Iedere dag verwonderde de jonge merrie zich wel ergens over, ze stelde altijd vragen; hoe, wat, waarom? Vandaag was het iets simpeler, ze was zich aan het verwonderen over het feit dat ze nog steeds leefde. Bizar, af en toe. Mylae was roekeloos, jong, onbezonnen en voornamelijk naïef. Van dit laatste was ze zich af en toe bewust en vandaag was zo'n dag. Hoe kon ze zichzelf, ondanks deze eigenschappen, toch nog in leven houden? Haar leven leek te zijn geweven van spinnenwebben, ultradunne draadjes die een fragiele constructie in stand moesten houden. Één windvlaag en het zou worden losgerukt uit zijn vaste substantie en zijn overgeleverd aan de genade van de wind, genadeloos vernietigend. Langzaam ademde Mylae uit, een klein wolkje van vochtige lucht dat in de ijzige omgeving opsteeg, het leek zo vergankelijk. Alles was zo vergankelijk. Kijk nou, dacht ze vol minachting naar haarzelf, terwijl ze zichzelf een mentaal standje toebedeelde. De winter is nog maar net begonnen en jij zit alweer depressief te denken aan de vergankelijkheid van het leven, ja, dat is zeker een goede reden om ook deze winter weer te overleven. Probeer eens een positieve kant aan de winter te vinden. Met hernieuwde energie probeerde ze zich te herpakken en begon in gedachten een lijst samen te stellen van dingen die positief waren aan de winter. De lijst bleef bedroevend kort. Haar persoonlijke favoriet (en de enige op het mentale lijstje); het geluid van vallende sneeuw. Ze wist niet zeker of het eigenlijk wel een geluid was, maar de wereld die bedekt werd door een wit laagje, het dempende effect van de sneeuw die zachtjes neerdwarrelde, dat vond ze mooi. En al snel waren haar gedachten weer even helder als de ijsblauwe lucht, terwijl ze op zoek ging naar wat gezelschap. Misschien waren er nog anderen die een positieve kant zagen aan de winter.

.. rise from the ashes

De merrie stond daar een tijdje, ogen halfdicht, luisterend naar de vallende sneeuw. De wind die o zo koud overal doorheen sneed. Ze dacht dat ze nu pas de functie van het vinden van een partner begreep; een beetje warmte op de koude winterdagen. Liefde betekende warmte. Helaas was Mylae een vreemde met het begrip liefde en eigenlijk, als ze heel eerlijk was (en dat was ze graag, dat maakte het leven een stuk simpeler) dan was ze van plan om die vreemde te blijven. Voorlopig had ze meer dan genoeg aan zichzelf. Een ander geluid bereikte haar oren en met een ruk kwam haar hoofd omhoog, trok zichzelf weer uit haar dromerige waas. Minder dromen, meer leven, voordat je dood bent, vermaande ze zichzelf. Ze zou beter moeten weten, hier in BMH, als je niet goed genoeg oplette dan kon dagdromen je leven kosten. Tussen haar lange goudkleurige wimpers tuurde Mylae door de sneeuw naar het zwarte gestalte dat langzaam naar haar toe stapte. Ze analyseerde hem grondig, iedere stap, op haar hoede voor het onverwachte. Hij liep ontspannen door de sneeuw, zou hij het niet koud hebben? En hoe wist hij zo zeker dat hij niets van haar te vrezen had? Zou zij iets van hem moeten vrezen? Voordat ze haar eigen gedachten kon beantwoorden werd ze aangesproken door de zwarte hengst. Zijn 'hallo' klonk ontspannen, zijn stem diep en charmant. Mylae daarentegen was gespannen, een spiertje trilde onder haar huid. Ze wist maar al te goed dat ze een makkelijk slachtoffer kon zijn en daarom leek wantrouwen beter dan het naïeve vertrouwen waar ze voorheen vaak mee rondstrooide. Maar ze was ook wispelturig en al snel won haar nieuwschierigheid van het wantrouwen. Een kleine glimlach krulde om haar welgevormde lippen en kleine lichtjes vonkten op in haar ogen, alvorens ze haar hals een beetje krulde, zijn geur opsnoof en met haar hoge stem vroeg "hallo, wie ben jíj?".

.. rise from the ashes