I'm not beautiful, just special

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Met een toch wel twijfelachtige blik draaft Vanity over een lage heuvel richting de open vlakte van Minanter. Het liefst zou ze haar aftekeningen onder een laken steken, dat niemand ze zich. Altijd heeft ze gelooft dat ze normaal waren, tot dat ze in dit ging overleven. Bijna geen enkel paard had hier een speciale vacht of rare aftekeningen. Op weg naar hier had ze al een merrie gezien, maar al gauw had ze door dat zij haar niet kon zien. Wanneer ze de vlakte elegant op draaft, bekijken haar ogen het gebied en de paarden die erop aan het grazen waren aandachtig. Waarom deed ze eindelijk zo flauw? Ze was wie ze was en niemand zou daar iets aan veranderen. Elegant en met hoog kniewerk beweegt ze zich verder. Een paar arrogante blikken bekijken haar, toch maakte het haar niets uit en draafde ze rustig verder. Haar ademhaling klinkt meer als een wederkerend bries, die gelijkmatig met het ritme va haar draf word uitgeblazen. Haar manen dansen op de beat van de wind en haar staart danst er de tango mee.

Zonder enige twijfel voelde ze zich goed in deze kudde en wou ze hier niet meer weg, niet meer terug naar de kudde waar de enkel leefde met haar vader en heer moeder, dus eindelijk niet echt een kudde. Toen haar zusje of broertje eraan kwam was ze het beu. Ze wou avonturen meemaken en haar liefde vinden, niet voor eeuwig aan haar moeders zijde blijven lopen die haar waarschuwde voor gevaar. Zelf moest ze leren wat gevaar was en dat kon je het best leren door het mee te maken. Vanity had al geleerd dat hier veel gevaar was. Eén maal in de maand was elk paard op zijn hoede. Voor ze dit gebied betrede heeft ze lang zitten kijken hoe het er hier aan toe ging en wat er allemaal gebeurde. Die heeft ze een maand gedaan en dus wist ze van de angstaanjagende schimmen en ook wist ze dat ze een veulen hadden ontvoerd en een hengst hadden vermoord. Misschien had ze wel schrik, ja, maar welk paard had dat niet. Je kan nog zo stoer en zo dapper zijn, elk paard heeft schrik van beesten die je elk moment het leven kunnen stelen.

Vanity is een wijze merrie voor haar leeftijd en voor wat ze nog maar heeft meegemaakt, nou eindelijk heeft ze nog niets meegemaakt en dus was het bijna onmogelijk. Toch wist ze veel van het leven op deze aardbol. Door haar jarenlange hechtenis waar ze bijna niks kon doen heeft ze natuur geobserveerd en weet ze nu zelf de kleinste gevaren van de deze toch wel verschrikkelijke aarde. De vele dieren die je kunnen vermoorden en de giftige planten. Een rilling liep over Vanity’s rug als ze er nog maar aan dacht.

Haar lichaam bewoog zich verder en verder in het gebied. Verder weg van haar hatelijke verleden. Haar ouders hier haar steeds aan het lijntje hielden en haar niets lieten doen. Ze haatte het, maar gelukkig is het nu voorbij en was ze er vanaf. Nu kon ze doen en laten wat ze wou, haar ouders waren misschien wel ongerust, maar dat liet ze achter zich. Ze was een volwassen merrie en dat wilde ze overduidelijk niet accepteren. Door dat ze zo was opgegaan in haar gedachten van hoe de wereld ineen zat en haar verleden was ze helemaal vergeten dat alle paarden haar vacht zagen. Haar grijze vacht met zijn bijzondere zowel vader als moeder had het ook, maar nu ze hier was en meer van de wereld had gezien, wist ze dat ze anders was en aftekeningen. Ze dacht altijd dat ze normaal was, niet het normale dat ze altijd dacht te zijn.

Haar hoeven veren op de zachte aarde van Minanter en in de verte hoort ze een beekje kabbelen. Haar streelde haar oren, het voelde als donsveertje van een vogeltje. De vogeltjes die in de bomen voor haar mooie liederen zingen, ja, de natuur deed haar deugt. Het was zowat haar leven geworden. Vanity leek niet echt bepaald een natuurliefhebbende merrie door haar uiterlijk, haat grijze tint en haar puntige aftekeningen. Toch wis ze een echt natuurliefhebber. Haar leven lag in de natuur zijn handen en natuurlijk in de handen van de leiders van rang1. Altijd heeft ze tussen de bomen en het leven van de natuur gewoond en daar wou ze niks aan veranderen doordat ze in een kudde woonde nu.

Het beekje trok toch de meeste aandacht. In een elegante en sierlijke galop bewoog ze zich richting het beekje dat rustig voort kabbelde. De oevers waren bedekt met hoog riet en in het water staken een paar kleine rotsen uit. Enkele lelies maakte het plaatje kompleet. Ze wandelt wat op en neer tot ze een plekje vind waar ze door het riet kan gaan. Ze liet haar neus zakken, maar nog voor haar neus het water raakt heft ze hem weer omhoog. Hoe kon ze nou van zo’n mooi plaatje drinken? Ze liet haar neus dan toch in het water zakken en nam een slok van het koele water. Na één slok deed ze haar hoofd weer omhoog. Dit kon ze niet doen. Het water voelde nog verfrissend in haar keel. Wanneer het riet tegen haar achterbeen aankietelt trekt dat been op en plooit haar hoofd er naar toe om er eens zacht aan te knabbelen voor de jeuk weg te krijgen. Vredig kijkt ze weer voor haar uit. Ze zucht eens vredig wanneer ze nog eens naar het prachtige plaatje kijkt dat hier voor haar neus ligt. Hoe kon het toch mogelijk zijn, zoiets moois en ze wist zeker dat ze het niet droomde.

Ze zou wel verder wandelen en ergens anders een plek vinden om te drinken. Haar lichaam bewoog zich weg van het riviertje, toch draait ze haar hoofd nog eens om, om de prachtige plek in haar hoofd op te slagen. Toch stopt ze nog eventjes. Wist ze wel zeker dat ze niet droomde. 100% zeker? Het zal wel zo zijn en als ze droomde zou ze heel Blue Moon Horses afzoeken tot ze het zou vinden. Dan zou dit toch een teken moeten zijn, niet? Ze zet haar lichaam in een soepele draf en nog voor ze voor zich kan kijken botst ze tegen een ander paard aan, dat wel duidelijk breder was als haar. Nu was ze er zeker van dat ze wakker was. Nog voor ze sorry zegt, kijkt ze achterom. Ja, ze had gelijk, deze magische plek was geen droom, neen, hij was echt. Vanity kijkt weer voor haar en stamelt een beetje. ”Euhm.. Het spijt me enorm, ik had voor me moeten kijken.” Vanity is een kleine merrie en dus kijkt ze lichtelijk omhoog, naar het paard dat voor haar staat. Haar ogen vol spijt. Wat was dat weer dom van haar. Het was weer zoiets voor haar. Te gefascineerd door de natuur en niet meer kijken naar waar ze op moet letten. Ander paarden, ze was het niet gewoon. Voor haar was dit een rare situatie, zelf een ongewone situatie. Nog nooit was ze tegen een paard opgelopen, behalve toen ze een veulen was, toen was ze tegen haar moeder gelopen, maar dit paard kende ze zelfs niet eens. Vroeger was er geen optie om tegen een ander paard aan te lopen. Het enige tegen wat je kon aanlopen waar bomen. Moesten paarden kunnen blozen zag ze nu al knalrood. Haar hoofd buigt ze langzaam wat naar beneden van schaamte. Ze zet een paar passen achteruit en kijkt het paard voor haar nogmaals aan. Daar ging haar plan dus wel om aan drinken te komen, nu moest ze wachten tot haar visite weg was en tot ze weer alleen was en een plekje kon vinden om te drinken, zonder prachtige plekken te beschadigen of vissen te doen schrikken.

Vanity keek rond, zoekend naar een oplossing om deze benaderde situatie te omzeilen. Ondanks dat ze nooit in aanraking is gekomen met andere paarden hebben haar vader en moeder haar beleefd opgevoed en zo als het hoort. Je altijd verontschuldigen als je in de fout bent gegaan en nooit opgeven. Een stevige wind komt opzetten en zowel haar manen als staart waaien allemaal naar één kant en golven als de zee. Ze draait haar hoofd weg van de wind en sluit haar ogen tegen vuiligheid. Wanneer de wind weer gaat liggen kijkt ze voor zich uit en zet nog een stap naar achter. Haar manen lagen verward over haar hals. Gekruist, over manen die aan de foute kant lagen, je zag het nu allemaal bij Vanity. Haar paar plukken van haar staat lagen dubbel, zelfs een deel van haar maantop lag achter haar ogen. Nou, dit maakte de situatie er niet bepaald beter op. Een zucht verlaat haar keel. Oja, dit moest weer nu net gebeuren. Normaal houd ze hartstikke veel van de natuur, maar op dit moment haatte ze de natuur. Nou, dit zou het eerste paard zijn dat ze zou ontmoeten naast haar ouders, ze vond het best wel spannend eindelijk.

~ Pomme

No one can promise that they will never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

I'm not beautiful, just special 3ffdf6ad60f7b9ec1b24003

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn passen zijn log en zwaar terwijl ik rondom de kuddes ben aan het stappen. Alles in mijn lichaam is gevoelloos en precies door dat feit heb ik geen zin meer om mijn benen sierlijk op te tillen. Een hele kleine grimas siert mijn lippen bij het idee er aan. Ik wilde dit tenslotte, ik wilde zonodig schim worden.. En hier ben ik dan nu een schim met second thoughts over het schim zijn. Een eens zo slimme hengst die daar voor Avanti's ogen de domste fout ter wereld heeft gemaakt. Een fout die me voor de rest van mijn lange leven achterna gaat zitten. Mijn ogen glijden over de zon heen die hoog aan de hemel staat, en mij op zijn beurt met de zonnestralen verwarmt. Niet dat ik dat nu nog kan voelen, maar ik kan me wel nog indenken hoe het zou moeten voelen. Het gevoel dat heel je lichaam voor een moment smelt en je je ogen kan sluiten om puur te genieten van het feit dat er iets warms over je lichaam heen glijd. Vaak open je je ogen pas weer wanneer je lichaam weer tot de schaduwen treed. Nu is dat wel anders. Ik voel niets meer, enkel mijn gedachtes zijn nog vrij van de blauwe maan. Die hebben wel nog een eigen wil, hoewel dat hoogstwaarschijnlijk ook niet meer lang zal duren. Vooral wanneer de blauwe maan zal schijnen zal ik goed van kwaad niet meer kunnen onderscheiden. Ook veulens zullen hun leventjes verliezen aan mijn wraatzucht naar kracht en boven alles mijn zoektocht naar mijn enige zoon. Egocentrisch is het allemaal daar ben ik van overtuigd. Toch kon ik mezelf er toen niet van overtuigen dat ik enkel een slaaf zou worden van Avanti. Stomzinnig geloofde ik er in dat ik vrijer dan ooit zou worden en me zou kunnen uitleven waar en wanneer ik dat wilde met die superlichaam. Ik grimas, het superlichaam heb ik gekregen, enkel mijn vrijheid is me ontnomen. De vrijheid om te denken, voelen en te gaan en staan waar en wanneer ik dat wil is verdwenen. Ik ben een huisdier, een hond aan een strakke riem die enkel Avanti hanteerd. Zo ook nu weer heb ik mijn doelwit gekregen die ik het leven zuur moet maken. Ik moet de onschuldige blinde merrie Nachtschade opzoeken en haar mishandelen tot het punt dat ze niet meer kan en me smeekt om op te houden. Misschien dat ik op dat moment nog iets van een hart heb en de genadeslag achterwegen kan laten. Misschien.. Hoor me praten, alsof ik geen enkel zeggen meer heb over wat ik wel en niet kan of mag doen. Belachelijk, een zielig slaafje. Nog erger als deze schapen die hun ohzo machtige leiders volgen. Mijn blik glijd even over de grote kudde van Minanter. De kudde is in de laatste paar weken gegroeid en hoewel je meer vrolijkheid zou verwachten, zijn enkel sombere blikken aan te treffen. Geen wonder. De leider van de eerste rang heeft het er bij neergelegd en heeft besloten om zijn kudde en daarbij dus volgelingen in de steek te laten. Lafaard.

Wanneer ik een paar ogen op me voel branden kijk ik verbaasd en iets geschrokken omhoog, waar ik vrijwel meteen de ogen van de vervangende leider ontmoet. Natuurlijk houd hij me scherp in de gaten, het is dan wel geen blauwe maan maar we blijven tenslotte even gevaarlijk. Ik snuif en grimas vervaarlijk naar de hengst om vervolgens in een soepele draf over te gaan en speels mijn hoofd in de lucht te gooien. Ik draaf met volle kracht van hem af weg van de spiedende ogen die op mij neerkijken. Geen enkele leider hoeft iets van me af te weten, E'vesdar weet zelfs al te veel over mijn twijfels en over mijn nog resterende gevoelens. Al die informatie is niet goed voor hun oren, stel je voor ze schrikken van de hoeveelheid slechte dingen die kunnen gebeuren met je. Tsk, alsof hun ooit écht geleefd hebben. Ze zijn gewend aan eer en respect van iedereen, ze worden gedragen op een gouden plaatje als ze dat willen. En dan zijn de paarden ook nog gek genoeg om ze te volgen, de idioten. Ik word opgewekt door de wind die mijn manen omhoog blaast en zo de gedachtes met zich meeneemt. Ik heb tenslotte niets meer om over na te denken straks, waarom nu nog een zinloze poging doen? Even vallen mijn amberkleurige ogen op de felrode linten die verstrengeld zijn in een paar slordige vlechten onder mijn manen. Een glimlach weet zich op mijn lippen te vormen en voor een moment lijk ik het oude gevoel van liefde weer te kunnen oprakelen. Het is maar voor een klein momentje want voor dat ik het weet ontglipt het gevoel me weer. Het gevoel ligt binnen handbereik maar telkens wanneer ik er naar probeer te reiken ontglipt het me weer. Dus nu kan ik enkel hopen en vasthouden aan dat gevoel, in de hoop dat ik het nooit ga verliezen. Zodat ik tenminste nog kan herrineren waarom ik aan deze hel begonnen ben. Omdat ik volledig in de ban ben van mijn eigen gedachten heb ik het niet door dat ik onlangs het gebied van Minanter ben binnen gedraafd. De omgeving komt me spontaan bekent voor en even verlies ik mezelf in de pracht en praal van het landschap. Een landschap waar ik verbannen ben en waar ik achterna gezeten word zodra de paarden me ontdekken. Ik grimas breed, zal ik voor de afwisseling weer eens wat herrie schoppen? Met een grimas op mijn lippen storm ik dieper Minanter in, mijn mondhoeken omhoog gekruld. Een merrie loopt afwezig dezelfde kant op en omdat ik weet dat ze gewoon tegen me aan zal lopen blijf ik in dezelfde richting lopen. Voor ik het weet voel ik haar gewicht tegen het mijne knallen. Meteen kom ik tot een halt en staar haar vanaf de hoogte aan. Ik priem mijn ogen in die van haar, meteen op zoek naar enige zwaktes en afwijkingen. Haar vacht is speciaal, een soort grijs met opmerkelijke aftekeningen. Zo'n aftekeningen heb ik nog niet eerder gezien in BMH, waardoor ik kan afleiden dat ze hier nog niet zo heel lang is. Ik kan het niet laten om mijn lippen af te likken, mijn tong onderweg langs mijn hoektanden schurend. Oh, hoe zeer ik mijn tanden in haar breekbare vachtje wil zetten. Ze verontschuldigt zich meteen en raakt voor een moment mijn ogen. Haar ogen spreken boekdelen over haar gevoelens op het moment. Ik grimas geamuseerd, hoewel het ook als vrolijk opgevat kan worden. Is al goed, we keken tenslotte beiden niet goed uit. Probeer ik haar gerust te stellen. Ze zet een paar passen achteruit waardoor ik haar lichaam nogmaals beter kan bekijken. Ze is niet de grootste en haar lichaam is nog relatief ongetekend door het leven. Dit verteld me dan weer een heleboel over haar leeftijd. Mijn grimas vebreed ietsjes voordat ik vraag: Ben je nieuw hier in Bmh? Ik geloof dat een merrie met zo'n aftekeningen me wel opgevallen was. Zeg ik met een haast charmante stem, de afstand tussen ons weer verkleinend tot een kleine meter.
** Sorry volgende keer beter en ietsje langer >.<

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

~~Word nog verder getypt !!~~

Nadenkend hoe het kwam dat ze tegen deze hengst was gelopen, keek ze hem aan en glimlachte eens. Nog voor ze een antwoord wist op haat vorige vraag zat ze al met een andere in haar hoofd. Wie was hij en misschien nog belangrijker, wat?

No one can promise that they will never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Nadenkend hoe het kwam dat ze tegen deze hengst was gelopen, keek ze hem aan en glimlachte eens. Nog voor ze een antwoord wist op haat vorige vraag zat ze al met een andere in haar hoofd. Wie was hij en misschien nog belangrijker, wat? Ze wist het bijna zeker, dat dit paard een schim was. "Inderdaad, ik ben nieuwe hier." Verver zei ze niks. De gure wind waait door haar dikke pels die was op komen zetten door de winter. Dikke sneeuwvlokken vallen naar beneden en zorgen voor een rilling die door haar lichaam schiet. Ze bibberde lichtjes. Ondanks dat ze wist dat de hengst voor haar niet zo maar een paard was, bleef ze gewoon staan en bleef de speelse speelse fonkel ook aanwezig.

*Sorry Pomme, weet echt ff niks, komt zo wel terug xD Was ook te lang geleden.*

No one can promise that they will never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn amberkleurige ogen staan op de merrie gericht met de speciale aftekeningen, ze intrigeerde me met haar speciale kleur. Ze doet me verlangen naar meer dan dat alleen, en of ze nu wilde of niet dat zal ze me gaan geven, als het al niet deze keer is dan de volgende keer, bedenk ik mezelf grimassend. Niemand kan tenslotte tegen me op, en al helemaal niet als die heerlijke blauwe maan op mijn effen zwarte vacht schijnt. Voor een klein moment glijden mijn ogen naar de hemel op zoek naar de blauwe maan, daar achter de wolken zie ik zijn blauwe stralen waardoor een kleine glimlach op mijn gezicht verschijnt. De wind begint op te zetten, alsof er elk moment een storm kan komen en de laatste wolken worden zonder pardon voor de maan weggeveegd. Mijn grijns lijkt nog groter te worden hoewel dit fysiek onmogelijk is. Ik voel mijn hoektanden prikken in mijn onderlip en moet even opnieuw mijn mond op elkaar zetten om het comfortabeler te maken. Die prikdingen zijn nog altijd wennen, maar zeker onmisbaar tijden blauwe maan. Sorry, prachtmerrie voor me. Je hebt werkelijk een slechte dag vandaag,.. Begin ik met een korte grinnik. Mijn amberkleurige ogen richt ik recht in de haren, mijn blik sterk en vol met anticipatie. Omdat je mij bent tegengekomen, verhelder ik uiteindelijk mijn woorden, mijn ogen weer van haar afhalend. Eigenlijk wilde ik de merrie niets aandoen, ze leek me te onschuldig om zodanig toe te takelen, toch weet ik dat ik geen andere keus heb. En de blauwe maan me automatisch aan het moorden zal zetten. Alsof ik plotseling een pop ben geworden met touwtjes aan mijn ledematen, zo word ik voortbewogen. Ik kan enkel denken, maar niets meer doen of zeggen. Ik lik mijn lippen voor een moment af en begin me af te vragen hoe haar bloed zou smaken. Niet ieder paard proefde hetzelfde, zoveel had ik ondertussen al gemerkt. Als ik het moest afleiden aan haar uiterlijk weet ik zeker dat het niet verkeerd zal zijn, en met die gedachte zet ik in een keer een aantal passen vooruit. Waren we in andere omstandigheden elkaar tegengekomen was dit gesprek misschien anders verlopen.. Spreek ik vervolgens grimassend. Máár, wat we nu gaan doen gaat ook heel leuk worden. Begin ik weer met praten, mijn oren langzaam naar achteren plaatsend, hetgeen me een angstaanjagend uiterlijk geeft. Naja, voor een van ons dan. Verduidelijk ik me woorden alweer, mijn lippen daarna stijf op elkaar duwend. Elke vlaag wind die haar geur met zich meebrengt maakt me vanbinnen gek, en eerlijk gezegd heb ik geen idee hoelang ik mezelf nog onder controle kan houden.

Het verbaast me lichtjes, dat ondanks dat de merrie weet dat ik geen normaal paard ben, ze toch heel braaf voor m'n neus blijft staan. Ongelofelijk, en ongelofelijk stom als je het mij vraagt. Als ze misschien hinnikend was weggerend hadden de leiders haar misschien gehoord, dan had ik mijn aanval vast en zeker gestaakd, puur en alleen omdat ik te lui ben om tegen even sterke schapen als mijzelf te vechten. Ik wil niet bloeden tenslotte, niet voor wat ik zelf niet langer meer in de hand heb. Plotseling komt het gekke idee in mijn hoofd om een leider te vragen om mij het leven te ontnemen, niet tijdens een blauwe maan natuurlijk, maar gewoon.. wanneer ik mezelf ben. Het lichtje wat plots in mijn hoofd is gaan branden dooft al snel wanneer ik me bedenk dat ik dan nooit de kans heb gehad om Rixan op zijn plaats te zetten. Dat eerst, dan denken we wel verder Torak. Draagt deze schoonheid ook een naam? Vraag ik met een sissende stem, mijn ogen nogmaals galant over haar lichaam glijdend. Mijn naam is iniedergeval Torak, dan weet je alvast wat je moet vertellen aan de leiders wanneer ze je vinden.. Als je tegen die tijd nog kan praten dan. Bedenk ik me vragend met een kleine glimlach op mijn lippen. Dat hangt er namelijk helemaal vanaf hoe deze schoonheid gaat meewerken.. Tegenwerken resulteerd enkel in meer pijn vrees ik. Mijn stem loopt over van sarcasme en giftigheid iets wat ik onlangs wel gewend ben. De hints en tips die ik haar geef zal ze vast niet gebruiken, elke merrie zal tegenstribbelen wanneer een of andere hengst haar aan het betasten is. Wanneer een of andere hengst zijn tanden in je zet en je vervolgens leeg zuigt alsof je een beekje water bent. Ik grimas, als ik een stomme naieve merrie was geweest had ik waarschijnlijk ook niet stil gestaan. Mijn oog valt weer op het gezicht van de merrie, maar uiteindelijk heeft deze merrie me al zodanig verbaasd dat dat er ook nog wel bij zou kunnen. Dat maakte haar nu juist zo interessant als prooi, het feit dat ze net dat beetje anders is als alle andere merries die ik gezien heb. Ik overbrug de overblijvende centimeters tussen ons door een stap naar voren te zetten. Ik voel haar adem tegen mijn hals opbotsen en zie haar vacht meedeinzen op mijn eigen adem. Voor een moment staar ik in haar ogen voor ik een pas langs haar heen zet, en mijn neus brutaal tegen haar schouder aanduw. Mijn lippen omvatten voor een moment haar vel voordat ik het ongeschaad weer terug laat springen. Peinzend bijt ik op mijn onderlip, haar plagen is misschien nog pijnlijker, tenslotte zal het enkel en alleen langer duren op deze manier. Uiteindelijk verplaats ik mijn mond naar een ander stukje van haar schouder en zet daar rustig mijn tanden in, mijn hoektanden nog buiten beschouwing latend. Zachtjes trek ik aan haar vel voor ik zonder pardon mijn hoektanden door haar huid heen boor. Mijn lippen proeven haar zoete bloed en het is op dat moment dat alle zintuigen op scherp springen. Bloed, en haar lichaam is het enige waar ik verder nog aan kan denken, hoe zij er van af zal komen? Geen idee.. de tijd zal het me leren, en of het me nu ook nog echt kan interreseren? Waarschijnlijk niet.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanity blijft de schim strak aankijken, ze deinsde niet terug voor een laf paard dat zich heeft laten veranderen in een monster tegen de natuur in. Te laf om het echte leven tegemoet te lopen. Ze zijn zelfs zo diep gevallen dat ze andere gaan pijnigen. Wanneer hij zijn lichaam dichter bij dat van haar brengt verlaat een stille grom haar mond, maar al gauw staat de schim naast haar. Vanity liet niet met haar spelen, ze was een paard dat door de natuur is gemaakt en ook samen met de natuur gaat leven. Het was vermoorden of met rust laten. Ze voelt zijn lippen langs haar schoft gaan waardoor een rilling over haar rug raast. Haar blik kijkt woedend achterom, toch liet ze het allemaal toe. Echter was haar geduld op als ze zijn tanden in haar schouder voelt. Haar oren vliegen dreigend in haar als en ze zet haar tanden in zijn rug. Hij mocht misschien wel een schim zijn en misschien mocht hij wel een hengst zijn, maar niemand beet haar zomaar. Misschien ziet Vanity er niet echt heel dreigend uit, ze ziet er uit als een popje, maar dat is fout. Ze kan enorm gemeen uit te hoek komen en zelfs vijandig. Haar ogen kijken de hengst dreigend aan als ze nu ook hoektanden had zaten ze al lang rond zijn ruggengraat. Natuurlijk wilt ze dat niet, want dat klopt gewoon niet. Vanity weet maar al te best dat de plek waar ze Torak heeft gebeten, een heel gevoelige plek, recht op de spier.

Ze bleef weer gewoon staan en staart voor zich uit. Nu was het haar buurt om te spelen tegen dit monster. Haar ogen kijken treurig als teken dat ze zich overgaf. Haar hoofd laat ze laag hangen. Haar hele lichaam liet zien dat ze zich ging laten doen en was het tot haar dood. Wat ze nu deed, was gevaarlijk, maar rennen kon ook gevaarlijk aflopen. Torak torende hoog boven haar uit, maar van één ding was ze al zeker en dus ook opgelucht. Op dit moment moest ze al geen schrik hebben dat ze een monster zou dragen van deze hengst. Dus dat was al positief.

Haar blik flitst nog eens rond en haar oren blijven wel wat naar achter gedraaid, om alles de horen wat hij zegt.

No one can promise that they will never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Met een schaapachtige blik staar ik haar aan, blauwe maan zal niet meer lang duren en dat weet ik. Als de leiders me dan in dit gebied zien zullen ze me zeker weten achterna komen. Mijn gedachtes gaan terug naar de leider die voorheen zijn ogen op me gelegd had. Hij was mijn gestalte vast en zeker niet vergeten bedenk ik me grimmig. Haar nog warme bloed sijpelt van mijn lippen af, en zonder pardon lik ik het smakelijk en tergend langzaam weg. Een misselijkmakende grimas verschijnt op mijn lippen, angstaanjagend maar met zo veel charme dat het bijna onweerstaanbaar is. De merrie voor me is abrupt stil en zegt helemaal niets meer met dat vogelachtige stemmetje van haar. Slim en tegenlijkertijd stom, ik kan namelijk totaal niet tegen paarden die hun mond houden en niets meer zeggen. Anderzijds kan ik ook niet tegen paarden die alleen maar praten.. Het is moeilijk en eerlijk gezegd zijn er zoveel dingen die ik haat dat ik er een lijst voor moet maken. Perfecte paarden in mijn boekje bestaan nauwelijks, zelfs ik niet.. E'vesdar, die hengst kwam nog enigzins in de buurt van het perfecte image. Een lichte glimlach verschijnt bij die gedachte en even ben ik afgeleid door mijn ingewikkelde gedachten. Plots verschuift de merrie zich en zet ze haar tanden in mijn rug. Ik bok hevig en druk mijn oren in mijn nek, het is een muggensteek in vergelijking tot wat de leiders je kunnen aanrichten, maar ik voelde genoeg. Woede borrelt al snel in me op en wanneer het een kookpunt heeft bereikt zeg ik nijdig: Dat was zeker niet verstandig van je, merrie. Mijn stem is uiterst laag en ik moet moeite doen om het niet te laten trillen van woede. Mijn acties gaan daarna heel snel, mijn tanden raken haar manenkam en omsluiten deze volledig. Met grote inspanning zet ik mijn tanden in haar vlees en smijt ik haar ruw op de grond. Ik smak geamusseerd met mijn lippen terwijl ik zie hoe ze zich op haar rug draait. Met mijn hoge lichaam toren ik boven haar uit mijn amberkleurige ogen heet in de hare. Ik zei het toch, meewerken is het beste wat je kunt doen.. Spreek ik grimmig mijn ogen haast spijtig over haar lichaam glijdend. Maar, dit is ook wel de enige plek waar jij thuis hoort, onder mij.. sis ik uiteindelijk afwezig mijn ogen afdwalend naar de verre verte. De grimas verdwijnt langzaam van mijn lippen af, dit spelletje begon me te vervelen en bovendien verdwijnt de blauwe maan binnen een paar minuten en dan is er niets meer. Een plannetje, een list of een spelletje moet ik verzinnen en snel voordat de blauwe maan over is... Wanneer ik dan uiteindelijk wat bedacht heb moet ik moeite doen om mijn mondhoeken niet naar boven te krullen. Een spel van liefde.

Mijn ogen glijden naar de blauwe maan die steeds meer van de witte maan weg heeft, nog heel eventjes en het zou gedaan zijn met de blauwe maan voor deze maand, jammer want ik moet nog zó veel doen.. Nachtschade moest ik onder andere beschermen tegen anderen en een beetje pret maken met haar kon toch zeker geen kwaad. Wanneer de wolken weer voor de maan komen weet ik dat ht bijna tijd is en begin ik mijn listige toneelstukje. Zodra de maan achter de wolken verdwijnt begin ik te kreunen en te steunen. Mijn ogen vernauwen zich en ik begin te shaken op alle vier mijn benen. STOP schreeuw ik uit op de toppen van mijn longen, mijn neusvleugels wijd en hevig ademend. Voor een moment val ik op een knie naast haar mijn hoofd naar beneden buigend. Ik kan mijn lach bijna niet inhouden, maar het blijkt voldoende aangezien er nog steeds een uiterst gepeinigd gezicht op mijn gelaat staat. Wanneer de witte maan weer op onze lichamen schijnt kalmeer ik langzaam, mijn ademhaling gaat nog steeds snel en nog steeds fake ik de rillingen over mijn lichaam. Langzaam haal ik mijn oren onzeker uit mijn nek, om met mijn ogen groot en chaotisch om me heen te blikken. Dan valt mijn blik weer op de onwaardige merrie voor me, op mijn gezicht staat een geschokte uitdrukking. W-wie ben je? Vraag ik gefrustreerd .. Zeg me niet.. H-heb ik dat gedaan? Vraag ik haar met een trillende stem alsof ik elk moment in kan storten en in huilen uit kan barsten. Dan richt ik mijn blik op de wonden die uit hoekpuntjes bestaan. Ik haal mijn blik gepeinigd van de wonden af. Ik kan mezelf niet helpen onder de blauwe maan.. Ik heb geen gedachtes meer, en totaal geen controle over mijn lichaam.. Alles word bepaald door iemand anders, als een marionette aan touwtjes. Spreek ik vluchtig mijn leugens, mijn ogen van haar gezicht naar haar wonden schietend. Hier zeg ik vervolgens laat me je helpen. Als lief gebaar duw ik mijn neus onder haar lichaam om deze op deze manier om te rollen naar haar buik zodat ze eventueel weer kan opstaan. Zelf ga ik weer op drie benen staan en ik schud mijn vacht uit. G-gaat het? vraag ik wat moeilijk alsof ik twijfel of ik het antwoord wel of niet wil weten. Aah, mijn spel word steeds beter en beter, ik ben tenslotte nooit slecht geweest in acteren en deze merrie inpalmen moet toch niet zó moeilijk zijn..

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

**Profile**

» And the beautiful fields lie just beyond me ~
» Beautiful pain and insane (Open)
» Beautiful but with a dark side. ~Zehlia

I'm not beautiful, just special

I'm not beautiful, just special

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen