A Poisonous Beauty.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Wolkjes met dampen van mijn hete lichaam stijgen naar boven terwijl ik me een weg baan door de sneeuw. Mijn amberkleurige ogen onderzoeken kalm de omgeving, tenslotte ben ik hier niet zonder een reden. Sterker nog ik doe vrijwel niets zonder een reden. Mijn ogen vernauwen zich zo nu en dan wanneer ik het idee krijg dat ik een zwart gestalte zie van een merrie, want het is haar die ik zoek. Een merrie gehuld in zwart, met aftekeningen van de maan zo zeggen ze. Ze gaat onder de naam Nachtschade maar meerdere mensen hebben haar ook al Belladonna genoemd. Ik grimas bij die naam, het past vast goed bij haar. Wanneer Avanti me opgedragen had haar op te zoeken was ik eerst vol verwachting geweest, ik kon daadwerkelijk niet wachten tot ik haar de nek mocht omdraaien. Toen Avanti me overigens vertelde dat het niet om te moorden is, maar om veillig te stellen vlogen mijn verwachtingen door de deur. En nu dus met lichte tegenzin en in een chagerijnige bui loop ik door de sneeuw te ploegen om zoek naar deze Nachtschade. Veillig stellen... Daar ben ik misschien juist niet de geschikte schim voor, vooral als het om merries draait, viezerik dat ik ben. Ik grimas weer om mijn eigen gebreken en stommiteiten. Dingen die me voor mijn eigen gevoel nog een beetje levend maken, wanneer ik er aan denk. De laatste slierten van gevoel in mijn lichaam koester ik met heel mijn zwarte gat, zodat ik deze gevoelens hopelijk kan onthouden wanneer ze voor goed verdwijnen. Het oude gevoel voor haar ben ik al verloren, ik kan me niet meer herrineren hoe het voelt om lief te hebben, hoe het voelt om haar neus in jou manen te hebben.. Er is helemaal niets meer. Telkens wanneer ik het gevoel heb dat ik het me weer kan herrineren slipt het tussen mijn hoeven weg, in de vergetelheid. Avanti zei dat ik haar hier ergens in Ferelden moest vinden, maar de merrie is nergens te vinden. Geërgerd door mijn opdracht snuif ik luid, pluimen waterdamp naar de hemel sturend. Waarom hadden ze deze opdracht niet aan de merrie kunnen geven? De merrie met de roze manen was hier veel meer geschikt voor.. Merries kunnen het tenslotte zó goed met elkaar vinden. Emotieloos ploeg ik verder door de sneeuw heen, mijn ogen gefocused op alles wat met zwart te maken heeft.

Wanneer mijn lichaam bedekt word door de schaduwen van de bomen merk ik pas dat ik het bos ben ingetreden en verlaag ik mijn tempo naar een sjokkende stap. Nog eventjes en deze merrie kon van mij echt omvallen, sterker nog wanneer ik haar eindelijk vind wil ik haar persoonlijk de nek omdraaien. Belladonna, Nachtschade een plant die ontzettend mooi is en vertaald kan worden in beautifull lady, en tevens een giftige bes is die je binnen een mum van tijd plat kan leggen. Zal deze merrie haar naam verdienen en mij ook binnen een mum van tijd plat leggen? Ik grinnik zacht, een merrie zeker. Grimmig stap ik verder door het bos heen mijn hoofd hoog in de lucht gehesen, hopend enige geur van haar op te vangen. Tot mijn ergernis is er niets, zilch nul noppes nak. Ik besluit mijn neus te volgen naar een dun stroompje water, mijn oren plat in mijn nek gelegd. Verrekte Avanti en zijn nutteloze missies. Ik steek mijn neus in het verkoelende water maar krijg geen slok door mijn keel heen. Het idee dat die merrie ergens vrij en blij rondloopt en elk moment aangevallen kan worden irriteerd me te veel. Ik ruk mijn neus weer uit het water en begin weer te stappen in de richting van waar dan ook op zoek naar haar zwarte lichaam. Wanneer ik bij een stenig gebied aan kom in het woud hoor ik achter me iets ritselen. Meteen draai ik me als de wiedeweerga om en richt ik me naar het 'gevaar.' Uiteindelijk blijkt het een konijn te zijn wat angstig van me wegvlucht. Mijn ogen zijn overigens al lang op wat anders gevallen, onder bij de grond staan namelijk paarse plantjes. A poisonous beauty, fluister ik zachtjes voordat ik waterig glimlach. Toeval bestaat niet. Wanneer ik mijn blik weer vooruit richt zie ik een zwarte schaduw langs mijn ogen glijden. Zonder twijfel draaf ik in de richting van haar geur en kom ik uiteindelijk tegenover haar te staan. Belladonna, neem ik aan? Of zal ik het op Nachtschade houden? Vraag ik met een geërgerde stem. Ik had geen zin meer in leuke conversaties, het enige doel voor mij was haar veillig door deze blauwe maan te zeulen en that's it. Geen verdere poespas of wat dan ook.
Alleen Nachtschade

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Gast **Profile**

Een witte mist verspreid zich geleidelijk door de dennenbomen, het kronkelt rond de stammen en lost dan weer op in de donkere nacht. Het zachte ruizen van de wind werkt kalmerend, de mossige grond onder haar hoeven voelde vertrouwd. Ondanks dat ze nog nooit in het gebied had geweest, nog nooit de geuren van deze paarden had geroken, ze voelde zich makkelijk thuis. De kou van de bergen omringt haar als een oude vriend, en ze omhelst deze met liefde terug. De ranke bruine merrie hield van de kou, de ijzige wind op haar vacht, het tintelen van je ledenmaten. De nacht was gevallen en de warmte van de zon was verdwenen, het was nacht, ze voelde het. Moeiteloos en kalm beweegt ze haar ranke lichaam tussen de bomen door, alsof er niks aan haar mankeerde, alsof ze kon zien als ieder ander. Ondanks dat de nacht was gevallen, en ze minder kon zien als alles donker was, toch voelde ze zich beter wanneer de avond was ingetreden. Je kon zonder moeite oplossen in de schaduwen en je verborgen houden voor elk dier, iets waar Nachtschade de voorkeur aan gaf.

Moeiteloos beweegt ze haar lenige bruine lichaam door het woud heen, haar hoeven zo zorgvuldig plaatsend dat ze niet boven het geluid van het woud zelf uit komt. Haar zachte lange manen ruizen zachtjes tegen haar hals aan bij elke stap die ze zet, haar heldere witte ogen verbergend achter de glanzende zwarte strengen.

Ze had zijn geur al geroken, een sterke geur die zweet en kilte met zich mee bracht, hoogstwaarschijnlijk een hengst die zich voegde tot de slaven van Avanti. Ze had geweten dat ze haar zouden volgen, zouden toe kijken of ze haar taak wel goed af handelde, maar nooit had ze verwacht dat ze zich zo bekeken zou voelen, zo een inbreuk op haar privacy gepleegd zou worden. Ze heft haar slanke hoofd en priemt haar oren naar voren, het geluid van de hengst nadert en lening danst ze van hem weg, weg uit zijn gezichtsveld. Echter hield ze het spel niet lang vol, ze kon niet eeuwig voor hem blijven vluchten, in haar haast zet ze haar hoeven fout neer en weerklinkt er een onnatuurlijk geluid boven de geluiden van het woud zelf uit. Een kraai vliegt op enkele meters boven haar hoofd en voor ze het weet voelt ze de hete blik van de hengst, zijn aanwezigheid dicht bij haar lichaam.

Ze heft haar bruine hoofd en probeert de hengst te onderscheidden van het woud, maar zijn kleur was te donker en de nacht was donker, hij viel weg in de schaduwen. Het enige dat ze goed kon waarnemen waren zijn amber gekleurde ogen, heet en gevaarlijk oplichtend in de waas van zwart en blauw licht. Ze briest kort, geïrriteerd door zijn aanwezigheid en kijkt van hem weg. 'Voor mijn part noem je me je liefje, kan het mij een flikker schelen' Nijdig legt ze haar oren voor een korte seconde plat in haar hals, echter was geluid te belangrijk voor haar om te negeren, dus priemt ze één oor weer naar hem toe. 'Heb je geen merrie's om mee te spelen? Geen veulens om uit elkaar te trekken?' Ze trekt haar wenkbrauw omhoog als ze haar hoofd weer naar hem toe wend. 'Oh geweldig, Avanti heeft de hengst gestuurd die toch niet veel beters te doen heeft. Fine by me' Ze schud haar ranke hoofd en stapt bij hem vandaan, word moeiteloos weer opgeslokt in de donkere schaduwen.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash, Aurelius <3

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Een korte rilling gaat over mijn rug wanneer voor heel eventjes de ijskoude wind komt opzetten. Ik zucht en staar terug in de witte ogen van de merrie voor me. Nachtschade of Belladonna hoe ze ook heet, de merrie waarvoor ik zojuist uren in de sneeuw heb liggen ploegen. Met een vragende blik staar ik haar aan hoewel geen van mijn vragen echt beantwoord worden. Ik klik afkeurend met mijn tong en laat mijn ogen voor de eerste keer goed over haar lichaam gaan. Ze leek me een snel type, een type die mij vast en zeker zomaar voorbij zou kunnen rennen als het op snelheid aan komt. Kracht kan ik haar niet op inschatten maar samen met de blauwe maan kan er tenslotte niemand tegen mij op, buiten die zielige zielen van een leiders. Voor een moment wil ik mijn mond openen om wat te zeggen maar besluit het uiteindelijk maar te laten. Waarom moest ik ook alweer oppassen op deze merrie? Een blik op deze merrie verteld me al genoeg over haar en verteld me bovendien dat deze merrie helemaal geen bescherming nodig heeft. Ik laat mijn voorheen opgezette hals langzaam zakken naar een comfortabeler niveau en staar dan schaapachtig terug in haar ogen. Ik weet niet wat ik van haar magische ogen moet denken, nog nooit heb ik zo teruggekeken in glazige spiegels die enkel mijn spiegelbeeld weergeven. Okay.. Ze is interresant en ik weet zeker dat er meer achter haar schuilt dan ze me nu laat zien. Ik zucht zachtjes, ik kom overal wel achter, tenslotte ga ik haar elke pas stalken die ze zegt, mits ze met leiders rondhangt dan zal ik op een afstandje staan kijken. Nee deze rot'missie' mag dan wel eenvoudig zijn, maar de uitvoering ervan zal nog steeds vlekkeloos zijn. Ergens kan ik me dan ook weer voorstellen dat Avanti mij heeft gekozen, tenslotte lijkt me dit niet de eenvoudigste merrie om over te halen.. En dat vind ik enkel leuk, interresant en geeft haar meteen al wat extra punten. Niet naief, maar met een brein in dat hoofdje van haar.

Nachtschade briest met een geirriteerde toon voordat ze van me wegkijkt en mijn vraag beantwoord. Ik grinnik enkel kort, Prima dan, Princess. Zeg ik met een sarcastische stem mijn ogen van de hare naar de grond flitsend. Als ze de grond weer verlaten heeft ze haar oren in haar nek gelegd en kijkt ze me met een pissige blik aan. Awh, waarom zo vijandig? Ik kom je alleen helpen. De laatste zin zeg ik met een pruillipje en een iets hoger en in mijn oren zielig stemmetje. Ik grimas daarna al snel mijn tanden bloot en luister naar haar volgende worden. Haar stem komt als belletjes tussen de sneeuw door en brengt voor een moment een scheut van warmte in mijn lichaam. Al is het maar voor heel eventjes, ik geniet van het warme gevoel wanneer ze tegen me praat. Het geeft me voor die hele kleine seconde het gevoel dat er toch nog leven in dit lichaam zit. Op mijn gezicht is geen enkel teken van mijn kwetsbare momentje en ik antwoord dan ook onverstoord op haar woorden. Nee, de meeste veulens zijn al gekidnapt door anderen, bovendien speel ik mijn spel liever met diegene die wel al kunnen denken over iets. En over de merries.. Je geloofd toch zeker niet dat ik van die naieve wezens een veulen wil!? Dan erven ze meteen het idiote karakter en de slappe bouw.. Een veulen met jou daarentegen.. Zeg ik op een charmante toon terwijl ik de afstand nog iets verklein, mijn lippen gekruld in een haast verleidende glimlach. Mijn ogen heb ik plots vol lust op haar tengere lichaam gericht mijn lichaam de afstand tussen ons nog steeds verkleinend. Zachtjes bots ik tegen haar aan, nee schuur eerder tegen haar aan. Ik hoor haar warme stem weer die me tintelingen door mijn al dode lichaam geeft. Voor een moment lach ik hard op om haar vervolgens vrolijk aan te staren. Nu wel, jou vergezellen namelijk and isn't that just a party? Het sarcasme druipt over mijn lippen heen bij mijn laatste woorden, als ik ergens anders op dit moment kon zijn dan had ik dat gedaan, maar nee.. De straffen die Avanti en de rest kunnen bedenken zijn onmenselijk en daar ben ik niet graag het slachtoffer van. Ik heb schijt aan Avanti, maar op zo'n moment wil ik hem liever gehoorzamen als stom tegen hem in gaan en pijn lijden. Plots begint de merrie te stoppen het contact tussen onze lichamen verbrekend. Ik word uit mijn gedachten getrokken en volg haar zonder enige problemen in het donker. Enkel de alweer witte maan schijnt lichtjes op onze vachten waardoor ik boom van Beauty kan onderscheiden. Pestend bijt ik in haar staartwortel, eerder een plagende beet als een echt pijnlijke. Nee, niemand mag deze merrie aanraken en daar ben ik er ook een van, helaas.. Beauty~ Roep ik zeurend, waar gaan we heee-een. Vraag ik pestend mijn oren geamusseerd naar voren gespitst benieuwd naar wat deze merrie allemaal te zeggen heeft. Beauty, hang je hier altijd rond? Vraag ik wat afwezig , voordat ze overigens antwoord kan geven zeg ik nog blij: Je begint echt steeds meer op de merrie van mijn dromen te lijken. Mijn ogen vlammen weer naar de hare voordat ik ze weer op de vloer onder me richt. In vergelijking met mij beweegt ze zich muisstil over de (normaal) krakende takken heen. Ce'nedra maakte ook nooit enig geluid, zo sierlijk en rustig maar met zo'n heerlijk pittig karakter. Beauty doet me aan haar denken..En dat haat ik.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Gast **Profile**

^{Haar blindheid had er voor gezorgd dat ze door dat perfecte masker heen kon kijken en de emotie in de stem kon horen, de spanning in zijn lichaam. Ze was zich bewust van de kleine dingen die anderen in eerste instantie niet eens zouden opmerken. Toch was deze bijkomstigheid maar bitterzoet, als ze mocht kiezen had ze waarschijnlijk toch voor goed werkende ogen gekozen. Ze verlangde naar het zicht van het witte gras, het krakende bladerdek dat zo nu en dan grotte brokken sneeuw liet vallen. Ze wilde het konijn zien dat weg schiet enige meters bij haar vandaan. Maar sommige dingen werden je nu eenmaal niet gegund, en misschien waren tegenslagen nou eenmaal nodig om je op de juiste route te zetten. Al kon nachtschade niet ontrafelen hoe de afpersing van Avanti tot iets goeds kon leiden, hooguit zou hij Yrdaice en E'rayhon met rust laten. Dat was haar leven wel waard, er was immers niemand waar ze meer van hield van haar hals-zus, zelfs na hun ruzie was ze niet minder van Yrdaice gaan houden.

Ze hadden hetzelfde meegemaakt, hadden beide hun moeder verloren. Ze kende de pijn en de frustratie van hun gekwelde ziel en konden dat delen met elkaar, iets wat zo veel verlichting bood aan de situatie, maar tegelijkertijd er ook voor zorgde dat sommige dingen werden verzwegen. Nog steeds zijn er duistere plekken in de ziel van Nachtschade, na al die jaren is ze nog steeds niet bereid te praten over haar moeder, haar zus, of haar geliefde. Eén voor één was ze hen verloren.

Vooral haar geliefde Aurelius was haar bijgebleven, de grote robuuste zwarte hengst met hete oranje gekleurde ogen die konden fonkelen als vuur. Aurelius was gepassioneerd en altijd in voor een discussie geweest, maar hoe heet en vurig hij kon zijn met woorden, zo teder en liefdevol kon hij zijn in zijn daden. Hij had haar het hof gemaakt, en nachtschade had niet getwijfeld, de oudere hengst had haar hart gewonnen. Aurelius was misschien niet de aller knapste geweest, of de meest jonge hengst, maar hij was wel bespraakt en maakte haar aan het lachen. Het was misschien geen intense verliefdheid geweest, ze hadden nooit op een punt gestaan waar ze naïef waren en alles door een roze bril bekeken, nee hun relatie was vanaf het begin af aan al dieper geweest. Ze waren een goed koppel, ze vulde elkaar aan, hun relatie was net zo goed zakelijk als deze liefdevol was geweest. Ze hadden intens van elkaar gehouden, en elk moment is Nachtschade gelukkig geweest. Tot haar eerste veulen werd geboren, de naam van het jonge hengstje is nog altijd diep in haar ziel gekerfd, haar eerste zoon heeft nooit geademd en is doodgeboren.

In zichzelf gekeerd huilde ze uit bij Aurelius, welke haar op ving met wijde armen. Ze is uit haar depressieve dal geklommen, heeft haar zoon een plek in haar hart gegeven, maar nooit zou het verdriet haar lichaam verlaten, al was het enkel om hem nooit te vergeten. Daarna is ze nooit meer drachtig geraakt, ze heeft geen enkel veulen dat ze deelt met haar geliefde Aurelius. Aurelius die een jaar later stierf, haar gedag zei toen zijn laatste adem zijn lippen verliet. Zelfs in de laatste seconden was hun relatie liefdevol geweest, de laatste woorden van Aurelius waren immers 'vergeet nooit dat ik van je hou mijn liefste' geweest. Ze had zich geliefd gevoelt, maar ook eenzaam en hopeloos. De drang naar gezelschap broeide in haar hart, al had ze niet gedacht dat een arrogante klootzak genaamd Torak dit paard zou zijn.

Het zachte krakende geluid van de sneeuw laat haar opnieuw opkijken, haar spierwitte ogen glimmend in het heldere maanlicht. Haar witte aftekeningen lijken fel af te steken tegen haar donkere vacht, de diepe littekens kronkelend over haar hals. Ze draait haar lichaam soepel en moeiteloos, haar lange benen strekkend voor haar kleine fijn gevormde lichaam. Ze kromt haar lange arabische hals en priemt haar oren naar hem toe. Ze buigt voorover, laat haar borst kort tegen de zijne rusten, haar ogen fonkelend voor dat korte moment. 'Ik voel me vereerd' Ze slaat haar ogen vanonder haar wimpers naar hem op, een kleine spottende lach rond haar lippen. Ze gaat wat verder op haar voorhand staan en laat haar lippen over zijn oor glijden 'en ook al hou ik nog zo van ruw-' een korte stilte valt tussen haar fluisterende woorden waarbij ze haar lippen dichter naar zijn oor brengt, haar volledige lichaam zachtjes tegen het zijne laat leunen. '-het liefst laat ik een beest mij niet aan stukken scheuren'. Haar ogen fonkelen heet en opgefokt, haar lichaam broeierig en koortsig tegen dat dode koude lichaam van hem. Kortdraad en abrupt beweegt ze zich van hem weg, het hitsige moment achter zich latend, ook al brande het verlangen om het opnieuw te doen in haar ziel.

Wanneer ze zijn tanden in haar staartwortel voelt schiet haar hoofd omhoog en draait ze haar lichaam moeiteloos en met een souplesse die eerder aan katachtige toe behoorde, ze haalt naar hem uit en steigert laag, haar hoeven in een opwelling vreselijk dicht langs zijn vacht. Met een zachte dreun komt ze weer neer en legt haar oren plat in haar nek, haar ogen siedend in de zijne gericht. 'Wel, kom dan op, wil je me zo graag aan raken, geef me dan alles wat je hebt' haar spieren zijn aangespannen, kronkelen onder haar glimmende bruine vacht. 'Of mag je niet? Poor thing, heel je leven vergooid om een slaaf van een ander te zijn' Ze heft haar ranke hoofd, uitdagend en spottend.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3}

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Mijn ambere ogen blijven op de vacht van de zwarte merrie voor me gericht. Ik had Avanti weer gesproken en hij had me ondervraagd over hoe het met deze merrie ging. Ik had gelogen en gezegd dat het allemaal prima verliep terwijl de merrie in mijn ogen niets uitvoerde. Sterker nog langzaam begin ik grote twijfels te krijgen bij deze merrie, en met name haar doelen. Ze lijkt me alles behalve makkelijk in de omgang en heeft tot noch toe overal wel een weerwoord op. Waarom heeft Avanti déze merrie nu gekozen als verrader, want dat is ze.. Ze is een verraadster die de geheimen van de kuddes aan ons doorsluist, een verraadster die eigenlijk nog lager staat als de schimmen wezens. Uiteindelijk ben ik wel, redelijk, trouw aan Avanti en de andere schimmen, dat is vind ik dan ook een van de belangrijkste dingen in het leven. Vertrouwen en trouwheid. Deze merrie lijkt me dan ook alles behalve trouw aan haar kudde, alsof ze niet weet waar ze thuis hoort en het liefste aan geen van beide kanten staat. Mijn gedachten dwalen langzaam af naar wat er zou gebeuren mochten de leiders ontdekken wat deze merrie werkelijk is. Ze zullen een straf bedenken en haar sowieso aan haar lot over laten bij de Loners. Een kuddegroep waar je zeker weten niet bij wilt horen. Paarden die niets meer te zoeken hebben in BMH, en die daar enkel ronddwalen omdat ze verder geen ander doel in het leven hebben. Rixan zat daar ook bij, mijn zoon waar ik alles behalve trots op ben. De zoon die .. Mijn adem stokt even en mijn ogen glijden naar de bebladerde bodem onder me. Heel mijn lichaam tinteld voor een moment, terwijl er harde steken door mijn hoofd gaan. Beelden, en flashbacks en soms ook stukjes film van hoe het had kunnen zijn. Aan mijn gezicht is haast niets te zien van dit moment, buiten dat het nog gevoellozer is geworden als voorheen. Mijn ogen staren nietszeggend op de merrie neer. De aanval duurt gelukkig maar een kleine minuut en voordat de merrie ook maar iets in de gaten kan hebben kruipt er weer een grimas op mijn gezicht. Het is een ziekte, iets van de hersenen waar ik niet omheen kan. Na die enorme val blijven de beelden maar in me hoofd hangen en snijden ze zo nu en dan door mijn hoofd heen. Ik hef mijn hoofd weer een stukje terwijl mijn ogen langs de contouren van de merrie glijden. Haar zwarte hoeven en haar beeldschone witte lichaam. De meterslange zijdezachte manen die langs haar ranke hals hangen en haar lange glinsterende staart waarvan de puntjes over de grond slepen. Mijn merrie met haar beeldschone blauwe ogen die met een verleidende blik in de mijne staren. Ze was in zó'n bui. Mijn grimas verbreed ietsjes en ik geniet van haar zachte vacht die tegen de mijne aan schuurt. Haar stem weerklinkt als belletjes door dit koude bos en zorgt er voordat voor een moment heel mijn lichaam in vuur en vlam staat. De woorden die ze uitspreekt slaan in mijn oren nergens op. Monster? fluister ik zachtjes terwijl ik met een gepeinigde blik haar na staar. Ze vind me een monster, en daar heeft ze waarschijnlijk ook al het recht toe.. Toch doet de waarheid pijn en voelt het weer alsof mijn hartje in 20 stukken word gescheurd. Wat heb ik Ce'Nedra aangedaan dat ze dat tegen me zegt.. Nooit had ze die woorden in haar mond genomen, ze had me altijd begrepen en geaccepteerd om wie ik was. Ik probeer te graven in mijn verstand en probeer losse eindjes aan elkaar te knopen op zoek naar hetgeen wat ik verkeerd heb gedaan. Tot mijn frustratie vind ik in mijn hoofd enkel leegte, alsof het een droom is, een illusie. Mijn ogen vinden haar blauwe kijkers weer en een kleine grimas siert mijn lippen, licht ontdeugend zelfs. Wat het ook is geweest de verleiding die zojuist in haar ogen had gestaan sprak boekdelen. Haar aanrakingen waren voor mijn gevoel te kort geweest, ik wilde haar dichter tegen me aan hebben, haar adem kunnen voelen en haar vacht kunnen ruiken. Ik zie haar laag steigeren haar hoeven mijn lichaam op een haar missend. Haar ogen staren ziedend in de mijne en iets aan haar vertelt me dat ze plots helemaal geen zin meer in me heeft. Ce'Nedra verwart me zoals ze nog nooit eerder gedaan heeft. Haar acties slaan nergens op en ook haar ogen en woorden vertellen twee verschillende dingen. Ze spreekt weer, en ik geniet weer op mijn beurt van de tintelingen door mijn lichaam. Slaaf? Avanti.. Die twee woorden geven me steken in mijn hoofd en voor een moment weet ik niet meer wat links of rechts is. Haar woorden vergroten enkel mijn onbegrip, ik kan het allemaal niet plaatsen in mijn lege hoofd. En het is dan op dat moment dat ik me besef dat ik de hele tijd al door heb dat dit een illusie is. Het is alsof ik vanaf een afstandje heb staan toekijken maar nooit ingegrepen heb en mezelf gewoon heb laten meegaan. Ik ben een slaaf, Avanti is mijn meester en Ce'Nedra.. is dood. Toch wil ik niet ontsnappen uit mijn gekkigheid en blijf ik liever voor eeuwig gevangen met deze nep Ce'Nedra. Dit is tenslotte de meest echte Ce'Nedra die ik ook zal krijgen, zelfs haar geur lijkt hetzelfde te zijn. Bovendien geven haar aanrakingen me dezelfde tintelingen zoals ze dat ooit ook deden. Ik vóel weer íets en eigenlijk wil ik dat nooit meer opgeven. Dit is onvermijdelijk en ik weet nu ik toegegeven heb dat ik weet dat het allemaal niet echt is dat dit sprookje niet lang meer gaat duren. Daarom doe ik het enige wat ik nog wil doen voordat ik weer afscheid neem van haar. Hetgeen wat ik al die tijd dat ik hier sta met haar heb willen doen. Ik verklein de afstand tussen ons tweeën en druk zonder twijfel mijn lippen tegen de hare. Zachtjes golven ze voor een moment tegen de hare aan, mijn ogen tot kleine spleetjes geknepen. Als ik niet dood was geweest en als ik daadwerkelijk had kunnen huilen dan had ik het gedaan. Ik voer de druk nog ietsjes op en laat vervolgens haar zachte lippen weer los.

Ik zet een pas achteruit en schud een maal met mijn hoofd om vervolgens mijn ogen weer voor me te richten. Daar staat Nachtschade de merrie die ik zojuist daadwerkelijk gekust had. Ik heb er geen spijt van ook, voor mijn gevoel was het Ce'Nedra en dat is voldoende voor mij. Snel voeg ik de woorden toe: Ik kan je ook op andere manieren aanraken, Beauty. Ik heb geen enkele moeite om weer giftig tegen haar te zijn en mijn ogen weer speels op haar te richten. Dit is Beauty tenslotte, en niemand anders.. Niemand anders. Ik laat mijn tong voor een moment nog langs mijn lippen glijden en grimas dan weer uitdagend naar haar. Vluchtig antwoord ik nog op haar laatste woorden: Gelukkig ben ik een slaaf van Avanti, stel je voor als ik het niet was geweest.. begin ik grinnikend. Dan had ik dit intieme moment moeten missen. Ik zet weer een pas dichterbij en sluit mijn ogen weer om vervolgens mijn lippen te tuiten. Wil je nog een keertje? Vraag ik licht grijnzend om vervolgens weer wat ruimte te creëren tussen ons. Ergens voelde ik me schuldig over wat ik Beauty zojuist had aangedaan maar anderzijds weet ik dat deze heerlijke merrie er wel tegen zou kunnen. Back to buisiness, honey. Voer je eigenlijk wel wat uit voor Avanti? Hij heeft me ondervraagt weet je, en het hangt er allemaal vanaf wat ík hem vertel.. Jou leventje hangt aan een zijden draadje, en dat geld ook voor die van je maatjes. Begin ik grimassend, mijn oren weer naar achteren leggend. Dus als ík jou was, liever niet maar goed,zeg ik met een sarcastische stem dan zou ík maar wat aardiger doen tegen mij. Ik smak nogmaals plagend met mijn lippen om daarna geen woord meer uit te brengen en haar enkel aan te staren. Beauty.. het is uiteindelijk allemaal jou schuld. Jij lijkt te veel op haar, je zorgt ervoor dat ik gedachten krijg die ik niet behoor te hebben.. Je maakt me gek. Het komt allemaal door jou.
*Mijn berichtje is waarschijnlijk heel vaag: maar hij krijgt dus een aanval. Dus het is niet echt Ce'Nedra maar Nacht xD Whatever ik hoop dat je het vat. Zo niet dat schrijf ik wel wat anders ghehe >.< Ohja, hoogstwaarschijnlijk staan hier een boel spel en typfouten in, heb het niet gecontroleerd ofzo.

Gast **Profile**

^{Ze begreep het niet, ze begreep niet hoe Torak plots omsloeg. Het dominante bazige hengstje dat hij zojuist nog was geweest was verruild voor een wat gevoeligere hengst, ze wist niet zeker of ze deze verandering fijn vond. Wat ze wel zeker wist was dat de donkere hengst vreselijk dichtbij was, ze kon de hitte van zijn vacht voelen, de intense geur van zijn lichaam ruiken. Haar hartslag versnelt zich en ze slaat haar ogen naar hem op, hem proberend aan te kijken vanonder haar vederlichte wimpers. Haar mistige witte ogen onschuldig en lieflijk naar hem starend, wachtend op een reactie, een reactie die vrij lang uit bleef.

Een ondraaglijke stilte valt en Nachtschade heeft moeite om de omgeving aan te voelen, te ontdekken wat er gaande is. Het enige wat ze werkelijk kan waar nemen is de ademhaling van Torak die af en toe versneld en dan weer langzamer word, alsof hij in een trance verkeerd. Op het moment dat ze hem wilt aan raken, haar neus langs zijn hals wilt strelen, om de warmte van zijn lichaam het hare binnen te laten. Op dat moment beweegt hij, hij kromt zijn hals, ze voelt de hitte van zijn vacht en volledig ingenomen door het redelijk opwindende tafereel zet ze een stap dichter en voelt hoe zijn borst tegen de hare drukt. Haar hartslag versnelt opnieuw en haar lippen verwijderen zich, ze wilde hem vragen waar hij aan dacht, wat hij van plan was. Maar ze kreeg er de mogelijkheid niet voor, hij gunde haar geen tijd om te weten te komen wat er aan de hand was. Zijn lippen raken te hare en een broeierig heet gevoel neemt haar lichaam over, alsof vlammen om haar keel grijpen. Ze wilt zich los maken van hem maar kan geen stap verzetten, ze kan zich niet bewegen, ze staat aan de grond genageld en staat toe dat hij haar zoent op een haast tedere manier.

Het einde is bruusk en abrupt dat Nachtschade achteruit stapt, struikelt en zich weer herpakt om zich vervolgens weer moeiteloos met de schaduwen te mengen. Haar gedachtes maken over uren en haar lichaam gloeit na. Wat was er in godsnaam gebeurt, waarom had ze het toegelaten? Waarom had ze hem niet weg geduwd? Wat bezielde haar?

Het was voor hem makkelijk om weer terug te vallen in zijn oude hatelijke gedrag en Nachtschade haar oren gaan diep in haar hals, ze heft haar fijne hoofd en een vuile grijns siert haar lippen. 'Volgens mij ben jij degene die op het matje word geroepen als ik niet doe wat Avanti wilt. Was dat niet jou taak? Baby-sitten? Je staat vast erg hoog in rang voor deze speciale missie, kan me niet voorstellen dat ze zoiets levensbedreigends voor de schimmen aan een nobody overlaten' Ze spert haar neusvleugels en wend haar hoofd van hem af. 'Stik er toch in man, alsof ik op mijn knieën zou gaan zodat jij een goed woordje bij Avanti doet' Ze draait haar gele lichaam resoluut bij hem vandaan. Haar hoeven moeiteloos en gracieus voort bewegend, dravend tussen de bomen door, weg van die hengst, weg van dat stuk uitschot dat haar behandelde alsof ze een lap vlees was. Weg van de hengst die haar plezierige rillingen over haar rug bezorgde, weg van de hengst die haar bloed liet koken en maakte dat ze hem opnieuw wilde zoenen.

Waarschijnlijk zou het niet lang duren voor hij zou volgen, maar ze had even de tijd om haar gedachtes te ordenen, haar gezicht weer leeg te maken. Haar manen glijden over haar gelaat heen en verscholen achter een gordijn van glanzend satijn gaat ze over in een trage stap, voort sjokkend zonder ook maar enig geluid.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3}

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Nog steeds ben ik in een soort van trans door de merrie die voor me staat. Nachtschade ontmoeten was een slecht idee geweest, maar wat kon ik er tegen doen? Niets, het was een opdracht en als schim dien je deze opdracht te vervullen kosten wat het kost. De laatste paar minuten had ik me als alles behalve als een schim gedragen. Ik had haar zelfs gekust op een manier waar ik normaal enkel Ce'Nedra mee zou lastig hebben gevallen. De merrie had zich overigens niet teruggetrokken maar was blijven staan. Dit verbaasd me lichtjes en dat is dan ook een van de redenen waarom die valse grimas op mijn lippen staat. Er zat achter deze merrie meer dan ik eerder gedacht had. Wanneer ik haar snijdende woorden hoor schud ik mijn hoofd langzaam. Nee, ik ben geen hoge rang.. Niet meer althans. Zeg ik dan iets grimmig, de grimas langzaam van mijn gezicht verdwijnend. Enkel omdat ik een kind als jou moet babysitten, Beauty. Jij bent de reden dat ik andere veel belangrijkere taken links laat liggen. Ik zou je serieus hier en nu moeten vermoorden, maar ik vrees dat dat ook mijn eigen dood zal zijn. Zeg ik dan nijdig. Nijdig op mezelf dat ik me zojuist had laten gaan en nijdig om de situatie. Ik kan haar niet vermoorden want dan komt Avanti me halen, ik kan haar ook niet laten bestaan omdat ze me doet denken aan haar, en ik bovendien niet weet hoe lang ik me nog kan inhouden voor haar neus. Weer hoor ik de melodieuze stem uit haar mond komen en luister ik er met ingehouden adem naar. Een siddering glijd over mijn rug en even maakt mijn nek een spastische beweging, zoveel geniet ik er van wanneer ze zo praat. I like it when you talk dirty, beauty. Ik maak de afstand tussen ons weer iets kleiner en weet nog net een kusje op haar wang te plaatsen voordat ze van me wegdraafd. Haar geur is mijn neus overigens nog niet uit, dus ik zou haar kunnen volgen wanneer ik dit wilde. Toch laat ik haar even gaan voor een moment. Ik sta voor een keuze, een hele belangrijke. En tot op heden weet ik nog steeds niet welke kant ik op ga.

De geur in mijn neus begint langzaam af te zwakken en om die reden beweeg ik mezelf in een opwaartse draf. Ik volg de geur die haar lichaam heeft achtergelaten verschijn binnen een mum van tijd schuin achter de prachtige merrie. Mijn ogen blijven op haar lichaam gefocused maar ik zorg er voor dat er een ruime afstand tussen ons tweeën zit. Ik kon niet liegen tegenover Avanti, ik moest hem vertellen dat de merrie niets uit voert, ook al weet ik dat dat betekent dat hij haar waarschijnlijk gaat peinigen. Ik snuif uit ergernis en draaf uiteindelijk naar haar toe tot ik vlak achter haar stap. Ik druk mijn lippen op haar kont en staar haar ontdeugend aan. Mijn amber kleurige ogen blijven hangen in haar eindeloze poelen, niets is er in terug te vinden, hoewel ze wel degelijk ergens over na moet zijn aan het denken. Ik zal heel eerlijk met je zijn Beauty, óf, je gaat nu wat beter je best doen voor Avanti en zijn plan en er gebeurd verder niets met je. Óf je gaat niets doen en ik zal je een handje moeten helpen om de juiste richting te vinden. Mijn woorden komen rustig over, maar het dreigende randje is onmiskenbaar. Ik druk mijn lippen weer op haar staartwortel om vervolgens er zacht in te bijten, mijn scherpe hoektanden door haar dunne vlees glijdend alsof het stof is. Zonder lang in haar vlees te blijven hangen trek ik mijn tanden er weer uit en kijk ik haar haast verontschuldigend aan. Ik hoefde geen emoties te verbergen, alles is makkelijk van mijn gezicht af te lezen, ik heb tenslotte geen geheimen meer, geen rare dingen waarvoor ik me moet schamen of waarvoor ik moet vrezen. De merrie voor me hier moet een heel ander verhaal zijn. Ze zou zich moeten schamen dat ze niets gedaan heeft voor Avanti en daarbij haar gedachte dat ze daar mee weg zou kunnen komen. Daarnaast zou ze moeten vrezen voor haar leven en dat van haar vrienden, geliefden, kennissen of enkel paarden waarmee ze gepraat heeft. Vrolijk stap ik verder, mijn stemming niet drukkend door de moeilijke gedachtes die door mijn hoofd heen dwalen. Ik heb er geen probleem mee, om de merrie voor me te volgen. Tenslotte is ze kleiner als mij en maakt ze minder grote passen. Daarnaast heb ik me op haar geur vastgebeten en weet ik zeker dat ik haar binnen een radius van 300 meter nog steeds kan vinden. Mijn ogen glijden over de welgevormde kont heen en ik grimas breed, ook het uizicht is zo slecht nog niet bedenk ik mezelf al grinnikend. Vertel me eens Beauty, hoe ben je hier in dit helse oord beland? Zelf zou ik het namelijk nooit vrijwillig hebben gedaan.. In bmh is niets anders te vinden als dood en verderf en nog meer ongelukkige situaties. Dus vertel me waarom precies? De weinige echt gelukkige paarden hier zijn meestal te jong om nog iets te hebben meegemaakt, nee BMH staat niet bekend om gelukkig te worden. Eerder om dood te gaan. Ik snuif de lucht van het bos diep in mijn neusgaten op, laat het even hangen in mijn longen om het vervolgens weer rustig uit te ademen. De wind is warmer aan het worden en de sneeuw is grotendeels weggesmolten. De bergen zijn weer toegankelijk voor de minder sterke paarden en langzaam beginnen de knoppen van de bloemen weer te openen. Ook de dieren die een winterslaap hebben gehouden beginnen langzaam weer het bos te vullen. Lente.

Lente is bij verre een van mijn minst fijne seizoenen, winter is nog erger. Nee mijn persoonlijk favoriet was toch meer de herfst. Wanneer het weer zo droevig is en zelfs de bomen hun tranen laten vallen in de vorm van bladeren. Ik vind het meer dan heerlijk om op de depressieve paarden in te spelen wanneer ze het niet meer zien zitten. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik een paard zover heb omgepraat dat ze me smeekte om hun te vermoorden. Het meest mooie is dan als je het ook nog eens niet doet, laat ze maar lijden in hun zielige omhulsels want vanbinnen zijn die paarden al zo goed als dood. Een duistere glimlach siert mijn lippen bij die gedachten.. Maar helaas, het gaat nog lang duren voordat ik ook maar een teken van de herfst krijg te zien. Eerst nog die verstikkende zomer.. Wat zou Nacht haar favoriete seizoen zijn? Speels vraag ik dan ook: Beauty, heb jij een favoriet seizoen, of maakt het je niet uit wanneer je vermoord word? De grimas word breder bij mijn laatste woorden. Dat is namelijk welke kant je op gaat wanneer je niet beter je best gaat doen. Verduidelijk ik mijn woorden, weer een dreigement. Ik ben alle seizoenen bereikbaar en beschikbaar voor je, dus wanneer je er aan toe bent hoef je het alleen maar te zeggen. Zeg ik dan grinnikend. Ik verdiep me kort na mijn woorden weer terug in de gedachten over de lente. Lente staat voor de bloemen en de bijtjes en .. de veulens. Veulens, nietige kleine wezens die nog totaal geen idee hebben wat ze te wachten staat in de wijde wereld. Ik zou ze in iedergeval aanraden om te vertrekken uit BMH aangezien hier in BMH vrijwel geen toekomst ligt als jong nietig wezen. Het is een schande dat paarden het daadwerkelijk leuk vinden om een nieuw leven hier op aarde neer te zetten. Hier, in de plek waar ze het meeste ongeluk gaan vinden dan waar dan ook. Ik snap er daadwerkelijk niets van dat je dat als ouder je nieuwgeboren kind wilt aandoen. De veulens worden hier blij geboren maar groeien op met een grote angst voor de wezens die ze volgens hun ouders nooit moeten ontmoeten. Jammer genoeg is die keuze niet altijd aan hun. Naast de tijd van de veulens is het ook de beste tijd voor de hengstigheid. mmmmMmm, die heerlijke geur doet me bij het denken er aan al watertanden. Ik kan me goed inhouden daar niet van, maar waarom zou ik? Ik heb toch niets meer te verliezen, een merrie er mee traumatiseren is helemaal niet zo'n slecht idee. Mijn ogen vallen dan weer op Beauty. Nee, op een een of andere manier zou ik haar niet bruut kunnen verkrachten, eerder liefjes. Ik schud mijn hoofd, de gedachte van een merrie liefjes verkrachten maakt me misselijk. Toch kan ik het niet laten om even de geur rondom haar op te snuiven. Alsof het voorbedoeld is, proef ik al snel de honingzoete geur op mijn tong. De geur brand in mijn neusholtes en ik moet moeite doen om niet nu al te flemen. Vluchtig staar ik een andere kant op, maar staar al snel weer terug naar die dansende kont voor me neus. Plagend, nee pestend of misschien wel dreigend zeg ik: Het ruikt hier heeerlijk, vind je ook niet Beauty? Lekker toch die lente. Mijn lippen plaats ik naast haar staart om daar zachtjes een kusje op te drukken. Heel even glijd mijn tong tussen mijn lippen door om vervolgens uitdagend haar staartwortel langs te likken. De merrie heeft me onbewust te zeer opgewonden en ergens vreesde ik voor haar dat ze hiet niet 'leeg' vanaf zou komen. Wat vind je van veulens, Beauty? Of heb je er al meerdere rondlopen? Vraag ik dan grinnikend, nee ik zag haar niet aan als een slet of een hoer. Nee, deze merrie was moeilijk te pakken te krijgen maar daar hield ik juist van. Moeilijk doen, maar eigenlijk zo naar me verlangen, want dat ging ze wel vroeg of laat, daar ben ik zeker van.

Onbewust ben ik namelijk ook naar deze merrie gaan verlangen en ik ben er haast zeker van dat ik haar vroeg of laat zal bespringen, zei het op haar rug of naar haar halsslagader die nog altijd ritmatisch door klopt. Ik stap iets sneller door zodat ik nu naast haar stap en staar haar voor een moment vanuit mijn ooghoeken aan, ergens ben ik nieuwsgierig naar de inhoud van haar geworden, waarom ze hier is, wat ze hier te zoeken heeft en wat haar contacten hier zijn. Waarom is ze naar Avanti gegaan om deze absurde deal te sluiten. Deals sluiten met de schimmen leider is tenslotte nooit echt een slim idee, en deze merrie komt alles behalve dom over. Liefelijk duw ik mijn neus tegen haar hals aan, de geur van haar manen opsnuivend. Mijn aanraking is haast geruststellend, alsof ik haar wil verduidelijken dat het allemaal goed gaat komen. Toch ben ik hier alles behalve zeker van, of dat zo is ligt allemaal aan haar zelf. Mijn neus glijd iets verder naar boven tot deze bij haar oren zijn aangekomen waar ik zachtjes in fluister: Ik ben altijd bij je. Ik haal mijn lippen weer van haar oren af en grimas weer breed. Of je dat nu wilt of niet. vervolg ik mijn woorden duister maar op een zachte toon. Ik probeer mijn ogen van haar af te halen en aan andere dingen te denken, maar ik kan mezelf niet helpen. Het is zeer moeilijk om niet te letten op de hengstige geur die vanonder haar staart uit komt, maar het is te doen. Nog wel althans, nu op dit moment, want als mijn focus ook maar voor een moment onderbroken word zal ik weer langzaam achter haar kont kruipen. Stilletjes stap ik naast haar verder, mijn ogen zo nu en dan op haar gezicht gericht, haar emoties peilend. Heb je ergens angsten voor Beauty? vraag ik dan oprecht geintereseerd, ik kan het me haast niet voorstellen bij haar, maar ergens is het ook onmogelijk dat een merrie of uberhaubt een paard geen angsten heeft. Behalve de schimmen dan, want hun zijn de grootste angst van de meeste paarden hier op BMH, uiteindelijk hebben de schimmen niets meer te verliezen dus ook niets te vrezen. Waarschijnlijk ben ik een van de weinige schimmen die een hopeloze poging doet om mijn herinneringen niet kwijt te raken en deze te behouden. Een hopeloze poging, die enkel voor de hopeloze paarden is weggelegd.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Gast **Profile**

Zijn dreigementen gingen volkomen langs haar heen, een zucht ontglipt haar. De dreiging die vanuit Avanti uit kwam kon haar op dit moment vrij weinig schelen, met haar nog maar amper 7 jaar was ze nog jong en volledig in de bloei van haar leven en toch voelde het alsof ze het merendeel al geleefd had en verschrompeld en opgesloten zat in een lichaam dat niet met haar geest was meegegroeid. Ze had vele dingen om zich zorgen over te maken, maar de dreigementen van Avanti noch Torak waren iets wat tot haar door drong. Ze had geen behoefte aan loze verhaaltjes over hoe ze haar best moest doen of anders zou ze vermoord worden. Echter hadden ze haar nodig want niet iedereen kon de verantwoordelijkheid, noch de onschuld opbrengen om anderen uit te horen over hun meest intieme geheimen. Nachtschade was hier een goede kandidaat voor met haar blanke ogen en nietszeggende voorkomen, haar lange wimpers en intrigerende blikken. Ze was net zo duister als dat ze onschuldig was, ze was nog volledig aan het opgroeien en kon makkelijk gevormd worden door degene waar ze mee om ging. En deze hengst maakte eveneens een impact op haar die haar zou veranderen zoals niemand anders ooit had gedaan. Ze voelt hoe zijn tanden over haar vacht glijden en een zachte sissende grom ontglipt aan haar lippen, nijdig wend ze haar hoofd naar het zijne en laat haar kaken op elkaar klappen. Zij kon eveneens grommen.

Ze was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en ze was ook niet van plan om zich zo door een hengst te laten commanderen, wat de blauwe maan hem ook voor krachten gaf. 'Mocht je niet met die idiote grijns van je continu zitten te loeren naar de reet van een merrie dan had je misschien door dat dit godvergeten land omgeven is door woestijn. Ooit een blinde een woestijn zien doorsteken? Ik mag dan blind zijn, ik ben niet stom. ' Bijt ze hem sissend toe, haar ogen vol furie en nijd.

Ze hoort aan hoe hij begint over seizoenen en wanneer ze het liefst wilt sterven, ze laat haar ogen verveeld in haar kassen rollen en stapt stevig door, de takken striemend tegen haar vacht. Wanneer hij plots begint over de heerlijke geur van de omgeving word haar pas langzamer, langzaam dringt het tot haar door dat de geur van haar was, dat het de tijd van de lente was en ze ten prooi zou vallen aan deze welwillende hengst. Haar hoofd schiet de lucht in en haar oren liggen plat in haar nek, haar tanden lichtjes ontbloot. Ze voelt hoe zijn tanden over haar staartwortel gaan en hoe hij haar plaagt met zijn lippen, ze zwiept met haar staart in zijn gezicht en zet dan haar lichaam weer in een redelijk snelle draf, echter moet ze eerst aanvoelen hoe hij een kus drukt op haar kont en zijn tong over haar staart laat glijden. Een binnensmondse hinnik verlaat haar lippen en ze trapt achterwaarts. 'Mijn twee veulens zijn dood geboren mocht het je interesseren' Bijt ze hem toe, haar stem lichtjes gebroken door het nog rauwe verdriet. Haar veulens zouden het enige aandenken aan Aurelius zijn geweest, echter waren ze beide overleden voor ze beviel. Toen ze uiteindelijk bereid was om het nogmaals te proberen overleed Aurelius en bleef ze alleen achter.

Ze had geen behoefte aan een hengst die zijn lippen af likte bij de eerste hengstige merrie die voorbij zijn neus paradeerde. 'Ik neem aan dat jij er heel wat hebt rond lopen?' Bromt ze hem toe 'Ik neem aan dat mening merrie je aanbad toen je nog jong was' Haar stem snijdend van spot. 'Ik kan nu ongeveer je botten horen kraken, verwacht dus geen adoratie van mijn kant' Een spottende, uitdagende grijns en haatdragende ogen.

Ze voelt hoe zijn warme lichaam weer naast het hare bevind en koortsachtig kijkt ze de andere kant op, hoe graag ze het ook wilde ontkennen; deze hengst bracht iets in haar teweeg wat ze nog niet eerder had gevoelt, misschien was het puur de adrenaline die door haar aderen gierde, maar ze vond het ook verfrissend om eens een 'gespreks'partner te hebben die tegen haar in ging. Zijn haast tedere aanraking tegen haar hals, zijn ruwe neus die de geur van haar manen op snuift. Het voelt geruststellend en lieflijk, iets wat ze maar moeilijk van hem kon geloven, echter hield ze zich stil in de hoop dat hij haar uiteindelijk met rust zou laten als ze een beetje zou mee werken. Ze voelt zijn brandende ogen en hoe zijn lippen langs haar oren strijken, een warme siddering door haar lichaam voort brengend. Ze wilde weg rennen, ver weg van hem. Zijn woorden hebben haar hart in een ijskoude greep en haar ademhaling versneld voor een moment. Uiteindelijk hervind ze haarzelf en stapt stug door, zijn zachte duistere stem constant herhalend in haar hoofd. Wanneer hij begint over haar angsten probeert ze haar hoofd leeg te maken. Ze heft haar hoofd, waardoor de lange zwarte manen krullend over haar gezicht vallen. 'Op dit moment sta je boven aan de lijst'

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn ambere ogen blijven maar in die van Nacht hangen. Of ik nu wil of niet, mijn blik word telkens weer terug gezogen richting haar wel gevormde gezichtje. Ergens doet ze me zoveel denken aan haar, en ergens is ze de complete tegenpool.. Dat weerhoud me er overigens niet van om toch zekere gevoelens te creëren richting haar. Als ik echt met haar aan het spelen was had ik er nu al lang een einde aangemaakt en lag ze nu op haar knieën te bibberen, smekend voor vergiffenis. Nee, deze merrie heeft in dat opzicht geluk gehad.. Geluk dat ze een hengst als mij als oppasser kreeg en niet een van die andere slaafjes van Avanti. Die hadden nu al vast misbruik van haar gemaakt, of het nu door middel van bloed was, of door middel van verkrachting. Ergens schaam ik me voor het groepje nietsnutten wat zich schimmen noemt. Eigenlijk voeren de meesten namelijk geen klote uit en is het puur Avanti en zijn hoofdslaaf Ayana die de boel aan het draaien houden. Had ik echt gewild had ik bij dat groepje kunnen horen, maar nee ik werk voor geen van beide groepen en eigenlijk puur voor mezelf. In mijn ooghoeken zie ik de rode linten even wapperen en denk ik weer terug aan de merrie die mijn hart gestolen had. Eerst kon ik haar helder voor me zien, maar nu is het enkel nog maar een vage blob dat een paard moet voorstellen. Ik moet en zal haar wreken, wat daar ook voor nodig is. Als Avanti zegt dat ik Nacht moet vermoorden om wraak te krijgen op Rixan, dan.. zou ik dat misschien nog wel doen ook. Mijn amberkleurige ogen glijden weer naar die van Nacht. Denk ik.. of toch niet? Misschien ben ik al veels te veel gehecht aan deze merrie om haar ook maar een haar te krenken. Zwak. In plaats van mijn enige echt liefde te wreken loop ik hier met een of andere merrie te flirten die zo maar even komt binnen zwalken. Zo zie je maar dat ik niet te vertrouwen ben en dat ik geeneens mijn eigen beloftes kan houden die ik met mijzelf gemaakt heb. Treurig, diep treurig, ik begin steeds meer te lijken op die zoon van me, terwijl het eigenlijk andersom zou moeten zijn.

Tot mijn grote spijt merk ik dat de merrie zich niets aantrekt van mijn goed bedoelde waarschuwingen en even haal ik mijn schouders op. Ze komen je op zoeken. Binnenkort, ik weet niet wanneer of wie maar... ik wens je in ieder geval veel succes. Vertel ik haar op een harde maar neutrale toon. Ergens hoop ik dat ze het er levend vanaf brengt, en hoop ik dat ik mezelf in toom kan houden om niet even te gaan kijken naar hoe ze het er vanaf brengt. We hadden het over haar gehad tijdens ons schimmen bijeenkomstje en er was besloten dat een andere schim als mij haar onder handen zou nemen, tijdens blauwe maan waarschijnlijk. Het zou best Avanti kunnen zijn, zijn lachje herkende ik uit duizenden wanneer er over haar gesproken werd. Even verschijnt er iets van bezorgdheid in mijn ogen voordat ik deze weer verander naar onverschilligheid. Naja, nu kun je er toch niets meer aan veranderen. Beter het maar te accepteren en nog een leuke tijd te hebben nu het nog kan.. Zijn er nog dingen die je wilt doen voordat je het graf in treed? Of misschien een ledemaat verliest? Vraag ik haar compleet serieus hoewel er een dodelijk glimlachje rondom mijn lippen speelt. Vanaf de buitenkant moet het er vast uitzien alsof ik lol heb in de dingen die ik doe en zeg, mijn gedachten gaan vaak anders. Toch, je weet maar nooit wie er allemaal mee aan het luisteren en aan het kijken is, en voorlopig heb ik het schimmen schap nog nodig en heb ik geen zin om totaal verwoest te woorden door een of andere schimmen partij. Ik grimas lichtjes wanneer ik de hengstige geur weer op mijn lippen proef. Uitdagend lik ik over mijn lippen heen, mijn oren voor de verandering naar voren gepriemd, tenslotte heeft het geen zin meer om angstaanjagend over te komen en ben ik vandaag bovendien in een vrij goede bui. De grimas verbreed wanneer ik haar hoor grommen en vol kinderachtigheid zeg ik: Oehhh, ik houd ervan wanneer je kwaad word. Dat zorgt er alleen maar voor dat ik nog zekerder ben van het feit dat ik jou gewoon moet hebben~ Ik grinnik zachtjes terwijl ik mijn neus tegen haar staartwortel aanduw om vervolgens weer weg te lopen. Wanneer ik haar pittige woorden hoor gaat er een rilling van genot over mijn ruggengraat. Prr, mi-auw~ Zeg ik wanneer ze klaar is met praten. Vervolgens schud ik mijn hoofd en kijk ik haar wat beledigd aan. Ík naar een merrie zijn kont kijken? Nee nee, dat zie je verkeerd Beauty. Ik denk dat er geen enkele hengst voorbij gaat zonder even naar jou kont te kijken. Zeg nu zelf.. Zeg ik haar plagend, mijn hoektanden ontblotend terwijl ik grinnik. Ik moet inderdaad toegeven dat je net wat anders bent als de meeste merries hier. Je bent inderdaad niet stom, en je naiviteit is ook al zo schrikbarend aan de lage kant. Speciaal.. Ik geniet lichtjes van haar intensieve staar in mijn ogen. Dit geeft mij de gelegenheid om minstens even intensief terug te staren in die diepe poelen. Het enige verschil is dat mijn blik gevuld is met door elkaar lopende emoties, van liefde tot haat tot verafschuwing en dan verwarring. Haar blik is enkel gevuld met emoties die te maken hebben met haat en verafschuwing. Daar kan ik haar geen ongelijk in geven, tenslotte zijn wezens zoals mij best wel om te verafschuwen.. Vooral voor een kuddepaard.

Ik merk een plotseling verschil qua tempo en merk tevens dat ze niet meer op mijn vragen antwoord, iets wat ik hoogst irritant vind. De vragen zijn tenslotte niet alleen maar om de leegte te vullen, maar ook om een beetje meer over haar te weten te komen. Maar ergens had ik dit wel zien aankomen. Beauty lijkt me niet een twee drie het meest spraakzame paard op de aardbol en al helemaal geen merrie die alles aan iedereen gaat rondbazuinen. Een merrie met klasse en eentje die vol zit met pit en avontuur. Iets wat mijn hart weer wilt doen kloppen en me spontaan weer terug levend wilt brengen. Het is jammer dat ik geen warmte meer voel wanneer ik haar aanraak, maar ik ben er zeker van dat ze heet onder mijn aanrakingen moet zijn. Een verschil in de sfeer zorgt er voor dat ik halt houd, en dat is maar goed ook omdat ze abrupt ook stil staat en haar hoofd omhoog gooit. aah, ze zal het dus wel door hebben nu. Een valse grimas staat op mijn lippen wanneer ik haar kont betast en omdat ik even niet aan het opletten ben schampt een van haar hoeven langs mijn borstkast. Hn.. die zal ik dan wel verdiend hebben bedenk ik me grimmig voordat ik achter haar aan draaf, mijn oren vooruit gespitst en mijn neusgaten wijd open. Haar veulens zijn dus dood geboren.. Arme merrie. Aangezien dát het aller belangrijkste is in de hele wereld voor merries is moet dat vast een schokkende ervaring zijn geweest. Heel haar leventje zal wel in een gekukeld zijn, haar liefde zal haar wel verlaten zijn en ze werd achtergelaten met helemaal niets. Wat een dramatische ervaring moet dat zijn voor een naïeve merrie. Het zou vast menig merrie de dood in hebben gejaagd dus dat deze merrie hier nog staat wilt wel wat zeggen.

Ik blijf een beetje afwezig achter haar aandraven tot ik een paar woorden hoor waardoor de grimas abrupt van mijn lippen verdwijnt. Ik richt mijn ambere ogen even op de grond voordat ik ze weer op haar lichaam zet. Nee, ik heb van maar een merrie echt gehouden en zij is me eveneens ontnomen. Zeg ik dan simplistisch, alsof het me niets doet terwijl het eigenlijk nog altijd een gapend gat is in mijn kleine hartje. Over veulens.. Ik heb er maar 2 waarvan ik kan zeggen dat ze benoemingswaardig zijn. Een daarvan is de reden dat ik een schim ben geworden en de ander.. is de mindere versie van de eerste. Zeg ik dan grimmig, mijn ogen weer op de grond richtend. De grimas kruipt weer langzaam terug en speels vertel ik haar; Je hebt gelijk menig merrie heeft me geadoreerd, maar je gelooft toch zeker niet dat ik iedere merrie accepteer die ik tegen kom? De meeste zijn troep en het zeer zeker niet waard. Je moet je vereerd voelen, beauty. Haar naam spreek ik op de meest zoete manier uit terwijl ik haar emoties met gevoel blijf peilen. Ik grinnik en snuif licht beledigd bij haar volgende woorden. Auwa. die opmerking deed pijn Beauty. Zeg ik plagend met een klein pruillipje om het af te maken. Dan kruipt de sluwe grimas weer terug en vervolg ik mijn antwoord met: Dan vrees ik dat de liefde maar van een kant komt. Mijn stem klinkt zuchtend met een tikkeltje wanhoop er in verkleefd. Natuurlijk hoort het allemaal bij mijn spel, hoewel er ergens diep in mijn kleine hartje iets van waarheid in schuilt. Zij zal het toch niet zo opvatten daar ben ik zeker van. Volgens mij haat de merrie me meer als ieder ander paard op de aarde. Achja... ik ben geboren om gehaat te worden.

Ik ben licht verbaasd over haar wanneer ze het toe laat dat ik haar aanraak, en dat ze er ook nog eens niets aan doet. Dus zo zou het voelen wanneer het ook wederzijds was ofzo. Ik grinnik lichtjes terwijl ik mijn neus langs haar hals laat glijden en weer naar boven. Ik laat mijn neus verder en verder naar achteren glijden tot ik aan kom bij haar kont waar ik een zijdezacht kusje op druk om het verder met rust te laten. Daar was later altijd nog tijd voor, en bovendien wil ik haar niet compleet afschrikken of doen wegrennen van me. Tenslotte hunker ik ergens naar haar aandacht, naar iemands aandacht. En ze geeft me net dat beetje waardoor het voelt alsof ik écht aan het leven ben, en waardoor het voelt alsof ik weer een jonge hengst ben op zoek naar een merrie, een merrie die niet wilt toegeven dat ze de hengst eigenlijk gewoon wilt hebben. Een kleine glimlach siert mijn lippen wanneer ze weg stapt en ik laat mijn hoofd even doelloos hangen, nog nadenkend over alle zaken. Haar antwoord op mijn vraag haalt me uit mijn dagdromen, en met gespitste oren draaf ik bij, mijn ogen nieuwsgierig op haar hals gericht. Ik bijt even iets te hard op mijn onderlip waardoor die open springt. Het bloed zorgt er voor dat ik weer rustig in mijn hoofd word en de chaos voor eventjes stopt. Je hoeft je geen zorgen te maken.. Voorlopig eet ik je nog niet op. Zeg ik dan haast bemoedigend. Raar. Dit is nu net de situatie die ik wilde creëren. Ik wilde haar bang maken voor me en dat heb ik bereikt. Waarom voel ik nu geen euforie? Of waarom geen overwinning? Waarom probeer ik haar juist te laten in zien dat ze rondom mij niets te vrezen heeft? Wijselijk houd ik m'n mond verder, bang om nog meer er uit te floepen die met gevoelens te maken hebben. Dingen die ik liever voor mezelf wil houden omdat ze anders tegen je gebruikt worden. Weet je Beauty.. Je bent zo erg nog niet. Zeg ik grinnikend, mijn mimiek weer neutraal op haar kont gericht, stilletjes genietend van de kleine hoeveelheden hengstigheid die mijn neus binnen dringen en uiteindelijk compleet overnemen. Ik fleem ietsje onwillig, en loop daarna weer verder alsof er niets gebeurd is. Mijn spieren staan wel gespannen en mijn hoofd is hoog geheven zodat elke spier goed te zien is. Natuurlijk zorgt die geur er voor dat mijn lichaam deze reactie heeft, dat zou elke hengst hebben. De mate van inhoudingsvermogen is dan weer bij iedere hengst anders. Om mijn gedachten ergens anders over te laten gaan vraag ik half geïnteresseerd: Wat is er met de vader gebeurd van die veulens? Mijn ogen priemen in haar hals, alsof ik er doorheen kan kijken en zo haar ogen kan ontmoetten. Ik zucht en stap moeiteloos verder achter haar aan, dieper en dieper het woud in. Waar niemand ons meer zou kunnen vinden en waar ik haar zo onder de duim zou kunnen krijgen.. Ik schud snel mijn hoofd op en neer. Nee nee, niet dat soort gedachten creëren Torak. Daarvan komen alleen maar nare dingen..

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Gast **Profile**

Zal ik hier nog antwoorden of zal ik nu topic met Avanti doen en dat Torak daar in het topic binnen valt zodra Avanti weg is? c:

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Yep, dat lijkt me een goed plan :']

Dit topic moet wel echt bewaard worden haha, is goud waard ^^'

**Profile**

» Beauty
» [Looking for] manipulatie Beauty
» The distance of beauty.
» Winters beauty.
» Sleeping Beauty

A Poisonous Beauty.

A Poisonous Beauty.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen