What can I do... |Lerav|

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Ze zat verdomme met steeds hetzelfde probleem in haar maag. Beide hadden ze met Lerav te maken. De eerste was dat ze hem niet het bestaan van zijn veulen had vertelt. Ze wilde wachten tot het juiste moment. Als Astracan sterk genoeg was . Dat zijn vader dan trots kon zijn op zijn sterke zoon. Achteraf begrijpt ze maar al te goed wat dom deze fout was. Maar de andere was nog erger. Ze weet het nog precies. De schaduw van het mormel dat over haar heen viel. Hij was zomaar op haar gesprongen onder het oog van Astracan. Ze had dat beest dan wel van haar afgetrapt maar toch was ze fout geweest. Ze had moeten zien te voorkomen. Ze was niet snel genoeg geweest. Ze had aan moeten voelen welke bedoelingen het mormel had. Gelukkig had Astracan er niets van mee gekregen maar toch baalde ze. Ze wist dat het niet goed was tussen haar en Lerav. Hij was woedend. En logisch natuurlijk. Met tranen in haar ogen bij het idee liep ze rond door Minanter. opzoek naar Lerav. het kon zo niet meer. Ze hield van hem. Ze wilde hem terug. Ze keek naar het veulen aan haar zijde dat met de dag groter werd en meer op zijn vader ging lijken.

Toen zag ze hem staan. Ze haalde eens diep adem en stapte langzaam naar hem toe. Toen ze hem in de ogen keek werd het vreselijk gevoel steeds erger. Hoe had ze haar lieve onschuldige Lerav dit aan kunnen doen. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Het erge was nog dat niet alleen Lerav door deze fout boos was, maar ook veel andere paarden. Waaronder E'vesdar, het paard dat haar leven had gered, en een vriendschap opgebouwd met Lerav. Opeens dacht ze aan de traan die al een tijdje over haar wang stroomde. Ze wilde niet zwak overkomen tegenover Lerav. Vlug schudde ze haar hoofd en keek hem nogmaals aan.

Zijn moeder had hem vertelt dat ze naar zijn vader zouden gaan. Hij had hem nog maar een paar keer eerder gezien. En al deze keren was hij niet heel lief tegen zijn moeder geweest. Maar gelukkig wel tegen hem. Hij merkte dat zijn moeder sinds ze zijn vader had gezien heel verdrietig was en wat down. Astracan was dan wel jong. Maar wel heel slim. En werd nu ook met de dag groter en sterker. Hij leek op zijn vader zei zijn moeder altijd. Zijn vader was zo mooi en sterk. Hij wilde later net als hem worden. Hij ergerde zich aan de haren die ui zijn vacht vielen. Hij kreeg hierdoor een raar kleurtje wat bruin grijs gemengd. Dat komt omdat hij grijs word had zijn moeder hem verteld. Hij leerde veel van zijn moeder bedacht hij ineens.

Vrolijk dartelde hij om zijn moeder heen. "Assie, Assie, Assie" Zong hij vrolijk terwijl hij de raarste sprongen maakte. Astracan was een speels veulen. Zijn leven bestond uit drinken, spelen en slapen. Vrolijk dribbelde hij aan de zijde van zijn moeder. Uitdagend hapte hij in haar vacht. Hij merkte dat hij sterker werd en groter. Hij kon ook steeds langer spelen. Toen hij zijn vader zag gleden zijn puppyogen snel naar zijn moeder die het zichtbaar lastig had. Had ze nou een traa op haar wang? Hij had haar nog nooit een traan zien loslaten. Er was duidelijk wat aan de hand. Hij spande zijn spieren aan en duwde trots zijn borst naar voren.

LERAV ONLY

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik ben razend, en wens het niemand toe mij op dit moment onder ogen te moeten komen. De laatste tijd ben ik zo in gedachten verzonken en lig ik zodanig met mezelf in de knoop dat ik gewoon niet te harden ben. Het is enkel E'vesdar die echt tot me door kan dringen en me op andere gedachten kan brengen, door me te verbazen met zijn ongelofelijke steun. Samen met hem zet ik me nu in voor de opleiding van een nieuwe elitegroep, en misschien maar best dat die taak in deze periode valt. Zo heb ik iets waaraan ik me op kan trekken, iets waarin ik me kan uitleven en waarbij ik even niet aan mijn diepe gedachten in verband met Kayleigh moet denken.

Mijn neusgaten staan wijd opengesperd wanneer ik twee bekende lichamen opmerk. Met dat van mijn zoon heb ik geen enkel probleem, maar met Kayleigh wil ik nu eigenlijk liever geen contact. Onze band, als die er nog wel is, zou er alleen maar slechter uitkomen. Ik geloof niet in haar smekerige praat, in haar ontkenningen en haar geslijm. In de verste verte nog niet. Ze heeft me tot in het diepst van mijn ziel gekrenkt, me tot waanzin gedreven en me enigzins weer de oude gemaakt.

Eerst wilde ik zonder omkijken een andere kant kiezen en hen mijden, maar haar stem haakt zich in me vast, doorboort me en maakt me week vanbinnen. Voor de zoveelste keer op rij wordt ik tegenstrijdig met mezelf en is het mijn hart die het overwint van mijn verstand. Mijn lichaam houdt halt en mijn hoeven boren zich diep in de grond. Ik hef mijn neus in de lucht en steek mijn borst krachtig naar voor. Als ze me wil spreken, dan was het aan haar om naar mij toe te komen, en absoluut niet andersom.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh wist dat ze niet bepaald gewenst was, maar ze kon zo niet verder leven. Ze zag het vuur in zijn ogen. De haat, het deed haat pijn. Ze voelde een steek door haar borst gaan. Ze zag dat Lerav duidelijk niet zijn plan was zijn best voor hun relatie te doen. Wat ze best begreep. Ze zette voorzichtig een stap naar voren. wanhopig keek ze hem aan. Met een schuldgevoel, als ze zijn lieve ogen zag. Ze had hem bedrogen, hoe heeft ze hem dat aan kunnen doen."Luister naam me Lerav, pas als ik uit gesproken ben mag je weglopen, voor altijd als je het me niet kan vergeven" Bracht ze zacht uit. Ze had besloten alles te vertellen, waarom ze het had gedaan en wat haar bezielde. "Laten we beginnen met punt één.. Astracan" Begon ze terwijl haar ogen gleden over het veulen dat trots aan haar zijde stond. " Ik wist niet dat ik drachtig was, ineens begon de weeën en was ik aan het bevallen... Ik wilde het eerst niet, maar toen hij eruit was ... hij was zo kwetsbaar... Ik wilde niet dat je dacht dat je een zwak veulen had. Ik wilde je trots maken op je zoon, zodra hij sterk genoeg was. Ik weet dat het fout van me was..." Sprak ze met de tranen in haar ogen. Als het zo uit haar mond klonk was het nog erger. En dan dat andere..." Ze zweeg even . Voorzichtig verliet een zucht haar lippen en begon ze ook dat uit te leggen. " Jij weet niet hoe het is om merrie te zijn. Je hormonen gaan met je op de wandel. En dan dat mormel dat zich niet in kon houden... Ik heb hem toch van me af getrapt? Ik hoor zijn brul nog steeds in mijn oren Ik zat fout, ik weet het..." Vertelde ze vluchtig met een boos randje erop, in de richting van de dode hengst, Gazardiel. Ze zweeg terwijl haar ogen naar de horizon vlogen. Wat zou ze nu graag als het watje wegrennen. Weg van haar problemen. Maar dat kon niet.

Astracan had geen idee waar zijn moeder het over had. Hij was tenslotte te klein voor grote paarden taal. Daarnaast luisterde hij ook maar met een half oor. Hij was constant bezig met aan zijn vader te laten zien hoe groot en sterk hij was. Door zijn borst ver naar voren te duwen zo hoog mogelijk te steigeren. Opeens rende hij bokkend een rondje om zijn vader en trok aan zijn manen, hij wilde spelen. Niet saai staan praten. Maar al snel zag hij dat dit niet het moment daarvoor was en liep hij in een drafje terug naar zijn moeder. Een speelse hinnik om aandacht te trekken verliet zijn lippen, maar blijkbaar hadden de paarden even geen aandacht voor hem. Voorzichtig nam hij een hap van het gras, zoals hij zijn moeder vaak had zien doen. Maar hij wist niet wat hem overkwam. Hij kotste het zo snel uit als hij kon en viel snel aan op de tepels van zijn moeder. Wild schrokte hij de warme melk naar binnen. hij nam zich voor nooit gras te gaan eten.. Hij zou voor altijd melk drinken.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Nog steeds probeer ik in mijn hoofd alles duidelijk voor mezelf op een rijtje te zetten. Ik probeer ergens nog steeds een fout bij mezelf te vinden, eentje die haar toe deze daden heeft aangezet. Maar nee, hoe hard ik het ook probeer, hoe hard ik ook wil bewijzen dar er niets fout zit tussen ons en alles wel weer in z'n plooitjes zal vallen, alles is overbodige moeite. Misschien bestaat er een kans dat ik in staat ben haar te vergeven, maar die kans is miniem. Ik hoop dat ze zich daarvan al bewust is, en niet naar mij komt om uit te huilen en me te overhalen door middel van een opgevoerd toneeltje, waardoor ik niet anders zou kunnen dan toegeven aan mijn medelijden. Maar uiteindelijk beslis ik gewoon zo hard mogelijk op mijn tanden te bijten, te luisteren, te antwoorden wanneer me een vraag wordt gesteld, en verder gewoon mijn gang te gaan, alleen. Ik weet me best te voeden met de vriendschap van E'vesdar, en een eventuele band met mijn enige zoon Astracan.

Mocht ze zelfs bereid zijn Astracan volledig van me te ontnemen en hem een band met mij te ontzeggen, dan zou ik haar al helemaal gestoord vinden. Dan zou ik mezelf afvragen wat ik ooit in haar heb gezien, of ik echt zo blind ben geweest voor haar overheersende egoïsme. Heb ik al die jaren naar haar gezocht en mezelf ondervoed, om uiteindelijk enkel dit van haar te mogen verwachten? Ik heb naar de verhalen van E'vesdar geluisterd, waaruit ik begrijp dat het verschrikkelijk moet zijn om enkel een leegte te kunnen voelen wanneer je aan je zoon denkt, waarvan je niet eens weet hoe hij eruit ziet en wat zijn karakter is. Nee, ik wil gegarandeerd niet hetzelfde, foutieve, pad inslaan als hem, ik wil het beter doen.

De merrie en het jonge veulen komen al snel voor me staan. Met bewondering kijk ik naar Astracan, die inmiddels al heel wat gegroeid is en aanzienlijk wat spiermassa heeft opgedaan. Ik wilde naar hem toespringen en hem omhelzen, hem duidelijk maken dat ik niet hetzelfde voel voor hem als tegenover zijn moeder. Maar het dier is nog zo jong, hij zou enkel nog meer verward zijn dan hij nu duidelijk al is. De stem van Kayleigh doorbreekt mijn gedachten, en mijn oren schieten nijdig mijn hals in. Het is duidelijk dat ik me erger aan haar onuitstaanbare gedrag. Toch luister ik naar haar - in mijn ogen - geslijm. Echter hanteer ik het principe van 'het ene oor in, het ander weer uit'. Het kan me niet schelen wat ze te zeggen heeft, wat ze heeft gedaan is hoe dan ook fout, daar valt niets over te verklaren. 'Je weet helemaal niets, Kayleigh. Houd toch gewoon je mond, voor je weer iets fouts zegt, en de dingen alleen maar erger maakt. Je hebt niet alleen mij, maar daarbij ook je bloedeigen zoon bedrogen. Besef je dat wel? Wacht, ik zal je het antwoord geven; nee, dat weet je niet. Je hebt er geen benul van hoe wij ons hierover voelen. Maargoed, ik heb geen zin hier nog meer woorden aan vuil te maken, bereid om het je überhaupt te vergeven ben ik toch niet.' Ik bries nijdig in haar richting, draai me de andere kant op, en stap met een forse tred weg. Nog een laatste keer draai ik mijn hals in hun richting, kijk mijn veulen hartverwarmend aan, omdat het me breekt hem zo teleur te moeten stellen. Hij zal me snappen, wanneer zijn leeftijd hem dat mogelijk maakt. Kayleigh kan me volgen als ze dat zou willen, maar het is niet dat ik daar persé naar verlang.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hopeloos keek ze Lerav aan, die duidelijk niet van plan was haar te vergeven. Ze keek uit haar ooghoeken naar Astracan. Ze wilde dat hij de tijd die hij had verloren met zijn vader inhaalde. Zelfs als het niet meer goed zou komen met Lerav. Ze zou altijd van Lerav blijven houden. Of het nou over was of niet. Ze wilde dat Astracan ook wist wat ene goed paard Lerav is. Ze wilde dat Astracan later net als zijn vader was. Sterk en dapper. Ze voelde langzaam haar ogen vol lopen. Bij de woorden van Lerav knapte er wat. Ze gunde zichzelf geen leven meer. Wat ze had gedaan, het was onvergetelijk. Langzaam voelde ze een dikke traan over haar wangen rollen. Snelle schudde ze haar hoofd waardoor haar manen langzaam over de traan vielen en het tafereel bedekte. Ze kon geen antwoord meer geven. Het was over. Hoe graag ze ook wilde. Ze was te dom geweest. Het kwam nu pas aan, dat ze haar droompaard kwijt was.

Ze keek toe hoe Lerav zich omdraaide. Toen hij haar niet meer bekeek drukte ze zacht Astracan tegen zich aan. Ze keek toe hoe hij bij elke seconde wat kleiner werd. Opeens kwamen haar hoeven los. Een schorre hinnik verliet haar keel terwijl ze in een elegante maar nijdige draf achter hem aan ging. " Lerav... Alsjeblieft" Zei ze zachtjes met een schorre stem. Ze hoorde hoe Astracan ineens een wanhoops kreet liet gaan

Opeens drong het tot hem door wat er aan de hand was. Hij hoorde zijn kleine hersentjes bijna kraken. Het kwam als een schok voor hem aan. Hij dacht dat hij nu zijn hele leven bij mama en papa samen zou zijn. Hij zag hoe zijn moeder verdrietig zijn vader aankeek. Toen zijn vader zich omdraaide en zijn moeder hinnikte knapte er iets in hem, wat bij zijn moeder ook het geval leek te zijn "Papa!! Laat ons niet alleen!" Schreeuwde hij bang ui naar zijn vader. Bang om weer zonder zijn vader verder te moeten. Hij wilde samen met zijn ouders zijn. Als een gezinnetje, net als alle andere paarden. En hij wilde van zijn vader leren hoe hij later net als hem werd. Hij sprintte achter zijn vader aan en ging dwars voor hem staan. Duwde zijn bost naar voren en keek boos in de verbaasde ogen van Lerav. "Terug jij!" Commandeerde hij zijn vader. Hij zette stoer een stap naar voren met de hoop dat Lera zou reageren. "Hoor je niet wat ik zeg?" Vroeg hij stoer. Hij had gezien hoe een groot paard dat had zien doen. Hij had onder de indruk gestaan hoe hij toen achteruit was gelopen dus wilde het graag eens experimenteren.

**Profile**

» Lerav
» Where are you! |LERAV|
» LERAV~ Can I see you back?
» Alone for a moment, a moment to change your mind |Lerav|
» Times for new life ~Lerav

What can I do... |Lerav|

What can I do... |Lerav|

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen