Come and catch me, if you can.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Elemiah haar stevig gebouwde lichaam liep rond door Minanter. Ze was niet echt bang van die schimmen, misschien omdat ze ze nog nooit had gezien of omdat ze niet precies wist wat ze deden. Toch voelde ze zich niet 100% op heet gemak. Haar stappen waren veel korter als normaal en ze had geen idee dor wie ze gered zou kunnen worden moest ze in moeilijkheden zitten. Natuurlijk de leider, maar die had ook ander werk dan haar te redden.

Ze wou niks liever dan onzichtbaar blijven. Al gauw was die droom over wanneer ze aan het rondkijken is en over een boomstronk struikelt en naar beneden van een heuvel rond. Een straaltje bloed loopt uit haar linker bil. Wanneer ze opkijkt staat daar voor haar een schim. Gauw krabbelt ze recht en kijkt de schim een beetje bang aan.

Just smile in your life and have fun!

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Come and catch me, if you can. 3ffdf6ad60f7b9ec1b24003

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Blauwe stralen maanlicht vallen verspreid over mijn gitzwarte vacht. Het geheel geeft me een beetje een blauwe gloed die afsteekt in het vrolijke landschap van Minanter. Met blauwe maan leek alles te veranderen: De merries, veulens, hengsten, de maan en de stemming. Enkel de natuur leek niet mee te doen met de stress van de schimmen die mogelijk door hun terreinen waden. En waarom zou de grootse natuur ook bang zijn voor zoiets fragiels als een paardenleven, ook al is het er een die al dood is. Enkel het bloed dat door de bodem van de aarde heen sijpelt en daar de planten doet verwelken is een teken van verandering in het regenboogjes landschaap van Minanter. Met zware, lange passen treed ik Minanter binnen, mijn lichaam wijd opengesteld aan de paarden van de kudde. Eerst is er onrust voordat alle paarden er in volle galop vandoor vliegen. Een grimmige lach komt door mijn lippen gekropen, maar mijn ogen doen er niet aan mee. Wat jammer nu, sis ik zachtjes.

De hele blauwe maan was wat nieuws voor mij, en nieuwe ervaringen zijn zeldzaam op zo'n oude leeftijd als die van mijzelf. Ik durf haast nog te zeggen dat ik de vader van Avanti had kunnen zijn. Rixan zal tenslotte niet veel ouder als hem zijn geweest. Nieuwe evaringen op deze leeftijd zijn vaak afbouwend; slechte gewrichten, blind worden etcetera. Maar nee, ik heb de gift gekregen van het eeuwige leven. Beter zelfs! Een nieuw leven, die ik zelf kan inrichten hoe ik dat wil. Zonder pijn aan gewrichten, en slappe spieren en uiteindelijk de onvermijdelijke dood. En dat allemaal voor een schijntje, namelijk andere paarden het leven zuur maken. Nou als ik daar niet geknipt voor ben. Mijn grimas verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik me dan toch besef dat ik deze blauwe maan nog maar weinig heb uitgespookt. Diep in gedachten begin ik de omtrekken van Minanter te volgen, mijn lichaam in de schaduwen van de bomen verhullend. Met mijn geelgoude ogen speur ik de landschappen van Minanter af, in de hoop op een paard die nog niet in alle angst was weggerend door mijn vertoning van zojuist. Ik ben me als een luie kat uit aan het strekken wanneer ik een donderend geluid hoor. Meteen spits ik mijn oren in de richting van het geluid en draaf ik er actief op af.

Sterk als een leeuw maar behendig als een vos baan ik me een weg tussen de bomen door tot ik op de plek van bestemming beland ben. Daar aan de onderkant van een berg ligt een witte merrie. Even ben ik nerveus dat ik een aanval van mijn hoofd krijg, maar die blijft gelukkig na een paar seconde wachten uit. Dat was het enige waar ik teleurgesteld over was.. De blauwe maan heelde alleen mijn lichaam en alles wat daar bij hoorde, mijn geestelijke toestand bleef. Daarom was ik als schim nog steeds niet onverslaanbaar, ik heb nog altijd een zwak punt. Ik sta namelijk open voor alles wanneer ik de herrineringen voor mijn ogen voorbij zie razen en uiteindelijk een gevangene word van mijn eigen gedachten. Niets kan me dan meer naar de echte wereld roepen en rust zal ik in die tijd ook niet vinden. Pas wanneer ik vanuit lichamelijke vermoeidheid in een coma val, word ik gewekt uit mijn gedachtenwebben. Bij het horen van een krakende tak focus ik me weer op de witte merrie die voor me ligt. Haar lichaamsbouw is iets anders als de meeste merries die hier in Minanter voorkomen, maar de merrie is ook zeker niet lelijk. Mijn ogen vallen op iets wat haar witte vacht abrupt onderbreekt voordat deze weer vloeiend verder gaat. Een rode streep, warm bloed glijd via haar kont en bovenbeen naar de grond toe. Onbewust ben ik mijn lippen af aan het likken en binnen een mum van tijd heb ik mijn gestalte voor haar geplaatst. Een onheilse blik staat in mijn ogen, waarmee ik de witte merrie streng aankijk. Een paar grote ronde ogen staren terug, haar ogen gevuld met lichte angst voor het wezen wat plots voor haar stond. En zo hoorde het.

Nu ik dichter bij haar sta gaan mijn ogen nog eenmaal observerend over haar lichaam heen. Al haar zwakke en betere punten weet ik in mijn hoofd te verzamelen, er enkel op lettend wat de merrie eventueel voor gevaar zou kunnen vormen. Zoals gewoonlijk kan ik niets vinden wat mijn kracht en snelheid eventueel te boven zou kunnen gaan, wat een verrassing. Goedemiddag. spreek ik enkel, mijn stem zwaar en emotieloos. Al snel vervolg ik mijn woorden met: Wat denk je? Ik kom even van de berg afrollen? Vraag ik met een kritische stem, een van mijn wenkbrauwen omhoog trekkend. De merrie treft me als eigenaardig, en misschien wel ánders als de rest. Misschien, maar waarschijnlijk niet. Allemaal hetzelfde die merries. Naïeve wezens, die nergens bij stil staan. Zwakke schakels zijn het, maar wel zwakke schakels die je niet moet onderschatten. Ze bespelen je als een piano als ze daar zin in hebben.. Beloven je vanalles voor om het vervolgens in een miljoen stukjes te breken. Ik grimas lichtelijk, onbetrouwbaar zijn ze. Merrie, wat moge jou naam zijn? Vraag ik grimassend, mijn stem uiterst beleefd. Een facade natuurlijk, maar daar ben ik tenslotte het beste in. In andere paarden bespelen, een koekje van eigen deeg voor die merries. Ik zal je mijn naam iniedergeval vertellen, zodat je om genade kan smeken wanneer de tijd rijp is. Torak mag je uitschreeuwen, in de hoop dat ik zal stoppen. Spreek ik dan uiterst kalm, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Niets weerhoud me van mijn slachttanden en mijn prooi, al helemaal geen zielig merrietje, met een bescherming van enkel een dun velletje huid. Nee, she's a goner.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Elemiah gromde eens zachtjes maar keek de hengst toch lief aan. Snel krabbelde ze recht en haakte haar ogen in die van hem. "Ik smeek niet snel en de naam is Elemiah" zei ze en draaide rond de hengst heen. Dan stond ze weer voor hem. Ze kon er ook niet aan doen dat ze struikelde over een boomstam die daar duidelijk niet hoorde te liggen. Ze briesde eens en in haar ogen was geen straalde angst meer te zien. Hij was een paard als een ander, alleen wat scherpere tanden en wat schimmenbloed. Niet veel verschil toch?

*Sorry, ben er ff echt niet bij..*

Just smile in your life and have fun!

**Profile**

» Gotta Catch 'em all.
» However butterflies fly so perfectly, they're still easy to catch.

Come and catch me, if you can.

Come and catch me, if you can.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen