Met een smalle grimmige glimlach op mijn gezicht kijk ik naar de chaotische paarden van rang 1. Ze rennen heen en weer en weer terug allen op zoek naar veiligheid of een teken van hun leider. Hun leider.. Zehlia. De merrie waar ik eerder al een gesprek mee had gehad, veel dingen zijn veranderd tussen toen en nu. Ergens had ik het idee gekregen dat ze een soort vriendin was en ergens diep in mijn zwarte hartje maak ik me zorgen om haar. Mijn amber kleurige ogen staren de domme paarden na en met een kleine kreun zet ik mijn eigen lichaam ook maar eens in beweging. Van stilstaan komen we nergens uiteindelijk en hoe eerder ik gezien heb of ze alles onder controle heeft hoe sneller ik weer weg kan, misschien eens opzoek gaan naar mijn eigen leider. Misschien.. en misschien ook weer niet. Misschien ben ik moedig genoeg om te denken dat ik het ook in mijn eentje ga redden. Misschien ben ik ergens wel bitter genoeg om te denken dat ik mijn leider niet nodig heb. Ik zucht en kijk wat afwezig voor me uit, zelfs wanneer een paard me de weg komt vragen naar de leider antwoord ik niet. Hij zal er zelf wel achter komen en zo niet, dan is dat weer een paard minder om ons zorgen over te maken. Tenslotte overleven alleen de aller sterkste het, en voor de minder sterke.. Naja daar hebben we rang een voor, en daarnaast enkel de loners waar de dood op hun te wachten staat. Ik glimlach verbitterd en schiet langs de verwarde hengst langs, mijn gespierde lichaam heeft geen enkele moeite om soepel tussen de bomen en de vlammen te manoeuvreren. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat de hengst me aan het volgen is en ik slaak een geiriteerde zucht. Toch is het knap van hem dat hij juist mij heeft gekozen om te volgen en niet een of andere idioot. Fijn dan ik zal hem leiden naar die leider van hem, Zehlia, waar ben je eigenlijk? Ik steek mijn neus in de lucht en probeer de adem te proeven.. Te proeven voor enig teken van de merrie, even streelt een zoete geur mijn tong en mijn oren spitsen zich meteen die kant uit. Met een katachtige souplesse beweeg ik me een weg door het bos heen alsof het mijn eigen land is en kijk ik uiteindelijk uit over de kudde. Althans de kudde die het tot noch toe gehaald heeft om hier heen te komen. Zehlia's keuze om hier te bivakkeren is niet slecht geweest en ik besef me dat Zehlia de titel van leider echt wel waard is. Ik kijk even achter me en knik dan naar de kudde, ik zeg geen woord maar de hengst bedankt me overtuigend genoeg om me tevreden te stellen. Hij maakt zich uit de voeten en ik vervolg mijn weg naar Zehlia.

Haar geur brand steeds duidelijker in mijn neusvleugels en even houd ik halt. Ze is vast en zeker nog geen paar meter van me verwijderd, maar nu pas begin ik te twijfelen of ik wel echt een gesprek maat haar wil aangaan. Ze zal merken dat ik veranderd ben, ze kan me minachtend aankijken omdat ik van al mijn leidersfuncties gestript ben. Bovendien kan ik verbitterd overkomen omdat ik ergens jaloers ben op haar leidersfunctie, ook al is deze dan van de aller laagste rang. Ik zucht en staar voor een aantal minuten alleen naar mijn hoeven. Andere paarden van de kudde beginnen me al raar aan te staren maar ik trek me er niets van aan. Uiteindelijk grijns ik en draaf ik verder, mijn hoofd hoog in de lucht gedragen. Mijn neusgaten zijn opengespreid en met een kalme blik zoek ik haar ogen. Zo zacht mogelijk tippel ik richting haar lichaam om uiteindelijk mijn neus tegen haar kont aan te drukken. Boe. Zeg ik kort maar krachtig tegen haar, mijn amber kleurige ogen zich meteen in die van haar vestigend. Long time no see right? Mijn ogen wijken weer af van de hare en vestigen zich op de kudde groep die onder haar leiding staat. Sommigen kijken licht angstig terwijl anderen al weer vrolijk met elkaar zijn aan het praten. Mijn ogen glijden even naar de lucht waar tot noch toe nog geen blauwe maan te zien is, maar spoedig.. Spoedig zal de nacht vallen en dan zal hij weer branden en de sterren tot niets maken vergeleken met zijn pracht. De blauwe maan mag een verschrikkelijk ding zijn, maar magnefiek prachtig is hij, dat kun je niet ontkennen. Met een zachte toon zeg ik: En kijk hoeveel er veranderd is in de tussen tijd... De woorden komen er niet echt onvriendelijk uit maar ook niet echt hart verwarmend. Achja, ik kan niet zeggen dat ik echt blij ben met de veranderingen. Ik richt mijn aandacht terug op Zehlia en kijk haar ietsje vragend aan. En.. hoe bevalt alles? En nog een belangrijkere vraag, hoe gaat het met je? Mijn ogen branden nieuwsgierig in de hare en ik wacht kalm af op een antwoord. Even vallen mijn ogen op de hengst van zojuist en ik knik hem van boven af even toe, hij knikt terug en ik glimlach tevreden, mijn amber kleurige ogen uiteindelijk vestigend op de donkere rook afkomstig van het brandende bos om ons heen.
Just Zehlia