De scherpe noorderwind reisde over Orlais richting de rest van BMH. De golven klotsten fel tegen de rotsen. De zee was onrustig, te onrustig voor de tijd van het jaar. Zijn paarse ogen keken naar de donkere hemel. Het was nog heel vroeg, de meeste paarden waren nog bij de kudde en de zeldzame gevallen als Velkan zelf die waren op pad. De zon zou zo opkomen en Velkan wou het graag zien voor hij terug aan het werk ging. Pappie had liever niet dat alles van informatie te laat geleverd zou zijn. Zijn gitzwarte lichaam stond op de kliffen met uitzicht op de zee. De aftekeningen die in sierlijk witte lijnen om zijn benen heen naar boven liepen gaven bijna een magisch zicht. En dan was er nog zijn witte hoofd met die intens lege paarse ogen. Overdag waren ze blauw met een paarse schijn, s’nachts was hij net als de rest van zijn familie, een paarsoog.

Hij bleef naar de hemel kijken, de wolken pakten zich samen en het werd nog wat donkerder. Het ging stormen en het zag er niet naar uit dat het bij een gewone regenbui zou blijven. Tegen de horizon begon het te bliksemen en Velkan keek vol interesse toe. Het was fascinerend, onder deze donkere hemel naar zo’n schouwspel kijken. Zijn blik gleed weg van de hemel naar een merrie op het strand, ze leek zo klein maar ze had Velkan wel opgemerkt. Hij snoof kort, de zoetheid die allemaal maar merries bezaten kwam hem tegemoet. Zijn oren draaiden haar richting uit terwijl ze langzaam over de kliffen dichter komt. Zijn paarse ogen volledig zichtbaar, eens zien hoe ze daarop zou reageren. ‘Goedemorgen.’ Sprak hij vlak na haar begroeting. Velkan blikte terug naar de donkere hemel en keek naar de zon die langzaam boven de horizon begon te priemen, toch zou het nog even duren voor ze helemaal op zou zijn. ‘Een merrie alleen in dit verlaten oord op dit tijdstip, lekker vroeg, is …’ Hij zweeg en keek haar weer aan. ‘Gevaarlijk, niet bang om de verkeerde tegen de komen?’ Vroeg hij met die typische mysterieuze gloed rondom hem …
° flut =(