mare, rank 1 ze was weer terug. na een roerige week, waarin eerst haar zoontje Roque werd geboren, die ze vervolgens na een lange tocht had afgeleverd bij zijn vader E'vesdar in Anderfels(?) en daarna haar eigen tocht terug, waarbij ze de grote schim Zircon tegen kwam. doodsangsten had ze uitgestaan, maar dat had ze niet laten zien. toch was Zircon niet het vreselijke monster geweest waarvoor ze gewaarschuwd was, eigenlijk was hij heel aardig geweest en vertrouwde ze hem nu min of meer. Hij had haar zonder ook maar iets te doen laten gaan. Nu ze weer terug was in Minanter, haar oude vertrouwde plekje onder de boom, schaamde ze zich voor wat ze allemaal had gedaan. ze had ruzie gezocht met meerdere paarden, alleen maar omdat zij stomme fouten had gemaakt en dat afreageerde op haar kleine, prachtige veulentje. ze had er spijt van, en dat Zircon haar had laten gaan had haar in de ogen geleken als een nieuwe kans, een nieuw begin. ze zou E'vesdar en Roque opzoeken, en alle anderen die ze pijn had gedaan of waar ze ruzie mee had geschopt. maar eerst, eerst moest ze bijkomen van al haar avonturen. Zacht brieste de kleine, ranke merrie, terwijl ze haar bonte lichaam van onder de boom stapte, midden in het veld ging staan, in de regenbui die al enkele dagen het gebied teisterde. heerlijk koel water gutste langs haar lichaam, haar dikke manen plakkend tegen haar nek, haar oren en neus druipend. genietend sloot ze haar ogen en stak haar neus de lucht in, alle gedachtes en viezigheid van zich afspoelend. Darlica had op het moment geen behoefte aan gezelschap, daarom ook dat ze nog altijd een eind van de kudde afstond. ze voelde dat ze eerst haar gedachten en gevoelens op een rijtje moest hebben voor ze zich weer onder de 'normale' paarden kon vertonen. Darlica had haar aandacht alleen bij de regen, haar gedachten afgesloten en haar gevoelige oren alleen de stromende regen opvangend. dat er iemand genaderd was had ze totaal niet door. *open for anyone.

mare, rank 1 Darlica's ogen openen zich met een ruk als ze een duw krijgt, ruw verstoort in haar gedachten schieten haar oren meteen in haar nek en kijkt ze om zich heen. al snel ontdekt ze de simpele, bruine merrie, maar er was iets bijzonders aan haar. ze had iets kils, iets engs. Ze brieste verontwaardigd en deed een stap in haar richting. 'Waar was dat voor nodig?' haar normaal suikerzoete stem klonk kwaad. ze zwiepte met haar staart terwijl haar donkere ogen zich in die van de merrie voor haar boorden.

mare, rank 1 Darlica had haar ranke oren tegen haar nek aangedrukt, haar ogen kwaad. ze accepteerde het niet dat iemand zó tegen haar praatte. 'je kunt makkelijk om me heen hoor.' haar stem was vriendelijk met een sarcastische onderklank. ze had totaal geen behoefte aan zo'n merrie die dacht dat ze alles was. ze brieste. 'en daarbij, het is niet jóuw weg, het is de weg van de kudde, dus van iedereen.' de merrie die zichzelf nu had voorgesteld als Vanth kon de pot op, darlica was niet van plan vriendjes met haar te worden. Ze bleef afwachtend staan, een grijns op haar ranke gezicht en haar oren nog altijd plat naar achter in haar nek.

mare, rank 1 de kleine bonte merrie besloot niet te reageren op de arrogante woorden die Vanth sprak. ze had nog steeds haar naam niet genoemd en stond ietwat verveeld voor zich uit te staren naar de bomen in de verte. haar interesse in de merrie was alweer wegge'ebt. De 2e zin die Vanth sprak echter, liet een rilling over haar ranke lichaam lopen, de herrinnering aan haar kleine, bonte zoontje Roque zichtbaar in haar gedachten. 'Die is weg.' ze brieste, haar oren nog verder in haar nek. wat een k*twijf was die Vanth, ze liet darlica zich nog slechter voelen dan ze al deed. ze keek de merrie opnieuw aan, haar ogen zo ongeveer vuurspuwend van woede dat Vanth over Roque was begonnen. de kleine hengst was wel het laatste waar Lica nu aan wilde denken.

mare, rank 1 'Darlica' kwam er emotieloos uit haar welgevormde lippen. haar donkere ogen gleden nogmaals over het lichaam van de donkerbruine merrie en bleven toen hangen in haar spierwitte ogen. even vroeg lica zich af of de merrie blind was, maar de merrie had zelf kunnen zíen dat lica een veulen had, dus dat kon niet. ze schudde haar hoofd, haar donkere, dikke manen slordig over haar nek verdelend waardoor het dikke roze litteken op haar hals kort zichtbaar is, tot het haar er weer over valt. *geen inspi sorry ;(