Patriot Met krachtige passen beweegt hij zich voort. De spieren rollend onder zijn huid, de zon weerkaatsend op zijn lichaam ondanks zijn dikke wintervacht en zijn manen die meedansen op het tempo. De bladeren kraken onder zijn hoeven en zijn hoofd trots in de lucht geheven. Rustig laat hij zijn hoofd zakken vertraagd naar een rustige stap, adumwolkjes die uit zijn neus verschijnen met dit frisse weer. Hij laat zijn hoofd zakken en stopt aan de rand bij een groepje bomen. Zijn ogen die alles afnemen wat ze in zicht krijgen, zijn oren die zich spitsen om elk geluidje te kunnen horen en een diepe snuif om de nieuwe lucht in zich op te nemen. Elke kudde was anders en zo ook hier. Op zijn zoektocht belande hij hier en besloot te blijven hangen, de sfeer was hier anders, maar de reden daarvan was hem tot dusver onbekend. Zijn gedachten dwalen af naar waar hij vandaan kwam. De kudde waar zijn familie nog is, waar hij gelukkig was, maar altijd wat miste. Het moment dat bleek wat en hij zijn zoektocht starte, maar nog niks gevonden had. Hij miste het, zijn oude kudde, het gevoel ergens bij te horen en je plek gevonden te hebben. Hij was het anders, hij was nieuw en de meeste keken hem lichtelijk wantrouwend aan, zelf was hij het type dat de kat uit de boom kijkt en het eerste contact dan ook niet snel zal leggen, iets wat niet echt hielp. Toch was er hier iets wat hem vasthield. Een lichte bries verliet zijn longen en hij hief zijn hoofd weer wat. Nogmaals snoof hij diep, de geur van verschillende paarden en een frisse bries beviel hem wel. Een knerpend geluid van sneeuw en gras onder hoeven wekte hem uit zijn gedachten van zijn vroegere kudde. Zijn oren spitste zich en zoekend zocht hij om zich heen..

Patriot Zijn blik volgde die van de meeste paarden. In het water stond een merrie, de reden was voor hem onbekend. Een vragende blik verscheen automatisch over zijn gezicht, wat moest je met deze kou in het water? Ze zou er ongetwijfeld een goede reden voor hebben. Wanneer haar blik de zijn kruist kijkt hij niet weg, zijn vragende blik verdwijnt echter licht en verandert in een vriendelijke maar neutrale uitdrukking. Wanneer hij merkt dat het paar ogen van de merrie hem vasthoud schud hij wakker, hij loopt te staren. Hij wend zijn blik weer af. Lang zoeken naar het geluid wat hij hoorde hoefde echter niet, want al gauw hoorde hij een vriendelijke stem naast zich. Met elegantie richte hij zijn blik tot haar. Het was de merie van net, maar nu een stuk dichterbij. Een klein lachje verschijnt om zijn lippen en vluchtig, maar onopvallend laat hij zijn blik over haar heen glijden. Ze glanst, nog deels door het water wat zich op haar vacht bevind. Met een zachte blik in zijn ogen haakt hij ze in de hare. 'Dat betwijfel ik,' zei hij kort en merkte gelijk dat het er wat onvriendelijk uitkwam, wat echter niet de bedoeling was. Hij was verrast door de spontaanheid om hem direct aan te spreken, iets wat hij hier nog niet eerder had gezien. 'Ik hoorde een geluid en ik geloof namelijk dat jij dat was,' zei hij er snel achteraan en glimlachte verontschuldigend. Hij heft zijn hoofd, een lichte krul en zijn hals en draait zijn lichaam in haar richting.

Patriot Enkele seconden lijkt er een teleurstelling in haar blik te liggen die hij niet begrijp, maar hij laat het erbij. Ze had een blik met daarin een soort hoop, verwachting, hij wist niet helemaal wat ie ermee aanmoest, maar de sprankeling die hierna in haar ogen volgde, maakte dat hij meer wou weten over haar. Even volgt hij haar blik, naar de rest van de kudde. Er was niks opvallends te zien en lang hield het hem ook niet vast, ookal maakte het wel wat bij hem los. Hij was nog geen deel van deze kudde, hij was er wel, maar hoorde er niet bij. Iets wat eigenlijk ook niet zo gek was gezien het feit dat hij er net was en vaak eerst een beetje wil verkennen. Waarom hij hier bleef hangen en het gevoel had dat hier iets was snapte hij zelf nog niet, het was een gevoel. Een echte reden om de enorme gezelligheid die hij tot dusver had gehad hadden zouden de reden niet zijn en het hielp hem ook niet verder bij zijn zoektocht. Bij het horen van haar stem spits hij zijn oren, ze heeft zijn volledige aandacht. Een lachje verlaat zijn mond. ´Het was een aangename verassing hoor.´ zei hij rustig en een kleine glimlach verscheen om zijn lippen. Wanneer ze haar naam noemt echoot deze door zijn hoofd, Imagnetrix. Een naam die hij nog nooit eerder had gehoord en hij had er al aardig wat gehoord. De heldere blauwe ogen die zijn ogen rusten geven hem een prettig gevoel. Hij strekt zijn hals en drukt zacht zijn neus tegen de hare. ´Patriot,´ stelt hij zich kort voor en snuift zacht.

Patriot De merrie, Imagnetrix plezierde hem, de uitstraling en haar aanwezichheid zorgde ervoor dat hij zich op zijn gemak en in een goede bui voelde. Enkele seconden kende hij haar nu en hij wist enkel haar naam, maar nu al had ze zijn dag goed gemaakt. Hij had niet verwacht dat deze dag veel anders zou worden dan de afgelopen dagen en nu was het toch anders geweest. Toch verwachte hij niet teveel van haar, de kans dat dit alles was en ze gewoon even nieuwschierig was naar de nieuweling waren groot, iets wat in veel kuddes voorkwam. Rustig nam in ik mijn hoofd weer terug, even schuddend met mijn hoofd wat mijn voorpluk dansend bij mijn andere oog bracht. Mijn oorjes gespits in haar richting zwaai ik even met mijn staart om die vervolgens weer te laten hangen, met de puntjes verdwijnend in het gras. Blauwe maan? Dacht hij bij zichzelf. Hij had eerder paarden horen over de blauwe maan, maar dat het blijkbaar 'het gebied' van de Blauwe Maan was was hem tot dusver ontgaan. Misschien dat het gewoon een benaming was van het gebied. Hij had de neiging het te vragen, maar voelde niet als het moment dingen uitgebreid te vragen, het was vast gewoon een benaming en om nou meteen iets doms te zeggen. Zijn even onbewuste vragende blik maakte weer plaats voor en glimlach. 'Nee, niet echt, nog maar net eigenlijk.' liet hij de woorden uit zijn mond glijden en keek haar rustig aan, zijn ogen straalde rust en vriendelijkheid uit. 'Jij wel heb ik het vermoeden. Ben je hier allang?' vragend keek haar aan, oprecht nieuwschierig.

Patriot Geduldig en afwachtend kijk ik haar, benieuwd naar haar antwoord. Ze woonde hier dus al praktisch haar hele leven, en al een jaar of tien. Haar leeftijd wist ik dus al. Haar woorden dringen rustig door. Sorry zeg ik doelend op het feit dat ze een vervelende geschiedenis heeft gehad op haar vader. Ik verwachte niet dat ze er verder op in zou gaan, laat staan wou gaan. Het is altijd naar om over nare geschiedenissen te praten, laat staan met een vreemde. Even is er medeleven te lezen in mijn ogen, maar al snel maakt het plaatst voor rust, het lijkt me niet fijn als iedereen je gelijk aankijkt met medeleven, ze zit hier al langere tijd en zoals ze op me overkomt is het spontaan en vrolijk, ik wil d'r niet bevooroordelen. Een brede lach versiert mijn lippen bij het horen van haar volgende woorden. Een rondleiding, van zulk spontaan gezelschap. Het is me een eer! zei ik en met een speels lachje kijk ik haar aan. Altijd fijn als iemand je de plekjes van kan laten zien en aan de sprankeling in haar ogen zijn hier wel flink wat mooie plekjes. En daarbij komt dat ik inderdaad wel wat te drinken lust! En die plassen her en der smaken niet al te goed. Ik hef mijn hoofd en draai het van haar af, waarna mijn lichaam volgt. Zullen we dan maar? Of is dit de verkeerde kant op? vraag ik en draai mijn hoofd weer in haar richting, mijn oortjes naar voren en een lach om mijn gezicht. Ik span even mijn spieren om vervolgens weer te ontspannen en kijk haar afwachtend aan. Hier had ik behoefte aan, het gebied verkennen met leuk gezelschap. *Ik ga toch weer in de ik-vorm schrijven als je dat goed vind! Ben ik gewend, maar paste me automatisch op de rest aan hihi. Hope it's ok?

Nogmaals superbedankt weer voor je prachtige creatie! Terwijl ze de zich de andere kant omdraait verschijnt er onbewust toch een lachje op mijn gezicht. Ik draai mijn lichaam om en met een gracieuze sprong zet ik me in beweging. Met grote verende passen volg ik haar tempo om vervolgens in een rustige galop aan te springen. Mijn spieren die rollen onder mijn huid, heerlijk om ze weer even in een wat sneller tempo te laten bewegen. Mijn manen, die eindelijk meer beginnen te groeien, meebewegend op het ritme van de galop. Uit mijn ooghoeken neem ik haar toch even op. Ze is kleiner dan ik, maar parelwit en ze heeft een enorme elegantie over zich hangen. Het gemak waarmee ze zich zo charmant weet voort te bewegen, waarbij alles lijkt te dansen.. Even houd ze me vast, maar al snel zoek ik het oogcontact op. Aandacht luister ik naar wat ze te zegge heeft. Ze werken hier dus met meerdere rangen en leiders, iets wat altijd wel handig is om te weten. Mag elke rang in elk gebied komen? vraag ik wanneer ze is uitgepraat en kijk haar afwachtend aan. Ik moet lachen wanneer ze haar laatste zin uitspreekt. Het klinkt allemaal prachtig en ik hoop dat jij het me gaat laten zien! zeg ik en kijk haar met een lachje aan. Al snel volg ik haar blik en kijk naar wat er in de verte op doemt. Glanzend helder water wat steeds dichterbij komt, iets wat ik wil zien, van dichtbij, ze heeft me nieuwschierig gekregen. Ik merk dat ze haar tempo versneld en vooral de uitdagende blik in haar ogen, maakt me vrolijk. Ik laat mijn hoofd wat zakken, een lichte krul in mijn hals, mijn achterhand zet zich af en ik spring naar voren. Mijn spieren spannen zich en ik schiet haar voorbij, even kruist mijn blik de hare en ik kijk haar speels aan met een kleine lach, hierna wend ik mijn blik weer af en strek mijn benen. Heerlijk, de benen echt strekken, even volgas. Ik laat mijn spieren werken en steeds harder bewegen mijn benen onder mij. Het trillen van de grond ondermij van de hoeven, ik gooi mijn hoofd omhoog en sluit voor enkele tellen mijn ogen, even heerlijk afgesloten van alles. Maar de het hoefgetrappel was niet van een paard, want ik werd vergezeld door een prachtige merrie en ik open mijn ogen weer om te zien waar ze zich van mij bevind.

Wanneer ik stop voel ik mijn benen omringt worden met koud water, maar lang kan ik er niet op letten want al snel word mijn lichaam omringt met de koude vloeistof. Het water glijd langs mijn lichaam weer naar beneden en ik kijk Imagnetrix in, waarna ik begin te lachen. Door mijn abrupte stop moest ze in de remmen en nu was ik dus nat. 'Je mag het ook gewoon zeggen als ik mezelf moet opfrissen hoor!' en met een grijns kijk ik haar aan. Ik wend mijn blik af en laat deze over de omgeving glijden, het was prachtig. Het heldere, frisse water, de natuur en de balans die hier hing, ze had geen woord gelogen en er was ongetwijfeld nog meer. Ik laat mijn hoofd zakken en stop mijn neus in het water, om de koude vloeistof naar binnen te laten glijden, van dat sprintje had ik toch wel dorst gekregen. Uit mijn ooghoeken zie ik dat ik niet de enige ben die me van dit frisse water geniet. Een speelse blik speelt op in mijn ogen en ik duw mijn neus wat meer in het water om het vervolgens met een vaart in haar richting te bewegen. Een plens met water gaat haar kant op en ik hef tevreden m'n hoofd. 'Nu staan we quite' en een brede lach verschijnt op mijn gezicht, al kan ik het haar niet kwalijk nemen dat ik nat ben, ik stopte zelf. Haar woorden laat ik doordringen en probeer haar blik te lezen. Ik mag dus overal komen, maar met volle maan moet ik terug naar dit gebied, zou dat te maken hebben met het aantal paarden? Een soort telling, dat elke leider kan kijken hoe het met zijn paarden gaat en ze bij elkaar krijgen? Ik wil het vragen, maar iets in haar ogen maakt dat ik zwijg. Ze had even iets breekbaars, alsof ik iets ging verpesten of vragen waar ze het niet over wou hebben. Lang kan ik er niet over inzitten, want al snel volgen haar volgende woorden en draaft ze weg. Het was haar een eer? Een brede lach verschijnt op mijn gelaat en even kijk ik haar na. Ik neem een sprong, hef mijn hoofd hoog, schud met mijn hoofd om de lange natte voorlok van mijn hoofd te krijgen en til mijn benen hoog dravend op achter haar aan.

[b]

Ik kende d'r nauwelijks, maar nu al had ze mijn dag goed gemaakt en was ik dol op d'r. Ze had humor, zag er goed uit en was spontaan, iets wat zorgde voor een brede lach op mijn gelaat. Onderhand was ik zelf kleddernat en plakte mijn manen en staart aan mijn lichaam. Echter was ik niet de enige en wanneer de zon doorkwam begon haar vacht de glanzen, iets wat het al deed, maar in combinatie met het water werd het enorm versterkt. Echter stonden we nu dus niet meer quite, mijn wraak zal zoet zijn dacht ik speels en volg haar met mijn benen en ogen. Ik kom naast haar te draven en haak mijn blik in de hare. Ik gooi mijn hoofd omhoog en ook ik moet even een sprong kwijt. Ik richt mijn voorhand omhoog en voel hoe mijn achterhand zich sterk maakt en zich afzet, ik spring met vier benen de lucht in om vervolgens weer naast haar te belanden en even een luide hinnek uit mijn keel te laten komen, wat was dat soms lekker. Terwijl ik naast haar draaf druk ik even zacht mijn neus tegen haar schouder om vervolgens mijn blik weer in de hare te haken. Een stukje rennen? Ja lekker! Mijn conditie was goed, dus volledig voor gek zou ik niet staan. Met een speelse lach knik ik maar laat haar blik niet los. Hij had het fijn, zo had hij het in tijden niet gehad, dit was anders dan dat ze naar je keken als de nieuweling en zijn gedachten werden even heerlijk afgehaald van zijn zoektocht.

Nog voor ik kan reageren neemt ze een sprong en spurt vooruit, mij met een lach acherlatend. Ze was niet zo groot, maar de snelheid en kracht die ze in zich had deed me verbaasd staan. Hoe haar benen zich strekken, haar hoofd naar voren staat en alles wat meedanst, alsof ze weet waar ze thuis hoort en daar op en top van geniet, het is een genot om naar te kijken, maar lang kan ik dan niet doen. Ik mag natuurlijk niet verliezen. Ook ik versnel mijn pas en kom naast haar, om met een speelse blik in mijn ogen even mijn blik in de hare te laten rusten. Ik was groot en kon daar mijn voordeel mee doen, mijn passen waren enorm en onder de kracht van mijn hoeven trilde de grond. Ik laat mijn lichaam iets opzij vallen, in haar richting, om haar met een lichte tik uit balans te brengen, zodat ze haar snelheid moet vertragen. Een valse, maar speelse grijns kijkt haar aan om dan een sprong naar voren te nemen en mijn blik weer af te wenden. Wanneer ik mijn blik afwend zie ik in de verte prachtige bloemen tevoorschijn komen. De grond onder mijn hoeven word zachter en een heerlijke geur komt me tegemoed gewaait. Ik vertraag mijn pas naar een lichte galop en vergeet even wat er om me heen is en dat er een wedstrijdje aan de gang was. Ik snuif diep en de heerlijke zoete geur van bloemen bereikt mn neus. Ik hef mijn hoofd hoog, met een lichte knik in mijn hals en kijk over de prachige paarse velden, de lente begon te komen. De favoriete tijd van mijn jaar, alles komt weer tot leven en is weer vers. En dan alle andere dieren die weer van zich laten zien en de dartelnde veulens, ik hield van de lente. td>

Het moment had me even volledig opgeslokt en ik zoek met mijn ogen weer naar Imagnetrix, die ik nog net een behendige move zie maken en even verbaas ik me over de hoek waar in ze zich kan buigen en dat nog charmant weet te doen ook. Een lach op mijn gezicht wanneer ik haar op me af zie komen. Haar manen dansen mee en de elegantie en het gemakt waarmee zij zichzelf laat stralen en haar schoonheid laat zien, zonder ijdel over te komen is prachtig, een genot om naar te kijken en het laat mij lachen. Wanneer ze met een echter te brede grijns op me afkomt kijk ik haar afwachtend aan. Ik zei toch dat ik zou winnen. ik begin te lachen. Ik had me inderdaad af laten leiden door iets prachtigs, iets waar ik naar verlangde om het weer gezien, gevoelt en geroken te hebben en het was het waard. 'Ik heb je laten winnen, wou niet twee keer sneller zijn met het risico dat je me niet meer wou vergezellen en deze prachtige plekken zou laten zien.' zeg ik met grijns, maar ik weet dat ze weet dat ik d'r niet heb laten winnen, maar niet stond op te letten. Al meende ik wel dat ik hoopte dat ze me nog wou vergezellen en meer wou laten zien. Een plagerige knipoog gooi ik haar kant op, om vervolgens een zachte lach te laten zien en even mijn neus tegen haar wang te drukken.

De lach die klinkt laat mij ook lachen, de speelsheid die in mijn ogen licht maakt het compleet. Wanneer ze zegt dat mijn kans verkeken is begin ik nog harder te lachen, de moeite die ze doet om het serieus te laten klinken, maken het een komisch gezicht en gelukkig ben ik niet de enige die er om kan lachen. Wat zou ik zonder haar moeten? Een brede lach siert mijn gelaat en met pretoogjes kijk ik haar aan. 'Je hebt met door, ik kan niet zonder je!' zeg ik met een plagerige blik in mijn ogen en ik lach naar d'r. Wanneer ze haar lichaam lichaam in beweging zet draai ik het mijne ook om met twee grote stappen weer naast haar te staan en haar tempo aan te nemen. Ze leek nog witter, prachtig, tussen die paarse bloemen. Hoe hield ze haar vacht zo glanzend wit? Dat was iets wat mij nooit lukte. Het strand? Heerlijk! Het koele water, het mulle zand, de geur van zout water en dat in tijd van de lente die kwam? Heel graag. En dan was het strand het heerlijkst als er geen honderden paarden stonden, maar een paar of geen. Ik laat mijn blik rusten in de hare. 'Heel graag!' zeg ik en wend mijn blik weer af naar de bloemen. Ik snuif diep en de zoete geur komt als een walm weer naar binnen, nog even enkele secondes genieten van de velden en ik was er weer klaar voor. Ik zet na haar een draf in en even zie ik afwezigheid in haar ogen. Iets wat me al enkele keren eerder was opgevallen. 'Alles goed?' vraag ik met een bezorgde, maar zachte blik in mijn ogen. Miscchien was er niks en was ze gewoon net als ik afgeleid door de natuur, maar de blik die in haar ogen ruste bij de afwezigheid was anders, iets wat me toch deed vragen of alles goed was. Ik zou het mezelf niet vergeven als er echt iets was en ik het blokkeerde door haar te vergezellen. En als er niks was of ze wou het er niet over hebben, dan was die keus aan haar. Toch laat mijn blik de hare nu niet los, ogen vertelde veel en geduldig wacht ik haar antwoord af.

Mijn blik blijft geduldig hangen in haar ogen en nadat ze de eerste woorden uitspreekt blijven toch mijn ogen nog hangen, even niet wetend wat ik moet zeggen. Wanneer er nog een stroom woorden volgt knik ik langzaam en wend mijn blik dan even af, even denkend aan mijn eigen verleden, dat altijd zo rooskleurig was geweest, mijn leven was perfect geweest. Een droomjeugd en zoon van de leider, de opvolger. Ik had nooit te klagen gehad en toch was ik het ontvlucht om op zoek te gaan naar wat ik mijn hele jeugd voor gevoel had gemist. Ik haak mijn blik weer in de hare, ik wist niet wat ik moest zeggen, ik begreep dat ze het er niet met me over wou hebben, we kende elkaar net en we genoten van de dag, maar toch wou ik haar steunen op de een of andere manier. Hoe ik dit moest zeggen wist ik niet en ik hoop dat mijn blik genoeg zegt. Wanneer ze haar blik afwend doe ik dat ook en zie de duinen, het zand onder mijn hoeven, heerlijk. Ik snuif diep en de geur van de zee komt onze kant op. ´Ik ben niet sloom!´ zeg ik verontwaardigt en spring naar voren om haar met een grijns aan te kiiken en mijn pas iets te versnellen.

Ik blijf schuin naast d'r galoperen en laat haar het tempo bepalen. Mijn passen groot en krachig en het zand wat opstuifd slaat onder tegen mijn benen, de geur van het zeewater wordt steeds sterker en de neiging om even lekker te hinneken kan ik niet onderdrukken. Ik strek mijn hals en gooi mijn hoofd omhoog om een luide hinnek uit mijn keel te laten glijden. Wanneer ik een kleine duw krijg hou ik op en volg ik haar blik. Nog net zie ik het. 'Was dat..' maar nog voor ik mijn zin kan afmaken volgen er meer staarten die uit het water reizen. Walvissen! Ik strek mijn hals nog meer, met de gedachte het beter te kunnen zien, iets wat echt niet echt helpt en staar ernaar, dit was prachtig op te zien. Al snel begint Imagnetrix te rennen en ik maak mijn passen langer en krachtiger en volg haar in de rengalop. Even laat ik nog een hinnek horen en ik volg haar. *walvissen xD Sorry late reactie en volgende zal wat langer zijn!