ook mijn houding iets minder strak aannemen, en op de een of andere manier weer tot rust komen. Voor de zoveelste keer blijf ik met mijn blik vasthaken in de zijne, in die gouden ogen die ook ikzelf bezit. Zouden die van mij ook zo verleidelijk mooi zijn? Zouden die van mij ook zo enorm lijken op zeeën? En bovendien, zouden die van mij ook zo veel zeggen over hoe ik ben? Want dat is wel duidelijk hetgeen opvalt, nu ik hier zo voor E'vesdar sta. Telkens wanneer ik zijn blik zie veranderen, weet ik dat hij - ofwel - in zijn gedachten verzinkt - ofwel - van gemoedstoestand verandert. Dat eerste komt het vaakst voor. Meerdere keren is het me al opgevallen dat hij weg droomt, alsof hij niet meer voor me staat, maar gewoon ergens in zijn hoofd aan het rondhuppelen is. Speelt hij dingen af waar ik ook in voorkom? Of mijn mama?

Wanneer een glimlach rond zijn lippen verschijnt, voel ik hoe ook mijn mondhoeken - als een automatisme - naar omhoog krullen. Zijn woorden waren zelfs enigzins overbodig om mij van zijn spijt te overtuigen. Nog voor hij het woord sorry uit kan spreken, onderbreek ik hem. 'Het geeft niet, ik ben wel meer gewend.' Mijn gezicht straalt, nog nooit voelde ik me zo gelukkig als nu. Maar mijn gevoel kent een ommekeer wanneer hij me vraagt naar mijn moeder. Ook de angst bespringt me weer, uit vrees dat hij me misschien niet meer moet, eenmaal hij zeker weet dat ik zijn zoon ben. Ik wil niet dat hij me linkt aan iets waar ze beiden schuld bij ondervinden, dat hij me ziet als het slechte dat voortgekomen is uit hun fouten. Of zou hij me net als iets positiefs beschouwen? Of als een levende herinnering, met stromend bloed en een kloppend hart? Niet langer twijfel ik, en voor het eerst leg ik mijn identiteit voor iemand bloot. 'Ja,', antwoord ik enigzins onzeker, bang afwachtend voor zijn reactie. Maar zijn glimlach stelt me op z'n minst een beetje gerust.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

De angst die voor dat korte moment op het gezicht va E'rayhon te zien is breekt E'vesdar. Hij voelde zich slecht over de afwezigheid van de laatste jaren. Hij wist hoe het voelde om geen ouders te hebben en wenste het niemand toe. Hij begreep ook niet dat de jonge hengst bang was, alsof E'vesdar hem zou verstoten uit zijn leven, boos zou worden of wat dan ook. Zo harteloos was de zwarte hengst niet, eigenlijk totaal niet. Een kleine, maar zeer oprechte, lach breekt door op zijn gelaat en heel even blijft hij stil staan, zwijgend, niet wetend wat te zeggen, welke houding aan te nemen. Wat deed je als je er net achter was gekomen dat je een zoon hebt, een ontzettend sterke en gezonde zoon? Hij laat nogmaals zijn ogen over de hengst gaan en begrijpt niet dat hij de vergelijkingen niet eerder had gezien.

'Je weet niet hoe gelukkig je me net hebt gemaakt' Hij lacht, waterig en wat ongemakkelijk. Hij had gedacht dat het laatste beetje van zijn relatie met Yrdaice van de bodem was verdwenen na die ene mislukte nacht, maar hier stond een jonge hengst, en deze toonde aan dat de hoop nog niet vervlogen was. Dat er nog een klein beetje van Yrdaice was waar hij aan vast kon houden. Hij begreep niet waarom hij al deze sentimentele gedachtes kreeg, hij had immers nooit een relatie met de mooie merrie gehad. En toch gedroeg hij zich als een eenzame hengst die aan zijn eerste liefde dacht. Hij schud zijn hoofd, hij dwaalde te veel af in zijn gedachtes, veel te veel. Het was een slechte gewoonte die hij snel moest af leren. Iemand zou zich nog dood aan hem gaan irriteren met al die stiltes en afwezige blikken. E'vesdar was nou eenmaal het type dat je 'stille wateren, diepe gronden' noemde.

'Ik kan mezelf niet genoeg verontschuldigen voor de afwezige jaren in je jeugd, als ik had geweten van je aanwezigheid-' hij schud zijn hoofd '-nee dat is niet waar, Yrdaice en ik stonden daarvoor op te slechte voet. Maar ik had iets voor je willen betekenen' Zijn woorden zijn rustig en kalm gesproken maar nog altijd krachtig en dit keer sterk van emotie. Hij voelde zich werkelijk rot.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

De stem van E'vesdar zorgt ervoor dat ik mijn spieren even ontspan. Met een tevreden blik kijk ik naar de breed gebouwde hengst, die me telkens weer op een onverwachtse manier doet opkijken. Op het eerste zicht zou je denken dat E'vesdar geen gevoel uitstraalt, dat hij gewoon zijn leven leidt en het hem verder niet echt kan schelen. Maar eenmaal je de eerste woorden met hem uitgewisseld hebt, is hij zo anders, alsof hij zich stukje bij beetje durft bloot te geven, zijn gevoelige kantje liever achterhoudt tot hij zeker weet wie voor hem staat. Wel, dat vind ik bijzonder. Want net op dezelfde manier ga ik te werk. Niemand weet zomaar hoe ik in elkaar zit, tot ze mij werkelijk hebben leren kennen. Zo zie je maar hoe schijn soms bedriegt, en vooral hoe het innerlijke het overwint van het uiterlijk. Mijn mondhoeken krullen als is het een automatisme omhoog. Hij besefte niet hoe hij mijn hart deed overslaan. 'Gelukkiger dan ikzelf kan je niet zijn..'

Wanneer mijn vader over het verleden begint, wend ik mijn blik af. Het ligt me enerzijds gevoelig, anderzijds laat ik het liever achter mij. Wat gebeurt is, is gebeurt. Een schroefje terugdraaien is onmogelijk, dus wat heeft het dan voor zin om er eeuwig over te blijven piekeren? Tenslotte is het nog niet te laat, volgens mij hebben we elkaar op een goede manier ontmoet. Alles is gegaan zoals het zou moeten gaan, gewoon, helemaal vanzelf. 'Dat hoeft ook niet, pappie.. Het is nog niet te laat om alles weer wat leven in te blazen.. En het is trouwens niet omdat je er niet was, dat deze brave ziel je geen betekenis gaf.' Niet langer houd ik het opwellende gevoel in mezelf, en net daarom zet ik een stap naar voren en haak mijn kin achter zijn schoft. Stevig druk ik mezelf tegen zijn borst, het is iets waar ik zoveel nood aan had. Aan onbenullige, maar allesomvattende omhelzing.

** Omg, het is om bij te zitten janken xD

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Het gebeurde allemaal zo snel dat E'vesdar het maar moeilijk kon bevatten, hoe kon het dat E'rayhon hem zo snel had vergeven en in zijn hart had gesloten? Hij begreep het niet, en snapte niet waarom hij daar zelf nooit toe in staat was. Zelf bleef hij veel te lang vast houden aan zijn woede, tot het hem van binnen op vrat en hij niks anders kon doen dan uitbarsten in een woedeaanval, met soms erge gevolgen van dien. Hoe kon zijn zoon, die hij op jonge leeftijd had verlaten, hem zo makkelijk vergeven en in zijn armen sluiten? Het welde dubbelde gevoelens in hem op en direct werd hij achterdochtig, was het een val, was het een plan dat was opgezet om hem neer te halen? Aan te tonen wat voor monster hij was? Hij schud zijn hoofd, dit sloeg nergens op, zijn gedachtes namen weer de loop met hem. Wanneer E'rayhon zijn neus tegen zijn borst duwt wacht hij even af voor hij stroefjes zijn nek over die van zijn zoon beweegt en hem dicht tegen zich aan trekt. Ondanks dat het geforceerd en ongemakkelijk voelt brengt het wel een gevoel in hem teweeg waarvan hij dacht dat hij dat nooit meer zou voelen. Zijn ledematen voelen week aan en zijn keel voelt strak aan.

Zo houdt hij zijn zoon vast, de secondes, minuten verstrijken en het lichaamscontact voelt steeds fijner, steeds meer op zijn plaats. Onbewust had hij hier behoefte aan gehad, familie, iemand die om hem kon geven als hij in de problemen kwam, maar ook iemand waar hij zelf naar om kon kijken. En dat was hij van plan, hij zou E'rayhon nooit meer uit zijn zicht verliezen, hij wilde alle verloren jaren inhalen en bewijzen dat hij een vader kon zijn. Hij zou hem leren trainen, leren vechten en hoe hij zich kon verdedigen. Hij zou hem leren hoe hij kon overleven, wonden kon laten genezen en hoe hij op zijn poten terecht moest komen als er iets gigantisch fout ging. E'vesdar was er van overtuigd dat hij zichzelf kon bewijzen, hij moest wel. Hij wilde laten zien dat hij niet met opzet uit E'rayhon's leven was gestapt. Als hij had geweten dat er een veulen op komst was dan was hij misschien wel gebleven..

Toch maakt het hem ook angstig dat E'rayhon hier is, zolang E'vesdar hier al op Blue Moon Horses was was hij er achter gekomen dat je beter niks kon hebben wat je lief had, uiteindelijk werd dat je altijd afgenomen. Een zucht ontglipt hem en uiteindelijk laat hij zijn zoon los. 'Ik kan het nog steeds niet bevatten' Zijn stem is wat schor, en hij schraapt zijn keel.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Pas wanneer ik het contact verbreek realiseer ik me hoeveel warmte ik de afgelopen jaren heb moeten missen. En ja, ik ga er snel over, ik kan hem zonder moeite zijn aanwezigheid vergeven. Ik ben niet iemand die eeuwig bij de pakken blijft zitten, en zeker niet iemand die zichzelf dingen in het hoofd gaat steken, omdat zo'n dingen meestal uitgaan van je gevoelens en daardoor gewoon onzin zijn. Tegenover mijn vader ben ik altijd redelijk neutraal gebleven, al heb ik met mijn volledige aandacht naar de verhalen die mijn moeder me vertelde geluisterd. Telkens heb ik er mijn eigen versie van onthouden, diep in mijn geheugen gegrift, zondanig dat ik ze tot op de dag van vandaag nog allemaal kan navertellen. Maar het liefst houd ik die verhalen bij mij en vertel ik ze aan niemand, uitgenomen mezelf. Ze zouden eens moeten weten, zowel E'vesdar als Yrdaice, hoe vaak ik in mijn hoofd al mijn fantasie de vrije loop heb laten gaan. Welke verschillende inbeeldingen ik over mijn vader heb gemaakt, en vooral, wat ik wel en niet van mijn moeders verhalen heb geselecteerd als belangrijk.

Zowel E'vesdar als Yrdaice hebben er geen benul van hoe ik mij ooit bij de situatie heb gevoeld, want ja, de eerste maanden heb ik zwaar met onzekerheid gekampt. Maar nu weet ik dingen te relativeren en het belangrijke van het bijkomstige te onderscheiden. Wat voor mij belangrijk is nu, is dat ik eindelijk de waarheid achterhaald heb, dat ik eindelijk voor ogen heb gekregen wat er wel en niet aan mijn fantasieën klopte. En als ik eerlijk moet zijn, er is helemaal niets linkbaar tussen mijn vermoedens en de werkelijkheid zelf. Het voelt allemaal zoveel beter dan ik ooit heb durven dromen. Eerst wil ik een tweede maal in de armen van mijn vader vliegen, hem nogmaals dicht tegen me aanvoelen, om zeker te weten dat hij levensecht is. Dat hij een kloppend hart heeft, en uit vlees en bloed is gemaakt. Totaal van het onderwerp afwijkend stel ik de volgende vraag: 'Heb je mama al ontmoet?'

Plots, alsof het zo moet zijn, herinner ik de paniek die daarnet in de ogen van E'vesdar te lezen stond. Alsof ik vals en onecht was, en in opdracht van iemand anders naar hem toe was gekomen. Ik schud mijn hoofd, en breng met een zachte, lieve stem 'Wat betekent die angst in jouw oogjes toch?' uit.

** Dit is pas een flutpost (:

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Het kost hem veel moeite om om te schakelen van eenzaamheid naar het idee dat hij familie heeft, een zoon die hem wil accepteren in zijn leven, en net nog in zijn omhelzing sloot. De hele situatie had iets onwerkelijks en ergens was E'vesdar bang dat wanneer hij zich bewoog dat hij wakker zou worden en zich zou herinneren dat het simpelweg een droom was geweest. Maar als hij een stap naar voren zet, zijn hoofd tegen de hals van zijn zoon laat rusten en zijn geur zijn longen binnen snuift, weet hij dat dit echt is. Het is geen droom, al kan hij zich niet meer herinneren wanneer hij voor het laatst een droom had gehad. Zijn nachten waren aan één stuk door gevuld met angstaanjagende nachtmerrie's over paarden die hij kende, had gekend die hem achter na volgde en hem op joegen om zijn schuld te vereffenen. Elk morgen was hij bezweet wakker geworden, paniekerig en niet bewust van zijn omgeving. Dat was het moment dat hij had besloten enkel te slapen wanneer zijn lichaam niks anders kon, als zijn benen niet verder wilde lopen van de vermoeidheid. Het was misschien stom en onverantwoordelijk, maar E'vesdar kon niet elke nacht al die paarden onder ogen komen, wetende dat hij schuld heeft gehad aan zoveel levens. Al was hij maar dat kleine duwtje dat ze nodig hadden om dat diepe dal in te rollen. Hij had er een deel van uit gemaakt en dat maakt hem een slecht paard, een niet te vertrouwen paard, een slechte vader.

Een zucht verlaat zijn lippen en hij neemt afstand van zijn zoon, probeert zijn gedachtes te vergeten en zich te concentreren op dit moment. Dit zalige moment waar hij met volle teugen van wilde genieten. Er waren zo veel dingen die hij wilde vragen, die hij wilde delen. Hij wilde E'rayhon vertellen over zijn kudde, over zijn positie, wat hij allemaal had bereikt en wat hij nu met hem kon delen. Hij wilde zo graag zijn best doen om er een werkende relatie van te maken dat hij met een mond vol tanden staat. Hij krijgt geen woord over zijn lippen en staat daar als een stomme, wachtend op woorden die de stilte zouden vullen, die het moment voorbij lieten gaan. E'vesdar vervloekte zichzelf dat hij niet de vaardigheden had om en gesprek soepel te laten lopen en slikt zijn woede en frustratie in.

Wanneer zijn woorden de lucht vullen slaat E'vesdar zijn ogen neer naar de grond, misschien beschaamd, berouwvol. Nee hij had Yrdaice nog niet gezien, hij had niet eens geweten dat ze in de buurt was, hoe had hij haar heerlijke geur niet herkend? Hij richt zijn gouden ogen weer in die van zijn zoon en een flauw lachje siert zijn lippen. 'Nee' en hij vreesde dat dit ook wel zo zou blijven, hij vroeg zich af of zij en E'rayhon verder zouden trekken als ze er achter was gekomen. Dan zou hij weer eenzaam achter blijven, hij was altijd al alleen geweest, maar het idee om zijn zoon opnieuw te verliezen was iets dat zorgde voor een diepe kwelling. Hij wilde niet nogmaals een zoon verliezen, niet nogmaals moeten kampen met een depressie, niet weer al het verdriet en de bitterheid voelen. Wat twijfelend kijkt hij E'rayhon aan. 'Ik betwijfel of ze me eigenlijk wil zien' Hij wend zijn blik af, hij had hier niet over willen praten, niet met zijn zoon die al te veel onder de situatie had geleden.

De laatste woorden van E'rayhon zorgen dan ook voor een totaal ander onderwerp, en ergens is hij zijn zoon daar erg dankbaar voor. Echter was het nieuwe onderwerp ook niet één van zijn favorieten. Angst. E'vesdar leefde niet meer in angst zoals hij dat vroeger had gedaan, maar hij was nog steeds achterdochtig, wantrouwend en zag in elk dier wel iets slechts als het er op aan kwam. Hij richt zijn donkere ogen op E'rayhon en een harde blik siert zijn gelaat. 'Ik hoop dat je dat nooit zult hoeven doormaken, angst' Hij glimlacht waterig en heft zijn robuuste hoofd. 'Wil je wat lopen? Ik kan je wat vertellen over vroeger, mijn verleden..' Zijn woorden komen er maar moeilijk uit, en hij verbaasde zich dat hij de woorden over zijn lippen kreeg, E'vesdar sprak nooit, maar dan ook nooit over zijn verleden.

*Neh, elk E'rayhon post is smokin' hot <3

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ook mij kost het veel moeite om van onwetendheid over te schakelen naar de gedachte dat ik mijn vader eindelijk ontmoet heb. Het mag dan wel goed voelen, uiteindelijk verloopt alles nog steeds stroef. We weten niets over elkaar, zijn twee totaal verschillende paarden, al hebben we zoveel met elkaars verleden te maken. Het klinkt vreemd, alsof er iets niet klopt in het volledige plaatje. Wanneer ik het hoofd van E'vesdar in mijn hals voel rusten, wordt mijn blik spontaan waterig. Op slag wordt ik van een zelfzeker iemand, een vliegje die je zo tussen je hoeven kon verpletteren. Hij maakte van mij een zwak emotioneel iemand, maar dat vond ik niet erg, zolang hij dat ene missende stukje van mijn puzzel maar wilde vervolledigen. Dat maakte mij volmaakt, alsof ik eindelijk het doel in mijn leven had bereikt; na al die waanbeelden van de afgelopen jaren.

Het contact wordt even snel weer verbroken als het had plaatsgevonden, en ergens vind ik dat jammer, voor de tweede maal op rij. Het liefst van alles spring ik nu opnieuw naar hem toe, klem ik opnieuw mijn kin achter zijn schoft en trek ik mezelf weer dicht tegen hem aan. Om zijn warmte te voelen, zijn aanwezigheid, en de echtheid van zijn bestaan. Deze hengst is net in mijn leven gekomen, en geen haar op mijn lijf die hem ooit nog missen kan. Als hij nogmaals uit mijn leven zou verdwijnen, zou ik zonder twijfel wegkwijnen. Misschien omdat ik weet hoe bijzonder hij is, hoe verstandig, en dan is er nog die onbeschrijfelijke warmte. Ik wil niet terug naar de tijd waarin ik hopeloos op zoek ging naar iets die ik nooit vond, ik wil niet weer geconfronteerd worden met mijn diepste angsten, de angsten hem te zien komen, en weer te zien verdwijnen.

'Ik weet het niet,' spreek ik zachtjes, mijn blik duidelijk twijfelend over de woorden van E'vesdar. 'Ze heeft in het verleden geen woord slecht over je gepraat, dat meen ik.' Vastberaden komen de woorden over mijn lippen, maar het is dan ook omdat ik oprecht meen wat ik zeg. Nooit heeft ze een woord slecht over hem gepraat, telkens weer hoorde ik in haar stem hoe ze zichzelf opstookte met de schuld, hoe ze hem zo weinig mogelijk wilde belasten met slechte kritieken. Wanneer hij over de angst in zijn ogen begint, priem ik mijn oortjes lief naar voren. Hij boeit me, met iedere letter die over zijn lippen komt, met iedere geringste beweging die hij maakt. 'Dat kun je niet hopen als ik het al heb doorgemaakt, pappie.' Mijn blik wordt weer wateriger, zijn gestalte wordt plots wazig voor mijn ogen. Net op tijd vraagt hij om een eindje te wandelen, zo krijg ik de tijd om mijn ogen voor een klein momentje te sluiten en alles op een rijtje te zetten. Hij had werkelijk geen idee in welke angst ik al had moeten leven, al nam ook ikzelf hem dat niet kwalijk. 'Dat zal me goed doen, ja..' Ik keek er al naar uit om eindelijk het gesloten boek dat mijn vader was, te kunnen openen.

-- Again flutpost, ik zeg de ganse tijd hezelfde D:

Gast **Profile**

Yrdaice had geen woord slecht over hem gesproken, hij kon zijn oren niet geloven. Hoe had de palomino merrie zich in kunnen houden na hoe E'vesdar haar had behandeld? Hij was absoluut geen heer geweest en had haar niet de behandeling gegeven die ze had verdient. Alles behalve, hij had haar verleid, in de val gelokt met enkel lust en passie. Immers kon hij verliefdheid, laat staan liefde niet imiteren als hij het nog nooit had gevoelt. Maar hij had haar verleid, met alle gevolgen van dien, hij had zichzelf verloren in haar schoonheid, haar tederheid. Haar lieve woorden en eeuwige genegenheid maakte hem op zijn gemak en opende een wereld voor hem die hij niet had gekend. Die wereld had hij echter al snel weer afgesloten, het joeg hem angst aan. Hij wilde niet bouwen op een merrie, die allesoverheersende liefde voelen die je met huid en haar kon verslinden. Hij wilde zich niet overgeven aan een emotie zo onvoorspelbaar. Daarom was hij gevlucht, daarom had hij haar achter gelaten. Als hij was gebleven had hij E'rayhon zien opgroeien, dan had hij die eerste paar jaren van zijn jeugd niet gemist. Iets wat hij maar al te graag had meegemaakt.

Hij wilde namelijk niet dat zijn zoon leed, en al helemaal niet door zijn toedoen. E'vesdar was niet bepaald loyaal of vriendelijk naar de meeste paarden, maar zijn nageslacht kon zijn oneindige liefde verwachten, en daar zouden ze ook nooit meer vanaf komen. Waarom hij deze vaderlijke emotie bezat wist hij niet, wat hij wel wist was dat hij zijn zonen niet dezelfde jeugd wilde geven als die hij had gehad. Hij zou er alles aan doen om hun dat lot zo veel mogelijk te besparen. Het nadeel was alleen dat hij zich hiervoor bloot moest geven, moest tonen dat hij er alles voor over had. Zelfs wilde delen wat hij allemaal had meegemaakt, en de vreselijke pijn voelen die er bij hoorde.

Het feit dat E'rayhon zijn verhaal dan ook wil horen is ergens erg teleurstellend, want nu zou hij het ook echt moeten vertellen. Iets wat hij had gehoopt te kunnen ontwijken. E'vesdar slikt zijn wantrouwen in en probeert de juiste woorden te vinden om te beginnen. 'Ik kom uit een land waar alles heel anders ging. We hadden niet simpelweg een leider, we hadden een hele familie die aan de top stond. Vele bewakers beschermden hen tegen de rebellen die hen weg wilden hebben, maar de familie was rechtvaardig en beschermde de kudde. En de kudde was groot, immens groot, nog niet eens alle paarden van blue moon horses keer 5 zou het aantal halen' Een brede lach siert zijn lippen als hij terug denkt aan vroeger, aan het prachtige gebied waar hij had gewoond. 'Mijn ouders waren al op vroege leeftijd overleden en ik werd toegewezen aan de alphamerrie, ook wel de zoogmerrie genoemd. Ik moest haar delen met een ander veulen, welke later mijn beste vriend werd. Ik trainde hard en wist al vroeg dat ik er alles aan wilde doen om te overleven, er voor te zorgen dat mijn ouders konden voort leven in mij' Hij glimlacht en wend zijn blik naar E'rayhon.

Zijn zoon zou zich nooit hoeven te trainen om te kunnen vechten tegen alle gevaren, E'vesdar zou er voor zorgen dat hij niet weerloos was tot hij volwassen zou zijn. Daar was hij zeker van. 'Uiteindelijk werd ik opgemerkt, ik mocht toe treden in het groepje paarden dat dicht stond bij de leider, hem beschermde. Ik was trots als een pauw natuurlijk en trainde hard om mijn technieken te verfijnen en er voor te zorgen dat ik altijd alert was' Hij lacht bij de herinnering en wend zijn blik af.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Al van voor ik mijn woorden had uitgesproken kon ik voorspellen dat hij me niet zou geloven, dat hij zich diep in zijn binnenste vragen zou stellen, hoe het mogelijk was dat Yrdaice hem nooit van iets had beschuldigd of zelfs enig slecht woord over hem had gesproken. En, al geef ik dat niet graag toe, ergens geef ik hem gelijk. De wantrouwende ziel diep in mij zou ook niet kunnen aanvaarden dat iemand het me niet kwalijk neemt dat ik haar in de steek liet, met een hoop verdriet en daarbovenop een zoon die enorm veel energie opeist. Dat klinkt onlogisch, en dat is het ook. Maar ik weet dat het de waarheid is, en dat zie je duidelijk aan de uitdrukkingen in mijn blik. Althans, dat probeer ik op die manier duidelijk te maken.

Na de ongelofelijk goede babbel met Axis was mijn kijk op het leven ook helderder geworden. Hij vertelde mij over zijn relatie met zijn vader, een zogenaamde Avareth. Hij vertelde me hoe moeizaam de eerste ontmoeting verliep, maar hoe zijn vader uiteindelijk niet onderdeed aan andere vaders en zijn zoon met open armen ontving. Op de een of andere manier herkende ik mezelf en E'vesdar daarin. We werden beiden geboren in een wereld waarin een vader ons onbekend leek, en leerden die desbetreffende hengst pas op latere leeftijd kennen. We werden eveneens ondergedompld in een compleet nieuwe wereld, waarin Hij wel bestond. Hij, die hengst die ons leven eerst in de war stuurde, maar ons uiteindelijk deed uitmonden op het rechte pad, naar de juiste bestemming.

Ik luister met al mijn aandacht naar het verhaal dat mijn vader me vertelt. Eveneens zie ik dat hij het met enige tegenzin aan me vertelt, maar nog voor ik hem tegen kon houden, was hij zijn verhaal begonnen. Hem achteraf nog onderbreken vond ik net iets te arrogant en onbeleefd, en dat is de reden waarom ik netjes mijn mond houd en luister. Op een gematigd tempo stap ik naast hem mee, mijn ene oor in zijn richting gedraaid, de andere oplettend naar hetgeen voor ons ligt. Als hij uiteindelijk zijn verhaal eindigt, merk ik dat hij me bijlange niet alles heeft verteld, dat er op z'n minst nog een keer zoveel op zou moeten volgen. Maar ik dwing hem tot niets, en respecteer zijn beslissing.

Gast **Profile**

Zijn verhaal was ook niet klaar, hij liet alleen even een stilte vallen om te beslissen welke delen van zijn verleden hij ging vertellen. Niet alles was even rooskleurig en hij wilde niet dat E'rayhon de druk van zijn vaders verleden voelde. Immers ging E'vesdar er na jaren nog steeds onder gebukt. Met krachtige passen stapt E'vesdar voort, zijn sterke zwarte lichaam soepel en moeiteloos tussen de bomen door bewegend. Al snel eindigt de rand van het woud en stappen ze een vlakte op, de prachtige vlakte van Anderfels, thuis voor E'vesdar. Hij wilde er zeker van zijn dat ze het woud ver achter hen hadden gelaten voor verder vertelde, alles wat hij vertelde kon immers tegen hem gebruikt worden. En dat was wel het laatste dat hij wilde. Hij laat zijn ogen over de vlakte gaan, de vele kleurrijke bloemen en de heerlijke geuren die in zijn neusgaten prikken. Een diepe zucht ontgaat hem en dan neemt hij weer het woord.

'Als teken dat ik hoorde bij de persoonlijke bewaking van de leider werd het logo in mijn schouders gekerfd. Een teken dat stond voor veiligheid en loyaliteit, maar uiteindelijk betekende het ook dat je eigendom van de leider was, en hem zou beschermen tot je zou sterven. Het was een opgave, dat zeker, maar ik had niemand om voor te zorgen, of om te geven, dus de keuze was snel gemaakt. Wat ik echter niet wist was dat mijn beste vriend een complot had gevormd en zich tegen de leider had gekeerd, op een avond hebben ze de hele familie van de leider vermoord, inclusief de leider' E'vesdar wend zijn ogen af, het intense gevoel van schuld bekruipt hem en hij slaat zijn blik op naar de horizon. 'Ik heb nooit een vader gehad, en hij was het dichtst bij een vader dat ik ooit heb gekend. Voor hij stierf heeft hij me de huid vol gescholden dat het mijn schuld was, dat ik in het complot had meegespeeld' Dat dit E'vesdars hart had gebroken hoefde hij er niet bij te vertellen, dit was wel duidelijk. 'Die avond had ik mijn vader, en mijn beste vriendin verloren. Ze hebben me vast gehouden, gemarteld tot mijn lichaam het bijna begaf. Toen ben ik gevlucht. ' Hij schud zijn manen van zijn nek, en deze vallen weer verwilderd over zijn schouders. Heel vluchtig waren de diepe littekens in zijn schouders te zien.

'Van niks heb ik mijn lichaam weer opgebouwd tot zoals ik nu ben. Mijn geest is nog steeds niet genezen, maar ik leef van dag tot dag. Voor jou heb ik nog een andere zoon gehad' Een klein lachje, een verdrietig kwetsbaar lachje glijd over zijn lippen 'O'delden was zijn naam, hij is verdronken in een moeras. Daarna heb ik niks meer willen weten van merrie's of veulens. Het verlies was te groot en de pijn te intens.. toen ik Yrdaice tegen kwam was ik nog rauw van de emotie's en had het verlies niet verwerkt. Ik heb het toen verpest, en dat spijt me' Een zachte zucht verlaat zijn lippen en zijn ogen glijden over de paarden in het dal. Een lach siert zijn lippen als hij zijn robuuste hoofd op zijn brede hals heft. 'En nu ben ik hier, leider van de derde rang'

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik voel de grond onder mijn hoeven veranderen van brekende takken en bladeren in zachte, luchtige aarde en gras. Met een betrokken gezicht kijk ik naar de scherpe lucht. Mijn ogen moeten even aan het felle licht wennen voor ik weer gewoon verder kan stappen. Ik merk dat ik enige vertraging en dus ook achterstand heb opgelopen, draaf soepel aan, en kom in een mum van tijd weer netjes naast mijn vader. 'Sorry, mijn oogjes prikten even.' Mijn lieve blik haakt zich vast in die van E'vesdar om daarin een en al emotie te vinden. Ik wend daarom mijn blik weer af en wacht op het vervolg van zijn verhaal, waarvan ik wist dat het zou komen. Zijn blik had me dat verraden.

De woorden die hij met zijn volledige emotie uitspreekt, raken mij tot het diepste van mijn ziel. Hij vertelt ze zo intens dat het lijkt alsof een film zich voor me afspeelt, en ik er zelf een rol in speel. Alsof ik op zijn lijden neerkijk, alsof zijn gevoelens in mijn lichaam overgepompt worden. Dat ook hij als jong dier nooit een vader heeft gehad, vind ik verschrikkelijk erg voor hem, dat hij hem nooit heeft mogen ontmoeten in zijn leven, vind ik nog vreselijker. Ik ben blij dat ik nog het geluk heb gehad om hem te kunnen vinden, hem zijn verdiende, gereserveerde plaats in mijn hart heb kunnen geven. Maar dat allemaal in tegenstelling tot mijn vader, die een soort vervangpersoon heeft gekend, en die onder zijn ogen heeft moeten zien sterven. Als ik ooit de hengst tegen het lijf loop die dat op zijn geweten heeft, zal hij nog nooit ergens zo veel spijt van hebben gehad als de moord op mijn vaders tweede vader. Niemand, maar dan ook niemand, zal mijn dierbaren ooit pijn doen. Ze mogen mij zoveel kwellen als ze zelf willen, zolang ze maar met hun vieze tengels van mijn familie afblijven.

De littekens op de schouders van E'vesdar zijn slechts enkele seconden zichtbaar, maar weer er maar zeker van dat ik ze heb gezien. Tot in de details kan ik beschrijven waar ze zich bevinden, en hoe pijnlijk ze er wel niet uitzien. Wanneer hij over een verloren zoon praat, breekt mijn hart voor de tweede keer op rij. Ik heb ooit nog een halfbroertje gehad, nu ik weet dat hij ooit bestaan heeft wil ik niets liever dan hem ontmoeten, weten of hij ook zoveel van onze vader mee heeft, weten of hij ook zo nieuwsgierig is naar de ontdekking van de wereld. Maar het lot heeft er anders over beslist, en heeft een streep door ons kruisend pad getrokken. 'Je hebt niets verpest, pappie. Alles is goed, we zijn bij elkaar, en niets die me ervan weerhoud je graag te zien, alsof je nooit bent weggeweest.' Ik weet dat hij er nood aan heeft, dat hij net zijn grote levensverhaal uit de doeken heeft gedaan en dat daarbij heel wat emoties los zijn gekomen, en daarom geef ik hem een tikje met mijn neus om hem te stoppen. Krachtig zet ik een stap naar hem toe en klem mijn kin rond zijn hals. Onze warme borsten worden daarbij stevig tegen elkaar aangedrukt, en niets die beter voelt dan zo'n aanmoedigende knuffel tussen vader en zoon.

** OMYGOAD, waar zijn die zakdoekjes D:

Gast **Profile**

Het was een grote opoffering voor hem geweest om zijn verleden zo open en bloot te leggen voor iemand die hij eigenlijk pas enkele uren kende. Toch kon E'vesdar niks anders dan zijn zoon in zijn hart sluiten en hopen hem nooit meer kwijt te raken. Er waren er maar weinig die hem zo dierbaar waren, hij vroeg zich af of er überhaupt een ander was. Hij glimlacht wat flauwtjes als zijn verhaal is afgelopen en richt zijn ogen in de grote verwarde ogen van E'rayhon, hij wilt direct in de verdediging springen en alles uitleggen, maar E'rayhon overrompelt hem totaal en stapt voorwaarts om hem vervolgens weer in een omhelzing te sluiten. Een intens gevoel van vrede overspoelt hem en heel even staat hij zichzelf toe om te genieten, van zijn zoon, maar ook van de fijne verlossing die hij voelde omdat hij zijn verhaal kwijt kon.

De woorden die E'rayhon gesmoord tegen zijn hals aan zegt maken dat E'vesdar glimlacht, een oprechte brede lach die over liep van gevoelens. De jonge hengst maakte hem week en zwak, en voor het eerst in zijn leven vond hij dat niet direct vervelend, het voelde fijn om zich voor eens niet groot te houden en zich over te geven aan zijn verlangen. Hij wilde namelijk niks liever dan E'rayhon vast houden en nooit meer los te laten. Zachtjes trekt hij zijn zoon dichter tegen zich aan en strijkt met zijn neus door zijn manen. 'Ik zal nooit meer weg gaan E'rayhon, ik zal altijd voor je klaar staan, je hebt mijn woord' Stevig houdt hij zijn zoon vast, alsof E'rayhon zou oplossen als hij zou los laten.

Wanneer uiteindelijk het moment komt dat E'vesdar lost laat, misschien heeft het secondes, minuten, misschien wel uren geduurd, maar als het moment daar is stapt hij naar achter en neemt zijn zoon in zich op. Hij was trots, vreselijk trots op de hengst die voor hem stond. E'rayhon was niet alleen sterk en had een goed gespierd lichaam, van geest was hij snel en leergierig. Hij vergaf snel en was niet bang om lief te hebben. Eigenschappen die E'vesdar maar al te graag wilde hebben. Hij heft zijn hoofd en de wind neemt een vlucht met zijn manen, de tweekleurige haren dansen op zijn brede hals en tonen het logo dat in zijn vacht is gekerfd. Een logo dat hij eens met trots had gedragen, een logo dat nu zijn enige verband was met zijn verleden. Hij laat zijn ogen glijden over de ongehavende vacht van E'rayhon en is blij dat zijn zoon nog niet in verband is geweest met agressie en gevechten. Ook al was hij er zeker van dat zijn zoon zich prima staande kon houden.

Hij beseft al snel dat hij al lang niks heeft gezegd en richt zijn amber gekleurde ogen op zijn zoon, de oranje fonkelingen dansen om zijn pupil en geven een warme gloed af. 'Ik moet minder in gedachtes verstrikt raken' Zijn stem is iets grinnikend en een half lachje siert zijn lippen. 'Het doet me zo goed te weten dat ik een zoon heb, en wat voor één' Hij lacht, een oprechte heldere lach die eveneens charmant en ruig is. 'Ik meen het E'rayhon, ik zal klaar staan, voor elk wissewasje, ik wil geen moment meer missen in je leven'

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Wanneer ik mijn vader zie nadenken over de afgelopen uren, de uren waarin we elkaar hebben leren kennen, wordt ook mijn hoofd weer vol gestookt met gedachten. Altijd heb ik mezelf voorgenomen niemand zomaar in mijn hart te sluiten, dat er heel wat tijd en vertrouwen aan vooraf zou moeten gaan vooraleer ik daar überhaupt in zou slagen. Maar ik word meer dan eens met de stomheid geslagen wanneer ik merk dat hij eigenlijk al zijn gereserveerde plekje heeft ingenomen, dat hij zonder het zelf te beseffen een deel van mijn leven heeft opgevuld. Een leegte die er altijd is geweest is in enkele uren volledig opgevuld, alsof die leegte helemaal nooit bestaan heeft. Ergens wil ik mezelf kwalijk nemen dat ik tegen mijn strikte principes ben ingegaan, maar ik troostte mij met het feit dat het om mijn vader ging, de persoon die ik zo lang had moeten missen in mijn eerste levensjaar. Ik glimlach bij de gedachte aan de talloze dagen dat ik aan de oever stond, en mezelf erin bekeek. Soms stond ik daar letterlijk uren naar mijn weerspiegeling te staren, mezelf afvragend of ik op hem zou lijken, of ik op dat moment een deeltje van mijn vader voor ogen zag. En nu ik voor hem sta, lijkt dat allemaal zo banaal, want ja, ik lijk op hem.

De omhelzing duurt lang, langer, maar niet lang genoeg. Ik kan maar geen genoeg krijgen van die alles overtreffende warmte die hij aan me doorspeelt, alsof we tijdens onze omhelzing één worden. Zijn neus kriebelt in mijn hals wanneer ik lichtjes mijn tanden ontbloot en een geniepig lachje uitbreng. 'Het kietelt, pappie' Zonder die glimlach te laten verdwijnen aanhoor ik zijn lieve woorden, woorden die me weten te raken. Woorden die ik niet bepaald verwacht heb, toch niet op dit moment. 'Ik zal er ook voor jou zijn, hoor!' Ik krul mijn hals naar voren, houdt mijn hoofd zodanig dat het loodrecht op de grond gericht staat, en duw mijn borst zo stoer mogelijk naar voren. 'Spieren genoeg, kijk!'

Hij verontschuldigd zich voor het feit dat hij steeds in zijn gedachten wegzinkt, maar daar heb ik al snel een reactie op. 'Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel nagedacht over dingen, als in de afgelopen paar uren..' Met een waterige blik kijk ik hem aan. Het is allemaal zo duidelijk, maar toch is er telkens een moment waarop ik twijfel, waarop ik niet zeker ben of ik dit allemaal wel mag geloven. 'Pappie, ik wil bij jou in de kudde komen, ik wil bij jou kunnen zijn wanneer ik daar behoefte aan heb.' Het is waar wat ik zeg, na al die jaren dat ik hem heb moeten missen, wil ik er nu zeker van kunnen zijn dat ik hem kan zien en spreken wanneer ik dat wil. Daarnaast heb ik ook over een nieuwe elitegroep, de 'Vechters', gehoord. Mocht mijn leeftijd dat hebben toegelaten, was ik zeker voor één van de vier vrije plaatsen gegaan. Maar ook daar heeft het lot anders over beslist.

**Profile**

» A timeless world
» The world is not like I my dreams
» entering a new world
» I'm New In This Wonderful World
» Let's Roque this world.

Exploring the world..

Exploring the world..

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen