I want my revenge. [AVANTI]

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Maanden, wat zeg ik, járen heb ik op het punt gestaan ten onder te gaan. Waaruit ik dacht liefde te verkrijgen, daaruit had ik alleen maar meer verdriet kunnen halen. Ten eerste was er Avareth, in mijn ogen de hengst mijn leven. Ik herinner me nog als de dag van toen hoe ik als een chocolaatje voor hem smolt. Hij was zo'n charmeur, een hengst die ieders hart kon doen smelten. Al de liefde die ik toen bezat heb ik aan hem gegeven, misschien is dat de reden dat ik er nu geen meer bezit. Avareth is tegenwoordig de laatste die ik nog op mijn netvlies wil voelen branden, want niets die me ervan zou weerhouden eindelijk mijn zoete wraak te nemen. Hij had mijn leven verwoest, laten ineenstorten als een kaartenhuis in een storm. Eerst verminkte hij mijn lichaam door me twee veulens te doen baren, daarna brak hij mijn hart letterlijk in twee. Aeriss heb ik na haar eerste verjaardag niet meer gezien, ze had geen oog voor mij, noch voor haar vader, en verdween als sneeuw voor de zon. Enkele jaren later bracht ik een zoon ter wereld, Lerav. Ik werd zo bezitterig over hem dat ik de haat in zijn ogen kon zien groeien als een virus. De afgunst die ik in zijn ogen kon zien was diezelfde afgunst die ik jaren later ook in Avareths ogen zag. En hoewel ik er hem voor had verwittigd, Lerav zocht zijn vader op. En waar ik voor had gevreesd, wat ik iedere nacht in mijn slaap voor ogen kreeg, werd op een dag levensecht. Hij kweekte een vriendschappelijke band met zijn vader, en ook hij liet me voor dood achter.

Uit al deze dingen heb ik maar één iets geleerd; dat niemand mijn liefde verdient. Als zelfs mijn eigen bloed mijn oprechte bescherming en gevoelens niet kan waarderen, hoe zou iemand anders dat dan kunnen? Verschillende keren dacht ik eraan mezelf van een klif te gooien, maar wie deed ik daar een plezier mee? Niet mezelf, maar al diegenen die niet liever zouden willen dat ik uit hun leven verdween. En daarom bleef ik in leven, bleef tegen mijn verdriet vechten. Het duurde niet lang vooraleer mijn verdriet werd omgezet in haat, verbitterdheid en wrok. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn verleden achter me had kunnen laten, en bewoog me nu voort door de donkerte van het bos. Tegenwoordig was dat de enige plaats waar ik me nog thuis voelde. Ik voelde me één met de donkerte, één met de kilheid. Misschien moest ik Avanti eens opzoeken, en zorgen dat ik me bij zijn schimmengroep kon voegen. Dan pas zou mijn leven compleet zijn, misschien vond ik daar de vrede met mezelf, met mezelf als wraakzuchtig iemand.

Mijn slanke lichaam beweegt zich sierlijk doorheen een lang struikgewas. Bij iedere hoef die neerkomt op de grond voel ik een lichte trilling. Dat bewijst niet alleen dat ik mijn hoeven met enige kracht op de grond laat neerkomen, maar dat bewijst ook dat er andere paarden in mijn nabijheid zijn. Ik kan ze voelen, maar vooral de geur is overduidelijk die van schimmenlichamen. Dan pas merk ik dat ik in de schimmenkring van Avanti ben gekomen, allemaal, één voor één, staan ze rond me samengetroept. Waar ik al jaren voor heb gevreesd, daar ben ik nu door omsingeld. Maar nu voel ik me sterker, ik aanhoor de woorden van Avanti en knik bij zijn woorden. Ik weet dat ze oorspronkelijk voor zijn groep bedoelt waren, maar ik wilde duidelijk maken dat ik deel van hen uit wilde maken. De brede grijns op Avanti's gezicht bleef me niet onopgemerkt, maar ik bleef gewoon ijzig in zijn ogen staren.

Aleera
No love like yours <3

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Tevreden maar nooit voldaan. Zelf met een blauwe maan achter de rug zou Avanti nooit tot weinig tevreden kunnen zijn. Het was gewoon wie hij was ... hij moest gewoon bloed proeven, zijn daden kunnen voldoen voor hij echt tevreden was. Maar dat was hij nooit, nooit voldaan dus dat vertelde al genoeg over hoe hij zijn dagen vulde en slijtte. Toch was het gevoel dat hij nu had goed, hij had een goede vruchtbare blauwe maan achter de rug. Beide zijn schimmen hadden hun taken vervuld en naast dat had hij er twee schimmen bij en daar was hij heel tevreden bij.

Met een actieve geruisloze draf dreef hij zichzelf terug naar het bos, dieper en dieper tot enkel de paarse twinkel van zijn ogen hem onderscheidde van de rest. De andere schimmen waren er zoals altijd, ze rusten of deden zich tegoed aan het vlees van dode lichamen. Paarden die ooit nog over het veld gehuppeld hadden en uiteindelijk onder hun hoeven waren gestorven. Hij gaf zijn schimmen ieder een blik van zijn angstaanjagende ogen en hij voelde de rilling door hun lichamen glijden. Zelf zij, de onsterfelijken leken soms nog bang van de leider. Hij plaatste zich aan het hoofd, zijn plaats en zijn eigendom. Ayana, zijn rechterhand kwam trouw rechts staan terwijl de andere in een slordige cirkel voor hen stonden. Ze hadden het allemaal gehoord van hun oren schoten allemaal naar dezelfde kant. Avanti blikte zijn paarse ogen richting het geluid, wie waagde zich in het schimmengebied, het gebied waar je nooit levend van terug kwam. 'Blijf.' Beval Avanti zijn schimmen één voor één omdat hij wist dat ze hun prooi toch achterna zouden gaan. Uiteindelijk bewoog een witte merrie naar hem toe, weer een merrie, wat was dat met die merrie tegenwoordig. Ze bleef voor Avanti staan die haar een verbitterde glimlach gaf. 'Wel wel, Aleera.' Siste hij kortaf. De andere grinnikten donker en Avanti keek haar geamuseerd aan. 'De verloren liefde, de merrie met het oneindig lange hart en ze geeft het maar niet op ...' De anderen lachtend zo luid dat Avanti ze met wat tandengeknars het zwijgen moest opleggen. 'Zeg eens Aleera, ben je de liefde beu en kom je me vragen te te vermoorden?' Hij grinnikte weer donker en nam de merrie kort op, ze was veranderd, sterker, zelfzekerder ...

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Enkele maanden terug, en zelfs nog vorige week, zou ik ineengekrompen zijn bij het ontmoeten van zo'n slecht en doortrapt beest als Avanti. Misschien koester ik nu ook wel nog wat angst, maar diep in mij wordt de angst verdrongen door het verlangen naar een zekere verbintenis met hem. De woorden die hij me toespreekt zijn zo ijzig koud dat het me een onvermijdelijke rilling over mijn ruggengraat bezorgd. Eerst wil ik mijn mond houden en Avanti gewoon aanhoren, hem zijn ding laten doen en laten blijken dat het me niet kan schelen wat hij allemaal uitkraamt. Maar dan besef ik dat het nodig is om voor mezelf op te komen, wil ik een zeker aanzien van hem verkrijgen. 'Dat ben ik, inderdaad ja.' Ik maak een korte knikbeweging met mijn hoofd en staar dan in de oneindig diepe, paarse ogen van de reusachtige hengst. Hij deed me denken aan Avareth, op de een of andere manier. Niet qua uitstraling, want die van Avareth zag er toch wel vriendelijker uit, al was ook hij niet de vriendelijkste der hengsten. Maar eerder qua postuur, gewoon het gespierde, strak gebouwde lichaam, die lang krullende manen en die moordend zware hoeven. 'Ik heb de liefde niet opgegeven, maar de hoop en het hunkeren ernaar.' rolt er dan zelfzeker uit mijn mond. Voor het eerst in jaren gaat het niet gepaard met een vochtige blik en melig gedoe. Het lijkt alsof ik ben veranderd in een of ander harteloos zieltje, die zich wil wreken op alles wat haar is tegengegaan in het leven. 'Misschien wil ik me wel wreken op Avareth, en op Lerav. En op al die andere nutteloze beesten die me in de weg hebben gestaan.'

Aleera
No love like yours <3

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Dat ze hem onderbrak deed anderen kort huiveren, ze wisten beter dan wie dan ook dat Avanti niet graag onderbroken werd in zijn woorden. Maar hij liet het gewoon aan zich voorbij gaan, hij maakte er zich geen druk in gewoon omdat hij wist dat deze dag niet beter kon worden dan hij nu al was. Een merrie in haar eentje tussen de schimmen van BMH, hoe dom moest je zijn om dat te doen? Zijn enorme lichaam dat boven de andere uittorende bleef in zijn nochalante rusthouding staan. Zijn hals wat lager dan normaal, zijn oren op de vertrouwde blek achteraan zijn hals. Hij concentreerde zich even op zijn hoeven die zo nauw in contact stonden met de grond onder hem. Hij hoorde ieders hartslag ook die van Aleera die een stuk sneller ging dan de anderen. Wat toch wel weergaf dat ze opgewonden of bang was. Goed, dat tweede moest ze zeker zijn als ze niet wou einigden als de vele anderen van BMH.

'Ze heeft liefde niet opgegeven jongens, zullen we haar tonen wat liefde is?' Siste Avanti uitdagend. Zowel Achilles en Torak stapten geamuseerd naar voor maar Avanti hield ze tegen toen ze opnieuw sprak. Lerav en Avareth, twee namen die door zijn geest bleven dwalen, twee namen die hij liever onder de grond zou zien verdwijnen. Lerav was zo dom geweest om het voor zijn vriendinnetje op te nemen, dat hij nog leefde in eerste instantie na de verwondingen die Avanti hem had aangebracht. En Avareth was simpel, hij was de vader van Axis en aangezien vader en zoon het goed met elkaar konden vinden moest de vader er ook maar aan geloven. 'Aah...' Zei Avanti langzaam, hij stapte naar voor, gooide zijn oren plat naar Achilles zodat die terug op zijn plaats stond. 'Lerav heeft littekens die hij zal blijven herinneren, die heeft al eerder onder men hoeven gelegen maar wat intressant is is de gedeelde vijanden die we hebben.' Hij grinnikte donker en knikte de andere weg te gaan buiten Ayana, ze bleef trouw aan zijn zijde. 'Maar ze zijn beide niet te raken, Lerav is leider en Avareth is rang vier of tenzij je andere plannetjes hebt?' Vroeg hij geintresseerd. Hij had zelf ook zijn plannetjes maar was niet van plan die zomaar voor te leggen.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik zie zijn blik veranderen, alsof hij zich stoort aan iets. Op zich is dat niet bijzonder, Avanti is iemand die zich aan het geringste detail stoort. Maar het heeft met mij te maken, dat kan ik duidelijk aan zijn gezichtsuitdrukkingen merken. Dan dringt het tot me door dat ik hem tegengesproken heb. Het lijkt me onlogisch dat dat de reden van zijn ergernis is. Dat bewijst van enige moed, toch? Het is beter dan hem onderbreken terwijl hij spreekt, want ik was wel zo slim geweest niet tussen zijn woorden in te spreken, ik had wel degelijk gewacht tot hij zijn laatste woorden uitgebracht had. Ik kijk rondom mij en zie hoe de anderen opgejut naar me kijken, alsof ik een brok vlees ben die voor een stel leeuwen moet worden gegooid.

De andere schimmen worden nog meer opgejaagd wanneer Avanti in het algemeen mijn uitspraak herhaalt. Alsof hij ze binnen hier en een minuut het bevel zal geven op me af te stuiven en me te verscheuren aan tienduizend vleesstukken. Mijn hartslag versnelt bij de gedachte, maar dat is niet omdat ik ervoor vrees. Dan is dat mijn lot maar, dan is al mijn moeite voor niets geweest, en wat dan nog? Er is nog nooit iets geweest die er beter uitgekomen is door mijn inzet, meer nog, het kwam er misschien zelfs slechter uit. Zoals het voorbeeld met Lerav, hoeveel energie en wijsheid ik niet in dat beest heb proberen proppen, maar het wilde er niet in. Letterlijk het ene oor in, en het andere weer uit. Hij viel nog liever dood dan mij ook maar enige waarde toe te kennen, en dat zou hem nog berouwen. Wanneer Avanti over mijn zoon spreekt, priemen mijn oren onrechtstreeks toch naar voren. Ik stel vast dat hij mijn zoon al ontmoet heeft, en dat hij hem niet ongemoeid heeft gelaten. 'Hij kan nu misschien de hoge piet uithangen, maar hij breekt als een kaartenhuisje onder je hoeven, Avanti.' Een klein schaterlachje kan ik niet onderdrukken, het doet me goed dat hij op de een of andere manier al geboet heeft voor wat hij heeft gedaan. 'Plannen heb ik niet. Ik zal toeslaan wanneer het goede moment er komt.' Spreek ik dan rechtuit, liever dan liegen tegen zo'n machtig iemand.

Aleera
No love like yours <3

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Avanti volgde zijn andere schimmen weg de donkere bossen in, ook Ayana die meestal aan zijn zijde bleef stuurde hij weg. Dit gesprek nam een kant aan dat geen van hen hoefde te horen. En hij wist verdomd goed wenneer ze hem nog konden horen maar zoals hij ze al gewaarschuwd had, geen enkele schim zou onder doen aan zijn bevel. Ze kende stuk voor stuk de martelende pijn die Avanti kon aanbrengen en voor de goedgelovigen ... sterven was een stuk vredelievender. Dus er was geen één schim die het zou wagen binnen gehoorsafstand te blijven want dan zou Avanti tekeer gaan en hij was al zo kort van lont. Het minste dat er verandering bracht in zijn omgeving kon hem doen ontploffen. Zeker naarmate een blauwe maan in aantocht was, dan was hij zeker kort van lont omdat zijn hunkering naar bloed en vlees met de dag groter werd. Het feit dat spierwitte, propere Aleera voor zijn neus stond deed daar niet veel goeds aan eerlijk gezegd.

Bij haar woorden komt een valse glimlach op zijn lippen. 'Wel wel wel, kijk daar eens.' Hij grinnikte en zette zijn lichaam in een stap rondom haar. Een typisch ritueel van hem, zo kon hij zijn prooi van alle kanten grondig bekijken en konden ze ten tweede nogal moeilijk weg uit zijn greep. 'Zo geweldig om te horen maar inderdaad met de juiste hefboom krijg ik hem wel plat.' Hij benadrukte hefboom met een intense blik op Aleera, ze zou misschien wel snappen wat hij bedoelde. Bij haar volgende woorden schieten zijn oren even naar voor waarna hij ze terug in zijn nek gooide en zijn brede hoofd schudt zodat zijn maantop wegviel van zijn beide paarse kille kijkers. 'Maar de kunst is het goede moment, niet?' Hij grinnikte duidelijk in zijn nopjes door de wending van het gesprek. Plots werd hij weer wat ernstiger en keek hij haar onderzoekend aan. 'Vorige week dartelde je nog rond als één van die verwende zielige merrie en nu sta je hier voor men neus me te aanbidden. Aan wat heb ik dat verdiend lieverd?' Vroeg hij met een zweem van slechte charme in zijn stem ...
* Ik vind ze zou geweldig! Hihi, kamuseer me rot.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Mijn oren hangen half in mijn hals gedrukt wanneer Avanti de andere schimmen beveelt te vertrekken, en ons als duo alleen te laten. Het gevoel dat hij iets met mij van plan is bekruipt mij als een zwerm hardnekkige vliegen. Toch houd ik voet bij stuk en geef mezelf een ontspannen houding, opdat Avanti niets van mijn onrustigheid zou merken. Ongetwijfeld doet hij het wel, maar het gevoel beperken kan niet schaden. Het duurt niet lang vooraleer alle schimmen uit het zich verdwenen zijn, en zelfs Ayana - die anders als het unieke, passende puzzelstukje aan zijn zijde kleeft - volgt Avanti's bevel op en neemt twijfelend de benen. 'Zo, dan is het nu nog tussen jou en mij.' Ik grinnik, en werk de angst die daarnet nog zo in mijn lichaam raasde, daarmee volledig weg.

Op een gegeven moment begint Avanti cirkeltjes om me heen te dansen. Eerst koester ik daaromtrent een zeker onbegrip, maar van zodra ik zijn brede grijns opmerk, dringt het tot me door. Dit is een van zijn technieken, wat zielig van hem om die zomaar een mij bloot te leggen. Al moet ik toegeven dat dit een doordachte techniek is, hij springt er nogal onnauwkeurig mee om. Ik volg iedere beweging die hij maakt, en wanneer hij met zijn hoofd langs het mijne passeert, kruis ik zonder aarzelen zijn blik. Dan staar ik zo diep in zijn ogen dat het binnen in mij enorm koud aan begint te voelen. Alsof ik niet meer uit bloed, aders en organen, maar uit zwarte emulsie besta. Die zwarte emulsie die van jou een doortrapt en geslepen iemand maakt, zo nauwkeurig te werk gaand, dat je moordend bent. Zijn vraag doet me opkijken, en automatisch verschijnt een grijns op mijn gezicht. 'Net zoals ik je net heb gezegd, het goede moment komt er, als je rustig afwacht duurt het niet lang.' De imposante hengst blijft cirkeltjes rond me heen wandelen, en ik voel hoe zijn ogen alsmaar meer op mijn lichaam branden, hoe ze ieder deeltje van mij nauwkeurig in zich opnemen. Ik laat hem begaan terwijl ik rustig naar zijn vraag luister, en er uiteindelijk een antwoord op formuleer: 'Er moet ooit een keerpunt komen, toch? En ieder eind, betekent een nieuw begin. Het is slechts een kwestie van kiezen wanneer je een eind maakt aan iets, en dat heb ik gedaan. Tijd voor het nieuwe begin.' Mijn grijns verbreed zich alleen maar, terwijl ik de hengst blijf observeren bij iedere stap die hij rond me zet.

Aleera
No love like yours <3

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Avanti snoof kort en bleef uiteindelijk weer staan met een blik die moeilijk te doorgronden was. Hij wist niet in hoever deze merrie de capaciteiten had om te moorden, laat staan iemand te verwonden. Ze was klein en had dat typische uiterlijk waar iedere merrie enkel maar van kon dromen. Toch zou ze niet sterven, noch niet. Als hij haar geen schim maakte dan had hij andere plannen voor haar. Zo ver had hij wel al gedacht ondertussen. In welk mogelijk universum zou hij haar kunnen toelaten tot zijn kudde koelbloedige moordenaars? Blauwe maan deed veel, zijn gif deed enorm veel, het maakte je extreme gevoelens nog vier keer extremer. Je zou in alles zin hebben, alles aan stukjes willen scheuren. Als ze wat door het bloed zou heen rollen zou ze er wel doorkomen, uiterlijk dan als angstaanjagend. Maar Aleera had iets wat zijn twee andere merries niet hadden, juist omdat ze zo goddelijk mooi was. Ze kon hengsten onder de huid kruipen en ze naar haar pijpen doen dansen.

Hij keek op bij haar woorden, alsof hij uit zijn gedachten opschrok al was het bij hem niet meer dan een flauwe blik naar boven. Hem doen schrikken of opschrikken was nog moeilijker dan een mol te leren zien. Onmogelijk dus. 'Ik zie liever bij ieder einde geen nieuw begin maar dan hebben we het over doodgaan.' Hij grinnikte en schudde kort zijn hoofd voor hij weer ernstig werd. Zijn paarse ogen keken door haar ziel heel tot de bomen achter haar. Hij bleef haar zo gefocust aankijken dat het bijna ondragelijk was. 'Waarom wil je schim worden?' Vroeg hij dan recht voor de raap. En hij zou waarschijnlijk weer dezelfde reden krijgen als anders, wraak. Maar misschien had ze hem meer te bieden dan dat. 'Wat kun jij mij bieden dat niemand van men andere schimmen kan bieden? Overtuig me eens want ik twijfel enorm.' Zei Avanti op een eentonige maar eerlijke toon ...

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik voel me alsmaar meer op mijn gemak in het bijzijn van deze imposante, dodelijke hengst. Hij is minstens twee koppen groter dan mij, maar ik ben klaarduidelijk veranderd. Vroeger zou ik ineen gekrompen zijn, nog voor hij op de afstand zou komen dat hij nu bij me staat, zou ik al bezweken hebben. Maar nu, nu voelt het alsof ik voor een levend organisme sta, zoals voor Avareth bijvoorbeeld. Of nee, daar heb ik me eigenlijk ook nooit bij op mijn gemak gevoeld, hij heeft me altijd het gevoel gegeven dat ik hopeloos was, en voor zijn part eeuwig achter zijn kont aan kon huppelen. En Lerav, het is jammer dat ik zoiets over mijn bloedeigen zoon moet zeggen, maar ik zou hem de keel door kunnen bijten, letterlijk. Al die jaren heb ik me zo uitgesloofd, heb ik al mijn liefde en energie aan niets anders dan hem geweid, en uiteindelijk heeft hij me in de steek gelaten, zoals ook zijn smerige vader dat heeft gedaan. Meer dan ooit voel ik me de machtigste van allemaal, alsof de koelte van het schimmenlichaam van Avanti me reeds getroffen heeft, alsof reeds voor een vierde schimmenbloed door me heen heb stromen. Met een brede grijns rond mijn lippen kijk ik naar Avanti, mijn tanden haast volledig ontbloot.

Zijn woorden snijden door merg en been, zelfs door mijn ziel. Zijn stem voelt zo koud en kil aan dat het voelt alsof je ter plekke bevriest, aan de grond vast komt te zitten en niet meer van onder zijn ogen kunt verdwijnen. Is dat hoe doodgaan voelt? Ik hef mijn neus in de lucht en voel hoe mijn manen door een klein briesje worden opgetild, en even later weer warrig rond mijn hals vallen. Dan pas dringt het tot me door wat hij me precies heeft gevraagd, en zijn vraag zet mijn hersenen vrijwel meteen in werking. Na enkele minuten goed over een antwoord nagedacht te hebben, breng ik in klaar en duidelijke taal het volgende uit: 'Ik wil mijn wraak..' Ik weet dat Avanti dit antwoord van me verwacht, maar ik heb er dan ook bewust voor gekozen om dit antwoord eerst te geven, om hem op de een of andere manier teleur te stellen, en hem daarna met een vervolg te verrassen. 'Kijk naar mijn goddelijk mooi lichaam, Avanti. Welke ziel zal daar niet voor zwichten? Wie zal niet voor mijn onuitstaanbare charmes en die allesovertreffende overtuigingskracht vallen? Ze zullen als een chocoladen eitje onder mijn hoeven smelten, Avanti.'

Aleera
No love like yours <3

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Ze wou haar wraak ... iedereen wou wraak. Je hoefde daarvoor geen schim te zijn om je wraak te willen. Avanti wist genoeg tussenwegeltjes naar zoete wraak. Het schim zijn gaf je gewoon onsterfelijk leven, het maakte je scherper, jonger en sterker en dat waren allemaal factoren die je liever bij je had als je je wraak ging nemen. Dus kwamen ze allen met hangende pootjes naar Avanti gekropen in een smeekbede om schim te worden. Ze namen hun wraak en gingen dan weg van het schim zijn ... of kwamen terug maar dan hadden ze een kwade Avanti nog niet eerder meegemaakt. Hij had niet zo'n hoge dunk meer op wraakacties van anderen, dus Aleera haar argument stond hem niet aan. In de verste verte nog niet. Ze mocht van geluk spreken dat haar wraakpaarden hier op BMH leefde en dat hij andere plannen voor haar had.

Toen ze verder ging was hij niet echt verrast want dat was nu eenmaal zijn oorspronkelijke plan. Hij wou haar niet gebruiken als het gewoon soort schim dat iedereen liep uit te moorden. Nee, hij wou dat ze zonder zichzelf te ontmaskeren andere hengsten binnenhaalde, meelokte met haar schoonheid in het bos en dan ... dear lord Avanti. ER kwam een valse glimlach op zijn lippen te liggen en hij hield zijn hoofd ietwat schuiner. 'Heb je zo'n hoge dunk van jezelf?' Vroeg hij sarcastisch. Hij grinnikte donker en schudde kort zijn hoofd. Zijn paarse ogen gleden langs haar lichaam voor ze weer haar ogen vonden. 'Maar je hebt gelijk. Ben je bereidt ieder soort hengst of zelf merrie of veulen binnen te trekken met je schoonheid en typische merrie uiterlijk en dan uiteindelijk hier de dood te vinden? Ben je bereidt als het nodig is een leven te nemen, hoe onschuldig het ook is?' Vroeg hij. Dat laatste irriteerde hem het meest, hij zag Aleera niet als de merrie die lustig wat paarden zou gaan vermoorden ...

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik zag zijn blik vuur schieten wanneer ik het woord wraak uit mijn lippen heb doen rollen. Mijn oren richt ik half naar achteren omdat ik daar in zekere mate iets interessanter heb opgemerkt, maar wanneer ik er dieper over nadenk, lijkt Avanti gewoon de interessantste van allemaal. Het is immers niet zomaar dat Avanti de leider der schimmen is, hij moet wel degelijk de machtigste maar vooral bijzonderste van allemaal zijn. Voor ik weg kan dromen doorboren zijn woorden mijn tengere oortjes. 'De waarheid mag gezegd worden, toch? Ik fros terwijl ik mijn woorden uitspreek, maar laat het gepaard gaan met een brede grijns. Wanneer Avanti een reeks plichten opsomt die ik als schim zou moeten vervullen, blijft diezelfde grijns rond mijn lippen hangen. 'Ik ben niet meer dat seutige merrie'tje van vroeger, Avanti. Mijn antwoord is dus ja.' Ik keek hem nog even diep in de ogen en vond daar een sprankeltje ongeloof. 'En als je me niet gelooft, gebruik me dan als lokaas, zo heb jij er des te meer plezier aan.' Ik ben zeker dat Avanti dit voorstel niet af zal kunnen slaan.

Aleera
No love like yours <3

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

De waarheid mocht inderdaad gezegd hebben. Avanti hoorde graag de waarheid ookal verdraaide hij dat de helft van de tijd alles was gezegd werd. Hij kon nooit de waarheid spreken, of net wel maar dan hoorde je die niet heel erg graag. Avanti was een grote egoistische hebzuchtige leugenaar maar iedereen mocht hem wel om de één of andere reden. Om zijn lichaam, littekens, ogen, karakter, droge humor, wraakzucht, nijdigheid ... zijn charme ookal gebruikte hij dat op de verkeerde manier. Hij was slecht en sommige hielden van die slechtheid want anders zouden ze niet naar hem komen getrippeld om in de kudde te mogen. Hij bleef voor zich uit kijken terwijl hij alle het mogelijke opties afging over zichzelf. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd, waar dacht hij in godsnaam aan. Hij knikte dus enkel even ongeïnteresseerd en snoof dan verbitterd. Toen ze beaamde dat ze niet meer zo'n seutig merrietje was van vroeger trok hij zijn ogen kort op. 'Heb ik dat ooit gezegd ...' Hij zweeg en grinnikte donker. 'Het is wel al meermaals mijn geest gepasseerd, je was belachelijk zielig!' Zei hij recht voor de raap. Hij geloofde haar nog steeds niet echt maar het tweede idee was behoorlijk aanlokken, lokaas. 'Als ik je als lokaas gebruik dan is het beter als anderen niet weten wat je bent ... ofwel?' Hij zweeg bedenkelijk en schudde zijn hoofd. ' Niet iedereen geloofd immers graag de woorden van een schim, hoe charmerend die ook mogen zijn.' Siste hij met een charme die Avanti bijna nooit liet zien ...

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik zie hem mijn woorden in zijn hoofd herhalen, ik zie hoe hij ze raffineert om er vervolgens zijn versie van te verstaan. Wanneer ik mijn blik over Avanti's reusachtige lichaam laat glijden, vallen mij voor het eerst
de talloze littekens op. Hier en daar zijn er zelfs nog ongeheelde wonden, die nog vers lijken maar vast al jaren oud zijn. Dan duikt het beeld van Avareth voor mijn ogen, en dat is een moment waarop ik even de controle over mezelf verlies. Ik doe een stap naar achteren en probeer alles even op een rijtje te zetten, Avareth uit mijn gedachten te verdringen, om vervolgens weer diezelfde afstand naar voren te zetten en mijn stem te laten horen. 'Ik was zielig ja, but who cares?' Ik laat een schijnheilig lachje horen en kijk diep in zijn ogen, alsof ik doorheen hem kan kijken. 'Dat lijkt mij een fantastisch idee. Ons geheim, ons plezier.' Ik knipoogde en zette nog een stap naar voren. Mijn neus op slechts een centimeter van de zijne verwijderd.

** Kon et nie laten, haha xD Aleera wil gewoon haar verleidelijkheid bewijzen, om hem te overtuigen (a) xD

Aleera
No love like yours <3

Jennifer schreef:

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Hem kon het zeker niet schelen hoe ze vroeger was, in de verre verte nog niet. Hij gaf eigenlijk geen zier om het leven van anderen. Zolang hij bleef leven was alles goed en wel. Of toch niet ... hij had Alvaro nog. Over Alvaro gesproken, hij zou zijn tweelingsbroertje hoognodig eens een gesprekje moeten brengen. Zonder Alvaro ging zijn leven een stuk minder vlot maar niet moeilijker. Alvaro, ookal deed hij niets buiten wat ronddwalen, vulde zijn slechte kanten aan. DIe band was scherper als de hengst nog leefde, daardoor werd Avanti veel scherper op alle vlaken. Dus Alvaro mocht niet dood, nooit. Hij haar kleine schijnheilige lachje schieten zijn oren kort naar voor en komt er zelf een valse glimlach op zijn lippen te liggen. De blik die ze hem geeft doet hem neits, zijn blik was vier maal ongemakkelijker om naar te kijken. Niet alleen vanwege de paarse kleur maar ongetwijfeld ook vanwege de leegte die erin te zien was. Ons gehiem, ons plezier. De dodelijke blik blijft enkele tellen over zijn hoofd hangen voor hij het wat opheft, zijn neus glijd in een zijdelings gebaar langs de hare waarna hij vooruit schiet en zijn lange hoektanden in haar witte effen hals boort. Hij scheurt haar slagader en laat zijn gif los waarna hij achteruit stapt en haar bijna verlangend aankijk, hoogstwaarschijnlijk vanwege het bloed. 'Hoe je tanden maar stijf op elkaar of anders weet iedereen meteen wat je bent.' Fluisterde hij. De pijn die haar lichaam zou teisteren was vier keer erger dan de ergste pijn die je je kon voorstellen. Zelf Avanti en Zircon, twee statige hengsten die al heel wat moorden op hun bord hadden waren gebroken voor de pijn die het gif teweeg bracht. Hoe moest het dan zijn voor haar ... dat broze witte merrietje. 'Welkom in mijn wereld ... Aleera.' Hij sprak haar naam met enige zoetigheid uit en trok zich terug om met plezier en lust toe te kijken hoe ze langzaamaan gebonden werd aan de blauwe maan ... aan hem.
° Proficiat

**Profile**

» [BMH Storyline] Revenge will be ours
» Revenge will be sweet
» My revenge will be sweet. ~ Zehlia
» AVANTI - dogs of war
» Blind to what is right - AVANTI

I want my revenge. [AVANTI]

I want my revenge. [AVANTI]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen