Xariv`s glanzende witte lichaam had zich in Orlais gevestigd nadat hij door Libertad was toegelaten tot de 2e rang. de ranke hengst voelde zich hier een stuk beter. Hij miste de prachtige zwarte Omniel verschrikkelijk en had bijna iedere nacht nachtmerries waarin zij in de problemen zat en hij niet op tijd kwam om haar te redden. toch was het beter zo. ze konden nu alle 2 groeien. zij kon helen van het moeilijke verleden wat ze had gehad, vrienden maken, minder bang zijn. en hij, hij kon òpgroeien. een volwassen hengst worden, klaar voor een echte relatie. hij hoopte alleen dat als ze allebei zo ver waren, dat ze dan nog samen konden zijn. hij vreesde dat de tijd haar verdriet zou veranderen in kwaadheid, en dat ze hem niet meer zou willen zien. toch was zijn leven niet het zelfde zonder haar. er zat een gat in zijn hart, hij bleef dromen over een toekomst met haar, hopend dat hij haar opnieuw zou kunnen ontmoeten. het was dan wel net Blauwe maan geweest, en hij wist dat de schimmen nog niet ver weg zouden zijn, zich wentelend in de vreugde die ze hadden beleefd in het bang maken van de kuddepaarden, maar Xariv voelde zich niet bepaald zenuwachtig of bang. hij wist dat hij in de buurt van de kudde was en dus binnen het bereik van hulp, als hij die al nodig had. Hij stond rustig te grazen aan de rand van de rotsen bij het strand. de zilte zeelucht koelde zijn vacht af die onder de brandende zon behoorlijk warm kon worden. zijn witte vacht leek te schijnen in de zon, waardoor hij extra opviel in het groen en grijze landschap. hij gaf er niet zoveel om. hij wist dat hij voeldoende snelheid en kracht bezat om wie dan ook aan te kunnen. Plots hoort hij een geluid en spitst hij zijn oren, terwijl zijn gedachten nog half weg waren, verweg bij de liefde die hij nog altijd voelde voor de zwarte merrie. het geluid won het van zijn gedachten en hij schudde zijn hoofd, zijn verwarde gedachten wegdrukkend naar de achtergrond en zijn donkere ogen om zich heen turend, hopend de oorsprong van het geluid te vinden. Hij was niet voor niks aangenomen om vechter te zijn, om de kudde paarden van BMH te verdedigen en te beschermen tegen de gevaren van buitenaf, inclusief de schimmen. hij stomd hoog op zijn ranke benen, zijn neus snuivend en zijn ogen en oren druk bezig de omgeving te ontdekken, opzoek naar het paard dat hij had geroken, het geluid dat hij had gehoord. rank two

zijn ogen en neus lieten hem in zijn geheugen graven, en lang duurde dat niet. het paard wat daar liep, dat was zijn Omniel, dat kon niet anders. zou ze rang 2 zijn geworden? zou ze hem zoeken? had ze hem gemist of kwam ze hem zeggen dat ze hem haatte? Zijn ogen werden groot van ongeloof, zijn lichaam aangespannen van ingehouden blijheid, zodra hij haar dan ook eindelijk zag. haar zwarte, glanzende vacht en prachtige ogen, zijn hart maakte een sprongetje. hij brieste, liet zijn nek in een prachtige krul maken en draafde naar haar toe, zijn staart hoog en zijn lichaam dansend op de zanderige ondergrond. hij hield halt voor haar, hinnikte zacht en liefdevol en keek haar aan, zijn ranke lippen gesierd door een enorme glimlach. hij was zo blij om haar te zien. de twijfelachtige blik in haar ogen liet hem schrikken. ze dacht toch niet dat hij haar ooit zou laten zitten? Zonder iets te zeggen drukte hij zijn neus op die fluwelen van haar, zijn ogen gesloten, genietend van het moment. 'mijn lieve Omniel.' het was gefluister, charmant als altijd. liefdevol en zacht. hij was zo blij haar weer te zien, dat hij niet meer kon doen dan haar gelukzalig aan te kijken, vergetend dat hij haar niet wilde zien tot hij er achter was of dit was wat hij wilde, een vaste merrie, een gezin misschien. nu hij haar zag, waren al zijn twijfels in een klap verdwenen. het enige wat hij wilde, was haar, Omniel naast zijn zijde, dat was alles wat hij wilde. rank two

een zachte hinnik verliet zijn lippen terwijl hij haar door zijn manen voelde gaan. hij was intens gelukkig nu, hij had zíjn merrie nu, en zij accepteerde hem klaarblijkelijk ook meteen weer als haar hengst. ze had totaal geen haat tegen hem ontwikkelt, het geen hij bang voor was, integendeel, ze had hem ook gemist, net zoals hij haar had gemist. hij deed zacht een pas achteruit, haar neus onder zijn manen uitglijdend. even rilde hij, nagenietend van haar aanraking. hij kijkt haar aan, zijn ogen twinkelend, en duwt zijn neus nogmaals tegen de hare. 'Ben je hier voor mij? of heb je ook de 2e rang behaald?' zijn stem was charmant en diep als altijd, zijn oren en ogen constant de omgeving afspeurend naar gevaar, zoals het een vechter betaamde, en ja, en vechter was hij geworden. zijn ogen glijden vluchtig over Omniel, waarbij hij tot de conclusie komt dat ze niks mankeerde, alles was goed en ze zag er nog altijd fantastisch uit. rank two

het altijd al gespierde lichaam van de witte arabier was nóg gespierder en soepeler geworden dankzij het vele trainen. het enige nadeel aan het vechter zijn was dat hij wist dat hij zijn leven riskeerde, en dat hij op dit moment óveral gevaren zag. hij was echter vastbesloten om zijn leven te riskeren voor de paarden van BMH, en mocht er iets met hem gebeuren, dan zou hij zoveel mogelijk schimmen met hem mee ten onder nemen. hij zette moeiteloos zijn ranke lichaam in beweging, zijn gespierde achterhand zijn lichaam ondersteunend, de lange witte lokken langs zijn hals wapperend en zijn spieren rollend onder zijn glanzende vacht. Al snel had hij de prachtige zwarte merrie ingehaald en liet zichzelf overgaan in een ontspannen drafje, zijn oren en ogen nog altijd de omgeving in de gaten houdend. bij brieste , zijn ranke hoofd schudde even en hij glimlachte zijn charmante glimlach zoals altijd. hij keek opzij, zíjn merrie aan zijn zijde. hij glimlachte nog breder. toen dacht hij er aan wat er kon gebeuren als hij druk bezig was met het beschermen van andere paarden tijdens de blauwe maan; hij zou er niet zijn om zijn Omniel te beschermen. even flikkerde er paniek door zijn ogen. Omniel wist waarschijnlijk nog niet eens dat hij was benoemd tot vechter. Nogmaals brieste hij, zijn keel droog. 'Ommie,' hij grijnsde om het belachelijke koosnaampje. 'Ik ben benoemd tot vechter..' ergens was hij heel trots op zichzelf, de kans om vechter te worden had niet iedereen. er waren maar 4 plaatsen, en hij was er éen van. hij hoopte maar dat Omniel begreep dat dit zíjn levensdoel was, dat hij dit moest doen om zichzelf bezig te houden, en dat zij ook trots zou zijn op hem.. rank two

Zijn donkere ogen waren vol vechtlust, liefde en vertrouwen op die van de prachtige zwarte merrie gericht. hij was enorm blij dat ze, hoewel ze eerst duidelijk twijfelde, hem nu toch trots aan keek en duidelijk blij was met zijn status als vechter. hij glimlachte en liet zijn neus even tegen haar zachte wang aandrukken, waarna hij sierlijk zijn lichaam verder laat draven, zijn staart opgeheven en dansend op de gure wind die Orlais en de rest van BMH in zijn greep hield en de komst van de herfst aankondigde. Al snel zag hij het strand voor hen opdoemen. echter, in plaats van erop af te draven, liet hij zijn lichaam behendig naar links wenden, waardoor ze nu juist weer van het strand af gingen. Xariv wist een plek die vele malen mooier was dan het strand, namelijk de grotten er boven waarlangs je uitzicht had op het strand, de zee, en de prachtige zonsondergang boven het water. rank two

Xariv had zoals altijd zijn charmante glimlach op zijn gelaat, zijn ranke witte lichaam zich soepel naar Omniel bewegend, kijkend naar de onderzakkende zon. toen de zon onder was was het meteen een stuk kouder en donkerder buiten. Omniel was intussen gaan liggen en Xariv bewoog zich naar haar toe. hij torende nu boven haar uit, en liet zijn neus zakken op haar wang. `weet je nog de eerste keer dat we elkaar ontmoetten, dat we in het bos bij de grot sliepen?` hij glimlachte verliefd naar haar en liet zijn lichaam zakken. hij verlegde zich iets en vleidde zich tegen haar aan, zijn nek over haar schouder, zijn hoofd tussen haar manen. *sorry, no inspi >.< rank two

terwijl ze zo naast hem ligt laat hij zijn ogen nogmaals over haar heen glijden, insgelukkig. al snel valt hij in een oppervlakkige slaap, waarbij hij wakker schiet van alles wat ritselt. een echte vechter en beschermer, altijd gespitst op eventueel gevaar. de nacht is lang en koud. zodra de eerste ochtend stralen van de zon de grot weer in komen staat hij voorzichtig op, proberend de prachtige Omniel niet wakker te maken, waarna hij zijn neus voorzichtig de grot uitsteekt, de ijselijke kou in. het had gesneeuwd vannacht, en de grond was bedekt met een dikke laag prachtige, witte sneeuw. daarachter verhief een waterig zonnetje zich uit de zee, die straalde door de sneeuw. zijn donkere ogen genoten van het schouwspel van licht en water in de ochtend, en hij zuchtte, zo gelukkig met zijn prachtige merrie en zijn heerlijke leven. dan draait hij zich om, zijn ogen over Omniel glijdend, een glimlach om zijn lippen. ja, zijn leven was prachtig. rank two

zijn ogen volgen haar door de sneeuw krakende stappen, de afdrukken die in de prachtige sneeuw verschijnen en hoe haar prachtige lichaam afsteekt bij de witte grond. haar woorden laten hem schrikken en even wend hij zijn ogen af, staart over de zee, nadenkend. wat kon er wel niet allemaal met veulens gebeuren? het was een hele verantwoordelijkheid en met zijn taak als vechter had hij het al druk genoeg. daarbij voelde hij zich persoonlijk verantwoordelijk voor Omniel, die hij áltijd zou beschermen, en als daar een veulen bij zou komen, zou hij die ook onvoorwaardelijk liefde moeten schenken en moeten beschermen. hoe ging hij dat bolwerken? en daarbij, veulens konden van alles mankeren. ze konden vallen, verdrinken, zo in vuur lopen, en, veulens waren een geliefde schimmenprooi.. toch, zijn prachtige omniel wenste het, en hij wist, dat het hun liefde zou bezegelen. een eigen veulen, zo'n dartel, onbeschreven blad wat hun dan alles mochten leren.. het had wel wat. een omniel/xariv kruising.. wat zou dat worden? een glimlach sierde zijn lippen opnieuw terwijl hij haar weer aankeek. 'Als jij zeker weet dat je dat wilt, dan wil ik het ook.' hij duwt even zijn neus tegen haar maantop, en sluit zijn ogen. rank two

geruisloos was hij Omniel de grot uit gevolgd in de richting van het strand. de omslag in haar gedachten waren hem niet onopgemerkt gebleven en even twijfelde hij of hij er iets over moest zeggen. Hij wist hoe moeilijk ze het vond om over haar verleden te praten, laat staan er over na te denken, en besluit zijn mond gesloten te houden. Over de krakend verse sneeuw lijken zijn normaal geruisloze hoeven wel olifanten poten. daar in tegen leek zijn lichaam samen te smelten met de sneeuw, de zelfde prachtige, hagelwitte kleur maakte dat hij nu eens een keer niet opviel maar juist gecamoufleerd was. hij kijkt naar Omniel, zijn ogen half dicht geknepen tegen de gemene wind die om hen heen blaast. wat een verschil waren ze toch. Normaal was Omniel gecamoufleerd en hij enorm opvallend, nu stak haar zwarte vacht tegen de sneeuw af en was hij nauwelijks te zien van veraf. hij grinnikt zacht en komt dan weer in beweging achter haar aan, zijn hoeven voorzichtig neerzettend om uit te kijken voor gladde stukken. Zijn ogen glijden over het strand, waar ook hopen sneeuw op het zand lagen, op sommige plekken beige door de hoeven die het omgewoeld hadden, waardoor het zand een papperige zooi tussen de sneeuw maakte. rond het water was een strook zand te zien die nog vrij van sneeuw was, ongeveer een meter breed en zich uitstrekkend over het hele strand. hier was de zee bij zijn getijdes over het strand gekomen en het zoute water had de sneeuw geen kas gegeven om te blijven liggen. Hij hoort Omniels gegiechel en kijkt glimlachend naar haar op, zijn voorhoef speels door de sneeuw schrapend, en dan steigert hij, waardoor hij met zijn hoeven sneeuw omhoog schept en dat op Omniel gooit. rank two, fighter

Omniel had altijd al van rennen gehouden, dus het verbaasde hem niks dat ze ervan door vloog. Meteen zette hij de achtervolging in, maar door haar snelheid schopte ze enorme kluiten sneeuw en zand omhoog, waardoor hij gedwongen werd op afstand te blijven. Plots staat zijn prachtige merrie na een sliding stop doodstil, haar ogen angstig en haar hele lichaam verkrampt. Xariv briest zacht, zich afvragend wat ze doet. hij remt ook af, en met rustige stap passen komt hij dichterbij, net op tijd om haar te horen fluisteren dat het niet kan. hij knijpt zijn ogen samen, turend in de richting die zij op kijkt, maar kan niks vreemds ontdekken. Omniel laat zich neervallen, en verbaasd blijft Xariv over haar heen staan. 'Ommie, tis veelste koud om zo te liggen in de sneeuw.' zijn stem zacht, wetend dat Omniel zich ergens anders bevind, in haar gedachten. 'Komop schat, opstaan, straks raak je onderkoeld!' zijn stem begint een beetje een paniekerig ondertoontje te krijgen in zijn charmante, diepe geluid. rank two, fighter