Zijn woede siddert nog na, de ruzie met zijn vader was het enigste wat hem nog op de been had gehouden. De domme fouten die hij had gemaakt en het leek of hij het hem kwalijk had genomen, tenminste van het confronteren ervan. En het was geen sappige ruzie geweest, beide kokend hadden ze tegenover elkaar gestaan. Beide konden ze elkaar niet meer zien, Amor was vertrokken en had hem een richting gegeven waar hij zich kon veroorloven. Het was BMH, waar hij binnen was gestapt en hij had zijn ogen het hele gebied rustig laten verkennen. Na zich bij de rang 1 kudde gemeld te hebben vertrok hij niet veel later. Hij had geen zin in kuddes, even geen zin in paarden en na het gewaarschuw over het donkere gebied waar de schimmen zich huisden was hij erop uit getrokken. Naar de baaien van het Orlais, de rustgevende golven waren iets waar hij naar verlangde. Zijn vader had dat verteld aan hem, hij had gezegd dat het daar prachtig was voordat de ruzie hun uit elkaar had getrokken.

Een rustige, maar ruime galop zorgden ervoor dat hij meters maakte, want ergens aan de horizon zou de blauwe lijkende vloeistof moeten verschijnen, iets donkerder dan de lucht, met witte schuimkoppen. Ja, de meest prachtige verhalen werden erover verteld. Met een regelmatige tred bleef hij galoperen, het was fijn om uit te waaien en zijn manen, waar de wind meer mee begon te spelen, vertelde hem dat de wind sterker werd en dat hij dichterbij was bij de baaien van het Orlais.

Als zijn hoeven het mulle zand bereiken worden zijn longen van de lucht ontnomen, het was allemaal zo mooi, sprookjesactig hoe mooi de riffen zijn die zich net wat verder bevinden in het half ondiepe water, hoe de zon gereflecteerd word door het prachtige, diepe blauw. Hoe de golven stuk voor stuk hun eigen, witte schuimkoppen vormen en inslaan op het spierwitte, parelachtige strand wat duidelijk aangetast word door het eb en vloed wat er om de tijd op speelt. Zijn hoeven vervolgen hun weg automatisch naar over het strand waar de branding de grens tussen zee en strand aangeeft. De golven spelen met zijn hoeven, ze glijden er langs heen maar bij een sterkere golf spatten ze speels op tegen de koten van Eros. Zijn lippen krullen lichtjes op tot een glimlach als hij tot kniehoogte het water in stapt en geniet van de koelheid die het water met zich mee brengt.

In zijn ooghoek ziet hij een gestalte verschijnen, een merrie verondersteld hij na wat verder onderzoek, zijn hoofd draait er naartoe, echt heel veel zin had hij niet in gezelschap maar ze leek hem niet heel over vrolijk en dus besloot hij om haar bij hem toe te laten en niet gelijk weg te rennen. Het was een zekere maar opvallende verschijning, grijsbont met zwarte manen. Hallo daar? Vroeg zijn stem voorzichtig en niet afschrikkend, zijn hormonen speelden op en toch negeerde hij ze, daar had hij nu geen trek in. Nieuwsgierig draaide hij zijn oren naar de merrie, want eerlijk, het was een mooie verschijning. Niet dat hij dat in de eerste plek zou laten zien, nee hij zou niet zo zijn als zijn vader en zeker afwachtend houden, en haar leren kennen. Misschien kon deze merrie hem tot de volledige bekoelte brengen, misschien had hij hierin totaal geen zin in, dus besloot hij dat de tijd dat voor hem zou beslissen.

Zijn blik werd ontrokken aan een klif, die een paar honderd meter verderop stond te rusten in de felle zon. De golven beukten er machtig tegen aan maar toch hield de grote rots stand en met alleen maar het allerfijnste weg te geven aan de golven, waardoor de rots heel langzaam ten onder zou gaan. Zijn vader had dat hem geleerd, en bij die gedachte verlaat een luchtstroom woest zijn neus. Maar hij weet zijn kalmte te bewaren, hij wilde niet de merrie voor hem afschrikken, ze was vrij nat en dat niet alleen door het zoutige zeewater wat haar vel had doordrongen maar ook door het zweet. Het was mooi om te zien maar iets in haar vertelde een ander verhaal. Niet dat hij daarover zou beginnen, waarschijnlijk wilde de merrie dat zo ver mogelijk wegstoppen. "uh, hallo" Bracht de merrie stem hem, vragend. Intussen gleden zijn ogen over haar lichaam en inspecteerde haar vlekken. Grijsbont, zwarte manen en groene ogen. Hij begon bij haar achterhand, zag hoe de planten haar benen omcirkelden en omhoog kropen en gleed door naar haar ogen waar hij ze ook gelijk inhaakte. Hij had geen zin een "mooi-weer" gesprekje te starten, ze waren altijd zo oppervlakkig en oppervlakkig was iets wat Eros niet voor omkeek. "gezien je het waarschijnlijk zo wel zal vragen, mijn naam is Kayleigh" Zijn lippen krulden op tot een glimlach, waarschijnlijk zou zij op dezelfde hoogte zitten kwa gesprekstof, maar dat moest de tijd hem nog leren. "En jij bent? Goldy, Macho of King?" Nu kon hij een grinnik niet meer inhouden. Zijn halshouding was zoals altijd hoog, trots en fel, maar deed hem wel degelijk laten zakken als dat nodig was, of hij dat nodig vond. Nu hield hij zijn hoofd hoog en liet zijn oren het werk doen om alle geluiden in de lucht op te sporen. "Eros." Sprak hij kort zonder woorden te verspillen. En voordat hij verder kon gaan hoorde hij haar zachte klanken weer in de lucht en hield zijn woorden voor zich. "eigenlijk was ik ergens naar onderweg" Hij liet hij hoofd iets zakken en liet zijn halsspieren even zijn werk doen. "maar als je wil mag je me komen vergezellen?" Zijn hoofd maakt een zachte knik en heft zich daarna weer omhoog. "Waarnaartoe zou je reis gaan?" Vroeg hij, nieuwsgierig maar toch ook wilde hij weten waarnaartoe hij dan ook zou gaan. "Het zou me een genoegen zijn om mee te gaan, met zo'n prachtige verschijning." Voegde hij toe, om de merrie zich meer gerust te stellen, hij wilde niet dat ze bang zou worden van hem, alhoewel dat hoogstwaarschijnlijk niet zo zou zijn.

En in een flits is hij terug, terug daar op de plek waar hij geboren was, waar hij met zijn vader was opgegroeit en waar hij het toneelstuk op de eerste plek kon bekijken, zijn vader, die iedere keer ingepakt werd door de meest verschrikkelijke merrie's. Ja, dat had zijn ogen doen openen en deze merrie zou zich niet zomaar in zijn hart vestigen om het daarna te kunnen verscheuren. Amor zag nooit ergens kwaad in, nooit deed hij een poging om een merrie weg te sturen of gewoon niet te verleidelijk te zijn. Nee, hij zou niet zo worden als zijn vader, en kiezen voor de juiste merrie.

Het was niet te beschrijven, maar zij deed wat met hem, zij kalmeerde hem op een of andere manier, liet de rest van de woede die door zijn lijf sidderen tot het minimale afnemen en bracht positieve energie. Hij wist het niet wat het was, was het een merrie die hem probeerde te veroveren? Nee, dat was ze niet, zij gedroeg zich al zo anders dan de merries die rond zijn vader heen hingen, die waren zoveel directer, dringden zich op en lieten zijn vader zich opdringen. Op een of andere manier hing er een andere sfeer, hij had een kudde gezien, gezien hoe de leiding was. Ervaren, toen zijn vader er een had gevormd, maar die was uit elkaar gevallen, of het door een merrie was of gewoon door dit landgoed wist hij niet precies.

De groene, blinkende ogen van de merrie halen hem uit zijn gedachten, hij liet zijn blauwe hangen op de hare maar wendde zijn blik af om die vervolgens te vestigen op het bos dat achter het strand ligt, ondanks dat het zonnetje zich vol laat zien en de zon fel weerkaatst word door het water liggen zware, donkere wolken in het zich. Wat weerlichten laten zich zien maar nog geen gedonder te horen. Bliksemflitsen zullen hun krachtige ladingen los laten op de aarde of die overspelen op de andere wolken, de knallen van de donders zullen erna volgen. Onweer. En toch was de kans niet eens zo groot dat het werkelijk in de buurt van het strand zouden komen. "Atlantis" Klonk haar stem, de stilte onderbrekend zodat dat deze heel storend was. Ze spurtte weg en Eros kon alleen maar volgen, met krachtige galopsprongen merkt hij wat voor een kracht hij had opgebouwd, echter ging Kayleigh nog sneller dan hem in haar elegante passage. Zijn achterhand zet aan en hij laat de grote spieren rollen onder zijn vacht terwijl hij versnelt. Zijn galopsprongen vergroten zich aanzienlijk en kunnen haar weer net bijkomen. Waterdruppels rezen tot boven zijn oren als zijn hoeven keer op keer het water raken en in het diepere water vormt zijn borst een boeg voor het water wat graags langs de kanten uitwijkt.

Als de merrie voor hem stopt en zich in een keer omdraait laat hij het water de tegenwerking geven zodat hij kan stoppen, het gaat vanzelf en snel op deze diepte, het water golfde op tot zijn borst en halverwege zijn buik. "niet slecht." Een glimlach krult zich op, waarschijnlijk had de merrie verwacht dat hij niet zo snel zou zijn. "Toch kan ik jouw snelheid niet tippen." Klonk zijn machtige stem, maar toch uiterst zacht, ondanks dat alle paarden die op het strand zouden staan het nog konden horen.

Wanneer zij haar ogen weer vestigt op de klif zoals hij dat gedaan had, betrekt zijn gezicht. Het leek haar pijn te doen, een slechte herinnering zou haar misschien teisteren. Zijn neus vind zijn weg naar de hare en drukt zich zachtjes tegen haar wang aan, wat het ook was, hij wilde haar er niet mee lastig vallen, niet nu, hij was nog een volkomen vreemdeling voor haar, behalve zijn naam. "Leven en laten leven" Het was amper hoorbaar maar het was genoeg voor de hengst om de merrie de ruimte te geven, vooralsnog verzette hij zijn lichaam en ging naast haar staan, op een gepaste afstand, hij wilde zich absoluut niet opdringen voor haar. "Zo is het." En hij moest zich inhouden om niet te vragen naar wat het was wat haar stoorde, wat haar minder gelukkig maakte. In zijn ooghoek ziet hij de dreigende lucht, nu toch wel dichtbij hen komen. "Zullen we een droge grot opzoeken?" Was zijn vraag dan ook, dit keer op dezelfde machtige maar zachte manier bracht hij de klanken aan de merrie. Zijn hoofd richt zich weer trots op, zijn halsspieren deden zijn werk en kwamen op onder zijn champagne vacht en zijn hoofd draaide weer naar de bossen. Ergens was een donder te horen van het natuurgeraas dat zich verderop begon te vormen en de eerste spatten begonnen te vallen. Niet dat hij het erg vond, maar de kracht van de bliksem mocht niet onderschat worden.

Er was wat opgevallen van de merrie, en wat het precies was wist hij niet. Ze was volgens hem niet superoud maar toch leek haar ziel meer geschaafd te zijn dan in de nachtmerries van andere paarden. En op dit moment wenste hij dat hij haar ziel kon kijken, kon zien wat er mis was, wat er was gebeurt en hoe hij haar zich beter kon laten voelen. Als dat mogelijk zou zijn dan zou hij dat proberen, maar hij wist niet of hij zich in de juiste positie zou bevinden om dat mogelijk te maken. En hij dacht verder, verder hoe de rest zich zou perfectioneren, als paarden zich open stelde, wat er heel veel deden, maar ook zoveel niet. En sommige zouden zichzelf ermee gek maken, die zouden doordraaien en zich wellicht bij de schimmen proberen te wringen. Toch waren er maar weinig die door de selectie van Avanti door kwam, had hij zich laten vertellen en in zijn observatie hier op BMH had hij dat deels zien gebeuren. Nee deze merrie had trauma's, tenminste, daar leek het op. En hij wist niet dat tot in hoeverre hij stond om dat te kunnen beoordelen, hij was jong maar ondanks de ruzies met zijn vader was hij, naast die listige merries, een wereldvader. Hij had hem zoveel geleerd, over hoe sommige dingen werkte, over hoe stormen ontstonden en zoveel over het leiderschap op dit landgoed. En hoe de schimmen werkten, hoe zij de leiders haatte, en hoe hij moest oppassen nadat hij van zijn leiderschap was onttrokken.

"denk je.." Bracht ze uit, niet zo zeer naar hem toe maar tegen de lucht, of misschien toch wel naar hem, wat maakte het uit? Maar het gaf hem een aanwijzing tot het gene waarom ze, zo op het leven verkeken was. Leven en laten leven Galmt weer door zijn hoofd, en op de manier waarop ze het uitsprak kon je merken dat het niet zo was. Of tenminste dat ze iets oneerlijk had gevonden. Want er is zo veel oneerlijk, misschien een vorige hengst, een moeder of vader, of een van haar -mogelijke- nakomelingen die dit leven was gepasseerd. Was vertrokken, vrijwillig of onvrijwillig door de schimmen, zou een voorbeeld kunnen zijn. Evenals dat het een goed voorbeeld zou zijn als een van hen het leven niet meer waardig vond en zo zich van een klif af gegooid zou hebben. Er zijn talloze doodsmogelijkheden en vele zou je niet moeten uitsluiten. Zoals een onweersstorm. Een windhoos, waterhoos of een simpele blikseminslag op een boom of wellicht een paard zou voldoende schade kunnen aanrichten, fataal of niet zou dat zou het lot, of wat er ook boven hen zou gelden beslissen.

Op zijn vraag knikt ze alleen maar en kiest zelf al zo duidelijk haar pad dat hij alleen maar doet volgen, soms laat hij zijn neus iets over haar rug glijden terwijl zij zelf zo duidelijk en vastberaden het water opzij duwt, tegen zijn borst maar dat maakte niks uit. De stroming werd sterker en hij zou er zijn als ze naar zou storten, hij zal haar proberen te helpen, zodat de zee haar niet in de macht zou kunnen krijgen, maar ergens weet hij dat deze merrie zijn hulp daarin niet nodig had. En toch was had ze ergens een blok liggen, ze was niet boos of hatelijk, het leek alsof ze het plezier van het leven kwijt was, weggeraakt in, waarschijnlijk, een van haar trauma's, of stukje bij beetje. Te vaak afgestraft voor de hoop die ze had, maar waar stond hij om dat te oordelen? Het waren aannames en aannames waren verkeerd, evenals dat vooroordelen dat waren. Er waren verwanten van de schimmen, zonen, dochters, en die schijnen toch niet heel veel kwaads in zich te hebben, maar wel te worden door al die vreselijke aannames en vooroordelen.

Een strand had zich gevormd onder de hoeven van de machtige hengst en natuurlijk onder de buitengewoon elegante en fiere merrie ook. Ook het begin van de stenen die uit de grond leken te steken waren verschenen. En daar was een grot, de merrie kwam tot stilstand bij de rand, zodat de regen haar nog niet kon raken, zodat alle regendruppels apart op verschillende plaats en verschillende tijden neer zou komen, slechts een enkeling zou zich op exact dezelfde plaats zich vestigen. En zo zag hij alle paarden, alle paarden hadden hun eigen plek in de "wolk", alle paarden waren van hetzelfde soort maar toch waren ze allemaal uniek, allemaal waren ze anders en allemaal zouden ze ergens anders terecht komen. Geen enkel paard stond op exact dezelfde plek als dat een dat ervoor had gedaan. Zijn ogen worden terug naar de prachtige lucht gelokt, de felrode kleur lijkt zich als inkt door de lucht te verspreiden. Zijn blik glijd verder naar de grot zelf waar hij een nog iets prachtigers vind, verder in de ruime grot, waar hen twee makkelijk zouden in passen, maar met vier toch wel lastig zou worden, aan de achterwand en de achterkant van het plafon waren edelstenen en kristallen, en in alles werd de lucht gereflecteerd, het zorgde ervoor dat bijna de gehele grot gevuld werd door het avondrood.

En terwijl de tijd de zon onderschepte waardoor die deze kant van de aarde verliet en verdween achter de horizon werden de restanten van de zonsondergang bedolven onder de machtige en dikke wolken die de storm met zich mee bracht. Felle, lichtblauwe flitsen vervulden het wolkendak boven hen. Zware donders volgden. "Schoonheid is niet altijd even schoon" Bracht ze uit, voor hem had het wat meer als gewoon een uitspraak, maar weer een aanduiding, misschien zonder dat ze het doorhad, misschien was het een spel die ze speelde. Hij wist dat niet, maar wilde de merrie niet in de steek laten. "Dat zijn de gruwels, echte schoonheid is toch vrij weinig te vinden." Was zijn uitspraak, wetend dat hij vrij oppervlakkig was, maar ach, zijn hersenen waren al veel verder voor, alleen wilde hij dat de merrie niet laten weten. "Wat is er gebeurt? Wat deze wonderschone merrie zo verbitterd naar het leven laat kijken?" Was zijn volgende vraag, een treffende vraag en misschien ook de verkeerde, maar hoe zou hij dat kunnen weten? Hij draaide zijn grote lijf zodat hij naast de merrie kwam te staan en drukte zijn neus tegen haar wang en daarna jukbeen. Zijn ogen hakend in de felgroene van Kay.